Zestien

'Hallo, Cincinnati! Heerlijk, het is weer vrijdag, nietwaar? Vanmiddag

hebben we voor jullie iets speciaals in petto. Een heel weekend lang draaien

we muziek uit de jaren tachtig. Veel plezier. Ik begin met een van mijn favoriete

nummers. Ik heb er zin in. Hier is de onvolprezen Josie Cotton met

He could be the one!

Eve moest grinniken om de toepasselijkheid van het gekozen nummer. Ze

boog zich voorover en draaide de volumeknop iets verder open. Wyatt was

zijn belofte dat ze rond etenstijd in Cincinnati zouden aankomen meer dan

nagekomen. Sterker nog, op dit moment staken zij al de Ohio River over en

reden net voor vieren downtown in.

De skyline van Cincinnati was compleet veranderd, zag ze tot haar verrassing

toen ze de stad naderden, en terwijl ze het uitzicht in zich opnam,

bekroop haar een gemengd gevoel van melancholie en tevredenheid. Tegen

de helderblauwe lucht rezen nu hoge torens op. Die waren er twintig jaar

geleden nog niet geweest en de oude gebouwen die ze zich wel herinnerde,

leken er nu ook heel anders bij te staan. Aan de oever van de rivier was zelfs

een nieuw honkbalstadion gebouwd. Ze vroeg zich af wat er allemaal nog

meer op stapel stond.

Toen ze de auto voor het Stanhope Hotel parkeerden, zag Eve dat ook hier

het een en ander was veranderd. Ergens in de afgelopen twintig jaar moest

het van top tot teen zijn gerenoveerd. De laatste keer dat ze voor het hotel

had gestaan, op de avond van het eindexamenfeest, had het statige oude gebouw

weliswaar een bepaalde charme uitgestraald, maar het had er toch al

wel wat verwaarloosd uitgezien met zijn schamele verlichting, afgetrapte

vloerbedekking en doffe houtwerk. Nu was het weer een juweel. Groene luifels

overspanden de hoofdingang en de ramen van de kamers op de eerste

verdieping, die schitterden in de namiddagzon. In rood uniform met blinkende

koperen knopen geklede portiers dribbelden over het plaveisel voor

het hotel en de ingang werd geflankeerd door grote marmeren potten met

enorme, bonte boeketten. Zelfs vanaf de buitenkant kon ze zien dat een

fraai smaragdgroen en robijnrood vloerkleed de lobby van de ene met mahoniehouten

panelen beklede muur tot aan de andere bedekte, en in het

midden stond een smaakvolle marmeren fontein te sproeien.

'Het Stanhope ziet er fantastisch uit, vind je niet?' vroeg Wyatt toen hij

zag hoe ze alles'in zich opnam. 'Sinds een grote keten het ongeveer vijf jaar

geleden heeft gekocht, is het helemaal gerenoveerd.'

Ze zag het oude hotel weer voor zich en zuchtte. 'Ja, maar toch mis ik het

oude Stanhope wel een beetje.'

Na een korte stilte zei hij: 'De dingen veranderen, Eve. Dat kunnen wij nu

eenmaal niet tegenhouden. Het enige wat we kunnen doen is proberen er

het beste van te maken. Vooral als dingen er beter op worden.'

'Ja, maar wie bepaalt wat beter is?' vroeg ze.

Hij lachte. 'Dat doen wij.'

Voor ze kon antwoorden, opende hij de achterklep van de terreinwagen

en begon hun tassen uit te laden. Hij zag er fantastisch uit in zijn vale, strakke

spijkerbroek en zijn donkergroene polo. Ze kon nog steeds nauwelijks

geloven dat ze de vorige avond zo heerlijk en liefdevol hadden gevreeën.

Vierentwintig uur geleden had ze zich verloren en eenzaam gevoeld en was

ze onzeker over zichzelf en de toekomst. Maar vandaag zag de wereld er opeens

totaal anders uit.

Wyatt had gelijk, dacht ze. De dingen veranderden soms ten goede, als je

het toeliet. Natuurlijk moest er nog het een en ander tussen hen tweeën

worden uitgesproken voor ze zich echt op de toekomst konden richten,

maar dat was nu juist het goede - na afgelopen nacht kon ze aan de toekomst

denken. Ze maakte zich niet langer zorgen over het verleden en kon

nu eindelijk genieten van het heden omdat haar leven niet langer leeg en

eenzaam was. Das was het veel te lang geweest.

Ze hield van Wyatt, realiseerde ze zich, en ze was niet erg verrast door

deze ontdekking. Twintig jaar geleden hield ze ook al van hem en dat gevoel

was niet veranderd. Toch was haar liefde nu dieper, gepassioneerder en gevaarlijker.

