18   

De golfbaan van de White Pines Golf Club, ontworpen door Robert Trent, was de trots, vreugde en het statussymbool van de selecte groep aandeelhouders. Hij was aangelegd in een smalle vallei tussen twee massief granieten steile hellingen, en de leden herinnerden zich nog altijd met vreugde de dag in tweeënzestig toen Sam Snead tijdens een demonstratie een zesentachtig schoot en twee ballen verloor.

Het was vroeg op de zaterdagmiddag en voor het eerst sinds jaren zou Zack gaan golfen, en zijn tegenstander was Rechter Clayton Iverson.

Zack was oorspronkelijk van plan geweest die ochtend te praten met Jason Mainwaring en Jack Pearl en de rest van de dag niet tussen de granieten hellingen door te brengen, maar erop, klimmend met een kleine groep van de plaatselijke bergbeklimmersclub. Maar Mainwaring had zijn praktijk een week overgedragen aan Greg Ormesby, de enige algemene chirurg die nog in Sterling was, en ook Pearl bleek tot maandagmorgen te zijn vertrokken.

De uitnodiging van de Rechter voor een partijtje golf was op de hem typerende manier zodanig verwoord dat weigeren moeilijk was. Hij had er ook op gezinspeeld dat hij aan nog iets anders dacht dan golfen. Hij had Zack heel duidelijk te verstaan gegeven dat ze met z’n tweeën zouden zijn, hoewel hij daar niet bij had vermeld of Frank verhinderd was of niet was uitgenodigd.

Eerder die dag had Zack na het doen van zijn ronde, het nogmaals doorbladeren van het medische dossier van Toby Nelms en een poging Mainwaring en Pearl te lokaliseren, een uur geoefend. Het was een aangename verrassing geweest te merken dat er nog iets was blijven hangen van de tientallen golflessen die hij in zijn jeugd had gehad.

Golf had hem nooit echt gefascineerd, net als de andere sporten waaraan een bal te pas kwam. Maar de geaccidenteerde fairways, de perfect onderhouden greens en zelfs het grote Tudor- clubgebouw met de overdekte veranda en Oosterse tapijten, hadden hem altijd een bepaald sereen gevoel gegeven, zeker op warme, wolkeloze zomermiddagen.

‘Hoe interessant zullen we dit maken, Zachary?’ zei Clayton Iverson toen ze de eerste tee naderden.

Hij ging gekleed in een witte pantalon, een goudkleurig LaCoste T-shirt en zijn handelsmerk: bruinwitte golfschoenen van zadelleer. Hoewel nauwelijks van hem kon worden gezegd dat hij in vorm was, liep hij ondanks zijn omvangrijke gestalte met de gemakkelijke gratie van een geboren atleet. Zijn gebruinde, verweerde gezicht, omlijst door dik, zilvergrijs haar, straalde zelfvertrouwen en gezag uit.

‘Dat is afhankelijk van de vraag hoe hard je geld nodig hebt,’ zei Zack, wetend dat het zowel zinloos als ongemanierd was om met zijn vader over een weddenschap te gaan discussiëren.

‘Zullen we dan een dollar per hole afspreken? Ik zal je een extra slag geven op de holes die in vier of vijf slagen gehaald moeten worden.’

‘Eens even nadenken…’ Zack deed net alsof hij op zijn vingers aan het tellen was. ‘Achttien dollar in totaal dus. Ik denk dat ik dat wel aankan. Oké. Een dollar per hole. Ik neem aan dat je me het zoals altijd niet al te moeilijk zult maken?’

De Rechter legde zijn bal op de tee en keek zijn zoon met een roofdieren-glimlach aan.

‘Natuurlijk,’ zei hij. ‘Zoals altijd.’

Voor de relatie van de man met zijn zoons was het typerend - en door de jaren heen was het bijna een vaste grap geworden - dat hij hun nooit ook maar een kleine voorsprong had gegeven. Of het nu ging om gin-rummy, dat hij uitermate fanatiek speelde, golf of zaken. Overwinningen moesten worden verdiend en niet cadeau gegeven; leningen voor een gering bedrag moesten schriftelijk worden vastgelegd en volledig terugbetaald, altijd mèt rente.

