Hoofdstuk 15

 

 

 

Vrijdag, 18 juli, 07.00 uur

 

Nog twee keer bedreven ze die nacht de liefde.

In het uur voor zonsopgang had Tara veilig en geborgen in Kirklands armen naar de regen liggen luisteren.

Tegen de tijd dat ze haar ogen opende, was de regen opgehouden. Zonlicht viel door de spleet tussen de gordijnen naar binnen.

Het was tijd om de realiteit van de dag onder ogen te zien. Er was voor hen allebei werk aan de winkel.

Gisteravond was ze heel zeker geweest van haar gevoelens voor Alex, maar in het genadeloze ochtendlicht sloeg de twijfel toe.

Wat hadden ze voor een toekomst samen? Ze hadden allebei een totaal verschillende achtergrond, en op het werk waren hun belangen vaak tegenovergesteld aan elkaar. Het was niet voor niets dat ze zo vaak ruzie hadden.

Het was beslist geen slimme zet geweest om met het hoofd van de afdeling Moordzaken naar bed te gaan. Jammer dat ze vannacht niet iets beter naar het waarschuwende stemmetje in haar hoofd had geluisterd.

Voorzichtig probeerde ze zijn arm op te tillen.

Meteen verstevigde hij zijn greep. ‘Waar ga je naartoe?’ vroeg hij. Zijn stem klonk hees en sexy.

‘Het regent niet meer. We kunnen teruggaan naar het huis,’ antwoordde ze kordaat.

Hij slaakte een zucht en gaf haar vervolgens een kus in haar nek. ‘Ik wil nooit meer weg uit dit bed.’

‘Maar we moeten erheen. Wie weet wat Patterson al heeft ontdekt?’ Haar vastberadenheid werd een stuk minder toen ze zijn gespierde dijen tegen haar benen voelde.

Met zijn sterke handen rolde hij haar op haar rug. Vervolgens begon hij haar borsten te strelen terwijl hij haar in haar hals kuste.

Twintig minuten later liet Alex zich kreunend tegen haar aan zakken. ‘Mijn hemel, vrouw, je wordt nog eens mijn dood,’ mompelde hij.

Ze giechelde. Langzaam kwam haar bonzende hart tot bedaren.

Dicht tegen elkaar aan bleven ze liggen. Voordat ze er erg in hadden, zonken ze weer weg in een diepe slaap. Pas tegen acht uur werden ze weer wakker.

‘Alex, we moeten nu echt opstaan,’ zei Tara, nadat ze een blik op de klok had geworpen.

‘Je noemde me Alex.’

‘Zo heet je toch?’ mompelde ze blozend.

‘Dat is waar,’ zei hij, haar nog een keer in haar nek kussend. ‘En het wordt inderdaad hoog tijd dat we in actie komen.’

Ze ging rechtop zitten en trok het laken omhoog over haar borsten. ‘En wiens schuld is het dat we zo laat zijn?’ vroeg ze.

‘Volgens mij zijn we daar allebei even schuldig aan,’ antwoordde hij grinnikend.

Blozend gleed ze onder het laken vandaan om haar kleding van de vloer te pakken.

Met zijn handen achter zijn hoofd gevouwen keek hij naar haar naakte lichaam. Zijn ogen glinsterden. ‘Wat ga je doen?’ vroeg hij, met een wellustige grijns.

‘Ik ga koffie halen.’

‘We kunnen ook eerst een douche nemen,’ zei hij met een ondeugende blik in zijn ogen. Met zijn warrige haardos en zijn ongeschoren kaak zag hij er een stuk jonger uit dan gewoonlijk. De rimpels in zijn voorhoofd waren helemaal verdwenen.

‘Als we dat doen, komen we hier nooit meer weg,’ zei ze, haar T-shirt aantrekkend.

‘Dat zou nog niet eens zo slecht zijn,’ merkte hij op.

‘Ik heb je nog nooit zo speels meegemaakt,’ zei ze, in haar trainingsbroek stappend. ‘Je was juist altijd zo streng en zakelijk.’

‘Ik begin te ontdekken dat het leven daar te kort voor is,’ zei hij langzaam.

Ze voelde dat er iets in hem was veranderd, en dat maakte haar nerveus. Ze had Kirkland twee dagen geleden al verteld dat ze geen vrouw was voor oppervlakkige avontuurtjes, maar ze durfde ook niet open en eerlijk te zijn.

