HOOFDSTUK 4

Nu zou ze dan ruim tweehonderd kilometer lang in een kleine auto alleen zijn met deze man die haar bedrogen had, die haar vijandig was gezind en op wie ze zo stom was geweest verliefd te worden.

Beiden zwegen. Pas toen ze bij Washdyke naar het Westen draaiden, zei Conrad: ‘Het landschap ziet er hier schitterend uit, nietwaar? Maar daar zal straks verandering in komen. Dan wordt het veel ruiger dan zelfs het meest woeste deel van Cornwall. Het leven daar valt lang niet altijd mee.’

‘Ik laat me niet meer van de wijs brengen door eerste indrukken,’ antwoordde Christabel meteen. ‘Dat geldt niet alleen voor landschappen, maar ook voor mensen. Ik wil je nu meteen één ding zeggen: ik vind dat je geen enkel recht hebt om net te doen alsof jij zoveel beter bent dan Lisa. Ik geef toe dat ze achterbaks en ontrouw was. Jij hebt je natuurlijk niet zó afschuwelijk gedragen als zij, maar toch ‘Ik heb daarna toch toegegeven dat ik er verkeerd aan heb gedaan,’ zei hij op een toon die haar in verwarring bracht.

‘Dat was gewéldig van je ... ’ zei ze nijdig.

‘Maar nu ben ik ervan overtuigd,’ ging hij verder, alsof hij haar opmerking niet had gehoord, ‘dat ik een uiterst verstandige beslissing heb genomen. Je zult toch moeten toegeven dat ik geprobeerd heb je van je besluit om hier naar toe te komen, te weerhouden. Je had uiteindelijk nooit hoeven weten wie ik was.’

Ze loerde zijn kant op. ‘Je hebt er geen idee van hoe sterk de band tussen de kinderen en mij is. Wanneer je denkt dat ik niet naar Nieuw-Zeeland gekomen zou zijn om hen te helpen wanneer ik had geweten wie je was, heb je het volkomen mis. Wat doen mijn persoonlijke gevoelens ertoe wanneer mijn neefje en nichtje alleen zijn in een vreemd land met mensen om zich heen die het volste recht hebben hun te haten om wat hun moeder heeft gedaan?’

Hij keek recht voor zich uit en zei toen heel rustig: ‘Je hebt natuurlijk gelijk. Je zou hier ook naartoe gekomen zijn wanneer je had geweten wie ik was.’

Daarmee werd haar de wind volkomen uit de zeilen genomen. Toen ging hij weer verder: ‘Maar in één opzicht heb je het bij het verkeerde eind. Niemand haat de kinderen en Jonsy, die stapel op Rogan is, al helemaal niet. Nadat mijn broer geboren was, is moeder zo lang ziek geweest dat Jonsy een soort tweede moeder voor hem is geworden. Ze heeft me verteld dat de kinderen vanaf het eerste moment thuis hoorden op Thunder Ridge. “Arme stakkertjes,” noemde ze hen. Het gebeurt soms wel eens dat egoïstische moeders heel anders ingestelde kinderen krijgen. De kinderen voelen zich op de fokkerij volkomen thuis. Dat was eveneens een van de redenen waarom ik niet wilde dat er een tante hierheen zou komen die hun leven in de war zou sturen. Een tante die misschien zou vinden dat het leven dat ze daar leiden veel te primitief is... En toen we hoorden dat Lisa nooit meer terug zou komen, wilde ik die tante al helemaal niet meer zien. Het zou zo wreed zijn om de kinderen weg te halen uit een omgeving waar ze zoveel van zijn gaan houden.’

Ze kon hem geen antwoord geven omdat ze bang was dat haar stem zou breken. Het was allemaal zo afschuwelijk.

Ze slikte eens en zei toen heel zachtjes: ‘Lisa hield kennelijk niet van het leven hier. Dus ben je tot de conclusie gekomen dat hetzelfde voor mij geldt. Ik heb er geen idee van wat de toekomst me nog brengen zal. Nu zit ik hier om, samen met Rogan, te bekijken wat het beste voor de kinderen is. Naar mijn idee heb jij daar geen enkele zeggenschap in.’

‘Nu nog niet,’ zei hij en Christabel voelde de rillingen over haar rug lopen. Wilde hij daarmee zeggen dat hij uiteindelijk over het lot van de kinderen zou beslissen wanneer Rogan niet herstelde? Ze voelde zich angstig worden. Tot nu toe waren alle betrokkenen aardig voor de kinderen geweest en gebleven, maar wat zou er gebeuren wanneer Rogan overleed?

