13

Nick stond in de schaduw van de voorveranda. Hij nam slokjes uit een mok instantkoffie en wachtte. Afgezien van fysieke gewaarwordingen – de kilte van de nachtlucht, de warmte van de mok tegen zijn handpalmen, de windvlagen – voelde hij niets. Hij was de verdoving voorbij. Hij was een omhulsel zonder inhoud, een leeg lichaam dat ’s nachts op een veranda stond terwijl Nick Conover boven hem in de lucht hing en ongelovig toekeek. Dit was niet gebeurd. Dit was een nachtmerrie, al had hij het gevoel dat het echt was. Hij zei tegen zichzelf dat het alleen maar een nare droom was geweest waaruit hij gauw genoeg wakker was geworden, zij het niet voordat hij het ingewikkelde, steeds afschuwelijker script had doorgenomen. Tegelijk begreep hij dat het geen droom was. Eddies auto kon nu elk moment komen aanrijden, en door het aan iemand anders te vertellen, door iemand om raad te vragen, zou Nick de nachtmerrie tot werkelijkheid maken.

Net op dat moment kwam Eddies Pontiac GTO rustig aanrijden, de koplampen gedoofd. Eddie stapte uit, deed zachtjes het portier dicht en liep op een drafje naar Nick toe. Hij droeg een trainingsbroek en een geelbruin Carhartt-jasje.

‘Nick, vertel me precies wat er is gebeurd.’ Deze ene keer was Eddies gezicht gerimpeld van de zorgen. Zijn schouders waren ingevallen. Zijn adem rook naar verschaalde drank; hij zag eruit alsof hij had geslapen.

Nick kauwde op de binnenkant van zijn wang en wendde zijn ogen af.

Eddie draaide zijn hoofd opzij. ‘Nou, waar is hij?’

‘Tja,’ zei Eddie. ‘Tja.’

Zijn handen maakten vreemde, hakkende bewegingen door de lucht. ‘Tja.’ Hij stond bij het in elkaar gezakte lichaam. De schijnwerpers achter hem wierpen een lange spichtige schaduw.

‘Denk je dat iemand het heeft gehoord?’ Zijn eerste vraag. Een vreemde, vond Nick. Hij vroeg niet wat er was gebeurd.

Nick schudde zijn hoofd. Hij sprak met gedempte stem en hoopte dat Eddie dat ook zou doen. ‘Marta of de kinderen zouden zijn opgestaan als ze iets hadden gehoord.’

‘Buren?’

‘Moeilijk te zeggen. De bewakers bij de ingang komen kijken als ze denken dat er een probleem is.’

‘Er gingen geen lichten aan in huizen van buren?’

‘Kijk zelf maar. Onze dichtstbijzijnde buren zitten honderd meter van ons vandaan. Met bomen en van alles ertussen. Ik kan hen niet zien; zij kunnen mij niet zien.’

Eddie knikte. ‘De Smith & Wesson is een 9mm. Hij maakt een hard ploppend geluid.’ Hij boog zich dichter naar Stadler toe. ‘Is hij in het huis geweest?’

‘Nee.’

Eddie knikte weer. Nick kon niet aan zijn gezicht zien of het gunstig of ongunstig was.

‘Hij heeft je gezien?’

‘Ja. Ik stond hier.’

‘Je zei dat hij moest blijven staan.’

‘Natuurlijk. Eddie, wat moet ik…’

‘Je hebt goed gehandeld.’ Hij sprak zacht en geruststellend. ‘Je had geen keus.’

‘Hij liep door. Hij wou niet stoppen.’

‘Als je hem niet had tegengehouden, had hij je kinderen aangevallen.’

‘Dat weet ik.’

Eddie liet langzaam zijn adem ontsnappen, een beetje trillend. ‘Shit, man.’

‘Wat?’

‘Shit.’

‘Het was zelfverdediging,’ zei Nick.

Eddie boog zich nog dichter over Stadlers lijk heen. ‘Hoeveel schoten?’

‘Twee, denk ik.’

‘Borst en hoofd. De mond.’

Nick zag dat het bloeden was opgehouden. In het kunstlicht leek het bloed zwart. De huid van de man was wit en wasachtig en zijn ogen staarden.

‘Je hebt hier vast wel een dekzeil liggen, met al die verbouwingen.’

‘Een dekzeil?’

‘Zeildoek. Of beter nog: plastic.’

‘Een dekzeil?’

‘Ja, Nick. Je weet wel. Een groot en zwaar zeil van plastic. Of die zakken die aannemers gebruiken, als je die hebt. Die moeten hier ergens liggen.’

‘Waarvoor?’

‘Waarvoor denk je? Enig idee hoe moeilijk het is om een dood lichaam te dragen?’

Nick voelde een kramp van angst in zijn onderbuik. ‘We moeten de politie bellen, Eddie.’

Eddie keek Nick ongelovig aan. ‘Dat meen je niet. Denk je dat je zelfs maar een keus hebt?’

‘Wat kunnen we anders doen?’

‘Waarom heb je mij dan gebeld, Nick?’

‘Ik…’ Hij had natuurlijk gelijk. ‘Dit is erg, Eddie. Heel erg.’

‘Je hebt alleen maar mijn pistool gebruikt, verdomme. Om iemand dood te schieten, ja? Hoor je me? Mijn pistool. We hebben echt geen keus.’