5

Er kwamen nog meer journalisten; vijf, naar hij meende, elk vergezeld van een fotograaf en één van hen had zijn vrouw meegebracht die beneden in een open auto bleef wachten. Om de een of andere reden stonden er meer dan vijf auto's, sommige met de naam van de krant op de carrosserie geschilderd; ze stonden schots en scheef voor het huis geparkeerd en de mensen liepen onophoudelijk de trap op en af, de deur bleef bijna de hele tijd openstaan. Eén der fotografen, die last van de rook had bij zijn werk, ging het raam openzetten en de wind deed de gordijnen bewegen, het papier van de bloc-notes ritselen. Er werd door het hele huis gepraat, heen en weer gelopen, gerookt. Ieder stelde ongeveer dezelfde vragen en Dave antwoordde werktuiglijk, zonder een poging tot nadenken, met de indruk dat het er niet meer op aankwam. Zijn knieën trilden van vermoeidheid maar hij kwam er niet toe te gaan zitten, bleef te midden van hen staan om dan deze, dan gene te woord te staan. Op straat hepen groepjes langzaam voorbij op het trottoir aan de overkant dat langs het grasperk liep, gearmde paren, vaders en moeders met kinderen die vooruit Hepen of die aan de hand meegetrokken werden en iedereen keek naar boven om te trachten iets door het venster te zien, sommigen bleven helemaal stilstaan. Wat de jongens en meisjes betreft die gewoonlijk voor Mack rondhingen, die hadden nu hun hoofdkwartier rondom de perswagens opgeslagen. Twee maal had Dave vanuit de verte de agent van 's morgens gezien, één van de twee in uniform, degene die niet meegegaan was naar Hortonville; hij scheen het druk te hebben.
Hij rookte onbewust de ene sigaret na de andere omdat de mensen die hem ondervroegen, hem hun pakje toestaken en men keek niet meer naar een asbak om, men wierp de peukjes op de grond en trapte ze met de hak uit.
Om zes uur was de lucht bewolkt, het weer was drukkend geworden alsof er onweer op komst was en soms rukte een plotselinge windvlaag aan de bladeren van de bomen aan de overkant. Tenslotte was de een na de ander weggegaan. Allen gingen op een gegeven ogenblik bij de Hawkins aan waar wel dezelfde drukte zou heersen. Sommigen gingen naar de Old Barn om hun artikel telefonisch door te geven.
Op het ogenblik dat Galloway eindelijk alleen dacht te zijn en zich in zijn fauteuil liet neervallen, werd er nogmaals geklopt; hij ging de deur opendoen en zag een man staan die een koffer droeg die heel zwaar leek. 'Zijn ze allemaal weg?' vroeg hij verwonderd. Hij zette zijn koffer neer en veegde zijn voorhoofd af. 'Ik werk bij de belangrijkste omroepmaatschappij. Zoeven is de oproep aan uw zoon bij ons gebracht voor onze nieuwsberichten. Mijn chefs en ik dachten dat hetmisschien meer indruk op hem zou maken als hij uw eigen stem hoorde. '
Wat Dave voor een koffer gehouden had, was een tape-recorder die de man van de radio op één der tafels zette. Hij zocht naar een stopcontact. 'Mag ik het raam een ogenblikje dicht doen?' Het had Galloway veel moeite gekost om de boodschap op te stellen en, evenals Ruth vijftien en een half jaar vroeger, had hij verscheidene kladjes verscheurd. Hij was toen alleen in de flat met de journalist die op een professor leek en deze had zich al de tijd dat hij schreef bescheiden op de achtergrond gehouden zonder zich er ook maar één keer mee te bemoeien. Hij probeerde steeds opnieuw zijn boodschap te formuleren, maar geen enkele van die pogingen gaf hem de indruk met zijn zoon in contact te treden. 'Je vader vraagt je... '
Dat was het niet. Hij voelde wat hij wilde zeggen, maar de woorden ontbraken hem. Daar ze altijd samen geweest waren, Ben en hij, hadden ze nooit de gelegenheid gehad, elkaar te schrijven, behalve de briefjes die één van hen op de keukentafel achterliet. 'Ik ben binnen het uur terug. Eet maar vast, er is koud vlees in de ijskast. '
Hij had wel gewild dat het zo eenvoudig was. 'Ben, ik smeek je', schreef hij.
