Hoofdstuk 18

 

 

 

Zaterdag, 19 juli, 09.00 uur

 

Tara had nooit lijdzaam zitten wachten op een telefoontje van een man. Als ze hem wilde spreken, dan belde ze zelf wel.

Om de een of andere reden kon ze echter niet de moed opbrengen om Alex te bellen. Het leek wel of de tijd die ze samen op het schiereiland hadden doorgebracht, met de minuut verder van haar af kwam te staan. Het was al bijna alsof het allemaal nooit was gebeurd.

Ze borstelde haar rode haren en deed ze daarna in een strakke staart. Vervolgens trok ze haar marineblauwe broekpak aan. Nu eerst nog een kop koffie en een laatste blik op haar aantekeningen, en dan was het tijd om naar Pierce Landover te gaan.

Hoe meer ze over de zaak nadacht, hoe meer ze geloofde dat de diamanten de sleutel waren tot de oplossing. Ze was ervan overtuigd dat ze niet waren verkocht.

Op Kits bankrekening stond net iets onder het miljoen. Als de stenen waren verkocht, zou dat veel hoger moeten zijn.

En dan was er nog de connectie tussen Kit, Borelli en Robinson. Die drie hadden samengewerkt, zoveel was Tara wel duidelijk. De vraag was alleen wat precies hun plan was geweest.

Nadat ze haar laatste slok koffie achter de kiezen had, ging ze op pad. Om vijf voor elf klopte ze op de zwart gelakte voordeur met de koperen deurklopper.

Deze keer deed Mrs. Reston zelf open. Haar gezicht stond streng en afwijzend. ‘Ms. Mackey.’

‘Ik kom voor Mr. Landover,’ zei Tara opgewekt. Ze weigerde zich minderwaardig te voelen door de ijskoude ontvangst van Mrs. Reston.

‘Hij verwacht u in zijn studeerkamer, boven,’ zei Mrs. Reston.

‘Dank u,’ zei Tara, de hal in lopend.

De vrouw sloot de deur achter haar. ‘Rechercheur Kirkland was hier gisteravond. Hij heeft Mr. Landover verteld over Kit.’

Tara knikte.

‘Mr. Landover is een dappere man, die nooit te koop loopt met zijn emoties,’ zei Mrs. Reston. ‘Maar ik kan zien dat hij er helemaal kapot van is.’

‘Dat spijt me.’

‘Dat spijt u helemaal niet. Het gaat u alleen maar om uw verhaal. U heeft al die ellende weer opgerakeld.’

De woede van Mrs. Reston verraste Tara. Ze had niet verwacht dat de vrouw haar hartelijk zou ontvangen, maar dit was het andere uiterste. ‘Is het niet beter om de waarheid te kennen?’ vroeg ze voorzichtig.

‘Het belang van de waarheid wordt zwaar overschat.’

‘Hoe dan ook, ik ben hier niet gekomen om mijn excuses aan te bieden voor het feit dat ik mijn werk heb gedaan,’ merkte Tara op. ‘Ik ben hier voor Mr. Landover.’

Zonder haar nog een blik waardig te keuren, ging de vrouw haar voor naar de studeerkamer van Pierce. Ze klopte zachtjes op de deur.

‘Binnen,’ klonk zijn strenge stem.

Mrs. Reston ging naar binnen en kondigde aan dat Tara was gearriveerd.

‘Stuur haar maar naar binnen.’

Uiterlijk onbewogen, maar gierend van de zenuwen, liep Tara de donkere studeerkamer in.

Pierce stond achter zijn rijkelijk met houtsnijwerk versierde mahoniehouten bureau. Hij zag er vermoeid, maar uiterst gedistingeerd uit.

Even werd Tara tien jaar teruggeslingerd in de tijd, toen ze in een soortgelijke studeerkamer tegenover de vader van Robert had gestaan.

Hij had een royale cheque voor haar uitgeschreven, in ruil voor haar belofte dat ze Robert zou dumpen.

Ze had hem in glasheldere termen verteld wat hij, wat haar betreft, met die cheque kon doen.

De volgende dag had Robert de verloving verbroken.

Ze schraapte haar keel. ‘Goedemorgen, Mr. Landover.’

Vermoeid keek hij haar aan. ‘Ga zitten.’

