Hoofdstuk 2

 

 

 

Belangstellend keek Theo naar de vrouw. Dat Yannis Keristari een dochter had, wist hij. Maar hij had haar nog nooit ontmoet. Hij was aangenaam verrast.

Ze was in de twintig, lang, slank en gekleed in een grijs jasje met een bijpassende kokerrok en hoge hakken. Het jasje was tot vlak boven haar borsten dichtgeknoopt en een gouden hangertje hing verleidelijk laag in haar decolleté. De aanzet van haar borsten was net niet te zien. Hij vroeg zich af waarom ze het op zo’n warme dag vrij zedig had dichtgeknoopt. Geamuseerd stelde hij zich voor dat ze er niets onder droeg.

Haar amandelvormige ogen waren omkranst door volle wimpers en haar mond zag er verrukkelijk uit. Tot zijn verbazing leek ze totaal niet op haar vader. Ook was ze heel anders dan de andere Griekse vrouwen die hij kende. Dat intrigeerde hem meer dan de reden waarom ze hier was.

Die had ze hem overigens nog niet verteld, al was het duidelijk dat Keristari haar had gestuurd. Hij had gehoord dat Keristari’s bedrijf in moeilijkheden verkeerde. Had het bezoek van zijn dochter soms daarmee te maken? Kwam ze om hem haar vaders restaurants te verkopen?

Zonder zijn blik van zijn bezoekster af te wenden, wees hij haar een stoel en wachtte tot ze iets zou zeggen.

‘Mr. Tsardikos.’

‘Zeg maar Theo.’

‘Ik ben hier niet voor de gezelligheid.’

Toen ze haar hoofd bewoog, werd haar lange ranke hals zichtbaar, die erom smeekte om te worden gekust. Uit voorzorg ging Theo haastig achter zijn bureau zitten.

‘Dat is best mogelijk,’ zei hij. ‘Maar we kunnen de beleefdheidsvormen wel achterwege laten. Tenslotte ben je de dochter van een oude… kennis van me.’ Hij had ‘vijand’ willen zeggen, maar dat zou haar tegen hem kunnen innemen, nog voordat ze had verteld wat ze kwam doen. ‘Wil je koffie? Ik kan iemand –’

‘Nee!’

Ze liet zich duidelijk niet van haar voornemen afbrengen.

‘Goed, wat kan ik voor je doen?’ Hij sloeg zijn armen over elkaar en nam haar onderzoekend op. Dat veroorzaakte een reactie in zijn kruis die hem diep schokte. Dit was de dochter van een man voor wie hij niets dan minachting koesterde. Ze zou hem volslagen koud moeten laten. Waarom was dat dan niet het geval?

‘Mijn vader heeft geld nodig.’

Aan het verraderlijke blosje op haar wangen merkte hij dat ze dat er niet had willen uitflappen. Maar hij was er blij om, want nu wist hij tenminste waar hij aantoe was. Hij had aangenomen dat haar vader hem de eerste keus wilde geven bij de verkoop van zijn bedrijf. Dat hij haar om geld kwam laten bedelen, had hij niet verwacht.

‘O ja?’ vroeg hij koeltjes. Hij peinsde er niet over om de man uit de brand te helpen.

Dione knikte. ‘Hij denkt dat jij hem kunt helpen.’

Het liefst wilde Theo zeggen dat hij dat niet van plan was. Keristari was een vervelende bullebak en niet iemand om zaken mee te doen. Maar hij wilde Dione nog niet laten gaan. Ze boeide hem. Zo’n sexy vrouw als zij had hij lang niet ontmoet. Ze had iets verfrissend aparts, alsof ze geen besef had van haar eigen seksualiteit. Wat zou hij haar er graag mee laten kennismaken…

‘Waarom klopt hij daarmee bij mij aan?’ Met zijn handen ineengestrengeld achter zijn hoofd leunde hij achterover. ‘Waarom stapt hij niet naar zijn bank?’

‘Ik denk dat hij te diep in de problemen zit,’ bekende ze. ‘Jij bent zijn enige hoop. Hij rekent erop.’

Dione zag de blik van ongeloof op het gezicht van Theo Tsardikos, de zweem van woede die hij snel onderdrukte, en ze besefte dat haar missie tot mislukken was gedoemd. Toch moest ze het proberen. In gedachten zag ze haar vader hulpeloos in het ziekenhuis liggen. Hoe bang ze ook voor hem was en hoezeer ze hem soms verachtte, ze kon er niet tegen om hem zo ziek en zorgelijk te zien.

