Hoofdstuk 5

Toen Theo’s vliegtuig in Engeland landde, zonk de moed Dione in de schoenen. Het feit dat ze haar moeder moest vertellen dat ze in het geheim was getrouwd, was al erg genoeg. Maar hoe moest ze het aan Chris uitleggen?

Tijdens de vlucht had Theo een praatje met haar willen maken, maar ze had zich in zichzelf teruggetrokken. Ten slotte had hij zijn geduld verloren.

‘Als je niet beter je best doet, zal iedereen doorhebben dat ons huwelijk maar schijn is. En als dat ooit uitlekt, zal je vader nog meer in de problemen komen dan hij nu al is. Een contract is een contract. Denk daar maar goed aan.’

Aan de felle blik in zijn donkere ogen zag ze dat hij het meende.

‘Wees maar niet bang. Ik zal me aan de afspraak houden.’

‘Waarom ben je dan zo afwerend?’ Hij boog zich naar haar toe. ‘En waarom ben je zo stil? Dacht je dat het voor mij minder erg is dan voor jou?’

Ze keek hem vernietigend aan. ‘Vlieg op, Theo. Je kickt op macht. Dat zit in je bloed.’

‘Op het zakelijke vlak wel,’ gaf hij toe, ‘maar in mijn privéleven ligt het anders. Ik wil niet dat je het gevoel hebt dat je toneel moet spelen. Ik wil dat je het fijn vindt om met mij getrouwd te zijn en dat je ontspant en geniet. Dat kan alleen als je me niet als een monster beschouwt.’

Bijna schoot ze in de lach, want zo zag ze hem inderdaad. Als een monster op de versiertoer. Ze was ervan overtuigd dat hij zijn belofte op een gegeven moment zou verbreken.

‘In het bijzijn van iedereen die ertoe doet, zal ik de volmaakte echtgenote zijn,’ verzekerde ze hem koeltjes, ‘maar als we alleen zijn…’

Theo had zich snuivend omgedraaid om uit het raam te kijken.

Nu ze waren geland, nam hij haar arm in een ijzeren greep, terwijl hij haar hielp uitstappen.

Er stond een auto klaar om hen naar een penthouse aan de Theems te brengen. Onderweg spraken ze allebei geen woord. Vanuit zijn appartement was het uitzicht over de stad adembenemend, maar Dione was niet in de stemming om het te bewonderen. Evenmin zei ze iets over het smaakvolle interieur of over de deur tussen haar kamer en die van Theo. Stilletjes nam ze zich voor om de deur stevig op slot te draaien.

‘Wanneer krijg ik je moeder te zien?’ vroeg hij, nadat ze zich hadden gedoucht. ‘We kunnen haar mee uit eten nemen als je denkt dat dat het gemakkelijker maakt. In het openbaar kan ze geen scène maken.’

Hij had zich omgekleed in een zwarte chinobroek en een poloshirt met een openstaande kraag waar donkere krulletjes uit piepten. Hoewel Dione niet van mannen met veel borsthaar hield, kreeg ze bij Theo de neiging om hem daar aan te raken, om te voelen of de haartjes zacht of stug waren. Hij had ook een andere aftershave op, een geur die ze verrassend opwindend vond.

‘Mijn moeder maakt nooit scènes,’ zei ze kortaf. Ze kon het niet uitstaan dat ze iets anders voor hem voelde dan afkeer. ‘Ze zal verbaasd en geschokt zijn, maar ze zal het rustig opvatten, zoals alles in haar leven.’

Theo leunde achterover in zijn stoel, zijn benen voor zich uitgestrekt en zijn enkels ontspannen over elkaar. ‘Dan lijkt ze me niet iemand die tegen Yannis Keristari is opgewassen.’

Ze haalde haar schouders op. ‘Waarschijnlijk niet, nee.’

‘Vertel eens iets over haar. Waarom is hun huwelijk mislukt?’

Dione schudde haar hoofd. ‘Daar wil ik liever niet over praten.’ Ze was er niet aan toe om zulke dingen met Theo te bespreken. Hij was weliswaar haar moeders schoonzoon, maar in haar ogen was hij nog altijd een buitenstaander die een hekel aan haar vader had. Hij had niet het recht om zulke intieme details te horen.

