Hoofdstuk 11

 

 

 

In de weken daarna groeiden Dione en Theo meer naar elkaar toe dan ze ooit had verwacht, al was ze ervan doordrongen dat ze een tijdelijke afspraak hadden.

Theo maakte zich nog steeds zorgen over zijn bedrijf, hoewel de politie de hacker had opgespoord en gearresteerd. Dat bleek een ontevreden ex-medewerker te zijn.

Behalve de tijd die Theo doorbracht op zijn werk, waren ze de hele tijd samen. Ze sliep in zijn bed, en ze bedreven zo vaak de liefde, dat Dione zich geneerde als ze eraan dacht.

Hij plaagde haar dat ze geobsedeerd was door seks, maar dat hij dat heel bevredigend vond. ‘Ik ben blij dat ik je heb overgehaald om met me te trouwen. Dat is het beste wat ik ooit heb gedaan,’ zei hij op een avond.

Daar was Dione niet zo zeker van. ‘Ik hoop dat je niet van plan bent om het contract met een jaar te verlengen. Afspraak is afspraak, onthoud dat goed.’

In bed werd Theo duidelijk gedreven door wellust, niet door diepgaande gevoelens. Als ze heel eerlijk was, gold dat ook voor haar. De seks was geweldig, maar ze kon zich niet voorstellen dat ze voor de rest van haar leven aan Theo was gebonden.

Fronsend keek hij haar aan. ‘Ik ben een man van mijn woord. Als het contract is afgelopen, ben je vrij om te vertrekken.’

Toen ze op een ochtend misselijk wakker werd, dacht ze dat het aan de vis lag die ze de vorige avond had gegeten. Maar de volgende ochtend gebeurde het opnieuw. Ze rekende terug en besefte dat haar grootste angst waarheid was geworden. Ze was zwanger! En nu zat ze vast aan een Griek, net zoals haar moeder. Bij die gedachte werd ze opnieuw misselijk.

Theo was al naar kantoor, zich niet bewust van de paniek die zich van haar meester had gemaakt. Ze wilde het hem nog niet vertellen, want ze moest het zelf nog verwerken.

 

‘Voel je je wel goed, Dione? Je ziet zo bleek.’

Op een mooie avond zaten ze buiten bij het zwembad, en Dione had haar ogen dichtgedaan. Ze voelde zich schuldig omdat ze het nog niet aan Theo had verteld. Maar ze zag zo op tegen zijn boze reactie, dat ze het zo lang mogelijk wilde uitstellen.

‘Ik voel me prima.’ Toen ze haar ogen opendeed, zag ze een bezorgde blik in zijn ogen. Ze hoopte dat ze overtuigend genoeg had geklonken.

‘Misschien zit je te veel binnen. Wat doe je eigenlijk de hele dag als ik op kantoor ben?’

Ze kon zich niet voorstellen dat hij echt in haar geïnteresseerd was. Het enige wat hem interesseerde, was dat ze klaarstond als hij thuiskwam. Er ging geen nacht voorbij zonder dat hij wilde vrijen. Ze stond versteld van zijn viriliteit, al moest ze toegeven dat haar eigen behoefte aan seks niet voor de zijne onderdeed. Dat verbaasde haar nog het meest.

‘Niet veel,’ antwoordde ze. ‘Ik zou bijna spijt krijgen dat ik mijn baan bij mijn vader heb opgezegd. Ik ben niet geschikt als huismus.’

Soms ging ze zwemmen, maar ze was niet graag in de volle zon. Ze las veel en zat regelmatig te internetten op een computer die Theo haar had gegeven. Af en toe ging ze bij Phrosini en haar vader op bezoek, maar haar vrienden werkten overdag allemaal. Het was een luizenleventje, maar niets voor haar.

‘Misschien moet ik je voorstellen aan de vrouwen van mijn vrienden. Volgens mij besteden die hun tijd met shoppen, of ze komen bij elkaar over de vloer.’

‘Nee, bedankt,’ zei Dione snel. ‘Het duurt nog maar tien maanden. Dat houd ik wel vol.’

