HOOFDSTUK 3

 

 

 

Timothy stond erop dat Christabel halverwege de reis twee dagen rust zou nemen. ‘Dat móet je doen, meisje. Anders ben je veel te moe om adequaat te reageren op alles wat je daar te wachten staat. Geestelijk en lichamelijk te moe, bedoel ik. Je hebt er geen idee van hoe vermoeiend zo’n lange vliegreis kan zijn. Normaal gesproken zou ik je hebben aangeraden om in Los Angeles een pauze in te lassen, maar je hebt een tante in Vancouver wonen, is het niet? Ik kan me nog herinneren dat Janice en ik haar verschrikkelijk aardig vonden toen we haar op de begrafenis van je vader mochten ontmoeten. Dus lijkt het me een goed idee wanneer je een paar dagen bij haar gaat logeren. Dan kun je doorvliegen naar Auckland, waar je kunt informeren hoe het met Rogan is. Daarna neem je de binnenlandse vlucht naar Christchurch en vandaaruit is het met de bus of de trein niet zo ver meer. Maar ik zou van tevoren wel even bellen dat je eraan komt, Christie. Wanneer die Conrad eenmaal hoort dat je in Nieuw-Zeeland zit, kan hij het je moeilijk weigeren om de kinderen te zien.’ Christabel verlangde er ontzettend naar om zo snel mogelijk bij Davina en Hughie te zijn, maar ze zag in dat Tims adviezen verstandig waren. Tante Kit was een heel lieve en vriendelijke vrouw bij wie ze beslist op verhaal kon komen voor de confrontatie op Thunder Ridge...

 

Maar nu was het dan bijna zo ver. Ze zat in Christchurch in een hotelkamer. De telefoon stond naast haar en ze had via de telefoniste een gesprek aangevraagd met Mr. Conrad Josefsen. Toen ze zijn stem aan de andere kant van de lijn hoorde, haalde ze eerst een paar maal diep adem.

Weer deed de stem haar denken aan die van een man op wie ze bijzonder gesteld was geraakt. ‘Christabel Windsor? Godzijdank dat u me belt. Ik probeer al de hele week om u te pakken te krijgen! De telefoniste zei dat u vanuit Christchurch belde, maar dat is natuurlijk een vergissing.’

‘Helemaal geen vergissing. Ik zit hier in een hotel. Ik móet mijn nichtje en neefje zien. Wanneer u nog niets van Lisa hebt gehoord, zal ik hen meenemen om voor hen te zorgen ... En wanneer ze contact met u zoekt en ik de indruk krijg dat de kinderen beter niet meer aan haar hoede kunnen worden toevertrouwd, zal ik proberen haar over te halen om mij voor hen te laten zorgen, misschien zal die nieuwe man van haar daar ook wel de voorkeur aan geven. Oh ... ik weet het niet. Het is allemaal zo verwarrend. Maar ik moet de kinderen zien. Wanneer ik zeker weet dat het goed met hen gaat, beloof ik u dat ik hen bij u en dat oudere echtpaar zal laten blijven.’

Zijn stem klonk vlak en mat en ze had het idee dat hij naar woorden moest zoeken. ‘Wat bent u dan nu van plan? Hoe wilt u naar South Canterbury reizen?’

Ze voelde zich wat beter. Hij verbood haar in ieder geval niet naar de fokkerij toe te komen.

‘Ik wilde morgenochtend de sneltrein naar Timaru nemen en daar kan ik een bus pakken naar Mount Cook. Mijn vrienden in Londen hebben me verteld dat ik daar wel een hotelletje kan vinden.’

‘Oh, doe niet zo dwaas,’ klonk het toen. ‘Als tante van de kinderen kunt u op Thunder Ridge logeren. We hebben ruimte zat en dit huis is altijd gastvrij geweest, dat kan ik u verzekeren. Maar ik wil u eerst persoonlijk spreken. Niet hier. Er hebben zich ... ontwikkelingen voorgedaan die ik over de telefoon niet kan bespreken. Nou ja, dat kan wel, maar ik zou het liever niet doen.’

‘U bedoelt dat u iets van Lisa hebt gehoord? Vertelt u het me dan maar meteen. Ik betaal dit gesprek wel. Hebt u wat van haar gehoord?’

