10

Ik kon niet slapen. Het liefst zou ik het voorval met de televisie vergeten, maar ik kon het niet. Ik heb me er jarenlang bezwaard over gevoeld. Ik wou dat ik het ding geen schop had gegeven.

Nadat het was uitgeraakt met Rory belde ik Anna. Ze kocht een kaartje naar Bristol voor me en ik logeerde een paar weken in haar appartement.

‘Hij was een hooghartige etter,’ zei ze. ‘Hij heeft altijd op je neergekeken.’

Het was een andere breuk dan de vorige. Ik gebruikte een andere strategie om me erdoorheen te slaan. Lid worden van clubs en wanhopige brieven schrijven was er niet bij. Rory had toch gelijk gehad. Ik moest inderdaad nodig eens gaan zitten. Want toen ik bij Anna eenmaal zat, begon ik een dagboek bij te houden.

Het was vrijwel stil in het huis van bewaring, afgezien van wat geschreeuw, gerammel van sleutels of gedreun van deuren. Ik kwam uit bed en las mijn aantekeningen over Rory door. Daarna las ik Janets versie, over een man die evenveel op Rory Mac-Manus leek als een koolraap.

Sommigen noemden hem slap, anderen te aardig, sommigen vonden dat hij zijn gezonde verstand had verloren, omdat hij met zijn tong uit zijn mond en hijgend achter Cat Marsden aan liep. Rory MacManus was bevoorrecht, populair, succesvol en bevlogen. Hij beijverde zich met de gedrevenheid van zijn moeder voor goede doelen, en een daarvan was het lange meisje: de studente, de interieurstyliste, de woningverbeteraarster, de sportvrouw, de demonstrante.

De relatie was van meet af aan stormachtig. Rory’s moeder verwijt zichzelf nog steeds dat ze niet eerder heeft geprobeerd hen te scheiden. ‘Het waren de ellendigste jaren van zijn leven,’ zegt ze. ‘Ze was wild, vijandig, altijd kritisch, onhandelbaar. Op een keer,’ herinnert ze zich, ‘heeft ze een televisie door de kamer gesmeten.’

Geschópt. Het was een 20-inch Sony. Ik moest een nieuwe kopen.

‘Op een keer,’ herinnert Rory’s vader zich, ‘heeft ze hem gedwongen een avocado te eten, terwijl ze heel goed wist dat hij er ziek van zou worden.’

We vierden toen dat we precies een maand verkering hadden. Hij had me niet verteld dat hij er allergisch voor was.

‘Op een keer,’ aldus Rory’s beste vriend Piers, ‘heeft ze hem gevraagd anale seks met haar te hebben. Dat heeft hij me in de kroeg verteld.’

Het was zíjn idee om het rond te bazuinen.

‘Ze maakte zijn familie uit voor secreten.’

Dat waren ze ook.

‘Ze negeerde zijn telefoontjes.’

Ik negeerde zijn telefoontjes.

‘Ze heeft hem twaalf jaar niet gesproken.’

Ik heb hem twaalf jaar niet gesproken.

‘Op een keer,’ zegt Rory’s vrouw Susan, ‘heeft ze hem zomaar opeens gebeld en gevraagd of hij seks met haar wilde.’

Ik heb hem gevraagd of hij een afscheidswip zag zitten. Hij zei dat hij bij voorbaat al een stijve had.

‘We waren gelukkig getrouwd.’

Daar is dat glanzende ding weer.

‘Ze heeft hem de snelweg op gegooid terwijl het bloed uit zijn kruis stroomde.’

Wat? Het spijt me…

‘Nu hebben de meisjes geen vader meer.’

… zo vreselijk.