Hoofdstuk 2

Maandag, 14 juli, 10.05 uur

Tara had niet verwacht dat Alex Kirkland iets los zou laten over de zaak. Hij was veel te goed in zijn werk om zijn kaarten op tafel te leggen. Maar dat het hem behoorlijk dwars zat dat de zaak van Kit Westgate Landover nooit was opgelost, was haar wel duidelijk.

Het belangrijkste voor haar was dat ze met eigen ogen had gezien dat hij inderdaad aan de beterende hand was. Vanaf het moment dat hij in het ziekenhuis was beland na dat afschuwelijke schietincident, had ze zijn herstel nauwlettend in de gaten gehouden.

Hij was neergeschoten tijdens een routineonderzoek. Samen met rechercheur Matt Brady was hij naar het huis van een welgestelde dokter gegaan om de man een paar vragen te stellen over de verdachte omstandigheden waaronder zijn vrouw was gestorven.

De dokter had de deur opengedaan met een geladen geweer in de aanslag.

Volgens Brady had Kirkland meteen zijn revolver getrokken. Tegelijkertijd had hij Brady uit de gevarenzone geduwd.

De dokter had zonder aarzeling op Kirkland gevuurd, en de hagel had de ader in zijn dijbeen aan flarden gescheurd en zijn longen doorboord.

Kirkland was op de grond gevallen, maar hij had nog wel zijn eigen wapen afgevuurd. Dat ene schot had de dokter gedood. Brady had meteen gezien dat zijn maat er slecht aan toe was.

Kirkland was nog wel bij bewustzijn geweest, maar hij bloedde als een rund. Het had niet veel gescheeld of hij was doodgebloed voordat de ambulance was gearriveerd.

Drie dagen na het schietincident was Tara naar de intensivecareafdeling gegaan. Ze had de dokters verteld dat ze wilde weten hoe het met Kirkland ging omdat ze werkte aan een vervolgartikel over het schietincident.

Ze hadden haar toestemming gegeven om door de glazen wand van zijn kamer naar hem te kijken.

De aanblik van de doodsbleke man, nauwelijks bij bewustzijn en met talloze slangetjes aan allerlei apparaten verbonden, had haar diep geschokt. Ze had niet de moed gehad om naar binnen te gaan, maar ze was achteruit gedeinsd.

De dokter had haar verteld dat de meeste mensen zouden zijn overleden aan zulke verwondingen.

Hoewel het vandaag een warme julidag was, joeg de herinnering een koude rilling over haar rug. Het lukte haar alleen om het nare gevoel weer kwijt te raken door zich voor te houden dat hij er nu gelukkig weer goed uitzag.

Zijn lange magere lijf was gespierd, en hij was zelfs een beetje bruin geworden. Zijn haren waren door de zon een tintje lichter. Ja, hij zag er goed uit. Heel goed zelfs.

Ze parkeerde haar gedeukte witte auto dubbel in een zijstraatje in de chique wijk Beacon Hill. Aan weerszijden van het straatje met de grote herenhuizen stonden grote bomen, en alles in deze buurt wees erop dat hier alleen deftige mensen met oud geld woonden.

De buurt werkte op haar zenuwen.

Ze was niet zo goed in de omgang met rijke snobs omdat ze haar altijd het gevoel gaven dat ze minder was dan zij. Hoewel ze wist dat ze zich daar alleen maar iets van aantrok vanwege een nare gebeurtenis in haar verleden, lukte het haar niet om zich over haar minderwaardigheidsgevoelens heen te zetten.

Ze herinnerde zichzelf eraan dat ze in haar negenjarige carrière als journalist een aantal van de machtigste en gevaarlijkste mensen van Washington en Boston had geïnterviewd. Ze had artikelen geschreven over politici, moordenaars, brandstichters en keurige witteboordencriminelen.

Waarom zou ze dan bang zijn voor een rijke oude vent in Beacon Hill?

Ze pakte haar aktetas en stapte uit de auto. Toen ze halverwege de straat was, ging haar mobiele telefoon. Ze griste hem uit haar tas en zag meteen op het scherm dat het haar hoofdredacteur was. Snel klapte ze het telefoontje open. ‘Ik ben bijna bij Landovers huis, Miriam.’

‘Denk eraan dat je hem niet kwaad maakt.’ Miriam Spanglers stem was laag en hees, het resultaat van dertig jaar kettingroken. ‘Zijn familie is even machtig als de Kennedy’s. Als hij nijdig wordt dan breekt de hel los.’

‘Ik weet heus wel hoe ik me moet gedragen, Miriam.’

‘Je bent nogal opvliegend, liefje. Daarom ben je vertrokken uit DC.’

‘Dat is maar een van de redenen waarom ik ben weggegaan uit DC. En bovendien heb ik mijn lesje geleerd,’ zei Tara gepikeerd.

‘Als je maar niet doordramt,’ zei Miriam, Tara’s woorden negerend. ‘Als Landover zegt dat je moet ophouden, dan stop je.’

Tara’s bloed begon te koken. ‘Gisteren zat je nog te kwijlen bij het idee van een artikel over Kit.’