Theo fronste zijn voorhoofd. ‘Ben je aan het aftellen?’

‘Zou jij dat niet doen in mijn plaats?’ vroeg ze kortaf.

‘Misschien heb ik het mis, maar ik dacht dat je best tevreden was. Je kijkt altijd blij wanneer ik thuiskom.’

Zwijgend trok Dione haar schouders op. Haar genot was zuiver seksueel. Zelfs Theo zou dat moeten weten.

Hij snoof verontwaardigd, sprong op en beende het huis in.

Die avond sliep Dione in haar eigen bed. Ze besefte dat ze niet zo onbeleefd had moeten reageren, want nu zou de situatie ondraaglijk worden.

De volgende ochtend was Theo al naar zijn werk en ze hing, zoals gewoonlijk, boven de wc te kokhalzen, toen ze iets hoorde. Achteromkijkend zag ze dat haar man naar haar keek. Ze hield snel een tissue voor haar mond en draaide zich schuldbewust naar hem om.

‘Betekent dit wat ik denk?’ vroeg hij bars.

Dione knikte. Ze hoefde niets te zeggen; hij was zo kwaad als ze van hem had verwacht.

‘Waarom heb je niets gezegd?’

‘Waarom bespioneer je me?’ reageerde ze kwaad.

‘Ik had iets thuis laten liggen. En zo te zien is dat maar goed ook. Ben je zwanger?’ Het klonk beschuldigend.

‘En wiens schuld is dat, als dat zo is?’

‘Ik neem voorzorgsmaatregelen,’ beet hij haar toe. ‘En jij hebt niet laten merken dat je een hekel aan seks hebt. Volgens mij geniet jij er net zoveel van als ik.’

‘Dat zou best kunnen,’ gaf ze toe, ‘dus moet het de eerste keer zijn gebeurd. Toen kon het je niet schelen of je me zwanger maakte. Je wilde alleen maar je eigen behoeften bevredigen.’

Theo deed zijn ogen dicht, en ze kon hem bijna tot tien horen tellen. Eigenlijk had ze niet het recht om zich kwaad te maken, omdat ze zichzelf ook iets te verwijten had.

‘Ben je naar de dokter geweest?’

Ze schudde haar hoofd en had daar meteen spijt van, want de hele badkamer begon te draaien. Onmiddellijk was Theo bij haar om haar te ondersteunen. Terwijl hij haar met zijn ene arm overeind hield, vulde hij met zijn andere hand een glas water en liet haar een slokje nemen.

Ze had een vieze smaak in haar mond en dronk gretig om die weg te spoelen.

‘Dat is beter,’ zei hij ten slotte. ‘Nu zie je er weer normaal uit. Ga maar terug naar bed. Ik zal mijn arts laten komen.’

‘Ik ben niet ziek,’ sputterde ze tegen.

‘Dan zal ik je naar zijn spreekuur brengen. Ik neem aan dat je nog geen zwangerschapstest hebt gedaan?’

Dione kon zijn bezorgdheid niet uitstaan. ‘Ik ga wel naar mijn eigen dokter,’ zei ze.

Theo knikte grimmig. ‘Dat is ook goed. Vind je het erg als ik je nu alleen laat? Ik moet iets belangrijks regelen.’

Wanneer niet, dacht ze. Maar ze was opgelucht dat hij wegging en dat hij op de hoogte was van haar zwangerschap.

Die avond verheugde Dione zich niet op Theo’s komst. Meestal had ze zich gedoucht en netjes gemaakt voordat hij thuiskwam, maar nu vermoedde ze dat hun verhouding was veranderd.

 

‘Wat heb je toch, Theo? Je bent vandaag niet jezelf. Toch niet nu al bonje met je vrouw?’

Theo keek zijn collega aan en forceerde een lachje. ‘Nee hoor, ze is alles wat een man zich kan wensen.’ Behalve dat ze door zijn eigen stommiteit nu zijn kind verwachtte. De gedachte alleen al was een verschrikking.

‘Er zit je duidelijk iets dwars,’ hield Dimitri aan. ‘Kan ik je ergens mee helpen?’

