Elf

'Hé, Tulsa! Het is een prachtige woensdagmiddag. Een mooie middag om

even terug te gaan naar de jaren tachtig. We hebben een paar mooie hits

voor u uitgekozen, die hier in de studio en waarschijnlijk ook bij u thuis

heerlijke herinneringen oproepen. En we beginnen met een nummer van

een van mijn favoriete bands uit die tijd. Hier zijn The Plimsouls met A million

miles away'.

Goh, ze waren dus niet de enigen die a million miles away waren, dacht

Wyatt, en hij zette de radio zachter. Hij keek naast zich, naar zijn passagier,

en zuchtte. Tot dusver was de reis heel anders verlopen dan hij had verwacht.

Hij dacht dat Eve zich nu minder opstandig zou gaan gedragen, nu

er een zware last van haar schouders was gevallen. Ook dacht hij dat ze het

recente verleden snel zou vergeten en met een frisse blik naar de toekomst

zou kijken. Hij had op zijn minst verwacht dat ze het aardig naar haar zin

zou hebben.

Maar ze had het helemaal niet naar haar zin. Tenminste, niet zo goed als

hij dacht.

Ze hadden maandag overnacht in Santa Fe, omdat Eve op een bepaald

moment een verkeerde afslag had genomen. Santa Fe was een prachtige

stad, maar Eve en hij konden er niet van genieten. Dat wil zeggen, ze genoten

veel minder dan wanneer...

Dan wanneer... o, eh... Wyatt wist het niet precies... dan wanneer hij

haar niet had ontvoerd en niet had gedwongen deze lange reis met hem te

maken, omdat haar vader hem daar een hoop geld voor had betaald. Of

wanneer... Jezus... wanneer hij haar niet meteen die eerste avond had gekust.

Wanneer hij bij haar en bij zichzelf niet zoveel lustgevoelens had opgewekt

en haar daarna niet op een kille manier had afgewezen, zoals op die

avond van het eindexamenfeest.

Als dit allemaal niet was gebeurd, hadden ze het nu misschien erg naar

hun zin gehad. Misschien. Och, zoiets kon toch gebeuren? Ja, ergens in een

ander universum.

Hoe het ook zij, ze waren die zondag bij aankomst in Santa Fe allebei behoorlijk

afgemat. Onder meer door slaapgebrek. Toch had Wyatt Eve zo ver

gekregen om samen met hem de stad te bekijken. Ze wandelden langs de

mooie galeries, kunstenaarsstudio's en kleine gespecialiseerde winkeltjes

aan Canyon Road. Zo nu en dan zag hij dat ze gefascineerd raakte door het

kleurige aardewerk of de traditionele kleding in de etalages. Hij zag haar

soms zelfs even lachen.

Niet naar hem, stelde hij met tegenzin vast, maar gewoon... zomaar. En

dat was, nu hij er nog eens goed over nadacht, eigenlijk maar beter ook. Eve

lachte gewoon, omdat ze het naar haar zin had, al duurde dat maar heel

kort.

Toch had ze zich tijdens deze reis niet vaak gelukkig gevoeld. En Wyatt

wist nog niet wat hij daaraan kon doen. Maar hij deed zijn best om er verandering

in te brengen.

Dinsdag wilden ze na een lange rit overnachten in Amarillo. Opnieuw

had Wyatt Eve zover gekregen om de kamer van het motel te verlaten en een

paar toeristische attracties te bekijken. Ze waren bijvoorbeeld naar Cadillac

Ranch geweest - hij had voet bij stuk gehouden - en hadden een historisch

gedeelte van de Route 66 bezocht, met allerlei antiekzaken, bijzondere winkels

en cafés, 's Avonds aten ze in de Big Texan Steak Ranch, volgens Wyatt

een van de beste eettenten van Amerika. Hier had Julian beslist bij moeten

zijn...

Eve's favoriete plek in Amarillo was - ook al wilde ze het niet toegeven -

Wonderland Park. Wyatt wist zeker dat dit haar favoriete plek was, omdat

hij haar daar wel vier keer had zien lachen. Eén keer lachte ze zelfs haar tanden

bloot. En ondanks het feit dat het hem niet was gelukt om haar in de

Texas Tornado (een achtbaan met loopings die er echt levensgevaarlijk uitzagen)

te krijgen, liet ze hem wel een grote roze teddybeer voor haar winnen.

De beer zat nu op de achterbank van de auto en nam veel meer ruimte

in beslag dan hij verdiende. Wyatt vond dat niet erg, want hij had hem

voor Eve gewonnen. En daarom voelde hij zich nu écht gelukkig, hoewel

Eve daar weinig aan had. Maar hij deed zijn best om daar verandering in te

brengen. Ze kon nu elk moment bijdraaien.

Tot die tijd hield hij zichzelf tevreden met de gedachte dat hij zijn belofte

aan Luther Van Dormer in elk geval voor de helft kon nakomen. Want

ook al lachte Eve niet zo vaak, Wyatt deed in elk geval zijn best om het haar

een beetje naar de zin te maken. Hij hoopte voor aankomst in Cincinnati

voor elkaar te krijgen dat Eve zich gelukkig voelde. Geweldig! Vier dagen na

het begin van hun reis door Amerika kreeg hij eindelijk het gevoel dat ze op

de goede weg waren.

Vier dagen na hun vertrek waren ze ook heel erg moe. Hoewel Eve de laatste

nachten beter had geslapen dan Wyatt, kostte het haar enorm veel energie

om boos op hem te blijven, en dat allemaal vanwege zo'n onschuldig

kidnappinkje. Oké, en vanwege een iets minder onschuldige afwijzing, gaf

Wyatt toe. Niemand is volmaakt.

Ze begonnen dus allebei totaal uitgeput te raken. En Wyatt was ervan

overtuigd dat dit de belangrijkste reden was waarom ze de laatste dagen zo

weinig tegen elkaar hadden gezegd. Dit was ook de reden waarom ze vandaag

nog geen woord tegen elkaar hadden gezegd.

