26 

Hoewel Clayton Iverson grote waardering had voor de vrouw die al bijna veertig jaar zijn echtgenote was en de laatste tijd zelfs vaak nachtmerries had gehad over haar vroegtijdige dood, was het in feite zo dat hij nooit erg veel behoefte aan een vrouw had gehad. Hij was de oudste van vijf kinderen geweest, en de enige jongen. Hij had op een lagere school en een college gezeten die alleen voor jongens toegankelijk waren, voor zijn huwelijksnacht geen vrouw intiem gekend en sinds die tijd geen andere dan Cinnie.

Lang voordat zijn vrouw zwanger was geworden, had hij de namen van zijn zoons al uitgezocht en haar eens voorgesteld om - indien het onvoorstelbare gebeurde - hun dochter Ruth te noemen, naar Rutherford B. Hayes.

Ondanks het feit dat de Rechter zichzelf graag beschreef als ‘een opkomend liberaal’ ten aanzien van de vrouwenemancipatie, kostte het hem nog steeds moeite een vrouw bij belangrijke zakelijke onderhandelingen serieus te nemen. En geen enkele vrouw meer dan Leigh Baron.

Het was avond geworden en zacht maar aanhoudend gaan regenen. De Rechter zat met Leigh in zijn studeerkamer koffie te drinken en appeltaart van Cinnie te eten, waarbij hij in slechts heel vage termen over Ultramed en de toekomstplannen van dat bedrijf sprak.

Het was bijna acht uur. Het gesprek met de vrouw werd naar zijn idee wat saai. Naast Ultramed hadden ze ook gesproken over de aandelenmarkt (haar ideeën waren vernieuwend, maar op een charmante manier naïef, vond hij), kinderen (zij en haar man, die het merendeel van de werkweek in New York was, hadden besloten geen kinderen te nemen!), het strafrecht (haar ideeën over de doodstraf waren nogal simplistisch en slecht onderbouwd) en sport (ze had het lef gehad golf met croquet te vergelijken en te verklaren dat ze er pas over zou denken golf te gaan spelen wanneer ze fysiek niet langer in staat was te tennissen!).

‘Ik neem aan dat de directie van Ultramed iemand die zo intelligent en charmant is als u niet hierheen heeft gestuurd om alleen een gesprek over koetjes en kalfjes te voeren met een oude ijzervreter

als ik,’ zei hij en negeerde een vraag van haar over de verschillen tussen de diverse Amerikaanse golfterreinen daarmee volledig. ‘Dat klopt natuurlijk,’ zei ze en glimlachte op een merkwaardige manier.

De Rechter wachtte tot ze verder zou gaan.

Toen schraapte hij zijn keel. ‘Ik neem aan dat ze willen dat u alvast wat voorwerk verricht voor de vergadering van de Raad van Bestuur van morgen?’

‘Bij wijze van spreken wel, ja.’

‘Mevrouw Baron, bent u altijd zo ontwijkend en… mysterieus?’

‘Wie denkt u eigenlijk dat ik ben?’

‘Dat is een vreemde vraag, vindt u ook niet? Ik weet wie u bent.’

‘Werkelijk?’

De stem van Leigh Baron klonk overtuigender en de blik in haar ogen was harder en intelligenter dan Clayton Iverson ooit eerder had ervaren. Toch was het een amateuristische tactiek om eerder vragen te willen stellen dan die te beantwoorden en daar zou ze wat aan moeten doen wanneer ze dit gesprek onder controle wenste te houden.

‘Oké,’ zei hij na enig nadenken. ‘Ik zal uw vraag beantwoorden. U bent Leigh Baron, vice-president-directeur van Ultramed Hospitals Corporation. Als ik het goed heb, heeft u de operationele tak in uw portefeuille.’

‘Ik hoop niet dat dit als een te grote schok voor u komt, maar een paar maanden nadat ik het contract met Davis had geregeld, ben ik benoemd tot president-directeur.’

