HOOFDSTUK 9

 

 

 

Door de storm werd het die avond vroeger donker dan anders. De jonge Angus Macandrew en Iain werden bij Hughie op de kamer gelegd en Barbara kreeg de kleine logeerkamer.

Toen de volwassenen later een kopje koffie zaten te drinken stelden Bluey en Shaun voor die avond te gaan dansen. ‘Drie jongens, drie meisjes. Mooier kan het niet.’

‘Doe niet zo dwaas,’ zei Jonsy. ‘Dansen is al nooit mijn sterkste punt geweest, maar bovendien heb ik het de laatste vijf jaar niet een keer meer gedaan.’

Conrad lachte. ‘Laat je daardoor niet afschrikken, hoor. Jonsy doet heus wel mee Maar ik vind eigenlijk dat Christabel maar moet besluiten of we het wel of niet doen. Ze is de hele nacht druk bezig geweest met het corrigeren van mijn drukproeven en ik zou me voor kunnen stellen dat ze letterlijk omtolt van de slaap.’

‘Wanneer jullie het vol houden,’ zei ze, ‘moet ik dat ook kunnen. Ik weet hoe mooi die balzaal is en ik wil hem dolgraag een keer in gebruik zien.’

“Dan stel ik voor dat jullie even wat anders aan gaan trekken,’ zei Conrad met een blik op de dikke truien en lange broeken die ze aan hadden. ‘In die tussentijd ruimen wij de zaak hier wel op ... Mijn hemel! Wie komt daar nu nog aangelopen?’

Er volgde een keihard geklop op de deur van de veranda. Ze renden allemaal achter Conrad aan. Hij deed de deur open en daar stond een verzopen, lang, mager, gebaard figuur met een rugzak. Conrad pakte hem bij zijn elleboog vast en trok hem het huis in.

‘Sorry, mensen,’ zei het figuur. ‘Ik ben door de storm overvallen. Nergens een schuilplaatsje te vinden ... binnen vijf minuten was ik doorweekt. Toen heb ik een oude schuur gevonden, maar die was aan één kant open. Toen dacht ik er opeens aan dat ik het beste hiernaartoe kon gaan. Maar het is nog een heel eind van de hoofdweg naar dit huis en de weg tussen de heuvels door was onder water komen te sttan, zodat ik de Portalen over moest. Er logeert hier een meisje dat ik in de trein heb ontmoet en ik ... ’

‘De student!’ riep Christabel.

‘Gordon Millon,’ voegde Jonsy daaraan toe. ‘Jongens, laat het bad eens voor hem vollopen; en Conrad, ga jij wat schone kleren halen. Shaun, kun jij de soep alvast opzetten?’

Binnen de kortste keren was Gordon Millon gebaad en gekleed ln een warme trui en broek van Conrad. Hij zat aan tafel soep met brood te eten en kreeg weer een beetje kleur op zijn wangen.

‘Heel verstandig van je, Millon, dat je in beweging bent gebleven,’ zei Conrad. ‘En je mag blij zijn dat je hierheen bent gekomen, want verderop is de weg helemaal onbegaanbaar geworden.’

‘Ik was al lang van plan hier langs te wippen om mijn reisgenote nog even te zien.’ Gordon Millon grinnikte in de richting van Christabel, die hem slechts een beleefd glimlachje gaf.

Bluey schudde zijn hoofd. ‘Dat meisje kan snel werken. Binnen een paar dagen na haar aankomst, heeft ze al een hele sleep bewonderaars achter zich aan, van wie er eentje zelfs noodweer trotseert om haar te zien.’

Christabel vond het niet zo prettig dat Bluey deze opmerking maakte. Ze vermoedde dat het pas heel kort geleden was dat Conrad van het idee was af gestapt dat Lisa en zij uit hetzelfde hout gesneden waren. Ze was blij dat Gordon zei liever bij de warme kachel te blijven dan mee te gaan dansen.

Samen met Barbara ging ze naar haar slaapkamer en maakte haar klerenkast open. ‘We zijn bijna even groot... ik denk alleen dat jij iets slanker bent. Deze roze jurk is echt iets voor jou. Of anders deze blauwe ... Is het niet belachelijk dat de mannen erop staan dat we ons omkleden?’

Barbara lachte. ‘Zo zijn ze hier nu eenmaal. Weken lang komen ze hun werkkleding vrijwel niet uit en dan opeens moet er wat worden gevierd... Christie, ik zou die blauwe jurk graag willen proberen. Ik denk dat die me goed zal staan.’

Dat bleek inderdaad het geval te zijn. ‘Trek je hem eigenlijk niet liever zelf aan?’ vroeg ze aan Christabel.

