18 Crime de la crime

Op de rivier toeterde een sleepboot. Een andere antwoordde. Motorgeronk stierf weg.

Mr. Jed Midnight, rechts van Bond, schraapte zijn keel. Hij zei met nadruk: ‘Mr. Gold, of hoe u ook heten mag, laat de definitie maar weg. Een miljard dollar is een hoop geld, hoe dan ook. Ga verder.’

Mr. Solo sloeg langzaam zijn zwarte ogen op en keek Goldfinger aan. Hij zei: ‘Is veel geld, ja. Maar hoeveel voor uzelf, Mister?’ ‘Vijf miljard.’

Jack Strap uit Las Vegas liet een luidruchtig lachje horen. ‘Hoor eens, mannen, wat betekent een paar miljard onder vrienden? Als Mr… eh … Dinges me een miljard dollar kan laten verdienen mag hij van mij best een extraatje hebben voor de moeite. Laten we daar niet bekrompen over doen, hè?’

Mr. Helmut Springer tikte met zijn monocle op de gouden briket vóór hem. Iedereen keek hem aan. ‘Mr… eh… Gold.’ Hij sloeg de ernstige toon aan van de familie-advocaat. ‘U noemt daar een paar grote cijfers. Als ik goed begrijp is er in totaal zo’n elf miljard dollar bij betrokken.’

Mr. Goldfinger zei met precisie: ‘Het exacte cijfer zal dichterbij de vijftien miljard liggen. Ik ben zo voorzichtig geweest alleen het bedrag te noemen dat we naar mijn mening zouden kunnen wegslepen.’

Mr. Billy Ring liet een hoog, opgewonden gegiechel horen. ‘Welzeker, Mr. Gold.’ Mr. Springer schroefde zijn monocle weer in zijn oog om Goldfinger’s reactie te observeren. ‘Maar er zijn in de Verenigde Staten maar drie plaatsen waar je zoveel baar goud of gemunt goud bij elkaar vindt. Dat zijn de Federale Munt in Washington, de Federal Reserve Bank in New York City en Fort Knox in Kentucky. Is het uw bedoeling dat we… eh… een kraak plegen in éen daarvan? En zo ja, welke?’ ‘Fort Knox.’

Temidden van het gegrom zei Mr. Midnight berustend: ‘Mister, buiten Hollywood ben ik nooit iemand tegengekomen die had wat u heeft. Daar noemen ze het “visie”. En visie, Mister, is het talent om vlekken voor je ogen voor fabelachtige projecten te houden. U moest eens met uw psychiater gaan praten.’ Mr. Midnight schudde spijtig zijn hoofd. ‘Jammer. Dat miljard voelde goed aan toen ik het beet had.’

Miss Pussy Galore zei met diepe, verveelde stem: ‘Sorry, Mister, maar daar trapt niemand in.’ Ze maake aanstalten te vertrekken.

Goldfinger zei minzaam: ‘Laat me nu even uitspreken, heren, en___eh … mevrouw. Uw reactie kwam niet onverwacht. Laat ik het zo stellen: Fort Knox is een bank zoals alle andere banken. Maar het is een heel grote en ze wordt naar verhouding dan ook strenger en ingenieuzer bewaakt. Dat is het enig nieuwe aan mijn project - dat het een omvangrijk project is. Anders niet. Fort Knox is niet onneembaarder dan andere forten. Zonder twijfel hebben we allemaal gedacht dat de Brink-organisatie niet te verslaan was, tot een half dozijn onverschrokken mannen in 1950 een pantserwagen met een miljoen dollar leegroofden. Het is onmogelijk uit Sing Sing te ontsnappen en toch hebben sommigen het klaargespeeld. Nee, nee, heren. Fort Knox is een mythe als alle andere mythen. Zal ik terugkeren tot mijn plan?’

Billy Ring sprak als een Japanner sissend tussen zijn tanden. Hij zei nors: ‘Hoor es, makker, misschien weet je ‘t niet, maar de derde pantserdivisie ligt in Fort Knox. Als dat een

mythe is, waarom komen de Russki’s dan niet om de Verenigde Staten te bezetten zodra ze hier zijn voor de ijshockey-wedstrijden?’