De Rechter pakte geschrokken het organisatieschema van Ultramed dat Guy Beaulieu had opgesteld.

‘Wie is… Blanton Richards dan?’

Leigh glimlachte raadselachtig.

‘Blanton Richards werkt al enige jaren niet meer voor Ultramed. Ik weet niet wie die lijst heeft samengesteld, maar ik neem aan dat het dokter Beaulieu geweest moet zijn. Die man was altijd lijsten aan het opstellen. Maar wie het ook was… het huiswerk is niet goed gedaan. Ik weet dat u verwacht zaken als deze met ervaren mannen te kunnen afhandelen, maar ik ben bang dat u het ten aanzien van Ultramed met mij zult moeten doen.’

‘Wacht nu eens even, jongedame…’

‘Jongedame…’ Leigh Baron zond hem een uiterst bevoogdende blik toe. ‘Ik waardeer het compliment. Echt waar. Maar ik denk

dat alles voor ons beiden wat makkelijker zal worden wanneer u inziet dat ik mijn jongedamesdagen al lang achter me heb gelaten. Ik ben zevenendertig. Meer dan tien jaar geleden ben ik als een na de beste van mijn jaar in bedrijfskunde afgestudeerd en daarna heb ik in Oxford nog twee jaar economie gestudeerd. Ik heb het management van een aantal kleine operaties van RIATA International in handen gehad voordat ik me met Ultramed ging bezighouden. Mijn inkomen bedroeg het afgelopen jaar los van emolumenten en aandelen iets meer dan een half miljoen dollar. Wanneer dat kleine misverstand nu naar uw genoegen uit de weg is geruimd, stel ik voor ter zake te komen. U en ik moeten iets heel belangrijks regelen.’

‘Ja,’ zei hij en schraapte nogmaals zijn keel. ‘Dat denk ik ook. Wilt u eerst nog een kop koffie?’

De Rechter voelde zich opeens gespannen en wilde iets doen - wat dan ook - om het ritme van de vrouw te verstoren. Hij had gerekend op een oefenwedstrijd met Ultramed, maar dit bleek de echte wedstrijd te zijn.

‘Nee, dank u,’ zei ze. ‘Maar u kunt rustig nog een kop nemen.’ ‘Ik denk dat ik dat ook zal doen.’

Hij liep naar de keuken, schonk een kop koffie voor zichzelf in, deed er een stevige scheut cognac bij en nam een grote slok. De warme, brandende vloeistof had een kalmerend, geruststellend effect op hem en bracht hem in herinnering dat Leigh hem weliswaar verbijsterd had doen staan, maar dat dit toch een soort spel was dat hij dolgraag speelde, omdat hij alle troefkaarten in handen had. Hij was nog altijd de voorzitter van de Raad van Bestuur van het ziekenhuis. Wie Leigh Baron ook mocht zijn, hoeveel ze ook verdiende en wat ze ook te zeggen had, hij was degene die het stemgedrag kon bepalen.

Hij nam nog een slok en toen was de koffie op. Hij schonk een nieuwe kop in en liep terug naar zijn studeerkamer.

‘Oké, mevrouw Baron,’ zei hij met een lichte nadruk op dat ‘mevrouw’. ‘Steekt u maar van wal.’

‘Ik zou graag willen weten wat uw plannen voor de vergadering van morgen zijn.’

Hij probeerde mijmerend te kijken, maar voelde dat hem dat niet lukte. Hij had alle kaarten in handen. Dat wist zij even goed als hij. Toch bleef ze naar hem kijken alsof alles wat hij te zeggen had, geen enkel verschil zou uitmaken. Hij wilde nog een slok koffie met cognac nemen, maar besefte dat hij zijn kop alweer had leeggedronken.

‘U hebt mijn brief ontvangen,’ zei hij. ‘Daarin heb ik geschreven dat het heel goed mogelijk is dat de Raad van Bestuur en Ultramed tot overeenstemming komen.’

