Hoofdstuk 12

 

 

 

Stipt om elf uur werden Dione en Theo in de spreekkamer van de gynaecoloog gelaten. Tien minuten later was haar zwangerschap bevestigd.

‘Gefeliciteerd,’ zei de dokter.

Hoewel het nieuws niet als een verrassing kwam, staarde Dione toch vol ontzetting naar Theo.

Glimlachend pakte hij haar hand en probeerde tegenover de dokter niet te laten merken dat ze niet bepaald blij waren. ‘Kom, dan gaan we het vieren.’

 

‘Ik moet je iets vertellen, mam.’ Diones hart bonsde in haar keel alsof ze een meisje van zestien was in plaats van een getrouwde vrouw van in de twintig. Hoewel ze het er niet zomaar uit wilde flappen, hoorde ze zichzelf zeggen: ‘Ik ben zwanger.’

Ze had besloten om het nieuws niet voor haar moeder te verzwijgen. Jeannie was al genoeg gekwetst doordat ze niet voor de bruiloft was uitgenodigd. Ze verdiende het niet om ook onkundig te worden gelaten over haar eerste kleinkind.

Een hele poos bleef het stil aan de lijn. ‘Zeg dan iets,’ drong Dione aan.

‘Ik ben dolblij, als jij dat ook bent,’ zei Jeannie voorzichtig.

‘Ik geloof dat ik eerder geschokt ben dan blij,’ bekende Dione.

‘Het is wel een beetje snel. Jullie zijn nog maar zo kort getrouwd… Wat vindt Theo ervan?’

‘Hij is ook geschokt. Maar ik weet zeker dat we dolgelukkig zullen zijn als we eenmaal aan het idee gewend zijn. Hij is erg beschermend voor me en wil steeds dat ik ga rusten. Volgens mij denkt hij dat ik ziek ben.’

‘Je vader was precies zo,’ zei Jeannie. ‘Mannen snappen dit soort dingen niet. Wanneer ben je uitgerekend?’

‘Volgend jaar maart! O, mam, ik wilde dat je hier was.’

‘Je weet dat ik niet kan komen, lieverd.’

Natuurlijk wist Dione dat. Jeannie zou nooit bij Yannis in de buurt willen zijn.

‘Maar je zou wel van tevoren kunnen overkomen om hier te bevallen,’ stelde haar moeder aarzelend voor.

‘Dat zou ik dolgraag willen, maar ik denk niet dat Theo daarvoor voelt.’

‘Nee, natuurlijk niet,’ zei Jeannie haastig. ‘Hij wil erbij zijn. Hij zal je op de kraamafdeling van het beste ziekenhuis laten inschrijven en je geen moment uit het oog verliezen. Hij is dol op je, Dione.’

Het was fijn dat haar moeder Theo aardig vond, maar hoe kon ze haar moeder vertellen dat ze er niet aan moest denken om de rest van haar leven aan hem vast te zitten? En hoe kon ze uitleggen dat ze bang was dat hij de baby bij haar zou weghalen als ze niet deed wat hij wilde? Dat zou een herhaling zijn van de ellende die haar moeder en zijzelf hadden meegemaakt, en dat wilde ze haar kind niet aandoen.

Ze wist nog steeds niet of Theo verwachtte dat ze voorgoed met hem getrouwd zou blijven. Daar hadden ze het nog niet over gehad. Haar hormonen gingen zo tekeer, dat ze niet redelijk kon denken.

Na het telefoontje met haar moeder liep ze met haar ziel onder haar arm door de villa. Ze kon geen enthousiasme opbrengen voor het nieuwe leven dat in haar groeide. Elke normale moeder zou plannen hebben gemaakt en met iedereen die maar wilde luisteren over de baby hebben gepraat.

Tegen de tijd dat Theo die avond thuiskwam, was ze zo van streek, dat hij vroeg of ze ziek was.

‘Wat denk je zelf?’ snauwde ze. ‘Hoe zou jij je voelen in mijn situatie?’