Het kon hem niet schelen of de mensen hem zouden uitlachen of het niet zouden begrijpen. Hij sprak alleen tot zijn zoon.
'Ben, ik smeek je, geef je over. '
Bijna had hij zijn papier overgereikt zonder er iets aantoe te voegen, had het toen weer teruggenomen omer bij te krabbelen:'Ik ben niet boos op je. '
Hij had ondertekend: 'Dad. '
De man van de Associated Press had het gelezen en toen opgekeken naar Galloway die hem gadesloeg en kritiek verwachtte. 'Kan ik dat zeggen?'
Hij dacht dat hij het laatste zinnetje zou moeten schrappen. Maar de ander vouwde het briefje bijna plechtig op en stak het in zijn portefeuille. 'Natuurlijk kunt u dat!'
Hij had een vreemde stem toen hij dat zei en hij drukte hem de hand voor hij wegging. En nu was daar de man van de radio. Dave vroeg: 'Moet ik dezelfde zinnen zeggen?'
'Dezelfde of andere als u dat wilt. ' Hij stelde het toestel in werking, probeerde het en begon zijn inleiding op een omroepers-toon. 'En nu, dames en heren, onderbreken wij deze uitzending een ogenblik voor een boodschap die de heer Galloway vanuit zijn flat te Everton door de aether tot zijn zoon zal richten. Wij hopen evenals al onze luisteraars, dat deze zich aan het toestel zal bevinden. '
Hij schoof de microfoon naar voren, gaf Dave een wenk om te spreken. 'Hier is dad, Ben... '
Juist op dat ogenblik vulden zijn ogen zich met tranen en de microfoon verdween achter een waas, vaag zag hij het gebaar van de man die hem beduidde door te spreken.
'Het is beter datje je overgeeft... Ja... ik geloof dat dat beter is... In gedachten zal ik steeds bij je zijn, wat er ook gebeurt... '
Zijn stem verstikte en hij kon nog net afmaken: 'Ik ben niet boos op je... ' De verslaggever schakelde de stroom uit. 'Heel goed. Uitstekend. Wilt u uzelf horen?' Hij knikte van neen. De blauwe Oldsmobile had radio. Het was waarschijnlijk dat Ben en Lillian naar iedere nieuwsuitzending luisterden. 'Wanneer wordt het uitgezonden?' had hij de moed te vragen toen zijn bezoeker naar de deur ging. 'Waarschijnlijk in de uitzending van negen uur. ' Het was niet om naar zijn eigen stem te luisteren maar om op dat ogenblik in gedachten dicht bij Ben te zijn. Alvorens te gaan zitten ging hij het raam weer openzetten, onverschillig voor de mensen die voorbij trokken, voor de nieuwsgierigheid die hij in het dorp en overal elders verwekte.
Om half acht al was de lucht zo donker dat hij het licht aan moest doen en op dat moment kwam er nog een bezoeker, een rechercheur van de F. B. I., in burger, die niet ouder dan een jaar of dertig was en die hij meende reeds gezien te hebben. 'Neemt u mij niet kwalijk dat ik u kom storen na dedag die u achter de rug hebt, maar u kunt er van op aan, mijnheer Galloway, dat ik u niet lastig zou vallen als het niet absoluut nodig was. ' Hij reikte hem een officieel papier aan waar Dave slechts een vluchtige blik op wierp. Het was een machtiging voor een huiszoeking.
'Ik zou graag de bezittingen van uw zoon doorzoeken. Is dit zijn kamer, hier links?'
Dave vroeg hem niet wat hij zocht, bedacht, dat het vooral Bens papieren, brieven, schriften, moesten zijn die zijn bezoeker interesseerden. 'Straks zal ik u om een zo volledig mogelijke lijst vragen van de vrienden van uw zoon, ook die erbij inbegrepen die misschien deze streek verlaten hebben. Heeft u familie in het zuiden en in het westen, mijnheer Galloway?'
'Een paar tantes in Virginia... als ze nog leven. Ik heb ze na mijn zesde jaar niet meer gezien en ik heb nooit iets van hen gehoord. '
'Bent u nooit naar het midden-westen geweest met uw zoon?'