Slaaptekort, zei hij tegen zichzelf. Dat was het. Het duurde gewoon even

voor ze weer helemaal uitgerust waren.

Wyatt voelde zich op dit moment echter niet zo slecht, ook al zat Eve nu

met een boos gezicht naast hem. Ze zag er nog steeds een beetje... eh... vermoeid

uit. Iedere avond had hij zijn zin gekregen (de kamers waarin ze sliepen

moesten naast elkaar liggen en de deuren moesten altijd open blijven),

en wanneer ze bij een motel aankwamen, vermeed Eve zorgvuldig ieder

oogcontact.

Gelukkig had Wyatt een even scherp gehoor als een gazelle die moet grazen

op een savanne vol leeuwen. Als dat niet zo was, zou ze er wel eens vandoor

kunnen gaan. Maar hij registreerde elk geluid in haar kamer: van het

geratel van de airconditioning tot het zachte gefluister van een nachtjapon

die over haar huid gleed.

Oké, misschien stelde hij zich alleen maar voor dat hij elk geluid kon

horen. Mijn god, en óf hij zich dat voorstelde! Keer op keer. Elke minuut

wist hij precies waar zij was.

Oké, bijna elke minuut. Behalve maandagavond, toen ze zijn kamer was

binnengeslopen, stilletjes de autosleutels uit de zak van zijn spijkerbroek

had gevist en naar een bijna twintig kilometer verderop gelegen Dunkin'

Donuts was gereden. Daar had ze vijfenveertig minuten zitten eten met een

paar stamgasten. Vervolgens was ze nog met een van de serveersters naar de

nachtfilm gegaan.

Dat zou hem geen tweede keer overkomen.

De tweede keer, dinsdagavond, kwam Eve dan ook niet veel verder dan de

uitgang van het motel. Zwetend haalde Wyatt haar in. Hij sprong naast haar

in de auto en vergezelde haar tijdens haar nieuwe avontuurtje. Ze kwamen

terecht in een ranzige tent die Bonita's Pie Kitchen heette, waar Eve het ook

weer anderhalf uur volhield. Daarna ging ze rollerskaten met een van de

hulpkoks.

Je moest vroeger opstaan om Wyatt Culver twee keer in de maling te

nemen. Dat was zeker.

Vandaag zouden ze in Tulsa overnachten, hoewel het nog wel een paar

uur licht was. Ditmaal zou hij ervoor zorgen dat Eve het écht naar haar zin

zou hebben. Daar zou hij persoonlijk op toezien. En dus niet een of andere

serveerster of hulpkok. Of stamgasten. Laat staan een zak donuts. Alleen hij,

Wyatt Culver, zou de aanleiding zijn voor haar plezier. Of Eve het nou leuk

vond of niet.

'Snel, neem die afslag,' riep ze plotseling met een uitgestoken arm en meer

uitdrukking op haar gezicht dan hij de afgelopen vier dagen had gezien -

behalve toen ze zich met serveersters, hulpkoks, stamgasten en zakken donuts

vermaakte.

Hij was zo verbaasd over haar plotselinge opwinding dat hij direct gehoorzaamde.

Aan het eind van de afrit zei ze dat hij moest keren. En ook nu

gehoorzaamde hij.

'Daar!' gilde ze, waarbij ze met haar wijzende vinger tegen het raam tikte.

'Daar wil ik naartoe.'

Wyatt keek in de richting van haar vinger en zag een enorm winkelcentrum.

'Naar dat winkelcentrum?' vroeg hij verbaasd. 'Bedoel je dat je wilt gaan

winkelen?'

'Ik ben in geen eeuwen meer in een winkelcentrum geweest...' zei ze.

Ze maakte de zin niet af, en dat was eigenlijk ook niet nodig. Nou, op die

manier lukt het me natuurlijk nooit om het haar naar de zin te maken,

dacht Wyatt. Maar, in godsnaam, als Eve nou zo graag naar dat winkelcentrum

wilde, dan moest dat maar. Hij keek vlug in de achteruitkijkspiegel en

de zijspiegels en reed naar het winkelcentrum. Hij bleef over het parkeerterrein

rondrijden tot hij een plaatsje bij een van de hoofdingangen had

gevonden.

'Winkel maar tot je erbij neervalt, Eve,' zei hij terwijl hij de auto parkeerde.

Ze hoorde niet eens meer wat hij zei, want de auto was nog maar amper

tot stilstand gekomen of Eve sprong al uit de auto en rende in de richting

van het winkelcentrum.

Nou, dat is lekker, dacht hij. Hij liet haar wensen altijd direct in vervulling

gaan, maar zij luisterde nooit als hij iets wilde. Dat was nou typisch Eve.

Ze deed verdomme precies waar ze zin...

Hé, wacht eens even - het was inderdaad écht iets voor Eve om hem te

negeren en precies te doen waar ze zin in had. Hij lachte toen hij zijn veiligheidsgordel

afdeed en het portier openduwde.

Nou, ze gingen beslist vooruit.

Vrouwen en winkelcentra, dacht hij, terwijl hij keek hoe ze zich naar de

ingang haastte. Er moest iets zijn wat die twee onlosmakelijk met elkaar

verbond. Voor hij haar uit het oog verloor, sprong ook Wyatt uit de auto.

Hij moest hard lopen om haar in te halen. Een zacht briesje speelde met

haar jurk en deed die tot boven haar knieën opwaaien. Hij zag nu dat ze

voor de verandering iets met veel kleur droeg: een royaal vallend zomerjurkje

met spaghettibandjes dat ze in Santa Fe had gekocht. De stof van de

jurk was bedrukt met bloemmotieven in alle kleuren van de regenboog.

Ook droeg ze nu voor het eerst haar haren los. Het golfde over en tussen

haar schouders en was bijna even lang als ze het destijds op school had gedragen.