Plotseling onderbrak Conrad haar gedachten weer. ‘Het ergste wat de kinderen nu kan overkomen, is dat er opnieuw ruzie ontstaat in het huis waarin ze leven. Niemand weet dat jij en ik onenigheid hebben, om het zo maar eens te noemen. Dus stel ik een wapenstilstand voor. Ik zal je een proefperiode gunnen. Maar wanneer je je in gezelschap van mannen ook maar één keer niet passend gedraagt - zoals Lisa dat zo vaak heeft gedaan - smijt ik je het huis uit. Heb je dat goed begrepen?’

Ze voelde zich woedend worden, maar onderdrukte die gevoelens meteen weer. Ze mócht daar niet aan toegeven wanneer ze hier wilde blijven om voor Davina en Hughie te zorgen. ‘Het eerste deel van je betoog stond me wel aan,’ zei ze toen. ‘Het laatste zal lk negeren. Dat is te belachelijk om er ook maar een woord aan vuil te maken. Ik ben hier alleen naartoe gekomen omwille van de kinderen en ik zal doen wat ik het beste voor hen acht, ongeacht welke gevolgen dat voor mij persoonlijk zou kunnen hebben.’

‘Wat bedoel je daarmee?’

‘Ongeacht de beledigingen die ik wellicht naar mijn hoofd geslingerd krijg. Ik ben blij dat je over de kinderen anders denkt dan over Lisa en mij. Wanneer dat niet zo was, zou ik hen op de een of andere manier zo snel mogelijk meenemen. En godzijdank hebben je ouders ook geen blijk gegeven van enige vijandigheid jegens mij. Je hebt een wapenstilstand voorgesteld. Wanneer gaat die in?’

‘Op dit moment, wat mij betreft. En zullen we het dan verder maar eens over het landschap hebben? Dat is een onschuldig gespreksonderwerp. Of blijf je liever boos zitten kniezen?’

Christabel slaagde erin een klein glimlachje te produceren. ‘Ik vind het nu merkwaardig genoeg moeilijk om over koetjes en kalfjes te praten en dat terwijl ik normaal gesproken aan een stuk door rebbel. Dat zei mijn moeder tenminste altijd: “Christie kan nooit lang boos blijven, gelukkig.” Ik heb je al enige tijd willen vragen of al die kleine riviertjes hier allemaal in de zee uitmonden?’

‘Waarom wil je dat weten?’ vroeg hij geïnteresseerd.

‘Omdat ze op de borden kreken worden genoemd en wanneer we in Engeland een riviertje zo noemen, betekent dat dat het in zee uitmondt. Maar we zitten hier zover landinwaarts dat ik me dat nauwelijks kan voorstellen.’

‘Je hebt gelijk,’ zei hij. ‘Merkwaardig, zo’n verschil in taalgebruik. Ik zou het op prijs stellen wanneer je me op de hoogte brengt van andere verschillen die je wellicht opvallen. Uit schrijversoogpunt bekeken, kan dat nooit kwaad.’

Christabel voelde zich wat minder gespannen. De vrede was voorlopig getekend en door naar die verschillen te gaan zoeken, zou ze even niet aan Lisa hoeven te denken.

‘Weet je dat dergelijke verschillen de meeste mensen niet opvallen?' zei Conrad. 'Ik denk dat jij anders bent, omdat je vroeger op reis altijd aantekeningen maakte voor je vader. Weet je nog dat je me dat hebt verteld?’

‘Ja. Vader leek altijd tijd tekort te komen en ik vond dat ik hem moest helpen waar ik kon.’

‘Schrijvers komen altijd tijd tekort, Christabel. Maar ze zullen altijd proberen een gaatje te vinden. Ik heb mijn eerste boek geschreven terwijl ik als journalist een volledige baan had.’

‘Jawel, maar jij had in ieder geval je avonden vrij en mijn vader moest altijd wel voor iemand zorgen. Moeder, Lisa... Jij zult nu de eerste tijd ook niet of nauwelijks aan schrijven toekomen, maar wanneer de schok voorbij is, zal je merken dat je er weer behoefte aan krijgt.’

‘Misschien. Christabel, ik denk dat deze wapenstilstand meer dan noodzakelijk is. Niet alleen omwille van de kinderen, maar ook om zelf weer een beetje op verhaal te kunnen komen.’