Het was een volwassen liefde en daardoor beangstigender, want

anders dan de liefde tussen teenagers, die niet stabiel of permanent was, zou

deze altijd blijven voortduren. En ze moest erop vertrouwen dat Wyatt voor

haar hetzelfde voelde. Dat was een groot vertrouwen dat ze een ander moest

schenken en Eve was er niet zeker van of ze dat wel kon. Wyatt had nog maar net hun bagage op de grond gezet of de portier

kwam aanlopen om de tassen op een karretje te zetten. Nadat ze hadden

uitgelegd dat ze gasten zouden treffen die hier al logeerden, liepen ze naar

de receptie. Eve stond bijna op springen, want in hun ongeduld om zo snel

mogelijk in Cincinnati te zijn, waren ze onderweg niet één keer gestopt.

'Ik moet eerst plassen,' fluisterde ze Wyatt in zijn oor toen ze bij de receptie

even in de rij moesten staan.

Hij trok een teleurgesteld gezicht. 'Kan dat niet wachten? Een paar minuutjes

maar.'

Ze schudde haar hoofd. 'Sorry, ik ben zo terug. Jij bent dan waarschijnlijk

al klaar met inchecken en dan kunnen we op zoek naar Simone en Julian.'

'Maar ik wil je niet uit het oog verliezen,' zei hij glimlachend. Hij boog

zich iets voorover en gaf een kusje in haar nek. 'Je kunt immers gevaar

lopen,' fluisterde hij zacht in haar oor. 'Zeker nu je er zo verrukkelijk uitziet,

om... op te eten.'

Bij zijn laatste woorden voelde ze een warme gloed door haar lichaam

stromen en ze was blij dat ze een luchtige, wijde trui aan had.

Ze hoopte maar dat niemand kon zien welke fysieke reactie zijn woorden

in haar verhitte lichaam opriepen.

'O, god,' kreunde Wyatt zacht naast haar, 'ik vind het heerlijk om te zien

hoe jouw tepels hard worden als ik zo tegen je praat.'

Ja, dat was wel even genoeg. Hopelijk was het niemand behalve Wyatt opgevallen.

'Ik ben zo terug,' zei ze voor ze zichzelf in de lobby van het Stanhope

Hotel helemaal in verlegenheid bracht.

'Haast je,' antwoordde hij.

Toen ze op zoek ging naar het damestoilet, hoopte Eve dat Simone en

Julian, hoezeer ze zich ook op het weerzien verheugde, hadden besloten die

middag even de stad in te gaan. Dan hadden Wyatt en zij nog heerlijk een

paar uur voor zichzelf. Dan konden ze samen nog even genieten van het

nieuwe en opwindende dat zij in St. Louis hadden ontdekt. Hoewel, ze

dacht niet dat er een tijd zou komen dat een vrijpartij met hem niet meer

opwindend en prikkelend zou zijn. Wyatt was nu eenmaal zo'n type man en

Eve, gaf ze met een glimlach toe, zo'n type vrouw.

Toen ze het toilet uitkwam, wierp ze in de aangrenzende lounge snel even

een blik in de spiegel en kromp ineen bij het verfomfaaide hoofd dat ze

tegenover zich zag. Ze haalde snel een borstel door haar haar en deed een

beetje lippenstift op. Nadat ze de spullen had teruggestopt in haar tas liep

ze de lounge uit om naar Wyatt terug te gaan. In de gang vlak voor de lobby

bleef ze abrupt stilstaan. Tussen haar en haar eindbestemming zag ze een

man tegen de muur leunen die haar bekend voorkwam.

Voor Eve kon reageren, maakte hij zich bij de muur los en was onmiddellijk

in gezelschap van twee andere mannen.

'Eve,' zei hij op angstaanjagende, gladde toon, 'dat is lang gelegen.'

Voor ze kans zag iets terug te zeggen, stormde het trio op haar af en pakte

haar beet.

Twintig minuten na Eve's vertrek stond Wyatt nog steeds tegen de desk van

de receptie aan geleund. Ongeduldig wachtte hij op haar terugkomst en hij

begon de receptionist al aardig op zijn zenuwen te werken. Goed, hij wist

wel dat vrouwen lang nodig hadden, maar dit was te gek. Eve had beloofd

op te schieten. En hij had haar nog wel een erotisch voorstel gedaan waar ze

duidelijk enthousiast over was. Ze had toch zeker geen twintig minuten

nodig. Hij keek op zijn horloge. Tweeëntwintig minuten, corrigeerde hij

zichzelf. Oké, genoeg was genoeg. Hij stond op het punt om naar het damestoilet

te stormen toen een oudere vrouw op de receptionist toeliep met

in haar hand een tas die wel verdomd veel op die van Eve leek.

