Acht

'Een hele goeie avond, Flagstaff! Het loopt tegen elven en we beginnen

aan het laatste uur van ons waanzinnige weekend van de jaren tachtig op

deze schit-te-ren-de zondagavond. We gaan nu luisteren naar The Pretenders!

Ook Chrissie Hynde is langzamerhand vijftigplusser geworden. Maar

ja, dat staat ons op den duur allemaal te wachten.'

Eve werd met een schok wakker, instinctief terugdeinzend voor de

lichaamloze stem die haar tegen haar wil weer bij bewustzijn had gebracht.

Ze probeerde de stem te negeren, maar de schallende echo weergalmde in

haar hoofd, opbotsend tegen iedere hersencel die ze bezat om zich ten slotte

vast te zetten aan de voorkant van haar schedel met een verblindende bewustwording

die erin hakte. Stik. Ze haatte het als dit gebeurde.

Er zat niet anders op. Voorzichtig deed ze eerst één oog open, daarna het

andere. Ze ontdekte onmiddellijk dat ze geen idee had waar ze was. Een

ogenblik voelde ze zich verdoofd en gedesoriënteerd. Ze vroeg zich af waarom

ze niet in haar bed in De Gevangenis lag, of in het bed waarin ze had

geslapen toen ze korte tijd op zichzelf woonde in haar appartement in Los

Angeles, of desnoods in het bed in het huis waar ze zoveel jaren samen met

Edwin had gewoond.

Waarom zag ze in plaats daarvan een schitterende avondhemel met ontelbare

sterren boven haar hoofd. Sterren die zo helder en zo prachtig waren

dat het wel leek alsof iemand een handvol diamanten had uitgestrooid op

een zwartfluwelen avondjapon. Waarom voelde ze een koel, vriendelijk

briesje op haar gezicht? En waarom werd haar lichaam zo heerlijk heen en

weer gewiegd, een beweging die haar aanspoorde om haar ogen weer dicht

te doen en verder te slapen.

Maar als ze haar ogen weer dichtdeed en verder sliep, zag ze die fantastische

sterrenhemel niet meer en voelde ze dat zachte briesje niet langer op

haar gezicht. Als ze haar ogen weer dichtdeed en verder sliep zou ze gaan

dromen. Een droom over duisternis en onderdanigheid en angst. Ze wilde

in geen geval dromen. Niet als de realiteit er zo uitzag en zo voelde.

Toen wist Eve weer waar ze was. Bij Wyatt, haar kidnapper, die door haar

vader was ingehuurd om het haar naar de zin te maken. Ze wilde maar dat

ze wist waar ze met z'n tweeën naartoe gingen. Niet zozeer in geografisch

opzicht - ze had wel een aardig idee hoe hun topografische route liep. Nee,

ze was meer geïnteresseerd in hun andere route - de route die ze twintig

jaar geleden hadden afgelegd toen ze door een drastische omweg elkaar uit

het oog waren verloren. Waar leidde die naartoe, nu ze weer samen op pad

waren?

Eve wilde er nu maar liever niet over nadenken. Wyatt had het dak opengeschoven

- vandaar die prachtige sterrenhemel en de koele avondwind -

en hij had de radio zachter gezet. Ze realiseerde zich dat hij nog steeds niet

door had dat ze inmiddels wakker was. Om deze situatie te laten voortduren

bewoog ze zich zo min mogelijk. Ondertussen zat ze stiekem naar hem

te kijken.

De wind die door het open raam aan zijn kant naar binnen waaide, blies

zachtjes door zijn haar en zijn gezicht werd beschenen door het zwakke

blauwgroene licht van het dashboard. Hij was behoorlijk knap geworden in

de loop der jaren. Maar het kostte haar nog steeds moeite om de man van

achtendertig en de jongen van achttien los van elkaar te zien. De twee vermengden

zich in haar hoofd en ze kon ze niet van elkaar onderscheiden. In

veel opzichten waren het twee heel verschillende personen. Maar in andere

opzichten waren ze een en dezelfde persoon. Toch slaagde ze er niet goed in

om het idee kwijt te raken dat de Wyatt van twintig jaar geleden alleen in

haar herinnering leefde en de Wyatt van nu iemand was van wie ze niks afwist.

Ach, ze was nog niet goed bij kennis. Ze kon nooit helder denken als ze

net wakker was. En ze had op dit moment geen idee hoe lang ze had geslapen.

Het laatste wat ze zich kon herinneren was dat ze in Ludlow waren gestopt

om te tanken en dat ze even daarvoor hadden gegeten in een minuscuul

wegrestaurant - Merle and Wylene's heette het. Ze had zich heerlijk

volgepropt met kip en noedels en wortelbier gedronken uit een mok -

Wyatt had erop gestaan dat hij uitkoos wat ze aten, als echte kenner van de

verfijnde keuken - en daarna was ze terug gewaggeld naar de auto. Ze had

in geen tijden zo veel gegeten, bedacht ze opeens. Ze kon zich niet meer herinneren

wanneer ze voor het laatst een flinke eetlust had gehad.

Na Ludlow hadden ze de hele tijd over een lang, saai stuk snelweg gereden

dat dwars door de fraaie woestijn liep. In de zijspiegel had ze de hemel

achter hen oranje, paars en roze zien kleuren, toen de zon steeds verder naar

de westelijke horizon daalde. Ze glimlachte bij zichzelf nu ze eraan terugdacht.

Ze had altijd al eens de Mojave Desert willen zien, maar tot vandaag

was die wens onvervuld gebleven. Hoewel ze al twintig jaar in Californië

woonde, had ze nog maar weinig van het zuidwesten gezien. Eerst had ze

door haar studie geen tijd gehad om te reizen en later...

Toen was ze getrouwd met Edwin. En Edwin had haar al die reizen die ze

had willen maken uit het hoofd gepraat. Hij praatte haar alles uit het hoofd

dat haar horizon kon verbreden, haar kennis kon vergroten of haar gelukkig

kon maken. Edwin vond dat hij Eve's horizon was in alle richtingen. Hij

was degene die besliste wat ze wel en niet mocht weten. Hij bepaalde dat

uitsluitend hij verantwoordelijk was voor haar geluk. En Eve had dit allemaal

toegelaten Ze wist niet of ze zichzelf dit ooit kon vergeven.