‘Ik denk dat je moet ontspannen,’ zei hij rustig. Hij omvatte haar schouders en duwde haar neer op een stoel. ‘We zijn allebei niet blij met wat er is gebeurd, maar daar is nu niets meer aan te doen. Als je wilt dat de baby zich prettig voelt, moet jij je ook prettig voelen.’

‘Wat weet jij daarvan?’ vroeg ze op hoge toon.

Met een zucht ging hij naast haar zitten. Hij zag er opeens triest uit. ‘Ik moet je iets vertellen.’

Met een schuldig gevoel besefte ze meteen wat hij wilde zeggen. Had ze maar nagedacht voordat ze sprak…

‘Katina en ik hadden een zoon.’

Hij keek haar niet aan, en daar was ze dankbaar voor. Ze wilde hem niet laten merken dat ze het al wist.

‘Ons huwelijk was één grote vergissing. We hadden constant ruzie, en we wilden allebei iets anders van het leven. Katina was een huisvrouw die graag het feestbeest wilde uithangen. Dat strookte niet met mijn manier van leven. Je hebt wel gemerkt dat ik een workaholic ben, en als ik ’s avonds thuiskom, wil ik ontspanning. Katina niet. Zij is een nachtbraakster. We pasten totaal niet bij elkaar en stonden op het punt te scheiden toen ze zwanger raakte.’ Hij had zijn handen tussen zijn knieën geklemd en wiegde zachtjes heen en weer.

Dione zat muisstil te luisteren. Zo kende ze Theo nog niet, zo aangeslagen en terugblikkend. Ze kreeg de neiging om haar hand op de zijne te leggen, maar bedacht zich. Het was beter om hem zijn verhaal te laten vertellen.

‘Katina was niet blij met het vooruitzicht om moeder te worden. Ze was bang dat ze haar leuke leventje wel kon vergeten. Maar ik was dolgelukkig en hoopte dat het ons huwelijk zou redden. Nikos werd geboren, en een paar maanden lang leek Katina steeds meer aan de nieuwe situatie te wennen. Maar na verloop van tijd kwam haar verlangen om te feesten toch weer naar boven.’

Hij sprong overeind en liep naar het raam. De hemel was paars verkleurd met hier en daar nog een paar rode vegen van de ondergaande zon. Het was een schitterende aanblik, maar Dione wist dat Theo er geen oog voor had. Hij zag alleen zijn zoon voor zich.

Opnieuw onderdrukte ze haar neiging om hem te troosten, en met ingehouden adem wachtte ze tot hij verderging.

‘Op een avond werd ik weggeroepen naar kantoor. Jammer genoeg had Nikos’ kindermeisje die avond vrij. Katina wilde naar een verjaardagsfeest en toen er niemand was om op Nikos te passen, werd ze kwaad. Omdat ze onze huishoudster niet vertrouwde, nam ze hem mee. Dat gebeurde allemaal zonder dat ik het wist, begrijp je?’

Hij draaide zich naar haar toe, en Dione schrok van de wanhopige blik in zijn ogen. Toch bleef ze zwijgen.

‘Katina raakte van de weg af toen ze moest remmen voor een hond of een ander dier. Zelf kwam ze er met schrammen en een gebroken arm af, maar Nikos was dood.’

Vol afgrijzen snakte Dione naar adem. Toen sprong ze op en rende naar Theo, die door tranen verblind was. Instinctief sloeg ze haar armen om hem heen. ‘Wat afschuwelijk,’ zei ze, en ook in haar ogen stonden tranen.

Zo stonden ze een paar minuten in elkaars armen totdat Theo zich losmaakte. ‘Dat was zeven jaar geleden, en er gaat geen dag voorbij zonder dat ik aan hem denk.’

‘Dat begrijp ik,’ zei Dione zacht.

‘Kort daarna zijn Katina en ik gescheiden. Ze is nog steeds single en kinderloos, en een echt feestbeest. Het zou nooit goed zijn gegaan. Snap je nu waarom ik zo kwaad werd toen ze je kwam opzoeken?’

Dione knikte.