'Neem me niet kwalijk,' zei ze tegen de man achter de desk. 'Ik heb deze

handtas op de grond bij het damestoilet gevonden. Ik neem aan dat iemand

hier nu naar op zoek is.'

Wyatt bekeek de handtas nog eens goed. Ja, geen twijfel mogelijk. Het was

de tas van Eve, want aan het einde van de riem bungelde de Powerpuff Girlssleutelhanger

die hij haar zelf had gegeven nadat hij hem in het pretpark in

Amarillo had gewonnen.

'Ik ken de eigenaar van die tas,' zei hij toen de vrouw de tas aan de receptionist

had overhandigd.

De receptionist leek niet overtuigd.

'Echt waar,' hield Wyatt vol. 'Controleer het rijbewijs in de portefeuille

maar. Het is van Eve Van Dormer uit Santa Barbara, Californië. Of misschien

van Eve Walsh uit Los Angeles,' voegde hij er met tegenzin aan toe.

'Ik weet niet zeker of ze na haar scheiding haar naam en adres al op haar rijbewijs

heeft laten veranderen.'

Hoewel de man duidelijk twijfelde of Wyatt de waarheid sprak, deed hij

wat hem gevraagd was en sloeg de portefeuille open. Aan zijn opgetrokken

wenkbrauwen kon Wyatt zien dat hij zich verbaasde over wat hij op het rijbewijs

las.

'Eve Van Dormer,' zei hij. 'Santa Barbara, Californië.'

Wyatt kon zijn ergernis niet verbergen toen hij terugkaatste: 'Zei ik je

toch.' Tegelijkertijd werd hij overspoeld door een warm gevoel toen hij zich

realiseerde hoe drastisch en snel ze zich van haar ex-man had losgemaakt.

Langzaam drong het tot hem door wat het betekende dat Eve's tas hier

was zonder Eve. Een misselijkmakend gevoel trok door zijn maag. Hij

draaide zich om naar de vrouw die de tas had gebracht. 'Waar hebt u deze

gevonden?' vroeg hij terwijl hij de tas uit de handen van de receptionist

griste. 'Wilt u me de plek laten zien?'

De vrouw leidde hem dwars door de lobby en een lange gang. Ze passeerden

een rij telefoons en twee fonteinen en liepen helemaal door tot het

einde. Ze stonden nu voor de nooduitgang met aan weerszijden de toiletten.

'Hier heb ik de tas gevonden,' zei ze, en ze bleef angstvallig een stukje van

de nooduitgang af staan. 'De tas was open en er lagen een paar spullen op

de grond. Ik kan me niet voorstellen dat iemand hem heeft laten vallen zonder

het te merken.'

Nee, dat kon Wyatt zich ook niet voorstellen. En dat beangstigde hem.

Nog ongeruster werd hij toen hij zag dat de deur van de nooduitgang op

een kier stond. Hij duwde hem verder open en liep naar buiten. Hij liep het

trottoir op naast een parkeerterrein, dat te oordelen naar de weinige auto's

die er stonden nauwelijks werd gebruikt. Hij keek om zich heen, maar zag

geen enkel teken van Eve.

'Dank u wel,' zei hij over zijn schouder tegen de vrouw. Hij was bijna helemaal

vergeten dat ze er ook nog was.

Ze knikte en liep terug door de gang. Wyatt liep een stukje verder het parkeerterrein

op. Hij wilde zich net omdraaien toen zijn blik op iets kleins

vlak bij de uitrit naar de straat viel. Hij rende erheen en voelde zich nu helemaal

kotsmisselijk worden.

Dat misselijkmakende gevoel groeide uit tot paniek toen hij zich bukte

om Eve's sandaal op te pakken.

O, mijn god, dacht hij geschrokken. O, mijn god. Wat was hij nou voor

waardeloze bodyguard.

Deze gedachte maakte onmiddellijk plaats voor een andere: Luther. Eve's

vader. Kon hij hier misschiern achter zitten, vroeg Wyatt zich af. Hoewel die

ouwe had beloofd dat hij zich er niet meer mee zou bemoeien Trouwens,

het had voor hem toch weinig zin om zijn dochter in Cincinnati te laten

kidnappen? Niet dat het ook maar enige zin had om zijn dochter op een andere

plek te laten ontvoeren, maar toch... Luther Van Dormer was natuurlijk

niet bepaald een lieverdje.

Kon het misschien toch Luther zijn geweest? vroeg Wyatt zich opnieuw af.