Maar dat leven behoorde nu tot het verleden, wist ze. En dit leven speelde

zich hier en nu af. Ze zou alleen zo graag willen dat ze precies wist wat

dit leven hier en nu inhield.

Ze keek weer omhoog en zuchtte onhoorbaar. Op dit moment was dit

leven de spectaculaire sterrenhemel boven haar hoofd. Er waaide een koel

windje dat rook naar de avondlucht en de woestijn. Op de radio klonk een

liedje over opgroeien en volwassen worden, begeleid door rauwe, jeugdige

klanken van een elektrische gitaar. Een jongen die een man was geworden

pendelde op en neer tussen haar verre verleden en haar zojuist ontdekte

heden, een man die autoreed met een tevreden, zelfverzekerde lach.

Haar huidige leven beviel haar eigenlijk wel. Ze bekeek Wyatt opnieuw in

het donker en moest zich inhouden om hem niet te bedanken. Dat wilde ze

niet omdat hij niet zou begrijpen waarvoor ze hem bedankte en dan zou hij

om uitleg vragen. En Eve had het gevoel dat ze die nu niet kon geven.

Dus ze hield het maar bij: 'Waar zijn we?' Dat was een goede, neutrale

vraag. En je kon er van alles op antwoorden.

Hij keek verbaasd, maar lachte. 'Ah, goedenavond, schone slaapster,' zei

hij zachtjes.

Ze zag een baard op zijn wang schemeren, de enige aanwijzing dat hij de

hele dag - en wat voor een - achter het stuur had gezeten. Hoe was het mogelijk

dat hij er zo monter uitzag en zo opgewekt klonk - en hoe lang reden

ze nu al niet?

Ze keek op het dashboardklokje en liet een zacht kreetje horen van verbazing.

'Is het echt al bij tienen?' vroeg ze en ging rechtop zitten.

'Bij elven, plaatselijke tijd,' verbeterde hij haar.

Dan zat hij al bijna twaalf uur achter het stuur, dacht ze verwonderd. En

hij zag eruit alsof hij het niet erg vond om nog een paar uur door te rijden.

'Begin je niet moe te worden?' vroeg ze.

Hij rekte zich eens goed uit, voor zover dat ging achter het stuur van een

uit de kluiten gewassen vervoermiddel bij een snelheid van ruim honderdtien

kilometer per uur. Het leek of zijn hele lichaam in omvang toenam, een

man van die grootte kon met haar doen wat hij wilde, dacht ze. Maar Wyatt

had niets over zich dat haar intimideerde. Wel iets dat haar verwarde. En dat

haar dwarszat. Door de jaren heen had ze allerlei vreemde, tegenstrijdige

gevoelens voor hem had, maar bang was ze nooit voor hem geweest. In elk

geval nooit bang voor haar veiligheid. Ze had meer angst gehad voor haar

eigen reacties op hem dan voor wat hij zou kunnen zeggen of doen.

'Ik denk dat ik langzamerhand wat vermoeidheidsverschijnselen begin te

vertonen,' zei hij toen hij zich weer ontspande.

'Waarom ben je niet eerder gestopt?'

Hij haalde zijn schouders op. 'Het was eigenlijk niet mijn bedoeling om

zo'n eind te rijden, maar voorbij Barstow zijn er nog maar weinig plaatsen

om te stoppen. Ik had bedacht dat we de nacht wel konden doorbrengen in

Needies, maar vlak voordat we daar aankwamen viel je in slaap, dus ben ik

maar doorgereden.' Hij glimlachte, nog altijd met zijn blik op de snelweg,

dat zich als een zwart lint uitstrekte in de duisternis. 'Daarna dacht ik dat

we wel in Kingman konden stoppen, maar je lag nog altijd te slapen. En je

lag er zo vredig bij dat ik je niet wakker wilde maken.'

'Dat had best gemogen hoor,' zei ze. 'Ze moe was ik nu ook weer niet.'

'Daar zag het anders wel naar uit.'

Ze stond op het punt om hem nog eens te vragen waar ze waren, toen ze

een bord zag waarop vermeld stond dat het minder dan dertig minuten rijden

was naar Flagstaff.

'We kunnen hier ook wel stoppen,' zei ze, ervan uitgaande dat Wyatt begreep

wat ze bedoelde. 'Het kan nooit moeilijk zijn om een hotel te vinden

in een stad van die grootte.'

'In het vak van de deur naast je zit een hotelgids. Kijk eens of je er iets

geschikts in ziet staan.'

Ze knikte en pakt het boek. 'Ik reserveer wel even via mijn mobieltje.' Dat

deed ze en niet zo veel later hadden ze twee aangrenzende kamers in de

Canyon Vista Motor Lodge. 'Ik had helemaal niet in de gaten dat we hier zo

dicht bij de Grand Canyon zaten,' zei ze en stopte de gids terug in het portiervak.

'Ben jij daar wel eens geweest?'

Hij schudde zijn hoofd.

'Ik ook niet. Jammer dat we niet even kunnen gaan kijken.'

'Waarom niet?'

Ze aarzelde even. 'Nou, we moeten morgen toch weer vroeg op om verder

te rijden? Het is een flinke tocht naar Ohio.'

Wyatt grijnsde. 'We kunnen er de hele week over doen,' antwoordde hij

onverschillig. 'Morgenochtend kunnen we uitslapen en ons daarna ergens

te goed doen aan een stevig ontbijt met alles erop en eraan. Dat heb je vast

al heel lang niet gedaan, hè Eve? En dan,' ging hij haastig verder, het antwoord

niet afwachtend, 'kunnen op weg gaan naar de Grand Canyon en

daar de hele dag rondkijken.'

Eve leek zijn enthousiasme niet echt te delen. 'Eh, waarom?' vroeg ze.

'Eh, omdat het leuk is,' legde hij uit.

'Maar...'

'Ik heb je vader beloofd je deze week aangenaam bezig te houden, weet je

nog?'

Ja, omdat hij er geld voor kreeg, dacht Eve. 'Wyatt, je hoeft echt niet te

doen wat mijn vader je gevraagd heeft.'

