Hoofdstuk 12

 

 

 

In de nacht van woensdag op donderdag raakte een van de bommenwerpers die in geval van alarm als eerste moesten opstijgen, in brand. Na de recente gebeurtenissen twijfelde niemand er meer aan dat er sprake was van brandstichting. De vraag was alleen hoe het had kunnen gebeuren. Zelfs onder normale omstandigheden werden de vliegtuigen scherp bewaakt, vanwege hun nucleaire lading. De laatste tijd waren de veiligheidsmaatregelen nog aanzienlijk verscherpt, waardoor naar de overtuiging van Andrea zelfs een veldmuis niet ongemerkt in de buurt van de toestellen zou kunnen komen.

‘Ik wil de schoft die dit op zijn geweten heeft, te pakken krijgen,’ zei ze die ochtend tegen Nick. ‘Ik ben hier nog iets langer dan één week, en ik wil de dader hebben voordat ik vertrek.’

Nick stond voor het raam in het bleke ochtendlicht te staren. Bij de bewakingsdienst was meteen na het incident groot alarm geslagen. Het was voor iedereen een lange nacht geweest. ‘De brandweercommandant heeft me toegezegd me te bellen zodra hij de oorzaak van de brand weet.’

Andrea keek naar zijn rug. ‘Hij had toch gezegd dat het brandstichting was?’

‘Hij dacht dat het brandstichting was,’ corrigeerde Nick. ‘Ik denk dat hij gelijk heeft. Merle heeft veel ervaring, maar hij legt zich niet vast zolang hij niet over alle bewijzen beschikt.’

‘Dat is redelijk,’ erkende Andrea. ‘Heeft hij ook tegen je gezegd hoe lang hij nodig denkt te hebben voordat hij een definitieve uitspraak kan doen?’

‘Morgen hoopt hij het zeker te weten. Hij zit op hete kolen. Hebt u vanmorgen op de radio naar het nieuws geluisterd?’

‘Doel je op al die consternatie in de stad vanwege de wapens in dat toestel? Ik kan me wel voorstellen dat de plaatselijke bevolking zich zorgen maakt. De meeste mensen weten niet hoe onschuldig een nucleair wapen is dat niet op scherp staat. Over hete kolen gesproken, ik denk dat MacLendon het op het ogenblik ook niet gemakkelijk zal hebben.’

‘Ik heb gehoord dat hij vanmorgen met journalisten en leden van het stadsbestuur praat.’

‘Dat zou kunnen. Ik weet het echt niet.’ Andrea stond met een zucht op en schonk nog een kop koffie in. ‘Ik wil dat iedereen voorlopig nog in de hoogste staat van paraatheid blijft. Ik zal vanavond de sneeuwbal in werking stellen om ervoor te zorgen dat niemand onze status negeert.’

Het sneeuwbalsysteem was een simpel maar ingenieus systeem waarbij iedere persoon de twee belangrijkste mensen onder hem belde om informatie over te brengen of om het eskader in volle paraatheid te brengen.

‘Dat is het voorlopig, Nick,’ zei ze na een korte stilte.

‘Uitstekend, ma’am.' Na haar een knikje te hebben gegeven, verliet Nickerson haar kamer.

Andrea keek even naar buiten alvorens zich weer over haar werk te buigen. Haar laatste dagen op de basis waren wel érg enerverend...

 

‘Nog steeds aan het werk, zie ik.’

Het was even na tienen die avond toen Andrea opkeek en Dare in de deuropening van haar kamer op het hoofdbureau zag staan. Haar nek deed pijn van het voorover zitten. Urenlang had ze lijsten zitten bestuderen zonder dat daardoor nieuw licht op de zaak was gevallen.

‘Geef de zaak op, Andrea,’ zei hij bijna bars. ‘Over iets meer dan een week ben je hier weg. Dan is het jouw probleem niet meer.’

‘Nu is het nog wel mijn probleem, sir.'

‘Het is het probleem van de OS1.’