Wyatt beschouwde beide ontwikkelingen als 'zeer goede tekens'. Hij dacht

aan de manier waarop ze hem de hele tijd totaal negeerde en kwam tot de

conclusie dat het nog een leuk uitstapje naar Tulsa kon worden.

'Eve! Wacht even!' riep hij toen ze bij de ingang was aangekomen.

Maar ze hoorde hem niet (of deed alsof) en liep zonder om te kijken naar

binnen. Tegen de tijd dat Wyatt de ingang bereikte, was ze - wat een verrassing!

- verdwenen. Om de een of andere reden vond hij dit minder zorgwekkend

dan een paar dagen geleden. Ondanks haar nukkigheid en haar

nachtelijke ontsnappingen om haar behoefte aan zoetigheid te bevredigen,

had Eve er nooit blijk van gegeven dat ze « n plan was Wyatt te dumpen om

op eigen houtje verder te gaan. En ondanks de afstand die ze tussen hen

wilde bewaren, had hij gemerkt dat ze iedere avond voor ze naar bed ging

even een blik door de deuropening tussen hun kamers wierp, om te kijken

of hij er nog was.

Toch was ze nog steeds bang voor hem - dat kon hij goed merken. Maar

Wyatt kwam er maar niet achter of ze die angst nou aan haar huwelijk of

aan iets anders had overgehouden. Ook zag hij nog iets anders in haar, iets

dat verbonden was met die angst en ervoor zorgde dat ze dicht bij hem

bleef. Maar hij wist niet precies wat dat was.

Hij maakte zich in elk geval geen zorgen dat ze bij hem weg zou lopen.

Ook al wist hij nu niet precies waar ze was, hij durfde er wat om te verwedden

dat zij hem niet uit het oog verloor.

Vóór hem lag een gigantisch winkelcentrum met winkels vol kleurige

mode. Vrouwen kwamen hier op af als vliegen op de stroop. En Wyatt had

ervoor gekozen zich te laten meeslepen. Al snel had hij Eve teruggevonden,

en hij schoot in de lach toen hij zag waar ze was blijven staan. Bij de jurken

die op eindexamenfeesten worden gedragen. Het waren er eindeloos veel. In

zachte pasteltinten, gedistingeerde donkere en uitbundig felle kleuren, en in

alle soorten en maten. Ze hingen daar te wachten op opgewonden en giechelende

tienermeisjes die zich voorbereidden op die speciale avond waarmee

ze hun schooltijd zouden afsluiten.

En ze hangen er ook, dacht hij toen hij Eve daar zag staan, voor sentimentele

volwassen vrouwen die er alleen maar even naar wilden kijken, stilletjes

hopend dat alles heel anders was gelopen.

Wyatt wist niet precies hoe lang hij al naar haar stond te kijken en zag nu

hoe ze haar vingers langs de fijne stoffen liet gaan. Ook zag hij hoe ze een

van de jurken voor haar lichaam hield - een elegant, nogal bloot en nachtblauw

exemplaar van mooie glanzende stof... Jezus, dat soort jurken waren

er in 1981 nog niet - om te kijken of hij zou passen. Maar ze moest zijn

aanwezigheid hebben gevoeld, want ze keek op van de jurk en zag hoe hij

naar haar stond te staren.

Haar donkere ogen werden direct een stuk groter en ze begon hevig te

blozen. Met een gevoel van schaamte hing ze de luchtige jurk weer terug

aan het rek. Ze deed opeens alsof de jurk haar eigenlijk nauwelijks interesseerde.

'Koop hem toch,' zei Wyatt impulsief en liep naar haar toe.

'Alsjeblieft zeg,' was haar nerveuze reactie. 'Zoiets draag je op de middelbare

school. 'Ik kan zo'n jurk echt niet meer aan. Trouwens, ik moet nog ergens

een jurk van het schoolfeest hebben.'

Zonder te weten waarom zei hij: 'Dat weet ik. Ik herinner me die jurk

nog. Hij was roze en je had hem een beetje van je schouders afgeschoven.

Er zat bovenaan allemaal kantwerk, in het rokgedeelte zaten plooien en ook

de onderrand was met kant afgezet. Ik geloof niet dat je er ooit mooier hebt

uitgezien dan die avond.'

Zodra hij begon te praten keek ze naar de grond. Haar blozende wangen

waren bleek geworden. Hij verwachtte dat ze een of andere sarcastische opmerking

zou maken om hem op zijn nummer te zetten, want hij zei dingen

die eigenlijk niet gezegd mochten worden.

Maar ze zei alleen, met een klein stemmetje: 'Jij zag er die avond ook

prachtig uit. Zelfs met die belachelijk brede revers en die veel te grote vlinderdas.'

Het was duidelijk haar bedoeling om grappig over te komen, maar geen

van beiden moest lachen.

'Het spijt me,' bracht hij nu zachtjes uit, hoewel hij niet wist waarvoor hij

zich moest verontschuldigen. Misschien voor wat er die avond was gebeurd

of misschien wel voor het feit dat hij niet eerder zijn excuses had aangeboden.

Misschien verontschuldigde hij zich wel omdat hij bepaalde dingen

gewoon niet begreep.

Eve wist ook niet precies wat ze ermee aan moest. Ze knikte alleen even

en liep daarna naar de ingang van de winkel.

Wyatt ging achter haar aan en haalde haar al snel in. 'Heb je honger?'

vroeg hij.

'Ik lust wel wat,' zei ze met haar blik nog steeds naar de grond gericht.

'Zullen we maar naar een zelfbedieningsrestaurant gaan? Ik heb niet zo'n

zin om op zoek te gaan naar een fatsoenlijk restaurant.' Hij lachte gedwongen.

'Trouwens, er zijn maar weinig restaurants die het halen bij de Big

Texan Steak Ranch.'

Daar moest ze om lachen, al ging het niet echt van harte. Het was beter

dan niets.

