Epiloog

Alsof ze een wonder blad voor blad konden berekenen, hadden de metereologen voorspeld dat het bladerdek op tien oktober in het noorden van Midden-New Hampshire het meest spectaculair zou zijn. Het bleek te kloppen. Die woensdag zag je overal om je heen schitterende felrode, oranje, dieprode en gouden bladeren onder een strakblauwe hemel glanzen. Zelfs de oudgedienden die er altijd een eigen mening over dergelijke zaken op nahielden, konden er ditmaal niets tegenin brengen.

In het kleine, atriumachtige auditorium van de Holiday Inn van Sterling kwam het zonlicht binnen door glaspanelen en verwarmde de ongeveer honderd functionarissen van het ziekenhuis, leden van de Raad van Bestuur en artsen zodanig dat de winter nog ver weg leek. Iedereen was opgewonden en doordrongen van het belang van deze historische gebeurtenis. Ze waren samengekomen uit diverse steden uit het noordelijke deel van de staat en hadden drie dagen doorgebracht aan vergadertafels en in achterkamers om het raamwerk voor een nieuw consortium van ziekenhuizen in elkaar te timmeren.

Nu zouden de vruchten van die pogingen over een paar minuten aan de aanwezigen worden gepresenteerd, waarmee een nieuw ziekenhuis-tijdperk werd ingeluid. De ziekenhuizen die erbij betrokken waren - zeven in totaal - zouden zich zodanig verenigen dat ze een enorme koopkracht kregen zonder ook maar iets van hun eigen autonomie op te geven.

Rechter Clayton Iverson liep samen met zijn vrouw tussen de krioelende menigte door, begroette mensen en schudde handen. De meeste aanwezigen wisten al dat hij zou worden benoemd tot voorzitter van de eerste Raad van Bestuur van het consortium. Er was bijna unaniem op hem gestemd. De commissie die daarvoor in het leven was geroepen, had bepaald dat ervaring en absolute integriteit voor de functie van het allergrootste belang waren. Door de manier waarop de Rechter de ramp bij het Streekziekenhuis Davis- Ultramed had afgehandeld, had hij bewezen in hoge mate over beide kwaliteiten te beschikken.

De groep was het meest onder de indruk gekomen van het feit dat de Rechter had geweigerd tussenbeide te komen tijdens het proces tegen en de veroordeling van zijn zoon Frank wegens talloze aanklachten, die varieerden van medeplichtigheid aan het testen van een experimenteel anestheticum - Serenyl - tot poging tot moord. Verder was men onder de indruk van de manier waarop hij de chirurg Jason Mainwaring had behandeld. Nadat de Rechter had geëist dat diens vergunning om praktijk uit te oefenen werd ingetrokken en dat ook daadwerkelijk was gebeurd, had hij de aanklachten tegen de man gedeeltelijk laten intrekken in ruil voor de liquidatie van zijn farmaceutisch bedrijf. Met de opbrengst daarvan zou een fonds in het leven worden geroepen om alle patiënten te helpen die nadelige gevolgen van het anestheticum hadden ondervonden.

Tot slot was daar nog de leidersrol die hij had vervuld bij het terugkopen van het Streekziekenhuis Davis van Ultramed. De Rechter had er niet alleen voor gezorgd dat het beheer over het ziekenhuis weer in handen van de bevolking kwam. Toen hij niet tevreden was met de opbrengst van de verkoop van het aan hevige kritiek blootgestelde farmaceutische bedrijf van Mainwaring, had hij de directie van Ultramed ervan weten te overtuigen dat het heel wijs was om het Serenyl-fonds enige miljoenen dollars te schenken. Hoewel hij voortdurend glimlachte en ontspannen leek, bleef de Rechter tussen het handenschudden door telkens naar de deuren aan de achterkant van de ruimte kijken.

‘Heb je hem al gezien?’ vroeg Cinnie.

‘Nee. Jij hebt zijn vriendin toch gesproken?’

‘Ja, lieve. Ik heb verteld dat jij was voorgedragen en haar gevraagd te proberen Zachary ertoe over te halen bij de officiële benoeming aanwezig te zijn.’

‘En?’

‘Ze zei dat ze het zou proberen, maar dat ze betwijfelde of hij zou komen.’

Ze nam hem terzijde, weg van de menigte.