‘Ja, door je nergens mee te bemoeien,’ snauwde Theo. Hij had onmiddellijk spijt van zijn uitval toen hij de verbijsterde blik van de man zag.

Theo had altijd een goede verstandhouding met zijn werknemers. Hij behandelde hen vriendelijk en rechtvaardig, en dat waardeerden ze. Het kwam zelden voor dat hij iemand moest terechtwijzen. Dimitri was nota bene zijn rechterhand, iemand die evenveel van het bedrijf wist als hijzelf. Hij had zijn woede niet op hem mogen afreageren.

Hij sloeg Dimitri op zijn schouder. ‘Dat had ik niet moeten zeggen. Er zit me inderdaad iets dwars, maar het is persoonlijk en ik wil er liever niet over praten.’

Zijn collega haalde zijn schouders op. ‘Dat moet je zelf weten, Theo. Maar als je een klankbord nodig hebt, dan weet je dat het onder ons blijft.’

Theo knikte. Hij kon niet onder woorden brengen hoe geschokt hij was toen hij Dione had zien overgeven en onmiddellijk had beseft wat de oorzaak was. Was het bij Katina niet precies zo gegaan? En had zij het niet ook voor hem willen verbergen?

Haar excuus was geweest dat het slecht ging met hun huwelijk en dat ze bang was dat hij kwaad zou zijn. Alsof hij kwaad zou zijn geworden! Welke man kon er nu kwaad worden als hij een kind had verwekt? Een kind werd geboren om voor te zorgen en lief te hebben. Om het op te voeden en normen en waarden bij te brengen.

Een kind hoorde niet op jonge leeftijd dood te gaan!

Allerlei gedachten kwamen naar boven, en plotseling moest hij zijn tranen bedwingen.

Waarom had Dione het voor hem verzwegen? Zou ze ook bang zijn geweest dat hij kwaad zou worden? De laatste tijd ging het juist zo goed tussen hen. Hij had zelfs gedacht dat hun relatie serieuzer begon te worden. En nu wilde ze hem buitensluiten!

Dat betekende maar één ding: ze vatte hun relatie heel anders op dan hij. In haar ogen hadden ze nog steeds net zo’n schijnhuwelijk als op de dag van de bruiloft. En door haar zwanger te maken had hij haar leven verpest!

De gedachte dat hij haar voor de tweede keer had gekwetst, kon hij niet verdragen. Hij wist dat hij naar huis moest gaan om het goed te maken, om haar te vertellen dat hij haar nooit in de steek zou laten. Zelfs als ze niet met hem getrouwd wilde blijven, zou hij haar zo veel mogelijk steunen.

Eenmaal thuis trof hij haar in de schaduw bij het zwembad. Ze droeg een zwarte bikini, en van haar zwangerschap was nog niets te zien. Ze was beeldschoon, en zijn hormonen schoten onmiddellijk in actie.

Verbaasd keek ze naar hem op. ‘Wat doe jij hier om deze tijd?’

‘Ben je al naar de dokter geweest?’

‘Nog niet.’

‘Heb je gebeld om een afspraak te maken?’

‘Nee.’

Hij vloekte. ‘Waarom niet?’ Geïrriteerd verhief hij zijn stem. Hij had Dione zo graag willen troosten, haar willen geruststellen dat hij overal voor zou zorgen, maar haar houding straalde iets uit wat hem razend maakte.

‘Omdat ik me niet realiseerde dat het zo belangrijk was. Ben je gekomen om te zorgen dat ik doe wat jij wilt?’ Ze kwam overeind en stond met haar handen in haar zij en haar kin opgeheven.

‘Ik ben gekomen omdat het mijn schuld is dat je zwanger bent.’

‘Zeg dat wel!’ beet ze hem toe.

‘En omdat ik voor je wil zorgen.’

‘Omdat het zo hoort?’ vroeg ze smalend. ‘Bedankt, maar ik heb jouw hulp niet nodig. Het was nooit mijn bedoeling om ook maar één dag langer bij je te blijven dan noodzakelijk was en dat is nog steeds zo.’

