Hoofdstuk 10

Theo belde niet op.

Dione zat de hele dag te wachten tot hij haar op de hoogte zou brengen. Toen hij niets van zich liet horen, was ze gekwetst. Misschien vond hij dat het haar niet aanging, dacht ze.

Het was bijna middernacht en ze lag al in bed toen hij eindelijk thuiskwam. Maar ze sliep nog niet. Ze lag te luisteren of ze hem hoorde binnenkomen en voelde zich eenzamer dan ooit. In de vier dagen sinds de bruiloft was ze zo aan zijn aanwezigheid gewend geraakt, dat ze hem meer miste dan ze had verwacht.

Ze schoot een ochtendjas aan en liep naar beneden. Theo zat languit in een stoel met een glas whisky in zijn hand. Hij zag er zo gestrest en moe uit, dat ze medelijden met hem kreeg. ‘Hoe ging het, Theo?’

Met roodomrande ogen keek hij haar aan. ‘We komen er wel uit. Wat doe jij zo laat nog op?’

‘Ik was ongerust over jou,’ biechtte ze op.

‘Waarom?’

‘Waarom?’ echode ze. ‘Omdat…’ Omdat je mijn man bent, had ze willen zeggen. Maar dan leek het alsof ze een gewoon huwelijk hadden en dat ze van hem hield, terwijl dat helemaal niet zo was. ‘Omdat het afschuwelijk is als iemand zoiets overkomt. Hoe erg is het?’

‘Het zou erger zijn geweest als het niet ontdekt was. Maar het gaat veel tijd kosten. Gelukkig is de politie ermee bezig.’

‘Denk je dat ik misschien kan helpen?’ vroeg ze. ‘Ik weet het een en ander van computers.’

‘O ja?’

Ze knikte.

‘Je zei toch dat je binnenhuisarchitect bent en voor je vader werkt?’

‘Dat was ook zo, maar nu niet meer.’

Vragend keek hij haar aan.

‘Ik ben vandaag bij hem langsgegaan om hem dat te vertellen.’

‘Goed zo!’ zei hij verrast. ‘Dat zal hij vast niet leuk hebben gevonden.’

Dione haalde haar schouders op. ‘Ik zei dat ik hem niets verschuldigd ben, aangezien hij me aan jou heeft verkocht.’

Theo fronste zijn voorhoofd, maar ontkende niet dat ze zijn eigendom was.

Hoewel er geen enkele reden toe was, voelde Dione zich diep gekrenkt. Sinds die hartstochtelijke nacht was haar houding tegenover hem veranderd, en ze dacht dat dat omgekeerd ook voor hem gold. Van liefde was natuurlijk geen sprake, maar het was toch eerder een vriendschap geworden dan alleen maar een afspraak op papier.

Het feit dat hij niet reageerde, was voor haar een bevestiging dat hij het niet zo opvatte. Hij had haar gekocht om met haar te doen wat hij wilde. En als hij haar vierentwintig uur achter elkaar wilde negeren, dan moest ze daar maar genoegen mee nemen.

‘Je ziet er moe uit,’ zei ze, om het gesprek op iets anders te brengen. ‘Waarom ga je niet naar bed?’

‘Denk je dat ik kan slapen?’ vroeg hij spottend. ‘Ga jij maar naar bed. Hier kun je toch niets doen.’

Teleurgesteld liep ze naar boven. Als hij het zo wilde spelen, kon ze er niets tegen doen. Ze lag te luisteren of hij ook naar bed kwam, maar uiteindelijk viel ze in slaap voordat hij naar boven kwam. De volgende ochtend was hij al weg toen ze wakker werd.

Tot haar verrassing kreeg ze bezoek. ‘Mrs. Tsardikos is er,’ zei Theo’s huishoudster op verontschuldigende toon. ‘Ik heb haar naar de woonkamer gebracht.’

Fronsend vroeg Dione zich af wat Theo’s moeder kwam doen. De elegante vrouw die zich omdraaide, was echter niet haar schoonmoeder, maar een volslagen onbekende. Verbijsterd staarde Dione haar aan.

‘Ik ben Katina, Theo’s eerste vrouw,’ zei de vrouw ten slotte. Maar ze stak niet haar hand uit ter begroeting. ‘En jij bent het volgende slachtoffer.’

Dione fronste haar wenkbrauwen. ‘Pardon?’ Het was een aantrekkelijke vrouw, prachtig gekapt en perfect opgemaakt. Het felle rood van haar lippen paste precies bij de kleur van haar nagellak, maar het zwarte mantelpakje dat ze droeg, gaf haar iets strengs.

‘Ik voelde me verplicht om je te waarschuwen, voor het geval je niet beseft wat je je op de hals haalt.’

