Hoofdstuk 1
1 februari
Het potlood dat Flynn maandagmorgen tussen zijn vingers boog, brak. Zonder nog aan de grootboeken te denken, stond hij op en liep met de telefoon tegen zijn oor gedrukt om zijn bureau heen om de deur van zijn kantoor dicht te doen, waarna hij er met zijn rug tegenaan leunde. Niemand op de zesde verdieping van Maddox Communications hoefde te horen wat hij dacht dat de vrouw aan de andere kant van de lijn zojuist had gezegd. En zijn antwoord was evenmin voor andere oren bestemd.
‘Neem me niet kwalijk. Kunt u dat herhalen?’
‘Ik ben Luisa van vruchtbaarheidskliniek New Horizons. Uw echtgenote heeft gevraagd om te worden geïnsemineerd met uw sperma,’ zei een opgewekte vrouwenstem.
Zijn échtgenote? Hij had geen echtgenote. Niet meer. In zijn borst voelde hij een bekende leegte.
‘Bedoelt u Renee?’
‘Ja, Mr. Maddox. Ze vraagt om uw monster.’
Verdwaasd probeerde hij enige logica in dit idiote gesprek te ontdekken. Ten eerste, waarom zou Renee proberen om zich als zijn echtgenote voor te doen terwijl ze al zeven jaar gescheiden waren? Zij was degene die de scheiding had aangevraagd zodra de proeftijd van een jaar verstreken was. En ten tweede, er was een donatie die hij als student naar aanleiding van een weddenschap had gedaan. Dat was geen wijze beslissing geweest. Het koppelen van de twee voorvallen ging zijn verstand te boven.
‘Dat sperma is veertien jaar oud. Ik dacht dat jullie het inmiddels wel vernietigd zouden hebben.’
‘Nee, sir. Het is nog altijd bruikbaar. Zaad kan, mits op de juiste wijze bewaard, meer dan vijftig jaar goed blijven. U hebt echter aangegeven dat uw monster niet gebruikt mag worden zonder uw schriftelijke toestemming. Ik heb een door u ondertekend formulier nodig om het aan uw echtgenote te kunnen geven.’
Ze is mijn echtgenote niet, dacht hij, maar dat zei hij niet hardop. Maddox Communications had enkele zeer conservatieve klanten. Als er maar iets van dit verhaal uitlekte, konden ze opdrachten verliezen, iets wat het reclamebureau zich niet kon veroorloven in deze barre economische tijden.
Hij liet zijn blikken door het kantoor dwalen, het laatste gelukkige project dat hij samen met zijn ex-echtgenote had volbracht. Nadat hij zijn vorige baan had opgezegd en voor het reclamebureau van zijn familie was gaan werken, had hij samen met Renee het glazen bureau uitgezocht, evenals de twee bankjes van roomwit leer en de weelderige planten. Planten die hij niet om zeep had geholpen, in tegenstelling tot zijn huwelijk. Renee en hij waren een goed team geweest.
Geweest.
Dit fiasco ging hij tot op de bodem uitzoeken, maar een ding stond nu al vast. Niemand kreeg zijn diepgevroren, veertien jaar oude sperma. ‘Vernietig het monster.’
‘Daar heb ik ook uw schriftelijke toestemming voor nodig,’ merkte de stem zonder gezicht gevat op.
‘Fax me het formulier maar. Dan onderteken ik het en fax ik het per omgaande terug.’
‘Geeft u me het nummer, dan doe ik het meteen.’
Flynns hersens werkten op volle toeren terwijl hij het nummer opnoemde. Verwoed probeerde hij zich de akelige maanden rond Renees vertrek te herinneren, maar het was allemaal een grote mistige vlek. Binnen een vreselijk halfjaar was hij zijn vader, zijn carrière als architect en zijn vrouw kwijtgeraakt. Een jaar na Renees vertrek had hij de echtscheidingspapieren ontvangen, die een nog niet geheelde wond weer openreten. Oude woede stak de kop weer op. Woede op Renee, omdat ze hun relatie zo weinig kans had gegeven en woede op zichzelf, omdat hij het had laten gebeuren. Hij had een gruwelijke hekel aan mislukkingen. Aan zijn eigen mislukkingen nog het meest.
De fax in de hoek piepte om de inkomende post aan te kondigen. Hij bekeek het briefhoofd. ‘Ze zijn aangekomen. Voordat de inkt is opgedroogd, stuur ik ze terug.’
Nadat hij het gesprek had beëindigd, griste hij de vellen papier uit de machine, las ze, zette zijn handtekening en faxte ze terug.