Goldfinger glimlachte flauwtjes. ‘Als ik u mag corrigeren zonder uw argument te verzwakken, Mr. Ring, in Fort Knox liggen de volgende onderdelen: van de derde pantserdivisie ligt er alleen de tankspits, maar daarnaast zijn er het zesde pantserregiment, de vijftiende legergroep, het honderdzestigste geniekorps en omstreeks een halve divisiesterkte, samengesteld uit alle onderdelen van het Amerikaanse leger, omdat het een depot is voor de pantsertroepen. Bovendien ligt er een aanzienlijk korps van het Continental Armoured Command Board Nr. 2, de Army Maintenance Board en verschillende die verbonden zijn aan de pantsertroepen. Tenslotte is er nog een politiemacht van twintig officieren en omstreeks vierhonderd manschappen. Kortom, van de totale bevolking van zo’n zestigduizend, bestaat omstreeks twintigduizend uit strijdkrachten van een of ander soort.’ ‘En wie zal die daar wegjagen?’ hoonde Mr. Jack Strap langs zijn sigaar. Zonder op antwoord te wachten trok hij met afkeer het afgekloven stompje sigaar uit zijn mond en drukte het in de asbak in stukken.

Naast hem klakte Miss Pussy Galore met haar tong met het scherpe geluid van een spugende papegaai. Ze zei: ‘Koop eens beter spul om te roken”, Jacko. Dat ding stinkt als een smeulende boksersbroek.’

Er klonk een bulkend gelach van Mr. Ring. Goldfinger trachtte zachtjes op tafel tikkend de orde te herstellen. Hij zei geduldig: ‘Laat me nu toch uitspreken, heren.’ Hij stond op, liep naar het schoolbord en rolde er een kaart over uit. Het was een gedetailleerde topografische kaart van Fort Knox, met inbegrip van het Godman Army Airfield en de wegen en spoorwegen die naar de stad voerden. De vergaderden aan de rechterkant van de tafel draaiden zich op nun stoel om. Goldfinger wees de goudopslagplaats aan. Ze lag in de linker onderhoek, binnen een driehoek, gevormd door de Dixie Highway, Bullion Boulevard en Vine Grove Road. Goldfinger zei: ‘Ik zal u aanstonds een gedetailleerde plattegrond laten zien van het gouddepot.’ Hij zweeg even. ‘Welnu, heren, staat u me toe de voornaamste kenmerken van dit tamelijk eenvoudige stadsplan aan te wijzen. Hier…’ Hij veegde met zijn vinger van boven naar beneden over de kaart tot onder het gouddepot heen. ‘.. .loopt

de lijn van de Illinois Central Railroad vanuit Louisville, vijfendertig mijl noordelijker: hij loopt door de stad naar Elisa-bethtown, achttien mijl zuidelijker. Met Brandenburg Station in het centrum hebben we niets te maken, maar wei met dit rangeerterrein dat grenst aan het goudgewelf. Dat is een van de laad-en losplaatsen voor de munt in Washington. Andere vervoersmethoden, die om veiligheidsredenen willekeurig door elkaar worden gebruikt, zijn autocolonnes via de Dixieland Highway of vrachtvliegtuigen naar Godman Airfield. Zoals u ziet ligt het gewelf buiten deze routes, zonder enige natuurlijke dekking midden op een groot stuk grasland. Er voert maar éen weg naar toe, een vijftig meter brede oprijlaan via zwaar bewaakte hekken aan de Bullion Boulevard. Als ze de hekken zijn gepasseerd, rijden de trucks naar deze rondweg, die om het depot heen loopt, naar de achteringang, waar het goud wordt uitgeladen. Die rondweg, mijne heren, bestaat uit stalen platen, die aan scharnieren zitten en in noodgevallen kan het hele stalen wegdek hydraulisch omhoog worden gebracht om een tweede stalen omheining te vormen. Het is minder duidelijk zichtbaar, maar aan mij bekend, dat er tussen Bullion Boulevard en Vine Grove Road een timnel loopt onder het terrein. Deze vormt een extra toegangsweg naar het gewelf via stalen deuren in de tunnelwand, die toegang geven tot de eerste ondergrondse verdieping van het depot.’