Zack wist dat hem ook nu niets cadeau zou worden gegeven. De rechter sloeg een bal over de fairway, onder het beschaafde applaus van zo’n tiental toeschouwers, die een aardig eind voorbij het discrete paaltje dat de tweehonderd meter markeerde, tot stilstand kwam.

Zack, die besefte dat hij meestal minder gespannen was bij een hersenoperatie dan op dit moment, sloeg zijn bal in de vijver met goudvissen.

‘Ik hoop dat je geen dringende afspraken hebt,’ zei Zack, terwijl hij een nieuwe bal pakte. ‘Dit kan nog wel eens een behoorlijke tijd gaan duren.’

‘Backswing minder snel en je linkerschouder iets laten zakken,’ zei zijn vader.

Zack deed dat en sloeg een bal die bijna op die van zijn vader ketste en enige meters verder doorrolde.

‘Dank voor de hulp,’ fluisterde hij, terwijl hij een denkbeeldige pet afnam toen het kleine aantal toeschouwers applaudisseerde.

‘Geniet er maar van,’ zei de Rechter, terwijl ze van de tee vandaan liepen. ‘Met een dollar per hole is dat alles wat je zult krijgen.’

–

Na de negende hole stond Zack op zeven dollar verlies en had hij blaren op de zijkanten van beide hielen omdat zijn golfschoenen een jaar of tien oud waren. Toch was de middag warm en ontspannen en genoot hij van een zelden ervaren gevoel van verbondenheid met zijn vader dat voornamelijk ontstaan leek te zijn door korte opmerkingen en verwijzingen naar middagen als deze, ver in het verleden.

Clayton Iverson had naar zijn nieuwe praktijk gevraagd en hem een paar anekdotes uit de rechtszaal verteld. Verder had hij geen duidelijke aanwijzing gegeven dat er iets anders dan golf op de agenda van die middag stond.

Na een korte stop in het clubgebouw voor een biertje, zette de Rechter zijn gemotoriseerde wagentje weg en verscheen bij de tiende tee met een tweewielige, aluminium caddy.

‘Ik heb de lichaamsbeweging nodig,’ legde hij uit. ‘Bovendien had ik het idee dat we door het rijden van mij en het achterna lopen van die ballen van jou weinig kans zouden hebben om hier met elkaar te praten.’

‘Heel geestig,’ zei Zachary. ‘Kijk maar uit. Om generaal Custer bij Little Big Horn te citeren: “We zijn nog niet eens begonnen te vechten.’”

Zijn vader sloeg de bal mis en terwijl ze die in het dichte gras aan het zoeken waren, gaf de Rechter de vier spelers achter hen een teken dat ze verder konden gaan.

‘Ik lever een slag in wanneer we de bal niet hebben gevonden voordat zij hier klaar zijn.’

‘Afgesproken.’

Zack verbaasde zich even over die concessie, die zo weinig typerend voor de man was.

‘Zachary, je moet me eens iets vertellen,’ zei de Rechter, die nog steeds op zoek was naar de bal. ‘Heb je problemen met Ultramed gehad sinds je in het ziekenhuis bent gaan werken?’

‘Problemen?’

‘Weet je waaronder ik mijn kop durf te verwedden? Dat die bal van mij iets verder terecht is gekomen dan we dachten. Laten we er daar maar eens naar gaan zoeken.’

‘Rechter?’

‘Ja?’

‘Over wat voor problemen heb je het?’

Clayton Iverson aarzelde enige tijd en leek niet zeker te weten of dit gespreksonderwerp moest worden voortgezet.

‘Guy Beaulieu is een paar dagen voor zijn dood bij me geweest,’ zei hij uiteindelijk.

‘O?’

‘Dat was de tweede keer binnen twee of drie weken.’

‘Hij was heel erg boos en van streek.’

‘Dat was hij zeker,’ bevestigde de Rechter, die nu op zijn club leunde en geen poging ondernam om naar zijn bal te zoeken. ‘Hij was ook heel vastbesloten te bewijzen dat Ultramed en Frank hem zijn praktijk hadden ontnomen om hun eigen man, die Mainwaring, zijn plaats te laten innemen. Hij beweerde bewijzen te hebben dat zulke procedures typerend voor het bedrijf zijn.’