En als hij het niet was geweest, dacht hij, en hij voelde zich elke seconde beroerder

worden, wie dan wel?

'Natuurlijk heb ik de politie gebeld, en je ziet maar weer hoe klein de

wereld is, want de rechercheur die ik heb gesproken, heeft bij mij in de klas

gezeten. En wat had ik de politie dan verdomme moeten zeggen?'

Wyatt banjerde opgewonden door de suite van Julian en Simone - hoewel

hij er op dit moment niet bij stilstond dat het de suite van Julian en

Simone was - en probeerde zich niet een in de val gelopen rat te voelen terwijl

hij zijn gesprek met de politie voor zijn partner woord voor woord herhaalde.

'"Ja, rechercheur, ik ben er zeker van dat ze tegen haar wil is meegenomen.

Nee, ik weet zeker dat ze me niet wilde dumpen. Nou ja, om eerlijk

te zijn, het gerucht ging inderdaad dat ik geprobeerd zou hebben haar op

het eindexamenfeest lastig te vallen, maar dat is een regelrechte leugen. Ik

kan u zeggen dat we de afgelopen week juist hebben ontdekt en ook uitgesproken

dat we eikaars grote liefde zijn. Ja, ik ben er absoluut zeker van dat

ze voor mij hetzelfde voelt als ik voor haar. Ja, geloof me. Nee, ik stalk haar

niet. Ja, ze deelt mijn gevoelens. Echt waar. Eerlijk. Dat doet ze. Geloof me

nu maar.'"

Hij draaide zich om naar zijn vriend. 'God, ik mag nog van geluk spreken

dat ze me niet hebben gearresteerd. Julian, ik heb het idee dat ze er niets

mee doen en haar niet gaan zoeken. Niet tot Eve een hele tijd vermist is. Of

tot haar lichaam drijvend in de Ohio River wordt aangetroffen.'

Na zijn bezoek aan de politie had Wyatt Luther gebeld - of eigenlijk had

hij dat eerst gedaan - alleen om van Eve's vader te horen dat hij niet verantwoordelijk

was voor deze nepontvoering van Eve op het moment dat ze

in Cincinatti was aangekomen. Hij wilde onmiddellijk komen en zou de

eerste de beste vlucht uit Santa Barbara nemen.

Nadat Wyatt zijn verhaal had gedaan, keek Julian zeer ontdaan. Hij leek

volledig van zijn stuk gebracht. Zelfs in de meest barre omstandigheden

toonde Julian zich nooit aangedaan, maar nu leek het alsof hij op het punt

stond de sofa met zijn blote handen doormidden te slaan. God, wat was er

deze week met hem gebeurd? vroeg Wyatt zich verwonderd af. Julian zag

eruit alsof hij de hele week in dezelfde kleren had gewoond. Hij had niet de

moeite genomen zich te scheren en onder zijn somber kijkende ogen stonden

donkere kringen. Wyatt had zelf ervaren welk effect de Van Dormervrouwen

op een man konden hebben, maar hij zou gezworen hebben dat

Simone en Julian veel te nuchter waren om ooit te bezwijken voor...

Nou ja, voor elkaar dus.

'Simone wordt sinds vanochtend vermist,' zei Julian. 'Ik dacht dat ik wist

waar ze was - of, liever gezegd, waarom ze hem was gesmeerd - en ik dacht

uit vrije wil. Nu ben ik daar niet meer zo zeker van. Misschien is zij ook ontvoerd.'

Wyatt knikte. 'Misschien hebben we allebei te overhaast de conclusie getrokken

dat Luther Van Dormer alleen maar paranoïde was en dat het onzin

was dat er iets met zijn dochters zou gebeuren als ze naar hun geboortestadje

terug zouden gaan. Want, weet je, Julian, het is niet paranoïde als

mensen er werkelijk op uit zijn om je te grazen te nemen.'

'Laten we geen al te voorbarige conclusies trekken,' zei Julian. 'We weten

niet zeker dat Simone en Eve tegen hun zin zijn meegenomen.'

'Eve wel,' zei Wyatt, 'daar steek ik mijn hand voor in het vuur.'

Julian sprak hem • > niet tegen. Hij zei alleen: 'Ik denk dat Simone gewapend

is.

'Wat?' riep Wyatt.

'Ik heb een vol magazijn in een van haar handtassen gevonden, maar er

lag geen wapen bij. Ik denk dus dat ze het wapen bij zich heeft.'

'Waarom zou Simone in hemelsnaam een wapen bij zich dragen?' vroeg

Wyatt.