‘We hebben reden om aan te nemen dat de situatie hier is veranderd sinds u die brief hebt geschreven, in elk geval in uw ogen. Ik zou graag willen weten wat er gaande is.’

‘Er is niets gaande. Ik heb gedaan wat ik als voorzitter van de Raad van Bestuur werd geacht te doen en u een brief gestuurd. De vergadering vindt morgen plaats. We verwachten dat u daarbij aanwezig zult zijn om de belangen van Ultramed te behartigen. En aan het eind van de vergadering zal er worden gestemd. C’est tout.’

Hij hief zijn handen, met de handpalmen omhoog.

Leigh Baron wreef vermoeid in haar ogen.

‘Was de lijst die u daarnet raadpleegde, samengesteld door Guy Beaulieu?’

‘Ja,’

‘Dan neem ik aan dat u ook de beschikking hebt over al het overige materiaal dat hij tegen ons bedrijf aan het bijeenschrapen is geweest?’

‘U hebt geprobeerd hem zijn praktijk te ontnemen.’

‘Dat is belachelijk. Ultramed is sneller gegroeid dan welk bedrijf binnen deze branche dan ook. We weten precies wat we doen en dat weet onze moedermaatschappij ook. Indien we iemand buiten bedrijf willen stellen, zou dat zonder meer gebeuren. Gelooft u me maar op mijn woord. Waar hebt u het idee vandaan gehaald dat we zoiets zouden doen?’

‘Dat kwam van mijn… Daar hebt u niets mee te maken. Alles wat u weten wilt, zult u morgen tijdens de vergadering te weten kunnen komen.’

‘Uw zoon Zachary was slippedrager bij de begrafenis van Beaulieu. Is hij degene die het daarna voor hem is gaan opnemen?’

‘Als dat zo is, zult u dat morgen te weten komen, zoals ik al heb gezegd.’

‘Als dat zo is, heeft hij het mis. Indien Guy Beaulieu zijn praktijk werd ontnomen, is dat niet door ons gebeurd.’

‘Misschien,’ zei de Rechter, die aanvoelde dat hij weer meer controle over het gesprek kreeg. ‘Als dat waar is, moet dat tijdens de vergadering ook duidelijk worden.’

‘U moet me eens iets vertellen. U hebt al een beslissing genomen, nietwaar?’

‘Dat zou ik niet direct willen zeggen.’

Ze zond hem weer die verontrustende glimlach toe.

‘Dat hoeft u ook niet te zeggen. Maar als de Raad van Bestuur

besluit Ultramed-Davis van ons terug te kopen, wat wilt u dan met Frank doen?’

‘Doen? Hem aanhouden, natuurlijk. Indien - en ik zeg met nadruk indien - we besluiten het ziekenhuis terug te kopen, zullen we hem nodig hebben. Hij heeft schitterend werk gedaan. Dat hebt u me zelf verteld.’

‘En dat meende ik ook, maar er is één gigantische uitzondering op die regel… Ik denk dat u dit maar eens heel aandachtig moet bekijken.’

Ze haalde een dun dossier uit haar aktentas en gaf dat aan hem.

‘Misschien zou u me kunnen zeggen waar het toilet is? Daar wil ik graag gebruik van maken terwijl u dit inziet.’

‘Hè?’ Hij was het dossier al aan het doorbladeren. ‘O? Daar! De gang door en dan links…’

‘Dank u.’

Clayton Iverson had de eerste bladzijde gelezen, die was geschreven door een zeer gerespecteerd Bostons accountantsbureau en in wezen een verklaring en samenvatting behelsde van het materiaal dat daarna volgde.

Voordat hij verder las, ging hij opnieuw naar de keuken. Ditmaal schonk hij cognac in zonder daar koffie aan toe te voegen.

Toen Leigh Baron naar de studeerkamer terugkeerde, had hij de aanbevelingsbrief nogmaals gelezen en was hij begonnen de lijsten en cijfers te bekijken die de bewering van de accountant leken te steunen dat Frank ongeveer drie jaar daarvoor bijna een kwart miljoen dollar uit de kas van Ultramed had ontvreemd.

