8

Tegen elf uur zag hij door zijn venster Isabella Hawkins met Cavanaugh het hotel uitgaan in de richting van het Paleis van Justitie en hij kon een gevoel van jalouzie niet onderdrukken. Zijn advocaat had hem nog niet opgebeld en in afwachting daarvan had hij zijn kamer geen ogenblik verlaten. Hij stond nog steeds voor het raam, nog steeds zonder bericht, toen Isabella terugkwam, alleen ditmaal, nadat ze ongeveer drie kwartier in het Paleis geweest was. Was ze al die tijd bij haar dochter geweest? Ze ging maar even het hotel binnen en liep met haar koffertje aan de hand naar het autobusstation. Zij keerde terug naar Everton. Moest hij Musak eigenlijk niet opbellen, die hem zo goed mogelijk geholpen had de nacht van zondag op maandag door te komen en die hem in zijn wagen naar La Guardia gebracht had?Maar wat zou hij hem kunnen zeggen? Het leek hem of er een eeuwigheid tussen lag en hij vroeg zich af, of hij Everton ooit weer zou zien. Wilbur Lane belde twee minuten later. Was hij werkelijk koeler dan de vorige dag, of was het de indruk die zijn stem door de telefoon maakte? In ieder geval verloor hij geen tijd met nutteloos gepraat, vroeg Galloway niet hoe hij het maakte. 'Ik heb een onderhoud met uw zoon belegd bij deOfficier van Justitie voor vanmiddag drie uur. Zorg dat u een paar minuten voor die tijd in de wachtkamer bent, dan kom ik u daar ophalen. ' Lane hing weer op zonder hem de tijd te geven nog iets te vragen. Musselman was net zo, zelfs als hij niets te doen had, om de indruk te geven dat hij erg bezet was. Galloway ging in het restaurant van het hotel eten, kwam ver voor de tijd in het Paleis van Justitie aan, liep op en neer, begon toen alle officiële bekendmakingen op de wanden te lezen. De advocaat kwam twee minuten voor drie en wenkte, zonder te blijven staan, hem te volgen naar het eind van een lange gang.
'Het onderhoud zal plaats hebben in aanwezigheid vande Officier', verklaarde hij onder het lopen.
'Heeft die dat geëist?'
'Nee. Uw zoon. '
'Heeft u hem gesproken?'
'Een half uur, vanmorgen, en verder ben ik zijn verhoor bij gaan wonen. '
Wat er gezegd was, hoe Ben gereageerd had, dat ging hem zeker niet aan, want daar werd met geen woord over gerept.
Lane klopte aan de deur, ging naar binnen zonder op een antwoord te wachten en tikte aan zijn parelgrijze hoed terwijl hij de kamer, waar twee secretaressen zaten te werken, doorliep.
'Zijn ze daar?' vroeg hij als iemand die volkomen thuis is.
Hij duwde de tweede deur open en daar was Ben, midden in het vertrek; hij zat, met de benen over elkaar geslagen, een sigaret te roken. De Officier van Justitie zat tegenover hem, aan de andere kant van het bureau. Het was een man van een jaar of veertig die er niet erg gezond en tobberig uitzag, - stellig iemand, die overal een gewetenszaak van maakte.
'Komt u binnen, mijnheer Galloway', zei hij, terwijl hij opstond.
En Ben, terwijl hij zich naar zijn vader wendde: 'Hallo, dad!'