Goldfinger zweeg en liep van de kaart weg. Hij liet zijn blik over de tafel glijden. ‘Goed, heren. Dat is dan het depot, met de voornaamste toegangswegen uitgezonderd de voordeur, die gewoon toegang geeft tot de receptiehal en de kantoren. Heeft u vragen?’

Er volgden geen vragen. Aller ogen waren afwachtend op Goldfinger gericht. Opnieuw had het gezag van zijn woorden hen in boeien geslagen. Deze man scheen meer van de geheimen van Fort Knox te weten dan er ooit was prijsgegeven.

Goldfinger liep terug naar het bord en spreidde er een andere kaart over uit. Dit was de gedetailleerde plattegrond van het gouddepot.

Goldfinger zei: ‘Wel, heren, u ziet dat het een uiterst solide gebouw van twee verdiepingen is, enigszins lijkend op een vierkante cake van twee lagen. U merkt op dat het dak bomvrij is gemaakt, en u ziet de vier schilderhuisjes op de vier hoeken. Ze zijn van staal en verbonden met het inwendige van het gebouw. Lengte en breedte van het gebouw zijn, aan de buitenkant gemeten, 31,5 bij 36 meter. De hoogte is, vanaf de grond, twaalf meter. Het is gebouwd uit Tennessee-graniet, versterkt met staal. De bestanddelen zijn, nauwkeurig uitgedrukt, 4800 kubieke meter graniet, 4000 kubieke meter beton, 750 ton stalen pantsering en 750 ton staalconstructies. Goed? Welnu, binnenin is een gewelf van twee verdiepingen, bestaande uit staal en beton, verdeeld in twee compartimenten. De toegangsdeur weegt meer dan twintig ton en het gewelf is bekleed met staalplaten, stalen balken en stalen cilinders met stalen ringen, die in beton zijn gezet. Het dak is van gelijke constructie en onafhankelijk van het dak van het gebouw. Er loopt een gang om het gewelf heen op beide verdiepingen, die toegang geeft zowel tot het gewelf als tot de kantoren en magazijnen die in de buitenste ommuring van het gebouw zijn ondergebracht. Niemand is vertrouwd met het combinatieslot van de toegangsdeur tot het gewelf. Enkele van de oudere personeelsleden moeten elk voor zich combinaties bedienen die ze alleen zelf kennen. Natuurlijk is het gebouw uitgerust met de laatste en beste beveiligingsmiddelen. Er is een strenge bewakingspost in het gebouw en te allen tijde kunnen er geweldig sterke strijdkrachten worden opgeroepen die zich op minder dan een mijl afstand bevinden. Kunt u mij volgen? Wel, wat de inhoud van het depot momenteel betreft - deze bedraagt, zoals ik al eerder gezegd heb, baar goud ter waarde van omstreeks vijftien miljard dollar. Iedere baar goud heeft het dubbele formaat van het exemplaar dat vóór u ligt. Ze liggen zonder emballage in de gewelven opgeslagen.’ Goldfinger liet zijn blik over de vergadering dwalen. ‘En dat, heren en mevrouw, is alles wat ik u kan vertellen, en dat we naar ik geloof nodig hebben te weten, over aard en inhoud van het depot van Fort Knox. Tenzij er zich in dit stadium vragen voordoen, zal ik thans in het kort uitleggen hoe we dit depot kunnen binnendringen en hoe we de inhoud ervan eruit kunnen halen.’

Er viel een stilte. In de ogen rond de tafel stond geboeide

aandacht te lezen. Mr. Jack Strap nam nerveus een sigaar

uit zijn vestzak en stak hem in zijn mondhoek.

Pussy Galore zei nors: ‘Als je de brand in dat ding steekt,

gooi ik je dat brok goud naar je hoofd.’ Ze greep er dreigend

naar.