Miriam blies een rookwolk in het mondstuk. ‘Ik heb de hele nacht de tijd gehad om rampscenario’s te bedenken. In de meeste eindig ik zonder baan of pensioen. Het is riskant om dit artikel uit te brengen.’

Zachtjes mompelde Tara een paar gepeperde vloeken. ‘Sinds wanneer ben jij zo’n angsthaas?’

‘Sinds ik me heb gerealiseerd dat ik nog maar twee jaar van mijn pensioen af zit.’

Tara slaakte een zucht van frustratie. ‘Luister, Miriam, ik heb een vast lezerspubliek opgebouwd, en dit is precies het soort verhaal dat ze willen lezen. En je hebt me zelf toestemming gegeven om de zaak te gaan onderzoeken.’

‘Dat weet ik toch,’ mompelde Miriam.

‘Denk nou even na, alsjeblieft. Met dit soort dingen kun je de Pulitzerprijs winnen. Dan kom je op het nieuws en dan mag je een boek schrijven. Als ik een ster word, zal ik iedereen vertellen dat jij de geweldige hoofdredacteur was die achter me stond. Ik maak jou ook beroemd, en dan mag jij ook een boek schrijven.’

Nu was het Miriams beurt om te zuchten. ‘Ach, we weten allebei dat ik niet van plan ben om stilletje met pensioen te gaan.’

‘Precies,’ zei Tara, glimlachend omdat ze de juiste snaar had weten te raken.

‘Oké, ga er dan maar voor. Maar doe wel voorzichtig, alsjeblieft!’

‘Het komt echt wel goed,’ zei Tara. Ze borg haar telefoon op en keek omhoog naar het grote herenhuis waar ze voor stond.

Met bonzend hard beklom ze de stenen treden naar de zwartgelakte voordeur. Ze haalde diep adem en liet toen de zware koperen klopper twee keer op de massief houten deur neerkomen.

Het geluid echode door het huis.

Terwijl ze wachtte, knaagden de woorden van Miriam en Kirkland aan haar. Ze hadden gelijk: ze was een heethoofd. Anders zou ze die senator in DC nooit een idioot hebben genoemd…

Ze had echter wel van haar fouten geleerd. Als het haar lukte om binnen te komen, zou ze Pierce Landover met fluwelen handschoentjes aanpakken.

Binnen klonken voetstappen in de hal.

Als ze geluk had, deed het dienstmeisje de deur open, of iemand anders die haar niet kende.

Het was haar vaak genoeg gelukt om zich ergens naar binnen te praten. Dat leverde vaak de mooiste verhalen op. Maar minstens even vaak was ze er meteen weer uitgegooid en was er bovendien nog gedreigd met juridische stappen.

Dat zou vandaag ook kunnen gebeuren. Zeker als het Cecilia Reston was, die aan de deur verscheen. Reston was al vijfentwintig jaar de persoonlijk assistente van Landover en ze beschermde haar werkgever als een leeuwin met welpen. Ze zou er geen enkele moeite mee hebben om Tara aan te geven bij de politie.

Tara zag dat er stof zat op haar degelijke zwarte schoenen en wreef ze even langs de pijpen van haar nette broek.

Een jong meisje, gekleed in een dienstmeisjesuniform, opende de deur. ‘Ja?’ vroeg ze gedienstig.

Tara schonk haar een stralende glimlach. ‘Ik ben Tara Mackey. Ik heb een afspraak met Mr. Landover.’

Het dienstmeisje fronste verbaasd haar wenkbrauwen. ‘Ik wist niet dat hij vandaag mensen ontving. Bent u hier misschien voor de kleding?’

‘Kleding?’ vroeg Tara onschuldig.

‘De kleding van zijn vrouw. Hij geeft al haar japonnen weg aan liefdadigheidsinstellingen.’

‘Ach, ja. Ze had zulke prachtige jurken. We hebben om halfelf een afspraak om erover te praten,’ zei ze, zonder met haar ogen te knipperen.

Het dienstmeisje deed een stapje opzij. ‘Wilt u hier wachten, alstublieft?’

Uiterlijk onbewogen stapte Tara over de drempel. Haar hart ging echter als een razende tekeer. ‘Dank je.’

Landover ging dus Kits jurken weggeven. Was dat een teken dat hij zijn leven weer wilde oppakken?

Het dienstmeisje haastte zich de met dik tapijt beklede wenteltrap op. Al snel was er niets meer van haar te horen of te zien.

Tara bleef alleen achter in de grote hal met de glanzende zwart-witte marmeren vloer. Boven haar hing een enorme kristallen kroonluchter die het zonlicht opving dat door het raampje boven de voordeur naar binnen stroomde.

Tegenover de deur stond een antiek houten tafeltje tegen de muur, waarop een Chinese vaas met geurende rozen stond.

De chique omgeving was niet besteed aan Tara. Zij hield meer van simpele meubels die een beetje waren versleten door intensief gebruik.

De mahoniehouten deuren links van haar stonden een beetje open, waardoor ze in de ontvangkamer kon gluren. Ze kon de verleiding niet weerstaan om de deuren iets verder open te duwen, zodat ze de hele kamer kon zien.