Julian gaf geen antwoord en schudde alleen maar zijn hoofd. Wyatt had

het idee dat Julian iets wist, maar dat hij het hem niet wilde zeggen. Voor

het eerst in hun vierjarige vriendschap en partnerschap hield Julian iets

voor zichzelf. Wyatt kon niets anders bedenken dan dat dit iets met een

vrouw te maken had. En hij had gedacht dat dat wel het laatste zou zijn

waar Julian ooit geheimen over zou hebben.

'Wat doen we nu?' vroeg Julian.

'Geen idee,' antwoordde Wyatt, en hij voelde dat misselijkmakende gevoel

weer in zijn middenrif opborrelen. 'Ze kunnen al god weet waar zijn, apart

of samen, wie zal het zeggen?'

'We moeten de FBI bellen,' opperde Julian. 'Je hebt best kans dat ze - of

in ieder geval Eve - al over de staatsgrens zijn. Verdomme, de volgende staat

ligt hier vlakbij,' zei hij en hij wees uit het raam naar de overkant van de

Ohio River, naar Kentucky.

Wyatt haalde langzaam en diep adem en hoopte dat zijn hart ophield zo

hard tegen zijn borstbeen te bonken. Hij knikte instemmend naar Julian en

wilde net op zoek gaan naar een telefoonboek toen het geluid van een sleutelkaart

in de deur hun aandacht trok. Toen Simone Van Dormer de kamer

in kwam, vlogen ze allebei zo snel op haar af dat ze schrok en instinctief een

stap achteruit deed.

'Waar was je in godsnaam?' vroeg Julian helemaal buiten zichzelf als

een... een...

Ondanks alles moest Wyatt glimlachen. Aan alles was te zien dat zijn

vriend tot over zijn oren verliefd was op de andere Van Dormer-zus. Toen

hij Simone zag in haar korte, opvallende jurkje van dezelfde lichtblauwe

kleur als haar ogen, met een laag uitgesneden hals en - lieve hemel, ze leek

eronder helemaal naakt - kon Wyatt het die jongen nauwelijks kwalijk

nemen.

'Ik was de stad in,' zei ze kortaf. Ze bloosde en beet fel van zich af. 'Jezus,

je bent nog erger dan mijn vader.'

Wyatt schudde zijn hoofd vol ongeloof. Wauw. Julian en Simone. Het was

nooit bij hem opgekomen dat die twee elkaar aan de haak zouden slaan,

maar nu hij ze samen zag, realiseerde hij zich hoe goed ze bij elkaar pasten.

Het leek erop dat Eve en hij niet de enigen waren die de afgelopen week een

lange reis hadden afgelegd.

'O ja, is dat zo?' brieste Julian. 'Nou, het lijkt erop dat jouw vader zich toch

niet voor niets over jou en je zus zorgen heeft gemaakt.'

Simone keek Julian woest aan, en nu pas drong het tot haar door wie

naast hem stond. 'Wyatt? Sinds wanneer ben jij hier? Waar is Eve?'

'Weg,' zei Wyatt bondig.

'Weg?' echode Simone. 'Hoe bedoel je? Waar is ze?'

'Simone, we denken dat ze ontvoerd is,' zei Julian, nu wat vriendelijker. 'Ik

was doodongerust... Ik bedoel, wij waren doodongerust dat ze jou misschien

ook hadden meegenomen.'

'Nee, we weten dat iemand Eve heeft meegenomen,' zei Wyatt beslist.

'Haar tas is beneden in de lobby vlak bij het damestoilet gevonden en ik

kwam op het parkeerterrein een van haar schoenen tegen. Eve is tegen haar

wil meegenomen en we zijn bang dat ze al buiten de stad is, misschien al wel

over de staatsgrens. Julian en ik stonden op het punt de FBI te bellen toen

jij binnenkwam.'

Simone had met stijgende verbazing naar Wyatt geluisterd, maar had

zichzelf nu weer in de hand. 'Je hoeft de FBI niet te bellen,' zei ze rustig.

'Waarom niet?' vroeg Wyatt. 'Ik denk dat we ze hard nodig hebben.'

Simone slaakte een diepe zucht. 'Omdat ze er al zijn, daarom,' zei ze.

Wyatt staarde haar verbaasd aan, maar Julian had het onmiddellijk door.

'Jij werkt voor de FBI?' vroeg hij.

Simone knikte. 'En als iemand Eve tegen haar zin heeft meegenomen, dan

weet ik bijna zeker wie het was.'

'Wie dan?' vroeg Wyatt.

Simone antwoordde kalm. 'Brian Richie.'

'Voor alle duidelijkheid,' zei Waytt nadat Simone een paar telefoontjes

had gepleegd... en hij en Julian een paar stevige borrels achterover hadden

geslagen. 'Jij bent dus een FBI-agent?