‘Kalm aan, kind,’ zei Mr. Strap uit zijn mondhoek.

Mr. Jed Midnight gedecideerde commentaar luidde: ‘Mister, als je dat kunt, krijg je een summa cum laude. Ga verder en vertel op. Öf het is een sof, öf het is de kraak der kraken.’ Goldfinger zei onverschillig: ‘Heel goed, heren. Ik zal u mijn plan ontvouwen.’ Hij zweeg even, liet zijn blik aandachtig over de vergadering glijden en in alle andere blikken rusten. ‘Maar u begrijpt, hoop ik, dat vanaf dit moment de grootste voorzichtigheid is geboden. Wat ik tot nu toe gezegd heb, zou voor de kolder van een waanzinnige worden gehouden. Wat ik aanstonds ga zeggen, zal ons allen betrekken in de grootste samenzwering in vredestijd, in de geschiedenis der Verenigde Staten. Mag ik het ervoor houden dat wij allen gebonden zijn aan een eed van absolute geheimhouding? Bijna instinctief richtte Bond zijn blik op Mr. Helmut Springer uit Detroit. Terwijl de anderen op verschillende toon de eed bevestigden, sloeg Mr. Springer zijn ogen neer. Zijn plechtige ‘op mijn woord van eer’ klonk hol. Volgens Bond was het zo oprecht als dat van een handelaar in tweedehands auto’s. Achteloos zette hij een kort, recht minteken achter Mr. Springer’s naam op de agenda.

‘Welnu.’ Goldfinger liep terug naar zijn stoel. Hij ging zitten, nam zijn potlood, en begon er peinzend en op losse toon tegen te praten. ‘In de eerste plaats: het vervoer. Een miljoen dollar aan baar goud weegt ongeveer duizend ton. Voor het vervoer daarvan zouden we honderd tientons-trucks nodig hebben of zo’n twintig zware vrachtwagens met zes wielen. Ik beveel die laatste aan. Ik heb een lijst van de chartermaatschappijen die dit type wagen verhuren en ik beveel u aan, als u meedoet, onmiddellijk na afloop van deze vergadering een contract te sluiten met de in aanmerking komende maatschappijen op uw territorium. Om voor de hand liggende redenen zult u alleen uw eigen chauffeurs willen aannemen, dus dat laat ik aan u over. Ongetwijfeld…’ - Mr. Goldfinger veroorloofde zich de schim van een glimlach — ‘… zal de Teamsters’ Union een rijke bron van betrouwbare mannen blijken en u kunt misschien overwegen ex-chauffeurs van de Negro Red Ball Express te rekruteren, die gedurende de oorlog in de Amerikaanse legers hebben gediend. Maar dat zijn details die nauwkeurige planning en coördinatie vergen. Ook het probleem van de verkeersregeling doet zich voor en zonder twijfel zult u onderling een regeling kunnen treffen wat de beschikbare wegen betreft. We kunnen de vrachtauto’s aanvullen met transportvliegtui-gen en we kunnen ervoor zorgen dat de noord-zuid-startbaan van Godman Airfield vrij blijft. Wat u verder met het goud doet is natuurlijk uw eigen zaak. Wat mij betreft,’ -Goldfinger liet een koele blik over de vergadering glijden -‘ik zal om te beginnen gebtuik maken van de spoorweg, en aangezien mijn transportprobleem van groter omvang is, vertrouw ik erop dat u dit vervoermiddel aan mij zult willen overlaten.’ Goldfinger wachtte het commentaar niet af. Hij ging op dezelfde toon verder: ‘Vergeleken met dit transportprobleem, zullen de andere regelingen betrekkelijk simpel zijn. Om te beginnen stel ik mij voor, op de grote dag de hele bevolking van Fort Knox, militairen en burgers, tijdelijk buiten gevecht te stellen. Ik heb al zorgvuldige voorbereidingen getroffen. In het kort: de watervoorziening van de stad geschiedt door middel van twee bronnen en twee zuiveringsinstallaties, die ruim dertig miljoen liter per dag leveren. Deze staan onder controle van de postdirecteur. Deze heer zal tot zijn genoegen de inspecteur en de plaatsvervangend inspecteur van het gemeentelijke waterleidingbedrijf van Tokio ontvangen, die de werking van een installatie van deze grootte willen bestuderen voor een nieuwe voorstad van Tokio. De postdirecteur was zeer gevleid door deze uitnodiging en aan de Japanse heren zullen alle faciliteiten worden verleend. Deze twee heren, die natuurlijk tot mijn personeel behoren, zullen een betrekkelijk kleine hoeveelheid bij zich dragen van een sterk geconcentreerd slaapmiddel, dat door Duitse chemici in de oorlog juist voor dit doel is ontwikkeld. Deze stof verspreidt zich snel door een dergelijke hoeveelheid water als deze, en heeft, in deze uiterste verdunning, tot uitwerking dat iedereen die een half glas van het water drinkt, ogenblikkelijk, hoewel tijdelijk, onder narcose wordt gebracht. De symptomen zijn: een diepe, ononderbroken slaap, waaruit het slachtoffer na omstreeks drie dagen zeer verfrist ontwaakt. Heren…’ Goldfinger stak zijn ene hand open voor zich uit, ‘… Ik neem aan dat in de maand juni geen enkele inwoner van Kentucky vierentwintig uur zonder water kan leven. Er zijn misschien een paar overtuigde alcoholisten op de been, maar ik voorzie dat we een stad zullen betreden waarvan nagenoeg de hele bevolking op de plaats waar ze staat in een diepe slaap is gevallen.’ ‘Hoe heette dat sprookje ook weer?’ Miss Galore’s ogen straalden van het visioen dat aan haar verscheen. ‘De gelaarsde kat,’ zei Mr. Jack Strap op gemelijke toon.