Het laatste wat hij zich van de echtscheidingspapieren herinnerde, was dat zijn broer had beloofd om ze te posten. Ze hadden een maand op Flynns bureau gelegen, omdat hij niet de moed had gehad om ze zelf terug te sturen en die laatste verbintenis met Renee te verbreken. Wat was er met de papieren gebeurd nadat Brock ze mee had genomen?
Zijn nek begon te prikken. Wacht eens even. Hij herinnerde zich niet dat hij een officieel exemplaar van de echtscheidingsakte had ontvangen.
Hij was gescheiden, toch? Als dat het geval was, waarom loog Renee dan tegen de kliniek? Een onheilspellend gevoel bekroop hem. Renee was nooit een leugenaarster geweest.
Hij pakte zijn telefoon om zijn advocaat te bellen, maar hij bedacht zich. Andrew zou de informatie eerst na moeten trekken en hem weer terug moeten bellen, en Flynn was nooit goed geweest in werkeloos zitten afwachten.
Brock was dichter bij.
Flynn rukte de deur van zijn kantoor zo snel open, dat zijn persoonlijke assistente ervan schrok. ‘Cammie, ik ga even naar Brocks kantoor.’
‘Zal ik eerst even bellen om te horen of hij vrij is?’
‘Nee, hier maakt hij wel tijd voor vrij.’ Dat was hem maar geraden. Met bonkende stappen liep Flynn over de zwarte eiken vloer naar de andere kant van de zesde verdieping, waar Brock zijn kantoor had. Hij knikte tegen Elle, de persoonlijke assistente van zijn broer, maar liep zonder zijn pas in te houden langs haar bureau. Zonder aandacht te besteden aan haar protest, stormde hij zonder te kloppen Brocks kantoor binnen.
Met de telefoon aan zijn oor keek zijn broer verrast op, waarna hij een vinger opstak. Hoofdschuddend maakte Flynn een stopgebaar waarmee hij zijn broer duidelijk wilde maken dat hij het telefoongesprek moest beëindigen. Vervolgens deed hij de deur achter zich dicht.
Brock maakte een einde aan het telefoongesprek. ‘Problemen?’ vroeg hij, nadat hij de uitknop had ingetoetst.
‘Wat heb je met mijn echtscheidingspapieren gedaan?’
Met een ruk schoof Brock achteruit op zijn stoel. Verbazing vulde zijn ogen, die net zo blauw waren als die van Flynn. Even later maakte die verbazing plaats voor bezorgdheid.
Flynns maag kneep samen. ‘Je hebt ze niet gepost, hè, Brock?’
Brock stond op en blies langzaam zijn adem uit. Hij trok een lade van een dossierkast open, haalde er een stapeltje papieren uit en vloekte binnensmonds. ‘Nee.’
De schrik sloeg Flynn om het hart. ‘Wat?’
‘Vergeten.’
Zijn hart dreunde in zijn borst en in zijn oren. ‘Je bent het vergéten? Hoe is dat nu mogelijk?’
Brock omklemde zijn nek met zijn hand en trok een grimas. ‘In eerste instantie heb ik ermee gewacht omdat je er zo kapot van was dat je Renee kwijt was. Ik hoopte dat jullie het zouden bijleggen als jullie een beetje gekalmeerd zouden zijn. Ik voelde me deels verantwoordelijk voor het mislukken van jullie huwelijk, omdat ik er zo bij je op had aangedrongen om het werk waar je zo van hield op te geven om vicepresident van Maddox te worden. En toen ben ik het vergeten. Stom van me, maar zoals je nog wel zult weten, was het voor ons allemaal een zware periode nadat pa was overleden.’
Flynns benen werden slap. Verbijsterd zakte hij in een leren stoel, en hij legde zijn hoofd in zijn handen.
Getrouwd. Hij was nog altijd getrouwd. Met Renee.
Als Renee zich uitgaf voor zijn echtgenote, wist ze dus dat ze niet gescheiden waren. De vraag was: hoelang wist ze dat al?
‘Flynn, gaat het wel met je?’
Grote genade, nee. ‘Ja, hoor,’ antwoordde hij echter automatisch. Hij had zijn problemen nog nooit met iemand besproken. Dus daar ging hij nu niet mee beginnen.
Nu hij een beetje over de eerste schrik heen was, voelde hij een heel andere emotie opkomen. Hoop. Nee, het was meer dan dat. Een intense blijdschap gaf hem het gevoel dat hij zweefde.
Renee en hij waren niet gescheiden!
Na een jarenlange stilte had hij een reden om contact met haar op te nemen. Een extra reden dan alleen uitvinden waarom ze had geprobeerd een vuige streek met zijn sperma uit te halen. Op dit ogenblik was het echter voldoende om te weten dat ze niet gescheiden waren en dat ze een kind van hem wilde.