‘Hij rékent erop?’ herhaalde Theo verbijsterd. ‘Hij kan me niet uitstaan. Waarom zou hij mij om geld vragen? Tenzij hij alles al geprobeerd heeft.’

‘Dat weet ik niet.’ Dione kon haar ogen niet afhouden van deze knappe man met zijn donkere haar dat eruitzag alsof hij er telkens met zijn vingers doorheen streek. ‘Ik heb het gisteren pas gehoord. Ik was in Engeland om mijn moeder te bezoeken.’

‘Dus Phrosini is niet je echte moeder?’

Dione schudde haar hoofd. Zag hij er maar niet zo aantrekkelijk uit. Keek hij haar maar niet aan alsof hij met haar naar bed wilde.

‘Dat verklaart waarom je niet op je ouders lijkt.’

‘Dat heeft niets te maken met de reden waarom ik hier ben!’ Ze was niet gekomen om haar afkomst te bespreken.

Toen hij lachte, zagen zijn parelwitte tanden er indrukwekkend uit. Net een wolf die op het punt stond zijn prooi te bespringen. Dit was een man die ze goed in de gaten moest houden. Hij zat er ontspannen bij in zijn stoel, maar zijn verstand was vlijmscherp.

‘Je vader gebruikt je, weet je dat?’ merkte hij op. ‘Zoals hij iedereen voor zijn karretje spant. Het beste wat je kunt doen, Dione – mag ik Dione zeggen? – is teruggaan en zeggen dat het antwoord nee is.’

Ze hapte naar adem. Wat een harteloze bruut. ‘Je hebt niet eens gevraagd hoeveel hij nodig heeft,’ zei ze bits.

‘Dat doet er niet toe. Ik zou je vader nog geen euro lenen, laat staan duizenden, want het zal wel om een bedrag in die orde van grootte gaan. Wat is er gebeurd?’

Dione haalde haar schouders op. ‘Ik weet alleen dat hij bijna failliet is.’

‘Slecht management,’ zei Theo onverschillig.

‘Is dat je antwoord?’ vroeg ze teleurgesteld.

Er speelde een glimlach om Theo’s lippen, en in zijn ogen blonk een eigenaardig lichtje. ‘Misschien is er nog een andere oplossing.’

Haar hart maakte een sprongetje.

‘Ik zou het bedrijf van je vader kunnen redden op één voorwaarde.’

‘En die is?’ vroeg ze gretig.

Een tijd lang bleef het stil, terwijl hij zijn blik zo onbeschaamd langs haar lichaam liet glijden, dat ze zich er onbehaaglijk bij voelde. Dat liet ze echter niet merken. Roerloos zat ze met haar handen in haar schoot gevouwen te wachten tot hij iets zei.

‘Dat je mijn vrouw wordt.’

Geschokt hoorde ze zijn voorstel aan. Ze kende de man niet eens, en hij had het over trouwen! Was hij gek? Zou hij haar vader geld lenen alleen om haar te kunnen krijgen? Wat was hij voor een monster? Een ijskoude rilling liep langs haar rug.

Kwaad sprong ze overeind. ‘Hoe kom je erbij dat ik met een volslagen vreemde zou willen trouwen?’

Om zijn mond speelde een arrogant lachje. ‘Ik dacht dat je het beste met je vader voorhebt. Anders was je hier niet.’

‘Dat heb ik ook, maar dat betekent niet dat ik mezelf aan jou geef.’ De man had geen idee wat hij van haar verlangde. Hij was vast een geweldige minnaar met veel ervaring, maar ze wist niets van hem en ze had geen enkele behoefte om hem beter te leren kennen.

‘Aan jou de keus,’ zei hij, alsof ze een normaal zakelijk voorstel bespraken. ‘Als je antwoord nee is, dan hebben we elkaar niets meer te zeggen.’

‘Natuurlijk is mijn antwoord nee,’ snauwde ze. ‘Wat denk je wel van me?’ Verontwaardigd draaide ze zich om en stormde naar buiten.

Spottend riep hij haar achterna: ‘Ik wacht op je, als je je bedenkt.’

