14

Nick staarde voor zich uit, wist niet wat hij moest zeggen en ging de studeerkamer weer in, op de voet gevolgd door Eddie. Nick ging in een van de stoelen zitten en wreef met de muizen van zijn handen over zijn ogen.

‘Het was zelfverdediging,’ herhaalde hij.

‘Misschien.’

‘Misschien? Wat bedoel je, misschien? Die kerel was gevaarlijk.’

‘Had hij een vuurwapen?’

‘Nee. Maar hoe kon ik dat nou weten?’

‘Dat kon je niet weten,’ gaf Eddie toe. ‘Misschien zag je iets glinsteren, een mes of een pistool of zoiets, je kon het niet zeker weten.’

‘Hij stak zijn hand in zijn zak. Je had me verteld dat hij een pistool had – ik dacht dat hij zijn wapen ging trekken.’

Eddie knikte, draaide zich grimmig naar de deuren om en ging de inktzwarte duisternis weer in. Na een minuut of zo kwam hij terug. Hij had wat dingen in de kom van zijn handen en liet ze op de salontafel vallen. ‘Portefeuille, sleutelring. Geen mes, geen pistool, hij had niets bij zich.’

‘Dat kon ik verdomme niet weten,’ zei Nick. ‘Hij zei steeds: “Je bent niet veilig.”’

‘Nick, natuurlijk wist je dat niet. Jezus, ik bedoel, als je met een psychopaat te maken hebt, kun je niet anders. Dat is het niet.’

‘Jij hebt me je pistool geleend om me te beschermen,’ zei Nick. ‘Tijdelijk. Je zei dat het geen ernstig delict was.’

Eddie sloeg met zijn vuist in zijn handpalm. ‘Jij snapt het nog steeds niet, hè? Je hebt die kerel buiten je huis gedood, niet erin.’

‘Geloof me, hij probeerde binnen te komen.’

‘Dat weet ik. Je mag fysiek geweld gebruiken om te voorkomen dat iemand zicht wederrechtelijk toegang tot je huis verschaft.’ De woorden klonken onnatuurlijk, haperend, alsof hij ze uit zijn hoofd had geleerd toen hij bij de politie was. ‘Maar geen dodelijk fysiek geweld. Dat is de wet. Weet je, Nick, de wet zegt dat je dodelijk fysiek geweld alleen mag gebruiken wanneer je met dodelijk fysiek geweld wordt geconfronteerd.’

‘Maar die man heeft vroeger…’

‘Ik zeg niet dat je geen kans maakt om hier onderuit te komen. Maar wat denk je dat er met je gaat gebeuren?’

Nick dronk zijn mok koffie leeg. De cafeïne kon de werking van de slaaptablet niet helemaal opheffen, maar de adrenaline en de angst deden de rest. ‘Ik ben de president-directeur van een grote onderneming, Eddie. Ik ben een gerespecteerd lid van de samenleving.’

‘Jij bent Nick de Beul, god nog aan toe!’ snauwde Eddie. ‘Wat denk je dat er met je gaat gebeuren? En met je kinderen? Denk nou na. Denk je dat de politie je zal ontzien?’

‘De wet is de wet.’

‘Shit! Praat me niet van de wet, Nick. Ik ken de wet. Ik weet dat de politie de wet naar haar hand kan zetten. Dat heb ik zelf ook gedaan.’

‘Niet iedereen die bij de politie werkt,’ zei Nick.

Eddie keek hem met nauwverholen vijandigheid aan. ‘Laat me het zo stellen. Ze kunnen niets anders doen dan je in staat van beschuldiging stellen, hè?’

‘Misschien.’

‘Nee, zeker. En als het op een proces aankomt – en daar kun je op rekenen – ja, dan kom je er misschien onderuit. Misschien. Na een nachtmerrie van tien maanden. Ja, je kunt geluk hebben, een redelijke aanklager treffen, maar zelfs die zou onder alle mogelijke druk komen te staan om Nick de Beul te laten hangen. Je krijgt te maken met een jury van twaalf mensen die allemaal de pest aan je hebben – man, het idee dat ze je achter de tralies kunnen zetten… Hier in de stad is niet één jurylid te vinden dat niet iemand kent, iemand uit zijn familie of vriendenkring, die door jou ontslagen is! Je hebt gezien wat die jury met Martha Stewart deed, en dat ging alleen maar om een beetje handel met voorkennis. Jij hebt verdomme een oude man vermoord – kun je me nog volgen? Een zieke oude man.’

‘Waar het om gaat, is dat ik onschuldig ben.’ Nick voelde zich weer beroerd, dacht dat hij zou moeten overgeven. Hij keek voor alle zekerheid waar zijn metalen prullenbak stond.

‘Jij bepaalt niet waar het om gaat.’

‘Maar het was verdomme zelfverdediging!’

‘Hé, ga nou niet met mij in discussie! Ik sta aan jouw kant. Maar het is moord, Nick. Minstens doodslag. Jij zegt dat het zelfverdediging was, maar je hebt geen getuigen, je hebt zelf geen verwondingen, en je zit met een dode man die ongewapend was. Het doet er niet toe hoeveel geld je aan een advocaat uitgeeft – je wordt hier in Fenwick berecht. En wat denk je dat er met je kinderen gaat gebeuren zolang dat mediacircus aan de gang is? Heb je enig idee wat voor effect dit op ze heeft? Denk je dat het moeilijk voor ze is om Laura’s dood te verwerken, en de ontslagen en al die dingen? Nou, stel je dan eens voor dat jij terecht moet staan voor moord. De hele stad wil je lynchen, Nick. Wil je je kinderen dat laten doormaken?’

Nick gaf geen antwoord. Hij zat verstijfd in zijn stoel, ten einde raad.

‘Het zit er dik in dat ze je achter de tralies zetten, Nick. Vijf, tien jaar, als je geluk hebt. Dan loop je de jeugd van je kinderen mis. En dan groeien ze op met een gevangenisboef als vader. Ze hebben geen moeder, Nick. Ze hebben alleen jou. Ga je Russische roulette met je kinderen spelen, Nick?’

Eddie keek hem fel en meedogenloos aan.

Ten slotte zei Nick: ‘Wat stel je voor?’