Het onwerkelijke gevoel maakte hem duizelig. ‘Ik ga mijn advocaat bellen om te horen wat mijn rechten zijn. Ik neem een paar dagen vrij.’
‘Jij? Jij neemt nooit vrij. En hoe vervelend ik het ook vind om te zeggen, het is nu niet het juiste moment om vrij te nemen.’
‘Dat kan me niet schelen. Deze situatie moet aangepakt worden. Meteen.’
‘Je zult wel gelijk hebben. Alsjeblieft. Nogmaals mijn excuses. Als je ooit echt belangstelling had getoond voor een andere vrouw, was het me misschien wel te binnen geschoten. Maar misschien ook niet. Het is een waardeloos excuus, maar het is niet anders. Waar komt trouwens die plotselinge belangstelling voor je scheiding vandaan? Is Renee soms van plan om te hertrouwen?’
Flynn kromp in elkaar. Hij vermoedde wel dat Renee, nadat ze uit elkaar waren gegaan, waarschijnlijk wel eens een afspraakje had gehad, net als hij. Maar de gedachte aan Renee met een andere man vervulde hem met een bezitsdrang die al lang geleden over had moeten zijn.
Hij stond op, pakte het document dat een einde aan zijn huwelijk had moeten maken en besloot ter plekke om het spermanieuws voor zich te houden. Onwetendheid was beter voor de familie.
‘Van Renees plannen weet ik niets af. Ik heb haar al jaren niet meer gezien.’ Dat had zij zo gewild. Nu ging hij haar echter wel degelijk zien. Bij het vooruitzicht begon zijn hart sneller te kloppen.
‘Flynn, ik weet zeker dat ik je er niet op hoef te wijzen dat we dit stil moeten houden, maar ik doe het toch. Nieuws als dit doet onze zaak tegen Golden Gate Promotions geen goed, en ik wil onder geen beding die ellendeling van een Athos Koteas horen kraaien van plezier als we nog meer klanten verliezen.’
Het noemen van hun rivaal drukte Flynns opwinding bijna de kop in. ‘Begrepen.’
Terug in zijn kantoor beende hij regelrecht naar de versnipperaar. Door het raam boven het apparaat gloeide de zon vlak boven de daken in de verte. de symboliek van een nieuwe dag en een nieuw begin ontging hem niet. Renee kwijtraken was een van de grootste teleurstellingen in zijn leven. De nalatigheid van zijn oudere broer had hem de volmaakte kans geboden om te zien of de aantrekkingskracht er nog was en, zo ja, of hij haar weer voor zich kon winnen.
Een voor een stak hij de pagina’s in de sleuf, genietend van het geluid waarmee het apparaat de grootste vergissing van zijn leven in papieren sliertjes veranderde. Na de laatste pagina verkeerde hij in een feeststemming. In plaats van feest te vieren, ging hij echter achter zijn bureau zitten.
Hij moest zijn echtgenote opsporen.
madcom2
De kentekenplaat van de lichtblauwe luxeauto trok onmiddellijk Renees aandacht toen ze haar oprit op reed. Met de voorbumper van haar bestelautootje raakte ze bijna de paal van haar brievenbus. Snel draaide ze het stuur naar links.
Madcom stond voor Maddox Communications.
Met een knoop in haar maag parkeerde ze naast haar bezoek. Vanwege de 2 op de kentekenplaat wist ze al wie de eigenaar van de auto was voordat haar ex – haar échtgenoot – uitstapte.
Vanaf het moment dat ze het bericht van de kliniek op haar antwoordapparaat had gehoord – waarin werd meegedeeld dat haar verzoek om gebruik te mogen maken van Flynns sperma, was afgewezen – had ze geweten dat hij binnen afzienbare tijd voor haar neus zou staan. De kliniek zou wel contact met hem hebben opgenomen. Daar had haar advocaat haar al voor gewaarschuwd.
Ze was er echter niet op voorbereid dat Flynn ineens boven haar autootje uit zou torenen nog voordat ze haar sleutels uit het contact had kunnen halen. Zodra de sloten open waren, trok hij haar portier open. Met bonzend hart en droge mond deed ze haar best om uiterlijk kalm te blijven. Ze pakte haar tas van de passagiersstoel en stapte uit, zijn behulpzaam uitgestoken hand negerend. Ze kon hem nog niet aanraken. Ze wist niet eens of ze zijn aanraking, al was het maar heel terloops, ooit nog zou kunnen verdragen.
Vrezend voor het komende gesprek liet ze haar hoofd achteroverzakken om naar de man te kijken van wie ze eens met heel haar hart had gehouden. De man die haar hart had gebroken.