Boven de open haard hing een groot schilderij van Kit. Op het schilderij droeg Kit een bleekroze strapless japon die als een tweede huid om haar sierlijke lichaam zat. Haar blonde haar was opgestoken, en een schitterende diamanten hanger fonkelde in het gleufje tussen haar borsten. In haar oren hingen traanvormige diamanten, om haar pols droeg ze een brede diamanten armband.

Tara herkende de juwelen op het schilderij meteen.

Het waren de sieraden die Kit op haar trouwdag had gedragen. Ze waren samen met haar verdwenen, en volgens de geruchten waren ze ongeveer vijftien miljoen dollar waard. Snel maakte ze een foto van het portret met haar telefoontje.

Het volgende moment hoorde ze voetstappen boven aan de trap. Haastig propte ze haar telefoon terug in haar tas.

‘Kan ik u helpen?’ Een streng uitziende vrouw kwam de trap af gelopen. Haar donkerbruine haren zaten strak naar achteren, waardoor haar scherpe bruine ogen werden geaccentueerd.

‘Wat een prachtig portret van Mrs. Landover,’ zei Tara. Het had geen zin om net te doen alsof ze niet op heterdaad was betrapt op gluren.

Afkeurend trok de vrouw een dunne wenkbrauw op. ‘Mijn naam is Mrs. Reston. Wat kan ik voor u doen?’

Bliksemsnel probeerde Tara haar strategie te bepalen. Het zag ernaar uit dat het toch niet ging lukken om de oude man te spreken te krijgen. ‘Ik ben Tara Mackey, van de Boston Globe. Ik heb al eerder met u gesproken over een afspraak met Mr. Landover.’

Mrs. Reston perste haar lippen stijf op elkaar. ‘Ik heb u over de telefoon al verteld dat Mr. Landover niet wenst te spreken met reporters.’

Tara glimlachte alsof ze hierdoor in het geheel niet werd ontmoedigd. ‘Ik heb maar vijf of tien minuutjes van zijn tijd nodig, hoor.’

‘Nee,’ zei Mrs. Reston streng.

‘Volgende week is het een jaar geleden dat zijn vrouw is verdwenen,’ zei Tara, de proefopmaak van haar artikel tevoorschijn halend. ‘De Globe gaat een stuk publiceren over Kit Westgate. De bedoeling is dat de belangstelling van het publiek weer wordt gewekt. Misschien dat er dan iemand naar voren komt met nieuwe informatie over wat er met Kit is gebeurd. We zouden heel blij zijn als Mr. Landover er ook nog iets over wilde zeggen. Dat kunnen we dan gebruiken voor het stuk.’

Met een blik vol afkeer keek Mrs. Reston naar de foto van Kit. Haar ogen brandden van jaloezie. Het was duidelijk dat ze een grote hekel aan haar had gehad. ‘Waarom kan uw soort hem niet met rust laten?’

De opmerking over haar soort irriteerde Tara, maar ze liet het niet merken. ‘Ik wil hem alleen een paar vragen stellen,’ zei ze rustig.

‘Ik weet dat Kit Westgate voor u gewoon een verhaal is, maar ze heeft het leven van Mr. Landover verwoest. Die vrouw is door en door slecht, en eerlijk gezegd kan het mij niet schelen of we er ooit achter komen wat er met haar is gebeurd. Vergeet dit verhaal, zeg ik u.’

De emotionele reactie van de vrouw intrigeerde Tara. ‘U had echt een hekel aan haar, hè?’

Mrs. Reston besefte dat ze haar emoties te veel had laten doorschemeren. ‘Verlaat dit huis voordat ik de politie bel en u laat arresteren wegens huisvredebreuk. En waag het niet om hier ooit terug te komen of nogmaals te proberen Mr. Landover te spreken te krijgen.’

Tara zag de gezichten van Miriam en Kirkland al voor zich als ze zouden horen dat ze was gearresteerd vanwege het lastigvallen van Mrs. Reston.

Vooral de duistere blik van Kirkland liet zich moeilijk uit haar gedachten verdrijven.

Gehoorzaam stapte ze over de drempel naar buiten. ‘Mrs. Reston, wanneer heeft u Kit eigenlijk voor het laatst gezien?’

Mrs. Reston smeet de deur voor haar neus dicht.

Glimlachend keek Tara naar de grote koperen klopper, die maar een paar centimeter van het puntje van haar neus vandaan hing.

Het was nog geen twaalf uur, en nu al hadden Kirkland, haar redacteur en de persoonlijk assistente van Landover haar gewaarschuwd dat ze de zaak moest laten rusten.

Waarom wilden ze niet dat de zaak werd heropend? Het zou een enorm succes zijn voor de politie en voor de krant als hij werd opgelost. Voor de familie van Kit zou het het einde van een vreselijke, onzekere periode betekenen.

Hun overspannen reactie kon maar een ding betekenen: ze zat op het spoor van een geweldig verhaal. Neuriënd liep ze terug naar haar auto.