‘Ik weet wat hij beweerde. Wat ik niet weet is waarom hij in vredesnaam naar jou is blijven komen wanneer je hem al duidelijk had gemaakt hoe sterk je Frank steunde, afgezien van het schitterende werk dat hij in het ziekenhuis heeft gedaan.’

Ze keken zwijgend toe hoe de vier andere spelers bezig waren.

Na verloop van tijd zei de Rechter: ‘Zachary, het antwoord op jouw vraag luidt dat Guy ervan overtuigd was dat ik hem niet ten onder wilde zien gaan aan dingen die hij nooit had gedaan. Frank of geen Frank. Vergeet niet dat hij en ik elkaar al verdomd lang kenden. Ik kan het aantal commissies waarin en projecten waaraan we gedurende de afgelopen dertig jaar hebben samengewerkt, niet tellen. Wat hebben we hard gevochten om Sterling weer nieuw leven in te blazen. Heel vaak hadden we een tegenovergestelde mening over een bepaalde kwestie, maar dat deed er nooit iets toe. We hebben als gekken gevochten, maar we hebben ons wel altijd aan de regels gehouden.’

‘Dat begrijp ik.’

‘Ik denk dus dat hij op grond van de manier waarop wij onze meningsverschillen hebben opgelost en op grond van mijn reputatie als rechter, meende dat ik me zou inzetten voor elke zaak die ik rechtvaardig achtte.’

‘En had hij gelijk?’

De Rechter pakte een nieuwe bal en gooide die over zijn schouder. ‘Natuurlijk had hij gelijk. Dat zou jij net zo goed moeten weten als ieder ander.’

‘Sorry.’

‘Beaulieu is dood, maar de kwesties waar hij tegen vocht, zo die bestaan, zijn nog steeds volstrekt niet opgelost, in elk geval tot het tijdstip is gepasseerd waarop het ziekenhuis nog kan worden teruggekocht. Daarna zijn we allemaal heel letterlijk overgeleverd aan de genade van Ultramed.’

Kan worden teruggekocht. Zack begreep opeens waarom Frank er die middag niet bij was. Inwendig hield hij zichzelf voor dat hij geen mening moest ventileren tot de positie van de Rechter iets duidelijker was geworden. Ten aanzien van Clayton Iverson en Frank waren reacties en interacties bijna nooit - zoal ooit - eenvoudig en recht door zee geweest.

Terwijl Zacks schooljaren, zeker na zijn ongeluk, rustig en vergelijkenderwijs vrijwel onopgemerkt waren verlopen, was de relatie tussen de Rechter en Frank turbulent en wisselvallig geweest. De man had alle prestaties van zijn oudste zoon als een onverzadigbare spons in zich opgezogen en onvermijdelijk was er sprake geweest van wrijving wanneer Franks heldendaden wat te lang op zich lieten wachten of - erger - wanneer hij iets deed wat niet overeenstemde met de persoon die de Rechter voor hem had geschapen. Terugdenkend vroeg Zack zich af of een van die twee ooit de dynamiek van dergelijke botsingen had gewaardeerd.

Indien het jongste-zoon-zijn van Rechter Iverson voor hèm bepaalde problemen had veroorzaakt, was het oudste-zoon-zijn voor Frank iets als een vloek geweest.

Hij herinnerde zich de dag waarop Frank, toen eerste- of tweedejaars op de High School, voor een geschiedenisscriptie een tien had gekregen. De lerares had in een commentaar in de marge opgemerkt dat de schrijfstijl en de inhoud van de scriptie onvergelijkbaar waren met eerdere werkstukken.

De Rechter, die die plotselinge verbetering wantrouwde, had Frank bij zich geroepen voor wat hij graag een confrontatie-metoogcontact noemde. Dat was een techniek die zelden had gefaald bij het achterhalen van een leugen van een van zijn zoons en die keer was Frank definitief verslagen. Na een uur was hij naar zijn kamer geschuifeld om de scriptie van een ouderejaars te halen, die hij had overgeschreven.