Hij zei dat vriendelijk, maar zonder blijde verrassing, zoals hij dat bijvoorbeeld zei als hij uit school thuiskwam. Zij gingen niet naar elkaar toe. De aanwezigheid van de twee mannen die, fluisterend in een hoek, voorwendden ernstige zaken te bespreken, maakte dat Dave niets wist te zeggen. Misschien zou hij net zo min onbevangen geweest zijn als hij met zijn zoon alleen geweest was? Tenslotte vroeg hij zacht: 'Heb je mijn boodschap gehoord?' Hij had Ben zelden zo op z'n gemak, zo vlot gezien. Hij scheen, in twee dagen, alle verlegenheid en linksheid van de vlegeljaren afgelegd te hebben, gedroeg zich natuurlijk, ongedwongen. 'Ik moetje bekennen, dat we niet op 't idee gekomen zijn om de radio aan te zetten, maar ik heb het gisteren in het vliegtuig gelezen. '
Hij maakte geen opmerkingen over de verklaring vanzijn vader. Iedereen had zich de voortvluchtigen aan de radio hangend voorgesteld in de hoop de plannen van de politie in de war te sturen. Zoals Ben het eenvoudig zei: ze waren niet op het idee gekomen. En Ben voegde er met een glimlach van vermaak aan toe: 'Het is net als met de weg die we gevolgd hebben. Ze zochten ons op zijwegen terwijl wij, behalve de twee keer dat we verdwaald waren, rustig op de hoofdweg reden. '
Hij zweeg en Dave kon nog steeds geen woorden vinden. Hij keek met een hunkering in zijn ogen naar zijn zoon die het hoofd een beetje afgewend had en die hij nu van opzij zag. Hij merkte op dat Ben zich geschoren had en een schoon overhemd aan had. 'Zeg, dad, je kunt beter maar naar Everton teruggaan. Het is nog niet te voorzien wanneer we voor de Jury zullen verschijnen. Dat hangt van de psychiaters af, die morgen uit New-York komen. ' Hij sprak over de Jury en de psychiaters zonder een schijn van verlegenheid.
'Als je Jimmy van Horn ziet, zeg hem dan dat ik het erg beroerd voor hem vind. Ik heb hem niet verraden. '
'Heb je niets tegen mij te zeggen, Ben?' Hij bedelde bijna. Zijn zoon antwoordde: 'Wat wou je dat ik je zei? Alles wat ik zou kunnen zeggen zou je toch maar verdriet doen. Ga terug naar Everton. Maak je geen zorgen over mij. Ik heb nergens spijt van, en als ik het over moest doen, zou ik precies hetzelfde doen. '
Hij keerde zich naar de Officier van Justitie. 'Is het zo genoeg?' vroeg hij, alsof hij zijn vader alleen maar had willen zien op aandrang van de magistraat. De Officier was niet op zijn gemak en had stellig veel liever gewild dat die zaak waarover alle kranten van de Verenigde Staten spraken, niet bij hem terechtgekomen was.
'Het schijnt dat hij u verder niets te zeggen heeft, mijnheer Galloway. '
Hij voegde er na een ogenblik aan toe, als om te voorkomen dat hij al te ruw de deur uitgezet zou worden: 'Het is juist dat we de datum voor het verhoor van de Jury pas na het onderzoek door de psychiaters kunnen vaststellen. '
Ben boog zich voorover om het eindje van zijn sigaret in het asbakje uit te drukken.
'Tot ziens, dad', zei hij zacht om zijn vader te bewegenweg te gaan.
'Tot ziens, jongen. '
Lane ging met hem mee naar buiten. Dave herinnerde zich niet de Officier gegroet te hebben en was bijna weer terug naar binnen gegaan om zijn excuses te maken.
'Zo als u hem zojuist gezien hebt, zo was hij ook vanmorgen bij mij en verder gedurende het hele verhoor. ' De advocaat sprak wrevelig, alsof hij Galloway er verantwoordelijk voor stelde.
'We hadden misschien nog een kans gehad, 'voorbedachten rade' te ontkennen, als hij beweerd had dat hijpas onderweg op de gedachte was gekomen een automobilist aan te vallen. '
Het was Dave, alsof het hem niet aanging; het leek of hij omgeven was door een luchtledige ruimte die hem beschermde.
'Hij wilde daarentegen met alle geweld aan de Officier verklaren, dat hij zijn plan al drie weken van te voren tot in bizonderheden had voorbereid. Dat hij een zaterdag had gekozen, was omdat u op die dag de avond altijd bij een buurman gaat doorbrengen. Maar het vertrek, dat op de voorgaande zaterdag was bepaald, moest uitgesteld worden omdat u verkouden was en de hele avond thuisgebleven bent. Is dat juist?'
