19 juni 1986

Lieve kathi,

Dit is de mooiste plek van de hele wereld, dat weet ik zeker. De huwelijksreis zijn de geweldigste negen dagen (en nachten) van mijn hele leven. Ik ben opgevoed met het idee dat je over bepaalde dingen gewoon niet praat, dus laat me volstaan met te zeggen dat mijn angst om er, te laat om er nog wat aan te kunnen doen, achter te komen dat 'het bewaren voor het huwelijk' de grootste vergissing van mijn leven was, totaal ongegrond bleek te zijn. Ik voel me net een kind in de snoepjesfabriek!

Maar genoeg daarover. Ik schrijf je niet om je alles over mevrouw Allens sexleven te vertellen (hoe fantastisch dat ook moge zijn) en zelfs niet over de schoonheid van de Catskills. Ik schrijf je omdat Tom op het ogenblik beneden aan het biljarten is en ik weet hoeveel je van een 'spookverhaal' houdt. Helemaal als er een oud hotel in voorkomt. Jij bent de enige persoon die ik ken die niet één exemplaar van De Shining heeft stukgelezen, maar twéé! Als dat alles was, zou ik waarschijnlijk gewacht hebben tot Tom en ik weer terug waren en je het hele verhaal dan persoonlijk hebben verteld, maar ik heb misschien zelfs een paar souvernirs van dit 'verhaal van gene zijde' en dat heeft me ertoe gebracht op deze mooie avond bij volle maan de pen ter hand te nemen.

Mountain House is geopend in 1869, dus het voldoed in ieder geval aan de eis dat het een oud hotel moet zijn, en hoewel ik niet denk dat het veel gemeen heeft met Stephen Kings Overlook, beschikt het toch over de nodige donkere hoekjes en spookachtige gangen. Ook doen er de nodige spookverhalen over de ronde, maar het verhaal waar ik je over schrijf, valt daar een beetje bij uit de toon. Er komt geen dame van rond de eeuwwisseling in voor en ook geen zelfmoord als gevolg van de beurskrach van 1929. Deze twee spoken - inderdaad, een paar: twee voor de prijs van een - zijn voor zover ik het heb kunnen achterhalen, pas sinds de laatste vier jaar of zo actief aan het rondspoken. En ik heb al heel wat kunnen achterhalen. Het personeel is gasten die een beetje willen spokenjagen zeer behulpzaam. Ik neem aan omdat dat bijdraagt tot de sfeer!

Hoe dan ook, verspreid over het hotelterrein zijn wel honderd kleine schuilplekken, exotische houten hutjes die door de gasten soms 'follies' en in de folders van Mohonk zelf 'Belvédères'worden genoemd. Deze zijn te vinden op de plekjes waar je de prachtigste uitzichten hebt. Er is er een ten noorden van hier, op een stuk weidegrond, zo'n vijf kilometer van Mohonk House zelf. Het weiland heeft geen naam op de kaart (ik heb vanmorgen zelfs de topografische plattegrond in het kantoor gecheckt) maar het personeel heeft er wel een benaming voor. Ze noemen het de Moeder-en-Zoon Weide.

De geesten van de moeder en zoon die hieraan hun naam hebbengegeven, zijn voor het eerst door gasten waargenomen in de zomer van 1982. Ze worden altijd rond die ene belvédère gesignaleerd. Die bevindt zich boven op een heuvel en kijkt uit over een rotswand die vrijwel geheel is begroeid met kamperfolie en wilde rozen. Het is niet de spectaculairste plek in dit oord, maar ik denk dat het wel eens mijn favoriet zou kunnen worden, wanneer ik in latere jaren op mijn huwelijksreis terugblik. Hij bezit een sereniteit die met geen pen te beschrijven is. Ik neem aan dat het gedeeltelijk door de geur van de bloemen en het geluid van de bijen komt,een aanhoudend soezerig gezoem. Maar laat die bijen en bloemen en pitoreske rotswand maar even zitten. Als ik Kath een beetje ken, is ze meer geïnteresseerd in de spoken. Ze zijn helemaal niet eng, dus verwacht wat dat betreft niet te veel, maar ze zijn in ieder geval wel goed gedocumenteerd. Adrian Givens, de receptionist, vertelde me dat ze sinds ze voor het eerst  zijn waargenomen, door misschien wel drie dozijn gasten zijn gezien, en altijd in dezelfde omgeving. En hoewel niemand van de getuigen elkaar kende, zodat een samenzwering of komplot onwaarschijnlijk is, komen de beschrijvingen opvallend overeen. De vrouw wordt omschreven als in de dertig, aantrekkelijk met lange benen en kastanjebruin haar. Haar zoon (verscheidende getuigen hebben opgemerkt dat de twee uiterlijk veel op elkaar lijken) is klein en heel tenger en waarschijnlijk een jaar of zes. Bruin haar, net zoals de vrouw. Zijn gezicht wordt omschreven als 'intelligent', 'levendig', en zelfs 'mooi'. En hoewel ze door een aantal mensen in de loop der jaren zijn gezien, hebben ze in de beschrijvingen altijd de zelfde kleren aan: witte sportbroek, mouwloze blouse en lage sportschoenen voor haar; basketbalbroek, T-shirt en cowboylaarzen voor hem. Het zijn de cowboylaarzen die het hem doen, Kath! Hoe aannemelijk is het dat al die mensen een jongetje in zo'n onwaarschijnlijke combinatie als korte broek en cowboylaarzen zouden beschrijven, als ze het allemaal alleen maar verzonnen? Verdere argumenten zijn overbodig.

Van verschillende kanten is geopperd dat het echte mensen zijn, misschien zelfs een werkneemster van Mohonk en haar kind, omdat ze voor spoken (die zoals ik weet dat jij weet, normaal gesproken niet meer achterlaten dan een koude windvlaag of op zijn best wat ectoplasma) wel erg veel duurzaam bewijsmateriaal laten slingeren. Er is van alles gevonden rond die belvédère. En weet je wat de vreemdste voorwerpen waren? Half-lege borden met Franco-Amerikaanse spaghetti! Jazeker! Ik weet dat het idioot klinkt, belachelijk , maar denk hier eens over na: is er, afgezien van hotdogs, iets ter wereld waar kinderen meer van houden dan van Franco-Amerikaans?

Er zijn ook andere dingen gevonden - speelgoed, een kleurboek, een klein zilveren make-uptasje dat best wel eens van de moeder van het jongetje kan zijn - maar ik moet toegeven dat die halflege kommen met Franco-Amerikaans het voor mij doen. Wie heeft er ooit van een spaghetti-etend spook gehoord? Of wat dacht je hiervan: in de herfst van 1984 heeft een groepje wandelaars in die belvédère een plastic speelgoed-platenspeler gevonden, met een 45-toerenplaatje op de draaitafel; Strawberry Fields Forever van The Beatles. Is dat niet toepasselijk?