‘Die lijken ook niet zo erg veel schot in de zaak te krijgen.’

Hij zag er ook moe uit, merkte ze. De lijntjes op zijn gezicht leken sinds de vorige dag een stuk dieper te zijn geworden.

‘Heb je nog koffie?’

‘Ik heb juist een verse pot gezet.’

Na een kop koffie te hebben ingeschonken, ging Dare op een van de stoelen tegenover haar bureau zitten. ‘Die vent laat geen enkel spoor achter,’ zei hij met een gefrustreerde uitdrukking op zijn gezicht. ‘Hij laat niemand iets merken. Wat is de zin van al die incidenten als hij niet het genoegen kan smaken iemand over zijn beweegredenen in te lichten?’

‘Misschien beleeft hij wel voldoende genoegen door al die incidenten te veroorzaken. Of misschien bewaart hij zijn verklaringen voor de een of andere grote finale.’

‘Ik heb er heel wat over gepiekerd, dat kan ik je wel vertellen.’ Hij nam nog een slok koffie en maakte een grimas. ‘Ik heb vandaag zo veel koffie op, dat je er een slagschip op zou kunnen laten drijven. Als ik zo doorga, heb ik binnen een week een maagzweer.’

Andrea haalde een flesje met pillen tegen maagzuur uit haar bureaula. ‘Ga je gang,’ zei ze, hem het flesje toewerpend.

‘Zo, zo, dus dit is voor jou geen onbekend verschijnsel. Bedankt.’

‘Ik heb steeds het idee dat ik iets heel voor de hand liggends over het hoofd zie. Alsof ik alle stukjes van de puzzel heb, maar niet weet hoe ik ze in elkaar moet leggen.’

‘Als ik inderdaad het doelwit ben, zoals jij denkt, dan pakt hij het in ieder geval goed aan. Mijn carrière staat iedere minuut weer iets meer onder spanning.’

‘Waarom, Dare? Jij hebt alles gedaan om hem tegen te houden.’

Hij haalde zijn schouders op. ‘Ze beginnen aan de top allerlei vervelende vragen te stellen - bijvoorbeeld waarom het hier allemaal zo verkeerd loopt sinds ik hier het bevel voer.’

Andrea had met hem te doen. ‘Dat is niet zo. Het loopt allemaal prima. Het enige probleem is dat er een of andere gek bezig is, en voor gekken kun jij niet verantwoordelijk worden gesteld.’ Ze zuchtte. ‘Bepaalde dingen kloppen niet.’

‘Hoe bedoel je?’

‘Ik ben neergeschoten door iemand die kennelijk van plan was verboden terrein te betreden. Volgens mij is die figuur geen moordenaar. Bij geen van alle andere incidenten zijn slachtoffers gevallen. Dat is volgens mij geen toeval. Ook is het volgens mij niet toevallig dat bij die aanslag op die B-52 geen vitale delen zijn geraakt.’

‘Dat is niet meer dan een veronderstelling,’ reageerde Dare schouderophalend.

‘Maar denk ook eens aan gisternacht. Brandstichting aan een vliegtuig dat aan de grond staat, is toch niet iets wat je met moord associeert. Volgens mij probeert de dader het jou alleen maar moeilijk te maken.’

‘En hoe zit het dan met dat geknoei aan mijn hydraulische systeem? Ik heb even geloofd dat het niet bedoeld was om mij om het leven te brengen, maar ik heb sinds zaterdag eens goed nagedacht, Andrea. Niemand knoeit met het hydraulische systeem van een vliegtuig zonder de bedoeling te hebben iemand van het leven te beroven.’

‘De dader kan erop hebben gespeculeerd dat je je schietstoel zou gebruiken, wat iedere andere piloot in zo’n situatie zou hebben gedaan, Dare. Ik kan nog steeds niet geloven dat jij niet meteen uit het toestel bent gesprongen zodra je merkte dat je in moeilijkheden verkeerde!’