'Jawel, hoor.'

'Dat hij je nou betaalt om...'

'Eve, ik doe het heus niet alleen omdat het geld in het laatje brengt.'

'Waarom dan wel?'

In plaats van antwoord te geven trakteerde hij haar op een van zijn ontwapenende

glimlachen waarmee hij haar altijd zo goed wist te ontwapenen.

Deze vormde daarop geen uitzondering.

'We zullen ons best vermaken,' zei hij. 'Wacht maar af.'

Ze beet nadenkend op haar lip en vond dat ze hem dit uit zijn hoofd

moest praten. Ze wilde dolgraag terug naar Cincinnati. Ze had ernaar uitgekeken

om daar de week voor de reünie samen met Simone allerlei leuke

dingen te gaan doen en plekken te bezoeken waar ze vroeger als pubers altijd

naartoe gingen. En het leek haar ook heerlijk om af en toe even op zichzelf

te zijn. Ze had dwars door de stad willen rondrijden om te kijken wat

er allemaal veranderd was en wat hetzelfde was gebleven. Ze wilde zichzelf

onderdompelen in een verleden toen ze nog gelukkig was en het heden, dat

haar weinig te bieden had, vergeten.

Ze wilde naar huis, dacht Eve bij zichzelf. Ze wilde naar huis.

'Wyatt,' begon ze tegen te sputteren.

Maar meer dan zijn naam kwam er niet over haar lippen, omdat ze geen

idee had wat ze moest zeggen. Vreemd genoeg leek haar de reis terug naar

Cincinnati - naar huis - nu minder belangrijk dan een paar dagen geleden,

of zelfs een paar uur geleden. Omdat haar samenzijn met Wyatt dit verlangen

leek te compenseren. Op dit moment in ieder geval. Of dit zo bleef wist

ze niet. Maar voor nu was het genoeg.

'Beloof me,' zei ze ten slotte, 'dat we niet zo'n tochtje per ezel helemaal

naar beneden gaan maken.'

Hij lachte. 'Maak je maar geen zorgen, Eve. Ik heb al helemaal in mijn

hoofd wat we gaan doen.'

De Canyon Vista Motor Lodge bood geen uitzicht op de Grand Canyon

noch veel comfort, constateerde Wyatt toen hij in zijn kamer zijn plunjezak

op het bed gooide. Het hotel keek daarentegen wel fraai uit op een McDonald's

en kon bogen op een 'klassiek' interieur uit de jaren vijftig, van de

oranje chenille sprei op het tweepersoonsbed en de verschoten lampenkap

met kleine oranje en bruine pompons tot het met smakeloos imitatie-walnotenhoutfineer

afgewerkte dressoir. Boven het bed hing een schilderij van

de Grand Canyon dat er in Wyatts ogen - maar dat kon toch niet, hij moest

zich vergissen - verdacht veel uitzag als zo'n 'Iedereen kan schilderen'-

exemplaar met genummerde kleurvlakjes. Op het eveneens met smakeloos

imitatie-walnotenhoutfineer afgewerkte nachtkastje prijkte een telefoon

met draaischijf - waren er überhaupt nog mensen die wisten hoe zo'n ding

werkte?

De kamer kon bovendien bogen op een royale hoeveelheid gebrek aan

rust, aangezien hij vlak naast het zwembad lag. En daar was zo te zien de

hele jeugdgroep van de Burning Bush Baptist Church uit het New Mexicaanse

Clovis neergestreken voor hun jaarlijkse uitje - dat meende Wyatt

tenminste te kunnen opmaken uit de bontgeschilderde schoolbus die vlakbij

geparkeerd stond. Eigenlijk zou hij zich moeten ergeren aan hun kabaal,

maar de kinderen hadden te veel lol om het hun kwalijk te nemen.

Het enige pluspunt van deze kamer was dat hij naast die van Eve lag - en

dat was wat Wyatt betrof een heel groot pluspunt. Vooral omdat de twee

tussendeuren wijdopen stonden en Eve helemaal niet moeilijk had gedaan

toen Wyatt erop gestaan had dat ze openbleven. Hij snapte nog steeds niet

dat ze zo vlug had ingestemd met dat uitstapje. Hij had verwacht dat ze de

hele weg zouden bekvechten, dat ze een lange monoloog zou houden over

hoe belachelijk dat 'kidnap'-plan van haar vader was, hoe verachtelijk Wyatt

was om eraan mee te werken en hoe deze reis een prima middel was om

haar uit de buurt te houden van de plek waar ze zo graag naartoe wilde:

Cincinnati. Hij had verwacht dat ze met haar mobiel al lang een vlucht had

geboekt vanaf de eerste de beste stad met een luchthaven. En dat ze telkens

als ze ergens stopte om te tanken of een hapje te eten een poging zou ondernemen

om ertussenuit te knijpen. En hij had op zijn minst verwacht dat hij

door een woedende vrachtwagenchauffeur van de weg werd gereden en in

elkaar werd getremd, omdat Eve stiekem een briefje op het raam had gehangen

met de pakkende tekst: 'Help ik word ontvoerd door een ontsnapte

gek. Bel de politie!'

Maar niets van dit alles. Zelfs niet dat briefje. Eve was tot dusver verrassend

meegaand. Maar juist die meegaandheid zat hem in hoge mate dwars.

Want als er één ding was dat hij niet verwacht had, dan was het wel dat Eve

Van Dormer een meegaand iemand was geworden. Hij had er niet van opgekeken

als ze drillinstructeur bij de marine was geworden. Fokker van

moordzuchtige Dobermans had ook voor de hand gelegen. Of eigenares

van een piranhafarm, uiteraard. Of liefhebster van de wekelijkse ruige potjes

Amerikaans vrij worstelen op de tv, natuurlijk, dat behoefde geen betoog.

Maar meegaand? Nee, dat nooit.

Toen het tot hem doordrong dat hij al een paar minuten geen geluiden

meer uit de andere kamer hoorde komen, riep hij: 'Alles goed...? Eve?' probeerde

hij nog eens toen hij geen antwoord kreeg. Opnieuw bleef het stil.

Hmmm...

Misschien had hij wat overhaast geoordeeld en was ze toch niet zo meegaand.