‘Dat zou je kunnen zeggen... Maar de manier waarop dat is gebeurd, zou ik graag onder vier ogen met u willen bespreken. Ik kom met de wagen naar Timaru en haal u daar van het station af.’

‘Maar dat is een heel eind rijden. Ik ... ’

‘Voor onze begrippen niet. Zo’n goede tweehonderd kilometer en daar draaien we hier onze hand niet voor om. Bovendien kan ik dan even bij Rogan langs gaan. Lisa zal u wel verteld hebben dat onze ouders in Timaru wonen. Tot ziens dan, op het station.’

‘Maar hoe vinden we elkaar? Ik bedoel, we kennen elkaar niet en’

‘Oh, het is een klein stationnetje en ik zal u beslist herkennen.’ ‘Maar ik zie er heel anders uit dan Lisa. We hebben ieder een andere vader, weet u, en we lijken geen van beiden op onze moeder.’

‘Geen probleem,’ zei hij slechts en hing toen op.

Hij moest foto’s van haar hebben gezien, dacht ze. Misschien hadden de kinderen hem die gegeven. Of Lisa, hoewel die voor zover ze wist, nauwelijks contact had gehad met Rogans broer. Hij leek behoorlijk zeker van zijn zaak. Het zou een mooie grap zijn wanneer er in Timaru tientallen meisjes uit de trein zouden komen!

Tot haar grote opluchting viel ze snel in slaap. De volgende ochtend ontbeet ze op haar kamer en had de indruk dat ze'nu wel tegen een stootje zou kunnen. Maar wat hij bedoeld had met die opmerking over de manier waarop hij wat van Lisa had gehoord, wist ze niet. Het bleef haar bezig houden.

In de trein knoopte ze een gesprekje aan met een jonge student, die naast haar was komen zitten. Hij vertelde haar allerlei bijzonderheden over het gebied waar de trein doorheen schoot en daardoor had ze Timaru eigenlijk bereikt voordat ze het wist. Toen de trein tot stilstand was gekomen op het kleine stationnetje, pakte hij haar bagage uit het rek en wenste haar veel plezier. Er stapten maar weinig mensen uit en er stonden nog minder mensen op de trein te wachten.

Christabel keek zoekend om zich heen. Toen zag ze een lange man in een donkerblauw overhemd en een korte broek op haar af komen.

Ze schrok en deed even haar ogen dicht. Nee, zo wreed kon het lot niet zijn! Net nu ze zich erop had voorbereid om die hardvochtige Conrad Josefsen te ontmoeten, moest ze Tod Hurst tegen het lijf lopen. Het glimlachje op haar lippen verdween.

Hij had haar gezien en leek niet van plan te zijn net te doen alsof dat niet zo was. Ze moest hem van zich af zien te schudden voordat Conrad verscheen. ‘Hallo Christabel,’ hoorde ze hem toen zeggen.

Ze stak haar kin omhoog en zei: ‘Hoe gaat het met je, Tod Hurst? Of moet ik Mr. Thaddeus Brockenhurst zeggen? Of heb je nog andere pseudoniemen waar je op dit moment de voorkeur aan geeft?’

De blauwe ogen waren hard als diamanten. Zijn stem klonk even scherp als de hare. ‘Oh, hier in Timaru kun je me maar beter Conrad Josefsen noemen. Dat is mijn werkelijke naam.’

Even dacht Christabel dat zou flauw vallen. Hij stak een hand naar haar uit, maar zij deed meteen een stap naar achteren. ‘Raak me niet aan! Heb het hart niet om me aan te raken! Ik heb er geen idee van wat voor spelletje je in Engeland met me hebt gespeeld, maar ik vind het meer dan afschuwelijk! Het is ongelooflijk. Je moet al die tijd precies geweten hebben wie ik was.’

‘Inderdaad,’ zei hij. ‘Daarom was ik blij dat ik onder de naam Tod Hurst op reis was gegaan.’

Haar mond voelde kurkdroog aan. ‘Maar waarom heb je dat gedaan? Waarom heb je me niet verteld wie je in werkelijkheid was?’