'Dat is juist. '
'De advocaat van Lillian Hawkins is met haar niet veel gelukkiger. Uw zoon heeft nog weer eens geprobeerd alles op zich te nemen. Volgens haar zeggen heeft ze niet alleen al de plannen met hem uitgewerkt, maar die zouden ook van haar uitgegaan zijn. Zij had Ben ook een teken gegeven dat hij schieten moest, in de Olds mobile. '
Hij was in een slecht humeur. 'Wat ik niet begrijp, is dat u zestien jaar met een jongen zoals hij geleefd heeft zonder iets te merken. ' Dave was bijna geneigd hem vergeving te vragen. Wat kon hij doen? Des te beter, wanneer Lane hem verantwoordelijk stelde, wanneer iedereen hem verantwoordelijk stelde. Het was alleen maar rechtvaardig dat alle schuld op hem geladen werd.
'Bent u van plan zijn raad op te volgen?'
'Welke raad?'
'Naar Everton terug te gaan. ' Hij schudde van neen. Hij zou bij Ben blijven tot het einde, zelfs als hij hem slechts af en toe en vanuit de verte zou zien.
'Zoals u wilt. Ik heb als psychiater gekozen Dr. Hassberger, die hier morgenochtend zal zijn samen met de expert die aangewezen is door de Officier van Justitie. Ik waarschuw u nu al, dat u geen wonderen moet verwachten. '
Lane bleef staan; Galloway zag weer, in het halfdonker van de gang zijn zijdeachtige, grijze haar, zijn blauwe costuum. Tenslotte klopte Lane hem met een beschermend gebaar op de schouder. 'Gaat u wat uitrusten. Blijf in uw kamer voor het geval dat ik u nodig heb. '
Het was een kamer met twee bedden. Het behang had brede, verticale strepen, donkergroen op lichtgroen, en één der veren van de fauteuil stak een klein eindje naar buiten. Dave bracht het grootste deel van zijn tijd aan het raam door, met kijken naar de mensen die het Paleis van Justitie in- en uitgingen, maar Ben was er of niet heengebracht, of men het hem komen en gaan door een achterdeur. Wel zag hij Wilbur Lane naar buiten komen tegen vijf uur, in gezelschap van één van de secretaressen die hij bij de Officier van Justitie gezien had.
Na het eten had hij bijna weer Musak opgebeld, maarhij vond er de moed niet toe. Lane nam hem iets kwalijk, hij vroeg zich af wat. Wat de Officier betreft, die was niet op z'n gemak in zijn aanwezigheid. Hij viel tenslotte in slaap, was verbaasd toen hij wakker werd te zien dat het acht uur 's morgens was. Tot tien uur wachtte hij op bericht van de advocaat, maar toen hield hij het niet langer uit en belde zijn kantoor op. Het duurde lang, eer Lane aan het toestel kwam en het scheen of hij onder het spreken met hem bleef door-luisteren naar wat een bezoeker hem vertelde. 'Ik heb u beloofd op te bellen als ik nieuws had. Op 't ogenblik is er niets te vertellen... Neen... Dr. Hassberger is om acht uur aangekomen en is vanaf die tijd met het onderzoek van uw zoon in de gevangenis bezig... Juist... Ik bel u wel op... '
Om twaalf uur had hij nog niet opgebeld. Pas om één uur ging de telefoon.
'Het verhoor door de Jury zal donderdag om tien uur 's morgens plaats hebben', deelde Lane hem bijna ruw mee.
'Wat wil dat zeggen?'