'We zijn niet verder geweest, samen, dan Cape Cod en New-York. '
'Ziet u, het komt zelden voor dat iemand rijdt zoals hij gedaan heeft, zonder een bepaald doel. Als we dat doel kenden, zou dat het gebied van de opsporing natuurlijk beperken. '
Hij sprak tegen hem alsof hij de zekerheid had dat Dave aan hun kant stond.
'Het idee om naar een bepaalde plaats te gaan kan op verschillende manieren gewekt worden, soms door een boek of een film, of door een gesprek met een vriend. '
Buiten zijn schoolboeken bezat Ben weinig boeken. Hij had net twee planken van een tamelijk klein kastje vol en de meeste waren boeken over dieren waar hij een jaar of vier geleden belang in stelde. Waarom vond Dave het nodig te zeggen, alsof hij beschuldigd werd of een gunstige indruk wilde maken: 'Die revolver heeft hij beslist niet hier gevonden, want ik heb er nooit een gehad. '
Dat had hij 's morgens ook al gezegd. Hij zei het nu weer.
'Wij hebben al ontdekt hoe hij er aan gekomen is. ' Terwijl hij de boeken doorbladerde, legde de rechercheur uit:'U kent dokter Van Horn zeker wel?'
'Ja, heel goed. Dat is onze huisarts. Zijn zoon Jimmykwam jarenlang geregeld in deze kamer spelen. '
Dat was vooral geweest in de tijd kort voordat Bennaar de high school ging. Jimmy was in die tijd klein enmager en verbazend druk. Twee jaar geleden was hijplotseling in de lengte gaan groeien en nu stak hij eenhalf hoofd boven al zijn kameraden uit en hij scheenzich te generen voor zijn lengte, voor zijn stem dieheel laat was gaan wisselen.
'Heeft u hem de laatste tijd nog gezien?'
'Hij is niet bij ons geweest, als U dat bedoelt, maar ikheb alle reden om aan te nemen dat Ben hem vaak zag. '
'Dokter Van Horn heeft een jaar of twaalf geleden een revolver gekocht toen hij nog in Albany woonde en hij 's nachts vaak in de buitenwijken geroepen werd. Die revolver, die bijna vergeten in een la lag, heeft Jimmy voor vijf dollar aan uw zoon verkocht. Dat heeft hij vanmiddag aan een rechercheur bekend; het is twee weken geleden gebeurd. ' Dave wist hier niets op te zeggen. De Van Horns gingen voor rijk door, bezaten het mooiste huis van Everton, omgeven door een echt park. Hun dochters hadden ieder een eigen paard. Mevrouw Van Horn was de erfgename van een fabrikant van chemische producten die door het hele land bekend waren. 'Heeft u dit boekje gekocht?'
De rechercheur hield hem een almanak voor die hij zich niet herinnerde ooit in huis gezien te hebben. In de afdeling 'Gegevens' stonden de namen van de vroegere presidenten der Verenigde Staten, inwoneraantal van de grote steden, statistieken, de maximumsnelheden op de wegen in de verschillende staten. Op een andere bladzijde vond de man van de F. B. I. bijna onmiddellijk, alsof hij ze zocht, twee kruisjes die met potlood aangebracht waren. In de eerste kolom van die bladzijde stonden de namen der staten in alfabetische volgorde, in de volgende kolommen de minimumleeftijd voor het sluiten van een huwelijk, eerst voor mannen, dan voor vrouwen, en tenslotte de vereiste ondertrouw-termijnen.
'Ik zal dit boekje mee moeten nemen. '
'Mag ik het even zien?'
De twee staten waar een kruisje by stond, waren Illinois en Mississippi. In Illinois was de minimumleeftijd voor de jongens achttien jaar, voor de meisjes zestien, terwijl die cijfers in Mississippi respectievelijk veertien en twaalf jaar waren. In geen der beide staten was een ondertrouw-termijn vereist, zodat het voldoende was even bij de eerste de beste vrederechter aan te gaan om in enkele minuten getrouwd te zijn. Ben kon gemakkelijk voor achttien doorgaan. 'Ik geloof niet dat ik de namen die ik u zoëven vroeg, nog nodig heb. Dit schijnt me een voldoende antwoord op onze vraag. '
'Denkt u dat ze naar één van die staten gaan? Het zou toch zo eenvoudig geweest zijn... ' Hij zweeg en probeerde een onnozel gezicht te zetten, maar dat ging hem slecht af.