Misschien had ze alleen maar geprobeerd hem op het verkeerde

been te zetten waardoor hij minder alert werd en zij hem kon smeren. Een

bekende tactiek. Wellicht probeerde ze nu wel buiten de auto aan de praat

te krijgen. Of wie weet reed ze nu inmiddels al op hoge snelheid naar de

luchthaven om een vliegtuig te halen.

Wyatt liep vlug naar de andere kamer, om haar - indien nodig - de pas af

te snijden en te knevelen. Ze moest niet gaan dwarsliggen, verdomme. Hij

moest en zou haar deze week aangenaam bezighouden, of ze wilde of niet.

Alhoewel, bij nader inzien, vastgebonden zijn vond ze misschien niet zo

aangenaam - al had hij daar zelf zo af en toe wel eens aardige fantasieën

over. Maar dat terzijde. Nu ging het erom dat hij er achter moest zien te

komen waar Eve was. Hij liep voortvarend de kamer in en zag daar, hoe kon

het ook anders, dat ze -

Sliep.

Goed. Niks aan de hand dus.

Goh, ze had nog niet eens haar bagage uitgepakt, zag hij. En ze had niet

eens de moeite genomen om haar sandalen uit te trekken. Ze lag erbij alsof

ze de ketting op de deur had gedaan en zich daarna voorover op het bed had

laten ploffen. Ze lag op haar buik, met haar haar in een slordige paardenstaart,

een tot een vuist gebalde hand bij haar gezicht en haar andere arm

over het hoofdeinde van het bed. Eén been was lichtjes gebogen - de zachte

witte stof van haar jurk viel tot net boven haar knie en de rest van het kledingstuk

hing losjes over haar lichaam.

Ineens viel het hem op hoe mager ze was. Veel te mager. Ze droeg zulke

wijde kleding dat het hem eerder niet was opgevallen, maar nu haar jurk op

deze manier om haar heen gedrapeerd was... Hij vroeg zich af hoe lang geleden

ze voor het laatst behoorlijk had gegeten.

Toen dacht hij terug aan hun maaltijd bij Merl en Wylene's eerder op de

avond. Ze had haar hele portie kip en noedels - een flink bord vol - naar

binnen gewerkt en daarna de laatste restjes van Wyatts bord gegeten. Plus

gebakken appels en maïskolven, en als dessert een grote punt gebak met

slagroom. Hij moest lachen nu hij er weer aan dacht. Misschien at ze nu wel

beter dan ze in tijden had gedaan. Dus wie weet was deze reis toch niet zo'n

gek idee van haar vader.

En misschien, heel misschien kon Wyatt er werkelijk voor zorgen dat ze

zich de komende dagen opperbest vermaakte. Dat was wel het minste dat

hij kon doen. Dat haar vader hem ervoor betaalde stond daar los van. Hij

was het haar verschuldigd.

Met een zachte zucht deed hij de lamp bij haar bed uit. Daarna dacht hij

er nog aan om voorzichtig haar sandalen uit te trekken. Hij zette ze op de

grond, zich erover verbazend dat ze niets merkte. Hij draaide de airconditioning

op een lagere stand en haalde een dunne deken van de plank boven

de nis die bedoeld was om kleding in op te hangen - de Canyon Vista Motor

Lodge beschikte niet over zoiets luxueus als een garderobekast - en legde

hem voorzichtig over de onderste helft van haar lichaam. En daarna over tuigde Wyatt zichzelf ervan dat hij zonder verder om te kijken terug moest

gaan naar zijn eigen kamer om zelf ook naar bed te gaan. Hij had eveneens

zijn nachtrust nodig.

Maar iets hield hem tegen. Plotseling kreeg hij het gevoel dat hij nog iets

anders - iets heel belangrijks - moest doen voordat hij in zijn bed kroop.

Helaas had hij geen enkel idee wat dat kon zijn.

Hij keek naar de slapende Eve en zag dat één eigenzinnige lok van haar

haar bij haar mond op en neer danste telkens als ze zachtjes uitademde.

Zonder te weten waarom legde Wyatt de verdwaalde piek terug op haar

schouder. En hij wist nog minder waarom hij daarna, na een kort aarzeling,

voorzichtig zijn lippen op haar wang drukte - haar zachte, warme, tedere

wang. Maar ze bewoog niet in reactie daarop. Ze maakte zelfs geen zacht

geluidje dat misschien, of misschien ook wel niet, het resultaat kon zijn van

de aanraking.

'Welterusten, Eve,' fluisterde hij en richtte zich met tegenzin weer op.

'Slaap lekker.'

Daarna sloop hij terug naar zijn eigen kamer. Hij voelde zich nog steeds

ontwricht, verward en incompleet en hij wilde maar dat hij wist wat hij nog

meer moest doen.

Een paar uur later werd hij met een schok wakker. Hij sprong uit bed om te

ontdekken dat zijn kamer donker, stil en - op hemzelf na - leeg was. Door

een kier in de gordijnen viel een straaltje licht naar binnen van een gele insectenlamp

buiten, waardoor hij net de omtrek van de meubelen in zijn

kamer kon onderscheiden. Alles was er nog. Zijn kamer was niet door een

indringer overhoop gehaald en hij was ook niet in gijzeling genomen. Hij

vroeg zich af wat hem gewekt had en waarom hij er zo van geschrokken

was.

Onmiddellijk keek hij naar de open deur tussen zijn kamer en die van Eve

en liep er naartoe zonder erbij na te denken dat hij enkel een slip droeg. Hij

gluurde naar binnen. Ook haar kamer was net genoeg verlicht om te kunnen

zien dat het er ook donker, stil en leeg was, op...

Op niks na. Eve lag niet in - of op - haar bed.

Wyatt deed verwoede pogingen om een hartaanval te onderdrukken.

Toen hoorde hij buiten een gerucht, een zachte plons en het geluid van

klapperend fiberglas alsof iemand net van een duikplank in een zwembad

was gesprongen. Eve, hij wist het zeker. Zwemmen was haar manier om

overtollige energie kwijt te raken. Dat wist hij omdat hij op school in het

overdekte zwembad had gewerkt, waar het zwemteam van Woodhaven drie

keer per week trainde. En het kwam geregeld voor dat Eve Van Dormer daar

heel wat vaker dan drie keer per week te vinden was. Haar gestroomlijnde,

slanke lichaam gleed moeiteloos door het water, dat elegant over haar gladde

huid wegvloeide, en haar natte badpak plakte aan haar lichaam.