‘Dan kun je wachten tot je een ons weegt,’ snauwde ze.

Ze voelde zich veel te opgelaten om meteen naar het ziekenhuis te gaan. Ze was met een taxi gekomen, maar nu besloot ze te gaan lopen. Eenmaal in het ziekenhuis kon ze al bijna lachen om het voorstel van Theo Tsardikos.

Haar vader moest er niet om lachen. ‘Je had het slechter kunnen treffen,’ vond hij. ‘Ik heb altijd gehoopt dat je met een trotse Griek zou trouwen en er is geen betere dan Tsardikos.’

Uit de mond van haar vader was dat een waar compliment, besefte Dione.

‘Ik was bang dat je tijdens je bezoeken aan Engeland verliefd zou worden op een Engelsman. Dat zou mijn hart breken.’

Ze stond op het punt om hem over Chris te vertellen, maar op het laatste moment zag ze ervan af. Yannis was er zo slecht aan toe, dat die bekentenis misschien te veel voor hem zou zijn. Hij zag er nog slechter uit dan de vorige dag.

‘Ik kan toch niet met een volslagen vreemde trouwen?’

‘Zelfs niet voor mij?’ vroeg Yannis bruusk. ‘Zelfs niet als mijn leven en mijn bedrijf ervan afhangen? Wat ben jij voor een dochter?’

Ze voelde zich schuldig, maar hield voet bij stuk. ‘Ik laat mezelf niet prostitueren.’

‘Door Tsardikos? Hij is een knappe vent. De halve vrouwelijke bevolking van Griekenland zit achter hem aan. Je zou duizenden vrouwen jaloers maken.’ Daarna zakte hij terug in zijn stoel en leek nauwelijks nog te ademen.

Phrosini wenkte haar naar buiten. ‘We moeten hem een poosje met rust laten,’ fluisterde ze.

‘Hij verlangt het onmogelijke van me,’ zei Dione, toen ze naar het ziekenhuisrestaurant liepen. ‘Tegen pap heb ik niets gezegd en ik wil dat jij ook niets zegt, maar in Engeland is een man met wie ik ga trouwen.’

‘O, Dione, waarom heb je dat niet verteld?’ Haar stiefmoeder klonk bezorgd.

‘Hoe kon ik het hem vertellen, nu hij zo ziek is en vooral na wat hij daarnet heeft gezegd?’

‘Hou je van die jongeman?’

‘Natuurlijk hou ik van hem.’ Haar gezicht verried echter dat ze haar twijfels had.

‘Ga je trouwen omdat je niet wilt dat je vader een huwelijk voor je arrangeert?’ vroeg Phrosini haar op de man af.

Met opeengeklemde lippen knikte Dione zwakjes. Nu haar stiefmoeder het zo stelde, besefte ze dat dat waarschijnlijk zo was. Hoewel ze niet hartstochtelijk van Chris hield, was ze redelijk gelukkig met hem geweest. Totdat ze had gehoord dat hij met zijn ex was gezien.

‘Denk je echt dat dat een oplossing is, Dione? Ik wil niet dat net zo je ongelukkig wordt als ik met mijn eerste man of je moeder met je vader.’

‘Met Chris zou ik gelukkiger zijn dan met Theo Tsardikos,’ zei Dione zacht.

‘Theo is een beste man. Zijn aanbod is een uitkomst voor je vader. Misschien kan het zelfs zijn leven redden. De dokters zien het erg somber in.’ Er stonden tranen in Phrosini’s ogen. ‘En als hij niet beter wordt… Tja, je vader heeft altijd gewild dat ik het bedrijf zou voortzetten als hem iets zou overkomen.’

Daarmee bedoelde ze impliciet dat Dione hen allebei in de steek zou laten.

Dione ademde diep in en waagde de sprong. Ook al kon ze het bijna niet verdragen, ze wist dat er niets anders op zat.

‘Goed, ik ga met hem trouwen.’ De woorden zweefden door de lucht als een regenwolk die een plens narigheid over haar dreigde uit te storten.

Phrosini omhelsde haar stevig, terwijl de tranen over haar wangen biggelden. ‘Mijn lieve kind.’

Lief had er niets mee te maken. Dione nam zich voor dat Theo Tsardikos niet helemaal zijn zin zou krijgen. Het huwelijk zou op háár voorwaarden plaatsvinden.