Flynn was veranderd. En toch ook niet. Zijn ogen waren nog altijd onwaarschijnlijk blauw en zijn haar inktzwart, hoewel er nu aan zijn slapen een beetje zilver glinsterde. Zijn schouders waren nog even breed als ze zich herinnerde. En ofschoon hij een pak aan had, zag ze dat er geen grammetje vet aan zijn slanke lichaam zat. Zijn kaken zagen er juist nog markanter uit.
De afgelopen zeven jaren waren zwaar voor hem geweest. Naast de mond die ze vroeger zo graag had gekust, liepen lijnen, en in zijn voorhoofd zat een diepe horizontale rimpel. Die lijntjes bij zijn ooghoeken waren vast geen lachrimpeltjes, dacht ze, ofschoon hij in het begin van hun relatie vaak lachte, voordat hij bij Maddox Communications was gaan werken.
‘Hallo, Flynn.’
‘Renee. Of moet ik “echtgenote” zeggen?’ Zijn diepe stem bezorgde haar fladderende vlinders in haar buik. ‘Hoelang weet je het al?’
Ze had zich van den domme kunnen houden, maar daar zag ze het nut niet van in. ‘Dat we niet gescheiden zijn? Een paar weken pas.’
‘En je hebt me niet gebeld?’
‘Jij hebt me toch ook niet gebeld toen je besloot om de papieren niet in te dienen?’
‘Dat zit anders in elkaar,’ zei hij, fronsend om haar bitse toon.
‘Help die misvatting dan maar uit de wereld.’ Op dat moment herinnerde ze zich de lading vis in haar koelbox. ‘Je zult het spannende verhaal binnen moeten vertellen, want ik moet de vis in de koelkast doen.’
Ze maakte de achterdeur van de bestelauto open. Zijn heup en schouder stootten tegen haar aan toen hij haar opzij duwde om de koelbox te pakken. Bij het lichamelijke contact sloegen al haar zintuigen op hol. Precies zoals vroeger altijd gebeurde.
Verdraaid, die reactie stelde helemaal niets voor. Ze was over hem heen. Helemaal en absoluut. Stukje bij beetje had hij haar hart verscheurd voordat ze hem verliet. Andere gevoelens dan spijt en teleurstelling had ze niet meer.
‘Maak de deur eens open,’ zei hij op bevelende toon.
Met een schok brachten zijn woorden haar in beweging. Ze sloot de auto af en liep haastig langs de bloemen over het klinkerpad naar haar bungalow die ze door Flynns ogen probeerde te bekijken. Na de eerste dagen van hun korte huwelijk toen dit nog het huis van haar oma was geweest, was hij hier niet meer geweest. Sindsdien had ze er veel aan veranderd om van de privéwoning een bedrijfje te maken.
Onder de citroen- en sinaasappelbomen had ze bloembedden aangebracht, evenals een bruisende fontein. De veranda had ze vol gehangen met manden met hangplanten en ze had er een schommelstoel geplaatst. De stenen fundering en de leistenen buitenkant waren vorig jaar onder hoge druk gereinigd en het houtwerk was fris smaragdgroen geschilderd, maar de grootste veranderingen hadden binnen plaatsgevonden.
Nadat ze het slot had opengedraaid, duwde ze de voordeur open, waarna ze achter hem aan door de hal en de woonkamer naar de keuken liep: haar meesterwerk.
Abrupt bleef hij staan. ‘Je hebt een stuk aangebouwd.’
‘Ik had een grotere keuken nodig voor mijn cateringbedrijf, dus heb ik oma’s achterveranda erbij getrokken en alles gerenoveerd. Van haar oude slaapkamer heb ik mijn kantoor gemaakt.’
Houd op met dat geklets, vermaande ze zichzelf in stilte. Ze deed haar mond dicht en richtte haar aandacht op haar roestvrijstalen, professionele keukenapparatuur, ellenlange granieten werkbladen en helderwitte kasten. Haar keuken was de droom van iedere kok. Háár droom. Een droom die ze niet had kunnen waarmaken als ze bij Flynn was gebleven.
‘Heel fraai. Waardoor heb je besloten om je eigen bedrijf te beginnen?’
‘Dat wilde ik al heel lang. Voordat mijn oma vier jaar geleden overleed, heeft ze me overgehaald om de sprong te wagen.’
Aan de geschrokken uitdrukking op zijn gezicht zag ze dat hij niet wist dat haar oma was overleden. Misschien had ze hem ervan op de hoogte moeten brengen, maar ze had zelf al genoeg verdriet over het verlies van haar oma zonder Flynn op de begrafenis tegen te moeten komen.
‘Dat wist ik niet. Alsnog gecondoleerd. Emma was een fantastische vrouw.’