‘Nee. Om de een of andere reden heb ik er aldoor spijt van gehad dat ik hem heb gekocht. Ik heb hem maar een keer gedragen. Nee, ik trek die witte jurk aan.’ Ze vroeg zich af of Conrad zich zou herinneren dat ze die avond in Winchester een witte jurk gedragen had..

Samen liepen ze de trap weer af. ‘Barbara, wat zie je er schitterend uit,’ zei Conrad. ‘Blauw staat je geweldig!’

Ze gaven de kinderen permissie om wat langer op te blijven en die gingen meteen druk plannen maken wat ze allemaal zouden gaan doen. Christabel keek naar Davina en Rosemary. Binnen een paar jaar zouden het tieners zijn. Ze moest terugdenken aan de tijd toen Lisa vijftien jaar was geweest. Ze had er toen al zo mooi uitgezien en het idee gehad dat ze nog een heel, heel lang leven voor zich had. Nu was ze er niet meer en had vele mensen verdrietig achtergelaten -een gedesillusioneerde echtgenoot, een klein jongetje dat zich redelijk snel herstelde en een schat van een dochter die vroeger zo open en spontaan was geweest, maar zich nu altijd uiterst gereserveerd gedroeg.

Maar dit was niet het juiste moment om over dat soort dingen na te denken. Ze liepen naar de schitterende balzaal van het oude huis en Conrad zette muziek op. Hij danste net zo vaak met Barbara als met Christabel, die tegen zichzelf zei dat ze gek was om het zo heerlijk te vinden om zijn armen om zich heen te voelen en even net te doen alsof er nooit boze woorden over en weer gevallen waren. Hij hield zijn gezicht dicht bij het hare en ze voelde zijn adem over haar wang strijken. Ze was blij dat de verlichting half duister gehouden was. Conrad vertelde haar dat de balzaal in 1900 was gebouwd ter ere van het veertigjarige huwelijksfeest van Helga en Peer Josefsen. Later hadden ze er nog eens een groots bal georganiseerd toen hun zoon veilig uit de Eerste Wereldoorlog was teruggekeerd. Kort daarna waren beiden overleden. Conrad kon er zo goed over vertellen, dat Christabel het idee kreeg dat ze Peer en Helga had gekend. Wat jammer dat geen van hun afstammelingen naar hen was genoemd. Wat zou het heerlijk zijn om ... Plotseling begon ze te blozen toen ze zich realiseerde welke wending haar gedachten aan het nemen waren. Conrad keek haar aan, zag het en begon even te lachen. Snel draaide ze haar hoofd naar zijn borst.

‘Ik houd van meisjes die kunnen blozen,’ zei hij. ‘Dat betekent dat ze niet zo hard zijn als ze zich soms voordoen.’

‘Wat bedoel je daarmee?’

‘Laat maar. Vanavond moeten we eens een keer geen ruzie maken.’

Christabel dacht verder over de geschiedenis van deze balzaal. Jonsy had haar verteld dat de zusjes van Conrad hier hun huwelijksrecepties hadden gegeven. Oh ja, iedereen was hier gelukkig geweest - tot de komst van haar halfzusje. Niet meer aan denken. Nu moest ze genieten van het feit dat ze in Conrads armen over de dansvloer zweefde... zachtjes en ritmisch ... net alsof ze op wolken liep ... alsof haar voeten de grond niet raakten. Plotseling werd er gelachen en hoorde ze - uit de verte leek het wel - Conrads stem. ‘Mijn partner valt dansend in slaap. Of jullie het geloven willen of niet. Werkelijk! Oh, het arme meisje. Ik durf er iets onder te verwedden dat er in heel Engeland geen werkgever te vinden is die zijn personeel een hele nacht door laat werken en dan ook nog eens verwacht dat er de avond daarop wordt gedanst!’

Toen voelde ze hoe zijn armen haar stevig omklemden. Voorzichtig bracht hij haar naar een divan die tegen een van de lange muren stond. Hij liet zijn armen onder haar knieën glijden en deponeerde haar behoedzaam temidden van de kussens. Met moeite deed ze haar ogen open en keek hem recht aan. Even had ze het idee dat ze alleen waren. ‘Conrad... ik vond het heerlijk om te werken ... en te dansen ... maar nu voel ik me zo moe... Ik heb het gevoel dat ik in mijn slaap aan het praten ben, dus let maar niet op wat ik zeg.’

Conrads gezicht was heel dicht bij het hare. ‘Dat doe ik wel, want ieder woord bevalt me,’ fluisterde hij.