Hij had haar een keer gevraagd waarom ze zoveel tijd doorbracht in het

zwembad, en maar zwemmen en zwemmen alsof haar leven ervan afhing.

Ze legde uit dat ze het deed om stress te verminderen, om overtollige energie

kwijt te raken. Waarop hij antwoordde dat hij daar een andere, veel aangenamere

methode voor wist en dat hij haar daarbij graag behulpzaam was

als instructeur. Zij wierp tegen dat ze het nogal ironisch vond dat Wyatt in

hetzelfde zwembad werkte waar zij naartoe ging om de spanningen in haar

leven te verlichten, terwijl hij nu juist een van de belangrijkste veroorzakers

van die spanningen was. Maar ze bleef komen. Ze bleef zwemmen. Ze bleef

slank, elegant en nat.

En afgaande op de geluiden die hij buiten hoorde, was ze dat nu weer.

Hij gunde zich alleen de tijd om vlug even een spijkerbroek over zijn slip

aan te schieten, pakte de sleutel van zijn hotelkamer en de autosleutel en

beende naar buiten. Eve was in het water en boog haar armen elegant boven

haar hoofd om haar lichaam - haar slanke, elegante, natte lichaam - van de

ene kant van het zwembad naar de andere te bewegen. Eén bloedstollend

moment dacht Wyatt dat ze naakt was - de lampen van het zwembad veroorzaakten

een boeiend gezichtsbedrog. Toen zag hij dat ze een beige badpak

droeg, waarna zijn bloedsomloop weer op gang kwam, maar lang niet

zo gelijkmatig als een paar minuten daarvoor. Ook was zijn lichaamstemperatuur

flink gestegen.

Omdat ze met haar gezicht in het water lag, had ze hem nog niet opgemerkt.

Ze zachtjes mogelijk, ondertussen de vrouw in het zwembad geen

moment uit het oog verliezend, liep hij naar de auto en deed de achterklep

open. Daarna schoof hij wat spullen opzij tot hij vond waarnaar hij op zoek

was - een fles zeer goede whisky en een kist uitstekende wijn. Hij stopte een

kurkentrekker in zijn zak, diepte een paar plastic bekertjes op en liep daarna

terug naar het zwembad. Maar het hek was gesloten en er hing een bord

aan waarop in hoofdletters stond te lezen: ZWEMBAD GESLOTEN NA

ELF UUR 'S AVONDS. GEEN UITZONDERINGEN

Hij keek op zijn horloge, dat hij op de plaatselijke tijd had gezet toen ze

bij het motel aankwamen. Veertien over drie. Ach, wat maakte het uit. Alsof

hij zich altijd zo keurig aan de regels hield. En bovendien was hij er nog

nooit van beschuldigd dat hij een uitzondering was. Dus mocht hij gewoon

het zwembad in, toch?

Was dat een goede rechtvaardiging of niet?

Zijn kromme maar effectieve redenering weerhield hem er niet van om

zachtjes 'Het zwembad is gesloten, Miss,' te roepen, toen ze aan zijn kant

van het bad omhoogkwam om adem te halen.

Ze keek hogelijk verbaasd toen ze hem zag staan. Toen lachte ze, een onverwacht

samenzweerderig grijnslachje, waardoor er binnen in Wyatt iets

knalde en mousseerde. Vreemd, dacht hij... hij had de fles nog niet eens

opengemaakt. En het was niet eens mousserende wijn. Dus waar kwamen

die knal en dat schuim dan vandaan?

'Het is maar een laag hek,' antwoordde ze prompt. 'Klim eroverheen.'

'Er zijn geen badmeesters aanwezig,' merkte hij op. 'Je zet je leven op het

spel.' Maar hij liet er geen gras over groeien en tilde onmiddellijk één been

en toen zijn andere been over het lage harmonicagaas. Toen die hindernis

genomen was, liep hij naar een van de plastic tafeltjes vlak bij de plek waar

Eve was gestopt en zette zijn buit neer ter inspectie. Vanuit haar positie in

het zwembad monsterde Eve Wyatt. Ze zag hoe de lampen van het zwembad

vage witte vlekken wierpen op zijn naakte borst en hoe de bovenste

knoop van zijn spijkerbroek speels knipoogde in het licht. De knoop was

los, waaruit ze opmaakte dat hij zijn broek haastig had aangetrokken.

Het maakte niet uit dat er geen badmeesters aanwezig waren, meende ze.

Het water leverde geen gevaar op.

'Ik geloof dat je geen alcohol mee mag nemen naar het zwembad,' zei ze

met een knikje naar de twee flessen die hij op tafel had gezet.

'Dat stond zeker op hetzelfde bord waarop te lezen staat staat dat het

zwembad na elf uur 's avonds gesloten is en geen uitzonderingen,' zei hij.

'Ja, dat zal wel.'

'Aha.' Hij haalde de kurkentrekker uit zijn zak en begon de fles open te

maken. 'Ik weet nog van vroeger dat je het liefst rode wijn drinkt.'

'Dat je dat onthouden hebt,' zei ze, en ze probeerde een speelse, kokette

stem op te zetten die totaal niet paste bij de hevige golf van emotie die door

haar heen ging. 'Ik voel me gevleid.'

'Tja, ik moet bekennen dat deze fles het niet haalt bij de wijn die we als

pubers dronken,' zei hij, de kurk loswrikkend, 'maar Cella Lambrusco en

Yago Sangria zijn tegenwoordig niet meer zo gemakkelijk te krijgen. En ik

heb trouwens geen 7 UP bij me om er doorheen te gooien, wat je vroeger

altijd zo lekker vond, kan ik me nog herinneren.'

'Tja, ik had er verstand van,' zei ze. 'De meesten dronken toen helemaal

geen wijn.'