Hij was veruit de aantrekkelijkste man die ze ooit had gezien, met zijn goedgetrainde lichaam en zijn keurig verzorgde handen. Dat was een van de eerste dingen die haar waren opgevallen. Maar dat betekende niet dat ze graag met hem het bed in wilde duiken. Integendeel! In alle andere opzichten zou ze een goede echtgenote voor hem zijn. Ze zou voor hem koken, voor gastvrouw spelen en hem overal vergezellen, maar meer niet.

Misschien was dat de rol die hij in gedachten voor haar had weggelegd. Een man in zijn positie had iemand nodig die voor speciale gelegenheden zijn arm sierde.

Ach, wat maakte ze zichzelf wijs? Ze had gezien hoe hij naar haar keek. Hij had haar met zijn ogen uitgekleed. Ze wist wat hij dacht, ook al had ze haar best gedaan om het te negeren.

Ze begon haar beslissing al te betreuren, maar haar vader was dolblij toen ze het hem gingen vertellen. Zijn ogen straalden en hij reageerde alert.

‘Mijn lieve meisje! Je zult er geen spijt van krijgen, dat beloof ik je.’

Dione was daar niet zo zeker van. De hele nacht lag ze erover te piekeren. Ze hield zich voor dat ze zich nog kon bedenken, maar dan herinnerde ze zich haar vaders vreugde. Hoe kon ze hem op zijn sterfbed iets weigeren?

 

Voor de tweede keer in evenzoveel dagen zat Dione buiten het kantoor van Theo Tsardikos te wachten. Haar hart bonsde in haar keel. Dit was het moeilijkste wat ze ooit had gedaan. Ze was gek om zich te vergooien aan een man die ze niet eens kende. En hij liet haar nog wachten ook!

Hoe langer ze moest wachten, des te geïrriteerder ze werd. Uiteindelijk stond ze op om weg te gaan. Zelfs voor haar vader kon ze dit niet opbrengen. Niemand wist hoeveel moed ervoor nodig was geweest om hiernaartoe te gaan, en die begon haar zo langzamerhand in de schoenen te zakken.

‘Ga je weg?’ vroeg een diepe stem geamuseerd.

Snel draaide Dione zich om, en ze keek recht in een paar donkere ogen. ‘Ik dacht dat je me niet wilde zien. Ik zit hier al twintig minuten.’

‘Ik ben een drukbezet man, Dione. En je had geen afspraak gemaakt. Maar nu sta ik geheel tot je beschikking. Kom maar binnen.’ Met zijn hand op haar arm voerde hij haar zijn kantoor in.

Het was een ruim en licht vertrek met een houten vloer en lichtgrijze muren die waren behangen met foto’s van zijn hotels. Zijn bureau stond voor een enorm raam dat uitkeek op Athene, en in een hoek stonden drie fauteuils. Het was schoon, zakelijk en efficiënt. Net zoals de man zelf.

Ze liep naar het bureau en wilde tegenover hem gaan zitten, maar hij voerde haar mee naar de fauteuils.

‘Hier zitten we comfortabeler.’

Dione wilde niet comfortabel zitten. Ze wilde zeggen wat ze op haar hart had en dan vertrekken. De hoop dat Theo zich had bedacht, werd de bodem ingeslagen toen hij haar verleidelijk toelachte.

‘Mag ik aannemen dat je hier bent om te zeggen dat je toch met me wilt trouwen?’

Hun ogen ontmoetten elkaar, en Dione sloeg als eerste haar blik neer. ‘Ik zou graag nee willen zeggen,’ snibde ze, zonder acht te slaan op haar bonzende hart. Deze man was aantrekkelijk, maar levensgevaarlijk.

‘Je bent vrij om te doen wat je wilt.’

Hij zei het zo terloops, dat ze de indruk kreeg dat het voor hem hooguit een spelletje was.

‘Bedoel je dat jij van gedachten bent veranderd?’

‘Integendeel,’ antwoordde hij kalm.

‘In dat geval zal ik doen wat je wilt,’ zei ze zacht.

‘Het spijt me, ik heb het niet verstaan.’

Die verdraaide vent! Natuurlijk had hij haar verstaan. Hij wilde het haar alleen maar graag nog eens horen zeggen, omdat hij ervan genoot haar in verlegenheid te brengen.