Of het nu kwam door het tijdstip, de cognac of het maagzuur dat door de woede werd aangemaakt, het kostte de Rechter steeds meer moeite zich op de specifieke financiële overdrachtsmanoeuvres te concentreren die door de accountants werden beschreven als ‘nogal oppervlakkige pogingen om de ontvreemding van het geld toe te dekken; pogingen die bij een redelijke controle van de boeken al zouden zijn ontdekt en dus doen vermoeden dat meneer Iverson van plan is in de nabije toekomst het tekort weer aan te zuiveren’.

‘Ik neem aan dat u het met me eens bent als ik zeg dat dit opeens een heel serieuze aangelegenheid is geworden?’ zei Leigh Baron. ‘Waarom hebt u er niet eerder iets aan gedaan?’

‘Kom nu, Rechter. U zou een vraag waarop het antwoord zo voor de hand ligt, niet behoren te stellen. Bovendien heeft Frank uitstekend werk voor ons verricht, zoals we beiden al hebben gezegd. Het is duidelijk dat hij drie jaar geleden een beetje hebberig is geworden. Hij kan soms koppig zijn, maar dat zult u wel weten. Ik was in feite van plan na de definitieve verkoop van Davis aan ons bedrijf die 250.000 dollar af te schrijven als een soort bonus voor hem. Iedereen kan uiteindelijk een vergissing maken…’

‘Natuurlijk, natuurlijk. En nu zegt u dat ik een vergissing zou begaan wanneer ik tegen een definitieve verkoop van het ziekenhuis aan u stemde.’

‘In dat geval zouden we weinig anders kunnen doen dan een proces aanspannen tegen Frank. En geloof me, het bewijsmateriaal tegen hem staat zo vast als een huis.’

Clayton Iverson had zijn sterkste emoties - positieve èn negatieve - altijd voor mannen bewaard. Maar op dat moment haatte hij de vrouw die tegenover hem zat heviger dan hij ooit iemand had gehaat.

Wie dacht ze verdomme wel dat ze was?

Die vraag weergalmde telkens weer machteloos in zijn hoofd. Ze zag eruit als een beroemd fotomodel en besprak zaken met de naïviteit van een schoolmeisje. En toch zat ze hem daar rustig glimlachend aan te kijken terwijl ze hem op een verschrikkelijke manier chanteerde.

Het leven van zijn zoon en dientengevolge ook dat van zijn schoondochter en kleindochters, in ruil voor een stem. Hij was niet scherp genoeg van geest meer. Hij had al lang geleden moeten ophouden met het voeren van dergelijke onderhandelingen.

Zijn hoofd tolde.

‘Ik… ik heb tijd nodig om na te denken,’ zei hij.

‘Dat begrijp ik… Helaas hebt u slechts tot morgen.’

‘Ik had gelijk toen ik dat bedrijf van u de stad uit wilde hebben, mevrouw Baron. U bent een heel gevoelloze en egocentrische vrouw.’

‘Laten we ons niet verlagen door te gaan schelden. Dat is zo weinig professioneel.’ Ze ging staan. ‘Morgen om één minuut over twaalf zal alles nog net zo zijn als nu, nietwaar? Alleen op een permanentere basis. Dat klopt toch?’

Clayton Iversons verweerde gezicht was rood aangelopen en in zijn ogen lag een woedende blik, maar hij kon op die opmerking niet reageren.

‘Er is nog één ander ding,’ zei ze. ‘Ik zou het materiaal dat Guy Beaulieu heeft verzameld, graag inzien. Ik beloof u dat ik het u binnen een… paar dagen zal teruggeven.’

‘Dat krijgt u niet,’ zei de Rechter kortaf.

