Hoofdstuk 9

 

 

De volgende twee uur hield Flynn het geluid van de bewegingen waarmee Renee haar verfroller over de wand bewoog nauwlettend in de gaten.

Terwijl haar agitatie afnam, veranderden de snelle halen in trage, hortende bewegingen. Afgaande op de afgelopen tien minuten was haar wil om de klus te klaren het enige wat haar arm aan de gang hield.

Hij liet zijn kwast zakken en keek naar haar afhangende schouders. ‘Zo is het wel genoeg geweest.’

Verschrikt draaide ze zich om. ‘Er moet nog een tweede laag op.’

Hij legde zijn kwast neer, liep naar haar toe en pakte voorzichtig de roller uit haar hand. ‘We gaan eerst even ontbijten en een paar uurtjes slapen voordat we de tweede laag opbrengen.’

Op haar voorhoofd verscheen een zorgelijke rimpel. ‘Maar –’

‘Renee, het is vier uur in de ochtend. We zijn allebei niet meer zo secuur.’

Aandachtig keek ze naar het kleine plekje dat ze had overgeslagen. ‘Nee, zo te zien niet.’

Hij streek een lok haar uit haar vermoeid uitziende ogen. ‘We hebben nog het hele weekeind. Het is echt wel klaar als de kasten maandag worden bezorgd. Dat beloof ik je.’

De kinderkamer ook, als het aan hem lag, en dan zou Renee in zijn bed slapen. Permanent. Waarschijnlijk was er flink veel tact voor nodig, maar deze keer zou hij winnen.

‘Een warme douche zou fijn zijn.’ Ze rolde met haar verstijfde schouders.

Het liefst zou hij het bad voor haar laten vollopen en er samen met haar in gaan zitten voor een glibberige massage, maar daar was ze nog niet aan toe.

‘Ga maar. Dan ruim ik hier wel op en maak ik het ontbijt klaar.’

Met half geloken ogen keek ze naar de verfspullen. ‘Weet je het zeker?’

‘Heel zeker. Ga nu maar.’

Bewonderend keek hij naar haar ronde achterste en blanke benen, terwijl ze de trap op liep. Renee werd nooit bruin. Ze beweerde dat ze van roomwit zonder tussenfase kreeftrood werd. Dat kon hem niet schelen. Haar ivoorblanke borsten, armen en buik met zijn tong strelen was altijd een van zijn geliefdste bezigheden geweest. Bij de herinnering begonnen zijn lendenen te tintelen.

Zijn onvervulde verlangen onderdrukkend, ruimde hij snel de verfspullen op, waarna hij naar boven ging om zich op te frissen. Daarna haalde hij uit de koelkast en de voorraadkast alles wat hij nodig had voor Renees lievelingsontbijt. Tenminste, dat zou het toch nog wel zijn?

Twintig minuten later rook het huis naar kaneel, gesmolten boter en ahornstroop. Het ontbijt stond op de salontafel toen Renee in een joggingbroek en een T-shirt de studeerkamer binnen kwam. Helaas had ze nu wel een beha aan, zag Flynn. In het koele souterrain had hij net zo genoten van haar harde tepels als van de steelse blikken die ze op hem had geworpen.

De wetenschap dat ze zich nog altijd tot hem aangetrokken voelde, werkte in zijn voordeel. Hij was van plan om de chemie tussen hen op te voeren totdat hij de gewenste reactie kreeg.

‘Ruik ik appel-kaneelpannenkoeken?’ vroeg ze diep inademend.

‘Je recept lag nog in de la.’

‘Die heb ik jaren niet gegeten. Niet meer sinds…’ Ze beet op haar lip.

‘…we ze samen hebben gebakken?’

‘Ja.’

Ze keken elkaar in de ogen. Zijn ‘hulp’ in de keuken had meestal bestaan uit het aangeven van de ingrediënten totdat zijn handen waren afgedwaald en de maaltijden werden uitgesteld voor een zinderende vrijpartij.

Blozend wendde ze haar ogen af. ‘Is dat koffie?’

‘Decafé. We moeten slapen. Na ons dutje krijg je de echte.’

Ze pakte een mok van de tafel en nam met dichtzakkende ogen een slokje. ‘Ik viel bijna in slaap onder de douche.’

‘Dat zou niet voor het eerst zijn,’ zei hij glimlachend. Voor hij Renee kende, had hij nog nooit een vrouw ontmoet die zo hard werkte dat ze heel snel in slaap kon vallen zodra ze ophield met bewegen. Al vele malen had hij haar knikkebollend onder de douche aangetroffen.