Ze meende het; dat was duidelijk. En wat was ze mooi als ze kwaad was. Het liefst zou hij haar in zijn armen willen nemen en haar hartstochtelijk kussen. ‘Trek alsjeblieft iets fatsoenlijks aan,’ zei hij schor. Verdraaid, wat deed ze met hem? Wat als een spelletje was begonnen, werd langzamerhand serieus.

Dat hoefde hij Dione niet nog een keer te vragen. Ze vloog naar binnen.

Hij hing zijn jasje over een stoel, deed zijn das af en maakte het bovenste knoopje van zijn overhemd open. In de auto was het koel geweest, maar door de warme middagzon snakte hij inmiddels naar een koele duik in het zwembad. Maar nadat hij Dione net had gezegd dat ze zich moest aankleden, kon hij nu niet met goed fatsoen zelf zijn kleren uittrekken.

Hij deed zijn ogen dicht en vervloekte zichzelf omdat hij de situatie zo uit de hand had laten lopen.

 

Dione haastte zich niet met aankleden. Het liefst zou ze het huis uit lopen en Theo nooit meer zien. Het was allemaal zijn schuld. Tenslotte had ze hem niet gevraagd om met haar te vrijen.

Maar je hebt hem ook niet tegengehouden, klonk een stemmetje in haar achterhoofd.

Dat was waar, maar ze vertikte het om dat tegenover hem toe te geven. Het was allemaal zíjn schuld! Als hij niet op dat bespottelijke huwelijk had aangedrongen, dan zou er niets zijn gebeurd.

Met tegenzin ging ze weer naar buiten. Theo zat met zijn ogen dicht, maar hij sperde ze open zodra ze langs hem liep. Ze ging op de rand van haar ligstoel zitten, sloeg haar armen om haar knieën en keek boos naar hem.

Theo staarde strak voor zich uit. Een poosje zwegen ze allebei.

Dione was de eerste die de stilte doorbrak. ‘Hoe moet het nu verder?’

Ze wist wat ze zelf wilde: teruggaan naar haar moeder in Engeland. Jeannie zou voor haar zorgen. Ze zou begrijpen waarom ze zich tot Theo aangetrokken voelde en waarom ze nu bij hem weg moest.

Die kans was klein. De periode van het contract was nog lang niet verstreken. Theo zou haar vast niet laten gaan, nu ze zijn kind verwachtte.

‘Eerst moet je naar de dokter om te laten controleren of je echt zwanger bent.’

‘Alsof mijn lichaam me dat niet al heeft laten weten!’ Opstandig keek ze hem aan.

‘En omdat je blijkbaar geen zin hebt om het zelf te regelen, heb ik daarnet, toen jij je stond aan te kleden, een afspraak gemaakt met een gynaecoloog voor morgenochtend elf uur.’

‘Hoe durf je?’ Ze was razend dat hij zich ermee bemoeide. ‘Daar heb je niet het recht toe!’

‘Daar heb ik alle recht toe, aangezien ik de vader ben,’ wierp hij tegen.

‘En dan?’ vroeg ze fel. ‘Moeten we tegenover de buitenwereld net doen alsof we dolgelukkig zijn? En wat doen we wanneer het contract is afgelopen? Ik vertik het om bij je te blijven.’

‘Dat zien we dan wel weer.’ Hij kon zijn woede nauwelijks beheersen.

‘De weg van de minste weerstand,’ mompelde Dione, maar ze besefte dat hij gelijk had. Totdat de baby er was, konden ze weinig doen. Maar ze ging zich onder geen beding aan Theo binden vanwege één kleine vergissing.

Kleine vergissing? Nee, een domme fout die de rest van haar leven zou beïnvloeden.

Zwijgend zaten ze in gedachten verzonken totdat een dienstmeisje kwam zeggen dat de lunch klaarstond. Ze aten binnen, waar het koel was. Hoewel Dione zich slecht op haar gemak voelde in Theo’s gezelschap, at ze haar bord leeg.