'Ik ben er zeker van', verbeterde hij, 'dat, als hij het ons uitlegt... '
De ander keek hem bevreemd aan, alsof hij zojuist een enormiteit beweerd had.
'U moest proberen wat te rusten, mijnheer Galloway. U zult morgen ongetwijfeld een zware dag krijgen. ' Ook hij reikte hem de hand. Dave schrok plotseling bij de gedachte alleen te blijven en had hem bijna willen vragen om te blijven. Hij wist niet meer wat hij beginnen moest in de flat waar zoveel mensen binnengelopen waren als in een stationswachtkamer.
Had hij vóór de huiszoeking zich ervan moeten overtuigen dat er niets was in Bens kamer, dat de politie een aanwijzing zou kunnen verschaffen? Het scheen hem, dat hij jegens zijn zoon te kort geschoten was omdat hij niet ver genoeg vooruitgekeken had en hij had hem vergiffenis willen vragen. Wie weet? Misschien had hij er ook verkeerd aan gedaan die boodschap op te stellen, zijn oproep door de radio te laten uitzenden. Er waren natuurlijk mensen die zouden denken dat het was om zich aan de kant van de politie te scharen.
Om Godswil! Als Ben dat ook maar niet dacht! Tot nu toe was hij niet op dat idee gekomen. Opeens bedacht hij zich dat en hij had wroeging, hij had de boodschap die hij geschreven en in zijn onschuld voor de tape-recorder herhaald had, terug willen nemen. Het was niet waar! Hij probeerde niet een gunstige indruk te maken, noch zich aan zijn verantwoordelijkheid te onttrekken. Ben, dat was hij, en hij was bereid voor het gerecht te verschijnen en de straf te ondergaan. Zou Ben dat begrijpen als hij zijn vader hoorde zeggen: 'Ik ben niet boos op je?' Op dat ogenblik had hij geen andere woorden kunnen vinden. Het waren de enige geweest die hem op de lippen gekomen waren. Maar nu begon hij zich er rekenschap van te geven dat ze eigenlijk een beschuldiging inhielden.
Hij beschuldigde niet, verklaarde ook niet. Daarvoor was het de tijd nog niet, dat zou later komen.
Ben was zijn zoon en Ben kon niet opeens veranderd zijn. Zelfs als hij dacht aan Charles Ralston, die aan de kant van de weg uitgestrekt lag en aan de scène die zich in de auto afgespeeld had, kon hij niet boos op hem worden. Hij was alleen maar ontzet, zoals men dat is door een natuurramp.
Het denken maakte hem doodmoe. Hij had de radertjes van zijn hersenen stil willen zetten zoals men het werk van een horloge stil zet. Buiten vielen de grote regendruppels steeds sneller, maar het onweerde niet; men zag het niet lichten. Dave liep onafgebroken de kamer rond. Ook zijn gedachten draaiden in 't rond. Het was pas kwart over acht en zijn radioboodschap zou niet voor negen uur uitgezonden worden. Hij stond op het punt uit te gaan, blootshoofds, om wat op te frissen in de koele regen en ditmaal was het een opluchting voor hem voetstappen op de trap te horen.
Iemand kwam zo zachtjes mogelijk naar boven, bleef toen aan de andere kant van de deur staan zonder te kloppen, zonder iets te zeggen, terwijl hij binnen in spanning wachtte.
Er verliep wel een minuut voordat hij op de vloer een licht geritsel hoorde. Iemand was bezig een papier onder de deur door te schuiven en het was zo geheimzinnig, dat hij enige tijd aarzelde alvorens het op te rapen. Er was met een grof potlood zoals timmerlui gebruiken, op geschreven: 'Als je me liever niet ziet, doe dan niet open. Ik leg een pakje op het portaal. '
Het was getekend 'Frank', de voornaam van Musak,die ze nooit gebruikten. Deze bleef wachten en toenDave de deur opende, zag hij hem in het halfdonkerstaan, met een pakje in de hand.