Ze reden een tijdje verder en verlieten de hoofdweg even om een bezoek te brengen aan de schitterende kerk van Cave, een heel klein, oud dorpje. Ze stapten de wagen uit en liepen het portaal in. Christabel zag een bordje staan:

‘Dit portaal is gebouwd ter ere van God en ter nagedachtenis aan de schapenfokkers, de herders, de mannen met de ossewagens, de scheerders en alle anderen die het achterland van deze provincie hebben ontgonnen in de periode van 1855 tot 1895.’

Ze liepen de kerk in, die slechts werd verlicht door de paar zonnestralen, die door een schitterend raam naar binnen leken te glijden. Banken en altaar waren uit schitterend hout vervaardigd en uit alles bleek dat kosten noch moeite waren gespaard om het geheel zo mooi mogelijk te maken.

‘Deze kerk is gebouwd ter nagedachtenis van Andrew en Catherine Bumett,’ vertelde Conrad. ‘Dat waren mensen die in mei 1864 naar Mount Cook gegaan zijn om zich daar blijvend te vestigen. Het was hier in die tijd nog een absolute wildernis. Ze kregen een zoontje en toen die drie jaar oud was, kwam er voor het eerst een rondreizende vrouw bij hen op bezoek. Ze heette Mrs. Leonard Harper en heeft later aan haar zuster verteld dat het kleine joch begon te krijsen toen hij haar zag, omdat hij nog nooit een andere vrouw dan zijn moeder had gezien en er ongetwijfeld van uitgegaan moest zijn dat zij enig in haar soort was ... ’

Christabel genoot van zijn verhaal, sloot haar ogen en probeerde zich dat tafereel voor te stellen. Toen liepen ze verder de kerk door en bekeken de preekstoel en het prachtige doopvont van prehistorisch zandsteen. Onder het raam van de kleine kapel was een inscriptie aangebracht. ‘Voor de vrouwen van dit land... die gedurende ijskoude winters onder zeer moeilijke omstandigheden hun gezin bijeen hielden en hun geloof trouw bleven ‘Hun geloof trouw bleven,’ zei Christabel zachtjes, ‘... en wisten dat de toekomst beter zou worden ... en deze kerk voor de eeuwigheid bouwden. Maar Lisa... Hoe lang is die getrouwd geweest? Niet eens twee jaar. Je zou toch denken dat dit land en deze prachtige gedenktekenen haar ervan zouden hebben weerhouden om ... ’ Ze zweeg. Ze knipperde met haar ogen om de opkomende tranen terug te duwen. Toen ze opkeek, zag ze dat Conrad haar met een vreemde blik in zijn ogen stond aan te kijken.

‘Dus ... jij zou... nu niet... ’ Ook hij zweeg.

‘Wat zou ik niet?’

Hij schudde zijn hoofd. ‘Laat maar. Sommige dingen kunnen maar beter niet worden gezegd. We moeten weer eens verder, want het zou jammer zijn wanneer we te laat bij het meer van Pukaki arriveren om de zon boven Mount Cook onder te zien gaan.’

Christabel besloot zich aan hun wapenstilstand te houden en vroeg niet verder.

Ze stapten de auto weer in en na enige tijd arriveerden ze bij Mount Cook. Ademloos keek ze ernaar. Het was schitterend, méér dan schitterend. Ze stapten uit. De lucht was volkomen zuiver. Er was geen huis te zien en er heerste een volmaakte rust. De stilte werd slechts af en toe onderbroken door het geblaat van schapen in de verte. ‘Je hebt geluk,’ zei Conrad. ‘In deze tijd van het jaar komt het nogal eens voor dat de berg door laaghangende wolken aan het oog onttrokken wordt. En straks zul je het meer in al zijn pracht kunnen zien. Vlak daarbij hebben ze enige tijd geleden dat afschuwelijke grote hotel gebouwd waar Lisa zo graag naartoe ging ... Ik wilde dat ze vóór ze met Rogan trouwde, eerst eens hierheen was gekomen om goed om zich heen te kijken wat voor leven haar te wachten stond.’

'Dat hebben vader en moeder haar ook voorgesteld,’ zei Christabel. 'Rogan heeft haar precies verteld wat ze hier wel en wat ze niet zou vinden, dus kan hem nergens de schuld van worden gegeven. Maar Lisa wilde weg en had het idee dat een grote fokkerij met veel land eromheen rijkdom vertegenwoordigde.’

‘Waarom wilde Lisa weg? Waaraan wilde ze ontsnappen?’

Ze aarzelde. Hij haakte daar meteen op in. ‘Ik begrijp dat je er eigenlijk liever niet over praat nu ze zo kort geleden gestorven is, maar ik zou er graag wat meer van weten, in de hoop dat ik haar dan wat beter kan begrijpen.’