Plotseling kwam ze overeind. ‘Ik kan hier niet gaan slapen. Maar ik kan mijn ogen ook niet meer open houden. Nee, dank je, Barbara, ik wil niets meer drinken. Ik zal een nachtjapon voor je klaarleggen en dan duik ik mijn bed in. Welterusten, allemaal. Ik zal tot morgenochtend van deze wereld geen weet meer hebben.’

Maar daar vergiste ze zich volkomen in. Na drie uur slapen werd ze wakker en kon onmogelijk weer in slaap komen. Wat kraakte dit oude huis ’s nachts! Liepen er vriendelijke geesten in rond? Hoorde ze daar Peer de trap op komen lopen, met een kaars in zijn hand, in de richting van de slaapkamer van Helga? Ze was er zeker van dat die twee mensen hier volmaakt gelukkig met elkaar waren geweest. Jonsy had haar wel eens een foto van hen laten zien ... Toen moest ze opeens weer denken aan het heden. Doe toch niet zo moeilijk, zei ze tegen zichzelf. Conrad heeft nu geen hekel meer aan je. Hij vind het niet erg meer dat je hierheen gekomen bent. Je hebt hem duidelijk gemaakt dat je hem kunt helpen om het schrijven hier voort te zetten. Hij heeft je officieel in dienst genomen. Je kunt je nu veilig voelen. Wat wil je nog meer?’

Maar ze kende het antwoord op die laatste vraag maar al te goed. Ze moest maar eens wat gaan lezen. Misschien zou ze dan vanzelf wel weer in slaap vallen. Hè, Wat vervelend. Ze had de ‘Ngaio Marsh’ waar ze mee bezig was, beneden laten liggen. Ze moest het boek maar even gaan halen. Alle anderen zouden inmiddels ook wel al lang naar bed zijn gegaan. Met uitzondering dan misschien van die vriendelijke geesten die ze in haar verbeelding de trap op had horen komen...

Ze trok een fluwelen ochtendjas aan, schoof haar voeten in de pantoffeltjes die onder het bed stonden en liep zachtjes de trap af. Toen ze haar hand op de deurkruk van de keuken legde, bleef ze opeens doodstil staan. Achter in de gang brandde nog licht in de zitkamer en daar zag ze hoe twee mensen elkaar omhelsden. Conrad, die een kamerjas van zachte badstof aan had en Barbara, die in haar dunne ochtendjas was gekleed. Hij had zijn armen om haar heen geslagen en haar hoofd rustte op zijn schouder. Ze zag hoe hij zachtjes over haar haren streelde. Christabel voelde dat Barbara aan het huilen was. Toen tilde ze haar hoofd op en zei: ‘Oh, Conrad. Ik ben zo lang, zo lang weg geweest. Ik heb aldoor het gevoel gehad dat ik niet werkelijk leefde.’

‘Dat weet ik, dat weet ik,’ zei hij met een stem vol medeleven en begrip. ‘Maar dat is nu voorbij. Onthoud dat goed, meisje. Iedereen maakt wel eens vergissingen, maar moeder zegt altijd dat de mens vaak de gelegenheid wordt geboden om die te herstellen. Barbie, mijn liefje, neem een boek mee en probeer later wat te slapen. Morgen breekt er een heel nieuwe tijd voor je aan.’

Christabel slaagde erin ongemerkt weer naar boven te gaan. Ze dook haar bed in en draaide haar gezicht naar de muur, maar de tranen wilden niet komen. Wat konden dromen je bedriegen! De werkelijkheid had ze beneden gezien. Barbara was weer thuis... de ware dochter van de mistige bergen ...

 

De volgende ochtend hoorde ze stemmen in de kamer van Barbara en ging ervan uit dat Rosemary naar haar toe was gegaan. Maar toen ze langs de slaapkamer van de meisjes liep, zag ze dat het bed van Davina leeg was. Het meisje zat honderduit tegen Barbara te praten. Christabel was altijd trots geweest op het feit dat jaloezie haar vreemd was. Jaloezie kon alleen maar misère veroorzaken, had ze zichzelf altijd voorgehouden en er was op deze wereld zonder dat al ellende genoeg.

Maar Davina had al die tijd dat ze nu op Thunder Ridge was, nog nooit zo met haar gepraat. Toen ze nog met hun moeder in Engeland woonden, was dat anders geweest. Ze voelde zich opeens ontzettend jaloers. ‘Arme Barbara,’ zei ze in de hoop zo de spanning die ze voelde te verdrijven. ‘Gisteren een hele reis achter de rug, ’s avonds gedanst en dan ’s morgens vroeg jou kwekkend en wel in bed.’

Barbara lachte. ‘Oh, ik vind het niet erg, Christie. Ik heb kort maar vast geslapen. Eerst wilde dat niet lukken, maar toen heb ik beneden een boek gehaald en ben vrijwel meteen daarna in slaap gevallen.’