'Ik dacht datje misschien liever niemand wou zien, ofdatje sliep. '
'Kom binnen, Musak. '
Hij was de eerste, die dag, die zijn voeten veegde, en Galloway zag hem, voor de eerste maal voorzover hij zich kon herinneren, zijn pet afzetten. In de vele jaren dat ze elkaar kenden, dat ze iedere zaterdag samen triktrak speelden, was Musak nooit bij Dave boven geweest want als hij zijn vriend iets te zeggen had, was hij altijd in de winkel gekomen. 'Ik heb dit meegebracht', zei hij, terwijl hij een fles whisky uit het papier haalde.
Hij had zich herinnerd dat Dave hem een keer gezegd had dat hij, om Ben, nooit alcohol in huis had, om het voorbeeld en ook om hem niet in verleiding te brengen.
'Als je liever hebt dat ik wegga, dan heb je 't maar te zeggen. '
Hij scheen hier nog zwaarder en stroever dan thuis en toch bewoog hij zich zonder geluid te maken, bijna zonder lucht te verplaatsen, alsof hij in een ziekenkamer was. Hij haalde glazen uit de keukenkast en ijsblokjes uit de ijskast. 'Heb je gegeten?' Dave knikte.
'Wat?'
'Een boterham. '
'Wanneer?'
'Ik weet niet. De baseballwedstrijd was nog niet afgelopen. ' Hij herinnerde zich het geschreeuw op het veld terwijl hij met een boterham in de hand zat. Musak reikte hem één van de beide glazen aan, dat hij niet dorst te weigeren.
'Het is tijd datje wat stevigers eet. Ga zitten. Laat mij maar begaan. '
Hij sprak op een brommige toon, zoals altijd, maar zachter dan gewoonlijk, ging terug naar de keuken, opende opnieuw de ijskast waar hij twee grote runderlappen vond.
's Zaterdags kocht Dave altijd twee stevige runderlappen voor hen beiden, voor de lunch van zondag. Die traditie was al meer dan tien jaar oud. Pas toen hij het vlees op een bord zag, dacht hij eraan dat het de vorige dag zaterdag geweest was en dat hij tegen tien uur 's morgens zijn zaak gesloten had, zoals hij dat al zovele malen gedaan had, om zijn inkopen te gaan doen in de First National Store. Op het bordje op de deur stond: 'Ik ben over een kwartier terug. '
's Middags, tegen vijf uur, was hij bezig geweest aan een dameshorloge toen Ben de winkel was binnengekomen. Ofschoon Dave met zijn rug naar de deur zat, wist hij dat het zijn zoon was aan de manier waarop de deur geopend werd.
'Vind je 't erg als ik niet thuis kom eten, dad?'
Dave had zich niet omgedraaid, was, met de loupevoor zijn rechteroog, over de radertjes van het horlogegebogen blijven zitten. Hij zou wel gezegd hebben:'Kom niet te laat thuis. '
Dat was zijn gebruikelijke zin.
'Ga je naar Musak?' had Ben gevraagd.
Dat had hem niet vreemd toegeschenen. Misschienhad Ben dat andere zaterdagen ook wel gevraagd.
'Ja. Ik ben tegen half twaalf weer terug. '
'Dag dad. '
Opeens riep Galloway:'Musak!'
'Wat?'
'Ik kan niet eten. '
Maar de runderlap bleef in de pan sissen.
'Ze hebben me gevraagd of ik een boodschap per radiouit wilde zenden dat hij zich moet overgeven. '
De meubelmaker wierp een onderzoekende blik ophem vanuit de keuken en zei alleen maar:'O, ja?'
'Ik heb ja gezegd. Ze hebben het opgenomen. ' Musak zei er niets op.
'En nu vraag ik me af of ik er goed aan gedaan heb. ' Het regende hard. De regen kletterde op het dak. Hij ging het raam sluiten, want er begon zich een plas te vormen op de vloer.
'Ik was bang dat ze hem dood zouden schieten. '
'Ga hier zitten. '
Musak had voor hem op een servet gedekt, want hij wist niet waar het tafellaken werd opgeborgen en hij bleef tegenover Galloway, met de beide ellebogen op de tafel zitten wachten, zoals men doet wanneer men een kind wil laten eten.
'Ik heb de hele middag de radio aangehad', bromde hij. 'Wat zeggen ze?'