‘Dat was ze zeker. Ik weet niet wat ik zonder haar had moeten beginnen, en ik mis haar nog steeds. Hier zou ze echt heel blij mee zijn geweest. Weer een Landers-vrouw die met voedsel werkt en de massa te eten geeft.’
‘Daar ben ik van overtuigd.’
In de stilte die volgde, keek Renee naar de andere kant van de keuken waar de lievelingsstoel van haar oma stond. Er waren dagen waarop het leek alsof haar oma over haar waakte. Haar oma was dan ook meer een moeder voor haar geweest dan haar eigen moeder. Emma was een ware rots in de branding geweest toen Renee met een gebroken hart bij haar op de stoep stond nadat ze Flynn had verlaten. Emma had Renee in haar armen, haar hart en in haar huis opgenomen en had haar een veilig onderkomen geboden voor zolang dat nodig was geweest.
‘Waar moet ik de koelbox neerzetten?’ vroeg Flynn.
‘Op de vloer voor de koelkast.’ Zodra hij de koelbox had neergezet, stopte ze snel tien kilo garnalen en zes grote zalmfilets in haar nulgraden koelkast, waarna ze haar handen waste en zich weer naar hem toe keerde. ‘En… wat was er zo moeilijk aan een postzegel plakken op de envelop met de echtscheidingspapieren?’
‘Brock dacht dat hij ons een dienst bewees door ons een afkoelingsperiode te gunnen. Hij heeft de papieren in een dossierkast opgeborgen.’
‘Zeven jaar lang?’
‘Waarschijnlijk zouden ze er nog hebben gelegen als je niet had geprobeerd toegang te krijgen tot mijn sperma.’ Met samengeknepen ogen leunde hij tegen het werkblad en sloeg zijn armen en enkels over elkaar. ‘Dus je wilt nog altijd een kind van me,’ merkte hij op.
‘Ik wil gewoon een kind,’ zei ze op haar hoede. ‘Toevallig ben jij een donor die ik ken.’
‘En je was van zins om een kind van mij te krijgen zonder me daarover in te lichten?’
Ze maakte een grimas. ‘Niet een van mijn wijste besluiten, waarschijnlijk. Maar nadat ik hele boekwerken met andere potentiële donors had doorgewerkt, bleef ik met veel te veel onbeantwoorde vragen zitten. Nu je hebt geweigerd richt ik me wel weer op de anonieme kandidaten.’
Hij bleef haar strak aankijken. ‘Dat is niet nodig.’
‘Wat bedoel je?’
‘Renee, ik heb altijd een kind met je gewild.’
‘Dat is niet waar. Zeveneneenhalf jaar geleden heb ik je erom gevraagd. Gesmeekt zelfs. Je zei nee.’
‘Het was niet het juiste moment. Ik probeerde me aan te passen aan mijn nieuwe baan.’
‘Aan een baan die je afschuwelijk vond en waar je doodongelukkig van werd.’
‘Brock en Maddox Communications hadden me nodig.’
‘Ik had je ook nodig, Flynn,’ zei ze, tot haar afschuw met een verraderlijk schorre stem. Het verdriet over het mislukken van hun liefde kwam weer in alle hevigheid opzetten en kneep haar keel dicht. ‘Ik had de man nodig op wie ik verliefd was geworden, met wie ik was getrouwd. Ik was meer dan bereid om je te helpen bij het verwerken van het verdriet over het verlies van je vader. Maar ik kon niet aan de zijlijn blijven toekijken terwijl je aan je baan ten onder ging. Je hebt je droom om architect te worden opgegeven, en daardoor werd je een zwijgende, ontoegankelijke vreemde voor me. We praatten niet meer. We vrijden niet meer. Je was bijna nooit meer thuis.’
‘Ik was aan het werk, niet aan het vreemdgaan.’
‘Ik kon niet aanzien dat onze liefde stierf.’
‘Wanneer is onze liefde dan gestorven?’
‘Zeg jij het maar.’ Toen ze de drank begon te pakken om de pijn te verdoven, had ze beseft dat ze net zo zou eindigen als haar eigen alcoholistische moeder als ze niet uitkeek. Als ze bij Flynn was gebleven, zou hij ten slotte net zo’n hekel aan haar hebben gekregen als haar moeders minnaars aan haar moeder.
De jeugdherinneringen aan luide ruzies, dichtslaande autoportieren en ‘ooms’ die nooit meer terugkwamen stonden haar nog levendig voor de geest. Op die manier kon zij niet leven en in zo’n sfeer zou ze nooit een kind willen grootbrengen.
‘Tot op de dag dat je me verliet, heb ik van je gehouden. We hadden er iets van kunnen maken, Renee, als je ons een kans had gegeven.’