Niet door dat boek, dacht Christabel, maar door de troostende armen van Conrad om je heen. Ze kon Barbara dat leugentje om bestwil niet eens kwalijk nemen. Ze zouden het de anderen wel vertellen wanneer ze de tijd daartoe rijp achtten. Wat zou iedereen daar blij om zijn. Een bond tussen Mount Hebron en Thunder Ridge!

Barbara keek uit het raam. Alle wolken waren verdwenen. De bergen staken schitterend af tegen de strakblauwe hemel. ‘Wat een schitterende ochtend, hè, Christie?’

Dat was het inderdaad. Voor Barbie, maar niet voor Christabel Windsor. Gek dat het leven toch gewoon verder ging. Het huishouden moest worden gedaan en de dieren werden gevoed. Daarna gingen Barbara en de kinderen naar het oude klaslokaal dat zo lang leeg had gestaan. Conrad was al vroeg vertrokken en had Christie gezegd dat ze de dag daarop pas aan het werk kon gaan, omdat er na de storm buiten eerst enige dingen gerepareerd moesten worden. ‘En zorgen jullie er alsjeblieft voor dat je niets weggooit uit dat lokaal wat van mij is geweest?’ vroeg hij op de valreep. ‘Ik wil die oude spulletjes graag bewaren.’

Snel gingen ze toen aan de slag. Honderden keren liepen ze van het lokaal naar de zolder en weer terug om alles op te bergen wat ze niet meer nodig hadden. Christabel kreeg de indruk dat ze daar op die zolder heel wat materiaal zou kunnen vinden wat ze voor haar eigen boeken zou kunnen gebruiken. Ze was er al enige tijd over aan het denken om haar nieuwe roman Nieuw-Zeeland als achtergrond te geven.

Ze kon de verleiding niet weerstaan om oude schriften van Conrad in te kijken. Omdat zelfs daaruit bleek dat hij het schrijven al in zich had, gaf ze zichzelf als verklaring. Maar in werkelijkheid las ze ze natuurlijk omdat er daardoor voor haar een andere Conrad werd geopenbaard dan de man die haar tijdens het telefoongesprek naar Londen zo onheus had bejegend. Ze pakte een schriftje dat vol stond met vragen en antwoorden. Uit die vragen bleek dat hij les gehad moest hebben van iemand die veel gevoel voor kinderen had. Een zo’n vraag luidde: ‘Aan welke dingen heb je een verschrikkelijke hekel?’ De kleine Conrad had geantwoord: ‘Rijstepudding, oorlogen, het schoonmaken van mijn oren, het weghalen van splinters uit mijn voeten, vliegen, overjassen en op moeten houden met lezen omdat ik moet gaan slapen.’

Ze draaide een bladzijde om. ‘Welke dingen vind je leuk?’ Ze zag het beeld al voor zich van de zes en een half jaar oude Conrad die zo snel hij kon zat te schrijven. ‘Droge sneeuw,’ had hij geantwoord, ‘paarden, honden, katten, het voorlezen van gedichten door mamma, wilgenkatjes, het voelen van wol die van het schaap geschoren wordt, en de koperen kruik van over-over-en-nog-wat-Grootmoeder Helga. En karameltoffees die niet al te snel smelten, en samen met pappa in de wolopslagplaats werken en met een stoomtrein op reis gaan, de zee zien en patat eten met gebakken visjes.’

Ze had het absurde gevoel dat ze op het punt stond in tranen uit te barsten, omdat ze dat kleine jongetje nooit had gekend. Volkomen absurd, natuurlijk. Want wat voor verschil zou dat kunnen maken? Conrad was van Barbara en hoewel ze duidelijk ruzie gehad moesten hebben, waardoor zij lange tijd was weggegaan, waren ze nu weer samen. Ze stopte het schriftje terug onderop een grote stapel. Het was niet goed om zo diep in het verleden te duiken en emotioneel te zeer bij de mensen hier betrokken te raken.

 

De weg werd door de provinciale waterstaat gerepareerd. Gordon Millon vertrok naar huis en het leven hernam zijn normale loop Iedere dag arriveerden Barbara en de kinderen van Mount i lebrun om half negen op Thunder Ridge en gingen even na drie uur \s mld dags weer naar huis. Soms bleven ze ook wat langer, om nog wat te spelen. Conrad leek altijd vlak in de buurt van het huis te blijven en af en toe gingen Barbara en hij samen een eindje wandelen. Ze moesten tot de conclusie gekomen zijn dat ze nog een tijdje moesten wachten met de aankondiging van hun huwelijk, wellicht omdat ze er Conrads ouders graag bij wilden hebben, die op dat moment in Timaru nog niet konden worden gemist, hoewel Rogan nu snel beter werd. Barbara zag er rustig en gelukkig uit. Misschien vond ze het wel leuk om haar gevoelens voor Conrad voor alle anderen te verbergen. Ze liet hem van alles en nog wat opknappen aan het oude klaslokaal en gedroeg zich zo aardig en vriendelijk dat iedereen bijzonder op haar gesteld raakte.