'Dat is goed,' zei ze. 'Gaan we daarna op zoek naar een hotel? Ik ben kapot.

Ik heb geen zin om vanavond de toerist uit te hangen.'

Ook Wyatt had daar weinig zin in. Dus sprak hij haar niet tegen. Hij knikte

alleen, zonder iets te zeggen. Met een beleefd handgebaar liet hij haar

voorgaan. Eve draaide zich zonder hem aan te kijken om en liep in de voorgestelde

richting.

Die avond regende het. Er was geen sprake van een romantisch buitje, waarbij

de druppels zachtjes op het dak tikten, nee, er was even na middernacht

een woeste onweersbui losgebarsten. Eve had voor de verandering eens een

mooie droom. Ze stond met de wind die door haar haren speelde op een

zonovergoten strand in Santa Barbara en keek hoe Wyatt halfnaakt uit de

branding op haar af kwam lopen. Op dat moment schrok ze wakker door

een harde donderslag.

Even wist ze niet meer waar ze was en raakte in paniek. Ze was een paar

tellen helemaal de kluts kwijt.

Wyatt?

Ze dacht dat zijn naam alleen maar door haar hoofd spookte omdat ze

over hem aan het dromen was. Ze had er geen erg in dat ze hem echt had

geroepen, tot hij naast haar op bed kwam zitten en haar bovenarm beetpakte.

Slaapdronken en totaal van de kaart keek ze naar hem, maar in het

donker kon ze alleen zijn contouren onderscheiden. En op dat eigenaardige

moment wist ze opeens niets meer zeker - alleen dat er een man naast

haar was komen zitten, die haar aanraakte en iets onverstaanbaars in haar

oor fluisterde.

Edwin.

Ook die naam had ze niet willen uitspreken, maar ze moest het toch hebben

gedaan, omdat de man naast haar - Wyatt? Edwin? - een moment verstijfde.

Daarna ontspande hij zich weer. 'Ik ben het, Eve,' zei hij zacht. 'Ik ben het.

Alles is in orde.'

'Ah, Wyatt.'

Ditmaal sprak ze zijn naam bewust hardop uit. Ze moest de magische formule

hebben uitgesproken, want haar eigenaardige betovering werd nu verbroken.

Op het moment dat ze Wyatts naam stamelde, werd het Eve duidelijk

waar en wie ze was. Ze stond toe dat hij haar hielp om overeind te

komen en op de rand van het bed te gaan zitten. Ook vond ze het goed dat

hij naast haar kwam zitten en het bedlampje aandeed. Ze was zich er vaag

van bewust dat ze haar pyjama aanhad (een crèmekleurig zijden jasje met

een bijpassend broekje), maar schonk er niet werkelijk aandacht aan. Waar

ze zich zorgen over maakte, was dat Wyatt alleen zijn spijkerbroek had aangetrokken

voor hij haar te hulp schoot.

Ze voelde zijn nabijheid - en zijn naakte bovenlichaam - nu heel goed.

Ook voelde ze hoe zijn blote armen langs de hare gleden, toen hij naast haar

kwam zitten en haar beetpakte. Haar huid leek de warmte van zijn huid op

te nemen. Ze zag hoe een van zijn spierballen zich spande, nu hij een hand

door zijn verwarde haar haalde. Ook vielen haar de subtiele spierwelvingen

in zijn onderarm op, toen hij zijn hand in zijn schoot liet vallen. Daarna

gleed haar blik langzaam omhoog naar zijn gezicht. Ze zag in zijn ogen dat

hij bezorgd om haar was... en ze zag ook iets anders. Iets dat nog het meest

op genegenheid leek, maar ze hoopte dat ze zich dat alleen maar inbeeldde.

Want als Wyatt al enige genegenheid voor haar had, dan was dat een overblijfsel

van het gevoel dat hij voor het levendige en sexy meisje uit zijn jeugd

koesterde.

Ze bestond alleen in zijn herinnering. Wat Wyatt nu ook voor Eve voelde...

ach. Ze wilde er helemaal niet aan denken wat hij nu voor haar voelde,

omdat ze er zeker van was dat het niet hetzelfde was als wat zij voor hem

voelde. Maar, wat het ook was, het groeide nu uit tot iets heel anders. Iets

wat niets te maken had met twee tieners. Iets wat beslist heel volwassen was.

Iets waar ze in geen geval op mocht vertrouwen.

Boven hen klonk opnieuw een harde donderslag, die het motel op zijn

grondvesten deed schudden. Eve huiverde. Ondanks haar totale verwarring

kroop ze nu dicht tegen Wyatt aan en verborg haar hoofd in het kuiltje

tussen zijn nek en zijn schouder. Toen ze zijn lichaamsgeur vermengd met

die van zeep rook, voelde ze zich al weer wat meer op haar gemak. Op dit

moment leek Wyatt Culver de tegenpool van alles wat in haar leven verkeerd

was gelopen.

Hoe was dat nu mogelijk? vroeg ze zich af en leunde tegen de arm die hij

om haar middel had geslagen. Wyatt maakte deel uit van wat er verkeerd

was gelopen. Toch? Na zijn afwijzing, lang geleden, toen ze nog pubers

waren, was haar leven in een neerwaartse spiraal terechtgekomen. Daarna

was alles fout gegaan. Alles. Niet dat ze Wyatt de schuld gaf voor wat er tijdens

haar huwelijk was gebeurd - daarvoor nam Eve de verantwoordelijkheid

volledig op zich. Maar op die avond van het schoolfeest was er iets gebeurd

waardoor ze de ene fout na de andere maakte.

Het is ook mogelijk dat er die avond iets in haar werd aangewakkerd, dat

er altijd al was geweest. Hoe het ook zij, die avond met Wyatt was in elk

geval een belangrijk keerpunt in haar leven. En wat er daarna was gebeurd,

zonder hem, had niets met leven te maken.