Wat ze voor Kirkland voelde, ging nu al veel dieper dan wat ze ooit voor Robert had gevoeld. De kans dat ze gekwetst zou worden was daarom veel groter dan ze van tevoren had kunnen voorzien. ‘Ik kan maar beter die koffie gaan halen.’

‘Heb ik iets verkeerd gezegd?’ vroeg hij.

‘Nee, hoor. Ik heb alleen heel erg veel zin in koffie,’ zei ze, haar schoenen aantrekkend. ‘Ik ben zo terug.’ Voordat hij nog iets kon zeggen, haastte ze zich de deur uit. Buiten inhaleerde ze een flinke hap koude ochtendlucht om weer rustig te worden.

Het duurde even voordat de spanning helemaal uit haar lichaam was verdwenen. Waarom was ze zo van slag door zijn woorden?

Het enige wat hij had gezegd was dat het leven te kort was…

Op weg naar beneden besefte ze dat ze maar al te goed wist wat er aan de hand was. Ze was verliefd aan het worden op Kirkland. Verliefd, verdomme.

In het restaurant bestelde ze twee grote koffie en een paar bagels met roomkaas om mee te nemen.

Even later liep ze met lood in haar schoenen haar kamer in. Er kwam stoom onder de badkamerdeur vandaan.

Alex stond onder de douche.

Mooi, dat gaf haar wat extra tijd om op adem te komen. Ze deed twee zoetjes in haar koffie en nam voorzichtig haar eerste slok.

De douche werd uitgezet. ‘Tara, ben jij dat?’

‘Ja, ik ben het,’ riep ze terug. ‘Hoe drink jij je koffie?’

‘Zwart,’ zei hij, de deur openduwend. Met een handdoek om zijn heupen kwam hij de badkamer uit.

Ze slikte moeizaam. Gisteren had ze hier nog over gefantaseerd, en nu werd haar droom werkelijkheid. Zijn gespierde lichaam zag er echter nog beter uit dan ze had kunnen dromen. Met het puntje van haar tong bevochtigde ze haar lippen. ‘Hier, je koffie,’ zei ze, hem de beker overhandigend.

Zijn vingers streken even langs de hare toen hij de beker aanpakte. ‘Dank je.’

‘Ik heb de mijne al bijna op,’ zei ze glimlachend. ‘Ik kan echt niet zonder.’

‘Je bent een van de weinige verslaggevers die het bocht van Brady kan drinken. Je hebt echt een gietijzeren maag.’

‘Ik vind Brady’s koffie niet eens zo slecht, hoor. Een beetje aan de sterke kant misschien, maar wel te doen. Wil je een bagel met roomkaas?’

Gretig pakte hij een bagel uit de papieren zak. ‘Je zei dat je goed kunt koken. Om de een of andere reden had ik dat niet achter je gezocht.’

‘Als een vrouw lekker wil eten, moet ze leren koken,’ zei ze schouderophalend. Ze nam nog een slok koffie en dacht even na. ‘Het voelt een beetje vreemd om zo te zitten kletsen,’ zei ze eerlijk. ‘We hebben nog nooit eerder zo gepraat.’

‘We hadden ook nog nooit eerder met elkaar gevreeën.’

Ze slikte. ‘Dat is waar.’

‘Vind je het lastig?’ vroeg hij, zijn ogen in de hare borend.

‘Wel een beetje,’ gaf ze toe. ‘Als we het over moorden of krantenkoppen hebben, voelt dat normaal en veilig. We zijn op een bepaalde manier toch collega’s. Maar dit andere gedoe…’

‘Met elkaar vrijen.’

‘Ja, en over onszelf praten… Het is onbekend terrein voor me. Na Robert heb ik ervoor gezorgd dat ik niet te veel bij iemand betrokken raakte.’

Hij zette zijn koffie neer en liep naar haar toe. Voorzichtig pakte hij haar koffiebeker uit haar handen en zette die naast de zijne. Daarna legde hij zijn handen op haar schouders en kuste hij haar zachtjes op haar lippen. ‘Ik wil graag een nieuwe koers uitzetten, als jij dat ook wilt.’

Haar maag begon te kriebelen. ‘Bedoel je dat we afspraakjes gaan maken en dat soort dingen?’

‘Waarom niet? Je hebt toch wel meer relaties gehad?’