'Mm,' zei hij neutraal. 'Ik vind het rot je te moeten teleurstellen, maar jij

ook niet. En vannacht,' sprak hij snel verder voor ze hier iets tegenin kon

brengen - niet dat er iets tegenin te brengen viel - 'zul je het moeten doen

met een mooie California Merlot, droog, maar niet speels, en robuust, maar

niet overweldigend, 't Is niet anders.'

'Nou, vooruit dan maar.'

Hij schonk één van de plastic bekertjes goed vol en bracht het naar de

rand van het zwembad, waar Eve - die zich half uit het water had opgehesen

en met haar armen op het beton steunde - het bekertje dankbaar in

ontvangst nam. Het was inderdaad een uitstekende California Merlot, ontdekte

ze na een slokje. Hij gleed lekker naar binnen. Toch had ze het eigenlijk

best leuk gevonden als Wyatt wel een fles Lambrusco en eentje met.7 UP

had weten te bemachtigen, hoewel ze daar ongetwijfeld de volgende ochtend

- zwaar - voor moest boeten.

'Wyatt,' begon ze. Ze zag hem een flinke scheut whisky van haar vaders

favoriete merk in een ander bekertje schenken en moest glimlachen toen ze

begreep hoe hij aan zijn buit was gekomen. 'Denk jij nog wel eens terug aan

school?'

Toen hij klaar was met inschenken trok hij een stoel naar de rand van het

zwembad en ging zitten. 'Niet vaak. Ik was niet een van die mensen van wie

hun hele identiteit als mens afhing van hun sociale status in de hoogste klas.

Jij ook niet, kan ik mij herinneren.'

Dat was zo, moest Eve toegeven. Hoewel ze op Woodhaven High lid was

geweest van verscheidene clubs en actief had gesport, had ze zich nooit zo

ingelaten met de 'populairen'. Op school had je de Studiebollen, de Sportievelingen,

de Nerds, de Punkers en de Bohémiens. Eve ging met allemaal om.

En Wyatt trouwens ook, schoot haar te binnen.

Haar beste vriendin was Amy Maguire, maar toen Eve naar de andere

kant van de VS verhuisde, kwam er resoluut een einde aan die vriendschap

- nadat ze zich in Santa Barbara hadden gevestigd, mochten zij en Simone

van hun vader geen contact meer hebben met hun vrienden en kennissen

van vroeger. Toch had ze er verbazend weinig moeite mee gehad dat ze Amy

Maguire uit het oog was verloren. Waaruit viel af te leiden dat ze achteraf

gezien toch niet zulke dikke vriendinnen waren geweest.

Nee, de enige aan wie Eve bleef denken, ook toen ze al lang van school

was, was Wyatt. Jarenlang bleef ze die toestand op het schoolfeest maar als

een film in haar hoofd afspelen, zich afvragend wat ze anders had moeten

doen waardoor de afloop bevredigender was geweest. Ze dacht dat het die

avond allemaal prima verliep tussen hen tweeën. Het had weinig gescheeld

of ze...

Nou ja, hoe het ook zij, het had weinig gescheeld. En toen was Wyatt gewoon

weggelopen. Als meisje van zeventien was ze radeloos geweest door

deze afwijzing. Maar nu ze zevenendertig was, wist ze dat er ergere dingen

waren in het leven dan dat je huilend en onaangeraakt achtergelaten wordt

op de achterbank van een auto.

'Denk jij nog wel eens terug aan school?' vroeg hij op zijn beurt.

Ze schudde haar hoofd. 'Niet echt. Tenminste, niet totdat ik de uitnodiging

voor de reünie kreeg. Maar de laatste tijd...'

Ze stopte even voor ze verder sprak, omdat ze niet wilde laten blijken

hoezeer ze de laatste maanden aan die tijd moest denken. En ze wilde vooral

niet laten merken dat ze daarbij hoofdzakelijk aan hem dacht.

'De laatste tijd?' moedigde hij haar aan.

'Niets,' zei ze en nam een slokje wijn. 'Laat maar.'

'Hoe heeft de organisatie van de reünie jou eigenlijk kunnen vinden?'

vroeg hij. 'In Woodhaven wist niemand waar je naartoe was gegaan.'

'Ze hebben Simone gevonden,' legde ze uit. 'Afgelopen herfst is ze een

paar weken naar Cincinnati geweest - ze moest daar zijn voor haar werk -

en daar liep ze Michelle Kaden tegen het lijf. Michelle Kaden heet nu

Michelle Dinges, maar hoe het ook zij, zij zat in de organisatie van de reünie

en was bezig de lijst met namen samen te stellen. Ze vond het duidelijk

geweldig om Simone weer te zien - iedereen dacht dat we van de aardbodem

waren verdwenen.'

Wyatt leunde zwijgend achterover en nipte uit zijn bekertje. Hij hield zijn

ogen geen moment van Eve af. Na een korte stilte zei hij zachtjes: 'Het was

veel erger. Het was alsof jullie uit het universum waren verdwenen. En er

was een groot gapend zwart gat ontstaan op de plek waar jij eens was.'

Eve kon haar ogen onmogelijk van hem afhouden, zo verbaasd was ze dat

hij dit zo openlijk toegaf. En terwijl ze naar hem zat te kijken, kwam er

binnen in haar iets tot leven, dat al heel lang niet actief was geweest. Ze had

het gevoel zelfs al zo lang niet meer gehad dat ze het niet goed kon thuisbrengen.

Maar het was een aangenaam gevoel, dat wist ze wel. Een gevoel

dat ze ooit eerder had gehad, want het kwam haar bekend voor. Ze wachtte

even om te kijken of het heviger werd. En even later was dat ook zo.

Ondeugendheid, dat was het. Het gevoel duidde op ondeugendheid. Een

zeer late, te lang ongebruikte ondeugendheid. Plezier. Lol.

Ze sloeg het laatste restje wijn achterover en stak daarna het bekertje uit

naar Wyatt. 'Wil je nog eens bijschenken?' vroeg ze luchtig. 'Alsjeblieft?'