'Ik ben niet meer actief in het veld,' corrigeerde Simone. 'Al een paar jaar

niet meer. Ik ben nu instructeur op een federale politieschool, even buiten

Santa Barbara. Mijn specialiteit is binnenlandse milities - ik geef les aan andere

agenten over deze groepen. Bovendien ben ik ook wapenexpert.'

Wyatt staarde haar een moment ongelovig aan en toen hij naar zijn

vriend keek, zag hij dat deze... nou ja, dat hij haar minstens zo verbaasd

stond aan te gapen.

'En Brian staat aan het hoofd van een militie?' vroeg Wyatt.

Simone schudde haar hoofd. 'Nee, hij heeft daar niets mee van doen. Ik

ben niet vanwege mijn expertise op dat gebied bij dit onderzoek betrokken,

maar omdat ik bekend ben met de familie Richie. Toen ik jong was, wist ik

alleen niet dat Brians vader, William, in allerlei illegale zaakjes zat, net als

diens vader, Stephen. De hele familie Richie houdt zich al sinds de drooglegging

aan de verkeerde kant van de wet op, maar niemand is er ooit in geslaagd

de zaak hard te maken. Niet tot voor kort.'

Wyatt wist niet wat hij hoorde. 'Ik ben helemaal de draad kwijt, geloof ik.'

'Brian heeft na zijn vaders dood het familiebedrijf overgenomen, om het

zo te zeggen,' legde Simone uit, 'maar hij is lang niet zo slim als zijn vader

of zijn opa. En hij heeft bij lange na niet het zakelijke instinct dat zijn vrouw

had.'

'Zijn vrouwV riep Julian uit. 'Wat heeft zijn vrouw in godsnaam met dit

alles te maken? Die is toch doodl?'

Simone knikte. 'Ja, nu wel, maar toen ze haar vaders zaakjes drie jaar geleden

overnam nog niet.'

Wyatt kneep zijn ogen dicht, bang om de vraag die op zijn lippen lag te

stellen. 'En hoe heette de vrouw van Brian?'

Simone antwoordde kalm. 'Alice Portman. Geëmancipeerd als ze was - en

bovendien matriarch van de bende - hield ze na haar trouwen haar meisjesnaam

aan.'

Wyatt knikte nu begrijpend. 'En Alice Portman is - '

'De dochter van Dennis Portman,' maakte Simone de zin voor hem af.

'En Dennis Portman heeft twintig jaar geleden als eerste gedreigd jou en

je zus iets aan te doen,' zei Wyatt, en hij dacht terug aan wat Luther hem en

Julian die nacht in De Gevangenis had verteld... Allemachtig, was dat pas

een week geleden? Het leek net alsof hij sinds die avond een heel leven achter

zich had.

'Dus toen Dennis Portman stierf,' concludeerde Julian, 'nam Alice de

zaken over...'

'Zijn illegale zaakjes,' onderbrak Simone. 'Hij was de zakenpartner van

Brians vader en zijn familie zat net zo diep in de criminaliteit als de Richies.

Het huwelijk van Brian en Alice was al bijna helemaal bekokstoofd toen ze

nog kinderen waren. Het is net als bij twee soevereine staten die door een

gearrangeerd huwelijk hun krachten bundelen. Alleen waren het hier twee

criminele families die met deze verbintenis hun imperium wilden versterken.

En Alice stond tot haar dood aan het hoofd van het hele imperium. Pas

na haar overlijden nam Brian het stokje over. Maar, zoals ik zei, hij is niet

zo slim als zij was. Sinds hij aan het roer staat heeft hij nogal wat steken

laten vallen. De FBI had al een berg informatie over hem verzameld en acht

maanden geleden kwam er een doorbraak toen Brian een cruciale fout beging.

Op de details kan ik helaas niet ingaan,' zei ze snel toen Wyatt zijn

mond opendeed om ernaar te vragen.

'Hoe ben jij erbij betrokken geraakt?' vroeg hij toen maar.

'Bij het onderzoek naar de zaken van Brian en Alice werden alle mensen

waar de Richies en Portmans zaken mee hadden gedaan doorgelicht. Mijn

vader behoorde daar ook toe. Zo ben ik erachter gekomen. Ik heb toen aangeboden

aan deze zaak mee te werken als ze me konden gebruiken, vanwege

mijn verleden met Brian. Ik mag dan al een tijd niet meer in het veld

werken, maar ik ken nog wel de kneepjes van het vak. Nu de tijd is gekomen

om Brian binnen te halen, hebben ze besloten mij als lokaas in te zetten.'