Ze ging zitten in een van de pluchen stoelen en haalde vervolgens haar opnameapparaatje uit haar aktetas. ‘Het spijt me van uw vrouw.’

‘Voor mij was ze al een jaar dood. Je zou zeggen dat het nieuws dat rechercheur Kirkland me gisteren heeft gebracht dus niet meer zo hard zou aankomen. Maar vreemd genoeg was dat wél het geval.’

Ze voelde met hem mee, maar ze was hier op zijn verzoek gekomen om hem te interviewen. ‘Mag ik ons gesprek opnemen?’

‘Nee, dit is strikt vertrouwelijk.’

Ze had het kunnen weten. ‘Ik dacht dat u me hier had uitgenodigd om mij uw kant van het verhaal te vertellen.’

‘Dat is ook zo. Ik vind dat je dat hebt verdiend. Dat betekent echter niet dat ik vind dat de rest van de wereld er ook recht op heeft om het te horen.’ Hij vertrok zijn dunne lippen in iets wat sommigen misschien als een glimlach zouden beschrijven. ‘Als u niet akkoord gaat met mijn voorwaarden, gaat het interview niet door.’

Ze liet zich niet door zijn woorden intimideren omdat ze wist dat iemand met zo’n enorm ego het toch niet kon verdragen om buiten beschouwing te worden gelaten.

Het was tijd voor een potje blufpoker.

Gedecideerd kwam ze overeind. ‘Bedankt voor uw tijd.’

Op zijn gezicht tekende zich verbijstering af. ‘Gaat u weg?’

‘Ik voer dit gesprek alleen als ik het openbaar mag maken.’

Het werd stil in de kamer. In heftige tweestrijd verwikkeld, keek Pierce haar aan. Ten slotte knikte hij. ‘Goed dan.’

Ze liet niet merken hoe opgelucht ze was en ging rustig weer zitten.

‘Hoe bent u achter het verleden van mijn vrouw gekomen? Ik heb mijn uiterste best gedaan om het te begraven.’

Ze wist niet wat ze hoorde. ‘U kende haar geschiedenis?’

‘Natuurlijk. Een man in mijn positie moet alles weten over iedereen met wie hij in contact komt.’ Hij tikte met zijn vinger op een dossier dat op het bureau lag. ‘Ik kan u bijvoorbeeld ook nog wel een paar dingen over uzelf vertellen.’

‘Dat is heel leuk, maar ik ben hier om over Kit te praten,’ zei ze onaangedaan. ‘Hoe hebt u haar ontmoet? De kranten meldden dat u haar voor het eerst zag op een gala.’

‘Dat was wat ik iedereen wilde doen geloven.’ Er verscheen even een dromerige uitdrukking op zijn gezicht. ‘Ik heb haar ontmoet op een feestje in New York. Ik was erg onder de indruk van haar uiterlijk en vroeg haar of ze naar mijn suite wilde komen. Dat deed ze, en we hebben de nacht samen doorgebracht. Toen voor haar het moment kwam dat ze moest gaan, wilde ik niet dat ze vertrok. Ze was anders dan alle andere vrouwen die ik ooit had ontmoet. Een vleugje frisse wind.’

Tara zette zich schrap. ‘Ze was al eens gearresteerd geweest wegens prostitutie. Heeft ze u zelf over haar verleden verteld?’

‘Nee,’ zei hij meteen. ‘Ik heb haar natuurlijk wel laten natrekken, maar haar verleden deed er voor mij niet toe. Ik wist dat ik haar met een beetje geduld kon omvormen tot de perfecte echtgenote. Daarom heb ik een nieuwe identiteit voor haar ontworpen.’

Tara viel van de ene verbazing in de andere. ‘Ik dacht dat ze u voor de gek had gehouden.’

Hij grinnikte. ‘Ik ben wel oud, maar ik ben niet gek. Ik wist precies waar ik aan begon toen ik met haar trouwde.’

‘Was het uw idee om in Cadence een nieuwe identiteit te zoeken?’

‘Nee, dat had zij bedacht. Ze deed reuze sentimenteel over dat stadje.’ Hij leunde achterover in zijn leren bureaustoel. ‘Waarschijnlijk begrijpt u nu wel waarom ik niet wil dat dit bekend wordt. Ik heb een aantal wetten overtreden om haar in Kit te veranderen.’