‘Ik weet dat ik u niet alles hoef voor te kauwen, maar toch zal ik dat doen. Wanneer u met ons verzoek akkoord gaat, zal niets van wat uw zoon heeft gedaan naar buiten komen en zullen wij de koop van het ziekenhuis officieel maken. Maar als u dat niet doet, zal uw zoon waarschijnlijk de gevangenis in gaan en zal zijn familie daar de schande van ondervinden. Uw invloed in Sterling zal daardoor aanzienlijk afnemen, zo niet volledig teniet worden gedaan, en wij zullen Ultramed-Davis vrijwel zeker toch in handen krijgen.’ ‘Dit is krankzinnig!’

‘Misschien,’ zei Leigh Baron. ‘Misschien is het dat wel… Het materiaal, alstublieft?’

‘Verdomme…’

‘Ziet u de feiten nu toch eens onder ogen. Ons contract zal worden afgerond zoals de bedoeling was. Ofwel op een makkelijke, nette manier, of met veel ellende. Maar afgerond zal het worden. Nu…’ Aarzelend schoof de Rechter haar het dossier van Guy Beaulieu toe. Leigh Baron stopte het in haar aktentas. ‘Ik zal het u over een paar dagen teruggeven, zoals ik heb beloofd,’ zei ze. ‘U hoeft de moeite niet te nemen me naar de deur te brengen. Ik ken de weg.’

–

Met zijn gezicht in zijn armen begraven zat Clayton Iverson alleen in zijn studeerkamer te luisteren naar het zachte getik van de regen tegen de luiken. Bij alle zaken die hij had afgehandeld, ook voor de rechtbank, was hij nooit zo bruut of efficiënt behandeld als door Leigh Baron deze avond.

Wanhopig probeerde hij zijn woede onder controle te houden - woede die evenzeer gericht was tegen zijn zoon als tegen de nieuwe president-directeur van Ultramed. Hij bracht zichzelf in herinnering dat hij op dit moment alleen Leigh Barons versie van het verhaal had gehoord.

Voordat hij iets deed, voordat hij met een ander lid van de Raad van Bestuur sprak, moesten hij en Frank met elkaar praten. Wanneer Frank een redelijke verklaring kon geven voor het ontvreemden van het geld, hoe hij het was kwijtgeraakt, hoe hij van plan was het terug te betalen, konden ze er misschien samen een oplossing voor vinden. Zo niet…

Ben naar Frank toe. Maak je alsjeblieft geen zorgen.

Clayton Iverson zette het briefje voor Cinnie op zijn bureau en liep ietwat onvast naar de Chrysler, waarbij hij zich afvroeg of hij misschien iets te veel had gedronken.

Zijn gedachten buitelden over elkaar terwijl hij probeerde zich te concentreren op de vraag welke mogelijkheden hij had. Hij had frisse lucht nodig, om helder te kunnen nadenken. Hij moest een confrontatie met Frank aangaan…

Hij zette de auto in zijn eerste versnelling, keerde met meer moeite dan normaal en reed snel de kronkelende oprijlaan af.

Frank zou er vast wel een verklaring voor hebben, dacht hij. Hij zou voor alles een aanvaardbare verklaring hebben en dan zouden ze hier samen een redelijke oplossing voor vinden.

Maar als er geen verklaring was… als Frank niets anders kon aanvoeren dan hebzucht…

De Rechter draaide snel de weg naar Androscoggin op. De chauffeur van een stationcar die met hoge snelheid in zuidelijke richting reed, wist door snel sturen een botsing te voorkomen.

Het viel Clayton Iverson niet op.

… Van alle ondankbare, onnadenkende dingen die Frank ooit had gedaan, dacht hij, was dit zonder enige twijfel het ergste… Misschien was het tijd dat hij krachtig optrad… gevangenis of geen gevangenis, eerverlies of geen eerverlies. Misschien was het tijd om…

–

 Toby Nelms, die zijn ogen open had maar niets zag, lag op de koeldeken en probeerde van tijd tot tijd een van zijn vastgebonden handen los te maken in wat wellicht een poging was om het buisje te pakken dat Jack Pearl in zijn luchtbuis had aangebracht. Hij had nog steeds hoge koorts, ondanks de koeldeken, de hem intraveneus toegediende cortisone en meerdere doses rectaal toegediende paracetamol.