‘Clayton, alsjeblieft,’ zei ze. ‘Het kan nu nog. Denk hier nog eens goed over na en laten we naar Florida gaan. Alleen voor de wintermaanden.’

‘Nee.’

‘Waarom niet? Lisette is met de kinderen ergens anders gaan wonen en Zachary komt bijna niet meer langs. We hebben al ik weet niet hoe lang ‘s zondags geen mensen meer te eten gehad.

Daar hebben we vrienden. Ik… Clayton, ik wil hier geen winter meer doorbrengen. Alsjeblieft.’

‘Geen sprake van. Zachary zal bijdraaien. Wacht maar eens af!’

‘Ik weet het niet. Hij is na die afschuwelijke affaire met Frank zo afstandelijk geworden. Bijna elke keer dat we elkaar spreken, vraag ik hem naar de reden daarvan en het enige dat hij dan zegt, is dat er dingen zijn waarover hij diep moet nadenken. Hij zegt dat hij er niet eens zeker van is dat hij in Sterling zal blijven.’

‘O, hij blijft hier beslist. Hij is bij die Suzanne gaan wonen. Klinkt dat alsof hij van plan is te vertrekken?’

‘Nee, dat denk ik niet,’ zei ze.

‘Wil iedereen gaan zitten? Wil iedereen alstublieft gaan zitten?’ vroeg de vrouw die de conferentie leidde en tegen de microfoon tikte. ‘Op dit moment hebben we allemaal gewacht.’

‘Hij komt nog wel, Cynthia,’ zei de Rechter. ‘Dat zul je zien. Zijn broer heeft de dingen die ik voor hem heb gedaan, nooit gewaardeerd, maar uiteindelijk zal Zachary dat wel doen. Hij zal hierheen komen om dit moment met ons te delen.’

‘Clayton, alsjeblieft…’

‘Nee, en nu wil ik er verder geen woord meer over horen.’

‘Dames en heren, het is me een groot genoegen officieel de totstandkoming aan te kondigen van het consortium van ziekenhuizen in het noordelijk deel van New Hampshire.’

Er werd luid geapplaudisseerd. Weer draaide de Rechter zich om en keek naar de deuren.

‘Clayton, hij komt niet. Zie dat feit nu maar onder ogen,’ zei Cinnie.

‘Hij kan barsten,’ mompelde Clayton. ‘Die ondankbare… Ze kunnen alletwee barsten.’

‘Ik wil u nu in de eerste plaats kennis laten maken met degene die door onze commissie is gekozen als leider van het nieuwe consortium. Hij is een integere man, die al veel heeft gepresteerd. Een man die vele aanwezigen kennen door zijn onvermoeibare inzet voor zijn leefgemeenschap en zijn ziekenhuis. Hij is een toegewijde man, die niet bereid is compromissen te sluiten ten aanzien van de principes van eerlijkheid…’

–

Zo’n tien kilometer ten zuiden van de Holiday Inn kwam de motor van een felrood modelvliegtuigje op het verlaten veld dat de Meadows werd genoemd, met veel geraas tot leven. Een jonge jongen racete over het goudkleurige herfstgras, hand in hand met een jong meisje.

‘Jennifer wil het ook leren, Zack,’ zei hij, terwijl hij de afstandsbediening stevig in zijn knuist geklemd hield. ‘Mag ik het haar laten zien? Helemaal alleen? Mag ik haar laten zien hoe je ermee kunt vliegen?’

‘Zal ik eerst nog een truc met een muntje laten zien?’

‘O nee… Ik bedoel… Kan dat niet even wachten, Zack? Ze wil het echt graag leren.’

Zack leunde, steunend op zijn ellebogen, achterover en ademde de

welriekende berglucht in. Toen draaide hij zich om naar Suzanne en streek met zijn lippen langs haar oor.

‘Ik denk dat het joch verliefd is op je dochter,’ fluisterde hij.

‘Die indruk heb ik ook. Toby, heb je een brevet om met dat ding te vliegen?’

‘Een wat?’

‘Niets, niets.’

‘Zack, mag het?’ vroeg de jongen.

‘Natuurlijk. Ga je gang, mannetje.’

Terwijl Jennifer Cole heel aandachtig toekeek, trok Toby Nelms de stuurknuppel iets naar achteren. Meteen schoot de Fleet naar voren, het veld over en de prachtige, heldere lucht in.