Hoofdstuk 3

 

 

Flynn had niet gelogen.

Met een beker koffie in haar hand en een gevoel van onafwendbaar onheil stond Renee zondagochtend in het koele souterrain de lege ruimte te bekijken. Ter oriëntatie lagen Flynns bouwtekeningen op een werktafel die vlak bij haar stond.

Zaterdag had ze de hele dag met een makelaar het ene pand na het ander bekeken, met als slotsom dat Flynns voorstel toch de enige mogelijkheid bleek. Ja, eigenlijk had ze altijd op Flynn kunnen vertrouwen. Zij was zélf degene om wie ze zich zorgen moest maken.

Panden in deze omgeving waren veel te duur voor haar tenzij ze zich dieper in de schulden stak dan ze wilde.

Achter haar kraakte de trap, en ze draaide zich om. Flynns lange blote benen kwamen in zicht terwijl hij naar beneden liep. Omdat hij een kort sportbroekje aanhad, waren zijn gespierde kuiten en dijen volop zichtbaar. Het T-shirt dat hij droeg, onthulde krachtige schouders en armen. Binnen in haar laaide hevige begeerte op. Tevergeefs probeerde ze het vuur te doven.

Zijn ogen gleden over haar heen, waardoor ze zich ongemakkelijk voelde in haar oude spijkerbroek, T-shirt en op haar blote voeten. ‘Goedemorgen, Renee.’

‘Goedemorgen. Loop je nog steeds elke dag hard?’

‘Weer of geen weer. Heb je zin om mee te doen?’

Het leek wel een déjà vu. Ze glimlachte. ‘Je weet wat mijn antwoord daarop is.’

Hij had het haar altijd gevraagd. Ze had altijd geweigerd; ze verafschuwde hardlopen. De uitnodiging was echter een spelletje dat ze ooit speelden, en het baarde haar zorgen dat ze met zoveel gemak die draad weer oppakten.

Hij klopte op zijn heup. ‘Ik heb mijn mobiel bij me voor het geval je me nodig hebt. Het nummer ligt op de tafel boven.’ Hij knikte naar de bouwtekening. ‘Heb je al een besluit genomen?’

Ze nam een slok van haar koffie om het onvermijdelijke nog even uit te stellen. ‘Je hebt gelijk. Het souterrain is de beste optie.’

In zijn ogen verscheen een tevreden glinstering. Hij knikte. ‘Morgenochtend bel ik meteen de aannemer. Ik ken er een die ik onvoorwaardelijk vertrouw. Maandagmiddag gaan we op zoek naar tegels, kasten en werkbladen.’

‘Moet je maandag niet werken dan?’

‘Ik neem ’s middags vrij. Kom na de lunch naar kantoor, dan vertrekken we daarvandaan.’

Dat verraste haar. Sinds hij bij Maddox Communications werkte, had hij nog nooit vrij genomen en hij had het zeker nooit prettig gevonden wanneer ze zomaar langskwam en zijn dag verstoorde.

‘Bekijk de voorlopige tekeningen goed terwijl ik weg ben en kijk of je veranderingen wilt aanbrengen.’

‘Je tekeningen zijn zoals altijd geweldig.’

Zijn gezicht versomberde even. ‘Ik zal een gediplomeerd architect van mijn oude werkgever moeten vragen om de tekeningen goed te keuren.’

‘Doe dat maar.’ Tijdens zo’n gesprek zou hij er misschien ook aan herinnerd worden hoe graag hij dat werk deed.

Hij liep naar de buitendeur en maakte hem open. ‘Tot straks.’

De deur viel achter hem dicht, en ze bleef achter in een stilte die haar herinnerde aan de lange eenzame dagen en nachten die ze eens in dit huis had doorgebracht. Ze was er steevast van overtuigd dat hun huwelijk niet op de klippen zou zijn gelopen als hij architect was gebleven en geen vicepresident was geworden van het familiebedrijf.

Hij had zich verzet tegen zijn vaders plannen en was bouwkunde gaan studeren. Maar tot die tijd was hij wél goed op de hoogte geweest van het reilen en zeilen van het bedrijf. Daardoor was hij na de dood van hun vader de enige geweest die voor de functie in aanmerking was gekomen. Hij had als bijvak bedrijfseconomie gedaan en was in korte tijd klaargestoomd om te gaan werken in Maddox Communications.