'Ze herhalen ieder uur bijna dezelfde zinnen. Ze denken nu dat de auto op weg naar Chicago is. Maar er zijn ook mensen die beweren dat ze hem in Zuid-Carolina hebben zien rijden. '
Bijna zonder dat hij het merkte, was Dave begonnen te eten. Musak had zichzelf een tweede glas whisky ingeschonken.
'Een rechercheur is de hele dag bezig geweest met de mensen van het dorp te ondervragen. Hij is bij mij ook geweest. '
'Om te controleren of we gisteravond bij elkaar geweest zijn?'
'Ja. Er zijn ook twee journalisten hier gebleven, ze hebben kamers genomen in de Old Barn. ' Het was voor 't eerst sinds 's morgens dat Galloway, zonder dat hij het zelf wist, zich ontspande. De aanwezigheid van Musak werkte kalmerend. Het deed hem goed zijn stem te horen, zijn vertrouwd grof gezicht te zien.
'Wil je een stuk appeltaart? Ik heb er een in de ijskast zien staan. '
Appeltaart behoorde ook tot het zondagsmenu.
'Wil jij er niet een stukje van?'
'Ik heb al gegeten. '
Hij had genoeg aan zijn pijp, die hij opstak, de pijp die hij met een ijzerdraadje gerepareerd had. Een ogenblik waande Dave zich, door de scherpe geur van de tabak, in het gele huis aan 't eind van de laan. 'Wasje van plan om te luisteren om negen uur?' Galloway knikte van ja en Musak keek hoe laat het was op zijn oude zilveren horloge dat nog nooit gerepareerd had behoeven te worden. 'We hebben de tijd. Het is nog twaalf minuten. ' Toen Galloway de vaat naar de keuken wilde brengen, hield hij hem tegen. 'Dat zullen we straks wel doen. ' Hij wees hem op zijn fauteuil, alsof hij zijn vaste gewoonten kende. 'Koffie?'
Zonder het antwoord af te wachten ging hij ze klaarmaken, zwaar en zwijgend, en men hoorde zelfs geen kopje neerzetten.
Dave keek op zijn horloge en werd zenuwachtiger naarmate het ogenblik naderde. Om vijf minuten voor negen ging hij het radiotoestel uit Bens kamer halen, stak de stekker in één der stopcontacten van de huiskamer en draaide de knop om, om het toestel tijd te geven warm te worden.
Musak had ook koffie genomen. Men hoorde het slot van een symfonie. Toen kwam, na een beursbericht, het laatste nieuws.
Er werd niet dadelijk over Ben gesproken, maar over een verklaring van de President betreffende de tarieven der in- en uitvoerrechten, vervolgens over een grensincident tussen Libanon en Israël. De omroeper sprak snel, kort afgebeten, zonder pauze als hij op een ander onderwerp overging. Binnenlands nieuws: de politie van de zes staten, waarbij zich thans ook de F. B. I. gevoegd heeft, is nog steeds op zoek naar de zestienjarige moordenaar, Ben Galloway. Deze heeft op zaterdagavond, vergezeld door zijn vriendin Lillian Hawkins, pas vijftien en een half jaar oud, Everton in de staat New-York verlaten in de stationcar van zijn vader. Na met een revolver een zekere Charles Ralston, vier en vijftig jaar, woonachtig te Long-Eddy, aan de grens van Pennsylvanië, gedood te hebben, heeft het tweetal zich van de blauwe 'Oldsmobile' van het slachtoffer meester gemaakt en zijn weg in zuidwestelijke richting vervolgd. De beide mannen bleven onbeweeglijk zitten en vermeden elkaar aan te kijken. Tegen zijn verwachting was Dave meer ongeduldig dan ontroerd, alsof de aldus vertelde gebeurtenissen noch hem, noch zijn zoon meer aangingen.