Hij gaf haar een bord. ‘Eet op.’

‘Dank je.’ Ze nam een hapje van de pannenkoek. ‘Mmm, precies genoeg kaneel.’

Als ze vroeger pannenkoeken bakten, eindigden de bruine suiker en de stroop regelmatig op naakte huid, die dan weer afgelikt moest worden. In hun keuken was het er bijna net zo vaak heet aan toe gegaan als in hun slaapkamer.

Tegen de tijd dat ze haar bord leeg had, zat ze bijna te slapen. Hij pakte het bord uit haar handen en zette het op de salontafel. Ze wilde opstaan, maar hij pakte haar hand vast.

‘Blijf zitten terwijl ik opruim.’

‘Je hoeft me niet te bedienen, Flynn.’

‘Denk maar dat het nu mijn beurt is.’

Even leek het alsof ze wilde tegenspreken, maar toen knikte ze en zakte slap van vermoeidheid dieper in de kussens weg.

Hij stond op, verzamelde de borden en de bekers en bracht ze naar de keuken, waar hij de tijd nam om de afwas in de vaatwasser te zetten. Bij terugkomst in de studeerkamer, zag hij dat ze, zoals verwacht, rechtop zittend in slaap was gevallen en hij glimlachte om zijn geslaagde strategie. Vervolgens overwoog hij zijn volgende stap. Renee sliep altijd zo diep, dat hij haar naar boven kon dragen en in bed kon leggen zonder dat ze wakker werd. Als ze echter in zijn bed ontwaakte, dan zou ze in de verdediging gaan.

Ten slotte ging hij naast haar zitten en trok haar voorzichtig omver. Met een zucht vouwde ze haar handen onder haar wang en legde haar hoofd op zijn schoot. Net als vroeger. Nu hoefde hij haar alleen nog maar over te halen om haar intrek in zijn slaapkamer te nemen en dan had hij de strijd zo goed als gewonnen.

 

Iemand had gloeiende stenen op haar oogleden gelegd, dacht Renee, terwijl ze door de slaperige mist in haar hoofd heen probeerde te breken. En ze had een nieuw kussen nodig. Deze was hard. En erg warm. En het dons kietelde haar neus.

Dons! Je bent allergisch voor dons! Maak dat je wegkomt voordat je gezicht in een opgeblazen rode ballon verandert. Ze opende haar ogen en knipperde tegen het felle zonlicht dat door de ramen naar binnen scheen. Haar ‘kussen’ bleek de dij van een man te zijn. Flynns dij.

De wijzers van de klok wezen het middaguur aan. Na het ontbijt moest ze in slaap zijn gevallen. Vroeger deden Flynn en zij wel vaker een dutje op de bank. Maar dat was toen. Nu moest ze op haar hoede zijn. Uit ervaring wist ze hoe desastreus het kon zijn om een gevoel van veiligheid bij hem te hebben. Daarom wilde ze ook niet in zijn bed blijven slapen.

Met ingehouden adem ging ze voorzichtig overeind zitten en stond op. Zijn blote borst bleef regelmatig rijzen en dalen. Schuin in de hoek van de bank hangend zag hij er vredig en ontspannen uit. Over zijn voorhoofd hing een haarlok, en het kostte haar grote moeite om die niet te strelen.

Ze keerde zich van de verleidelijke aanblik af. Haar oog viel op een stuk papier naast de lamp op de bijzettafel. Haar langzaam ontwakende hersens registreerden een tekening op de achterkant van een grote envelop. Toen ze de envelop had opgepakt, hield ze haar adem in.

Flynn had een kinderkamer getekend, compleet met een ledikantje met een mobile erboven, de commode en zelfs een speelgoedkist. Ze had hem de foto laten zien die ze met haar mobiele telefoon van de meubels had gemaakt, en hij had alles tot in de kleinste details nagetekend.

Er kon geen misverstand bestaan over de kamer waarin hij de meubels had geplaatst. De openslaande deuren naar het balkon maakten zeer duidelijk dat het haar kamer was.

Flynn was altijd een getalenteerd kunstenaar geweest, maar meestal had hij zijn tekentalent aangewend voor bouwkundige ontwerpen. Ofschoon het grootste deel van zijn werk met een computer werd gedaan, hanteerde hij graag een potlood om een ruwe schets uit te werken.