‘Dat is mijn zaak,’ zei Dione, die meteen een hekel aan haar had. ‘Daar heb je niets mee te maken.’ De vrouw was bazig. Geen wonder dat haar huwelijk met Theo niet had standgehouden.

‘Theo kan zich voordoen als een echte heer,’ vervolgde Theo’s ex-vrouw haar relaas, alsof Dione niets had gezegd, ‘maar in feite is hij een smeerlap. Ik zou hem nog niet mijn ergste vijand toewensen.’

‘Daar heb ik niets van gemerkt,’ wierp Dione tegen.

‘Daarom ben ik ook hier, nu jullie nog maar pas getrouwd zijn. Ik raad je aan om er zo snel mogelijk uit te stappen.’

Dione keek haar bezoekster onvriendelijk aan. ‘Ik heb geen raad nodig, vooral niet van jou.’

‘Wat heeft hij over mij gezegd?’

‘Niets!’ beet Dione haar toe. ‘Maar exen zijn altijd vijandig. Dat is logisch. Bedankt voor je komst, maar ik kom er zelf wel achter hoe Theo is.’

‘Je begaat een grote vergissing,’ zei Katina poeslief, duidelijk nog niet van plan om te vertrekken. ‘Over een jaar zul je wensen dat je naar me had geluisterd. Zou je Anna even kunnen vragen of ze me een kopje koffie kan brengen?’

‘O, neem me niet kwalijk!’ riep Dione overdreven beleefd uit. ‘Wat ongemanierd van me. Ik ga het meteen vragen.’ Buiten op de gang stond ze te zieden van woede over dat onuitstaanbare mens. Ze snapte niet wat Theo ooit in haar had gezien.

Het duurde enkele minuten voordat ze genoeg was gekalmeerd om weer de kamer in te gaan. Toen ze even later koffie zaten te drinken, spoorde ze de vrouw in gedachten aan om op te stappen.

‘Jullie huwelijksreis was wel erg kort,’ zei Katina minzaam. ‘Wat is er gebeurd?’

‘Heb je ons soms in de gaten gehouden?’ vroeg Dione verontwaardigd. ‘Zo te horen ben je blij dat je van Theo af bent. Waarom nu opeens die belangstelling?’

‘Het gaat me om jou.’

Dione snoof minachtend en fronste boos haar wenkbrauwen. ‘Daar geloof ik niets van. Ik denk dat je Theo terug wilt. Je probeert van me af te komen. Daarom ben je hier.’

‘Ik zou voor geen goud met Theo willen hertrouwen.’

Dat geloofde Dione niet. Wat kwam ze dan doen, als ze niet in hem geïnteresseerd was? Haar verhaal dat ze haar wilde waarschuwen voor Theo, klonk nogal vergezocht. Ze was duidelijk uit op moeilijkheden.

‘Hij is een vrouwengek. Hij mag dan met jou getrouwd zijn, maar je bent niet de enige vrouw in zijn leven. Heb je je wel eens afgevraagd waarom zijn werk hem zo in beslag neemt? Dat is alleen maar een smoes.’

‘O ja?’ reageerde Dione. ‘Kun je dat bewijzen? Misschien was dat zo toen hij met jou getrouwd was, maar ons huwelijk is anders.’ Heel anders dan Katina ooit kon vermoeden… ‘Hij zal mij nooit bedriegen.’

‘Je klinkt zo overtuigd, dat ik gewoon medelijden met je krijg,’ zei de vrouw spottend. ‘Maar je bent ook nog niet zo lang getrouwd. Ik was eerst ook zeker van hem. En kijk maar wat er gebeurde toen we ons kindje verloren. Daar ben je toch van op de hoogte?’

Dione knikte.

‘Hij zag het als een excuus om ervandoor te gaan. Uiteraard gaf hij mij de schuld. Hij beweerde dat ik was veranderd, maar in feite wilde hij zich niet binden. Als ik jou was, zou ik er maar uitstappen voordat hij je eruit trapt.’

‘Neem me niet kwalijk,’ zei Dione stijfjes, ‘maar ik kan me niet herinneren dat ik jou om raad heb gevraagd.’

‘Ik wil je alleen maar waarschuwen,’ zei Katina. Ze zette haar lege kopje neer en stond op. ‘Doe Theo de groeten van me. Ik kom er zelf wel uit.’ Met die woorden liep ze de kamer uit.

Dione was zo nijdig, dat ze de rest van de dag geen rust meer kon vinden. Zodra Theo die avond thuiskwam, vertelde ze hem over het bezoek van zijn ex-vrouw.