Het verbaasde hem een beetje dat ze al zo snel met dit verzoek kwam,

maar stond op om te doen wat ze vroeg. Eve wachtte geduldig, nog altijd

half in het water, terwijl hij nog eens inschonk. En ze lachte hem dankbaar

toe toen hij terugliep naar de rand van het zwembad om haar het bekertje

aan te geven. En voor hij erop bedacht was, gaf ze een harde ruk en trok

hem voorover, compleet met wijn en spijkerbroek, het water in. Hoestend

en proestend kwam hij weer boven water, razend en tierend dat het water

ijskoud was, met het plastic bekertje nog in zijn hand en een uitdrukking

op zijn gezicht van intens... Ze lachte.

Plezier. Hij straalde intens plezier uit.

Hè, hè, dacht ze. Voor het eerst sinds ze hem twee dagen geleden in haar

vaders studeerkamer had zien staan, waren Wyatt en zij op dezelfde golflengte.

'Onvoorstelbaar dat je gaat zwemmen in water dat zo ijskoud is,' hijgde

hij.

'En onvoorstelbaar dat je mijn wijn hebt gemorst,' antwoordde ze en deed

net of ze woedend was, al wist ze best dat haar grijns haar verraadde. 'Daar

zul je voor boeten,' dreigde ze. 'Zwaar voor boeten.'

Op plek waar Wyatt te water was geraakt, stond hij nu rechtop en hij

gooide zijn haar achterover op dezelfde manier als pubers dat doen, wat Eve

een opwindende trilling over haar hele lichaam bezorgde. Het water reikte

tot net onder zijn borst. Aan zijn donkere haar hingen kleine druppeltjes

die in het schijnsel van de lampen schitterden als minuscule diamanten.

Dunne straaltjes stroomden van zijn schouders en meanderden langs zijn

biceps omlaag - die brede, massieve schouders en die stevige, prominente

biceps. Nadat hij van school was gekomen, had Wyatt duidelijk fanatiek aan

gewichtheffen gedaan, dacht Eve. Ze keek hoe het water langzaam over zijn

lichaam kronkelde en vroeg zich nieuwsgierig af hoe het zou zijn als ze haar

vingers hetzelfde spoor liet volgen.

Te laat realiseerde ze zich dat ze hier nooit aan had moeten beginnen, aan

dit... dit... wat het ook was. Ze had hier nooit aan moeten beginnen,

omdat ze het vermoeden begon te krijgen dat dit iets was dat ze niet bereid

was om af te maken. Als ze echter afging op Wyatts gezichtsuitdrukking, begreep

ze dat hij duidelijk wel van plan was om dit af te maken. Wat dit voor

hem betekende was duidelijk iets anders dan wat dit voor haar betekende.

Althans, ze geloofde niet dat ze dit zo had bedoeld als wat hij er nu van

maakte. Als hij het tenminste maakte tot dat wat ze vermoedde.

Of iets in die richting. Eh, wat was de vraag ook al weer? Ze wist niet meer

precies...

En dat ze het niet meer precies wist kwam omdat ze haar aandacht veel te

veel gericht had op één specifiek straaltje water dat van zijn schouder omlaag

konkelde en verdween in het donkere haar op zijn borst, dat gewoonweg

smeekte om door de vingertoppen van een vrouw gevolgd te worden,

en -

'Dus ik moet boeten?' herhaalde hij langzaam en plagend. 'Beloftes beloftes,

Eve.' Hij glimlachte. 'Kom maar op dan. Ik daag je uit.'

O ja, dacht ze, daar was hij altijd goed in. Hij wist dat ze daar heel gevoelig

voor was. Ze had uitdagingen nooit kunnen weerstaan. Tenminste, niet

toen ze nog op school zat. En zeker niet als Wyatt degene was die haar uitdaagde.

Maar nu...

Ze glimlachte terug. Ze kon een uitdaging nog steeds niet weerstaan, besefte

ze. Niet als die van Wyatt kwam.

'Je daagt me uit?' vroeg ze.

Hij knikte. 'Ja, ik daag je uit.'

'O Wyatt, je gaat wel ver.'

'O ja?'

'Je weet dat ik altijd op uitdagingen inga,' zei ze.

Hij deed alsof hij moest gapen. 'Ik wahaacht...'

Hoewel de aandrang om naar hem toe te zwemmen en hem onder te

duwen heel sterk was, aarzelde ze. Ze wist niet precies waarom. Ze bleef

hem bewegingloos aankijken en wilde wel...

Ach... ze wilde zoveel dingen die nooit zouden gebeuren. Het kinderlijke

plezier dat in haar was bovengekomen, was even snel weer verdwenen. Ze

hief haar handen in T-vorm omhoog als om een time-out aan te vragen.

'Het spelletje is voorbij, Wyatt. Vergeet wat ik heb gezegd.'

Hij keek haar lange tijd begripvol aan. Toen zei hij zacht: 'Er zijn dingen,

Eve, die ik niet kan vergeten. Hij deed een paar stappen naar voren. 'En dit,

vrees ik, is er een van. Jij bent ergens mee begonnen. En nu zullen we het

moeten afmaken.'

Hij bleef staan toen er nog maar een handbreedte water tussen hen was.

Hij torende zeker twintig centimeter boven haar uit. Ze bewoog zich werktuiglijk

naar achteren, maar ontdekte dat ze gevangen zat tussen Wyatt en

de betonnen muur van het zwembad. Ze keek vlug naar rechts, maar Wyatt

plantte zijn arm naast haar zodat ze niet kon ontsnappen. Links verhinderde

de trap van het zwembad een snelle vlucht.

Wyatt keek van dichtbij op haar neer en veegde met een korte beweging

zijn sluike haar naar achteren. Eve moest slikken toen ze zag hoe de spieren

van zijn bovenarm vlak voor haar ogen even opbolden. Daarna keek ze hem

weer aan en zag ze dat zijn ogen glansden.

Even had ze het vreemde idee dat hij haar ging kussen. En alsof hij haar

gedachten kon lezen, boog hij zich langzaam naar haar toe. Hij streelde met

zijn hand door haar haren en over haar hoofd op een ondraaglijk tedere

manier. Eve's ogen sloten zich en haar lippen gingen licht vaneen, terwijl

haar adem versnelde. Ze voelde hoe Wyatt langzaam, o... langzaam naderbij

kwam. En juist toen ze dacht dat ze niet meer kon wachten, dat ze zou

sterven als hij haar niet zou kussen en in zijn armen zou nemen, toen zijn

vingers steviger op haar hoofd drukten, toen...