‘Soms helpt het,’ zei hij. Hij klonk verrassend begripvol.

Blijkbaar had ze onbewust haar verdriet laten doorschemeren. Het verbaasde haar dat het na al die jaren nog steeds zo pijnlijk was. Tijd zou alle wonden helen, maar het leek wel of deze wond nooit genas.

Ze stond op en liep naar het raam, haar rug naar Theo gekeerd. ‘In dit geval niet. Bovendien is het jouw zaak niet, omdat we geen normaal huwelijk hebben.’

‘Ik wil het graag mijn zaak laten worden.’ Hij was geruisloos opgestaan en bewoog zich verbazend snel voor zo’n lange man. Ze schrok van zijn barse stem in haar oor.

Snel draaide ze zich om, en opeens stond ze oog in oog met hem. De warmte van zijn lichaam strekte zich als een onzichtbare hand naar haar uit, en hoewel ze naar achteren wilde stappen, wilde ze niet laten merken dat hij haar in verwarring bracht.

Daarom bleef ze roerloos staan en keek in zijn donkere ogen waarin het blauw van de hemel en het grijs van de gebouwen werden weerspiegeld. Een paar tellen lang bracht hij haar met zijn intense blik in vervoering.

Ze merkte pas dat ze haar adem had ingehouden, toen ze die met een zucht liet ontsnappen. ‘Niet nu, Theo,’ zei ze, al wist ze niet of dat een reactie was op iets anders dan zijn vraag, op iets gevaarlijks. Elke vezel van haar lichaam trilde toen hij haar veelzeggend bleef aankijken. Vaag besefte ze dat ze moest weggaan, maar ze stond als aan de grond genageld.

Uiteindelijk was het Theo die zich met een tevreden lachje om zijn lippen afwendde. ‘Als je zelf niet kunt beslissen, dan zal ik het maar doen,’ zei hij. ‘We gaan je moeder opzoeken om haar ons nieuws te vertellen en als ze nog niet heeft gegeten, nemen we haar mee naar een restaurant.’

‘En als ze niet thuis is?’ vroeg ze, om het zo lang mogelijk uit te stellen. Ze was blij dat Theo haar niet meer zo indringend aankeek, zodat ze weer diep kon inademen.

‘Dat zien we dan wel. Ik krijg sterk de indruk dat je ertegen opziet om haar te vertellen dat we getrouwd zijn. Ik besef dat het een schok voor haar zal zijn en dat ze ook teleurgesteld zal zijn omdat ze niet is uitgenodigd, maar laat het maar aan mij over. Ik zal haar wel inpalmen.’

Daar twijfelde Dione niet aan. Theo Tsardikos was een eersteklas charmeur. Ze was nog maar één dag met hem getrouwd, en ondanks alles begon ze hem al aantrekkelijk te vinden. Vergeleken met Chris vond ze hem zelfs heel sexy.

Misschien kon ze Theo beter meteen over Chris vertellen, voordat haar moeder erover begon… Maar Theo voerde haar al mee naar de deur, en toen was de gelegenheid voorbij.

Dione had de sleutel van haar moeders huis, maar deze keer liet ze zichzelf niet binnen. Ze belde aan en bleef wachten, zich bewust van Theo die rijzig en imponerend naast haar stond. Toen er niet onmiddellijk werd opengedaan, hoopte ze op uitstel, terwijl ze opnieuw aanbelde.

‘Liefje, wat een verrassing!’ riep Jeannie uit. Haar lichtblauwe ogen straalden toen ze haar dochter omhelsde. ‘Ik dacht dat je nog in Griekenland was.’ Op dat moment zag ze Theo staan. Er verscheen een vragende uitdrukking op haar gezicht. ‘Kom toch binnen.’

Ze liepen achter haar moeder aan naar de rommelige, maar comfortabele woonkamer. Theo leek het kleine vertrek te vullen met zijn lange en gespierde gestalte. Haar moeder, daarentegen, was klein en tenger. Ze had bruin haar dat begon te grijzen.