De blik in zijn ogen op dat moment - een angstaanjagende mengeling van angst, haat, vernedering en woede - zou Zack nooit vergeten.

Het resultaat was een nul van de docente voor die scriptie geweest en een verbod op vier basketbalwedstrijden van de Rechter, die zijn straf had opgeschort toen de coach had verklaard dat het team er meer onder zou lijden dan Frank.

Die confrontatie en de naweeën ervan zeiden veel over zowel vader als zoon. De Rechter, die vond dat hij had laten merken hoe hij tegenover oneerlijkheid stond, had er nooit meer over gesproken. Frank pleegde - enige tijd - geen plagiaat meer. In plaats van op de clementie van zijn vader te reageren door te veranderen, nam hij een tartende houding aan. Op een dag niet lang daarna vertelde hij zijn jongere broer dat hij zich vast had voorgenomen om als overwinnaar uit zo’n confrontatie-met-oogcontact te voorschijn te komen. Eerst oefende hij letterlijk voor de spiegel, daarna in de praktijk. Op een gegeven moment kon hij zelfs onder de meest kritieke omstandigheden de Rechter recht in diens priemende ogen blijven kijken.

In de jaren daarna kwam Frank aanzienlijk minder vaak in conflict met de Rechter, deels omdat hij zich die nieuwe kunst eigen had gemaakt, maar vooral door zijn atletische prestaties. De relatie tussen hen was weer gespannen geworden toen Frank voordat hij in Ultramed-Davis ging werken, herhaaldelijk faalde.

Nu, na vier naar verhouding rustige jaren, leek er opnieuw een botsing tussen de twee mannen aan te komen en het zou nog wel eens een hevige kunnen worden bovendien. Zoals altijd waren de verwachtingen van de Rechter de oorzaak. Frank moest de allerbeste prestaties leveren en zijn gedrag diende onberispelijk te zijn. Het viertal voor hen verliet de green. De Rechter legde een bal neer, keek de fairway over om te zien of er niemand in de buurt was en vroeg toen: ‘Zachary, je lijkt je ergens zorgen over te maken. Wat is er?’

‘Ik maak me geen zorgen. Alleen is het wel zo dat…’

‘Wat wil je zeggen?’

Zack schudde zijn hoofd.

‘Niets. Speel die bal maar.’

‘Je bent bang dat ik partij kies tegen Frank. Is dat het?’

‘Hij is je zoon.’

‘En jij denkt dat ik daarom blind moet zijn voor de mogelijkheid dat hij betrokken is bij iets onethisch of misschien zelfs iets oneerlijks.’

‘Dat heb ik niet gezegd.’

‘Wat wil je dan wel zeggen?’

Zack weerhield zich er op het allerlaatst van de Rechter deelgenoot te maken van details van de erfenis van Guy Beaulieu, het gesprek met Maureen Banas en zijn toenemend wantrouwen jegens Ultramed. Er waren nog te veel onzekerheden om zich in dat wespennest te steken voordat hij met Frank had gesproken.

Hij koos zijn woorden heel zorgvuldig. ‘Guy Beaulieu heeft zijn uiterste best gedaan Ultramed ten val te brengen en het had hem niets kunnen schelen wanneer hij Frank daarbij had meegesleept. Ik kan het waarderen dat jij wilt doen wat je juist acht, maar…’

‘Maar wat?’

Weer aarzelde Zack. Een woord te veel, een misplaatste gedachte, en de Rechter zou weer aan een van zijn kruistochten beginnen. In Franks ogen zouden zij zich dan beiden tegen hem en Ultramed keren en in dat geval zou hij, Zack, waarschijnlijk geen enkele kans hebben om zich te verzekeren van de hulp van zijn broer bij het oplossen van het mysterie rond Toby Nelms. ‘Frank heeft zijn eigenaardigheden en zijn fouten,’ zei Zack uiteindelijk. ‘Net als wij allemaal. Maar gezien het verwachtingspatroon waaraan hij - onder druk - vanaf de middelbare school heeft moeten voldoen, denk ik dat hij ook enige dingen heeft gedaan waar wij beiden trots op moeten zijn. Op zijn allerminst zouden we ons best moeten doen om hem in deze kwestie het voordeel van de twijfel te gunnen.’