De wagen genummerd 3M-2437 is achtervolgens gesignaleerd in Pennsylvanië, in Virginia en, volgens de laatste berichten, in Ohio. Het is echter moeilijk de door de voortvluchtigen gevolgde weg vast te stellen wegens het grote aantal tegenstrijdige berichten die de politie bereiken. Nu kwam een andere stem voor de microfoon. En thans, dames en heren, onderbreken wij onze nieuwsberichten een ogenblik om een oproep uit te zenden die de heer Dave Galloway tot zijn zoon richt. Het was de stem van de journalist die anderhalf uur geleden bij hem gekomen was, maar het leek Galloway dat de tekst niet helemaal dezelfde was. Er kwam een stilte, toen een gekraak, en daar kwamen, met een vreemde weergalm, alsof ze in de holle ruimte van een kathedraal werden uitgesproken, de woorden die hem vertrouwd waren maar hem nu, plotseling, het bloed naar de wangen joegen. Hier is dad, Ben... Het is beter dat je je overgeeft... De pauzes tussen de zinnetjes schenen eindeloos. ... Ja, ik geloof oprecht, dat dat beter is... In gedachten zal ik altijd bij je zijn, wat er ook gebeurt... Men hoorde hem zwaar ademhalen, kreeg de indruk dat hij iemand toestemming vroeg verder te gaan alvorens te besluiten: Ik hen met boos op je...
'En nu, dames en heren, geven wij u het laatste weerbericht... '
Hij strekte de hand uit om de knop om te draaien. Musak zei niets. Galloway voelde evenmin lust om te spreken en nu hoopte hij dat Ben niet geluisterd had. Als hij, ergens op de weg, geluisterd had met zijn blik op de lichtbundel van de koplampen gevestigd, zou hij dan ook al de knop weer omgedraaid hebben? 'Ik dacht... ' begon Dave.
Hij had gedacht er goed aan te doen. Hij had zich verbeeld dat hij contact met Ben zou krijgen. Hij had zeallemaal beleefd ontvangen. Hij had hun vragen beantwoord, hun sigaretten aangenomen. Hij had zijn zoon verraden, pas nu gaf hij zich daar rekenschap van. Hij wekte de indruk, zich te verontschuldigen, de anderen te hulp te komen. Begreep Musak wat hij voelde? Zwijgend nam hij een slokje whisky en veegde zijn mond af. Plotseling ratelde een donderslag, zo hevig, dat de bliksem in één van de bomen tegenover het huis of in de toren van de katholieke kerk geslagen kon zijn. Er volgde geen tweede. Gedurende enkele minuten sloeg de regen met verdubbelde hevigheid neer, maakte een oorverdovend lawaai op het dak, waarna hij plotseling ophield, als bij toverslag, en toen was het volkomen stil. Dave zat met het hoofd op de borst gezakt maar hoe moe hij ook was, hij sliep niet, dommelde niet, maar bleef zichzelf voortdurend verwijten maken. Toen hij Musak zag opstaan, lette hij er niet op, noch op het geluid van de kraan in de keuken. De politie van de zes staten...
En twee kinderen in een auto die angstig de wagens bespiedden die hen voorbijreden of tegemoet kwamen, trachtend met hun blik de duisternis te doorboren terwijl ze voortdurend verwachtten aangehouden te worden.
De man van de F. B. I. had de almanak meegenomen waarin twee kruisjes illinois en Mississippi aangaven. Waren ze nog steeds, op goed geluk door alle valstrikken heenglippend, op weg naar hetzelfde doel? Zettenze deze dolle tocht alleen maar door om, als ze eenmaal een bepaalde grens over waren, naar een vrederechter te snellen en hem, hijgend, te smeken: 'Trouw ons!'
Als ze niet al te veel omwegen gemaakt hadden, konden ze deze nacht nog Illinois bereiken, misschien er al zijn. Het was niet onwaarschijnlijk dat ze in een afgelegen dorp een oude rechter uit bed zouden bellen die overdag niet naar de radio geluisterd had. Moesten ze daarginds, in de vlakten van het middenwesten, ook door onweersbuien trekken? Hij verweet zich dat hij niet naar de weerberichten geluisterd had, begon onrustig te worden en hij wilde maar, dat Musak weer tegenover hem kwam zitten om hem het denken te beletten. Hij was ook op de weg, met het eentonig geluid van de ruitenwissers die de seconden schenen te tellen.
De politie van de zes staten... Plus de F. B. I.
Hij stond ineens op om zich een slok whisky in teschenken, keek naar de radio terwijl hij uitrekende dathij nog vijf en dertig minuten op de uitzending vantien uur moest wachten. Het scheen hem toe dat hij,ditmaal, nieuws zou horen.
'Je had niet moeten afwassen, Musak. '
Musak haalde de schouders op, schonk zichzelf nogeens in en ging in een stoel zitten.