‘Heeft u ook haar verdwijning beraamd?’

‘Nee. Ik was er echt kapot van toen ik dacht dat ze was vermoord.’

‘Wist u dat Borelli haar broer was?’

‘Ja. Ze hield veel van hem en ze wilde voor hem zorgen. En ik dacht dat ik haar aan hem kon toevertrouwen. Dat hij een beetje op haar zou passen.’

‘Wanneer heeft u hem voor het laatst gezien?’

‘Op onze trouwdag. Kit kuste me, buiten op het terras, en ze zei dat ze zo terug zou zijn. Ik heb haar nooit meer gezien,’ zei hij, peinzend voor zich uit kijkend. ‘Ze moet haar verdwijning al maanden van tevoren hebben gepland.’

‘Waarom heeft ze u juist op uw trouwdag verlaten? Als ze met u was getrouwd, zou ze alles hebben gehad wat ze maar kon begeren.’

‘Dat is precies waar ik de hele nacht over heb liggen piekeren,’ zei hij met een zucht. ‘Het enige wat ik kan verzinnen, is dat ze een gloeiende hekel had aan Boston en aan het wereldje waarin ik leef. Ze heeft me vaak genoeg gevraagd om het te verlaten, maar dat kon ik niet. We hadden er vaak ruzie over, en ik heb haar zelfs een keer geslagen,’ gaf hij enigszins beschaamd toe. ‘In de maanden die voorafgingen aan het huwelijk, ging ze zich steeds meer vervelen. Af en toe had ze het erover dat ze bij me zou weggaan, maar dan herinnerde ik haar eraan dat ik haar had gemaakt en dat ik haar ook weer kon breken. Dan hield ze haar mond weer. Ik dacht dat ze haar plaats kende en dat we het wel zouden redden.’

Hij had misschien wel van Kit gehouden, maar hij had haar echt als zijn bezit beschouwd, dacht Tara. ‘Het klinkt alsof ze niet erg gelukkig was,’ merkte ze op.

Hij schudde somber zijn hoofd.

‘Heeft u een idee waar de diamanten zijn gebleven?’ vroeg ze.

In zijn lichtblauwe ogen vochten woede en verdriet om voorrang. ‘Ik zou het niet weten. Degene die ze heeft, moet weten dat ze zijn gemerkt met een laser. Ze zijn gemakkelijk te traceren.’

‘Dus u denkt niet dat Kit ze heeft verkocht?’

‘Ze wist dat de halsketting grote betekenis voor me had. Hij was al zes generaties in de familie en hij was een fortuin waard.’

Ze kreeg bijna medelijden met hem. ‘Heeft u enig idee wie uw vrouw heeft vermoord?’

Hij schudde zijn hoofd. ‘Nee, maar ik moet en zal erachter komen. Dat ben ik aan Kit verplicht.’ Hij greep naar zijn voorhoofd. ‘Ik heb barstende hoofdpijn. Het interview is afgelopen.’

‘Nog één vraag?’

‘Ik heb u al meer dan genoeg verteld.’

Tara stond op en verliet de kamer.

Mrs. Reston stond haar aan het einde van de gang op te wachten. ‘Wat wilde hij van u?’

‘Dat zult u aan hem moeten vragen,’ antwoordde Tara.

 

Ze was halverwege de trap bij de zwartgelakte voordeur toen ze hem zag.

Alex zag haar verstrakken. Roxie had hem verteld dat hij haar hier kon vinden, en hij was meteen doorgereden.

‘Kirkland,’ zei ze toen hij voor hem stond.

‘Zijn we weer terug bij de achternamen, Tara?’

‘Ik hou er wel van om achternamen te gebruiken,’ zei ze opgewekt. ‘Dat bouwt een beetje afstand in.’

‘Daar hebben we het een andere keer wel over, Tara.’ En het liefst zo snel mogelijk, want hij had het gevoel dat ze steeds verder buiten zijn bereik dreef. ‘Ik ben hier om over je artikel te praten. Ik wil dat je het in de ijskast zet totdat we alle informatie op een rijtje hebben.’

‘Je bent gek als je denkt dat ik dat doe. Ik ga nu naar huis om het af te maken en dan stuur ik het meteen door. Zondag staat het in de krant.’

‘Na alles wat we gisteren hebben gedeeld, had ik gedacht dat je op zijn minst zou willen proberen om een beetje mee te werken.’