‘Dat denk ik niet. Niet zolang je een baan had die alle levensvreugde uit je wegzoog. Uit ons.’ Ze probeerde de nare herinneringen van zich af te zetten. ‘Ik zal mijn advocaat nieuwe echtscheidingspapieren laten opstellen. Net als de vorige keer hoef ik niets van je te hebben.’
‘Behalve dan een kind,’ merkte hij op.
Nog een droom om zeep geholpen. Ooit hadden ze een groot gezin gewild met ten minste drie kinderen, misschien wel vier, omdat ze het zelf vreselijk had gevonden om enig kind te zijn. ‘Zoals ik al zei, ik ga wel verder met de anonieme donors.’
‘Dat hoeft niet.’
Haar hart begon onregelmatig te koppen. ‘Wat bedoel je daarmee?’
‘Dat je een kind van me kunt krijgen.’
Met moeite haalde ze adem. ‘De kliniek zei dat je monster was vernietigd. Ben je van plan om een nieuwe donatie te doen?’
‘Ik heb het niet over diepgevroren sperma of kunstmatige inseminatie.’
Haar tong voelde ze droog als perkament. ‘Wat stel je dan voor, Flynn?’
‘Ik geef je mijn kind, op de gebruikelijke manier.’
Met stomheid geslagen door de gedachte om weer met Flynn naar bed te gaan, wankelde ze achteruit tot ze het werkblad tegen haar rug voelde. Toch voelde ze ook een onmiskenbare vlaag van begeerte. Samen waren ze heel goed geweest. Zowel voor als na Flynn had ze dat niveau van bevrediging in de verste verte nooit bereikt. Er zaten echter te veel risico’s aan.
‘Nee, dat is geen optie. Aan vrijblijvende seks heb ik nooit gedaan en ik ga er ook niet mee beginnen.’
‘Omdat we nog getrouwd zijn, is het geen vrijblijvende seks. Ik weet hoe vervelend je het vond om niet te weten wie je vader was. Op deze wijze weet je wie je kind heeft verwekt, en je kent mijn hele medische achtergrond.’
Aanlokkelijk. En gevaarlijk. ‘Waarom wil je dit?’
‘Ik ben vijfendertig. De leeftijd om kinderen te krijgen.’
Er gingen alarmbellen bij haar rinkelen. ‘Ik ben niet op zoek naar iemand die deel gaat uitmaken van het leven van mijn kind.’
‘Hoeveel tijd neemt je cateringbedrijf in beslag? Vijftig, zestig uur per week? Waar haal je de tijd vandaan om moeder te zijn?’
Had hij informatie over haar ingewonnen? ‘Daar maak ik tijd voor.’
‘Zoals Lorraine er tijd voor maakte?’
Ze kromp in elkaar. ‘Dat is gemeen. Zelfs voor jouw doen, Flynn.’
Haar moeder had lange dagen gemaakt als chef-kok bij een aantal gerenommeerde restaurants in Los Angeles. Wanneer ze thuiskwam, begon ze te drinken tot ze erbij neerviel. Zoals gebruikelijk bij een functionerende alcoholist, leed alleen haar gezin eronder. Haar moeder had haar verslaving goed weten te verbergen voor haar werkgevers en de rest van de wereld.
‘Het is gemakkelijker om het kind met twee ouders op te voeden en het is beter voor het kind. Bovendien is het een goed vangnet voor het geval er met een van ons iets gebeurt.’
Vol ontzetting over zijn woorden deinsde ze achteruit. ‘We zijn dan nog wel getrouwd, maar dat blijft niet zo.’
‘Ik wil alle fasen van de zwangerschap en de bevalling meemaken en ik wil betrokken zijn bij het eerste levensjaar van de baby. Daarna kunnen we ieder onze eigen weg gaan. Alleen delen we de voogdij. En voor ons kind houden we de mogelijkheid open om de broertjes en zusjes te krijgen die jij nooit hebt gehad.’
‘Meer kinderen? Ben je gek geworden?’ Wat hij voorstelde, was op veel punten echter heel erg aantrekkelijk. Op veel te veel punten.
‘Ik wil vader worden, Renee. Ik wil een gezin.’
‘Heb je niet een vriendin of iemand die je moeder zou goedkeuren?’
‘Datzelfde kan ik aan jou vragen. Is er geen man in beeld?’
‘Ik heb geen vriend.’ Ze zou wel gek zijn om haar hart en gezondheid weer in de waagschaal te leggen. Hoofdschuddend ijsbeerde ze naar de andere kant van de keuken. ‘Heel hartelijk bedankt voor het gulle aanbod, maar ik houd het wel bij de donorcatalogus.’
‘Je vertrouwt liever op een formulier dat waarschijnlijk net zoveel waarheid bevat als een contactadvertentie?’
