47

De schommels waren nog net zo verroest en tussen de doelpalen hing nog steeds geen net, maar het parkje in Seven Sisters voelde nu iets meer als een plek waar je een wandelingetje zou willen maken of even op een bankje zou willen zitten. Het weer werkte natuurlijk ook mee. Met een sprankje zonneschijn en hier en daar groepjes narcissen zag de wereld er in ieder geval wat mooier uit, hoeveel pijn een mens ook leed.

‘Ik ga op haar wachten, weet je,’ zei Kate.

Thorne en zij zaten op hetzelfde bankje als waarop hij nu bijna drie maanden geleden met Donna en Anna had gezeten. De dag dat Anna de man met de hond had aangesproken. Thorne durfde met geen mogelijkheid te voorspellen wanneer Donna weer op dit bankje zou kunnen zitten. Ze zat in voorlopige hechtenis in de Holloway-gevangenis, tot ze terecht moest staan wegens doodslag op Alan Langford.

‘Dan zou je weleens lang kunnen wachten,’ zei hij.

‘Dat is niet erg,’ zei Kate. ‘Dat is het minste wat ik kan doen.’

‘Je hoeft je niet schuldig te voelen.’

‘O nee?’

‘Hier kon jij niets aan doen.’

‘Als ik het haar had gezegd, dan zou het nooit zo ver uit de hand zijn gelopen.’ Ze leunde achterover. De tatoeage was deels zichtbaar boven de hals van haar zwarte T-shirt – de eerste letters van Donna’s naam. ‘Als ik haar had verteld wat voor kreng haar dochter was.’

‘Ze zou er kapot van zijn geweest,’ zei Thorne. ‘En ze zou je erom gehaat hebben.’

‘Als ik heel eerlijk ben, was ik daar vooral bang voor. Ik blijf mezelf maar voorhouden dat ik niks heb gezegd om haar te beschermen, maar eigenlijk ging het me om ons allebei.’

‘Daar is niks mis mee,’ zei Thorne.

Drie jongens kwamen van de andere kant van het park over het gras aanrennen. Een van hen schopte een bal hoog de lucht in en er werd flink gevloekt terwijl ze aan het ruziën waren over wie er in het doel moest staan.

‘Dan zou je vriendin ook nog leven,’ zei Kate.

Thorne gaf geen antwoord. De enige die in zijn ogen schuld had, was hijzelf. Hij zou de dood van Anna zijn hele leven met zich meedragen.

‘Donna was helemaal van slag toen ze het hoorde. Ze vond haar echt aardig.’

‘Dat was ze ook.’

Kate keek hem aan. ‘Jullie waren wel close, hè?’

‘We waren bevriend, dat is alles.’

‘En dat was ook alles wat je wilde?’

‘Ja, ik geloof van wel. Ik weet het niet.’ Thorne keek naar de voetballende jongens, twee van hen droegen een Arsenalshirt en de derde had een ontbloot bovenlijf. ‘Ik heb haar niet lang genoeg gekend om erachter te komen of het iets tussen ons kon worden. Ach, het waren gewoon dwaze gedachten.’

‘Je had iets moeten zeggen.’

Thorne schudde zijn hoofd.

‘Je kunt het beste eerlijk zijn, geloof me.’

‘Misschien,’ zei Thorne. Wat voor gevoelens hij ook voor Anna had gekoesterd – en op een paar korte fantasieën na waren die nooit overduidelijk seksueel geweest – ze vormden wel het symptoom van iets heel anders. Het werd tijd om eerlijk te zijn tegen zichzelf… en tegen Louise. ‘Zo, en wat ga jij nu doen?’ vroeg hij. ‘Terwijl je aan het wachten bent?’

Kate haalde haar schouders op. Ze leek nu veel ouder dan de laatste keer dat Thorne haar gezien had, en ze zou er een flink stuk ouder uitzien tegen de tijd dat Donna en zij weer bij elkaar waren. ‘Haar opzoeken. Ervoor zorgen dat ze weet dat ik nergens anders heen ga.’

‘Dat weet ze wel,’ zei Thorne. Dat geloofde hij werkelijk, maar hij dacht ook dat de gevangenis op dit moment precies de plek was waar Donna wilde zijn. Het was de enige plaats waar ze zich werkelijk thuis voelde.

‘Heb je zin om iets te gaan drinken?’

‘Wanneer?’

‘Nu? In de pub of ik heb thuis ook een fles liggen.’

Thorne wierp een snelle blik op zijn horloge en zei dat hij weer eens terug moest. Kate antwoordde dat dat prima was en dat ze zelf ook van alles te doen had. Het was duidelijk dat ze precies wist waar hij nu heen ging. De rechtszaak tegen Donna was nog in voorbereiding en er moesten getuigenissen worden afgenomen van degenen die de moord hadden zien gebeuren, waarbij Thorne zelf als de belangrijkste getuige van de openbare aanklager zou optreden.

Hij ging natuurlijk niet liegen over de schietpartij maar hij zou ook niet aarzelen om een beschrijving te geven van de verregaande provocatie die Donna Langford van haar ex-man en dochter te verduren had gehad; de psychische kwelling die haar ertoe bracht de trekker over te halen.

Je kunt het beste eerlijk zijn…

‘En vanavond?’ vroeg Kate.

‘Sorry, maar dan kan ik niet,’ zei Thorne. Andy Boyle was in Londen en Thorne had beloofd iets met hem te gaan drinken. Dat werd waarschijnlijk een zware sessie. ‘Ik bel je wel en dan spreken we iets af voor volgende week.’

‘Dat is goed,’ zei Kate. ‘Ik weet dat je het druk hebt.’

Ze bleven nog een paar minuten zitten, stonden toen op en namen met een handdruk afscheid van elkaar.

‘Ik had nog mijn excuus willen maken,’ zei Thorne. ‘Die dag toen ik maar zat door te zagen over wat je twintig jaar geleden hebt gedaan.’

Kate knikte en keek ongemakkelijk.

‘Je zei toen dat ik daarmee over de schreef ging en daar had je gelijk in.’

‘Je deed gewoon je werk.’

‘Ik had dat niet allemaal op moeten rakelen.’

‘Ik was het heus niet vergeten, hoor,’ zei Kate. ‘Het is het eerste waar ik aan denk als ik ’s morgens mijn ogen opendoe.’ Ze zette een stap van hem vandaan en bleef toen weer staan. ‘En nu misschien het tweede…’

Thorne was halverwege op weg naar Colindale toen zijn mobiel ging. Brigstocke zei dat hij in Jesmonds kantoor zat en stelde voor dat als Thorne niet handsfree belde, hij misschien beter even aan de kant kon gaan staan. Thorne antwoordde lachend dat het wel erg serieus klonk. Op dat moment kwam Jesmond ertussen. Zijn stem klonk metalig door het speakertje maar de ernstige toon waarop hij sprak kwam luid en duidelijk over toen hij Thorne kalmpjes meedeelde dat Andrea Keane de avond daarvoor om halfelf het politiebureau van Brighton was binnengewandeld.