Mary en Ninian kwamen met de oude Joseph en Elspeth vaak even langs. Mary reageerde dolenthousiast op het feit dat Conrad Christabel als secretaresse in dienst genomen had. ‘Heb ik je niet gezegd dat alles op zijn pootjes terecht zou komen? Conrad is hier thuis en kan doorgaan met het schrijven van zijn boeken. Barbara is er weer en ik begin nu te vermoeden dat de tijd ook voor Rogan de wonden wel zal helen.’

Die woorden maakten Christabel zonder meer duidelijk dat ook de Macandrews wisten wat Conrad en Barbara voor elkaar voelden.

Het werd april en daarmee was het Paasfeest op handen. Ze zouden naar de kerk van de Heilige Herder bij het Tekapo Meer gaan en moesten daarvoor al heel vroeg uit de veren. De kerk was afgeladen met schapenfokkers, arbeiders, veedrijvers, herders, zwervers en toeristen. Daarna zouden ze die avond gaan dineren in een vakantiehuis van vrienden van Barbara, dat aan de rand van het meer stond. Later op de avond liep Christabel de veranda op om te genieten van het schitterende uitzicht en voegde Conrad zich bij haar. ‘Kom mee, dan gaan we een stukje wandelen. De anderen kennen deze omgeving al op hun duimpje, maar voor jou is het nieuw.’

‘Wil Barbara dan niet mee?’

‘Nee, die blijft liever bij Nancy. Die twee hebben elkaar zo lang niet meer gezien, weet je.’

‘Ik had begrepen dat ze op de thuisreis hier een nachtje heeft gelogeerd?’

‘Dat klopt, maar toen was Nancy er niet.’

Christabel keek eens naar het pad dat tussen de schitterende hoge bomen doorliep. ‘Ik mag van geluk spreken dat ik vandaag geen hoge hakken aan heb gedaan.’

‘Je hebt precies de juiste schoenen aan,’ zei Conrad. ‘Elegant, maar niet zo erg dat je je er in de bergen niet op voort kunt bewegen... Jij past hier, Christabel. Je neemt het leven zoals het op je afkomt, maar weet altijd elegant en zeer vrouwelijk te blijven. Dat is een gave, weet je. Helga, de eerste Josefsen die hier woonde, had dat ook.’

Ze trok een wenkbrauw op. ‘Wat ben je in een vreemde stemming. Het is een gave, zoals je zei, waarvan ik niet met opzet gebruik maak, anders dan Zijn hand greep haar arm ruw vast. ‘Niet verder over praten. Laat nu niet de naam Lisa vallen. Zij hoort hier niet thuis. Ze heeft nooit in deze omgeving gepast. Jij wel en de kinderen ook. Ik vergelijk je niet langer met Lisa. Ik had dat ook nooit moeten doen.’

‘Is dat een manier om je excuses aan te bieden, Conrad?’ vroeg ze en kon wel juichen.

‘Ja. Maar ik had zo met Rogan te doen en ik voelde me verantwoordelijk.’

‘Verantwoordelijk? Jij? Hoezo?’

‘Ik heb hem in contact gebracht met iemand van het Ministerie voor de Europese Gemeenschap, die hem er toen toe heeft overgehaald om enige tijd in Londen te gaan werken. Dat kon hij doen, omdat ik hem toen heb aangeboden de zaak hier draaiende te houden. En daardoor ben ik er in wezen de oorzaak van dat dit alles is gebeurd.’

‘Ik kan begrijpen dat je daar zo over denkt,’ zei Christabel. ‘Maar je moet daar nu niet langer over in blijven zitten. Dergelijke dingen gebeuren nu eenmaal. Ik ben aanvankelijk ook boos geweest over de manier waarop je verstoppertje met mij hebt gespeeld. Maar daar heb ik me ook overheen gezet. Misschien had ik wel net zo gehandeld als jij. Misschien had ik ook wel geprobeerd om zo onopvallend moge lijk het een en ander aan de weet te komen over de vrouw die het leven van mijn broer zo had verknoeid. Conrad, heb jij aldoor al het idee gehad dat ze Rogan wel eens ontrouw zou kunnen worden?’