Ze deinsde achteruit, alsof hij haar een klap in het gezicht had gegeven. ‘Was het je daar allemaal om te doen?’ stamelde ze. ‘Dat je me emotioneel kon chanteren?’

‘Nee, natuurlijk niet! Je begrijpt me helemaal verkeerd.’

‘Volgens mij begrijp ik je juist heel goed,’ zei ze, met grote stappen naar haar auto lopend.

Hij rende achter haar aan. ‘Tara, wacht alsjeblieft nog even met publiceren totdat ik zeg dat het kan. Hoe meer je nu onthult, hoe moeilijker het wordt om de moordenaar te pakken,’ zei hij, door haar halfopen raampje.

‘Vergeet het maar,’ zei ze, de motor startend.

‘De moordenaar loopt nog vrij rond, Tara. Ik ben bezorgd over je veiligheid.’

‘Dat is dan pech voor je. Ik ga nu naar huis om het stuk af te maken.’

Om vijf uur was ze klaar met haar eerste opzet. Ze had het meteen naar Miriam kunnen e-mailen, maar ze kon Kirklands woorden toch niet van zich afzetten.

Kon haar artikel echt zijn onderzoek schaden? Wat vond ze belangrijker, rechtvaardigheid of een mooie krantenkop?

Ze zette haar computer uit en ging op weg naar beneden. Omdat het Roxies vrije avond was, zou zij vanavond samen met Martha het café bemannen.

Al snel kreeg ze het zo druk, dat ze geen tijd meer had om aan Alex of aan haar artikel te denken. Pas aan het einde van de avond, nadat ze Martha naar huis had gestuurd en de laatste klanten de deur uit had gewerkt, bedacht ze dat ze niets meer van hem had gehoord.

Ze had er spijt van dat ze zo bot tegen hem had gedaan. Morgenochtend zou ze hem meteen bellen om sorry te zeggen.

Ze deed de grendel op de deur en liep terug naar de bar om de laatste glazen om te spoelen.

Er werd op de deur gebonsd.

‘We zijn gesloten,’ riep ze, zich omdraaiend in de hoop dat Alex misschien bij de deur zou staan.

Het was Cecilia Reston.

Nieuwsgierig maakte Tara de deur weer open. ‘Wat kan ik voor u doen, Mrs. Reston?’ vroeg ze.

‘Ik moet met je praten,’ antwoordde de vrouw op uiterst gespannen toon.

‘Het is nogal laat,’ zei Tara.

‘Het is belangrijk,’ drong de vrouw aan.

‘Komt u dan maar even binnen,’ zei Tara met een zucht. Toen de vrouw binnen was, deed ze de deur weer op slot.

‘Heeft u het artikel over Kit al doorgebeld?’

‘Nee,’ antwoordde Tara bevreemd.

‘Mooi zo, dan ben ik nog niet te laat,’ zei Mrs. Reston, haar tas tegen zich aan klemmend.

‘Ik stuur het morgen per e-mail naar mijn hoofdredacteur,’ zei Tara.

Met samengeknepen ogen keek de vrouw haar aan. ‘U gaat dat artikel niet opsturen,’ zei ze op kille toon.

‘Dat doe ik wel.’

‘Ik ben bereid om u een grote som geld te betalen als u het artikel niet publiceert.’

‘Geen sprake van,’ zei Tara, haar handen afwrijvend aan haar schort.

‘Ik weet dat u schulden heeft. Met het geld dat ik u aanbied, kunt u die allemaal aflossen. Misschien blijft er dan zelfs nog iets over om wat te doen aan de tweede hypotheek die Roxie op het café heeft afgesloten.’

‘Hoe weet u daarvan?’ vroeg Tara.

Mrs. Reston glimlachte beleefd, maar er lag een stalen glans in haar ogen. ‘U zou verbaasd staan te kijken als u wist wat ik allemaal nog meer weet,’ zei ze zacht.

‘Misschien kunt u maar beter gaan,’ zei Tara, naar de deur lopend om de grendel er weer af te halen.

‘Ik ga nergens heen.’

De harde klank van haar stem maakte dat Tara zich geschrokken naar haar omdraaide.

Ze keek recht in de loop van een revolver.

Alex had de hele dag spijt gehad van zijn gedrag tegenover Tara.