‘Ik vond het een goede gelegenheid om iets meer te weten te komen over Lisa’s achtergrond. Ik wilde eens zien of jij erg op haar leek. We maakten ons toen al zorgen over Lisa en Rogan, weet je. Ze leek alleen maar geïnteresseerd te zijn in geld en alle luxe die je je daarmee kon verschaffen. Het leven hier scheen haar helemaal niet meer te bevallen.’

Zwijgend verwerkte Christabel die informatie. ‘Geen wonder dat je in Londen niets meer van je hebt laten horen! Dat was je ook nooit van plan. Dat had je nooit gedurfd! Ik kan niet begrijpen waarom je het tijdens die busreis zo ver tussen ons hebt laten komen. De schellen zijn me nu goed van mijn ogen gevallen. Wanneer ze op Thunder Ridge allemaal zijn zoals jij, moet ik mijn neefje en nichtje daar zo snel mogelijk vandaan halen. En vertel me dan nu maar eens dat verhaal over Lisa.’

Er verscheen een merkwaardige, kwetsbare blik op zijn gezicht, dacht ze even. Maar meteen daarop kwam ze tot de conclusie dat ze zich had vergist. Die man was kei en keihard. Kalm zei hij:

‘Daar moeten we even rustig over praten en dit perron lijkt me niet de aangewezen plaats voor zo’n gesprek. Ik neem je mee naar het huis van mijn ouders.’

‘Ik voel er niets voor om nu met verdere familie van je kennis te maken,’ antwoordde ze meteen. ‘Jij hebt het idee dat Lisa en ik een pot nat zijn. Ik denk er wat jouw familie betreft op dit moment net zo over. Kunnen we niet naar een of ander restaurent gaan?’

‘Daar is het rond deze tijd altijd druk. Maar ik kan je verzekeren dat mijn ouders niet thuis zijn. Die zitten in het ziekenhuis.’

‘Gaat het slechter met hem?’ vroeg ze meteen bezorgd.

‘Nee. Hij verkeert althans niet meer in levensgevaar en heel geleidelijk aan begint het iets beter met hem te gaan. Maar hij is nog niet in staat om zelf te eten, omdat zijn handen in het gips zitten. Dus gaan vader en moeder er zo vaak ze kunnen naar toe om hem te helpen. Ze komen op zijn vroegst pas over een uur thuis en moeder heeft me gezegd dat ik je mee naar huis moest nemen.’

Christabel wist niet of dat een gunstig of een slecht voorteken was. Hoe zou de moeder denken over het zusje van de vrouw die de oorzaak was geweest van een ernstig ongeluk van haar zoon? Uiteindelijk besloot ze gevolg te geven aan zijn uitnodiging.

Ze stapten zijn wagen in en reden zwijgend weg. Enige tijd later bracht hij de auto tot stilstand voor een huis, dat voor twee gepensioneerde mensen verbazingwekkend groot was. Het leek alsof Conrad wist wat ze dacht.

‘Vader en moeder hebben ruimte om zich heen nodig. Ze hebben zo lang in de bergen gewoond, weet je. Bovendien komen mijn twee zusjes hier in de vakanties vaak met al hun kinderen logeren.’

Toen zwegen ze weer. Hij nam haar mee naar een studeerkamer aan de achterkant van het huis, die een prachtig uitzicht bood over de grote tuin vol bloemen en struiken.

‘Je zei dat je op een bepaalde manier wat van Lisa had gehoord. Zou je me daar nu iets meer over kunnen vertellen?’

Hij trok een stoel bij. ‘Christabel, wil je niet gaan zitten?’

‘Nee, ik blijf liever staan. Ik besef dat ik geen plezierige dingen te horen zal krijgen en in zo’n geval houd ik beide benen liever stevig op de grond.’ Ze streek met haar tong langs haar lippen.

‘Zoals je wilt. We weten nu waarom we niets van Lisa hebben gehoord. Anders dan Rogan dacht, is ze met die man niet naar het Internationale vliegveld van Christchurch gegaan, maar in de richting van de westkust. Het stormde in die tijd hevig en er waren vele overstromingen. Ze hebben toen een ongeluk gekregen. Dat heeft de politie pas ontdekt toen jij al uit Londen vertrokken was... Ik ben bang dat ze daarbij beiden om het leven zijn gekomen. Christabel, wil je nu echt niet liever gaan zitten?’