‘Ja, omdat... ’ Hij zweeg.

‘Ga alsjeblieft verder,’ zei Christabel. ‘Laten we er verder maar geen doekjes om winden. Ik weet liever precies hoe de zaken er hier hebben voorgestaan.’

‘Ik wist al vrij snel dat ze de kans zou grijpen om weg te gaan wanneer die haar werd geboden door een man met een heleboel geld.’

‘Hoezo? Was ze al eerder aan de zwier geweest met andere mannen ... andere toeristen misschien?’

‘Nee,’ zei Conrad aarzelend. ‘Dat niet. Toen zij hier woonde, kwam ik niet zo vaak op Thunder Ridge, maar vaak genoeg om te weten dat ik het in het geheel niet met haar meningen eens kon zijn. Ze was alleen maar in geld geïnteresseerd, niet in het leven dat Rogan haar hier kon bieden ... Dank je, Christabel, voor het feit dat je me mijn bedrog hebt vergeven. Ik heb de laatste tijd zo vaak gewild dat ik alles wat er is gebeurd ongedaan zou kunnen maken.’

Hij corrigeerde zichzelf. ‘Nee, niet alles. Maar wel veel. Ik heb veel te snel een aantal conclusies getrokken. Ik heb het af en toe helemaal mis gehad en ik hoop dat ik het ook mis zal krijgen ten aanzien van ... ’ Weer zweeg hij.

Ze hoopte dat hij verder zou gaan. ‘Ten aanzien van?’

Hij grinnikte. ‘Nee, daar kan ik beter nog maar niet verder op doorgaan. Zullen we dan nu een eindje gaan wandelen? We krijgen zo zelden de kans om elkaar onder vier ogen te spreken en wanneer we nu niet snel weg gaan, zal zich ongetwijfeld weer iemand bij ons voegen.’

Conrad stak een hand naar haar uit, die ze vastgreep, maar eigenlijk meteen al weer los wilde laten. ‘Niet doen, Conrad. Bar... iemand zou ons kunnen zien.’

Hij klonk verbaasd. ‘Wat doet het er toe? Kom op, geef me je hand.’

Ze verzette zich niet langer. Ze genoot van het feit dat ze op die manier lichamelijk contact hadden met elkaar. Conrad had iets heel bijzonders. Niemand had haar ooit zo volledig het idee gegeven dat ze een vróuw was. Ze had het gevoel dat ze eindelijk volledig tot leven was gekomen.

Ze bereikten een uitstekende rotspunt boven het meer. In de verte hoorden ze de kinderstemmetjes. Christabel keek genietend om zich heen en merkte toen opeens dat Conrad haar gespannen aankeek. ‘Wat komt dat pakje schitterend bij de kleur van het meer, Christabel. Weet je dat de kleur van je ogen er een beetje door verandert? Ze zijn nu lang niet zo groen als anders... Nogmaals dank voor alle hulp die je me bij de correctie van dat manuscript geboden hebt. Sommige suggesties die je hebt gedaan, waren heel waardevol, weet je.’

‘Dat is het mooiste compliment dat je me had kunnen geven,’ zei ze en voelde even de tranen achter haar ogen prikken.

‘Werkelijk?’ vroeg hij. ‘Ik kan er wel enige bedenken die nog mooier zouden zijn.’

‘Houd op, Conrad. Ik was niet naar complimentjes aan het vissen. Ik heb je maar zelden in een dergelijke bui meegemaakt.’

‘Hmmm. En dat is heel jammer. Ik had niet zoveel tijd moeten verspillen door boos op je te zijn en je achterdochtig te bekijken.’

Ze voelde haar hart in haar keel kloppen, maar wist dat ze zich in zou moeten houden. Omdat Barbara er was. Barbara, die op de avond van dat verschrikkelijke onweer in zijn armen had gehuild.

‘Wil je weten waarom ik je meegenomen heb hier naar toe?’ vroeg hij toen opeens.

Ja.

Zijn gezichtsuitdrukking vertelde haar dat het hem moeite kostte om dat te doen. ‘Barbara en ik vonden dat je het moest weten, maar

‘Maar?’

‘Vooruit dan maar. Ik heb achteraf ongelooflijk gewaardeerd dat je hierheen bent gekomen om voor de kinderen te zorgen, vooral nadat ik zo onheus tegen je was geweest. Niet dat Barbara dat weet, hoor... En toen je hier was gearriveerd, moest je meteen de mededeling verwerken dat Lisa dood was. Je had het idee dat de kinderen je heel hard nodig zouden hebben en moest toen tot de conclusie komen dat ze zich hier helemaal thuis voelden en Rogan in alle opzichten als hun vader beschouwen ‘Ga verder, Conrad,’ zei Christabel. ‘Ik was blij toen ik dat merkte Maar ik zal proberen het zo gemakkelijk mogelijk voor je te maken. Probeer je me te vertellen dat Barbara en jij weten dat ik hier eigenlijk niet nodig ben, af gezien dan voor het typen van je manuscripten? Zeg het me maar. Ik zal er niet boos om worden.’