‘Dan zal ik volledig open kaart met je spelen,’ zei ze. ‘Ik neem aan dat je weet dat ze na de dood van Jamie weer bij ons thuis is komen wonen. Ze had een hekel aan het huishouden en wilde altijd weg, ondanks het feit dat ze zich voortdurend moe voelde. Dat ging allemaal best zolang mijn moeder een goede gezondheid genoot. Maar toen die achteruit begon te gaan, zag Lisa in dat het niet lang meer zou duren voor ze de verantwoording voor de kinderen weer volledig op zich zou moeten nemen. Toen kreeg vader moeilijkheden met zijn hart en werd de situatie werkelijk problematisch ... Op dat moment kwam Rogan ten tonele. Hij werd op slag verliefd op haar. Lisa kon heel charmant zijn, weetje, wanneer ze de indruk had dat alles haar voor de wind ging. Ze had er absoluut geen zin in om maanden lang voor mijn moeder en vader te moeten zorgen. Dus betekende Rogan een mogelijkheid om daaronder uit te komen. Vader heeft aangeboden haar overtocht te betalen, zodat ze hier eerst eens om zich heen kon kijken, maar zij bekeek alleen de schitterende reisgidsen en was ervan overtuigd dat ze hier een hemel op aarde zou vinden. Het is uiteindelijk haar dood geworden. Het heeft Rogan gebroken naar lichaam en geest achtergelaten en dat is nog wel het ergste van alles... En wat de kinderen betreft: je zei dat je niet wilde dat ze emotioneel nog verder uit hun evenwicht zouden worden gehaald. Ik zal mijn uiterste best doen om hen zoveel mogelijk tot rust te brengen, maar je moet er wel rekening mee houden dat ze nogal emotioneel op mijn komst zullen reageren. Ik bedoel... het zal een hele schok voor hen zijn. Ik heb zo lang deel uitgemaakt van hun wereldje. Ik heb de indruk dat het verstandiger is om die twee de gelegenheid te geven hun emoties de vrije loop te laten ... om Davina en Hughie de kans te geven hun verdriet in tranen te uiten.’

‘Hughie heeft het volgens Jonsy aardig verwerkt,’ zei hij. ‘Maar ik denk dat je wat Davina betreft gelijk hebt.’

Ze arriveerden bij het Tekapo Meer en besloten even de benen te strekken en een hapje te eten. ‘Ik ben niet van plan om je hier aan iemand voor te stellen,’ zei Conrad zachtjes tegen haar. ‘Dat ongeluk van Lisa heeft een heleboel publiciteit gekregen en je zou allerlei nieuwsgierige mensen op je af krijgen.’

Toen ze weer naar de auto terugliepen, bleef Christabel nog even staan. Het was er zo mooi. Tussen de bomen doemden allerlei prachtige chaletjes op. In de verte leken de bergen de hemel te raken. Op het meer was een jong meisje in een blauwe bikini aan het waterskiën. Niets wees op de tragedie die zich hier nog maar zo kort geleden had voltrokken.

Ze reden nu verder in zuidelijke richting en draaiden toen linksaf de Simons-Pas in. Even later naderden ze het Pukaki meer met zijn stuwdam, die een groot deel van de provincie van stroom voorzag.

‘Nu zijn we er bijna,’ zei Conrad. ‘We komen langs het Mount Hebron Station, waar de Macandrews wonen. Mary Macandrew heeft de kinderen van Thunder Ridge de laatste tijd les gegeven. Dat is haar goed afgegaan, maar alles zal nog beter worden nu Barbara weer terug is... ’

‘Bedoel je de Barbara over wie je moeder het had?’ vroeg Christabel. ‘Die vrouw die bij Rogan in het ziekenhuis op bezoek kwam?’

‘Inderdaad,’ zei hij met een stem waarin voldoening doorklonk. ‘Barbara is een heel bijzondere vrouw. Ze is de kleindochter van het oude echtpaar dat op Mount Hebron woont. Ze is, zoals we dat hier in Nieuw-Zeeland noemen, een ware dochter van de mistige bergen. Meer lof kan een vrouw niet worden toegezwaaid. Ze is de laatste twee jaar weggeweest om elders les te geven. Ze had het gevoel dat ze haar vleugels eens verder uit moest slaan. Maar nu is ze teruggekomen. Voor goed.’

Een ware dochter van de mistige bergen ... geen vreemdelinge, zoals Lisa... niet Iemand die ongenood hierheen kwam, zoals Christabel Barbara was een heel bijzondere vrouw. Zij hoorde hier thuis,..