‘Hoe gaat het met Yannis?’ vroeg Jeannie, maar aan haar toon was te horen dat ze zich nog steeds afvroeg wie haar dochter had meegebracht.

‘Niet zo goed,’ antwoordde Dione, opgelucht dat ze nog even uitstel had voordat ze Theo moest voorstellen. Ze had geen idee hoe haar moeder zou reageren, maar op dit moment kon Jeannie haar ogen niet van hem afhouden. Hij had nog geen woord gezegd, maar zijn innemende glimlach was al voldoende.

‘Wat naar,’ zei haar moeder. ‘En is dit… een vriend van je vader?’

‘Eh, nee… eigenlijk niet. Nou ja, in zekere zin wel. Hij is een zakenrelatie,’ mompelde Dione. Ze voelde haar wangen gloeien.

‘Ik begrijp het.’

Dione wist dat dat niet zo was en hoe meer ze naar de juiste woorden zocht, des te warmer ze het kreeg. Het ging veel slechter dan ze zich had voorgesteld. Onbewust begon ze te friemelen aan de ringen aan haar vinger, de enorme diamant en de prachtige gouden ring.

Jeannie slaakte een gilletje. ‘Maar Dione, je bent getrouwd!’

Theo schoot haar te hulp. ‘En ik ben de gelukkige. Ik vind het leuk om kennis met u te maken, Mrs. Keristari.’

Het werd doodstil in de kamer. Het enige geluid was het tikken van een staande klok.

Dione had het gevoel alsof de stilte urenlang duurde. Op haar moeders gezicht was zowel verrassing als ontzetting af te lezen. Ze was een vrouw van weinig woorden, maar de blik in haar ogen sprak boekdelen.

Theo was de eerste die iets zei. ‘Ik ben Theodossus Tsardikos, maar meestal word ik Theo genoemd.’ Hij stak zijn hand uit.

Het duurde een paar seconden voordat Jeannie hem een hand gaf en ook toen zei ze niets. Ze keek wantrouwig.

‘Het spijt me dat ons huwelijk zo’n schok voor u is, Mrs. Keristari.’ Theo glimlachte geruststellend. ‘Ik geef toe dat het nogal plotseling is gegaan. Maar als de liefde toeslaat, waarom zou je dan wachten?’ Hij sloeg zijn arm om Diones schouders en kuste haar vol op haar lippen.

Er voer een huivering door Dione heen die langzaam langs haar ruggengraat naar beneden kroop. Hoewel het een onschuldige kus was, veroorzaakte die een kettingreactie waar ze niet op had gerekend. Daar moest ze later maar eens goed over nadenken. Nu wist ze niet of ze Theo moest vervloeken of bedanken. Nog voordat ze zelf had besloten of ze haar moeder de waarheid zou vertellen of haar zou wijsmaken dat Theo en zij gelukkig getrouwd waren, had hij de knoop al voor haar doorgehakt.

Jeannie zou het nooit goedkeuren dat ze met Theo was getrouwd om haar vader te helpen. Niet na de manier waarop hij hen allebei had behandeld. Dus misschien was het beter om voorlopig de waarheid voor haar moeder te verzwijgen. Ooit kon ze alles misschien opbiechten, als ze van Theo was gescheiden en de draad van haar leven weer had opgepakt.

Jeannie keek haar strak aan en vroeg hoe het was gebeurd.

‘Sorry, mam,’ zei ze zacht. ‘Ik snap dat het erg onverwacht is, maar het ging precies zoals Theo al zei. We wisten meteen dat we bij elkaar wilden zijn.’

‘Je had het me wel eens mogen vertellen,’ fluisterde haar moeder.

‘Ik weet het, maar er was niet genoeg tijd om je naar Griekenland over te laten komen voor de bruiloft. Ik dacht dat je toch niet zou willen komen vanwege –’

‘Ja, ja, ik begrijp het,’ zei Jeannie, al was het duidelijk dat ze niet snapte waarom er zo’n haast mee was. Daarna voegde ze er beleefd aan toe: ‘Welkom in onze familie, Theo.’