Hoofdschuddend nam ze het laatste slokje koffie, rolde de bouwtekeningen op en liep de trap op. Vroeger zou ze het ontbijt hebben klaargemaakt terwijl Flynn aan het hardlopen was, en het zou op tafel staan tegen de tijd dat hij terugkwam. Koken en andere dingen voor hem doen hadden haar bevrediging geschonken.

Even overwoog ze om zijn koelkast uit te pluizen om te zien welke levensmiddelen hij in huis had, maar ze onderdrukte de neiging. Vroeger bestond niet meer.

Met een nieuwe kop koffie en een blocnote ging ze aan de tafel zitten. Een nieuw filiaal opzetten zou heel wat werk met zich meebrengen, maar inmiddels had ze wel heel wat ervaring. Ze moest een inkooplijst voor haar op te richten filiaal maken en een algemene lijst die beide filialen betrof. Als ze haar lijstjes eenmaal had samengevoegd en een offerte van de aannemer had gekregen, zou ze weten of haar budget toereikend was.

Het geluid van de deurbel onderbrak haar concentratie. Ze stond op en liep op blote voeten naar de voordeur. Wie kwam er zo vroeg al op bezoek?

Ze maakte de deur open en zag haar schoonmoeder staan. Renee voelde een gruwelijke afkeer in zich opkomen. Carol Maddox. Een beleefde manier om haar te omschrijven bestond niet. ‘Hallo, Carol.’

Carol was blond, broodmager en haar gezicht was overduidelijk uitvoerig met botox behandeld. Ze keek misprijzend. ‘Het is dus waar. Je bent terug.’

‘Ja.’ Dat enkele woord gaf haar normaal gesproken niet zo’n ongelooflijk tevreden gevoel, maar gezien het aantal keren dat Flynns moeder haar met opzet een ellendig gevoel had bezorgd, deed het haar een groot genoegen om te weten dat ze Carols dag had verpest.

Met een minachtende blik nam Carol Renee op, haar verwarde haar en onopgemaakte gezicht, haar spijkerbroek en merkloze T-shirt, haar blote voeten met de ongelakte teennagels en de koffiebeker in haar hand. ‘Ik heb wel zin in een kop koffie. Tenminste, als je inmiddels hebt geleerd om een fatsoenlijke kop koffie te zetten.’

Renee voelde woede in zich opkomen, maar ze beet nog liever haar tong af dan dat ze zich verlaagde tot Carols niveau. ‘Kom binnen, maar als je Kopi Luwak verwacht, moet ik je teleurstellen,’ zei ze, de duurste koffiesoort ter wereld noemend.

Ze ging haar schoonmoeder voor naar de keuken en schonk daar koffie in een grove beker in plaats van in een porseleinen kopje, waarna ze de beker met de suiker en een pak koffiemelk naar de tafel bracht.

In de zakenwereld draaide alles om presentatie. Bij Carol had het echter geen enkele zin om te proberen indruk op haar te maken. Het maakte niet uit wat Renee deed, het was toch nooit goed genoeg. Die les had ze door schade en schande geleerd.

Met veel vertoon deed Carol melk en suiker in haar koffie, voordat ze voorzichtig een klein slokje nam en een vies gezicht trok. ‘Waarom ben je teruggekomen in Flynns leven, net nu hij eindelijk iemand heeft om wie hij heel veel geeft en die bij hem past?’

Tot Renees verrassing schoten er snel achter elkaar afschuw en ontkenning door haar heen. Het brandende zuur in haar buik had echter niets met jaloezie te maken. Ze had niet het recht om jaloers te zijn als Flynn iemand had gevonden in de tijd dat ze gescheiden leefden. Om jaloers te zijn, moest je nog altijd gevoelens voor iemand koesteren. En ze voelde niets meer voor hem. ‘Is dat zo?’

‘Ja. Je verspilt zijn tijd en je eigen tijd. Ze is van ons soort. Jij bent dat niet.’

‘Met “jullie soort” bedoel je rijk, grof en achterbaks?’ flapte Renee er uit. Eerst schrok ze van haar woorden, maar al snel was ze er trots op dat ze zich niet meer door deze vrouw liet koeioneren.

Even werden Carols ogen groot van verbazing, maar even later kneep ze ze berekenend samen. ‘Je hebt dus eindelijk ruggengraat gekregen. Wat prijzenswaardig. Je bent er echter te laat mee en het is niet genoeg. Je zult Flynn net als de vorige keer weer kwijtraken. Hij houdt van Denise en wil met haar trouwen.’