Maar nu ze weer samen was met Wyatt voelde ze zich een stuk beter. Ze

had er alles aan gedaan om hem tijdens deze reis op afstand te houden -

zowel geestelijk als lichamelijk. Ze wilde niet het risico lopen dat hij haar

opnieuw zou afweren. Maar op dit moment wilde ze dicht bij hem in de

buurt blijven.

'Had je een nachtmerrie?' vroeg hij, abrupt een einde makend aan al haar

overpeinzingen.

Ze schudde haar hoofd. Ze probeerde de warmte en de geur van zijn huid

te negeren, evenals de krachtige arm die hij losjes om haar middel had geslagen

en die lieve, zachte stem waarmee hij woordjes in haar oor fluisterde.

Tederheid. Dat was wat Wyatt haar nu toonde. En het was lang geleden

dat Eve een beetje tederheid had gevoeld.

'Nee,' antwoordde ze. 'Ik had juist een mooie droom. Ik droomde dat...'

Ze slikte haar woorden snel in, omdat ze zich opeens bedacht dat ze over

hem had gedroomd.

'Waar ging je droom over?' vroeg hij.

'Over... Santa Barbara,' zei ze. Ze loog niet - niet echt tenminste. Haar

droom ging inderdaad over Santa Barbara. En over een heleboel andere

dingen.

'Dan was het dus een mooie droom,' zei hij.

'Ja.'

'Wil je erover praten?'

Ze schudde haar hoofd. 'Nee, niet over die droom.'

'Wil je dan over iets anders praten?'

Boven hen klonk weer een vervaarlijke knal, gevolgd door een, twee, drie

bliksemflitsen. Daarna was het weer donker en Eve kroop onbewust nog

dichter tegen Wyatt aan.

Toen zei ze heel rustig: 'Ja, ik wil met je praten.'

Maar ze hield haar mond, omdat ze niet precies meer wist wat ze wilde

zeggen. Ze wist alleen dat ze wilde dat Wyatt bij haar bleef. Nog even.

Omdat het binnen zo donker was. En omdat er buiten een onweer woedde.

Ze had een hekel aan onweer, echt een rothekel, en wilde nu gewoon even

niet alleen zijn.

Het kon Wyatt niets schelen - hij was zelfs niet eens verbaasd - dat Eve

een nogal warrige indruk maakte: eerst zei ze dat ze wilde praten en nu

hield ze haar mond. Hij hield haar gewoon gezelschap en liet toe dat zij

tegen hem aankroop. Hij vroeg niets en stelde zich onbaatzuchtig op. Eve

zuchtte en sloot haar ogen. En even, heel even, was ze er bijna van overtuigd

dat alles goed zou komen.

Bij de volgende harde donderslag schoot ze met wijd opengesperde ogen

naar voren. Wyatt pakte haar nog steviger vast en trok haar tegen zich aan.

'Gaat het?' vroeg hij.

Ze schudde haar hoofd. 'Ik haat onweer. Ik ben er altijd doodsbang voor

geweest.'

Op een verbaasde en zelfs licht verontwaardigde toon zei hij: 'Jij? Ik dacht

dat jij vroeger nooit ergens bang voor was. Dat leek in elk geval zo. Je kwam

zo zelfverzekerd en sterk over dat niemand in Woodhaven bij je in de buurt

durfde te komen.'

'Ach, Wyatt,' verzuchtte ze. 'Ik was vroeger voor alles bang. Heb je dat

nooit gezien? En als er niemand bij me in de buurt kwam, dan was dat

omdat ik dat niet toeliet. Ik wilde gewoon dat niemand zou zien dat ik alleen

maar deed alsof ik nergens bang voor was.'

Ze wist dat dit natuurlijk niet helemaal waar was. Van één persoon had ze

altijd graag gewild dat hij bij haar in de buurt kwam. Maar de keren dat hij

bij haar in de buurt kwam... ach... had ze hem op afstand gehouden, toch?

'Daarom gedroeg ik me toen zo,' zei ze, en ze begreep nu pas werkelijk hoe

waar dit was. 'Het was bluf. Ik heb als jong meisje altijd gebluft en ben dat

blijven doen zolang ik op school zat.'

Ze haalde diep adem en vond het prettig dat het zo donker was in de

kamer, want in het donker leek er geen verschil te bestaan tussen de Eve en

Wyatt uit haar herinnering en de Eve en Wyatt van nu. En dat vond ze heel

erg prettig.

'Dan kon je goed bluffen', zei hij. Het leek alsof zijn stem de duisternis

verdreef. 'Dat heb ik nooit geweten.'

'Ik hield mezelf voor,' ging ze verder, 'dat als ik me maar sterk en stoer zou

gedragen, ik dat op een gegeven moment ook zou worden. Ik hoopte dat

niemand erachter zou komen hoe ik in werkelijkheid was.' Ze aarzelde even

en zei: 'Maar er waren ook dagen dat ik hoopte dat iemand daar wel achter

zou komen.'

Ze kneep haar ogen dicht om de tranen tegen te houden. 'En gelukkig

kwam er ook iemand die zag hoe ik werkelijk was. Iemand...' Ze onderbrak

zichzelf en wilde niets meer zeggen.

Maar Wyatt wilde precies weten hoe het zat en vroeg: 'Dat was Edwin,

toch?'

Ze knikte. Daarna zeiden ze een hele tijd niets tegen elkaar. De regen kletterde

tegen de ramen, de donder rolde en de wind floot tussen de kieren.

Uiteindelijk stelde Wyatt toch weer de vraag die hij ook in Santa Barbara

had gesteld en die ze zo moeilijk vond om te beantwoorden. 'Wat heeft hij

gedaan, Eve?'

'Het is niet zozeer wat hij deed,' zei ze. 'Maar wat ik hem Het doen.'

'Ik begrijp het niet.'