‘Ik zei dat ik zal doen wat je wilt.’ Zo, was dat luid genoeg voor hem?

Breed glimlachend boog hij zich naar voren en omvatte haar handen. ‘Zie je dat het best meeviel?’

Dione snoof verontwaardigd en zweeg.

‘Ben je niet blij?’

‘Nee.’

‘Maar ik vermoed dat je vader dolgelukkig is.’

‘Ja, hij was in zijn nopjes.’

‘Hij moet wel heel diep zijn gezakt.’

Verontwaardigd keek ze hem aan. ‘Inderdaad, en daarom vecht hij nu in het ziekenhuis voor zijn leven.’

‘Dat wist ik niet,’ zei Theo fronsend.

‘Er is wel meer wat je niet van mijn vader weet.’

‘En een heleboel wat ik wel weet,’ kaatste hij terug. ‘Hij is gewetenloos. Ik durf te wedden dat hij niet aarzelde om te zeggen dat je met mij moest trouwen. Hoe hij aan zo’n dochter als jij komt, begrijp ik niet.’

‘Hoe weet je of ik niet ook gewetenloos ben?’ Ze had zich nog nooit zo vernederd gevoeld.

‘Ik heb veel mensenkennis.’

‘Nou, hoe weet je of ik je niet het vel over de oren ga halen als ik met je trouw?’ beet ze hem toe.

‘Omdat ik al een contract heb laten opmaken. Ik –’

‘Wát?’ riep ze vol afschuw. ‘Was je er zo zeker van dat ik ja zou zeggen?’

‘Honderd procent.’ Hij strekte zijn benen voor zich uit en vouwde zijn handen ontspannen achter zijn hoofd.

Het liefst zou ze de glimlach van zijn irritant knappe gezicht slaan. ‘Schoft!’

Theo trok zijn wenkbrauwen op. ‘Kom, kom, Dione! Ik dacht dat je een dame was.’

‘Jij roept het slechtste in me wakker,’ brieste ze.

‘Dat is niet het enige wat ik in je wakker wil roepen,’ zei hij grijnzend. ‘Laten we ter zake komen. Ben je gekomen om te zeggen dat je met me wilt trouwen als ik je vader uit de puree help?’

Dione slikte en negeerde het stemmetje in haar hoofd dat haar aanspoorde om hard weg te rennen. De gedachte aan een veilig huwelijk met Chris Donovan zette ze van zich af. Ze knikte.

Hij glimlachte tevreden. ‘Ik dacht nooit dat ik dat zou zeggen, maar je vader mag zich gelukkig prijzen. Er zijn niet veel dochters die zoiets voor hun vader zouden doen. Waarom hou je zoveel van hem? Of ben je juist benauwd voor hem?’ Hij zag de blik in haar ogen en knikte. ‘Hij heeft jou net zo onder de duim als iedereen. Ik vind het akelig voor je dat je zo’n vader hebt, hoewel ik toejuich wat je doet.’

‘Alleen omdat je er beter van wordt,’ smaalde ze. Het irriteerde haar dat hij de situatie zo snel doorhad. Wist iedereen dat haar vader een tirannieke controlefreak was?

‘Zoals ik al zei, heb ik een contract laten opmaken. Je hoeft alleen maar te tekenen.’ Hij stond op en liep naar zijn bureau.

Met een vreemde pijn in haar hart keek Dione toe. Toen Theo weer terugkwam, hief ze echter kordaat haar kin op en ging iets rechter zitten. ‘Ik heb zelf ook een paar voorwaarden voordat ik iets teken.’

Hij trok zijn donkere wenkbrauwen op. ‘Kun je het je permitteren om eisen te stellen?’

‘Ik denk van wel.’

‘Ik denk van niet, maar laat maar horen. Tenzij je eerst mijn contract wilt lezen. Wie weet valt het je reuze mee.’

Dat betwijfelde ze, maar misschien moest ze het contract toch eerst maar doorlezen voordat ze haar eigen criteria op tafel legde.

Het document gaf hem in feite alle macht over haar in ruil voor zijn financiële hulp aan haar vader.

Om in alle opzichten mijn vrouw te zijn, zolang ik dat wil, las ze tot haar woede.

Dat mocht hij willen! Ze smeet het document op tafel. ‘Nee! In geen geval!’