Met een vinger volgde ze de gebogen lijn van de onderkant van een hobbelpaardje, en haar keel kneep dicht van emotie. Kijkend naar deze tekening geloofde ze bijna dat hij net zo graag een kind wilde als zij. Een kindje dat misschien wel zijn donkere haar en zijn helderblauwe ogen zou krijgen. Een schattig jongetje of meisje dat haar het gezin zou geven dat ze ooit van plan waren geweest om samen te stichten.

Ze voelde een pijnlijke leegte. Nu wilde ze waarschijnlijk nog liever een kind van Flynn dan de vorige keer. Plotseling werd de leegte gevuld met woede. Flynn hield zo van ontwerpen, van dingen creëren. Zijn misplaatste trouw aan zijn familie had hem van die vreugde beroofd. Waarom bleef hij zijn gave toch zo hardnekkig ontkennen? Zijn egoïstische moeder had toch geen waardering voor zijn opoffering, en zijn vader –

‘Wat vind je ervan?’ vroeg hij met schorre slaperige en veel te sexy stem.

Haar hart begon heftig te bonzen. Aandachtig keek ze naar zijn ongeschoren slaperige gezicht. Ze zou heel gemakkelijk weer van hem kunnen houden. Maar dat mocht niet.

‘Ik vind het prachtig.’

‘Het kan, Renee. We kunnen het thuis en het gezin krijgen dat we vroeger wilden.’

De kracht van het verlangen naar wat hij aanbood, was zo beangstigend, dat ze geestelijk en lichamelijk afstand wilde scheppen. ‘Waarom heb je het gedaan, Flynn?’

Langzaam ging hij rechtop zitten. ‘Wat heb ik gedaan?’

‘Je droom opgeven.’

’Dat hebben we al eens uit den treuren besproken.’

‘Het doet me pijn om te zien dat je je talent vergooit met een baan als cijferkraker. Dat je bijsprong toen de nood hoog was, begrijp ik. Maar nu? Het tij is gekeerd. Waarom kan Brock geen andere vicepresident aanstellen, zodat jij weer naar je droombaan terug kunt?’

‘Zo eenvoudig is het niet,’ zei hij fronsend.

‘Zo eenvoudig kan het wel zijn.’

‘Ik heb mijn stage nooit afgemaakt.’

‘In minder dan een jaar haal je al je diploma’s.’

‘Voor het studentenleven ben ik niet meer geschikt.’ Met gespannen schouders liep hij naar de trap.

‘Door te ontkennen dat je hart bij de architectuur ligt, krijg je je vader niet terug, Flynn,’ riep ze hem na.

Hij kromp in elkaar alsof ze hem had geslagen. Abrupt draaide hij zich om en beende met grote passen naar haar toe. ‘Wat kan het jou allemaal schelen?’ vroeg hij boos.

Goede vraag. Wat kon het haar schelen of hij gelukkig was als ze toch van plan was om zo ver mogelijk bij hem uit de buurt te blijven zodra ze van hem had gekregen wat ze wilde?

De muur van ontkenning die ze had opgetrokken verbrijzelde als glas. Het kon haar schelen omdat ze nog altijd van haar echtgenoot hield, besefte ze.

Vertwijfeld probeerde ze een veilig antwoord te verzinnen. ‘Ik wil niet dat mijn kind opgroeit met een verbitterde en ongelukkige ouder.’

‘Ik ben je moeder niet.’

Ze kromp in elkaar. ‘Nee. Dat ben je zeker niet.’ En ik ook niet, dacht ze erachteraan.

Zoals Flynn echter al had gezegd, zo eenvoudig was het allemaal niet. Om niet dezelfde fouten te maken als haar moeder, moest ze zichzelf doorlopend in de gaten blijven houden.

‘Ik ga verder met schilderen.’ Ze liep bij hem weg, omdat ze vreesde dat hij haar geheim zou ontdekken.

 

Aan het einde van de zondagochtend stond Renee naar het huis van Gretchen Mahoney te kijken. Ze bewonderde de architectuur en de schoonheid van het perfect onderhouden huis, maar toch zou ze er nooit in kunnen wonen.

Dit was het soort huis dat Carol voor haar zoon in gedachten had. In plaats daarvan had Flynn een ongeslepen diamant als onderkomen gekozen. De vrouw die hij tot echtgenote had gekozen was zelfs nog minder gepolijst. Naar Carols mening twee onoverkomelijke problemen.