‘Ze heeft een paar keer geprobeerd om weer bij me terug te komen, maar Joost mag weten waarom. Waarschijnlijk omdat haar geld op raakte. Na de scheiding heeft ze een flink bedrag toegewezen gekregen en als ze het erdoorheen heeft gejaagd, heeft ze pech. Ze heeft geen baan.’ Hij schudde zijn hoofd alsof hij de nare gedachten wilde verdrijven. ‘Neem me niet kwalijk, ik wilde je hier niet mee lastigvallen.’

‘Ik ben blij dat je het me hebt verteld,’ zei ze.

‘Nikos zou nu zeven jaar oud zijn. Zijn verjaardag is de dag voor Kerstmis.’ Hij sprak min of meer tegen zichzelf, met een flauw lachje om zijn lippen.

Dione kon zich nauwelijks voorstellen hoe zij zich in die situatie zou voelen, na zo’n vreselijke gebeurtenis. Katina had het heel even over haar zoon gehad, maar tot Diones verbazing had ze geen blijk gegeven van verdriet, zoals Theo wel deed.

Een tijd lang bleef het stil, totdat Theo zijn neerslachtigheid van zich afschudde en Dione in zijn armen nam. ‘Hoe zou je het vinden om me een paar uur lang te helpen vergeten?’

Hoe kon ze dat weigeren? Hand in hand gingen ze naar de slaapkamer. Ze verwachtte dat Theo zich meteen onstuimig op haar zou storten om zich van zijn innerlijke demonen te bevrijden. Maar hij begon haar langzaam uit te kleden en kuste elk stukje huid dat werd ontbloot. Het was hemels. Ze wist niet dat een kus zo’n verrukkelijke kwelling kon zijn. Verlangend naar meer wilde ze hem naar zich toe trekken, maar hij gaf een tikje op haar neus.

‘Geduld, liefje,’ zei hij met een geheimzinnige glimlach.

Hij eiste dat ze bleef staan totdat ze helemaal naakt was. Vervolgens liefkoosde hij haar borsten en tepels met zijn mond. Langzaam trok hij een spoor van kussen over haar buik omlaag, waardoor haar begeerte steeds hoger oplaaide.

Toen hij ten slotte voor haar neerknielde en met zijn tong en lippen haar intiemste plekje verkende, gooide ze haar hoofd in haar nek en jammerde zachtjes.

Ze wilde gaan liggen, wilde haar benen voor hem spreiden en hem in zich voelen.

Daar was hij echter nog niet aan toe. Hij keek op en zag de blik van genot in haar ogen. Met een tevreden glimlach kwam hij overeind.

Even dacht Dione dat hij haar zou laten staan, terwijl haar hele lichaam schreeuwde om ontlading.

Zijn stem was weinig meer dan hees gefluister toen hij zei: ‘Nu ik.’

Dione had nog niet eerder de kans gehad om Theo uit te kleden. Hij had telkens zelf ongeduldig zijn kleren van zijn lijf gerukt. Nu maakte ze met trillende vingers de knoopjes van zijn hemd los en kuste elk stukje van zijn huid, dat werd ontbloot. Net zoals hij bij haar had gedaan.

Strelend en kussend snoof ze zijn opwindend mannelijke geur op. Het duurde een eeuwigheid om met haar bevende vingers zijn knoopjes los te maken. Het was een geheel nieuwe ervaring voor haar, en toen ze eindelijk zijn hemd van zijn schouders liet glijden en zijn gespierde bovenlichaam in volle glorie zichtbaar werd, nam ze zijn tepel in haar mond. Verrukt voelde ze hem hard worden en hoorde hem kreunen van genot. Hij boorde met zijn vingers zo stevig in haar schouders, dat het pijn deed.

Vervolgens richtte ze haar aandacht al even onwennig op zijn broek. Toen ze zijn riem niet snel genoeg los kon maken, deed hij het ongeduldig zelf. Tergend langzaam schoof ze zijn rits naar beneden, want opeens kreeg ze er plezier in om Theo te zien kronkelen van wellust.