Ze greep de rand van de tafel vast om haar evenwicht te hervinden. ‘Nee, dank je. Het gaat zo wel. Maar... ’ Snel liep ze in de richting van het raam en staarde naar buiten. Ze kon echter niets zien, omdat ze verblind werd door tranen. Hij zag hoe ze twee handen naar haar ogen bracht en die met een kinderlijk gebaar afveegde. Toen hoorde hij haar een paar maal diep adem halen.

Ze draaide zich weer om. Ze zag lijkbleek, maar hield haar hoofd hoog en haar rug recht.

‘Vertel het me nu maar wat gedetailleerder, alsjeblieft. Ik kan er echt wel tegen. Dit is niet de eerste keer dat ik iemand verlies. Ik zal alles regelen voor haar begrafenis, maar dit is een vreemd land voor me en ik zou het op prijs stellen wanneer je me met de formaliteiten wilt helpen.’

Hij pakte haar arm vast. ‘Nu móet je gaan zitten. De begrafenis heeft gisteren al plaatsgevonden, Christabel. We wisten niet wanneer we je zouden kunnen bereiken. De auto had al zo lang in het water gelegen. Maar ze zijn op slag dood geweest toen ze over de rotswand het water indoken. Ik hoop dat je daaruit wat troost kunt putten.’

‘Ja. En die man?’

‘Zijn lichaam is naar Engeland overgevlogen. Hij woonde in Hong Kong, maar zijn enige verwante, een zuster, woont in Northampton. We hebben haar niet verteld dat Lisa naast hem zat.’

‘En Rogan? Hoe heeft die erop gereageerd?’

‘Dat weten we nog niet. Niet precies in ieder geval. Toen het hem verteld was, hebben ze hem direkt een kalmeringsmiddel gegeven en gelukkig is uit niets gebleken dat hij door die schok weer een ernstige terugslag heeft gekregen.’

‘Dat is in ieder geval geen slecht nieuws. En Davina en Hughie? Wat is er tegen hen gezegd? Hoe hebben zij erop gereageerd?’

‘Hoe kun je ooit vaststellen hoe kinderen ergens op reageren? Jonsy doet haar uiterste best om hen zoveel mogelijk afleiding te bezorgen. Ze laat de kinderen erover praten wanneer ze daar behoefte aan hebben en snijdt een ander gespreksonderwerp aan wanneer het te lang gaat duren. Davina is ontzettend lief voor Hughie. Maar ik weet niet hoe ze dit alles zelf verwerkt. Het is een wijs kind voor haar leeftijd, weet je. Soms zou ik haar graag wat kinderlijker willen zien.’ Christabel knikte. ‘Zo is ze altijd geweest. Mij zit dat soms ook niet lekker. Toen Jamie, haar vader, overleed, leek ze zich niet alleen voor Hughie, maar ook voor Lisa verantwoordelijk te gaan voelen.’

‘Daar zal Lisa het dan wel naar gemaakt hebben.’

‘Ja, het heeft geen zin om daar doekjes om te winden. Ze was behoorlijk egoïstisch ... ’ Even bleef het stil. ‘Weet je dat ik nu blij ben dat mijn vader en moeder dit niet meer mee hoeven maken? Mijn vader heeft zo zijn best gedaan om haar te veranderen. Maar ik heb het meeste te doen met Rogan en de kinderen. Wat heeft ze hun leven op deze manier afschuwelijk in de war gestuurd.’ Ze keek hem aan. ‘Je klinkt zo begrijpend en bezorgd wanneer je het over de kinderen hebt.’

‘Dat komt er nogal verbaasd uit,’ zei hij en keek haar eveneens strak aan. ‘Waarom zou ik dat niet zijn?’

‘Omdat je over de telefoon Lisa en mij meteen over een kam scheerde. Maar over de kinderen denk je duidelijk anders. Ik vind het niet eerlijk dat je zo iets van me hebt gedacht. Vooroordelen zijn altijd verkeerd.’

Langzaan antwoordde hij: ‘Het was niet alleen een kwestie van vooroordelen, Christabel. Ik had er ook nog een andere reden voor, waarover ik nu echter niet wil praten.’