Renee belde aan en zette zich schrap voor de ontmoeting met Flynns ‘vriendin’, die op een zondagochtendgesprek had gestaan. Flynn had geweigerd in te gaan op Renees verzoek om haar meer details te verstrekken over zijn relatie met de vrouw. Misschien was ze wel een goede kennis van zijn moeder, die in dezelfde chique buurt woonde, of een klant die hij via zijn werk kende. Misschien was ze wel de vrouw van een oude vriend.

De voordeur werd geopend door een beeldschone lange slanke brunette op tien centimeter hoge hakken. Het mantelpakje dat ze droeg, was van het soort dat de omslag van Vogue sierde. Met een nieuwsgierige blik in haar olijfgroene ogen bekeek ze Renee van top tot teen.

‘Jij bent vast de vrouw van Flynn. Ik ben Gretchen. Kom binnen.’

Niet op haar gemak klemde Renee haar vingers om haar leren portfolio. ‘Ja, ik ben Renee Maddox.’

‘Volgens Flynn ben jij precies wat ik zoek voor mijn soireetje.’ Gretchen ging Renee voor door een enorme zwart met wit marmeren hal naar een salon vol met antiek meubilair en dure bloemstukken.

‘Ga zitten, alsjeblieft.’ Haar gastvrouw gebaarde, met een linkerhand zonder trouwring, naar een wit Frans stoeltje.

Niet de vrouw van een kennis dus, concludeerde Renee, kijkend naar Grethens ringloze hand. Was deze vrouw Flynns minnares? Renee ging zitten en probeerde haar aandacht bij haar werk te houden. Ze sloeg haar notitieboekje open. ‘Flynn heeft me niet verteld voor wat voor een gelegenheid u catering wilt. Wat had u in gedachten?’

‘Meteen ter zake, begrijp ik? Geen koetjes en kalfjes?’

Renee knipperde met haar ogen. Meestal wilden zulke rijke mensen zich niet onderhouden met ondergeschikten. ‘Neemt u me niet kwalijk. Ik heb begrepen dat dit een spoedopdracht was en dat u de details zo snel mogelijk geregeld wilde hebben.’

‘Er is inderdaad haast bij. Mijn eigen cateraar heeft vorige week een hartaanval gehad en kan niet werken.’

‘Wat vervelend, en daardoor komt u in de knel. Laten we beginnen met de gelegenheid zelf, wat voor sfeer u wilt en laten we daarna naar het budget toe werken.’

Perfect geëpileerde donkere wenkbrauwen werden opgetrokken. ‘Ben je zelfs niet een klein beetje nieuwsgierig naar mij? Ik moet bekennen dat ik heel erg nieuwsgierig ben naar jou.’

Renee wist niet of ze de vrouw moest bewonderen om haar openhartigheid of dat ze haar moest verafschuwen omdat ze alles was wat zijzelf niet was: mooi, rijk en zelfverzekerd.

‘Als potentiële klant hebt u het recht om vragen te stellen.’

‘Ik heb maar een vraag. Besef je wel hoeveel pijn je Flynn hebt gedaan toen je hem verliet?’

Renee verstijfde. ‘Misschien had ik moeten zeggen “vragen over mijn cv”.’

Gretchen leunde achteruit in haar stoel en sloeg haar eindeloos lange benen over elkaar. ‘Heb je ooit stilgestaan bij de roddels waarmee hij te maken kreeg nadat je was verdwenen? De verklaringen die hij heeft moeten geven?’

Renee stond versteld van de brutaliteit van de vrouw. Gretchen had echter wel een beetje gelijk. Nadat ze naar LA was gevlucht, had ze geprobeerd om niet te denken aan Flynn of aan de puinhoop die ze achterliet. Ze had zich op een nieuwe baan gestort en op de zorg voor haar oma, in de hoop zichzelf zo uit te putten dat ze ’s nachts zou kunnen slapen. Zonder te drinken. Ze was er heilig van overtuigd dat Flynn beter af was zonder haar.

‘Flynn is niet het type om verklaringen te geven.’ Vastbesloten om het gesprek weer een zakelijke wending te geven, klikte ze met haar pen. ‘Hebt u een voorkeur voor een thema?’

‘In de reclamebranche hangt alles af van reputatie. Jij hebt die van Flynn geschaad,’ hield Gretchen stug vol, zonder op Renees vraag in te gaan.

‘Mrs. Mahoney, kunnen we het alstublieft zakelijk houden? Tenzij uw feestje slechts een smoes was om me hier te krijgen en me lastig te vallen, heeft mijn privéleven niets van doen met de dienst die ik verleen.’