'Dat wil zeggen dat Hassberger hem naar lichaam en geest gezond vindt en voor honderd procent verantwoordelijk voor zijn daden. Als onze deskundige van die mening is, hebben we niets beters te verwachten van de deskundige van het Openbaar Ministerie. Ik zal u waarschijnlijk als getuige oproepen en in dat geval moet ik met u spreken, in de loop van de middag misschien. '
Hij gaf geen teken van leven. De hele volgende dag hoorde Dave niets en tegen half vijf ging hij tenslotte naar het kantoor van de advocaat. Het baatte hem niets. De secretaresse deelde hem mee dat Lane in bespreking was en hem niet kon ontvangen. Galloway was verbaasd, niet alleen dat hij geen verdriet meer voelde, maar ook dat hij ongevoelig geworden was voor kleine verdrietelijkheden zoals dit. Sedert hij niets te doen had, telde de tijd niet meer; hij bracht uren in zijn stoel door op zijn kamer, of voor het raam, en het kamermeisje moest van de maaltijden gebruik maken om zijn kamer te doen. Op een zeker ogenblik werd er op de deur geklopt en een onbekende die er uitzag als een rechercheur in burger, overhandigde hem een oproep om de volgende dag als getuige te verschijnen voor de Jury. Hij kwam een halfuur te vroeg in het Paleis van Justitie en het scheen hem toe dat Wilbur Lane, die in een groep stond te praten, hem niet wilde zien. Een dertigtal mensen slechts, meest vrouwen, zaten al op de lichte banken van de rechtszaal, de anderen hepen in de gang op en neer of praatten in een hoek, een sigaret rokend.
Hij merkte dokter Van Horn op die Jimmy bij zich had, maar Van Horn keerde hem de rug toe en liep naar de advocaat met wie hij ging staan praten alsof hij hem al sedert lang kende. Isabella Hawkins was er ook, ditmaal in gezelschap van haar zoon Steve, en geen van beiden groette hem.
Een jonge journalist vroeg hem, bijna opgewekt: 'Enne... zenuwachtig?'
Hij kon niet antwoorden, glimlachte gedwongen. Hij hoopte de aankomst van zijn zoon te zien, niet wetend dat die al een halfuur in de kamer van de Officier zat.
Enige ogenblikken voordat de bode in de gang met zijn bel kwam luiden, scheen Lane zijn aanwezigheid op te merken.
'Ik heb u maar op goed geluk aflaten oproepen. Ik zal u een of twee onschuldige vragen stellen. Het is zelfs mogelijk dat ik er helemaal van afzie u te horen. Hoe het ook zij, wordt u niet ongeduldig. '
'Mag ik niet in de zaal?'
'Niet, zolang u niet hoeft te getuigen. ' Had Lane hem niet expres opgeroepen om hem kwijt te zijn tijdens de debatten? De getuigen werden geroepen en in een vertrek gelaten met banken met leuningen rondom, en waar koperen spuwbakken stonden en een fonteintje met kartonnen bekers. De commissaris die hem zondagmorgen ondervraagd had, was er, gladgeschoren, en begroette hem hartelijk met een handbeweging. Isabella Hawkins had op één der banken plaats genomen met haar zoon Steve, die fluisterend met Jimmy van Horn praatte. Er waren nog andere mensen die hij niet kende, onder andere een vrouw van een jaar of dertig, in het zwart gekleed, wier blik hij herhaaldelijk op zich gevestigd voelde.
Niet de commissaris werd het eerst gehaald, maar een andere politieman in uniform, ongetwijfeld degene die de stationcar aan de kant van de weg gevonden had. Men kon niet horen wat er in de aangrenzende zaal gezegd werd, want er was nog een tweede, met geluiddempend materiaal beklede deur tussen, maar men hoorde soms een gegons van stemmen en, duidelijker, het geluid van de hamer van de voorzitter op de tafel. Een tweede politieman ging de rechtszaal binnen, toen eindelijk de commissaris, die langer bleef dan de beide anderen. Men zag ze niet terugkomen na het afleggen van hun verklaringen. Misschien bleven ze in de zaal. Misschien gingen ze weg. Dave wist niet hoe dat ging, want hij had nog nooit een jury-verhoor bijgewoond. Straks, in de gang, had hij iemand die er gewichtig uitzag, horen zeggen dat het heel vlug zou gaan, dat het per slot van rekening maar een formaliteit was, omdat de jongelui immers niet ontkenden. De vierde getuige zag er uit als een dokter, waarschijnlijk degene die het lijk van Charles Ralston onderzocht had.