‘Hoe durfde ze hier te komen!’ bulderde hij. ‘Je had me moeten bellen. Dan zou ik meteen naar huis zijn gekomen en haar hebben weggestuurd. Heeft ze je van streek gemaakt?’

Alsof hem dat iets kon schelen! Dione nam niet eens de moeite om te reageren.

‘Wat wilde ze?’

Met een gebaar van machteloosheid haalde Dione haar schouders op. ‘Me waarschuwen voor jou.’

Theo siste van woede. ‘Ik vraag me af wie haar heeft verteld dat we getrouwd zijn.’

‘Dat zal wel algemeen bekend zijn.’ De bruiloft was geen geheim geweest. Het was zelfs een grotere aangelegenheid dan ze, gezien de omstandigheden, had gewild, al had ze dat niet tegen Theo gezegd. ‘Maar wat ik niet snap, is waarom ze me kwam vertellen dat je een slechte echtgenoot zou zijn. Is er iets wat ik zou moeten weten? Heb je een kort lontje? Loopt mijn leven gevaar?’

‘Je weet heus wel dat dat niet zo is. Heb je haar over ons verteld?’

‘Waar zie je me voor aan? Ik kon Katina niet uitstaan. Ik snap niet wat je in haar zag.’

‘Dat vraag ik me soms ook af,’ zei hij zacht.

‘Ze was duidelijk uit op moeilijkheden.’

‘Als ze zich nog een keer vertoont, wil ik dat je het me meteen laat weten. Misschien ga ik haar zelf een bezoekje brengen. Ze had niet het recht om jou lastig te vallen.’

‘Het is de moeite niet waard,’ zei Dione. ‘Ik heb me niet laten intimideren.’

‘Ik ben blij dat je voor jezelf opkwam,’ zei Theo.

‘Ik ben niet zoals mijn moeder,’ verklaarde Dione.

‘Waarschijnlijk heb je veel ervaring opgedaan met je vader, of niet?’ Hij lachte spottend. ‘Yannis is de ergste bullebak die ik ken.’

‘Dat ben ik met je eens, en als hij niet mijn vader was, zou ik niets met hem te maken willen hebben. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, zeggen ze toch? Hij heeft me goed opgevoed… Ik ben nooit iets tekortgekomen. Ik kan hem niet laten vallen.’

‘Je bent een geweldige vrouw, Dione. Kom eens hier.’

Aarzelend kwam ze dichterbij, en toen hij haar op zijn schoot trok, verzette ze zich niet. Ze voelde zijn hart kloppen tegen haar zij en zelfs na een zware werkdag rook hij nog lekker. Zijn mannelijke geur was bedwelmend, en ze was zich opeens intens bewust van zijn aanwezigheid.

‘Vandaag ben ik bij hem op bezoek geweest,’ zei ze, terwijl ze probeerde te doen alsof het heel gewoon was dat ze op zijn schoot zat. ‘Hij ziet er veel beter uit.’

‘Dat mag ook wel,’ zei Theo cynisch. ‘Hij heeft zijn zin gekregen.’

En jij niet, wilde ze vragen. Tenslotte was hij degene geweest die het ultimatum had gesteld? Zij zat tussen twee vuren. Maar ze hield haar gedachten voor zich. ‘Heb je er spijt van?’ vroeg ze toen maar.

‘Vraag me dat over een halfjaar nog maar een keer,’ zei hij kortaf. ‘Tot nu toe verloopt ons huwelijk allesbehalve soepel.’

‘Wat had je dan verwacht?’ Ze snapte niet dat ze zo’n gesprek konden hebben, terwijl haar lichaam tintelde van wellust.

‘Ik had er niet op gerekend dat ik met een jaloers ex-vriendje te maken zou krijgen,’ zei hij verwijtend.

‘En ik had er niet op gerekend dat ik met een ex-vrouw te maken zou krijgen,’ diende ze hem op haar beurt van repliek.

‘Die zit! Maar bij haar kan er geen jaloezie in het spel zijn, want zij was degene die eruit is gestapt.’

‘Maar je hebt me nooit over haar verteld.’

‘Waarom zou ik? Dit is geen sprookjeshuwelijk, waarin beide partijen hun verleden opbiechten, om onaangename verrassingen te voorkomen. In ons contract staat niet dat we onze ziel moeten blootleggen.’ Hij liet zijn stem dalen. ‘Ik heb je niet gevraagd om over je oude vlammen te praten. Ik ben geïnteresseerd in het heden. Ik verlang naar je, Dione.’

Na zijn openhartige bekentenis nam hij haar steviger in zijn armen, wat het vuur in haar nog hoger deed oplaaien. Ze spande haar spieren in een vergeefse poging om haar opwinding te bedwingen. Ze durfde bijna niet in zijn ogen te kijken, uit angst dat hij haar hunkering erin zou zien.