'Je weet wat ik je gezegd heb: als je liever alleen bent,ga ik direct weg. '
Dave knikte van neen. Hij wilde niet liever alleen zijn.
Hij durfde zich niet voor te stellen hoe die avond geweest zou zijn als Musak niet zo bescheiden een stukje papier onder de deur door was komen schuiven. 'De mensen weten het niet, kunnen het ook niet weten', zei Galloway als tot zichzelf. Waarop Musak, zacht, alsof hij ook alleen maar voor zichzelf sprak: 'Toen mijn dochter weggelopen is, heb ik anderhalfjaar lang niets van haar gehoord. ' Het was de eerste maal dat hij een toespeling op zijn persoonlijk leven maakte en hij deed dat ongetwijfeld om zijn vriend te hulp te komen. 'Eindelijk hebben ze me geschreven uit een ziekenhuis in Baltimore waar ze terechtgekomen was, en waar ze een baby verwachtte. '
'Wat heb je toen gedaan?'
'Ik ben er heen gegaan. Zij heeft me met willen zien. Ik heb op het kantoor geld achtergelaten en ik ben vertrokken. '
Meer zei hij er niet over en Dave durfde hem niet te vragen of hij haar later nog teruggezien had, ook niet of dat die dochter was die hem van tijd tot tijd schreef vanuit Californië en hem kiekjes van haar kinderen stuurde.
'Ik vraag me af wat ze denken... '
Steeds maar haalde hij zich het paar in de auto voor degeest.
'Ieder denkt weer anders', zuchtte Musak.
Na een ogenblik, waarin men het gereutel van zijn pijphoorde, voegde hij er aan toe:'Ieder verbeeldt zich dat hij gelijk heeft. ' Galloway keek op zijn horloge, bang om de radio te laat aan te zetten. 'Je moest gaan zitten. '
'Ik weet het. Ik heb bijna de hele dag gestaan. Ik kan niet anders. '
Iedere keer als hij ging zitten, begonnen zijn benen te trillen, kroop een nerveuze angst door zijn hele lichaam. Hij zei ineens:'Dokter Van Horn zal het wel ellendig vinden. ' Hij verklaarde niet nader wat, hoewel hij aan Musaks gezicht begreep dat deze niet met de revolvergeschiedenis op de hoogte was.
Over enkele ogenblikken hoort u onze laatste nieuwsberichten.
Men gaf eerst de beursberichten. Zojuist vernemen wij, dat Ben Galloway, de zestienjarige moordenaar, aan wie zijn vader tijdens onze laatste uitzending een oproep gericht heeft... Zij hielden hun adem in.
... zich met zijn vriendin ongeveer op het tijdstip van die oproep vervoegd heeft ten huize van een vrederechter te Brownstown, aan de grens van Indiana en Illinois met het verzoek hen onmiddellijk in het huwelijk te verbinden. De rechter, die toevallig kort te voren het signalement van het tweetal door de radio gehoord had, is de kamer uitgegaan onder het voorwendsel de benodigde papieren te gaan halen en is naar de telefoon gesneld.
Voor hij verbinding met de sheriff heeft kunnen krijgen,hoorde hij het geluid van een motor; de jongelui, die ongetwijfeld zijn bedoeling vermoedden, hadden het hazenpad gekozen.
Hoe het ook zij, dit beperkt het gebied van de opsporing. Het bewijst tevens dat de blauwe 'Oldsmobile' in de laatste vier en twintig uur een veel grotere afstand heeft afgelegd dan men tot nu toe aangenomen had en dat Ben Galloway praktisch niet achter het stuur vandaan geweest is. De politie van Illinois bewaakt alle knooppunten van het verkeer en het schijnt dat een arrestatie binnen zeer korte tijd te verwachten is. '
Had Musak het gemerkt? Op een bepaald moment tijdens de uitzending had Galloway het niet kunnen helpen dat een nauwelijks merkbaar glimlachje om zijn lippen speelde. Het was geen glimlach van voldoening, ook niet ironisch. Het betekende niets bepaalds. Alleen een soort van contact met Ben, daarginds. Hij sloot de ogen om die indruk weer terug te vinden maar het was al voorbij, ijl en ongrijpbaar, als een zuchtje wind. Wat er overbleef, waren slechts twee mannen in hun diepe stoelen.