‘Een piloot moet het idee hebben dat hij geen alternatief meer heeft voordat hij van zijn schietstoel gebruik maakt, liefje. Dat idee had ik niet.’

‘Hoe het ook zij, ik ben neergeschoten omdat ik die vent de stuipen op het lijf had gejaagd. Dat kan ik begrijpen. Mijn probleem is dat het niet past bij de rest van de gebeurtenissen. We zijn het erover eens dat het iemand moet zijn die langs de beveiliging kan komen, iemand die waarschijnlijk het recht heeft om op verboden terrein te komen. Halliday zegt steeds ’

‘Halliday?’

‘Mijn elektronica-expert. Die zegt steeds dat in principe niemand door dat veld van sensoren kan glippen zonder dat hij wordt ontdekt - tenzij de sensoren uitgeschakeld zijn. Volgens Halliday weten alleen hij en zijn technici iets van het sensorsysteem; zijn technici zijn stuk voor stuk slechts van een deel van het systeem op de hoogte en hijzelf is de enige die het hele systeem kent.’

‘Misschien heeft Halliday het bij het verkeerde eind. Misschien wil hij graag het idee hebben dat hij de enige is ’

Andrea schudde haar hoofd. ‘Ik heb het gecontroleerd. De technische schema’s zijn topgeheim. Er ligt één exemplaar in Halliday’s safe en één exemplaar bij de afdeling centrale documentatie. Niemand op de basis heeft het exemplaar bij de centrale documentatie opgevraagd en niemand van de bewakers daar heeft voldoende technische kennis om die dingen te begrijpen; die kun je dus van de lijst schrappen. Dan blijft alleen nog...’ Andrea hief met een ruk haar hoofd op. ‘Dare!’

Hij boog zich naar voren. ‘Wat is er?’

‘Misschien is hij inderdaad de enige.’

‘Wie? Wees eens wat duidelijker, Andrea.’

‘Misschien is Halliday inderdaad de enige die langs al die sensoren kan. Bovendien heeft hij een legitiem excuus om zich op het verboden terrein te bevinden.’

‘Hoezo?’

‘Hij kan altijd beweren dat hij het beveiligingssysteem aan het controleren is. Mijn mannen kennen hem. Die laten hem zonder meer door. Ze zouden pas wantrouwend worden als hij daar nogal vaak kwam.’

‘Tja, maar dat bewijst toch nog helemaal niets?’

Ze slaakte een zucht. ‘Nee, dat vrees ik ook. Ik kan trouwens geen reden bedenken waarom hij zoiets zou doen.’

‘Dat is het probleem waarmee we al zo lang zitten - er is geen duidelijk motief. Maar ja, het kan misschien geen kwaad hem in de gaten te houden.’

Andrea stond bruusk uit haar stoel op. ‘Ik zal morgen meteen met Nickerson praten. Echt waar, Dare, hij heeft me persoonlijk verteld dat hij de enige was die het elektronische beveiligingssysteem kon omzeilen. Ik dacht dat hij zat op te scheppen, maar ik heb er nooit aan gedacht dat hij me misschien zat uit te lachen.’

‘Wie weet, was dat helemaal niet het geval.’ Dare stond eveneens op. ‘Wie weet, zijn wij wel te moe om nog helder te kunnen denken.’

‘Ja.’Ze wreef weer over haar nek.

Dare ging achter haar staan, legde zijn handen op haar schouders en begon haar zacht maar intens te masseren. Andrea uitte haar tevredenheid met een zacht gekreun. ‘Lekker?’ vroeg Dare.

‘Mmm.’

‘Weet je wat ik het allerliefst zou willen, Andrea?’ ‘Hmm?’

Hij boog zijn hoofd en beet zachtjes in haar oorlelletje. ‘Het liefst zou ik je met me mee naar huis nemen en in slaap vallen met je hoofd onder mijn kin en je benen om me heen geslagen.’

Hij verwachtte een weigering.

‘Goed dan,’ zei ze.