‘Ga door, Mister. Een mooi plan. Hoe komen we de stad binnen?’

‘We arriveren,’ zei Goldfinger, ‘met de speciale trein, die in de nacht vóór de grote dag uit New York zal vertrekken. We zullen bij elkaar met ongeveer honderd mensen zijn, uitgedost als Rodekruispersoneel. Miss Galore zal, hoop ik, voor de benodigde verpleegsters zorgen. Voor deze kleinere maar belangrijke rol is zij op deze vergadering uitgenodigd.’ Miss Galore zei enthousiast: ‘Mijn meisjes zullen er maar wat goed uitzien in de stijfsel, niet, Jacko?’ Ze zwenkte opzij en gaf Mr. Strap een stoot in zijn ribben.

‘Cement zou nog beter zijn,’ zei Mr. Strap ongeduldig. ‘Waarom houd je je mond niet. Ga door, Mister.’ ‘In Louisville, zestig kilometer van Fort Knox, zal ik toestemming vragen of ik met een assistent in de motorwagen van de diesel mee mag rijden. We zullen kostbare instrumenten bij ons hebben. We zullen zeggen dat we luchtmonsters moeten nemen als we Fort Knox naderen, want tegen di’e tijd zal het nieuws over de mysterieuze gebeurtenissen de buitenwereld hebben bereikt en er zal in de omgeving, ja, in het hele land, waarschijnlijk enige paniek ontstaan. Er zijn reddingsploegen door de lucht te verwachten, kort na onze aankomst bij morgenschemering en een van onze eerste taken zal zijn de verkeerstoren van Godman Airfield te bemannen, de basis voor gesloten te verklaren en alle vliegtuigen af te leiden naar Louisville. Maar om nog even terug te gaan, kort na ons vertrek uit Louisville zullen mijn assistent en ik op zo humaan mogelijke wijze afrekenen met het personeel van deze trein,’ (Dat zal wel, dacht Bond) ‘en ikzelf zal de trein - ik mag wel zeggen dat ik de vereiste kennis van deze locomotieven heb - naar Fort Knox rijden, naar het rangeerterrein naast het depot.’ Goldfinger zweeg even. Hij liet zijn blik langzaam en ernstig over de kring glijden. Tevreden over wat hij zag, ging hij op dezelfde vlakke toon verder: ‘Tegen die tijd, heren, en mevrouw, zouden uw transportkonvooien moeten arriveren. De verkeerscontrole zal de auto’s in de buurt van het depot opstellen volgens een van te voren vastgesteld plan, de vliegveldbemanning zal per auto naar Godman Airfield rijden en de zaak overnemen, en wij zullen het depot binnendringen, zonder ons te bekommeren om de slapende mensen waarmee het landschap bezaaid zal liggen. Goed?’