Eerst had hij haar geplaagd totdat ze dacht dat ze gek werd, en nu was zij aan de beurt om hem op te winden. Ze wachtte totdat hij uit zijn broek en boxershort was gestapt voordat ze hem aanraakte en kuste.

Er gingen enkele minuten voorbij voordat ze hem aarzelend in haar mond nam. Toen hij haar tegenhield en zich plotseling kreunend terugtrok, begreep ze dat hij bijna over de rand was getuimeld. Ze zwegen beiden, zich bewust van elkaars behoefte en hun eigen verlangen.

Hun ogen ontmoetten elkaar, en alsof ze het stilzwijgend hadden afgesproken, lieten ze zich op het bed zakken. Daarna nam Theo weer de leiding. Langzaam gleed hij in haar en begon te bewegen, terwijl hij zijn ogen voortdurend op haar gevestigd hield. Op de een of andere manier lukte het hem om zich in te houden toen hij haar voelde verstrakken. Pas op dat moment liet hij zich helemaal gaan.

Er kolkte een explosie van sensaties door haar heen die haar de adem benam. Even was ze bang dat ze zou flauwvallen, maar toen riep ze zijn naam.

Ook Theo haalde hortend adem en hij moest vechten om zichzelf weer meester te worden. Toen hij eindelijk van haar af rolde en hijgend op zijn rug lag, met één arm over haar heen geslagen en de andere slap over de rand van het bed bungelend, begreep ze ineens wat het betekende om samen echt gelukkig te zijn.

Natuurlijk was dit slechts een momentopname, maar heel even bestond er voor haar geen toekomst, geen verleden, alleen het hier en nu en de ultieme ontlading van emoties.

 

Het was hem niet meegevallen om Dione over Nikos te vertellen, en hij kon het niet uitstaan dat hij zo emotioneel had gereageerd. Maar nu hij uitgeput naast haar lag, merkte hij dat hij zijn verdriet over Nikos weer het aloude eigen plekje in zijn hart had gegeven.

Het was hem een raadsel dat ze hem lichamelijk zo hevig kon opwinden en dat hij zich zo lang had kunnen inhouden. Voor iemand die tot voor kort maagd was geweest had ze veel flair. Ze had hem betoverd; ze wist instinctief hoe ze hem gek moest maken van verlangen. En dat deed ze voortreffelijk.

Nu lag hij verzadigd bij te komen, maar hij wist dat hij al heel gauw klaar zou zijn om opnieuw te beginnen. Hij draaide zich om en glimlachte loom naar haar. Ze zag er stralend uit, met haar mooie ogen en een blosje op haar zachte huid. ‘Je bent geweldig, weet je dat?’

Ze glimlachte.

Hij ging op zijn zij liggen om haar beter te kunnen zien en liet zijn vingertoppen over haar borsten glijden. ‘Geboren verleidster. Ik ben een geluksvogel.’

Dione bleef zwijgen. Waarschijnlijk vond ze zichzelf geen geluksvogel. Wie kon haar dat kwalijk nemen? Hij liet zijn hand over haar buik glijden, die nu nog plat was, al zat zijn kind erin.

Hij zag haar kijken en wist dat ze aan hetzelfde dacht. Het volgende ogenblik stond hij op, overmand door schuldgevoelens. Hoe kon hij nog van haar lichaam genieten nu ze zo’n zware last te dragen had?

 

In de dagen daarna deed Theo zijn best om bij Dione uit de buurt te blijven, maar dat viel niet mee. Ze had zo’n enorme aantrekkingskracht op hem, dat hij soms gewoonweg niet van haar af kon blijven. En als hij met haar wilde vrijen, maakte ze nooit bezwaar. Haar begeerte was duidelijk net zo sterk als die van hem.

Dat was het enige wat ze gemeen hadden: het verlangen naar elkaars lichaam. Het was een absurde situatie als je het overdag bekeek, maar een bedwelmende ervaring tijdens zwoele nachten.