Dare hield opeens zijn handen stil. ‘Wat zei je?’

‘Ik zei: goed dan.’ Ze draaide zich naar hem om.

Dare streek voorzichtig door haar haar. ‘Weet je het zeker?’

Ze keek hem recht in de ogen. ‘Ik weet het zeker.’

‘Je zult er geen spijt van krijgen?’

‘Ik zal nog meer spijt krijgen als ik vannacht alleen blijf,’ luidde haar kalme reactie. Er was nog maar zo weinig tijd. Zo verschrikkelijk weinig tijd. Het was opeens belangrijk geen minuut van die kostbare tijd te verliezen.

‘Ik zal je vroeg terugbrengen.’

Ze knikte. ‘Dat weet ik, Dare.’ Uit haar woorden sprak vertrouwen. Dat verraste hen allebei, omdat ze geen van beiden nog hadden beseft hoezeer ze hem vertrouwde.

‘Ik laat de motor alvast even warmdraaien. Ik zie je zo.’ Voor geen goud wilde hij dat de bewakers achter de balie hen samen zouden zin vertrekken. Hemzelf kon het niet schelen, maar hij wist dat Andrea het niet prettig zou vinden.

 

Kort daarop lag Andrea naast Dare in bed. Zijn kin rustte op haar hoofd, en haar dij was tussen zijn benen geklemd.

‘Ik heb ineens geen zin meer om te slapen,’ mompelde ze.

‘Je moet wel slapen. Je bent doodop.’

‘Jij ook. Heb jij slaap?’

‘Een klein beetje maar.’

‘Ik had dit nodig,’ verzuchtte ze. ‘Ik had dit zo nodig.’ ‘Je hoefde het maar tegen me te zeggen.’

‘Dat weet ik. Het boezemt me angst in.’

Hij streek door haar haar. ‘Waarom boezemt jou dat angst in, Andrea?’

Ze bleef zo lang stil, dat hij de indruk kreeg dat ze in slaap was gevallen. Tot hij haar diep hoorde inademen.

‘Ik heb nooit iemand gehad die graag iets voor me wilde doen.’

‘Maar waarom ben je daar bang voor?’

‘Omdat het zo anders is. Omdat het de regels verandert.’

Hoezo?’

‘Het is een verantwoordelijkheid. Een grote verantwoordelijkheid.’

‘Leg eens uit.’

‘Ik zou jou pijn kunnen doen.’

Hij drukte haar dichter tegen zich aan. ‘Dat is jouw verantwoordelijkheid niet, Andrea.’

‘Misschien is dat zo. Misschien ook niet. Ik geloof dat ik niet zo duidelijk ben.’

‘Doe maar rustig aan.’

‘Ach, het doet er ook niet toe.’

‘Jawel. Het is heel belangrijk, omdat het jou dwars zit. Ben je bang me teleur te stellen?’

‘Ja!’

De manier waarop ze dat uitriep, maakte Dare meer duidelijk dan honderd woorden hem duidelijk hadden kunnen maken. Ze was bang dat ze hem net zo zou teleurstellen als ze haar vader had teleurgesteld... Als meisje had ze in zijn ogen nooit iets goeds gedaan, om de eenvoudige reden dat ze een meisje was.

‘Andrea,’ zei hij ten slotte geëmotioneerd, ‘jij zult mij niet teleurstellen.’

‘Dat weet je niet, Dare.

‘Jawel,’ zei hij beslist. ‘Je kunt me boos maken, je kunt me pijn doen, maar je kunt mij nooit teleurstellen.’

Er sprongen tranen in haar ogen, die een voor een op zijn borst vielen.

‘Andrea, liefje, niet huilen.’

‘Ik ben alleen moe,’ snikte ze verloren. ‘Het is een van die rare vrouwelijke dingen waaraan ik me soms overgeef.’

Wat kon hij daarop zeggen? Omdat hij niets anders wist, gaf hij haar een kus. ‘Ga nu maar lekker slapen, lieverd.’ Hij sloeg zijn arm nog wat inniger om haar heen. ‘Ik zal je op tijd wakker maken om je terug te brengen.’