Weer een schot in de roos. Ze had zich al afgevraagd hoe feitelijk de donorgegevens zouden zijn. De laboratoriumgegevens zouden vast en zeker wel kloppen, maar in de afgelopen jaren had ze vaak genoeg afspraakjes via internet gemaakt om te weten dat de antwoorden van de gegadigden zelden in de buurt van de waarheid kwamen. ‘Ik zal mijn keuze heel zorgvuldig maken.’
‘Denk er nog eens over, Renee. Over de plannen die we hadden. Over het huis dat we hebben gekocht en samen hebben verbouwd met een gezin in gedachten. De omheinde tuin. De hond. De hele mikmak. Jouw kindje kan dat allemaal krijgen.’
Ze slikte. ‘Heb je het huis nog?’
‘Ja.’
Het eerste halfjaar van hun huwelijk hadden ze samen het prachtige negentiende-eeuwse huis in Pacific Heights gerenoveerd. Het tweede halfjaar had ze door de lege kamers gedwaald, zoekend naar een manier om hun zieltogende huwelijk te redden. Op het laatst was zichzelf redden het enige wat ze nog kon doen.
‘Het is een belachelijk idee, Flynn.’
‘Dat was stiekem naar Vegas gaan om te trouwen ook. Maar het werkte wel.’
‘Voor een tijdje. En afgaande op je kentekenplaat, werk je nog steeds bij MC. Er is dus niets veranderd.’
‘De baan heb ik nu onder de knie. Ik word er niet meer zo door opgeslokt als voorheen. Kom bij me wonen. Laten we een kindje maken, Renee.’
Met open mond staarde ze hem aan. ‘Bij je wonen? En mijn bedrijf dan? Ik heb er jaren over gedaan om het op te bouwen. Ik kan er niet zomaar een jaar mee stoppen en van mijn klanten verwachten dat ze er nog zijn wanneer ik terugkom. En heen en weer reizen gaat ook niet. Zonder files is het vijf of zes uur heen en ook weer terug.’
‘Ik heb je website bekeken. Je hebt een “zeer getalenteerde assistente” die je helpt, of dat beweer je tenminste op je site. Laat het bedrijf in LA tijdelijk aan haar over, en dan breid je het uit naar San Francisco. Ik heb contacten. Ik zal je helpen.’
Hij wist precies hoe hij haar over kon halen. Ze twijfelde er geen seconde aan dat haar bedrijf bij Tamara in goede handen was, en met de faam van Maddox Communications achter California Girl’s Catering zou ze vast en zeker sneller een voet krijgen tussen de deur van de zeer concurrerende markt in San Francisco. Wogen de risico’s echter op tegen de eventuele voordelen?
‘Krijg een kind van me. Sta me toe om het eerste levensjaar van de baby onder een dak door te brengen, en daarna scheiden we en betaal ik volledige alimentatie voor het kind.’
Een klein sentimenteel deel van haar wilde ermee instemmen. Renee had altijd geloofd dat Flynn een fantastische vader zou zijn, een vader zoals ze die voor zichzelf had gewenst. Toen hij haar de vaardigheden van het restaureren bijbracht, had ze ervaren hoe geduldig en bemoedigend hij kon zijn. Hem weer toelaten in haar leven was echter beangstigend en riskant.
Nu ben je ouder, wijzer en sterker. Je kunt het wel aan, zei een stemmetje in haar hoofd.
Ze moest wel gek zijn, want ze was zijn voorstel echt aan het overwegen. Maar misschien, heel misschien, had dit belachelijke plan kans van slagen. Denk aan het resultaat, gonsde het door haar hoofd. Een kindje. Iemand om van te houden en om iedere avond voor thuis te komen. Om haar hoofd koel te houden en haar gezonde verstand te bewaren, moest ze echter een paar voorwaarden stellen.
‘Samenwonen om een kind te krijgen is gewoon belachelijk, Flynn.’
‘Het kan goed uitpakken. Voor ons allebei.’
‘Als ik hiermee akkoord ga, dan heb ik hulp nodig bij het zoeken naar keukenruimte in San Francisco.’
‘Daar ga ik meteen mee aan de slag.’
Ze wreef haar koude handen. Haar hart bonsde wild en onregelmatig. In de hoop haar samengeknepen keel te ontspannen, haalde ze diep adem. ‘Goed, ik zal erover nadenken, maar ik stel wel een paar voorwaarden.’
In zijn ogen gloeide een overwinningsvuur, waardoor ze even in paniek raakte. ‘Noem maar op.’
‘We moeten de tijd nemen om elkaar weer te leren kennen en ervoor zorgen dat we er heel zeker van zijn dat dit idiote plan kans van slagen heeft voordat we weer met elkaar het bed in duiken.’