Ze hadden al zo vaak geruzied over haar artikelen. Hij had haar zelfs wel eens eerder gevraagd iets niet te publiceren.

Ze had echter altijd gedaan wat haar het beste leek, en daarom had hij haar gerespecteerd.

Vandaag had hij geprobeerd om haar te beïnvloeden door een beroep te doen op de speciale band die er tussen hen was ontstaan. Dat was ongelofelijk stom en lomp geweest.

Hij schakelde terug en reed Roxies straat in. Wat hij ging zeggen om het goed te maken wist hij nog niet, maar hij zou wel iets verzinnen. Hij wilde Tara voor geen goud verliezen.

 

De laatste puzzelstukjes vielen op hun plaats terwijl ze in de loop van Mrs. Restons revolver keek. ‘U was het,’ stamelde ze. ‘U heeft ze allemaal vermoord, hè?’

‘Ga zitten’ snauwde Mrs. Reston, met haar wapen op een stoel wijzend.

Zo kalm mogelijk stak Tara haar handen omhoog. ‘We hebben toch geen wapens nodig, Mrs. Reston?’

De vrouw schudde haar hoofd. ‘Ik heb het eerst netjes gevraagd. Ik heb u zelfs geld aangeboden, maar dat weigerde u. U had het beter kunnen aannemen.’

Tara’s hart ging als een razende tekeer. ‘Waarom is dat artikel zo belangrijk voor u?’

‘Omdat Pierce niet nog een schandaal aankan. Zijn hart zal het begeven. Het was dom van hem om vandaag met u te praten. Ik heb hem gesmeekt om het niet te doen, maar hij wilde niet luisteren. Hij snapt gewoon niet dat uw verhaal ervoor gaat zorgen dat we weer maanden, zo niet jaren in de ellende komen te zitten. En we hadden ons leven net weer een beetje op de rails.’

Was de bezorgdheid van Mrs. Reston voor haar werkgever niet een beetje overdreven? ‘U heeft het steeds over we,’ merkte Tara op.

‘Pierce en ik zijn al vijfentwintig jaar bij elkaar. Ik heb hem door zijn slechte huwelijken heen geloodst, ik heb hem geholpen met zijn ondankbare kinderen en ik heb hem bijgestaan met het grootste probleem van alles: Kit Westgate.’

Schichtig keek Tara naar de loop van het wapen. Ze twijfelde er niet aan dat Mrs. Reston haar ging vermoorden.

De koortsachtige glans in de ogen van de vrouw verried dat ze tot alles in staat was.

‘Als u zo van streek raakt door het artikel, dan publiceer ik het niet. Ik besefte niet hoe kwetsend het voor u was,’ zei Tara zo rustig mogelijk.

‘Daar is het nu te laat voor,’ zei Mrs. Reston met een akelig glimlachje. ‘Als u zo-even iets meer hebzucht had getoond, had ik misschien afspraken met u kunnen maken. Nu zult u moeten sterven.’

‘Als u mij vermoordt, komt u vroeg of laat in beeld als verdachte. Misschien zal de politie zelfs denken dat Mr. Landover het heeft gedaan.’

‘Maakt u zich daar maar geen zorgen over. Niemand zal uw lichaam vinden.’

Tara probeerde uit alle macht kalm te blijven, maar dat ging haar steeds slechter af. Ze besefte dat het in elk geval belangrijk was om de vrouw aan de praat te houden. ‘Ik beloof, nee, ik zweer dat ik dat artikel niet zal publiceren.’

‘Stop met praten,’ snauwde Mrs. Reston. ‘U begint me te irriteren. Vertel me maar eens of Roxie’s een gasfornuis of een elektrisch fornuis heeft.’

‘Rechercheur Kirkland weet ook dat ik dit verhaal heb geschreven,’ zei Tara, vechtend tegen de paniek. ‘Hij komt zeker achter u aan.’

‘Hij zal denken dat u bent omgekomen bij de brand. Hij zal nooit weten dat u bent vermoord.’

‘Wat?’ stamelde Tara.

‘Een verwoestende brand kan zo maar uit het niets ontstaan, Ms. Mackey,’ zei de vrouw met een droevig lachje. ‘En ook met goede mensen kunnen soms nare dingen gebeuren.’