Ze keek hem onderzoekend aan. ‘Ik kan me niet indenken wat je daarmee bedoelt.’

‘Natuurlijk niet,’ zei hij met een handgebaar dat walging leek uit te drukken. ‘Maar denk daar verder niet meer over na. Je bent nu hier en dat is misschien nog wel het beste voor de kinderen. Voordat de politie ons van dat ongeluk op de hoogte bracht, gingen we ervan uit dat Lisa Davina en Hughie op een gegeven moment wel op zou eisen. Mijn moeder maakte zich daar verschrikkelijke zorgen over. Ze is net zo dol op hen als op haar andere kleinkinderen, weet je, en ze was doodsbang dat ze bij die nieuwe man van Lisa niet gelukkig zouden zijn.’

‘Wil je daarmee zeggen dat ik hen wel kan meenemen wanneer ik dat wil?’

‘Nee!’ Het kwam er zeer heftig uit. ‘Hier wordt niets besloten voordat mijn broer zover hersteld is dat hij naar huis terug kan. Tot die tijd is het voor de kinderen goed wanneer ze iemand om zich heen hebben die ze nog van vroeger kennen ... En nu ga ik thee voor ons halen.’

Christabel liet zich in een stoel zakken. Hij schonk een kopje thee voor haar in en vroeg niet eens of ze er suiker en melk in wilde hebben. Dat herinnerde hij zich dus kennelijk nog wel... Dit kan niet waar zijn, zei ze tegen zichzelf. Conrad Josefsen en Tod Hurst -Thaddeus Brockenhurst - een en dezelfde man! Ze keek naar de broodjes die hij had meegenomen en kwam tot haar verbazing tot de ontdekking dat ze honger had. Op dat moment voelde ze opeens de tranen in haar ogen springen.

‘Zal ik je even alleen laten?’ vroeg Conrad. ‘Misschien doet het je goed wanneer je je tranen de vrije loop laat. Lisa was uiteindelijk je zusje.’

Snel veegde Christabel de tranen weg. ‘Nee, daarom huil ik niet. Ik ben van slag door de manier waarop ze gestorven is. Door de misère die ze daardoor voor jullie heeft veroorzaakt. Ik ben ontroerd door het feit dat je moeder me heeft willen ontvangen - mij, de zuster van een vrouw die het leven van haar zoon zo volledig in de war heeft geschopt.’

‘Zo is moeder nu eenmaal,’ was Conrads antwoord. ‘Ze heeft zelfs haar uiterste best gedaan om Lisa aardig te vinden. Ze ging vaak naar de fokkerij, belde Lisa regelmatig op, nam haar mee naar de film en toneelstukken ... Maar dat was allemaal zinloos, zo bleek later. Het enige wat Lisa... Oh, het spijt me. Ik zal mijn mond dicht houden.’

‘Nee, maak je zin maar af. Ik kan nu beter alles maar meteen te horen krijgen.’

‘Best. Lisa was er slechts in geïnteresseerd om zo snel mogelijk zo veel mogelijk geld op haar eigen naam vastgezet te krijgen. Ik denk dat ze al lange tijd van plan was om weg te gaan.’

Christabel rilde. Weg te gaan, ja, dat was mogelijk. Maar Lisa zou beslist niet zó’n definitief vertrek in gedachten hebben gehad.

Ze knikte. ‘Ik denk dat je gelijk hebt. Maar ik vind het geweldig van je moeder dat zij zo heeft gereageerd. Sommige mensen schijnen zodanig van het klimmen der jaren te kunnen profiteren dat ze iedere situatie het hoofd weten te bieden.’

Hij knikte. ‘Ze heeft het vroeger, toen wij nog klein waren, vaak niet gemakkelijk gehad. We woonden zo afgelegen, weet je en we waren nogal eens ziek. Maar zij was een uiterst vindingrijke vrouw. Dat is ze nog steeds. Nu denkt ze aan niets anders dan aan het feit dat Rogan weer beter moet worden en haar daarbij nodig heeft. Dat zal haar ook zeker lukken. Ik hoop alleen dat ze er geen al te zware terugslag van zal krijgen - in geestelijk opzicht, bedoel ik. Dat kwam vroeger nog wel eens voor.’