‘Als je dat gelooft, vergis je je behoorlijk. Op deze concurrerende markt gaat het niet om wat je doet, maar om wie je kent en om wie je in het verleden voor je hebt ingenomen of tegen je in het harnas hebt gejaagd. Maar we zullen het op jouw manier doen. Voor deze keer.’

Ze schoof een chique uitnodiging over de salontafel. ‘Zoals je ziet, organiseer ik een veiling in mijn huis om geld in te zamelen voor het plaatselijke blijf-van-mijn-lijfhuis. Het opvanghuis ligt me erg na aan het hart.’

‘Het is een zeer goed doel.’

‘Mijn tweede echtgenoot heeft me eruit gered.’

Renee was verrast en wist niets te zeggen. Gretchen zag er niet uit zoals ze zich een slachtoffer van huiselijke geweld voorstelde.

‘Toen ik eenmaal de moed had opgebracht om mijn blauwe plekken niet meer te verbergen en toegaf dat ik een probleem had, ben ik met hulp van vrienden op wie ik kon rekenen gevlucht van mijn eerste echtgenoot. Flynn was een van die vrienden. Hij is een geweldige man. Hulpvaardig. Begripvol. Ik zou meteen met hem hebben willen trouwen; na de dood van mijn tweede echtgenoot wel te verstaan. Flynn zou echter nooit helemaal van mij zijn. Een deel van hem behoort altijd nog aan jou toe.’

Renees hart stond even stil en haar hand met de pen erin verstarde boven het papier. ‘Daar vergist u zich in.’

‘Er zijn een paar dingen in het leven die ik met niemand wil delen, en mijn man staat hoog boven aan die lijst.’

‘Is dat een waarschuwing?’ vroeg Renee gealarmeerd.

‘Nee. Maar ik raad je aan om Flynn niet weer pijn te doen. Hij verdient beter.’

‘Met beter bedoelt u uzelf?’

‘Met beter bedoel ik een vrouw die sterk genoeg is om haar verbintenis met hem te respecteren en niet op de vlucht te slaan als niet alles van een leien dakje gaat.’

Woede en schaamte schoten door Renee heen. Door er zonder een verklaring vandoor te gaan, had ze voor iedereen de weg vrij gemaakt om het slechtste van haar te denken. Ze had nooit gedacht dat haar vertrek Flynn in een kwaad daglicht zou zetten.

Achteraf gezien besefte dat wat zij als een onzelfzuchtige daad beschouwde door anderen juist als zelfzuchtig gezien kon worden. Haar gastvrouw gelijk geven, zou echter gelijkstaan aan munitie verstrekken aan een mogelijke rivale.

‘U veroordeelt me op basis van iets waar u niets van afweet.’

‘Ik veroordeel je helemaal niet, Renee. Ik laat je alleen weten dat ik je in de gaten houd. Net als al Flynns vrienden. En als je hem nog eens pijn doet, zal het heel moeilijk voor je worden om van je cateringbedrijf in San Francisco een succes te maken.’

Na dat dreigement zette Gretchen haar benen weer naast elkaar, en ze boog zich naar voren. De vijandigheid in haar ogen ging over in opwinding. ‘Nu, wat mijn partijtje betreft, zestig van de allerrijksten van San Francisco hebben toegezegd om te komen. Ik wil ze in een gelukkige en vrijgevige stemming brengen. Wat stel je voor?’

Renees hoofd tolde nog van de ommekeer in het gedrag van haar gastvrouw, en in gedachten schakelde ze van de verdediging over op de aanval. Het liefst wilde ze Mrs. Mahoney zeggen dat ze haar partijtje in haar door een duur merk omhulde derrière kon steken. Dat kon ze zich echter niet veroorloven. Ze moest een bedrijf op de kaart zetten, dus kon ze zich niet door een verbale schermutseling van haar doel af laten brengen.

Haar confrontatie met Gretchen had echter een ding duidelijk gemaakt. Ze had twee keuzes. Een: het babyplan en het plan om haar bedrijf uit te breiden laten varen en vertrekken voordat haar liefde voor Flynn haar ondergang werd. Twee: ze kon tegen haar monster vechten, op volle kracht de aanval inzetten en proberen om haar echtgenoot en het leven waarvan ze ooit samen hadden gedroomd, terug te winnen.

Ze keek naar de mooie zelfverzekerde vrouw tegenover haar. Als Gretchen haar leven weer terug had veroverd en weigerde een slachtoffer te zijn, mocht zij dan minder moedig zijn?

Nee. Ze had haar drankprobleem onder controle, en dat zou ze houden. Flynn hoefde het nooit te weten.