‘Niet meer sinds Robert. Ik ben met veel mannen bevriend, maar ik heb nooit meer een intieme relatie met iemand gehad.’

Ongelovig keek hij haar aan. ‘Dat meen je niet.’

‘Toch wel.’ Plotseling vond ze het gênant dat ze al die jaren als een non had geleefd. ‘Weet je, hier, in deze kamer, vind ik het helemaal niet moeilijk om samen met je te zijn. Het gaat vanzelf. Maar ik ben bang dat het buiten weer een stuk lastiger wordt. Dan komt het leven ertussen.’

‘Het leven?’ vroeg hij, zijn voorhoofd fronsend.

‘We zijn nogal een vreemd stel, vind je niet? Kijk alleen al naar onze achtergrond, onze familie en ons werk. Totaal verschillend.’ Ze zuchtte diep. ‘Ik wil niet voorbarig zijn, maar ik wil toch alvast zeggen dat ik nooit iets zou willen met een man als zijn familie me niet accepteert.’ Ziezo, het hoge woord was eruit.

‘Tara, kijk eens naar mij en naar de keuzes die ik in mijn leven heb gemaakt. Ik luister al heel lang niet meer naar mijn familie.’

‘Misschien heb je inderdaad je eigen weg gevolgd wat je carrière betreft. Maar ik weet uit ervaring dat de meeste mensen de mening van hun familie belangrijker vinden als het om persoonlijkere zaken gaat.’

‘In de ogen van mijn familie en vrienden was ik met de perfecte vrouw getrouwd, Tara. En dat bleven ze me maar vertellen. Zelf vond ik het een ramp.’

‘Het leek anders alsof jullie best goede maatjes waren,’ zei ze, er niet geheel in slagend om haar jaloezie te verbergen. Ze wist dat ze nooit het perfect gepolijste uiterlijk van Regina zou bezitten. Om nog maar te zwijgen van haar zelfverzekerde elegantie.

Hij glimlachte schamper. ‘Regina houdt niet van me, en ik betwijfel of ze dat ooit heeft gedaan. Ze was dol op mijn geld en mijn positie. Ze haat het om te verliezen, en ze beschouwde het als een enorme nederlaag dat ik haar verlaten heb.’ Hij nam haar gezicht in zijn handen en keek haar teder aan. ‘Ik wil het heel graag met jou proberen, Tara.’

‘Ik weet dat ik er te veel over nadenk,’ mompelde ze. ‘Dat doe ik namelijk heel vaak.’

‘Dat is een van je rare kronkels die ik zo leuk vind.’

‘Wacht maar af. Over een tijdje wordt je gek van me.’

Lachend boog hij zich voorover om haar te kussen. Ze sloeg haar armen om zijn nek.

Zijn mobiele telefoon ging, maar hij sloeg er geen acht op.

Tara was oprecht dankbaar voor de onderbreking. ‘De buitenwereld roept, rechercheur Kirkland.’

Nog steeds maakte hij geen aanstalten om op te nemen. ‘Wil je ons een kans geven?’

‘Ik denk het wel.’

‘Dat klinkt niet erg overtuigd,’ zei hij met een geamuseerde blik.

Het had inderdaad nogal slap geklonken. ‘Sorry, maar ik ben er nog niet helemaal uit hoeveel ik in je wil investeren. Ik wil niet gekwetst worden.’

De telefoon viel stil.

‘Niemand kan in de toekomst kijken, maar ik kan je wel beloven dat ik je nooit opzettelijk pijn zal doen.’

‘Bedoel je daarmee dat je me wel onopzettelijk pijn zou kunnen doen? Je weet wel precies de goede dingen te zeggen, Alex.’

Zijn telefoon begon weer te rinkelen.

Hij kuste haar en liep naar zijn kleren die over het voeteneind van het bed hingen. Met een hand klapte hij zijn telefoontje open en met de andere hand maakte hij de handdoek los. ‘Kirkland,’ zei hij, zijn broek pakkend.

Haar blik viel op het vurige litteken dat van zijn heup naar zijn dijbeen liep. Het was een akelige herinnering aan de gevaren van zijn vak.

‘Bedankt voor de informatie, Patterson,’ zei Alex. ‘Ik ben over een halfuur bij het huis.’

De buitenwereld had hen gevonden.

‘Patterson wil me iets laten zien,’ zei Alex, het telefoontje dichtklappend.

Vreemd genoeg voelde ze zich opgelucht. Misdaad was niet zo onvoorspelbaar als liefde.