In zijn blik zag ze echter een vraag weerspiegeld, die ze niet had verwacht. Ze had aangenomen dat hij het als zijn recht beschouwde om met haar te vrijen als hij zin had. Wilde hij nu weten of het voor haar nog te vroeg was na hun eerste vrijpartij?

Nou, de pijn kon haar niets schelen; ze verlangde naar hem. En in haar ogen moest hij het antwoord op zijn vraag hebben gezien, want hij kuste haar hals en gleed met zijn lippen steeds dichter naar haar mond.

Dione greep zijn hoofd vast, zacht steunend van instemming en van genot.

‘Dit is wat een man nodig heeft na een zware dag,’ prevelde hij in haar mond. ‘De zoete smaak van een vrouw. Iemand om hem zijn zorgen te laten vergeten.’ Zijn ademhaling werd onregelmatig en zijn stem werd hees.

Diones hart bonsde zo hevig in haar keel, dat ze bijna stikte. Willoos lag ze in Theo’s armen, en toen hij de bandjes van haar nachtjapon eraf trok in zijn haast om haar tepels te liefkozen, raakte ze alleen maar meer in vervoering.

Teder omvatte hij haar volle borsten, knedend en strelend, en toen hij opkeek om haar reactie te zien, waren zijn ogen glazig. Alle zorgen over zijn werk waren verdwenen en hij was verdwaald in een wereld waarin alleen de zintuigen van belang waren.

Ongemerkt was haar nachtjapon verder afgezakt. Dione was zich alleen bewust van zijn vingers waarmee hij een gloeiend spoor over haar platte buik trok. En nu speelde hij met haar vochtige middelpunt. Zijn liefkozingen waren heel teder, maar dat wond haar meer op dan zijn heftige bewegingen van de eerste keer.

Toen ze er niet meer tegen kon, toen ze kronkelend naar vervulling snakte en een kreet van genot en wanhoop slaakte, trok hij haar overeind.

‘Blijf stilstaan,’ waarschuwde hij, voordat hij zijn hemd over zijn hoofd trok en zijn broek uitdeed. Toen hij in volle glorie naakt voor haar stond, trok hij haar weer tegen zich aan.

Deze keer sloeg zij haar armen om zijn hals. Terwijl ze zich wellustig tegen hem aan bewoog, trok ze zijn hoofd naar zich toe.

‘Wat doe je me aan?’ fluisterde hij schor. ‘Ik hou het niet langer uit.’

Soepel draaide hij haar met haar rug naar zich toe, terwijl hij ondertussen bedreven een condoom omdeed. Daar was Dione blij om, hoewel ze niet de kracht zou hebben gehad om te protesteren als hij geen condoom had gebruikt. Nog nooit had ze zo’n overweldigend verlangen gevoeld.

Behoedzaam omvatte hij haar gevoelige borsten en plaagde met zijn vingers haar tepels, terwijl hij haar naar een leren bank leidde, achter haar schuifelend. Daar duwde hij haar zachtjes voorover over de rugleuning heen. Het leer voelde heerlijk koel aan op haar warme huid. Langzaam gleed hij van achteren bij haar naar binnen, en telkens vroeg hij of het pijn deed. Iedere keer schudde ze haar hoofd, want tot spreken was ze niet meer in staat.

Zelfs toen hij met zijn volle lengte in haar gleed, haastte hij zich niet. Hij deed het heel rustig aan, totdat Dione hem smeekte sneller te bewegen.

Dat deed hij, en Dione bereikte haar hoogtepunt een paar seconden eerder dan Theo. Ze zakte door haar knieën, waarna ze allebei op de grond gleden, hijgend, steunend en naar adem snakkend, totdat ze uiteindelijk stil bleven liggen.

‘Was dat lekker, agapi mou?’

Het was fantastisch geweest, maar wilde ze dat toegeven? Wat zou ze zich op de hals halen? ‘Ik heb nooit geweten dat je van vrijen zo slap wordt,’ bekende ze met een spottend lachje.

Theo’s huid glansde in het licht van een vloerlamp, en zelfs nu hij er kalm bij lag, zag hij er indrukwekkend uit. Of hij nu naakt of gekleed was, opgewonden of ontspannen, hij was een verdraaid opwindende man. Toen ze ermee instemde om met hem te trouwen, had ze nooit gedacht dat ze hem al na een paar dagen zou smeken om met haar te vrijen.

Ze had verwacht dat het komende jaar afgrijselijk zou zijn, maar het zag ernaar uit dat ze er met volle teugen van ging genieten.