Ze probeerde het uit te leggen - hem en zichzelf. 'Ik ontmoette Edwin in

het tweede jaar van mijn studie. Hij gaf college over Europese literatuur.

Tijdens dat college werd ik verliefd op hem. Ook al was hij veel ouder dan

ik...' Ze kreeg nu een ironisch lachje om haar mond. 'Véél ouder,' herhaalde

ze. 'Hij was toen net zo oud als ik nu.'

Wyatt zei niets, maar ze voelde dat de greep om haar middel iets steviger

werd. En dat gaf haar meer zelfvertrouwen en hielp haar om haar verhaal af

te maken.

'Edwin was erg knap,' ging ze verder. Hij had de uitstraling van een belezen

professor en daar vallen veel jonge vrouwen voor. Hij zag er ook goed

uit en hij was heel charmant. Ze haalde haar schouders op. 'Hij leek gewoon

zo... zo aardig. En ik zag ook dat hij mij leuk vond. Maar pas veel later spraken

we voor het eerst iets af. Ik vroeg hem om hulp toen ik een paper moest

schrijven. Onze samenwerking groeide uit tot iets moois. Op een middag

was ik in zijn werkkamer en van het een kwam het ander. Hij kuste me.

Daarna spraken we vaker af. En nog weer later...'

Aan Wyatts stem was duidelijk te horen wat hij dacht toen hij vroeg: 'En

nog weer later?'

Het onweer werd heviger. De wind gierde langs het motel, het begon

steeds harder te regenen en de donderslagen waren oorverdovend. Als ze

het niet zo angstaanjagend had gevonden, had Eve misschien even geglimlacht,

omdat het weer zo'n goede afspiegeling was van de emoties die in

haar woedden.

'Het begon waarschijnlijk al voor ons huwelijk,' vervolgde ze. 'Toen hij me

begeleidde bij mijn scriptie. Edwin wilde dat ik de stellingen en conclusies

in mijn scriptie veranderde en ik volgde zijn aanwijzingen nauwgezet op,

omdat hij mijn begeleider was en ik ervan overtuigd was dat hij meer van

het onderwerp wist dan ik. Mijn stellingen en conclusies waren eigenlijk

heel goed, maar dat heb ik later pas ontdekt. Iedere keer dat Edwin tegen

me zei dat dat het anders moest, geloofde ik hem blindelings. Ik deed alles

wat hij wilde en herschreef mijn scriptie totaal.'

Eve wreef langzaam over haar onderbenen voordat ze weer verder ging.

'Toen we getrouwd waren, ging hij zich ook met andere dingen bemoeien.

Hij vond dat ik me als vrouw van een professor anders moest kleden. In

plaats van batikrokken en topjes moest ik conservatieve kleding gaan dragen.

Ook vond hij dat ik wat aan mijn taalgebruik moest doen. Ik praatte

volgens hem te plat en vloekte te vaak. Hij vond dat ik me als een volwassene

moest gaan gedragen. En ik deed mijn best om te zijn wie hij graag wilde

dat ik was.'

'Niet echt een leuke kerel dus,' zei Wyatt zacht. 'Je had hem beter kunnen

dumpen.'

Ze slaakte een diepe zucht. 'Probeer het te begrijpen, Wyatt, het was langzaam

zo gegroeid. Ik heb vijftien jaar iets met hem gehad. Vijftien jaar herhaalde

ze nadrukkelijk. Het ging allemaal heel geleidelijk. En hij was geen

dwingeland, tenminste niet in het begin. Hij zei altijd op een erg grappige

manier dat ik lelijk was en maakte me altijd heel beleefd duidelijk dat ik

dom was.'

Na een korte stilte vroeg Wyatt: 'Wanneer werd hij dan een dwingeland?'

'Hoe bedoel je?'

'Je zei toch dat hij eerst nog geen dwingeland was?'

Het verbaasde Eve dat ze dit had gezegd. Edwin was een echte dwingeland

geweest, maar ze kon zich niet herinneren dat ze hem ooit zo had genoemd,

zelfs niet in haar gedachten. Een beetje verward stamelde ze: 'Ik, eh, wilde

zeggen...'

'Je zei dat hij je een keer... s-sloeg,' onderbrak Wyatt haar, waarbij hij over

het laatste woord struikelde alsof hij moeite had om het uit te spreken.

'Wanneer is dat gebeurd?'

Eve slikte even nu ze terugdacht aan die tijd met Edwin. 'Op de laatste

avond dat we samen waren,' antwoordde ze. 'Ik deed toen alles wat hij me

opdroeg en gedroeg me precies zoals hij het wilde. Ik deed er alles aan om

aan zijn wensen tegemoet te komen. Ik geloof dat ik helemaal geen eigen

wensen meer had. Maar die laatste avond...' Ze schudde haar hoofd, omdat

ze nog steeds niet wist waarom ze zich die avond zo had gedragen.

'Wat is er die avond gebeurd?' vroeg Wyatt.

'Het hoofd van de faculteit Engelse taal- en letterkunde zou samen met

zijn vrouw bij ons komen eten. En ik voelde me niet zo lekker. Ik was gewoon...

moe,' zei ze. 'Ik was uitgeput. En toen Edwin thuiskwam, vroeg ik

of hij het etentje wilde verzetten, omdat ik gewoon niet in staat was om die

avond gezellig te doen. Daarna begon hij me uit te foeteren. Hij zei dat ik

nooit in staat was om een behoorlijk etentje te organiseren en dat ik de

avond maar beter niet kon verpesten. En zo ging hij maar verder.' Ze haalde

diep adem. 'Daarna heb ik iets gedaan wat hij me nooit zou vergeven.'

'Wat deed je dan? vroeg Wyatt ongeduldig.

'Ik ging tegen hem in,' zei ze zacht. 'Ik zei dat ik best in staat was om een

behoorlijk etentje te organiseren en dat ik de avond wél ging verpesten. En

toen... keek hij me aan alsof hij niet kon geloven dat ik hem tegensprak.