Plotseling wist Christabel dat ze nu de kans kreeg om daadwerkelijk te helpen, wanneer hij haar dat tenminste toe zou staan. ‘Dan moeten we haar verder zoveel mogelijk ontzien. We moeten erop toezien dat ze zich geen zorgen hoeft te maken over de kinderen en dat ze de indruk krijgt dat alles op de fokkerij volkomen naar wens verloopt. Hoe heeft je vader op dit alles gereageerd?’

‘Niet zo best, ben ik bang. Hij heeft Rogans keuze nooit kunnen waarderen. Hij was erg aan die fokkerij gehecht en Lisa deed niets anders dan melden dat het veel verstandiger zou zijn om dat alles te verkopen. Vader en Rogan zijn bijzonder op elkaar gesteld; dat zal wel voornamelijk komen omdat ze jaren lang samen de elementen hebben getrotseerd. Ik kwam al snel tot de ontdekking dat ik de journalistiek in wilde gaan. Mijn grootvader van moederszijde was hoofdredacteur van een krant, weet je, en dus zal ik dat wel van hem hebben. Later ben ik onder het pseudoniem Thaddeus Brockenhurst boeken gaan schrijven. Dat weet je inmiddels. Ik ben nu van plan daar op Thunder Ridge mee verder te gaan, zodat ik Rogan wanneer die weer thuis komt, wat werk uit handen kan nemen. En tot die tijd zal ik zien het bedrijf in zijn geheel zo goed mogelijk draaiende te houden. Dus voorlopig zal Thaddeus Brockenhurst naar het tweede plan moeten verdwijnen.’

Door die laatste woorden moest ze meteen weer denken aan de manier waarop hij haar bedrogen had. Haar ogen stonden fel toen ze zei: ‘Ja, ik weet dat je Thaddeus Brockenhurst bent. Van dat bedrog begrijp ik niets. Waarom ben ik daar volkomen ingetuind, terwijl ik, zoals je zelf constateerde, zo voorzichtig was. Toen je niet kwam en al evenmin opbelde, dacht ik aanvankelijk dat je ziek geworden was. Ik ben naar het busstation gegaan om je adres te achterhalen. Toen heeft de receptioniste me verteld wie je in werkelijkheid was. Ze zei dat je niet onder je echte naam wilde reizen, omdat de mensen je dan lastig vielen. En ik, idioot, vond dat nog een aannemelijke verklaring ook. Ik dacht nog steeds dat je misschien ziek geworden was en ver van huis in een vreemd ziekenhuis was opgenomen. Maar toen ik het pension belde en de eigenaresse me vertelde dat je daar nooit had gelogeerd, realiseerde ik me dat je nooit van plan was geweest om me nog weer te ontmoeten. En ik maar praten over vakantieliefdes... Waarom heb je me niet gewoon gezegd dat we elkaar hoogstwaarschijnlijk moesten kennen, omdat je broer met een meisje dat naar dezelfde achternaam luisterde was getrouwd of zoiets dergelijks?’

‘Omdat,’ zei hij langzaam en nadrukkelijk, ‘die ontmoeting geen toeval was. Ik kreeg een schitterende gelegenheid om wat meer aan de weet te komen over de echtgenote van mijn broer... om te achterhalen waarom ze zo handelde. Toen ik in Londen was gearriveerd, ben ik naar je flat gegaan en hoorde toen dat je een vakantiereis per bus was gaan maken. Ik was aanvankelijk van plan om een auto te huren en een beetje door Zuid-Engeland rond te rijden, maar toen ben ik van gedachte veranderd. De kans om incognito met jou die reis te maken, was te mooi om niet te grijpen. Ik kan er niets aan doen wanneer die verklaring je eigenlijk niet zo bevalt. Je zult waarschijnlijk wel niet begrijpen hoe intrigerend zo iets voor een schrijver kan zijn. Ik had het gevoel dat ik er gebruik van zou kunnen maken. Aanvankelijk had ik dat gevoel, bedoel ik dan.’