Hij wist dat hij verantwoordelijk was voor zijn kind, en daar wilde hij zich niet aan onttrekken, maar Nikos’ dood achtervolgde hem nog steeds. Hij kon de gedachte niet van zich afzetten dat ook zijn nog ongeboren kind zoiets kon overkomen. Dat spookbeeld hield hem in de greep, al sprak hij er met niemand over, zelfs niet met zijn vader en moeder.

‘We zijn uitgenodigd door je ouders, Theo.’

‘Je hebt toch niets toegezegd?’ Hij was net binnen na een vermoeiende dag op kantoor en het zoveelste gesprek met de politie. Inmiddels hadden ze onweerlegbare bewijzen dat een vroegere werknemer de hacker was. De man was aangeklaagd en moest over een paar dagen voor de rechter verschijnen.

‘Ik zei dat jij zou bellen. Ze vroegen of we zaterdagavond mee gaan eten.’

De opluchting stond op zijn gezicht te lezen. ‘Ik dacht dat je vanavond bedoelde, want ik heb echt geen zin om nog een keer weg te gaan.’ Hij was doodmoe en snakte naar een rustige avond thuis. Misschien kon hij zich met Dione vermaken. Vrijen met haar fleurde hem altijd op.

 

‘Wat leuk om je weer te zien, Dione.’ Theo’s moeder straalde, toen ze hen door de tuin meevoerde naar de achterkant van de villa. Ze was gekleed in het zwart en droeg haar grijzende haar in een knotje. ‘Ik denk dat we wel een poosje buiten kunnen gaan zitten, nu het niet meer zo warm is als overdag.’

Het huis was kleiner dan dat van Theo en eenvoudig ingericht. Dione voelde zich meteen op haar gemak. Een sproeier hield het gazon groen en de bloemen bewogen traag als ze de waterdruppeltjes opvingen. Het was heerlijk rustig, en zelfs Theo zat er ontspannen bij.

De afgelopen dagen had hij er allesbehalve ontspannen uitgezien. Misschien maakte hij zich druk om de rechtszaak of om hun eigen moeilijke situatie. Aan de hacker had ze helemaal niet meer gedacht, maar het was logisch dat die kwestie zijn weerslag had op Theo en het bedrijf. Ze voelde zich een beetje schuldig omdat ze niet had gevraagd hoe het op kantoor ging.

Theo’s vader, een oudere versie van Theo, schonk drankjes in en toen ze waren gaan zitten, keek zijn moeder haar strak aan.

‘Vertel eens hoe het ermee gaat. Het is niet aardig van Theo dat hij je nog niet eerder aan ons had voorgesteld, al weet ik hoe druk hij het heeft. Maar laat jou dat er niet van weerhouden om langs te komen, Dione. Je bent hier altijd welkom.’

‘Dank u,’ mompelde ze. Haar schoonmoeder had gelijk. Afgezien van een paar woorden op de bruiloft had ze Theo’s ouders niet meer gesproken.

Toen ze vlak bij het huis waren, had Theo haar gewaarschuwd dat hij zijn ouders nog niet had ingelicht over haar zwangerschap. ‘Daar is nog alle tijd voor,’ had hij gezegd.

Hij wilde dus niet dat ze haar mond voorbijpraatte, concludeerde ze. Hij hoefde zich geen zorgen te maken; ze wilde er niet eens aan denken dat ze zwanger was. Vanwege de misselijkheid lukte dat niet zo goed, maar afgezien daarvan voelde ze zich prima.

‘Ben je al gewend in je nieuwe huis?’

Dione knikte. ‘Ja, het is prachtig.’

‘Je ouders zullen je wel missen. Woonde je nog thuis?’

Ze knikte weer.

‘En ik heb gehoord dat je vader ziek is. Hoe gaat het nu met hem? Ik heb wel eens in een van zijn restaurants gegeten. Voortreffelijk eten.’

‘Het gaat goed met hem. Het ergste is achter de rug. Hij ligt niet meer in het ziekenhuis.’

‘Dat is fijn. Doe hem maar de groeten van me. Theo heeft ons heel weinig over je verteld. Heb je broers of zusters?’