Tot haar grote verbazing greep hij haar meteen ruw bij haar armen vast. ‘Ben je nu helemaal gek geworden? We kunnen het hier niet zonder je stellen. We hebben allemaal het gevoel dat je hier thuis hoort. Dat zei Jonsy gisteren ook nog. De kinderen moeten iemand bij zich hebben die ze nog van vroeger kennen. Goed kennen. Ik heb kennelijk niet de juiste woorden gekozen. Ik zal proberen je duidelijk te maken wat ik bedoel.’

‘Best,’ zei ze.

‘Weet je nog dat je je zorgen maakte over het feit dat Davina zo gereserveerd geworden was? Dat je het gevoel had dat je haar niet kon bereiken? Dat je hoopte dat de dood van haar moeder haar geestelijk niet al te veel schade had berokkend?’

Ze knikte, niet in staat om iets te zeggen.

‘Nu, Barbara is een beetje bang dat jij de indruk zult hebben dat ze heeft geprobeerd jouw plaats in te nemen, maar soms praten kinderen makkelijker met vreemden, weet je. Davina heeft Barbara verteld dat ze wist dat haar moeder niet alleen een lift van die man had gekregen, maar dat ze voor goed met hem weg had willen gaan.’

Even bleef het stil.

‘Weet je wat ze tegen Barbara zei? “Ik weet dat ze pappa en ons in de steek wilde laten om samen met die man in Hong Kong te gaan leven. Probeer daar nu maar niets tegenin te brengen, Barbara, want ik weet zeker dat het zo is. Oom Conrad en tante Christie wilden geloof ik niet dat ik dat zou weten. Hughie is nog zo klein dat hij er niets over moet horen. Maar ik ben elf jaar oud en ik weet dat die dingen gebeuren.” Barbara heeft niet geprobeerd het te ontkennen, maar ze is wel geschrokken toen Davina haar vertelde dat ze haar moeder over de telefoon de afspraak had horen maken om weg te gaan. Ze is toen naar Lisa toegegaan en heeft haar gesmeekt om te blijven. Maar Lisa wilde niet wijken en zei dat alles in orde zou komen en dat ze later de kinderen naar Hong Kong over zou laten komen. Toen heeft Davina tegen haar gezegd dat ze hier nooit weg zou gaan. Lisa is vertrokken zonder haar ook maar een kusje te geven. Meteen daarop heeft het kind haar pony gepakt om Rogan van alles op de hoogte te brengen. En nu denkt ze aldoor maar dat ze dat niet had moeten doen, omdat hij daardoor dat ongeluk gekregen heeft. Dat ze rustig af had moeten wachten tot Rogan het briefje dat Lisa had achtergelaten, zou vinden. Gelukkig heeft Barbara haar dat uit haar hoofd kunnen praten, door erop te wijzen dat hij dan nog veel harder was gaan rijden. Maar ze vindt het zo afschuwelijk dat Davina jou niet in vertrouwen heeft genomen ‘Oh, Conrad, wat doet het ertoe wie ze in vertrouwen heeft genomen? Het belangrijkste is dat ze er nu over heeft kunnen praten en het een beetje kwijt is geraakt. Maar ik vind het wel verschrikkelijk aardig van jullie dat jullie je zorgen hebben gemaakt over mijn reactie op dit alles.’ Haar lippen trilden.

Conrad trok haar naar zich toe. Meteen voelde ze hoe zijn kracht in haar overvloeide. ‘Dank je, Conrad,’ zei ze. ‘Ik heb nooit een broer gehad die me kon troosten. Maar jij weet die leemte aardig op te vullen.’ Ze sloeg haar ogen naar hem op.

‘Christabel Windsor,’ zei hij toen. ‘Niets troosten. Niets broer. Ik heb je in mijn armen genomen omdat ik dat wilde. Omdat ik naar je verlang. Ik wil je kussen en blijven kussen. Zo.’ Meteen voegde hij de daad bij het woord.

Christabel verzette zich niet. Maar toen hij haar lippen los liet, keerde ze opeens weer naar de werkelijkheid terug. ‘We moeten dit niet doen, Conrad. Stel je eens voor dat Barbara het zou zien.’

‘Dat Barbara het zou zien? Waar heb je het over? Die zou in haar handen klappen van voldoening.’