 

Tijdens de rit naar het huisje zon Alex op een manier om Tara duidelijk te maken dat hij echt om haar gaf, zonder haar af te schrikken.

Het was duidelijk dat de verbroken relatie met Stanford een blijvend litteken had veroorzaakt, waardoor ze zich niet meer durfde te binden.

Hij wierp een tersluikse blik op haar en realiseerde zich plotseling dat Tara niet zoveel van hem verschilde.

Ze hechtte niet zoveel waarde aan woorden en beloftes, maar ze beoordeelde mensen aan de hand van hun daden.

Het had niet zoveel zin om haar nog eens te vertellen dat hij om haar gaf en dat hij niet van plan was om bij haar weg te gaan. Hij moest het haar laten zíén.

Bij het grijze huis aangekomen, parkeerde hij zijn auto achter een politiewagen.

Het gele lint hing slap na alle regen en wind van gisteravond. Er waren minstens twintig rechercheurs bezig de omgeving uit te kammen.

Zodra Tara was uitgestapt, begon ze te filmen met de videocamera die ze had meegenomen.

Voordat Alex haar kon waarschuwen dat ze daarmee moest stoppen, klonk de scherpe stem van Patterson. ‘Zet dat ding onmiddellijk uit, Ms. Mackey, anders laat ik u terugbrengen naar de stad.’

Ze filmde gewoon door. ‘Ik heb het recht om de plaats delict te filmen,’ merkte ze kalm op.

Patterson ging voor haar camera staan.

Aan de diepe zwarte kringen onder zijn ogen las Alex af dat de man waarschijnlijk de hele nacht hier was gebleven.

‘En ik kan mijn werk niet doen als een journalist informatie laat uitlekken naar het publiek.’

‘Ik maak alleen opnamen van de buitenkant,’ protesteerde ze.

Kirkland had talloze malen met haar geruzied over precies hetzelfde onderwerp. ‘Tara, doe die camera weg. Laat Patterson zijn werk doen. We willen allemaal dat deze misdaad wordt opgelost.’

Ze liet de camera zakken. ‘Oké.’

Patterson stak zijn hand uit naar Alex. ‘Rechercheur Kirkland, kom even mee naar binnen,’ zei hij, nadat ze elkaar de hand hadden geschud.

Tara wilde hen volgen, maar de boze stem van Patterson hield haar tegen.

‘Leuk geprobeerd, maar u blijft hier.’

Ze zette haar handen op haar heupen en keek hem met opgeheven kin aan. ‘Als ik er niet was geweest, hadden jullie niet eens een zaak gehad.’ Haar ogen schoten vuur. ‘Het is mijn verhaal,’ zei ze driftig.

‘Het is nu mijn onderzoek,’ zei Patterson.

Ze haalde diep adem. ‘En als ik nu eens beloof dat ik niets zal publiceren over wat ik binnen zie, voordat u me vertelt dat het mag? Ik geef u mijn woord dat dit tussen ons zal blijven.’

Uit ervaring wist Alex dat ze haar mond kon houden als ze dat had beloofd. Hij zag echter dat Patterson uiterst sceptisch keek.

‘Bij de eerste gelegenheid praat ze haar mond voorbij,’ zei Patterson, hem aankijkend.

‘Ik kan voor haar instaan,’ zei Alex.

‘Kirkland heeft een goede reputatie. Als hij voor u wil instaan, mag u naar binnen. Maar als er ook maar een woord hierover naar buiten komt, bent u erbij, Ms. Mackey.’

Zonder een spier te vertrekken keek ze hem aan. ‘Afgesproken.’

Met zijn drieën liepen ze naar binnen.

Zonlicht stroomde door de ramen naar binnen. Gisteren was het huis heel donker en somber geweest, maar vandaag zag het er bijna vrolijk uit. Vanuit het raam op de noordkant was er een prachtig uitzicht op de oceaan.

‘Overdag ziet het huis er echt totaal anders uit,’ zei Tara verbaasd. ‘Ik kan nu bijna begrijpen waarom Kit het heeft uitgezocht.’

‘Ik denk niet dat ze het heeft uitgekozen vanwege het mooie uitzicht,’ zei Alex. ‘Ze had een andere reden om hier te gaan wonen.’

‘Je hebt gelijk,’ zei Patterson. ‘Ze had een heel goede reden om hier te zijn.’