‘Geen sprake van,’ zei Pearl. ‘Ik ben absoluut niet bereid een doodziek kind in narcose te brengen omwille van een krankzinnige theorie.’

‘Jack, laat me het je nogmaals uitleggen,’ zei Zack smekend, terwijl hij geen poging deed te verbloemen dat zijn geduld vrijwel op was. ‘Wat ik voorstel is helemaal niet krankzinnig. Omdat de techniek niet algemeen wordt gebruikt, betekent dat nog niet dat hij verkeerd is. Het probleem is niet voldoende bestudeerd om van het een of het ander zeker te kunnen zijn, maar dat artikel over LSD bestaat. Waarom denk je dat ik helemaal naar huis ben gereden om het voor jou te halen?’

‘Geen sprake van,’ zei Pearl.

Suzanne kwam bij de twee andere artsen naast het bed staan. Meer dan een uur lang had ze gevochten tegen de ene na de andere hart- rimtestoornis bij de jongen. Nu leek de situatie althans voorlopig gestabiliseerd te zijn, maar de donkere kringen rond haar ogen waren stille getuigen van de spanning van dat gevecht.

‘Waar staan we nu?’ vroeg ze en nam een slok lauwe koffie.

De hele crisis lang had ze niet duidelijk gerefereerd aan Zacks theorie over Mainwaring en Pearl, hoewel haar gezichtsuitdrukking hem wel enige keren had gewaarschuwd tegen een confrontatie met de anesthesist, of hem had gesmeekt daar niet aan te beginnen. ‘De stand van zaken is nog hetzelfde als voor de ritmestoornissen. Hersenoedeem. Niets anders dan dat. Kan door de koorts zijn veroorzaakt, dat kan er de reden van zijn, het kan een combinatie van beide zijn.’

‘Die ritmestoornissen lijk ik nu onder controle te hebben, wat dat dan ook waard moge zijn.’

‘Dat is heel wat waard. Prima gedaan.’

‘Dank je. Hebben jullie een beslissing genomen? Brengen jullie de jongen weer in narcose?’

De twee mannen keken elkaar even aan. Toen keek Pearl een andere kant op.

‘Jack, zeg jij het maar tegen haar,’ zei Zack. ‘Zeg haar wat wij, wat jij hebt besloten. Kijk naar dat kind, denk aan wat ik je heb verteld en wat ik je heb laten zien en zeg het dan tegen haar.’

‘Zack, alsjeblieft,’ zei Suzanne en wendde zich tot de anesthesist.

‘Sorry,’ mompelde hij.

‘Jack?’

‘Ik weiger het te doen,’ zei Pearl eenvoudigweg. ‘Het bewijsmateriaal dat de anesthesie van dit kind iets te maken heeft met zijn huidige toestand is op zich al heel vaag. Het is echter absurd dat te gebruiken voor de hoogst twijfelachtige manoeuvre die Iverson voorstelt. Ik weiger absoluut het te doen.’

‘Wat te doen?’

Frank Iverson stond bij het voeteneind van het bed, keek van de ene arts naar de andere en toen ietwat ongemakkelijk naar de jongen op het bed.

‘Frank,’ zei Pearl, ‘eerder deze week heb ik een officieel verslag van een klacht ingediend over het bezoek dat ik van je broer heb gehad. Hij beschuldigde me toen van een aantal dingen, waaronder een onjuiste narcose voor dit kind.’

‘Dat is belachelijk,’ zei Zack. ‘Ik heb nooit…’

‘Nu heeft de jongen een hersenoedeem - dat is een zwelling in de hersenen - en alleen God weet wat er de reden van is. Misschien een vorm van hersenvliesontsteking of zo. Je broer heeft een theorie dat als dit een reactie is van het zenuwstelsel op de anesthesie die hem is toegediend, dat effect teniet kan worden gedaan door hem opnieuw met dezelfde middelen in narcose te brengen.’