Als Galloway het goed begreep, was men bezig de feiten vast te stellen aan de hand van de achtereenvolgende getuigenverklaringen. De vrouw die in de rouw was werd vervolgens geroepen, waarop de zitting geschorst werd en men hoorde geloop in de gang waar iedereen zich heen haastte om te roken. De getuigen mochten niet naar buiten en er zat vlak bij de deur een agent om hen tegen te houden.
Toen de bode weer verscheen, maakte Isabella Hawkins een beweging om op te staan in de veronderstelling dat het haar beurt was, maar het was Galloway die gewenkt werd.
In de zaal was het veel lichter dan in het kleine vertrek waar hij uit kwam en men had vanwege de warmte de beide grote ramen die op het park uitzagen, opengezet zodat men de geluiden van buiten hoorde. Er zaten honderd k honderd vijftig mensen op de banken en hij herkende de garagehouder uit Everton, de kapper en zelfs de oude mevrouw Pinch. Alleen de garagehouder maakte een kleine handbeweging naar hem.
Pas toen hij zich omkeerde ontdekte hij de rechter die alleen achter zijn tafel zat op een soort podium; aan de voet daarvan zaten de Officier en de hulpofficieren van Justitie aan dezelfde tafel als de journalisten. Ben zat op een bank links tegenover de jury, samen met Lillian en beiden waren vol aandacht voor wat in de zaal gebeurde en bogen zich soms naar elkaar toe om een opmerking te wisselen wanneer ze een nieuw gezicht herkenden.
Galloway hief de hand op, sprak na: 'Dat zweer ik. ' Daarop liet men hem plaats nemen met het gezicht naar de jury en het publiek en Lane kwam naar hem toe.
'Ik zou de getuige eerst willen vragen ons te zeggen hoe oud zijn zoon was toen mevrouw Galloway de echtelijke woning verliet. '
'Zes maanden. '
'Is uw zoon sedertdien nooit bij u vandaan geweest?'
'Nooit. '
'Is er nooit sprake van geweest dat u zoudt hertrouwen?'
'Neen mijnheer. '
'Heeft u geen zuster, geen bloedverwante in welke graad ook, die bij u in huis woont of geregeld bij u aan huis komt?'
Hij meende een ietwat spottend lachje om Bens lippen te zien, alsof hij voorzag waar de advocaat heen wilde. 'Heeft u ook geen dienstmeisje?' Hij schudde het hoofd.
'Kwamen er wel vrienden bij u thuis met hun vrouw?' Hij kon nog steeds niet anders dan ontkennend antwoorden en Ben was niet de enige die glimlachte, anderen in de zaal lachten ook om zijn verlegenheid. 'Als ik het goed begrijp heeft uw zoon zo goed als zijn hele jeugd doorgebracht zonder thuis een enkele vrouw te zien?'
Het was de eerste keer dat hem dat zelf opviel.
'Dat is juist. Behalve de werkster, twee maal in deweek. '
Hij verbeterde:'En dan nog! Ik bedenk me opeens dat Ben op school was in de tijd dat zij kwam werken. ' Er klonk gelach en de rechter zwaaide met zijn hamer. Het was een man van middelbare leeftijd die er onbeduidend uitzag.
'Dit was alles, mijnheer Galloway', zei Lane.
Hij wendde zich tot de Officier van Justitie.
'Als u mijn getuige ook wilt vragen... '
Temple aarzelde, raadpleegde een jonge man die linksnaast hem zat.
'Een enkele vraag. Zaterdag 7 mei, dat wil zeggen verschenen zaterdag voor acht dagen, was getuige toen door een verkoudheid verhinderd naar zijn vriend te gaan, zoals hij dat 's zaterdags gewoon is?'