In Renees hart bubbelden allerlei giftige gevoelens. Woede. Meer dan dat was het niet. Woede gericht op deze afgrijselijk gemene vrouw. ‘Dat zal nog wat voeten in de aarde hebben, want hij is nog steeds met mij getrouwd omdat híj de papieren nooit heeft ingediend.’

Carol verstijfde. ‘Dat was vast en zeker een vergissing. Misschien heb je hem tijdelijk van zijn voornemen afgebracht, maar om welke reden je hem dan ook weer hebt opgezocht, vroeg of laat zal hij door je schijnbare onschuld heen kijken en de opportunistische sloerie zien die je werkelijk bent.’

Renee drukte haar nagels diep in haar handpalmen om haar woede in toom te houden. Tijdens hun huwelijk was ze zo bang geweest om Flynn te verliezen of om hem tegen zich te krijgen dat ze hem nooit over de onophoudelijke beledigingen van zijn moeder had verteld. Nu hoefde ze zich daarover geen zorgen te maken. Omdat ze toch al gingen scheiden, konden ze dat maar beter doen voordat ze haar geld en tijd had geïnvesteerd in de uitbreiding van CGC en voordat ze zwanger was.

‘Even ter kennisgeving, Carol, Flynn heeft mij opgezocht. In feite was mijn terugkeer geheel en al zijn idee. Hij heeft deze tekeningen gemaakt om het souterrain te verbouwen voor mijn bedrijf.’ Ze gebaarde naar de bouwtekeningen. ‘En hij heeft me gevraagd om een kind van hem te krijgen. We praten erover om daar meteen mee aan de slag te gaan, omdat we al zeven jaar hebben verloren.’

‘Je liegt.’

‘Echt niet. We gaan je oma maken, opoe Carol. Wat vind je daarvan?’

Ondanks de afschuw in de ogen van de vrouw, veranderde de uitdrukking op haar botox-gezicht niet. ‘Als je ook maar iets om Flynn geeft, ga je terug naar waar je vandaan komt en laat hem gelukkig worden met Denise. Hij houdt van haar,’ herhaalde ze, ‘en de huwelijksplannen zijn al vergevorderd.’

De giftige pijl trof doel. Laat je niet door haar op je kop zitten, vermaande Renee zichzelf.

Zonder met haar ogen te knipperen, keek ze haar schoonmoeder strak aan. ‘En als jij ook maar iets om je zoon geeft, houd je je rotopmerkingen voor je. Want ik waarschuw je, Carol, als je het waagt om weer gemene spelletjes met me te spelen, zal ik niet aarzelen om je zoon te vertellen hoe afschuwelijk je me altijd hebt behandeld.’

‘Vertel het me nu maar,’ zei Flynn vanuit de deuropening van het souterrain.

Geschrokken sloeg Renee haar hand tegen haar borst en ze draaide zich met een ruk om. ‘Flynn, ik hoorde je niet binnenkomen.’

‘Ik ben door de benedendeur gekomen. Ik dacht dat je nog wel in het souterrain zou zijn om de tekeningen te bekijken.’ Zonder zijn ogen van haar af te wenden en zonder zijn moeder te begroeten, liep hij verder de ruimte in. ‘Vertel eens wat je bedoelde met de gemene spelletjes die mijn moeder speelt.’

Renee kromp in elkaar. ‘Hoelang heb je staan meeluisteren?’

‘Lang genoeg om te weten dat je tijdens ons huwelijk iets voor me verborgen hebt gehouden. Iets belangrijks. Voor de dag ermee, Renee. Met alles.’

Een klikspaan was ze niet. Wat ze eerder had gezegd, was eigenlijk allemaal bluf geweest, en aan Carols hooghartige uitdagende gezicht zag ze dat haar schoonmoeder niet geloofde dat ze de durf had om met de waarheid voor de dag te komen. Als ze echter haar dreigement nu niet uitvoerde, zou Carol over haar heen lopen. Opnieuw.

Spreek nu of blijf voor altijd zwijgen, schoot het door haar heen.

Flynn had nooit goed met zijn moeder kunnen opschieten, maar… ze was wel zijn moeder.

Renee besloot tot een diplomatieke aanpak. ‘Je moeder heeft er nooit een geheim van gemaakt dat ze mij en ons huwelijk niet zag zitten. Zoals je misschien nog wel weet, heeft ze geprobeerd om je over te halen om niet met me te trouwen. Dat was een van de redenen waarom we naar Vegas zijn gegaan.’