‘En?’ zei Frank.

‘En ik ben niet bereid dat te doen.’

‘Waarom niet?’

‘Waarom niet?! Omdat het niet zal werken, Frank. Daarom niet.’

‘Zack, is het wel eens eerder gedaan?’

‘Onder soortgelijke omstandigheden inderdaad. Ik heb een artikel meegenomen waarin de theorie die eraan ten grondslag ligt, wordt beschreven.’

‘Jack, wat voor kwaad zou het dan kunnen de jongen weer in narcose te brengen, zoals Zack voorstelt?’ vroeg Frank rustig. ‘Je brengt levensgevaarlijk gewonde of zieke patiënten toch voortdurend in narcose?’

‘Ja, maar…’

‘Suzanne, denk je dat dit kind in narcose kan worden gebracht?’

‘Ik… De problemen met zijn hart lijken bedwongen te zijn en hij wordt al beademd, dus zie ik in feite niet in waarom niet.’

‘Maar…’

‘Geen gemaar, Jack. Het spijt me dat ik niet eerder hiernaartoe kon komen om dit te bespreken, maar ik moest enige mensen in Akron zien te bereiken. Nu goed naar me luisteren. Het is onze taak mensen te helpen. Daarom zijn we hier. Als er een kans bestaat dat het idee van Zack dit kind kan helpen, vind ik dat je het moet proberen. Mijn broer kan soms lastig zijn maar dwaas is hij niet. Als hij zegt dat hij bewijsmateriaal in handen heeft, heeft hij dat ook.’

Zack, die de bizarre discussie vanaf zijn plaats bij het hoofdeind van het bed volgde, voelde aan dat er ook woordeloos het een en ander werd gezegd door zijn broer en de anesthesist. Hij kon uit Pearls gezichtsuitdrukking ook opmaken dat de vreemde, kleine man niet langer bezwaar zou aantekenen tegen het toedienen van de anesthesie.

‘Wélke middelen heb je de vorige keer ook al weer gebruikt?’ vroeg Suzanne.

‘Pentothal en isofluraan,’ zei Pearl.

‘O ja.’

‘Zul je het doen?’ vroeg Zack.

‘Hoe lang denk je dat we hem in narcose moeten houden?’

‘Acht minuten. Dat staat in dat artikel.’

Pearl keek opnieuw even naar Frank.

‘Oké,’ zei hij zonder enig enthousiasme. ‘Geef me een paar minuten de tijd om mijn apparatuur te pakken.’

‘Prima.’ Zack keek de anesthesist strak aan. ‘Jack, wat het joch ook voor die liesbreuk-operatie heeft gekregen, hij moet nu hetzelfde krijgen. Begrepen?’

‘Hij heeft pentothal en isofluraan gehad,’ reageerde Pearl overdreven nadrukkelijk. ‘Gaan we dit doorzetten of niet?’

‘Suzanne?’

‘Geen bezwaar.’

‘Oké, dan zetten we dit door,’ zei Zack.

–

Het griezelige aanzien van de intensive care zou niemand die er die avond bij was, ooit vergeten. Alle lichten die niet absoluut noodzakelijk moesten blijven branden, werden uitgedaan. Elk apparaat dat geluid of trillingen voortbracht en niet van levensbelang was, werd afgezet. Verpleegsters zaten zwijgend en grimmig naast hun patiënten of bij de verpleegstersbalie.

Bij bed nummer zeven kwam het enige licht van de kleine zaklantarens van Zack en Jack Pearl en de monitor die Toby’s hartslag en bloeddruk in de gaten hield.

Toby zelf, die eerst pentothal toegediend had gekregen en toen het gas isofluraan, lag stil en vredig op het bed. Zijn ogen waren dichtgeplakt, in zijn oren waren in olie gedrenkte watjes gestopt en zij waren afgedekt met een dikke laag verband. Zijn voeten waren in lamswol gewikkeld. Over hem heen lagen twee dunne katoenen dekens en de met water gevulde koeldeken lag onder hem.

