5

De negende september is een stralende dag. Direct als Hanneke wakker wordt, ziet ze door een kiertje van de slaapkamergordijnen de veelbelovende, strakblauwe hemel. Even ligt ze stil voor zich uit te kijken. Vandaag trouwt mijn kind, denkt ze. Waar is de tijd gebleven? Het lijkt nog maar zo kort geleden dat ze mijn baby was.

Majanka trouwt gewoon vanuit haar eigen huis en daardoor heeft ze weer een keuzeprobleem kunnen omzeilen. Als ze eerlijk was, heeft ze Hanneke toevertrouwd, zou ze het liefst vanuit haar moeders huis trouwen. Dat zou een juiste verdeling zijn, want haar vader brengt haar al naar het altaar. Maar dat zou toch te veel onrust geven.

Majanka verdeelt haar aandacht eerlijk tussen haar beide ouders en ze spreekt weinig over Arend Jan als ze bij Hanneke is. Ze heeft wel verteld dat haar vader een nieuwe vriendin heeft en dat ze haar een aardig mens vindt. Een week nadat ze samen haar bruidsjurk hadden gekocht, vroeg ze aan Hanneke of die er bezwaar tegen had als de vriendin van haar vader ook op haar trouwdag aanwezig zou zijn.

'Geen enkel bezwaar,' zei Hanneke. Ze vond het een rustig idee dat Arend Jan zijn aandacht dan nauwelijks op haar zou kunnen richten.

Majanka en Mike hebben een heel persoonlijke kerkdienst in gedachten, waarbij de wederzijdse ouders een rol spelen. Mikes ouders zijn erg muzikaal, zijn moeder speelt dwarsfluit en zijn vader cello. Zij zullen tijdens de dienst samen een stuk van Haydn spelen.

Majanka heeft aan Hanneke en Arend Jan gevraagd of zij een tekst willen voorlezen, het maakt niet uit waar het over gaat. Iets wat zij belangrijk vinden om tegen haar te zeggen.

Arend Jan kwam met een Bijbeltekst op de proppen. Een stuk over de liefde. Hanneke was verbaasd toen Majanka het haar vertelde. Ze kon zich niet herinneren dat hij ooit in de Bijbel las, laat staan dat hij eruit zou willen voorlezen. Maar ze had geen zin om er diep over na te denken.

'Weet jij al wat je voorleest, mam?' heeft Majanka nieuwsgierig geïnformeerd.

'Ik ben een brief aan het schrijven die aan jou is gericht. Misschien lees ik die voor, ik weet het nog niet zeker.'

Alle gasten bevinden zich in de trouwzaal van het stadhuis en wachten op het bruidspaar. Als de bode aankondigt dat Majanka en Mike zijn gearriveerd, gaat iedereen staan. Hanneke voelt haar knieën knikken als de deur langzaam opengaat.

'Daar zijn ze,' hoort ze Dorothee zeggen en op hetzelfde ogenblik staat haar dochter met haar bruidegom in de deuropening. Hanneke kan haar tranen niet bedwingen. Majanka is een ontroerend mooie bruid. Ze ziet dat ze niet de enige is die straks haar make-up moet bijwerken. Ook Dorothee en de ouders van Mike snuiten driftig hun neus. Arend Jan staat haar strak aan te kijken, met een geringschattende blik in zijn ogen.

Zijn haat voor mij is groter dan de trots op zijn kind, schiet het door Hanneke heen en ze rilt bij die gedachte.

Een uur later gaat iedereen weer staan, als Arend Jan zijn dochter door her middenpad van de kerk naar voren brengt, waar Mike staat te wachten. Het dameskoor zingt hoog en zuiver, Hanneke luistert aandachtig. Het muziekstuk dat de ouders van Mike ten gehore brengen, ontroert iedereen en zowel Majanka als Mike krijgt het even te kwaad. Dan leest Arend Jan voor uit de Bijbel en Hanneke moet hem nageven dat hij daar werk van maakt. Ze laat de tekst goed tot zich doordringen en verplaatst de stem die hem uitspreekt naar de achtergrond. Nu is het haar beurt en ze loopt naar de microfoon. Het wordt doodstil om haar heen. Ze had verwacht dat ze nerveus zou zijn, maar nu ze eenmaal voor alle aanwezigen staat, hapert ze geen ogenblik.

'Brief aan mijn dochter,' begint ze.

'Lieve Majanka, toen je me vroeg of ik een tekst wilde uitspreken tijdens je kerkelijk huwelijk wist ik in eerste instantie niet wat ik met dat verzoek moest beginnen. Ik zocht in boeken, keek op internet, groef in mijn geheugen. Ik had toch ooit wel eens iets gehoord of gelezen wat geschikt zou zijn? Toen realiseerde ik me dat geen bestaande tekst kan verwoorden wat ik vandaag tegen je wil zeggen. Vandaar mijn eigen brief.

Jouw komst betekende veel voor je vader en mij. Onze kinderwens werd eindelijk vervuld. Jij was ons wonder. Mijn moeder vertelde me, toen ik van jou in verwachting was, dat ik rekening moest houden met veel veranderingen in mijn leven als ik eenmaal een kind had. De waarheid is dat er geen sprake was van veel veranderingen, het was een complete, definitieve verandering. Een vrouw die moeder wordt, is nooit meer dezelfde die ze was. Ik werd nooit meer dezelfde die ik was. Jij was aan mijn leven toegevoegd en werd een onverbrekelijk deel van mij. Ik kreeg een verantwoordelijkheid toebedeeld die nooit zal eindigen, ook niet nu je je eigen gezin gaat stichten. Mijn zorg, mijn betrokkenheid bij jouw leven en welzijn, gaan altijd door, omdat ze niet van mijn gevoel zijn los te koppelen. Dat overkomt je als je moeder wordt en daar is niets tegen in te brengen. Dat zal jou overkomen als je zelf moeder wordt en dat gevoel gun ik je van harte. Het zal namelijk iets toevoegen aan je bestaan als mens, vooral als vrouw.

Ik was van plan je te vrijwaren van verdriet of zorgen zolang je thuis woonde, maar dat is me niet gelukt. Ik kon niet voorkomen dat je ergens in je leven twee woonhuizen kreeg, waar je beurtelings woonde. Ik kon je wel in de weken dat je bij mij was zo goed mogelijk ondersteunen en opvoeden tot een prettig persoon, die aandacht heeft voor anderen en rekening met hen houdt. Gelukkig nam je vader zijn deel ook heel consciëntieus voor zijn rekening en ben je door onze gezamenlijke inspanningen in staat gebleken je aan iemand te binden en durf je een huwelijk met hem aan. Daar kunnen wij beiden trots op zijn.

Ook al leef je nu je eigen leven en zul je je eigen verantwoordelijkheden dragen, vergeet niet dat je nog steeds ook het kind van iemand bent. Je mag altijd kind komen zijn als je dat wilt of nodig hebt. Vergeet dat nooit.

Ik heb ook een PS geschreven in deze brief en dat gedeelte is bestemd voor Mike.

Lieve schoonzoon, zorg goed voor mijn dochter. Als ik merk dat daar iets aan mankeert, kom ik je te grazen nemen.'

Een hartelijk lachsalvo klinkt door de kerk.