Mr. Solo’s donkere ogen gloeiden over de tafel. Hij zei zacht:

‘Ja, tot zover is alles best. Maar dan blaast u even en die deur van twintig ton valt in elkaar?5

‘Ja,’ zei Goldfinger gelijkmoedig. ‘Zo ongeveer zal het gaan.’ Hij stond op en liep naar de tafel onder het bord. Hij nam de lelijke kartonnen doos, droeg hem voorzichtig naar de vergadertafel en zette hem voor zich neer. Het scheen zeer zwaar te zijn.

Hij ging zitten en vervolgde: ‘Terwijl tien van mijn geoefende assistenten voorbereidingen treffen om het gewelf te openen, zullen brancardploegen het depot betreden om zoveel mogelijk van de inwoners weg te voeren.’ Bond meende bij Goldfinger’s volgende woorden een verraderlijke ondertoon te kunnen horen. ‘U zult ongetwijfeld met me eens zijn, heren en mevrouw, dat nodeloos bloedvergieten moet worden vermeden. Ik hoop dat u heeft opgemerkt dat er tot zover geen slachtoffers zijn gevallen behalve de twee employés van de Illinois Central Railroad, die een zeer hoofd zullen hebben.’ Goldfinger wachtte geen commentaar af, maar vervolgde: ‘Welnu,’ (Hij legde zijn hand op de kartonnen doos) ‘indien u, heren, en uw medewerkers andere wapens nodig hebt gehad dan de conventionele kleine wapens, waar hebt u die dan gevonden? In militaire inrichtingen, heren. U hebt zich machinepistolen en andere zwaardere^ uitrusting verschaft uit de wapenhamers van nabijliggende militaire bases. Dat heeft u gedaan door middel van druk, chantage of geld. Ik heb hetzelfde gedaan. Maar éen wapen zou krachtig genoeg zijn om het goudgewelf van Fort Knox open te breken en na lang zoeken heb ik me dat verschaft in een zekere geallieerde militaire basis in Duitsland. Het heeft me precies een miljoen dollar gekost. Dit, mijne heren, is een atoomkop, gefabriceerd voor gebruik in geleide projectielen.’ ‘Bewaar me,’ zei Midnight en greep zich met beide handen aan de tafelrand vast.

Alle gezichten aan tafel waren bleek geworden. Bond voelde zijn eigen gezichtshuid strak worden. Om de spanning te breken greep hij naar de sigaretten in zijn zak en stak er een op. Hij blies langzaam de vlam uit en stak de aansteker weer in zijn zak. Allemachtig! Waar had hij zich toch ingewerkt. Bond overwoog nog eens alles wat hij van Goldfinger te weten was gekomen. Zijn eerste ontmoeting met het naakte, bruine lichaam op het dak van de Floridiana Cabana dub. De achteloze manier waarop hij Goldfinger op zijn vingers had getikt. Het onderhoud met M. Het gesprek op de bank,

waarbij het erom scheen te gaan een goudsmokkelaar op te sporen - weliswaar een die het in het groot deed en voor de Russen werkte - maar toch een misdadiger van menselijke afmetingen, iemand voor wie Bond de moeite had genomen hem op de golfbaan te verslaan om hem daarna koelbloedig en met succes te achtervolgen, maar nog steeds als de zoveelste prooi na alle andere. Maar nu! Nu was het geen konijn in zijn hol, zelfs geen vos - het was een boa con-strictor, de grootste, dodelijkste bewoner van de aardbodem! Bond zuchtte somber. Nogmaals op de bres, vrienden! Ditmaal was het met recht Sint Joris en de draak. En Sint Joris moest maar eens aan de slag gaan en iets doen vóór de draak het drakenei had uitgebroed dat hij zojuist in zijn nest had gelegd. Bond glimlachte nerveus. Wat doen? Wat kón hij in hemelsnaam doen?

