22

Pas na urenlang woelen was ik eindelijk in slaap gevallen, en diep ook. Dat wist ik omdat het voelde alsof ik vanaf de bodem van een oceaan van stroop omhoog zwom naar een geluid uit de verte dat de telefoon naast mijn bed bleek te zijn .

‘Hal-lo,’ mompelde ik.

‘Doc?’ De stem aan de andere kant van de lijn klonk onduidelijk. ‘Met mij.’

‘Mij’ was, voorzover ik de stem herkende, een dronken Tom Kitchings. ‘Sheriff? Hoe laat is het?’

‘Geen idee. Vrij laat. Errug laat waarschijnlijk. Sorry.’

‘Belt u voor een noodgeval, sheriff?’ Ik wreef in mijn ogen en keek naar de klok. De blauwgroene nummers gaven 3.17 aan.

‘Nie’ prezies.’

‘Hebt u gedronken, sheriff?’

‘’k Heb gedronken. En drink nog steeds. Ik zocht naar wat gemoedsrust, maar vond troost in een fles Southern Comfort. Vat u ’m, doc?’

Ik snapte het, ja. Zelf was ik geen drinker – dronkenschap leek voor mij iets te veel op duizeligheid – maar ik had genoeg tijd rond studenten doorgebracht om te weten dat Southern Comfort een zoete goedkope likeur was, berucht om de helse katers die het veroorzaakte. ‘Wat houdt u zo laat op en zet u aan tot drinken, sheriff?’

‘Ik krijg maar geen vinger achter deze zaak, doc. ’t Is een verdomd mysterie, snapt u?’

‘Tja, zo beginnen de meeste zaken,’ reageerde ik. ‘Daarom hebben we ook sheriffs nodig, en rechercheurs en forensische onderzoekers.’

‘Ach wat, dat bedoel ik helemaal niet. Ik heb het over het mysterie van de hysterie, ik bedoel, het mysterie van de historie. Familiehistorie. Dertig jaar lang dacht ik dat Leena de benen had genomen. Werd me dertig jaar lang verteld... Naar elders; niemand wist waar naartoe. We praatten er niet over – het was een van die dingen waarvan je wist dat je het er niet over had.’ Hij aarzelde even, en ik hoorde een klots en een slok. ‘Hebt u familie, doc?’

Ik zei dat ik een zoon had – een fanatiek supporter van het universiteitsteam, en een groot bewonderaar van Kitchings’ footballloopbaan – en dat mijn vrouw twee jaar geleden was gestorven.

‘Goddomme, doc, dat spijt me. Dat spijt me heel erg.’

‘Dank u. Ik mis haar nog steeds, heel veel. Maar je kunt niet anders dan doorgaan, hè?’ Stilte. ‘Bent u ooit getrouwd geweest, sheriff?’

‘Nee. Wel verloofd, ooit, toen ik nog een grote footballster was. Zij was een cheerleader en zat op een meisjesstudentenclub. En was debutante uit Memphis. Best wel heftig voor een heikneuter uit Cooke County. Vlak nadat mijn knie er de brui aan gaf, gaf zij de brui aan onze relatie. Punt is: door haar was ik min of meer verwend geraakt, en waren de meiden van Cooke County opeens een stuk minder, snapt u?’

‘Zónde,’ zei ik, ‘zonder een vrouw wordt het leven wel erg eenzaam.’ Bij dat laatste leek hij even na te denken. Toen hij zijn verhaal vervolgde, wist ik even niet of hij het nog over de liefde had of een nieuw onderwerp aanroerde.

‘De mensen in Cooke County hebben niet veel, doc,’ zei hij. ‘Een paar van ons hebben een redelijk fatsoenlijke baan, maar de meeste mensen hier leven doorgaans van de hand in de tand. Verdikkeme, wij Kitchingsjes leven al zo lang van de hand in de tand als ik me kan herinneren! Misschien is familie daarom wel zo belangrijk voor ons. Zelfs wanneer je met de rug tegen de muur staat – voorál wanneer je met de rug tegen de muur staat – zal je familie je trouw blijven. Door dik en dun.’

‘Bij goed of kwaad?’

‘Ook dat, ja. Dat is de code. Ze zijn je bloed.’

Ik liet het even bezinken. Zou mijn zoon, Jeff, me onvoorwaardelijk trouw blijven? En als ik hem te schande maakte, als ik werd ontslagen wegens ongewenste intimiteiten met een minderjarige studente? Zou Jeff, mijn bloed, zich aan de code houden? En Art, mijn beste vriend? Vandaag had hij beslist zijn nek voor me uitgestoken. Zou ik voor hem hetzelfde doen als puntje bij paaltje kwam?

‘Het moet fijn zijn te weten dat u daarop kunt rekenen,’ zei ik.

‘Meestal wel.’ Hij zweeg even. ‘Maar niet altijd.’

‘Ik snap dat het de zaken voor een sheriff soms gecompliceerd kan maken.’

Ik hoorde hem slikken, hoewel het nu niet vooraf leek te gaan door een klotsgeluidje. ‘Alles lijkt op dit moment een warboel, doc. Ziet u, Leena – ook zij was familie. Ook zij was bloed. Het lijkt erop dat iemand het voor haar moet opnemen, als u begrijpt wat ik bedoel.’

‘Ja, u hebt gelijk. Haar baby ook – die lijkt ook wel een goed iemand te kunnen gebruiken.’

Ik hoorde het vocht in zijn mond klokken. ‘Doc, kijkt u wel eens om u heen en vraagt u zich dan wel af wat er allemaal gebeurd is?’

‘Hoe bedoelt u?’

‘Nou, dat je je dus afvraagt hoe je op je plek verzeild bent geraakt, tussen alle shit die je voor de kiezen krijgt? Excusez-le-mot.’ Ik zweeg. ‘Ziet u,’ ging hij verder, ‘dit is beslist niet wat ik me voor mezelf had voorgesteld. Man, man, toen ik nog football speelde, had ik de kans om hier weg te komen. Ik zou de aarde van Cooke County van mijn noppen schudden.’ Zelfs al na zo’n korte periode in zijn district kon ik me levendig voorstellen hoe opwindend dat vooruitzicht moest zijn geweest. ‘En toen kon ik gevloerd terug naar huis. Kruipend terug naar huis.’ Hij ademde hoorbaar uit. ‘En ik heb verdomme altijd mijn best gedaan om goed te doen. Wat niet altijd meevalt hier. ’t Is veel makkelijker om kwaad te doen, snapt u? En nu vraag ik me zelfs af wat “goed” eigenlijk is.’

‘Nou, geef het in elk geval niet op. Misschien wordt het binnenkort wel duidelijker allemaal. Net zoals uw coach vroeger altijd zei: zoek naar daglicht en ren dan de poten uit je lijf.’

‘Zei hij dat?’ Hij peinsde. ‘Daglicht. Ja. Misschien.’ Hij zuchtte nog eens diep, alsof hij zich oplaadde voor een laatste woord. ‘Doc, ik vertrouw u, en dat is meer dan ik van een hoop mensen kan zeggen. Ik ging buiten mijn boekje toen ik dat geweer op u richtte, en daar bied ik mijn excuses voor aan.’

‘Bedankt.’

‘Doe vooral uw uiterste best, begrepen?’

‘Dat zal ik doen. U ook, sheriff.’

‘Afgesproken. Ik zie u later, doc. Ga nu maar wat slapen.’

En tot mijn verbazing lukte me dat zowaar.