‘Dus jij vindt dat ik niet loyaal ben omdat ik wil weten of mijn zoon en het bedrijf waarvoor hij werkt winst maken ten koste van de gemeenschap?’

‘Dat heb ik niet gezegd.’

‘En jij vindt het niet loyaal dat ik me afvraag of Frank een rol heeft gespeeld in het verwoesten van de reputatie van een man?’

‘Alsjeblieft!’

‘Zachary, het spijt me, maar ik ben meer dan dertig jaar als jurist werkzaam geweest. Eerst als advocaat, later als rechter. Doen wat juist is, vind ik veel belangrijker dan die zogenaamde loyaliteit.’ ‘Daar zal ik niet over in discussie treden. Naar mijn idee ligt deze kwestie echter niet zo eenvoudig. Weet je dat Beaulieu enige tijd geleden al geschorst zou zijn geweest wanneer Frank in het ziekenhuis niet zoveel invloed had gehad?

De Rechter keek geschrokken.

‘Nee, dat wist ik niet.’

‘Het is de waarheid.’

Natuurlijk was het verhaal over Franks tussenkomst van Frank zélf afkomstig geweest, maar Zack zag er het nut niet van in zijn vader daar deelgenoot van te maken, evenmin als van het feit dat hij Franks gedrag op de dag van Beaulieus dood ten sterkste had afgekeurd. Hij genoot van de kans de rol van advocaat van zijn broer te spelen. Hij had ook het gevoel dat hij door voor Frank te pleiten, in zekere zin pleitte voor erkenning van zijn eigen prestaties.

De Rechter leek verbaasd en van streek door de houding die hij innam.

Weer richtte hij zijn aandacht op de bal, hoewel Zack aan zijn houding en spierwitte knokkels kon zien dat hij zich niet kon concentreren. En opeens begreep Zack het. Zijn vader had iets gedaan of dacht er op zijn minst over om iets te doen wat Frank niet zou zinnen en nu begon hij opeens aan zijn besluit te twijfelen. Hij raakte de bal verkeerd. Het ding kwam in feite niet echt los van de grond, schoot de fairway over en belandde in een zandkuil. Clayton Iverson reageerde er nauwelijks op.

‘Weet je,’ zei hij, toen ze verder liepen, ‘dat je moeder en ik samen grootse visioenen voor onze kinderen kregen zodra we wisten dat zij van Frank in verwachting was? Ik veronderstel niet dat dat ons uniek maakt, maar ik kan je wel vertellen dat we die winter veel uren bij de open haard hebben gezeten om onze dromen met elkaar te delen. We hebben Frank, en later jou, zelfs vernoemd naar presidenten. Weinig bekende presidenten, maar wel mannen die een stempel op de geschiedenis hebben gedrukt.’

Inwendig loosde Zack een zucht. Dit verhaal had hij door de jaren heen zo vaak moeten aanhoren. Franklin Pierce, de enige president die in New Hampshire was geboren, en Zachary Taylor, de vechtersbaas over wie veel kwaad was gesproken en die, ondanks vier in historisch opzicht onopvallende jaren in het Witte Huis, het ministerie van Binnenlandse Zaken had opgericht, waren favoriet bij de Rechter.

‘Geloof me,’ zei Zack als standaardreactie op de opmerking, ‘als ik je zeg dat Frank en ik waardering hebben voor de waarden en het doorzettingsvermogen die jij ons hebt bijgebracht.’

Na de volgende hole stond Zack nog maar op zes dollar verlies en na de dertiende had hij de schade teruggebracht tot drie dollar.

‘Laten we even een pauze inlassen,’ zei Zack en wees op het stalletje bij de veertiende tee waar je iets kon drinken. ‘Iets wat jou zo van streek maakt dat je zo beroerd speelt, moet worden besproken.’

‘Ik ben niet van streek.’