‘Is ze onbeschoft tegen je geweest toen we nog samen waren?’

Renee aarzelde. Ook nu kon ze niet terugkrabbelen zonder haar gezicht te verliezen. ‘Ja. Een meer dan eens heeft ze gesuggereerd dat je helemaal niet aan het overwerken was. Dat je bij een andere vrouw was. Vanmorgen deelde ze me mee dat je verliefd bent op ene Denise en dat ik op moet hoepelen en jou met haar moet laten trouwen zoals de bedoeling was.’

Carol wilde iets zeggen, maar Flynn legde haar met een gebaar het zwijgen op. ‘Wát zeg je?’ vroeg hij aan Renee.

De oprechte verbijstering op zijn gezicht liet aan duidelijkheid niets te wensen over. Carol loog, besefte Renee. ‘Ik begrijp dat je Denise dus niet ten huwelijk hebt gevraagd?’ vroeg ze voor de zekerheid.

‘Hoe kan ik nu een andere vrouw ten huwelijk vragen als ik nog met jou ben getrouwd?’ Met grote passen liep hij naar haar toe en hij legde zijn hand tegen haar wang, waarna hij zijn andere arm om haar middel legde om haar dicht tegen zich aan te trekken. Even later kuste hij haar zo teder, dat haar knieën begonnen te knikken. Een poosje later trok hij zijn hoofd terug en liet zijn voorhoofd tegen het hare rusten. Ze rook vers zweet en Flynns unieke geur; een combinatie, waarvan haar hart op hol sloeg.

Waar was hij mee bezig?

‘Flynn,’ begon Carol. ‘Luister –’

‘Néé!’ onderbrak Flynn haar. Hij keek Renee aan. ‘Jij bent de liefde van mijn leven, Renee. Ik wil geen andere vrouw.’ Zijn zachte stem en tedere aanraking maakte haar helemaal week vanbinnen. In zijn ogen lag echter een bevelende blik. Hij boog zich over haar heen en nam haar oorlelletje tussen zijn lippen. ‘Speel mee,’ fluisterde hij, waarbij zijn warme adem over haar huid streek.

Ze huiverde van de opwinding die haar doorstroomde. Meende hij wat hij zei? Dat kon gewoon niet. Want dan zou hij nooit zo lang zijn weggebleven.

Toen hij haar opnieuw kuste, beantwoordde ze zijn kus hartstochtelijk. Niet omdat dat van hem moest, maar omdat ze zich er niet van kon weerhouden.

‘Dit pik ik niet,’ zei Carol dreigend. Ze stond op.

Langzaam liet Flynn Renee los, waarna hij zich naar zijn moeder toe keerde. Dreigend torende hij boven zijn moeder uit. ‘Verlaat onmiddellijk ons huis en kom nooit meer terug. Je hebt hier niet langer welkom, ma. Als ik erachter kom dat je Renee ook maar één keer onaangenaam aankijkt, zul je het bezuren.’

‘Je gelooft haar toch zeker niet?’

‘Waarom zou ik haar niet geloven? Renee heeft nooit tegen me gelogen. Jij hebt er daarentegen een handje van om te doen en te zeggen wat je goed uitkomt om je zin te krijgen.’

‘Flynn, ik lieg niet,’ wierp zijn moeder tegen.

Flynn pakte zijn moeder stevig bij haar knokige arm en voerde haar mee naar buiten. ‘Je hebt net gelogen toen je zei dat ik met Denise wil trouwen,’ klonk Flynns stem vanuit de hal. ‘Denise en ik zijn twee keer met elkaar uit geweest, meer niet, en dat weet je donders goed. Er wordt niet getrouwd, want ik heb al een vrouw.’

De voordeur ging open en sloeg even later met een klap weer dicht. Boos beende Flynn de keuken weer binnen.

‘Dank je, Flynn.’

‘Waarom heb je me het nooit verteld?’

Ze pulkte aan de naad van haar spijkerbroek. ‘Ik wilde niet dat je zou moeten kiezen tussen haar en mij.’

Met samengeknepen ogen keek hij haar aan. ‘Dacht je dat ik voor mijn moeder zou kiezen?’

Ja. ‘Ze is je moeder.’

Zelf had ze haar moeder vaak genoeg de hand boven het hoofd moeten houden.