‘Ga je terug naar kantoor?’ vroeg ze, en ze nam een slokje van haar ijswater.

‘De rest van de dag werk ik thuis,’ antwoordde hij kortaf.

‘Je hoeft niet bij me te blijven,’ protesteerde ze. Gezien de omstandigheden kon ze zich nauwelijks iets ergers voorstellen. ‘Ik ben niet ziek. Ik red het wel.’

‘Dat besef ik heel goed,’ beet hij haar toe. ‘Toch ben ik van plan om hier te blijven. Ik vind dat je vanmiddag moet gaan rusten.’

‘Wat denk je dat ik vanochtend heb gedaan?’ snibde ze. ‘Dat is het enige wat ik hier doe.’

‘Goed zo.’

‘Nee, het is niet goed. Ik verveel me te pletter.’

‘Het spijt me dat je er zo over denkt,’ reageerde hij droogjes. ‘Is er iets wat je graag zou doen?’

Dione knarsetandde van ergernis. Ze wilde niet dat hij beleefd tegen haar deed. Ze had liever dat hij kwaad werd. Het was een onwezenlijke situatie, en ze nam het hem kwalijk dat hij haar erin had gebracht.

Toen ze geen antwoord gaf, glimlachte hij. ‘We zouden naar bed kunnen gaan.’

‘Om precies hetzelfde te doen waardoor we in deze toestand verzeild zijn geraakt? Nee, bedankt! Voortaan geen seks meer tussen ons.’

‘Je kunt niet twee keer zwanger raken.’

Woedend keek ze hem aan. ‘Je snapt er echt niets van, hè? Ik word al misselijk bij de gedachte dat je me aanraakt.’

Theo trok een diepe rimpel in zijn voorhoofd. ‘Dat meen je niet.’

‘O nee?’

‘Dat bestaat niet. Jouw lichaam heeft het mijne net zo hard nodig als het mijne het jouwe nodig heeft. Zullen we het eens op de proef stellen?’ Met een grimmig lachje liep hij naar haar toe.

Dione schoot overeind. ‘Raak me niet aan!’

Vlak voor Dione bleef Theo staan, en tot haar ergernis begon haar verraderlijke hart onstuimig te kloppen en zelfs haar tepels stonden strak als reactie op zijn nabijheid. Met elke vezel van haar lichaam verlangde ze naar bevrediging. Ze haatte hem, en tegelijkertijd verlangde ze naar hem.

Zacht kreunend spreidde Theo zijn armen, en als vanzelfsprekend liep ze naar hem toe. Hij sloeg zijn armen om haar heen, en ze voelde zijn troostende warmte, maar ook een vurige opwinding.

‘Het heeft geen zin dat we ruziemaken,’ mompelde hij, waarna hij zachtjes in haar oor beet. ‘Wat gebeurd is, is gebeurd. Dat vinden we misschien niet leuk, maar daar kunnen we niet onderuit.’

‘Je hebt gelijk,’ zei ze, en ze hief haar gezicht voor zijn kus.

Elke verstandige gedachte vervloog zodra hun lippen elkaar raakten. Opnieuw was ze verloren in een wereld waarin alleen gevoelens van belang waren. Haar zintuigen sloegen op hol. Hem aanraken, dat geweldige, gespierde lichaam onder haar handen voelen… Dat alles deed haar verlangen naar hem alleen maar aanwakkeren.

‘Laten we ergens naartoe gaan waar we niet gestoord kunnen worden,’ prevelde hij.

Dione knikte aarzelend, want ze wilde hem niet loslaten. Ze slaakte een verrukt gilletje toen hij haar optilde en naar boven droeg.

Nadat hij de slaapkamerdeur achter zich dicht had geschopt, rukte hij zijn kleren meteen uit. Dione volgde zijn voorbeeld. Ze werden allebei beheerst door een begeerte die dringend moest worden bevredigd.

Heb ik er spijt van, vroeg ze zich een aantal keren af in de uren daarna, terwijl Theo rustig in zijn studeerkamer zat te werken. En telkens was het antwoord hetzelfde: nee, spijt had ze niet.