‘Oké. Je bent niet van streek, maar je hebt wel beroerd gespeeld. Ga daar aan dat tafeltje zitten. Dan haal ik een biertje voor je.’

De Rechter wilde protesteren, maar zag daar toch van af.

‘Misschien ben ik een béétje van streek,’ mompelde hij. Zack liet hem achter bij het gietijzeren tafeltje en kwam met twee gekoelde bekers en twee flesjes Löwenbrau terug.

‘Wat is er gaande?’ vroeg Zack, terwijl hij een slokje bier nam.

‘Hoe bedoel je?’

‘Ik doel op Frank. Ik weet dat je hem hebt geholpen met die baan bij Ultramed. Beoordeel je hem daarom zo hard? Omdat je je verantwoordelijk voelt?’

‘Zachary, het fiasco dat je broer van dat verdomde elektronicabedrijf heeft gemaakt, was niet zijn eerste. Hij had gewoon het geduld niet voor zo’n soort bedrijf. Hij probeerde voortdurend van de eerste stap meteen naar de twintigste door te gaan. Hij heeft geboft met het feit dat hij toen een kans kreeg van Ultramed. Dat heb ik ook tegen hem gezegd toen hij…’ Clayton Iverson hield midden in de zin zijn mond.

‘Toen hij wat?’

‘Niets. Het is onbelangrijk.’

‘Hij heeft je om een lening gevraagd, hè?’

Opeens begonnen brokstukken van gesprekken die hij door de jaren heen met zijn broer had gevoerd, op hun plaats te vallen. Hoewel Frank hem nooit de details van het faillissement van zijn bedrijf had meegedeeld, had hij wel duidelijk gemaakt dat hun vader er minstens ten dele de schuld van was geweest.

‘Het was een dwaas verzoek. Hij zat al tot zijn nek in de schulden en het zou water naar de zee dragen zijn geweest.’

‘Frank dacht daar anders over.’

‘Dat weet ik. Ik heb erin toegestemd hem uit het gat te trekken waar hij zich zelf in had gewerkt, maar alleen op voorwaarde dat hij zich van dat bedrijf ontdeed. De baan in het ziekenhuis gaf hem een kans onder die nonsens vandaan te komen en iedereen in de stad te laten zien waartoe hij in staat was.’

Om maar te zwijgen over het feit dat jij hem daarmee weer hier, onder jouw duim had, dacht Zack boos.

‘Hij heeft die baan gekregen en het goed gedaan. Wat zou je nog meer kunnen wensen?’

‘Dat hij zijn functie dezelfde waarden meegeeft die ik aan de mijne geef. Dat zou ik me nog meer kunnen wensen. Ik zou kunnen wensen dat hij opkomt voor wat juist is.’

Ondanks de warme middag had Zack het opeens koud.

‘Wat juist is?’ Ik heb het bewijsmateriaal van Beaulieu in handen, wilde hij schreeuwen. Ik ben degene die een confrontatie met Maureen Banas is aangegaan. Hoe kun jij zo verdomd zeker weten wat juist is? ‘Pap, wat heb je precies gedaan?’ vroeg hij.

‘Zachary, die toon van je staat me niet bijzonder aan. Je mag dan een belangrijk chirurg zijn, maar je bent nog steeds mijn zoon.’

Zack merkte dat hij de nijdige blik in de ogen van zijn vader ontweek. Hij kon zich niet herinneren wanneer hij zich voor het laatst zo hard tegen de man had verzet.

‘Sorry,’ mompelde hij.

‘Excuses aanvaard. Ik denk dat het juridische werk dat ik de afgelopen dertig jaar heb gedaan, me zonder meer in staat stelt te bepalen wanneer iemand onzin uitkraamt. Rond de klachten van Beaulieu hing zoveel rook dat er een vuurtje moest zijn. Ik… Dat Frank voor hem tussenbeide is gekomen, heb ik nu pas van jou gehoord.’ Hij aarzelde. Toen haalde hij uit de zak van zijn golftas een envelop, die hij aan Zack overhandigde. ‘Lees maar.’