'Waarom heb je me niets gezegd?' vroeg Julian. 'Ik had je kunnen helpen.'

Simone aarzelde even, alsof ze overwoog hoeveel ze kon zeggen. Uiteindelijk

zei ze: 'Op de eerste plaats had ik geen hulp nodig. Ik weet precies

waar ik mee bezig ben. Het is mijn vak. Op de tweede plaats kan ik prima

op mezelf passen. Ik ben getraind in zelfverdediging, en ben een bedreven

scherpschutter. En op de derde plaats...' Ze haalde verontschuldigend haar

schouders op. 'Wilde ik niet dat jou iets zou overkomen, Julian. Ik had het

niet aangekund als er iets met jou was gebeurd.'

Wyatt zag dat ze Julian met deze laatste woorden diep ontroerde. Als de

man niet al half in de zevende hemel was door deze vrouw, dan zou hij nu

alsnog een gat in de lucht moeten springen.

'Ik wist dat Brian gevaarlijk kon zijn,' vervolgde Simone, 'maar ik had

niet verwacht dat hij zijn zinnen op mij of Eve zou zetten. Ik dacht echt dat

die vete van Alice met de Van Dormers haar vete was. Niet die van Brian.

Plus,' ging ze verder, en het viel Wyatt op dat ze licht met haar tanden knarste,

'Brians relatie met de Van Dormers was een meer... persoonlijke. En

uitsluitend met mij, niet met de rest van de familie.'

Deze opmerking verwarde Wyatt, maar toen hij de blik op het gezicht van

zijn partner zag, leek het hem geen goed idee om door te vragen.

'Ik had niet gedacht,' ging Simone verder, 'dat Eve enig gevaar zou lopen.

Zeker niet met Wyatt in de buurt.'

Ja, natuurlijk, wrijf het maar lekker in, dacht Wyatt.

'Ik dacht echt dat ik deze operatie zonder grote problemen tot een goed

einde kon brengen,' vervolgde Simone. 'Zeker toen Julian zei dat jij en Eve

met de auto kwamen en hier niet voor het weekend zouden zijn. Daardoor

had ik genoeg tijd. Het enige wat ik tijdens mijn verblijf hier moest doen

was een zendertje dragen en Brian ergens alleen naartoe lokken en hem

zover krijgen dat - '

'Had je dat zendertje gisteravond ook om?' viel Julian haar in de rede.

Ze knikte. 'Ja.'

'Onder die jurk?'

'Ja.'

'Waar had je dat ding in hemelsnaam verstopt?'

Ze glimlachte. 'De moderne technologie staat voor niets.'

'Nou, dat kun je wel zeggen.'

'Hoe dan ook, ik moest dus Brian onder vier ogen te spreken zien te krijgen,'

vervolgde ze, 'en hem ertoe verleiden dat hij belastende dingen over

zichzelf zou vertellen, of toch in ieder geval iets zou loslaten dat ons nieuwe

informatie zou opleveren. We weten inmiddels al heel veel, maar we

kunnen nog weinig hard maken. Het enige dat ontbreekt is een stukje onweerlegbaar

bewijs, waarmee de boel mooi met een grote satijnen strik bij

elkaar kan worden gebonden. En zodra Brian zijn mond voorbij gepraat

zou hebben, zouden mijn collega's de rest doen.'

'Helaas kreeg ik gisteravond geen moment de kans om mijn taak uit te

voeren,' zei ze terwijl ze Julian doordringend aankeek.

'Eh, sorry,' zei hij schaapachtig. 'Hoor eens, als je me verteld had waar je

mee bezig was...'

'Wat dan?' Had je me dan met hem alleen gelaten?' vroeg ze. Het was wel

duidelijk dat ze daar haar twijfels over had.

'Nou, nee,' gaf hij toe. 'Misschien had ik me wat meer op de achtergrond

gehouden.'

'Juist, ja,' zei ze. 'En daarom ben ik dus vanmorgen alleen op pad gegaan

in de hoop dat ik hem zou vinden,' vervolgde ze. 'Helaas is me dat niet gelukt

en ik begrijp nu waarom. Hij had vandaag duidelijk andere plannen.

Zoals mijn zus ontvoeren. Waarschijnlijk heeft hij zijn zinnen ook op mij

gezet, maar zijn spel met mij is kennelijk iets uitgebreider. Hij wil zich eerst

met mij amuseren.'