 

Andrea werd ’s morgens gewekt door het eerste geluid van Dares wekker. Met haar hoofd tegen zijn schouder gevlijd, wachtte ze tot ook hij wakker werd.

Na een vloek te hebben gemompeld, draaide hij zich naar de wekker om. Toen het doordringende gezoem door een druk op de knop ophield, keerde hij zich met een zucht weer naar haar toe.

‘Andrea,’ fluisterde hij, ‘het is tijd om je weg te brengen.’

‘Hoe laat is het?’

‘Vijf uur.’

Ze kroop dichter tegen hem aan. ‘Wat zou je van een vluggertje zeggen, cowboy?’

‘Ik wilde je een ontbijt voorzetten.’

‘Ik eet wel in de mess.’

‘Een vluggertje, zei je, hè?’

‘Een vlug vluggertje.’ Ze streek met haar neus over zijn tepel. ‘Het is bijna niet te geloven dat ik vannacht met jou in bed ben gestapt en ben gaan slapen. Terwijl ik al de hele week heb lopen denken aan ’

Met een grommende lach liet hij zich op haar rollen. Enkele ogenblikken later beminde hij haar met alle liefde die hij in zich had. ‘Is dat vlug genoeg voor je?’

Andrea draaide suggestief met haar heupen. ‘Niet helemaal, cowboy. Je hebt de rest vergeten.’

‘Welke re...’ Zijn vraag verstierf in een ongearticuleerd keelgeluid toen ze haar benen strakker om hem heen sloeg. ‘Jij je zin, dame,’ gromde hij. ‘Nu zal ik je toch eens gaan...’ De rest fluisterde hij hees in haar oor.

‘U kunt zoveel vieze praatjes tegen me ophangen als u maar wilt, sir,' bracht ze hijgend uit. ‘Zolang u het maar niet bij woorden laat.’

Dare was nog aan het grinniken toen hij haar naar haar het officiersverblijf reed.

 

Andrea had amper achter haar bureau plaatsgenomen, toen Nickerson aanklopte.

‘O jee, wat nu weer?’ vroeg ze bij het zien van zorgelijke gezicht.

‘De brandweercommandant heeft me vanmorgen om drie uur opgebeld, ma’am. Het leek me dat u wel zou willen weten wat hij me heeft verteld.’

Andrea reageerde niet. Ze zat aan Dare te denken. Het liefst was ze in een hoekje gekropen om na te genieten van het warme gevoel dat hij haar had gegeven. Hij bezorgde haar altijd een prettig gevoel, bedacht ze opeens. Hij gaf haar altijd het gevoel dat ze tevreden kon zijn met zichzelf.

>Ma’am!

Nickersons stem haalde haar met een schok terug naar het hier en nu. ‘Neem me niet kwalijk,’ zei ze snel. ‘Ik denk dat ik nog niet helemaal wakker ben.’ Toen ze hem aankeek, bedacht ze plotseling dat hij waarschijnlijk had geprobeerd haar na het telefoontje van de brandweercommandant meteen te bereiken. Ze kreeg een kleur, voelde ze, en die strakke gelaatsuitdrukking van Nickerson maakte het er voor haar niet beter op. ‘Wat had de brandweercommandant te melden?’ vroeg ze, in de hoop dat haar blos niet dieper zou worden.

‘Dat het zeker is dat die brand is aangestoken, ma’am. Volgens Merle is hij veroorzaakt door een elektronische zelfontbrander, die achter het instrumentenpaneel in de cockpit was verborgen. Degene die het apparaat heeft gemaakt en verstopt, moet volgens hem behoorlijk veel van elektronica weten.’

‘Dat geldt voor ongeveer de helft van alle manschappen op onze basis. Verder nog iets?’

Nick schudde zijn hoofd. ‘Dat is het laatste nieuws, ook al schieten we er niet echt wat mee op.’