‘Juist omdat ze mijn moeder is, weet ik hoe ze te werk gaat. Ze is een verbitterd ongelukkig mens dat iedereen om haar heen aansteekt met haar onaangename humeur. Het spijt me dat ze zich op jou heeft uitgeleefd, maar als je het me had verteld, had ik er iets tegen kunnen doen.’

Getroffen door zijn steunbetuiging drukte Renee haar hand tegen haar hart. Zou hij haar indertijd echter net zo gesteund hebben? ‘Toentertijd had je al genoeg hooi op je vork, met je inwerken in een nieuw bedrijf en het verdriet om je vader.’

‘Deze keer sta ik erop dat je volkomen eerlijk tegen me bent, Renee. Met minder neem ik geen genoegen.’

‘Goed.’

 

Flynn keek in de smekende blauwgroene ogen van Celia Taylor.

‘Laat me alsjeblieft een pitch opzetten voor Reese Enterprises. Andere ontwerpers van Maddox mogen dan gefaald hebben, maar ik weet dat ik tot Evan Reese door kan dringen.’

‘Waarom ben je daar zo zeker van?’ De mannelijke reclameontwerpers van Maddox Communications geloofden dat de aantrekkelijke roodharige Celia haar uiterlijk gebruikte om nieuwe klanten te winnen. Flynn was daar echter niet zo van overtuigd. Natuurlijk was Celia beeldschoon, maar ze leek veel te intelligent om op zoiets oppervlakkigs te vertrouwen.

‘In de afgelopen maanden heb ik Evan een paar keer ontmoet. Het… klikt tussen ons.’

Hij fronste. Die bewoording beviel hem niet. ‘Gaat dit op belangenverstrengeling uitlopen?’

Ze schudde haar hoofd zodat haar haar rond haar schouders zwierde. ‘We hebben geen relatie en we gaan niet met elkaar naar bed, als dat de vraag is?’

‘Dat was het niet, maar bedankt voor de opheldering. We kunnen niet het risico nemen om een klant tegen ons in het harnas te jagen omdat een romance met een van onze werknemers verkeerd afloopt.’

‘Dat is niet aan de orde. Ik zal een onweerstaanbaar pakket samenstellen, als je me een kans geeft.’

‘Waarom kom je daarmee bij mij en ben je niet naar Brock gegaan?’

‘Omdat Brock zo geobsedeerd is om Reese Enterprises binnen te halen, dat hij alleen iemand als Jason wil sturen. Brock is niet bereid om die taak aan een underdog als ik te geven.’

Op een punt had Celia gelijk. Brock was geobsedeerd, en afgaand op zijn slechte humeur en de wallen onder zijn ogen, sliep hij ook niet voldoende. Flynn was van plan geweest om er met hem over te praten en hem eraan te herinneren hoe destructief tunnelvisie kon zijn. Brocks verbroken verloving en Flynns mislukte huwelijk waren er schoolvoorbeelden van.

Over zijn huwelijk gesproken; zijn vrouw kon ieder ogenblik hier zijn. Op zijn horloge kijkend stond hij op. ‘Doe je stinkende best, Celia. Ik zal een goed woordje voor je doen bij Brock en ik zal hem zeggen dat je mijn zegen hebt.’

Celia sprong uit haar stoel, rende om het bureau heen en sloeg haar armen om Flynns hals. ‘Dank je. Je zult er geen spijt van krijgen.’

‘Daar vertrouw ik op, anders hakt Brock ons allebei de kop af.’

 

De buitenkant van het zes verdiepingen hoge gebouw aan het chique Powell Street waarin Maddox Communications huisde, was niet veranderd. Maar het gevoel waarmee Renee het gebouw binnen stapte, had een drastische verandering ondergaan. De vreugde en de gespannen verwachting die ze vroeger voelde wanneer ze Flynn op zijn werk bezocht, had plaatsgemaakt voor angst. Deze deuren binnen stappen, betekende in een web van bedrog terechtkomen.

Ze ging het gebouw binnen en liep naar de liften. Een gespierde man met donker haar hield de deur voor haar open. Ze stapte de lift in. ‘Naar de zesde, alstublieft.’

De man knikte en drukte op de knop. ‘Bent u een klant van Maddox?’

‘Nee.’ Ze aarzelde, omdat ze niet wist wie deze man was of wat Flynn zijn collega’s en klanten over haar had verteld. Flynn had echter gezegd dat ze het huwelijk echt moesten laten lijken. Het spel was begonnen! ‘Ik ben Renee Maddox, de vrouw van Flynn.’