‘Het spijt ons dat we u niet eerder hebben ingelicht,’ zei Theo. Hij pakte haar hand en drukte er met een overdreven sierlijk gebaar een kus op. ‘We zijn pas eergisteren halsoverkop getrouwd, en daarna zijn we meteen hiernaartoe gekomen om het aan u te vertellen. Uw dochter is een geweldige vrouw en ik weet dat we samen heel gelukkig zullen zijn.’

Jemig, leg het er alsjeblieft niet al te dik bovenop, dacht Dione, maar ze glimlachte plichtsgetrouw naar Theo. ‘Dat zijn we al,’ beaamde ze.

Na nog een paar opbeurende opmerkingen van Theo ontspande Jeannie zichtbaar. Glimlachend wenste ze hun veel geluk.

De eerste hindernis is overwonnen, dacht Dione toen ze even later thee zaten te drinken. Theo had haar moeder al om zijn vinger gewonden. Hij liet haar zelfs blozen om het complimentje dat ze er veel te jong uitzag om een dochter van huwbare leeftijd te kunnen hebben.

‘Weet Theo van Chris?’ vroeg haar moeder, toen Theo zich even excuseerde om een zakelijk telefoontje aan te nemen.

Met een schuldbewust gezicht schudde Dione haar hoofd.

‘Waarom niet?’

‘Dat vond ik niet nodig.’

‘En hoe zit het met Chris zelf? Ik weet dat hij niet weet dat je getrouwd bent, want ik heb hem gisteren nog gesproken. Wat ga je tegen hem zeggen? Dit is helemaal niets voor jou, Dione. Je hebt altijd gezegd dat je nooit met een Griek zou trouwen na wat er met je vader is gebeurd.’

Dione had begrip voor haar moeders bezorgdheid over Chris. Ze zat er zelf ook over in hoe ze het hem moest vertellen. Misschien kon ze haar moeder overhalen om dat te doen? Nee, dat zou laf zijn. Er zat niets anders op dan dat ze zelf naar hem toe ging. Hopelijk werd hij niet heel erg kwaad.

‘Theo is heel anders dan mijn vader,’ zei ze afwerend. ‘Hij zou me nooit zo kwetsen zoals pap bij jou heeft gedaan.’

Jeannie tuitte spottend haar lippen. ‘Ik hoop dat je gelijk hebt.’

‘Mrs. Keristari.’ Theo kwam weer de kamer in. ‘Ik zou u heel graag beter willen kennen. We willen u graag mee uit eten nemen. Dan drinken we uw favoriete wijn, genieten van uw favoriete eten en –’

‘Zeg maar Jeannie,’ viel ze hem in de rede. ‘En bedankt voor het aanbod, maar ik heb al gegeten. Ik wilde juist mijn favoriete tv-programma aanzetten.’

‘Dan storen we, neem ons niet kwalijk. En morgenavond?’

‘Morgen ben ik…’

Dione begreep dat haar moeder een uitvlucht zocht. Ze wilde duidelijk niet met Theo gaan eten. Ze was niet gewend om zoveel aandacht te krijgen. Dat vond ze gênant. Toen er werd aangebeld, haastte Jeannie zich om open te doen.

‘Zet mijn moeder niet te veel onder druk,’ waarschuwde Dione. ‘Je overvalt haar. Ze leidt een heel eenvoudig leven.’

‘Dat heb ik in de gaten. Je lijkt totaal niet op haar, hè? Ik heb nog nooit zo’n pittige vrouw ontmoet als jij. Wat dat betreft zul je wel op je vader lijken.’

‘Ik weet hoe ik voor mezelf moet opkomen. Mijn moeder niet.’ Ze slaakte een diepe zucht. ‘Ze is de liefste vrouw die er bestaat. Ik vond het verschrikkelijk om tegen haar te moeten liegen over ons.’

‘Na de eerste schok nam ze het opvallend goed op. En ik –’

‘Dione! Je bent er weer!’

Een vertrouwde stem viel hen in de rede, en opeens werd Dione door twee sterke armen omhelsd. Ze zag haar moeder die haar hoofd schudde om aan te geven dat ze Chris nog niet over Theo had verteld. Ze keek benauwd. Jeannie had een hekel aan ruzie, maar nu kon ze er niet onderuit.

En natuurlijk wist Theo ook niets van Chris.