‘Maar hoe zou dat kunnen? Ik heb jullie samen gezien. Die avond van het onweer. Toen hield je haar in je armen. Dat heb ik gezien, omdat ik naar beneden was gelopen om een boek te halen... Zij hoort hier en jij hoort hier... Vanaf die avond heb ik ieder moment verwacht dat jullie je verloving officieel bekend zouden maken Conrad begon te schateren van de lach.

‘Houd daar mee op. Ik vind het helemaal niet geestig!’

‘Oh, Christabel. Je hebt het helemaal verkeerd begrepen. Voor haar ben ik een troostende grote broer geweest. Heb je dan geen seconde aan een andere mogelijkheid gedacht? Ik heb er niet eerder met je over willen praten, zo kort na de dood van Lisa, maar nu zal het wel moeten. Binnen zes maanden nadat Rogan en Lisa op Thunder Ridge waren gearriveerd, werd het al duidelijk dat hun huwelijk mis zou gaan. Barbara is weggegaan, omdat ze het niet aan kon zien en bang was dat haar nabijheid de situatie alleen nog maar zou verslechteren. Rogan had zich op een dag tegenover haar laten ontvallen hoe slecht het tussen hem en Lisa ging. Barbara en Rogan zijn voor elkaar bestemd, weet je. Het heeft alleen te lang geduurd voordat hij zich dat realiseerde. Daarom ben ik blij dat Davina haar in vertrouwen heeft genomen. Op die manier is ze weer wat dichter naar Rogan toegegroeid. Nu ben ik er zeker van dat alles in orde zal komen.’

Christabel kon het allemaal niet meteen verwerken. Snel zei ze: ‘Vertel alsjeblieft aan Barbara dat ik het helemaal niet erg vind dat Davina met haar gesproken heeft, wil je? En vertel haar nooit dat ik jullie die avond samen heb gezien. En zeker niet welke conclusies ik daaruit getrokken heb. Wat kunnen mensen toch raar doen.’

‘Inderdaad. Iedereen is wel eens geneigd te snel conclusies te trekken, Christabel. Ik ben in ieder geval blij dat je nooit zo verschrikkelijk slecht over mij hebt gedacht.’

‘Hoe bedoel je dat?’

‘Ik... heb eens heel slecht over iemand anders gedacht,’ zei hij ‘en ik ben er nu vrijwel zeker van dat ik dat geheel ten onrechte heb gedaan.’

‘Je bedoelt te zeggen dat het tegendeel is bewezen?’

‘Nee, dat niet precies. Ik kan nu weer wat rechtlijniger denken, zonder overal spookbeelden te zien. Ik kan weer in onschuld geloven en durf meer op mijn instincten te vertrouwen.’

Ze hoorden de kinderen dichterbij komen. ‘Ik zal Barbara zeggen hoe de zaken er nu tussen ons voorstaan. Ze heeft zich al voortdurend afgevraagd waarom wij tweeën niet ‘Niet zo snel, Conrad. Ik heb net pas gehoord dat er niets is tussen jou en Barbara... Laat me even aan dat idee wennen, wil je?’

Toen liepen ze terug in de richting van het huis. Davina kwam dolenthousiast op hen afgerend. ‘Tante Christie, weet u wat er net is gebeurd? Pappa heeft opgebeld. Hij mocht van de dokter de paasdagen bij opa en oma doorbrengen om te zien hoe hem dat zou bevallen. Dat is allemaal uitstekend gegaan. Hij is nu nog onder behandeling van een fysiotherapeut, maar hij zei dat hij nu heel snel naar huis terug zal komen. Hij heeft gevraagd of we er geen zin in hadden om volgende week allemaal naar Timaru te komen. Het personeel kan de boerderij wel een paar dagen draaiende houden, zei hij.’ Ze omhelsde haar tante.

‘Ik zal ook een oogje in het zeil houden,’ zei Christabel.

‘Nee,’ zei het meisje meteen. ‘Hij heeft ons allemaal uitgenodigd. Barbie ook. Pappa zei dat hij je graag even had gezien toen je in Timaru was, maar dat hij zich goed kon voor stellen dat je zo snel mogelijk naar ons toe wilde gaan.’

Christabel keek Barbara even aan en glimlachte haar stralend toe. Alles zou nu op zijn pootjes terecht komen. En niet alleen voor Barbara. Ze liep op de vrouw af, ging naast haar op de grond zitten en fluisterde: ‘Ik ben je veel dank verschuldigd, Barbara, voor alles wat je hebt gedaan. Davina is weer tot rust gekomen en ik denk dat niemand zich nu nog zorgen hoeft te maken over de toekomst van Rogan.’