‘Hoeveel tijd?’
‘Weet ik veel. Een maand, vermoed ik. Dat moet lang genoeg zijn om vast te stellen of we nog wel bij elkaar passen.’
‘Afgesproken.’
‘Als het niet gaat, dan kan ieder van ons afhaken en dan teken jij de scheidingspapieren.’
Hij boog zijn hoofd. ‘Dan teken ik.’
De paniek werd heviger, en ze had het gevoel dat ze verdronk. Was ze niet goed snik om een kind geboren te laten worden uit een verbroken relatie?
‘Ik wil mijn eigen slaapkamer. We zullen samen slapen… wanneer de tijd er rijp voor is. Tenminste, áls we besluiten om met het plan door te gaan.’
De frons in zijn voorhoofd werd dieper. ‘Als jij dat per se wilt.’
‘Dat wil ik.’ Ze onderdrukte een huivering bij de woorden die ze zoveel jaren geleden ook had gezegd. Toen waren haar hart en hoofd vervuld geweest van geluk, dromen en mogelijkheden, in plaats van de misselijkmakende angst dat ze een enorme vergissing maakte.
‘Verder nog iets?’
Naarstig probeerde ze nog meer beschermende barricaden te bedenken, maar haar gedachten waren zo’n chaos, dat ze nauwelijks na kon denken. ‘Op het moment niet. Maar ik behoud me het recht voor om er later op terug te komen, mocht dat nodig zijn.’
‘Ik ga akkoord met jouw voorwaarden en ik heb er zelf ook een paar.’
Ze verstijfde. ‘Laat maar horen dan.’
‘Ik wil de werkelijke reden voor ons samenzijn onder ons houden. Het is van het uiterste belang dat onze families, vrienden en zakenrelaties geloven dat we het echt weer met elkaar willen proberen. Ze hoeven niet te weten dat we tijdelijk bij elkaar zijn om een kind te krijgen.’
Kon ze het opbrengen om zulk groot geluk te veinzen? Voor een kindje kon ze bijna alles. ‘Op den lange duur is dat hoe dan ook beter. Vooral voor het kind.’
‘Dan hebben we dus een overeenkomst?’
Twijfel raasde door haar heen. Denk aan het kindje, schoot het door haar heen. Een prachtige baby met blauwe ogen, donker haar en bolle wangetjes.
Knikkend stak ze hem haar hand toe.
Hij sloot zijn lange vingers om de hare. Tegelijkertijd trok hij haar naar zich toe, deed een pas naar voren en drukte zijn mond op de hare.
Terwijl hij zijn warme lippen over de hare bewoog, verviel ze van de ene schok in de andere. Ze werd overspoeld door vertrouwde sensaties die haar meevoerden in een stroom van begeerte. Hoewel hij ongeveer een meter vijfentachtig lang was en zij slechts een meter vijfenzestig, hadden ze altijd als perfect passende puzzelstukjes in elkaar gepast. Ook nu weer. Zijn dij tussen de hare en zijn sterke armen om haar heen, waarmee hij haar tegen zijn borst drukte. Het voelde alsof ze nooit uit zijn armen was geweest, en alsof ze terug was waar ze thuishoorde.
Vol afschuw verbrak ze de kus, en ze duwde hem met haar handen tegen zijn borst van zich af. Naar adem snakkend liep ze achteruit. Het feit dat er een hevig verlangen door haar heen wervelde, kon ze echter niet ontkennen.
‘Wat had dat te betekenen?’ vroeg ze.
‘De bezegeling van de overeenkomst.’
‘Doe dat nooit meer.’
‘Mag ik je niet aanraken?’
‘Nee. Niet voordat… de tijd er rijp voor is.’
‘Renee, om onze hereniging een beetje echt te laten lijken, moeten we elkaar aanraken en kussen en doen alsof we verliefd zijn.’
‘Ik ben cateraar, geen actrice.’
Hij streek met de knokkel van een vinger over haar wang, de kloppende ader in haar hals en vervolgens over de halsopening van haar blouse.
Ze huiverde en haar tepels werden hard.
‘Laat je lichaam voor je spreken. Je verlangt nog altijd naar me en dat is te zien,’ zei hij zachtjes.
Zijn vrijpostigheid deed haar naar adem snakken. Helaas sprak hij de waarheid. Haar reactie op een eenvoudige kus zei haar dat ze haar echtgenoot nog altijd begeerde. Dat was wel het ergste wat haar kon overkomen. Als ze niet oppaste, zou Flynn Maddox haar hart nogmaals breken of, erger nog, haar tot zelfvernietiging drijven. En dan zou niemand meer iets aan haar hebben; haar kindje al helemaal niet.