Ze leek diep na te denken over iets en Wyatt en Julian hielden zich stil. Na

een lange pauze zei ze: 'Ik kan Brian natuurlijk vanavond alsnog treffen. Dat

hebben we immers afgesproken. Dan is het misschien toch mogelijk om de

opdracht waaraan ik begonnen ben, af te maken. Helaas heeft Eve daar op

dit moment helemaal niets aan. Wist ik maar waar hij haar vasthoudt. Als

we alleen maar de plaatsen kenden die hij gebruikt voor dingen zoals - ' Ineens

werden haar ogen groot alsof haar iets enorm belangrijks te binnen

viel. 'O, mijn god,' zei ze zacht. 'Ik denk dat ik weet waar hij haar misschien

naartoe heeft gebracht.'

'Waar dan?' vroeg Wyatt.

Maar in plaats van de vraag te beantwoorden, keek Simone op haar horloge.

'De receptie van de klas van '81 begint over minder dan een uur. Brian

weet niet dat we hem in de smiezen hebben. Of wel?' dacht ze hardop.

'Wyatt, heeft hij jou en Eve vanmiddag samen gezien? Denk je dat hij enig

verband kan leggen tussen jullie tweeën en argwaan kan krijgen?'

'Geen flauw idee,' antwoordde Wyatt naar waarheid. 'Voor wat het waard

is, ik heb hem nog nooit gezien, maar dat zegt niets.'

Simone beet een moment nadenkend op haar lip. 'We moeten het maar

riskeren dat hij je niet heeft gezien,' zei ze uiteindelijk. 'Hij en ik hebben

gisteravond afgesproken dat we elkaar om zeven uur in de lobby treffen en

dan samen naar de receptie gaan. Volgens mij is hij stom genoeg - en zeker

arrogant genoeg - om te doen alsof er helemaal niets aan de hand is en de

afspraak gewoon door te laten gaan. Ja, het zal hem waarschijnlijk opwinden

dat hij vanmiddag mijn zus heeft ontvoerd en mij vanavond het hof zal

kunnen maken.' Ze zuchtte. 'Ik hoop maar dat hij Evie niets ergs heeft aangedaan.'

Waytt wenste echt dat Simone haar angst niet had uitgesproken. Tot dat

moment was hij er redelijk in geslaagd om zijn eigen angsten over Eve ergens

ver weg te duwen, maar zodra Simone hardop had gezegd wat het afgelopen

uur in zijn achterhoofd sluimerde, kwam die angst naar buiten.

Wyatt voelde zich opnieuw kotsmisselijk van angst worden.

Simone leek met haar gedachten al bij iets anders, want ze wendde zich

tot hem met een geheimzinnige glans in haar ogen. 'Als Brian niet weet dat

jij iets met Eve hebt,' zei ze, 'kun jij vanavond ook naar de receptie gaan, gewoon

als voormalig lid van de klas van '81. En Brian zal niets vermoeden.'

'Ja?' vroeg Wyatt. 'En dan?'

'Als ik het me goed herinner,' zei ze, 'heb jij ook nog een twintig jaar oud

appeltje met Brian te schillen. Was hij het niet die de roddel de wereld in

hielp dat jij Eve op het eindexamenfeest had belaagd?'

Wyatt knikte ongemakkelijk. 'Ja, klopt.'

Simone grinnikte. 'Dan denk ik dat ik een plan heb. Een goed plan. Volgens

mij kan dit niet misgaan. Wyatt, jij blijft hier in het hotel bij mij - ik

heb je op de receptie nodig. Julian, jij gaat samen met mijn collega's Eve

zoeken.'

'Weet je dan waar ze is?'

Simone knikte. 'Voor negenennegentig procent zeker. Ik moet eerst even

een paar mensen bellen. Daarna vertel ik jullie wat we gaan doen.'

Wyatt luisterde aandachtig naar wat ze te vertellen had. Toch voelde hij

zich licht verdoofd door alles wat hij te weten was gekomen. Niet te geloven,

je gaat een weekje de stad uit, dacht hij, en als je terugkomt, is niets

meer zoals het was toen je wegging. Hij had Eve Van Dormer teruggevonden

en was opnieuw voor haar gevallen, om haar vervolgens meteen weer

onder zijn neus te laten wegkapen. Zijn beste vriend en partner, bij wie

Wyatt nooit meer dan een vluchtige belangstelling voor vrouwen had bespeurd,

was ook tot over zijn oren verliefd. Simone Van Dormer was een

FBI-agente. En Brian Richie, de ideale Amerikaanse jongen van hiernaast en

redder van zielige, afgewezen vrouwen, was eigenlijk een grote crimineel die

zich verlaagde tot het kidnappen en terroriseren van juist die vrouw die hij

twintig jaar geleden had gered. Sjonge, dacht hij terwijl Simone haar plan

ontvouwde. Een high school-reünie kan het slechtste in een mens naar

boven brengen.