Om de een of andere reden genoot Christabel opeens van het feit dat ze een schrijfster was, maar dat veranderde niets aan haar afkeer voor het gedrag van deze man. ‘Nu, dan kan ik alleen maar hopen dat je jezelf in een dergelijk boek als de boef en niet als de held zult afschilderen. Je hebt zelfs niet de moed gehad om me er na afloop van de reis wat over te vertellen. Ik vind je gedrag werkelijk beneden alle peil.’

‘Dat was het ook,’ gaf hij toe. ‘Maar je zult wel niet vergeten zijn dat ik ook tegen je heb gezegd dat ik je dingen moest vertellen waar je niet zo gelukkig mee zou zijn.’

Langzaam zei Christabel: ‘Ik ben bang dat ik daar toen de meest voor de hand liggende conclusies uit heb getrokken... Ik wilde voorkomen dat je later spijt zou krijgen van het feit dat we meer dan normaal met elkaar waren omgegaan tijdens die vakantie ... ’

Hij keek haar even niet begrijpend aan. ‘Oh,’ klonk het toen. ‘Dus je dacht dat ik je zou gaan vertellen over affaires die ik met andere vrouwen had gehad of nog had?’

‘Inderdaad,’ zei ze en keek hem strak aan.

Zijn lippen werden een streepje. ‘Ik kan me wel voorstellen dat je dat dacht. We leven in een moderne tijd, nietwaar, waarin morele waarden duidelijk aan het verschuiven zijn.’

Zwijgend dronken ze hun thee verder op. ‘We zullen het er later nog wel eens over hebben,’ zei hij toen. ‘Vader en moeder zullen nu wel snel thuiskomen en ik wil niet dat ze de indruk krijgen dat wij ergens ruzie over hebben. Ze hebben het zo al moeilijk genoeg. Wil je verder nog iets weten voor zij arriveren?’

‘Ja. Over de begrafenis. Wanneer heeft die plaatsgevonden en hoe is Lisa begraven?’

‘Hier. Dat heeft Rogan bepaald. En ze is gecremeerd, na een korte gebedsdienst die alleen is bijgewoond door vader, moeder en mij. We hebben, zoals ik je al heb gezegd, nog geprobeerd contact te zoeken met jou, maar dat lukte niet.’

Ze hoorden een auto aan komen rijden.

Snel zei Conrad Josefsen: ‘Zeg, tussen twee haakjes, ze weten niet dat wij elkaar al eens eerder hebben ontmoet. Ze hadden me alleen maar gevraagd om te proberen jou in Londen te ontmoeten. Lisa zal hun er ook wel niets over hebben verteld, want in die tijd zag ze mijn ouders al niet zo vaak meer. Ze was meestal van huis weg.’

‘Zat die... die man... al lange tijd hier?’

‘Nee. En ik heb mijn ouders alleen maar verteld dat ik bij je aan de deur was geweest, maar je niet thuis had getroffen.’

‘Zouden ze je gedrag hebben goedgekeurd?’

‘Absoluut niet. Ze zouden me een geestelijk pak slaag hebben gegeven. Er zit in mijn familie maar één man die er begrip voor op had kunnen brengen: Thaddeus Grayson, mijn grootvader. Er zijn mensen die kleine, onschuldige baby’s Thaddeus noemen, weet je.’

Ze haalde haar schouders op. ‘Als je maar niet denkt dat ik van plan ben je mijn excuses daarvoor aan te bieden. Er zijn sinds die tijd teveel afschuwelijke dingen gebeurd.’

Op luchtige toon ging hij verder, alsof hij zijn ouders de indruk wilde geven dat alles normaal was. ‘Eens heeft die man gezegd dat hij niet verwachtte dat er ooit iemand in de familie geboren zou worden die die naam wilde hebben. Ik denk dat hij dat grappig bedoelde, maar mijn moeder nam hem serieus. Toen mijn eerste boek door een uitgever werd geaccepteerd, bedacht ik me opeens hoeveel plezier het die oude man zou doen wanneer ik als pseudoniem mijn tweede, en zijn eerste, voornaam zou gebruiken. Ik had zo’n pseudoniem ook nodig, om te voorkomen dat mensen zouden denken dat mijn mede-journalisten me een pluim op mijn hoed staken die ik eigenlijk niet verdiende. Maar dat alles is nu niet zo belangrijk meer. De eerste tijd komt er so wie so niets van schrijven en wie weet hoe lang dat zal gaan duren? Niemand heeft ons tot dusverre kunnen vertellen wanneer Rogan weer opgeknapt zal zijn.’