Goldfinger stak zijn hand op. ‘Heren en mevrouw, geloof me, dit ding is een volstrekt ongevaarlijk stuk machinerie. Het is niet geladen. Het zou niet exploderen als ik er met een hamer op sloeg. Het kan niet exploderen zolang het niet geladen is en dat zal niet gebeuren voor de grote dag.’ Mr. Billy Ring’s gezicht glom van zweet. Zijn stem beefde een beetje toen hij door zijn valse glimlach heen sliste: ‘Mister, en die … hoe noemen ze dat ook weer … fall-out?’ ‘De fall-out zal minimaal zijn, Mr. Ring, en uiterst klein van omvang. Dit is het laatste model - de zogenaamde “schone” atoombom. Maar de groep die de ruïne van het gebouw het eerst zal betreden, zal gekleed zijn in speciale beschermende kleding. Ze zullen de eerste schakel vormen van de mensenketting die het goud zal weghalen en naar de wachtende auto’s voeren.’

‘Zal het puin niet rondvliegen, Mister?’ Stukken beton en staal enzovoort? Mr. Midnight’s stem kwam ergens uit zijn buik.

‘We zullen dekking zoeken achter de buitenste stalen omheining van het depot, Mr. Midnight. Al het personeel zal oordoppen dragen. Enkele auto’s worden misschien licht beschadigd, maar dat risico moeten we nemen.’ ‘En die slapende kerels?’ zei Mr. Solo met begeerte in zijn ogen, ‘die slapen daar misschien een beetje langer?’ Het was duidelijk dat Mr. Solo zich niet zo erg veel zorgen maakte over die slapende kerels.

‘We zullen er zo veel mogelijk in veiligheid brengen. Ik ben bang dat de stad wat schade zal oplopen, maar daar is

niets aan te doen. Naar schatting zal het aantal slachtoffers onder de bevolking ongeveer even groot zijn als de tol van drie dagen aan het verkeer op de wegen naar Fort Knox. Onze operatie zal de statistieken niet beïnvloeden.’ ‘Verdomd aardig van ons.’ Mr. Midnight had zijn zenuwen weer in bedwang.

‘Verder nog vragen?’ zei Goldfinger minzaam. Hij had de cijfers opgelezen, de vooruitzichten geschat. Nu was het tijd voor de stemming. ‘Er blijven nog bijzonderheden ter uitwerking over. Daarbij zal mijn secretariaat…’ - Hij draaide zijn gezicht eerst naar Bond en toen naar Miss Masterton… ‘mij behulpzaam zijn. Deze kamer zal ons hoofdkwartier zijn, waartoe u dag en nacht toegang zult hebben. De codenaam van het project is “Operatie Groot Slem”, onder welke naam wij steeds er aan zullen refereren. Ik zou willen voorstellen dat ieder van u die eraan wenst deel te nemen, éen, en niet meer dan éen van uw meest vertrouwde medewerkers inlicht. Het andere personeel kan voor zijn taak worden geoefend alsof het een gewone bankroof betreft. Op de grote dag zelf zal het personeel wat beter moeten worden ingelicht. Ik weet dat ik me erop kan verlaten, heren en mevrouw, als u wenst deel te nemen, dat u dit hele project als een oorlogsoperatie zult beschouwen. Tegen onbekwaamheid en onbetrouwbaarheid zal met beslistheid moeten worden opgetreden.’ En nu, heren en mevrouw, wil ik u vragen mij te antwoorden uit naam van uw respectieve organisaties. Wie van u wenst er mee te doen? De beloning is enorm. Het risico is gering. Mr. Midnight?’ Goldfinger bewoog zijn hoofd enkele centimeters naar rechts. Bond zag hoe de wijd open röntgenogen zijn buurman verslonden. ‘Ja?’ Even stilte. ‘Of nee?’