‘Vertel me dan tenminste hoe u achter Kits plan bent gekomen,’ zei Tara. Ze wist dat criminelen vaak dachten dat ze slimmer waren dan gewone mensen en ze hoopte dat ze Mrs. Reston nog even aan de praat kon houden door haar ego te strelen. ‘U bent achter iets gekomen dat zelfs de politie nog niet wist. Hoe heeft u dat voor elkaar gekregen?’ Ademloos wachtte ze af of de vrouw zou toehappen.

‘Ach, ik heb nog wel even de tijd om het u te vertellen,’ antwoordde Mrs. Reston met een zelfvoldane blik.

Tara onderdrukte een zucht van opluchting.

‘Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook wel een beetje geluk heb gehad,’ zei Mrs. Reston. ‘Ik mag wel dankbaar zijn dat dieven geen eergevoel hebben.’

Niet-begrijpend keek Tara haar aan.

‘Een week geleden was ik bezig Kits kamer leeg te ruimen. Ze was per slot van rekening al een jaar dood, en ik had Pierce er eindelijk van overtuigd dat het tijd was om haar kleding weg te geven aan een goed doel.’

‘Dacht u echt dat ze dood was?’

‘Jazeker. En ik was dolblij toen ze al dat bloed vonden, want ik haatte die vrouw.’

Met een schok besefte Tara dat er geen hebzucht, maar passie achter de dood van Kit had gezeten.

‘Maar goed, ik was dus haar spullen aan het opruimen. Het is mijn gewoonte om altijd even de zakken te controleren voordat ik iets naar de stomerij stuur. Zo vond ik het briefje.’

‘Wat stond erop?’ vroeg Tara.

‘Het was een brief van een winkelmeisje uit New York dat zwijggeld vroeg. Als Kit niet zou betalen, zou die vrouw Pierce het politiedossier toesturen van ene Brenda.’ Mrs. Reston schudde haar hoofd. ‘Klaarblijkelijk had die vrouw Kit in New York gezien toen ze daar met vriendinnen aan het winkelen was. Uit de brief bleek dat ze samen met Brenda als prostituee had gewerkt.’

‘En toen begreep u dat Kit de kluit had belazerd?’

’Ja, en het verbaasde me niets. Ik vond haar altijd al te mooi om waar te zijn,’ zei de vrouw haar lippen bevochtigend. ‘Ik zette er een privédetective op, en die kwam erachter dat Borelli haar broer was. Vanaf dat moment vroeg ik me af of Kit wel echt dood was. Ze was al een keer verdwenen, dus waarom zou ze dat niet nog een keer kunnen doen, maar dan met miljoenen aan diamanten?’

‘Vertelde u het aan Pierce?’

‘Natuurlijk. Hij was woest op me. Het bleek dat hij al op de hoogte was van het verleden van zijn vrouw,’ zei Mrs. Reston op bittere toon. ‘Hij wist dat ze een hoer was geweest, maar hij kon niet geloven dat ze haar dood in scène zou zetten om hem te verlaten.’ Tranen glinsterden in haar ogen. ‘Hij zei dat ik mijn spullen moest pakken en dat ik moest vertrekken. Hij ontsloeg me op staande voet.’

Een deel van Tara kreeg bijna medelijden met de vrouw. ‘U houdt heel veel van hem, hè?’

Er rolde een traan over haar wang. ‘Ja. Ik wist dat ik Kit moest vinden om hem ervan te overtuigen dat zijn geliefde vrouw hem had verlaten. Hij moest beseffen dat ik de enige was die hij kon vertrouwen.’

‘Dus stuurde u Brenda’s politiedossier naar mij toe.’

‘Toevallig was u die morgen naar het huis van Pierce gekomen om vragen te stellen. Ik had het gevoel dat het voorbestemd was.’

‘Was u degene die me van de weg heeft gereden?’

‘Nee, dat was Borelli. Hij was erg geschrokken van uw bezoekje aan hem.’ Ze glimlachte. ‘Ik volgde hem en ik zag dat hij precies deed wat ik hoopte: hij raakte in paniek.’

‘Hij heeft Robinson vermoord,’ zei Tara langzaam.