Zack had het nieuwe, ongeopende buisje pentothal en het etiket op de tank isofluraan gecontroleerd alvorens toestemming te geven die middelen te gebruiken. Nu stond hij met een horloge in zijn hand naast het bed te wachten. De bereidheid van Jack Pearl om de twee anesthetica toe te dienen, had hem iets minder achterdochtig gemaakt ten aanzien van een experimenteel middel, maar toch twijfelde hij nog.

Zelfs wanneer deze behandeling de juiste was, zelfs wanneer de anesthetica de juiste waren, zelfs wanneer Jack Pearl een goudeerlijke arts was, wist Zack dat ze misschien te lang hadden gewacht. Hersenoedeem was maar al te vaak onomkeerbaar.

Vijf minuten, zes… Het leek eindeloos te duren… Bloeddruk negentig en stabiel… Polsslag honderdtwintig… Zeven minuten.

Zack zag zijn horloge de laatste dertig seconden wegtikken en keek even naar Suzanne, die strak naar het scherm van de monitor keek.

‘Oké, Jack,’ zei hij toen. ‘Acht minuten.’

Hij maakte de gordijnen rond het bed open en gaf de verpleegster een teken dat ze terug kon komen.

Het eerste dat ze deed, was de thermometer die met de console van de koeldeken was verbonden, weer rectaal aanbrengen.

‘Nog steeds even hoog,’ zei ze.

Langzaam begon Toby zich te bewegen toen geconcentreerde zuurstof de isofluraan uit zijn longen en bloedbanen haalde. Zack boog zich over hem heen en controleerde zijn pupillen. Die reageerden nog trager dan voor die tijd. Hij verrichtte een grondig neurologisch onderzoek, dat geen enkele verandering aan het licht bracht.

‘Iets nieuws te melden?’ vroeg Suzanne.

‘Niets.’

Zack liep naar de verpleegstersbalie, waar Suzanne stond.

‘Tevreden?’ fluisterde ze.

‘Niet echt, maar ik denk niet dat ik verder nog iets kan doen.’

Jack Pearl was het kind op zijn beurt aan het onderzoeken.

‘Ik heb het gewaardeerd dat je je hebt ingehouden ten aanzien van Jack.’

‘Dat viel niet mee.’

‘Dat was me duidelijk.’

‘Zoals ik in je spreekkamer al tegen je heb gezegd, ben ik bereid naar je te luisteren zodra je nog één zo’n casus hebt gevonden,’ fluisterde ze verder, terwijl ze eerst naar de monitor en toen naar Pearl keek.’Die zal ik vinden’.

‘Je bent zonder enige twijfel de koppigste man die ik ooit heb ontmoet.’

‘Ik ben ook de koppigste man die ik ooit heb ontmoet,’ zei hij. ‘Dat is mijn allerbeste karaktertrek.’

Ze keek hem koel aan.

‘Misschien is dat zo, Zachary, maar helaas is het ook je meest

angstaanjagende.’

Ze liep langs hem heen naar Pearl.

Zack bleef bij de verpleegstersbalie staan en probeerde vast te houden aan het idee dat hij in elk geval op dit moment voor Toby Nelms had gedaan wat hij kon: zijn uiterste best.

‘Dokter Iverson, er is telefoon voor u op lijn twee. Het is meneer Iverson.’

‘Zack,’ zei Frank buiten adem, ‘ik ben op de Spoedopname en we hebben problemen. Misschien grote problemen.’

‘Hoezo?’

‘Auto-ongeluk. Twee auto’s. Beide chauffeurs gewond.’

‘Erg?’

‘Van een van hen weet ik dat niet. Ze zijn kennelijk nog steeds aan het proberen hem uit zijn pick-up te zagen. Marshfield is op dit moment bij de andere.’

‘Laat me even mijn gezicht wassen. Dan kom ik naar beneden.’

‘Maak haast, Zack. De man met wie Marshfield bezig is, is de Rechter.’