Hij... balde zijn vuist... en sloeg me. Zo hard dat ik tegen de vlakte ging.'

'Ach, Eve...'

'Hij wilde mij daarmee mijn plaats wijzen,' onderbrak ze hem. Het verbaasde

haar dat ze nu opeens zo kalm werd. Het leek of een andere vrouw

was overkomen wat ze had verteld. De laatste maanden - en vooral de laatste

dagen - kreeg Eve steeds meer het gevoel alsof ze deze periode uit haar

leven verzonnen had. Dat het allemaal niet echt was gebeurd. Dat het een

nachtmerrie was en dat ze uiteindelijk wakker was geworden. Ze wilde die

tijd nu vergeten.

'En toen,' zei ze snel, omdat ze geen zin had in Wyatts medelijden, 'werd

alles me opeens duidelijk. Ik zag nu wat voor een verschrikkelijke man

Edwin eigenlijk was, wat hij me allemaal had aangedaan en hoe ik met me

had laten sollen. Ik begrijp niet hoe of waarom dit opeens gebeurde,' voegde

ze eraan toe voor Wyatt iets kon zeggen. 'Als je zoiets niet zelf hebt meegemaakt,

kun je het misschien nooit begrijpen. Hij sloeg iedere dag een

nieuwe deuk in mijn zelfvertrouwen, jaar in jaar uit, tot ik begon te geloven

dat hij me alleen maar wilde helpen om een beter mens te worden. Ik begon

te geloven dat hij alles voor mij deed en dat ik zonder hem niets voorstelde.

Het kwam nooit in me op dat hij iemand nodig had die hij onder de duim

kon houden. Iemand die hij alles kon laten doen, als hij er maar beter van

werd. Zo zat hij in elkaar.'

Wyatt zweeg even. Het leek of hij alles wat ze had verteld even moest verwerken.

'Je hebt gelijk, Eve. Ik begrijp er inderdaad niks van. En misschien

wil ik het ook niet begrijpen.'

Eve kromp even ineen toen ze dit hoorde. 'Ik wil dat je het wél begrijpt,'

zei ze. 'Ik vind het heel belangrijk dat je het begrijpt.'

'Maar... waarom dan?'

'Omdat ik hoopte dat je mij kon uitleggen wat er is gebeurd.'

'Ach, Eve...' zei hij opnieuw.

Hij zei het nu met minder medelijden en ze hoorde ook iets... anders.

Warmte en overtuiging.

Het laatste wat Eve had verwacht, was dat Wyatt haar zou kussen, maar

na haar laatste bekentenis voelde ze dat hij zijn lippen tegen de hare drukte.

Het was een zachte kus, een onschuldige kus, een kus die een vriendschap

bezegelde. Net als de tweede, en de derde. Maar daarna werden zijn

kussen minder onschuldig en minder bezegelend. Ze werden steeds veeleisender,

begeriger.

Zonder erbij na te denken liet Eve haar vingers door zijn haar glijden en

hield ze haar hoofd een beetje schuin om ruimte te maken voor hun wederzijdse

verkenningstocht. En wat er toen gebeurde... voelde zo lekker. Hij

was lekker.

Ze had nooit gedacht dat ze Wyatt Culver ooit lekker zou noemen, maar

opeens vond ze dit woord perfect bij hem passen. Hij was écht lekker. Hij

zoende lekker, voelde lekker, rook lekker en hield lekker vast. Wat kon ze

dus anders doen dan hem nog een keer kussen? En nog een keer. En nog een

keer.

Ze wist niet zeker hoe lang ze daar zo zaten, met hun monden op elkaar,

terwijl ze eikaars gezicht streelden en met hun vingers door eikaars haar

gleden. Het leek wel of ze iets uit lang vervlogen tijden opnieuw aan het

ontdekken waren en ze gunden elkaar de tijd om er weer bekend mee te

raken. Maar hoe was dat eigenlijk mogelijk, dacht ze, want ze hadden elkaar

toch nooit van zo dichtbij gekend?

En toen begreep ze het. Ze deden alles zo langzaam omdat ze elkaar nu

pas écht leerden kennen. Dat maakte haar zekerder, vrijpostiger. Ze duwde

zich dus dicht tegen hem aan en opende haar mond om hem bij haar

binnen te laten.

Wyatt reageerde daar direct op. Hij duwde zijn tong in haar mond, sloeg

een arm haar middel en drukte haar dicht tegen zich aan. Met zijn andere

hand kroelde hij door haar haren. Door zijn innige omstrengeling begon hij

te gloeien van opwinding. Hij wilde haar - daarover kon geen twijfel bestaan.

En zij wilde hem ook.

De warmte van zijn naakte borst drong door haar dunne zijden pyjamajasje.

En zij beantwoordde zijn warmte met de hare. De stof van zijn spijkerbroek

schuurde langs haar dijen, waardoor er een vuur in haar ontvlamde.

Eve probeerde steeds dichter bij hem te komen en verlangde er

hevig naar om zijn hele lichaam te voelen. Dus ging ze languit op de koele

lakens liggen en wachtte tot Wyatt met zijn warme, gespierde lichaam op

haar kwam liggen.

Daarna verspilde hij geen tijd meer. Hij knielde met een been tussen haar

dijen en duwde met opzet zijn knie tegen haar meest intieme plekje. Dit

veroorzaakte een schokgolf die door haar hele lichaam ging. Ze voelde hoe

hij met zijn vingertoppen haar ribbenkast streelde. Ze legde haar handen op

zijn rug en volgde met haar vingertoppen de contouren van zijn spieren.

Hij was warm, satijnzacht en tegelijkertijd hard als staal. En hij was helemaal

van haar - als ze hem wilde hebben. En dat wilde ze.

Hij fluisterde haar naam en bedekte haar slanke hals met vochtige zoenen.

Daarna gleed zijn hand van haar ribben naar de kraag van haar pyjamajasje.