'Dat is zo. '
'Dat is alles', mompelde de Officier terwijl hij enkele woorden op een papier neerschreef. Dave wist niet wat hij doen moest, vroeg zich af, of hij de zaal uit moest gaan en toen hij open plaatsen op de eerste bank zag, ging hij daar zitten. Hij zat juist tegenover zijn zoon, op minder dan vijf meter van hem vandaan. Zonder dat Ben het expres scheen te doen, draaide hij zich nooit naar zijn kant en hun blikken kruisten elkaar niet éénmaal. Hij telde niet mee in Ben's ogen, die had alleen aandacht voor Lillian, tegen wie hij af en toe glimlachte, misschien ook voor de menigte die hem gadesloeg. De gehele tijd dat de zitting duurde, trachtte Dave tevergeefs zijn aandacht te trekken, probeerde het zelfs door zo luid te hoesten dat de president een verwijtende blik naar hem wierp.
Het was belangrijk dat Ben hem aankeek omdat hij zich bewust was van de verandering die in hem plaats gegrepen had. Hij was niet gespannen, op zijn gezichtlag een blijde rust. Om zijn mond was een lichte glimlach die op de glimlach van zijn zoon leek. Het was als een boodschap die Ben maar steeds niet zag. Isabella Hawkins had plaats genomen op de stoel die Galloway zojuist verlaten had, haar handtasje op de knieën, en Cavanough kwam naar voren om haar vragen te stellen, veel eenvoudiger dan Lane gedaan had. 'Sedert hoelang zagen uw dochter en Ben Galloway elkaar geregeld?'
Zij antwoordde met zachte stem: 'Voorzover ik weet, een kleine drie maanden. '
'Harder!' werd er uit het publiek geroepen. Zij herhaalde met luide stem: 'Voorzover ik weet, een kleine drie maanden. '
'Kwam hij vaak bij u thuis?'
'Hij kwam al veel eerder bij ons, voor mijn zoon Steve, maar toen lette hij nog niet op mijn dochter. '
'Wat is er afgelopen zaterdag gebeurd?'
'Dat weet u wel. Ze is met hem weggegaan. '
'Heeft u haar zien vertrekken?'
'Als ik haar gezien had, had ik haar niet laten gaan. '
'Heeft u daarna niet een bepaalde stap ondernomen?'
'Ik ben naar mijnheer Galloway gegaan, omdat ik bang was dat mijn man stommiteiten zou uithalen als ik hem alleen liet gaan. '
'Wist mijnheer Galloway dat zijn zoon met Lillian vertrokken was?'
'Hij wist dat zijn zoon er vandoor was, maar hij wist niet met wie. '
'Scheen hij verrast?'
'Nee, dat kan ik niet zeggen. '
Er waren nog wel meer vragen, maar Dave schonk er geen aandacht aan, hij had nog altijd die soort van boodschap op zijn gezicht die hij tevergeefs aan zijn zoon trachtte mee te delen.
De Officier vroeg, toen zijn beurt van vragen gekomen was:'Toen u bemerkte dat uw dochter vertrokken was, heeft u toen niet een tweede ontdekking gedaan?'
'Mijn man zijn weekloon was niet meer in het kistje. ' Toen kwam de beurt aan Jimmy Van Horn, die met de ogen zijn vader in de zaal zocht en onveranderlijk antwoordde:'Ja, Edelachtbare... Nee, Edelachtbare... Ja, Edelachtbare... '
Op een dag dat Benny bij hem thuis was, had hij hem de revolver van de dokter laten zien en Ben had gevraagd, hem die te verkopen. 'Hij heeft hem voor vijf dollar van je gekocht?'
'Ja, Edelachtbare. '
'En heeft hij je die ook gegeven?'
'Neen, Edelachtbare, maar drie. Hij zou me de andere twee de volgende week geven. ' Er werd weer gelachen. De meeste juryleden zaten stijf en strak als op een familiefoto en er waren twee vrouwen bij.
Galloway begreep niet direct waarom de rechter opstond en zijn baret opzette terwijl hij onverstaanbarewoorden mompelde. Het betekende dat de zitting nogmaals geschorst werd, voor een uur ditmaal om ieder gelegenheid te geven om te gaan lunchen. Alleen de juryleden en de getuigen die nog niet in de getuigenbank geweest waren mochten de zaal niet uit. 'Ik veronderstel', kwam zijn advocaat hem zeggen, 'dat het vergeefse moeite is u te verzoeken de middagzitting niet bij te wonen?'