 

Mevrouw Leigh Baron

Operationeel directeur

Ultramed Hospitals Corporation

Boston Place

Boston, Massachusetts 02108

 

Geachte mevrouw Baron,

Het contract over de verkoop van Streekziekenhuis Davis aan Ultramed Hospitals Corporation loopt thans voor het vierde en laatste jaar. Zoals u ongetwijfeld weet, is daarin een clausule opgenomen waarin wordt bepaald dat het ziekenhuis door de Raad van Bestuur, die uit ingezetenen van Sterling bestaat en waarvan ik voorzitter ben, kan worden teruggekocht mits voornoemde Raad van Bestuur minstens vijf maanden voor de einddatum van het contract bijeenkomt en met minstens 51 procent van het aantal stemmen besluit Ultramed de oorspronkelijke koopsom terug te betalen - het geld is in bewaring gegeven bij de National Bank van Sterling - in ruil voor het bestuur van het ziekenhuis.

Tot voor kort lag het geheel niet in mijn bedoeling om de Raad van Bestuur bijeen te roepen om over zo’n stemming te spreken. Er heeft zich echter een situatie ontwikkeld die me ernstige zorgen baart: een conflict tussen Guy Beaulieu, een van de eerste artsen die zich in Sterling vestigden, en uw bedrijf. Wijlen dokter Beaulieu heeft beweerd dat het bestuur van het ziekenhuis, en uiteindelijk ook Ultramed Hospitals Corporation, verantwoordelijk was voor machinaties die ten doel hadden hem zijn praktijk te ontnemen. Hij beweerde verder op de hoogte te zijn van acties van uw bedrijf, uitgevoerd via Ultramed-Davis, die het belang van onze leefgemeenschap niet optimaal behartigen. Ik weet dat hij u meerdere keren van zijn gevoelens deelgenoot heeft gemaakt en dat hij al juridische stappen had ondernomen tegen het ziekenhuis en Ultramed Hospitals Corporation.

De weduwe van dokter Beaulieu heeft contact met me opgenomen met het verzoek de beweringen van haar man serieus in overweging te nemen voor het eind van de overbruggingsperiode: twaalf uur ‘s middags op de negentiende juli. Ik heb mevrouw Beaulieu gevraagd voor die datum alle mogelijke pogingen in het werk te stellen om mij details te verstrekken

over de beweringen van haar echtgenoot en het bewijsmateriaal dat daaraan ten grondslag lag.

Verder wil ik u middels deze brief in kennis stellen van het feit dat ik van plan ben de Raad van Bestuur om elf uur ‘s morgens op vrijdag de negentiende juli bijeen te roepen om de mogelijkheden die we hebben te bespreken. Verder heb ik van de in het contract vastgelegde mogelijkheid gebruik gemaakt om een onafhankelijk accountantsbureau de boekhouding van het ziekenhuis te laten doorlichten. Ik verwacht dat men daar over een paar dagen mee zal beginnen. Zoals u weet moet volgens sectie 4B van het contract minstens vijftien procent van de door het ziekenhuis in de afgelopen vier jaar gemaakte winst zijn teruggegeven aan de leefgemeenschap door het behandelen van armlastige patiënten, en nog eens drie procent door het steunen van projecten van de burgerij zoals beschreven in sectie 4c. Wanneer aan het in die sectie bepaalde niet de hand is gehouden, wordt ons contract met u nietig verklaard, ook wanneer dat pas na de negentiende juli duidelijk wordt.

Als u over deze kwestie informatie of gedachten hebt, verneem ik dat graag van u.

Hopend op een amicale oplossing van deze kwestie, verblijf ik,

met gevoelens van hoogachting,

Clayton C. Iverson.

 

Zack kon zijn ogen niet geloven. Beaulieus weduwe en dochter hadden uit niets laten blijken dat ze van plan waren geweest rechtstreeks contact op te nemen met de Raad van Bestuur.

‘Wanneer heeft mevrouw Beaulieu je precies opgebeld?’ vroeg hij.

‘Tja… In feite heeft zij niet mij opgebeld, maar ik haar.’

‘Heeft ze ook contact opgenomen met andere leden van de Raad van Bestuur?’

‘Dat… eh… dat heb ik haar

gesuggereerd.’