Haastig maakte hij het bovenste knoopje los. Hij duwde met zijn

neus de zijde opzij en liet de punt van zijn tong over haar sleutelbeen glijden.

Vervolgens maakte hij stuk voor stuk de andere knopen los en liet zijn

tong daarbij steeds verder naar beneden gaan. Eve verstijfde toen hij een

van haar borsten voorzichtig optilde en naar zijn gulzige mond bracht. Als

een dronken ballerina legde ze een hand op haar hoofd toen hij haar tepel

gretig naar binnen zoog.

Met zijn vrije hand pakte hij haar andere tepel en rolde die teder tussen

duim en wijsvinger. Hoewel het donker was, sloot ze haar ogen om ten volle

te genieten van de bedwelmende opwinding die zich van haar meester

maakte. Een hand liet ze langs zijn rug steeds verder naar beneden glijden,

tot aan de band van zijn spijkerbroek. Ze schoof haar vingers onder de

dikke stof, kneedde zijn gespierde billen en drukte hem nog dichter tegen

zich aan. Hij duwde zijn heupen naar voren en ze voelde hoe zijn lustgevoelens

begonnen te groeien.

O, Wyatt...

Ze had zijn naam niet bewust hardop uitgesproken, maar ze moet het

toch hebben gedaan, want hij keek steunend op zijn ellebogen op van haar

vochtige borst. In het donker kon ze zijn gezichtsuitdrukking niet zien,

maar ze hoorde heel goed hoe snel zijn ademhaling was geworden. Ook

voelde ze zijn overweldigende warmte en de enorme spanning in zijn lichaam.

Hij kroelde met zijn vingers door haar haren en drukte zijn lippen

nu weer op de hare.

Ze dacht dat hij iets tegen haar wilde zeggen en misschien was hij dat ook

wel van plan. Maar in plaats van zijn mond open te doen, schoof hij haar

pyjamajasje nu helemaal open, legde een vlakke hand op haar borst en

stuurde zijn vingers behendig richting haar pyjamabroekje.

Eve knoopte nu langzaam zijn spijkerbroek los. Toen ze haar hand in zijn

broek liet glijden, voelde ze zijn harde liefdeswapen trots tegen de stof van

zijn slip duwen. Hij begroef zijn vingers nu in de vochtige krullen tussen

haar dijen. Eve deed haar benen nog verder uit elkaar en haalde het bewijs

van zijn mannelijkheid uit zijn slip. Dat was groter dan ze had verwacht. Ze

had natuurlijk niet veel vergelijkingsmateriaal, maar ze voelde dat Wyatt

anders was dan de meeste mannen.

Bij deze gedachte moest ze iets onsamenhangends hebben gefluisterd,

want Wyatt duwde zijn vingers steeds dieper in haar vlees en liet een lange

middelvinger helemaal in haar glijden. Zijn ademhaling was nu schokkerig,

alsof hij moeite had zichzelf te beheersen. Eve streelde zijn harde eikel en

voelde de warmte ervan. Het enige dat ze nu nog hoefden te doen, dacht ze,

was de rest van hun kleren uittrekken en met elkaar versmelten.

'Eve,' zei hij met een wat een wat onvaste stem.

Iets in zijn stem deed haar gedachten afdwalen naar twintig jaar geleden.

Naar de achterbank van een auto, waarop ze er ongeveer net zo bij lagen als

nu. Ach, ze waren toen veel te onhandig geweest en nooit zover gekomen als

nu, maar Eve wist precies wat die toon in zijn stem betekende.

Wyatt zou opnieuw een eind maken aan hun liefdesspel. Ze wist het zeker.

Dus rolde ze snel onder hem vandaan, naar de andere kant van het bed. Ze

sprong op en knoopte haar pyjama dicht. In het donker kon ze Wyatts verbazing

bijna voelen. Ze was zelf misschien wel net zo verbaasd als hij, maar

ze wilde gewoon niet nog een keer door hem worden afgewezen. Dat kon ze

niet aan.

Heel zacht zei ze nu tegen hem: 'Nu loop ik ook eens weg, Wyatt.'

Ze bleef even stil en hoorde hem toen een lange, diepe zucht slaken. Daarna

bleef ze opnieuw lange tijd stil. Alleen Wyatts steeds langzamer wordende

ademhaling duidde erop dat hij nog in de kamer was.

Ten slotte zei hij: 'Oké, ik zal het wel verdiend hebben.'

'Het gaat mij er niet om dat je het hebt verdiend.'

Ze wist dat hij zich bewoog, want ze hoorde het bed achter zich kraken.

Toen ze zich weer omdraaide, zag ze in het donker alleen vaag dat hij knikte,

alsof hij begreep wat ze bedoelde. En misschien was dat ook werkelijk

zo.

'Mijn vader heeft je ingehuurd om me veilig naar de reünie te brengen,'

zei ze. 'En niet om... om...'

Ze zuchtte ongeduldig, omdat ze niet precies wist wat ze moest zeggen.

Ten slotte maakte ze haar zin toch maar af: 'En niet om dit te doen'.

'Je vader heeft me ingehuurd om het je een beetje naar de zin te maken,'

was zijn snelle reactie. 'En om je veilig naar de reünie te brengen.'

'Nou, in beide gevallen doe je je werk niet goed,' zei ze tegen hem, maar

ze wist ondertussen dat ze allebei iets anders dachten.

Wyatt zei echter niet dat ze loog. Hij kwam van het bed en liep naar de

deur tussen hun kamers. Hij aarzelde even voor hij naar zijn kamer ging en

keek Eve nu recht aan. Hoewel het veel te donker was om iets te zien, had

ze het gevoel dat hij dwars door haar heen keek.

'Ik zorg dat je veilig op de reünie komt, Eve. Dat beloof ik je, en verder

niks. Ik zal ervoor zorgen dat we komen waar we willen zijn.