‘Maar je moet niet helemaal stoppen met schrijven,’ haastte Christabel zich te zeggen. ‘Ik weet hoe moeilijk het is om te beginnen en hoe oneerlijk het tegenover een uitgever is om niet regelmatig wat af te leveren, wanneer hij het heeft aangedurfd om een nieuwe schrijver te lanceren.’

‘Hoe weet je dat?’

‘Heeft Lisa je dat dan nooit verteld? Vader schreef boeken en heeft daar wel wat succes mee gehad. Hij zei altijd dat je moest blijven schrijven, welke tegenslagen het leven je ook gaf en geloof me, hij heeft er heel wat moeten verwerken.’

Ze realiseerde zich dat er twee mensen in de deuropening stonden. Ze draaide zich om. Om de een of andere reden had ze verwacht een sterke, gezette vrouw te zien. Maar daar stond een lange, slanke, donkere en elegante vrouw die zei: ‘Oh, dus je hebt haar verteld dat je boeken schrijft. Dat is een goede zaak, Conrad. Nu kan ik het ook aan iedereen gaan vertellen. Ik krijg de indruk dat jullie het al goed met elkaar kunnen vinden?’

‘Dat zou u zo kunnen zeggen,’ zei Conrad. ‘Ik heb het gevoel dat we elkaar al tijden lang kennen. Christabel, dit zijn mijn vader en moeder, Ivar en Kate Josefsen.’

Christabel stond snel op en liep met uitgestoken handen op hen af. ‘Ik wil u beiden bedanken voor het feit dat u me hier vandaag hebt willen ontvangen. Ik weet dat u dat niet gemakkelijk gevallen moet zijn Ik heb even heerlijk kunnen uitrusten.’

Ze leek Instinctief de Juiste woorden te hebben gekozen. Ivar, een oudere uitgave van Conrad, schraapte zijn keel en zei: ‘We vonden het vervelend dat Je na zo’n vermoeiende reis direkt met zulke berichten geconfronteerd moest worden. Maar het is fantastisch dat je hierheen bent gekomen om voor de kinderen te zorgen.’

Kate kneep in Christabels vingers en zei: ‘Toen we hoorden dat je hier naar toe onderweg was, wisten we dat je anders moest zijn dan ... Ik bedoel, wisten we dat je uit het goede hout gesneden was. Het is zo’n opluchting om de zekerheid te hebben dat iemand die van de kinderen houdt, de zorg voor hen op zich zal nemen. Jonsy doet wat ze kan, maar ze is al een dagje ouder en heeft het normaal gesproken al zo druk. Ik kan hier niet worden gemist. Ik vond het alleen wel jammer dat Conrad je in Londen niet heeft ontmoet. Het zou zoveel aardiger geweest zijn wanneer jullie elkaar onder andere omstandigheden hadden leren kennen.’

‘Inderdaad,’ zei Christabel en keek even snel naar Conrad. ‘Maar nu ben ik hier. Hoe is het met Rogan?’

‘Lichamelijk sterker,’ zei Kate. ‘Maar geestelijk is hij er naar mijn idee nog slecht aan toe. Voor het eerst kan ik hem niet bereiken. In ieders leven doen zich echter dingen voor die je alleen uit moet vechten. Hij was wel blij toen hij hoorde dat jij kwam.’ Ze keek naar Conrad. ‘Toen we weggingen, kwam er iemand anders binnen. Die is gisteren overgevlogen. Ze moet hetzelfde toestel hebben genomen als Christabel.’

‘Barbara?’ vroeg Conrad met stralende ogen.

‘Barbara!’ herhaalde Kate zeer tevreden. ‘Je zult wel moe zijn,’ zei ze toen tegen Christabel, alsof ze die Barbara verder niet in haar aanwezigheid wilde bespreken. ‘Ik denk dat je er verstandig aan doet hier een nachtje te slapen en morgen door te gaan naar Thunder Ridge.’

Christabel schudde haar hoofd. ‘Wanneer Conrad niet te moe is, wil ik vanavond nog verder gaan. Davina en Hughie hebben me nodig.’