‘Waarom?’

‘Omdat Guy gelijk kan hebben gehad. Daarom.’

‘Maar Frank zegt van niet. Waarom heb je hem niet het voordeel van de twijfel gegeven?’

‘Ik… ik had het idee dat hij zich nergens zorgen over zou hoeven maken wanneer hij niets verkeerds had gedaan.’

‘Natuurlijk zal hij dat wel doen. Zorgen over de vraag hoe hij aan de mensen van Ultramed moet uitleggen waarom zijn eigen vader probeert hun ziekenhuis te saboteren. Je weet niet eens wat voor zogenaamde bewijzen Guy had, hè? Nu, heb ik gelijk?’

Clayton Iverson knikte.

‘Dat dacht ik al. Ik weet het echter wel. Ik weet precies wat hij in handen had. Clothilde Beaulieu heeft me na zijn begrafenis alles gegeven. En ik kan je zeggen dat het niet eens voldoende is om ook maar een deukje in Ultramed te slaan. Het is allemaal indirect bewijsmateriaal. Dat is het enige dat hij heeft verzameld. Niets meer dan een stapel afgeleide lijsten, anekdotes en kranteartikelen. Ik moet toegeven dat ik ook enigermate gereserveerd tegenover dat bedrijf sta, maar tot nu toe is er geen hard bewijsmateriaal. Ik ken niemand die rechtstreeks schade is berokkend door de politiek van Ultramed. Waarom ben je niet gewoon naar Frank toe gegaan? Heeft hij die brief gezien voordat je hem verstuurde?’

De Rechter nam een grote slok bier en veegde het schuim met de rug van zijn hand van zijn lippen. Toen glimlachte hij.

‘Ik heb hem nooit verstuurd.’

‘Wat zeg je?’

‘Die brief is in bewaring gegeven bij mijn advocaat in Boston, tot ik heb besloten wat ik moet doen. Ik was van plan hem maandag naar Ultramed te sturen, maar ik wilde eerst met jou praten en nu ben ik blij dat ik dat heb gedaan.’

Zack voelde zich leeg en uitgeput - een jojo aan het touwtje van de meester.

‘Je had me meteen kunnen zeggen wat je wilde,’ zei hij. ‘Je kunt niet zo met mensen spelen.’

‘Nonsens. Ik heb met niemand gespeeld. Ik had een duidelijke mening van jou nodig en die heb ik gekregen. Ik ben in principe niet van plan me te verzetten tegen het definitief overdragen van het ziekenhuis aan Ultramed volgende week. Ik aarzel alleen om alle pressiemiddelen op te geven, omdat je nooit kunt weten of je op een gegeven moment niet wenste dat je die nog in handen had. In feite is het zo dat ik heel wat meer te weten zou moeten komen dan ik nu weet om me tegen Frank te keren en die brief te versturen. Ziezo. Voel je je nu beter?’

‘Ik voel me kapot.’

‘Laten we dan maar verder gaan met golfen.’

De Rechter zette zijn bier neer, pakte zijn club en veegde die schoon met een lap.

‘Zachary, ik ben ingenomen met de dingen die je me over je broer hebt verteld,’ zei hij toen. ‘Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat hij me de laatste jaren heeft teleurgesteld. Maar zolang hij blijft handelen tot groter welzijn van onze stad, hebben hij en Ultramed niets van mij te duchten. Maar als je iets te weten komt wat ik zou moeten weten, ben je het aan ons allemaal verplicht om je mond open te doen. Is dat duidelijk?’

‘Ja.’

‘Ook indien je iets bijzonders aantreft in dat materiaal van Guy.’

‘In orde.’

De Rechter zette zijn bal op de tee. Hij zag er ontspannen en zelfverzekerd uit.

‘De eerste slag voor mij?’ vroeg hij.

Die slag maakte hij soepel, compact en glad als fluweel. De bal schoot als een pijl vooruit en kwam verder dan alle andere ballen die de Rechter die dag had geslagen.

Een uur later stonden ze bij de achttiende green en was de Rechter acht dollar rijker. ‘Ik ben dol op golfen,’ zei hij. ‘Jij ook?’