Zodra Nick was verdwenen, dwaalden Andrea’s gedachten weer af naar Dare en naar het warme gevoel dat hij haar had bezorgd. Misschien was ze wel verliefd op hem.

Ze schrok. Verliefd? Ze wilde helemaal niet verliefd zijn! Hoe meer ze echter aan het woord dacht, hoe realistischer het klonk.

Hoe moest dat nu verder?

 

‘Hallo, het is bijna weekend,’ zei Dare, toen hij op vrijdag Andrea’s kamer binnen stapte. Nadat hij de deur achter zich had dichtgedaan, bleef hij op enkele meters van haar bureau staan. Waarom zag ze er zo verlegen uit? Wat was er gebeurd?

‘Inderdaad,’ zei ze met een knikje. ‘Wat voor plannen heb je?’

‘Wat voor plannen hebben wij,’ corrigeerde hij. ‘Of we kunnen beter van mogelijkheden spreken. We kunnen naar een aantal plaatsen toe.’

Ze beet op haar onderlip en sloeg vervolgens aarzelend haar ogen naar hem op. ‘Zou je... Zou je het erg vinden als we nergens heen gingen?’

Dare had het gevoel of de grond onder zijn voeten wegzakte. ‘Wat is er aan de hand?’ vroeg hij op een veel scherpere toon dan zijn bedoeling was geweest.

‘Er is niets aan de hand, sir,’ antwoordde ze koeltjes.

‘Neem me niet kwalijk dat ik zo bars tegen je doe, Andrea. Ik bedoelde het zo niet. Het is een lange week geweest. Is er iets gebeurd?’

De felle blik in haar ogen verdween. ‘Ik wil dit weekend bereikbaar blijven voor het geval er iets gaat gebeuren.’

‘Andrea, is er iets aan de hand?’

Na een tamelijk lange stilte schraapte ze haar keel. ‘Eerlijk gezegd, eh... Ik zou eigenlijk, eh... Als jij het niet al te bezwaarlijk vindt...’

‘Voor de draad ermee, Andrea. Als ik wat niet te bezwaarlijk vind?’

‘Kan ik dit weekend bij jou logeren?’ De woorden kwamen er in een zucht uit.

Hij kon het niet helpen, hij móest haar kussen. Daarna drukte hij haar hoofd tegen zijn schouder. ‘Je kunt komen wanneer je maar wilt, al is het ieder weekend, liefje. Wat zeg ik? Al is het iedere dag! Zoiets hoef je niet te vragen. Het enige probleem is dat men er misschien achter komt dat je bij mij bent. Ik dacht dat jij dat niet prettig vond.’

‘Niemand zal erachter komen.’ Ze keek hem aan met een blik die Dare deed smelten. ‘Ik hoef alleen via de mobilofoon bereikbaar te zijn.’

‘Afgesproken.’ Hij streek een lok van haar voorhoofd. ‘Wil je nu meteen meegaan?’

‘Ik moet eerst wat spulletjes inpakken. Ik kom wel naar je toe.’

‘Andrea, liefje, het vriest dat het kraakt.’

Ze glimlachte. ‘Dat geeft niets. Daar ben ik wel op gekleed. Bovendien zal niemand me herkennen als ik eruitzie als een eskimo.’

Dare schudde zijn hoofd. ‘Uh-uh. Ik haal je om zeven uur voor de bibliotheek af. Met dit weer ga jij niet langer wandelen dan strikt noodzakelijk is.’

Ze hield haar hoofd schuin. ‘Als je dan toch met de auto komt, kun je me net zo goed voor het bureau oppikken.’

Hij keek haar verrast aan. ‘Ben je dan niet bang voor roddelpraatjes?’

Andrea haalde haar schouders op. ‘Laat ze maar praten. Ik ben over iets meer dan een week vertrokken.’

Dare voelde opeens een steek in zijn hart. ‘Ja,’ was het enige wat hij kon uitbrengen. ‘Ja.’