‘Wat bedoel je?’ vroeg hij nonchalant.

Blijkbaar had hij haar weigering verwacht en nu verkneukelde hij zich bij het vooruitzicht dat ze het moest uitleggen.

‘Ik ga niet met je naar bed.’ Terwijl al haar vriendinnen met Jan en alleman de koffer in doken, was zij maagd gebleven. Ze wilde haar maagdelijkheid bewaren voor de man met wie ze ooit zou trouwen, iemand van wie ze hield en die ze respecteerde. Tot voor kort had ze gedacht dat Chris die man was. Maar ze was beslist niet van plan om zich aan Theo Tsardikos te vergooien. Dat nooit! ‘En ik blijf ook niet langer dan een jaar met je getrouwd,’ voegde ze er fel aan toe. ‘In alle andere opzichten zal ik je vrouw zijn.’

‘Er zijn geen andere opzichten,’ zei hij. ‘Een vrouw is een vrouw. Een vrouw brengt tijd door in het bed van haar echtgenoot. Een vrouw bevredigt haar echtgenoot.’

‘En ze kookt, maakt schoon en speelt voor gastvrouw.’

‘Daar heb ik mijn mensen voor,’ zei hij kortaf. ‘Ik zoek een bedgenote en jij voldoet perfect. Je bent mooi, pittig en zorgzaam. Wat kan een man nog meer verlangen? Maar misschien kan ik je eisen inwilligen.’

 

Theo glimlachte in zichzelf. Het was nooit zijn bedoeling geweest dat ze in aparte bedden zouden slapen. Desalniettemin was het een interessante uitdaging om haar op andere gedachten te brengen.

Vanaf het eerste moment dat hij haar zag, had hij haar willen hebben. Ze was veruit de mooiste en boeiendste vrouw die hij ooit had ontmoet. De afgelopen nacht had hij opwindend van haar gedroomd. Als zijn droom uitkwam… Zijn maag kromp ineen bij die gedachte.

Diep in zijn hart had hij medelijden met Dione vanwege de druk die Keristari op haar uitoefende. Hij wilde hun schijnhuwelijk echt maken en haar leren liefhebben zoals een vrouw haar man behoorde lief te hebben, niet onder dwang en uit loyaliteit aan haar vader. Iedereen had een hekel aan Keristari. Zijn vrouw verdiende een medaille omdat ze zijn bazige gedrag slikte.

Wat zou er zijn gebeurd tussen Keristari en Diones moeder, vroeg hij zich af. Blijkbaar had ze zijn autoritaire houding niet langer geaccepteerd en was ze wegegaan toen ze de kans kreeg. Groot gelijk had ze! Misschien wilde Dione hem ooit het hele verhaal vertellen.

‘Dus je laat een ander contract opmaken?’ hoorde hij haar nu vragen. Wat wilde hij haar graag in zijn armen nemen en haar verzekeren dat alles in orde zou komen. Dat hij geen bruut was en haar geen kwaad zou doen. En dat hij bewondering had voor wat ze deed. Maar dat hoorde niet bij zijn spelletje.

Eigenlijk was hij ontzet dat ze met hem wilde trouwen, alleen om haar vader een plezier te doen en om hem uit de nesten te helpen waar hij zichzelf in had gewerkt. Wat hem betreft, was dat misplaatste loyaliteit.

Hij had medelijden met de zieke Keristari, maar dat nam niet weg dat die man nog steeds de tiran was die hij altijd al was geweest. Zelfs nu hij ziek was, hield hij iedereen onder de duim. Zo hoorde je niet om te gaan met je dierbaren. Hij verdiende hun toewijding niet.

Hij was zo kwaad op de man, dat zijn stem scherp klonk toen hij antwoordde. ‘Ik zal zorgen dat het vanmiddag klaarligt om te worden ondertekend.’

Met een verwilderde blik in haar ogen keek Dione hem aan. ‘Zo gauw al?’

‘Waarom zouden we nog langer wachten?’ vroeg hij gladjes. ‘Ik denk niet dat je vader de zaak nog langer wil rekken. Als hij werkelijk zo diep in de nesten zit als je beweert, zal hij het geld zo gauw mogelijk willen hebben. Maar geen huwelijk, geen geld! Zullen we de bruiloft voor zondag regelen? Is twee dagen lang genoeg om aan het idee te wennen?’