Als dat antwoord hem verraste, liet hij daar niets van blijken. ‘Gavin Spencer. Reclameontwerper bij Maddox. Flynn is een aardige vent.’

‘Ja. dat is hij zeker.’ Ze schudde zijn uitgestoken hand. ‘Leuk kennis te maken, Gavin.’

De lift schoot omhoog, en even later schoof de deur open.

Gavin liet haar voor gaan. ‘Het was leuk om kennis met je te maken, Renee.’

Ze stapte de lift uit. Recht voor haar zat een tengere vrouw met kort bruin haar achter een receptiebalie. De brok in haar keel wegslikkend keek Renee de ruimte rond terwijl ze wachtte tot de receptioniste haar telefoongesprek had beëindigd.

In de wachtruimte stonden witte banken tegenover twee reusachtige platte televisieschermen, waarop allerlei reclamespots elkaar opvolgden. Ongetwijfeld werk van Maddox Communications.

‘Kan ik u helpen?’ vroeg de receptioniste met haar opgewekte stem.

‘Ik ben Renee Maddox. Ik kom voor Flynn.’

De ogen van de vrouw werden groot. ‘Ik ben Shelby, Mrs. Maddox. Flynn zei al dat u zou komen. Wat enig om u eindelijk eens te zien.’

‘Dank je, Shelby. Het is ook leuk om jou eens te zien. Kan ik doorlopen of heeft Flynn bezoek?’

‘Hij heeft geen afspraak, maar ik zal even bellen om te zeggen dat u er bent.’

Voordat ze een nummer kon intoetsen, naderde er uit het kantoorgedeelte een aantrekkelijk zwangere vrouw met kastanjebruin haar. De receptioniste veerde op. ‘Lauren, dit is de vrouw van Flynn,’ flapte ze er uit.

Glimlachend bleef de vrouw staan. ‘Hallo, Renee. Ik ben Lauren, de vrouw van Jason.’

Tevergeefs speurde Renee haar geheugen af. ‘Jason? Het spijt me, maar je moet het me maar niet kwalijk nemen. Ik ben hier… heel lang niet geweest. Ik woon in LA, dus ik ben niet meer helemaal op de hoogte.’

‘Ik ben hier ook nieuw. Vorige maand ben ik uit Manhattan verhuisd. Jason is een reclameontwerper. We moeten binnenkort eens samen lunchen.’

Lauren kwam hartelijk over, en Renee kon wel een paar vrienden in de buurt gebruiken. Ze zou niet in de fout van de vorige keer vervallen en zich afzonderen. Bovendien kon iemand die dagelijks met Flynn te maken had haar een idee geven van Flynns huidige leven. ‘Dat zou ik leuk vinden.’

‘Mooi. Kan ik je op Flynns thuisnummer bellen?’

‘Ja. Of op mijn mobiele telefoon. Ik ben nogal vaak weg.’ Uit haar handtas diepte ze een visitekaartje op dat ze aan Lauren gaf. ‘Ik ga proberen in San Francisco een filiaal van mijn cateringbedrijf te openen, en ik moet van hot naar haar om alles te regelen.’

‘Dat hebben we dan ook al gemeen. Ik ga hier een filiaal van mijn grafisch ontwerpbureau opzetten. We zullen veel gespreksstof hebben. Maar nu moet ik snel naar een afspraak toe. Ik bel je, goed?’

‘Ja, ik kijk ernaar uit.’

Lauren schoot de lift in, en de deur schoof dicht.

Het leek of de receptioniste helemaal was opgegaan in hun gesprek totdat ze opschrok, alsof ze zich ineens herinnerde dat ze Flynn zou bellen. ‘Ik zal Flynn laten weten dat u er bent.’

‘Laat maar. Ik loop wel door.’ Renees hakken tikten op de houten vloer terwijl ze naar het kantoor in de oosthoek liep zoals ze voorheen zo vaak had gedaan. Alleen bonsde haar hart nu van de zenuwen in plaats van van opwinding.

De stoel achter het bureau van zijn persoonlijke assistente was leeg, en de deur van Flynns kantoor stond open. Flynn was echter niet alleen. Een vrouw met lang rood haar had haar armen om zijn hals geslagen.

Geschrokken bleef Renee stokstijf staan. Ze haalde diep adem.

Je bent niet jaloers, probeerde ze zichzelf wijs te maken. O, ja, dus wel.

Dat voorspelde weinig goeds voor haar geestelijke gezondheid of voor de tijdelijke aard van deze overeenkomst.