Hij knikte alleen maar. Waarom zou hij er niet bij zijn, zolang hij de kans had Ben te zien en bij hem te zijn? 'De twee psychiaters zullen hun verklaring afleggen. Als ze niet te lang spreken, is er kans, dat de Officier zijn eis vandaag nog uitspreekt en zelfs, dat ik mijn pleidooi houd; in dat geval is alles misschien vanavond nog afgelopen. '
Dave zei niets terug. Hij was alles wat rondom hem gebeurde gaan bekijken alsof het hem persoonlijk niet aanging. Omdat men zijn zoon uit de zaal had weggeleid, bleef hij er ook niet, ging een sandwich eten in een restaurant dat op Mack's Lunch leek. Bijna iedereen was daar, maar men lette niet op hem, alleen de garagehouder uit Everton kwam hem de hand drukken terwijl hij zei:'Wat is het warm, daarbinnen!' Een der psychiaters was al op leeftijd, met een vreemd accent, de andere van middelbare leeftijd en Wilbur Lane deed erg gewichtig en toen hij hen vragen stelde, gebruikte hij dezelfde vaktermen als zij, waar hij volkomen vertrouwd mee scheen.
Verscheidene malen voelde Dave de blik van de rechter op zich gevestigd; misschien was het toevallig: hij moest toch ergens naar kijken, al die uren dat hij tegenover die menigte zat.
Nog éénmaal werd besloten de zitting te schorsen, voor enkele minuten slechts; in die tijd bleven Ben en Lillian in de zaal. Isabella Hawkins maakte er gebruik van om met haar dochter te gaan praten en de agent het haar begaan. Dave durfde niet naar zijn zoon toe te gaan, bang, dat hij het niet prettig zou vinden. Hij had zo graag gewild dat Ben naar hem zou kijken en de weg zou zien die hij afgelegd had. De Officier sprak twintig minuten lang, met eentonige stem, en daarna was de beurt aan Cavanough, die korter was, en tenslotte Wilbur Lane. De jury bleef met langer dan een halfuur afwezig en even voor die terugkwam, werden Ben en Lillian weer binnengebracht, die nog steeds evenzeer op hun gemak schenen, het meisje stak zelfs even haar hand op naar iemand in de zaal die ze herkende. Nog geen vijf minuten daarna was het afgelopen. De Jury had eenstemmig besloten, Ben Galloway schuldig te verklaren aan moord met voorbedachten rade, Lillian Hawkins aan medeplichtigheid, en de beide zaken te verwijzen naar Gerechtshof van het district. Dave keek tijdens het voorlezen van de beslissing der jury zo gespannen naar het gezicht van zijn zoon dat zijn ogen er pijn van deden. Hij was er bijna zeker van, een lichte trilling van Bens lippen en neusvleugels waarte nemen, toen keerde onmiddellijk zijn glimlach terug en wendde hij zich naar Lillian die ook tegen hem glimlachte.
Hij keek niet naar zijn vader. In het geroezemoes dat volgde, trachtte Dave tevergeefs in zijn gezichtsveld te gaan staan, verloor hem uit het oog, hoorde een stem, die van Lane, die enigszins wrevelig tegen hem zei: 'Ik heb alles gedaan wat menselijkerwijs mogelijk was. Hij heeft het zelfgewild. '
Galloway nam het hem niet kwalijk. Hij mocht hem niet, zoals hij Musselman niet mocht, maar hij had geen uitgesproken grieven tegen hem. 'Ik dank u wel', zei hij beleefd tegen de advocaat. Deze ging verder, verbaasd hem zo meegaand te vinden:'Het Gerechtshof zal de eerste vier weken niet bijeenkomen en misschien vind ik in die tijd nieuwe troeven. ' Dave was zich niet bewust, toen hij de advocaat de hand drukte, dat hij bijna dezelfde glimlach had die zijn zoon de hele dag om zijn mond gehad had. Buiten scheen de zon en de garagehouder nam de kapper en de oude mevrouw Pinch in zijn wagen mee.