‘Ja. Hij ging naar Robinson om de stenen op te eisen. Het was het plan van hun drieën geweest om de diamanten te stelen. Robinson had de taak om ze te snijden en de merktekens te verwijderen. Die avond kwam Borelli erachter dat Robinson ze allang had verkocht aan een handelaar in het Midden-Oosten. Hij schoot hem neer en nam alle stenen uit de winkel mee.’ Er verscheen een griezelige uitdrukking op haar gezicht. ‘En toen ging hij naar zijn zusje.’

‘En u volgde hem en schoot ze allebei dood.’

‘Het was heel gemakkelijk om Kit te doden. Ik moet zeggen dat de verbijstering in haar ogen onbetaalbaar was,’ zei ze op vergenoegde toon. ‘Borelli was lastiger, want hij zette het op een lopen. Ik rende achter hem aan naar het klif en schoot hem daar neer. Hij viel naar beneden en eindigde in de golven.’

‘Wat maakt het eigenlijk uit als ik dit artikel publiceer,’ vroeg Tara, wanhopig op zoek naar een uitweg. ‘Het maakt Kit te schande. Dat zou u juist moeten aanspreken.’

‘Nadat gisteravond de politie Pierce had verteld dat het lichaam van Kit was gevonden, is hij naar me toe gekomen om zijn excuses aan te bieden. Hij smeekte me huilend in mijn armen om vergeving. En ik heb hem vergeven.’ Vastberaden keek ze Kit aan. ‘Dat artikel mag dus niet gepubliceerd worden. Die arme man heeft genoeg geleden. Ik moet hem beschermen.’

Tara wist dat de vrouw haar zou vermoorden als ze als een mak lammetje bleef zitten. Met de moed der wanhoop kwam ze overeind. ‘Ik zal het artikel echt niet publiceren, Mrs. Reston. Ik geef u mijn woord.’

‘Dat heeft u al een paar keer gezegd, en dat begint me de keel uit te hangen,’ snauwde Mrs. Reston. Ze zwaaide met haar wapen. ‘En nu op de grond gaan liggen met uw handen achter uw hoofd.’

‘Nee,’ zei Tara, haar vuisten ballend.

Mrs. Reston vuurde haar wapen af.

 

Alex hoorde het schot toen hij al bijna voor de deur van het café stond. Met bonzend hart bukte hij zich, om onderlangs het raam te kruipen. Toen hij heel voorzichtig over de rand gluurde, zag hij Mrs. Reston over Tara heen gebogen staan.

Tara lag bloedend op de grond.

Een fractie van een seconde dacht hij dat hij te laat was. Het volgende moment trok hij zijn wapen en trapte hij de deur in.

Mrs. Reston draaide zich met een ruk om en richtte daarna met een vertrokken gezicht haar wapen op hem.

Hij aarzelde geen tel en vuurde.

Zijn kogel raakte haar in de schouder en vloerde haar.

Meteen rende hij naar haar toe. Nadat hij haar revolver buiten haar bereik had getrapt, meldde hij de schietpartij bij de centrale en verzocht hij om een ambulance.

Terwijl hij Mrs. Reston de handboeien omdeed, hoorde hij in de verte al het geloei van de sirenes. Hij borg zijn wapen op en ging op zijn knieën naast Tara zitten. Voorzichtig draaide hij haar op haar rug. Tot zijn onuitsprekelijke opluchting zag hij dat ze alleen in haar arm was geraakt.

Ze leefde.

‘Tara, kun je me horen?’ vroeg hij met een brok in zijn keel.

Haar ogen gingen open. ‘Waar is Mrs. Reston?’

‘Ik heb haar neergeschoten,’ zei hij, zijn jasje uittrekkend. Hij vouwde het op en duwde er hard mee tegen de wond om het bloeden te stelpen.

‘Ze heeft Kit en haar broer vermoord,’ fluisterde ze.

Zijn keel zat zo dichtgeschroefd van ontroering, dat hij even niet kon spreken. ‘Ik dacht even dat je dood was,’ bracht hij ten slotte uit.

‘Dat was de bedoeling,’ zei ze, met een glimlach naar hem opkijkend. ‘Ik wilde dat ze zo dichtbij kwam, dat ik haar kon grijpen. Hoe wist je dat ze hier was?’

‘Ik kwam hier niet voor haar, Tara. Ik kwam voor jou. Ik wilde je vertellen dat ik wil dat het goed komt tussen ons.’

Er rolde een traan over haar wang. ‘Dat wil ik ook’.