Dione vond het niet prettig om aan de tand te worden gevoeld, en ze wierp Theo een benauwde blik toe. Maar hij was diep in gesprek met zijn vader en had niets in de gaten. ‘Ik ben enig kind,’ antwoordde ze.

‘Wat jammer! Theo en Alexandra konden elkaar uitstekend bezighouden. Ze verschilden maar dertien maanden. Wilde je moeder geen kinderen meer?’

Diones adem stokte, maar ze gaf zo kalm mogelijk antwoord. ‘Mijn ouders zijn gescheiden. Mijn moeder woont in Engeland en is nooit hertrouwd. En mijn stiefmoeder heeft geen kinderen.’ Stel me alsjeblieft niet nog meer persoonlijke vragen, dacht ze. Maar het mocht niet zo zijn.

‘Wat triest.’ Mrs. Tsardikos boog zich voorover en omvatte Diones handen. ‘Hoe oud was je toen ouders gingen scheiden?’

Eindelijk wist Dione Theo’s aandacht te trekken, en hij kwam haar snel te hulp. ‘Je stelt te veel vragen, mam. Waarom vertel je Dione niet over je gedichten? Ik denk dat ze die graag zal willen lezen.’

Zijn moeder liet Diones handen los. ‘Wil je ze echt horen?’ Haar lichtblauwe ogen straalden van plezier.

Dione knikte. Ze had er alles voor over om haar tijdelijke schoonmoeder af te leiden.

Opgetogen haastte Mrs. Tsardikos zich naar binnen.

‘Neem het mijn vrouw maar niet kwalijk,’ zei Theo’s vader. ‘Ze is erg belangstellend. Drink je glas maar leeg, dan schenk ik nog eens in. Dat zul je wel nodig hebben. Als Helena eenmaal begint, houdt ze niet meer op.’

‘Dione drinkt geen alcohol,’ liet Theo hem weten. ‘Sorry, dat was ik vergeten te zeggen.’

‘O jee,’ mompelde zijn vader. ‘En ik dacht dat ze het niet lekker vond. Wat kan ik dan voor je inschenken? Sap? Mineraalwater?’

‘Gewoon water graag,’ antwoordde Dione, en toen Theo’s vader wegliep, keek ze Theo boos aan. ‘Waarom heb je me niet voor je moeder gewaarschuwd? Volgens mij wil ze mijn hele familiegeschiedenis horen.’

Theo grinnikte. ‘Ze is alleen nieuwsgierig, meer niet. Ze bedoelt het niet kwaad. Maar poëzie is haar liefhebberij, dus nu zal ze je niets meer vragen, behalve wat je van haar gedichten vindt. Eerlijk gezegd zijn ze niet mijn smaak.’

‘En als ze ook niet mijn smaak zijn? Wat moet ik dan zeggen?’

Theo haalde zijn schouders op en spreidde zijn handen. ‘Dat moet je zelf weten.’

Dione vermaakte zich echter uitstekend, want gelukkig vond ze Helena’s gedichten mooi. Ze stemden tot nadenken, en Dione begreep nu ook beter waarom Helena zoveel vragen stelde. Ze had veel mensenkennis en dat kwam in haar poëzie tot uiting.

‘Hebt u er wel eens aan gedacht om ze te publiceren?’ vroeg ze.

‘Onzin, kind. Daar zijn ze niet goed genoeg voor. Ik geloof dat het tijd wordt om te gaan eten. Laten we maar naar binnen gaan.’

Het was een uitgebreide maaltijd met allerlei heerlijke gerechten. Na het toetje stelde Theo’s vader voor om de koffie buiten te laten serveren. Hij was dol op zijn tuin en hij was het gelukkigst als hij erin kon werken of erover kon praten.

Toen Dione achter hem aan wilde gaan, legde Helena haar hand op haar arm en hield haar tegen totdat de mannen buiten gehoorsafstand waren. ‘Ik wil je toch iets vragen, kind. Waarom heb je me niet verteld dat je zwanger bent?’