... duwde hij haar onder.

Het ene moment stond ze nog met kloppend hart en in volledige overgave

naar zijn kus te smachten en het volgende kreeg ze evenveel water binnen

als de Titanic. Wat dus betekende dat Wyatt de ijsberg was, bedacht ze. En

die vergelijking ging eigenlijk best op.

'Jij... jij... jij...,' sputterde en proestte ze toen ze weer bovenkwam.

Maar ze kon geen woord bedenken dat hem afdoende typeerde. Dus

spuugde ze het laatste water uit zonder zich te bekommeren om de onvrouwelijkheid

van die handeling en veegde het water uit haar gezicht zodat

ze weer wat kon zien. Maar het enige dat in beeld kwam was het uiterst zelfvoldane

en uitdagende glimlachje rond Wyatts lippen.

'O, nu ga je echt boeten,' zei ze vol ingehouden drift. Nu kon het haar niets

meer schelen. Dit was oorlog.

'Ja ja,' antwoordde hij zonder enig ontzag voor haar dreigement. 'Beloftes,

beloftes.'

Ditmaal voelde ze geen verlegenheid meer. Ditmaal zou ze geen time-out

meer aankondigen, nu ging hij boeten. Ze deed een paar stappen naar hem

toe, maar toen hij binnen bereik was, dook hij opeens onder en zwom weg.

Zijn inspanningen waren vergeefs, wist Eve. Zij was altijd in staat geweest

om rondjes om hem heen te zwemmen - letterlijk. En dat, bedacht ze, was

eigenlijk wel een goed idee. Ze dook eveneens onder, haalde hem snel in en

zwom twee rondjes onder hem in de hoop hem te verwarren. En kort voordat

hij weer bovenkwam, trok ze hem met een wilde ruk aan zijn enkels

terug in het water.

Nu was het Wyatt die even later proestend, maar ook luid lachend boven

kwam. En met een stralende glimlach.

O jee...

Zijn glimlach was deze keer sprankelend en gelukkig en liefdevol. En

hoewel ze eigenlijk wist dat het zou gebeuren, was ze toch verrast toen hij

naar haar toe zwom en haar met beide handen bij haar middel pakte.

Ze reageerde zonder na te denken en legde haar handen op zijn gladde,

natte schouders. Het water was voor beiden te diep om te staan. Hun benen

raakten in elkaar verstrikt doordat ze beiden watertrappelden. Het gevoel

van natte spijkerstof langs haar naakte benen was buitengewoon opwindend.

En nog opwindender was het telkens tegen elkaar aan botsen van hun

bovenlichamen. Elke aanraking leek intiemer dan de vorige. Er kwam een

warm verlangen in haar omhoog dat ze niet meer gevoeld had sinds...

sinds...

Sinds het eindexamenfeest op Woodhaven High School. En hoe was dat

niet geëindigd...

Doordat ze daaraan dacht, probeerde ze zich instinctief van Wyatt te verwijderen,

maar hij hield haar bij de pols vast. Hij trok haar met één arm

zwemmend naar het midden van het zwembad, waar hij kon staan maar zij

niet. Ze moest hem wel vasthouden als ze niet wilde verdrinken. Niet dat

Wyatt haar ooit zou laten verdrinken of dat ze hem überhaupt wilde loslaten.

Nog niet. Nu nog niet. Niet voordat ze op haar eigen benen kon staan.

Hij zei niets, maar pakte haar met twee handen vast bij haar ribbenkast,

zijn duimen net onder haar borsten. Ze keken elkaar recht in de ogen. Het

licht van het wiebelende water deed zijn ogen nog groener lijken dan ze

waren en legde er een glans van verlangen in die zij zich moest inbeelden.

Maar toen bedacht ze dat het helemaal geen inbeelding was. Wat ze zag in

zijn ogen, besefte ze opeens, was de weerspiegeling van het verlangen dat uit

haar eigen ogen sprak.

'Ik zou zeggen dat we door die kleine grap van jou weer quitte staan,'

mummelde hij bijna fluisterend.

'Eigenlijk denk ik dat ik een puntje voor sta,' antwoordde ze.

Het verbaasde haar dat ze zo rustig sprak, want ze voelde zich allesbehalve

rustig. Hij hield haar zo stevig, zo intiem vast, en hun lichamen streken zo

heerlijk langs elkaar. Ze moest zich beheersen om haar vingers niet door

zijn haar te laten glijden...

'Jij staat nog een puntje voor?' vroeg hij rustig. 'Hoe dat zo?'

'Eerst heb ik je in het water getrokken en daarna eronder. Dus het staat

twee-één. Voor mij.'

'Hmm,' zei hij terwijl hij haar nog altijd onbeschaamd aankeek. Hij wreef

met een duim tergend langzaam op en neer over haar borstkas. 'Jeetje,' zei

hij uiteindelijk op een toon die de trage beweging van zijn duim leek te willen

imiteren, 'dan zal ik de score dus gelijk moeten trekken, vind je niet?'

Voordat ze hem kon vragen hoe hij dat dacht te doen, voegde Wyatt de

daad bij het woord - door zijn mond voorzichtig op de hare te drukken.

Het was geen hartstochtelijke, hongerige kus, maar er ging veel kracht van

uit. Langzaam en teder tastten zijn lippen de hare een paar keer af voordat

de punt van zijn tong over haar volle onderlip gleed. Ergens in Eve, zo diep

verscholen dat ze nauwelijks nog wist dat het in haar was, begon iets te

gloeien. Het gloeien zwol aan tot smeulen en het smeulen werd branden. Ze

legde een hand om zijn nek en woelde met de andere door zijn natte haar.

En toen hield ze haar hoofd schuin, een beetje, zodat hij beter toegang tot

haar had.

Meer aanmoediging had Wyatt niet nodig.

Hij drukte zijn mond steviger op de hare, dwingender, alsof ze... alsof hij

met haar kon doen wat hij wilde. En terwijl Eve wegzonk in de kus, besefte

ze dat ze dat niet helemaal kon ontkennen. Dat hij met haar kon doen wat

hij wilde. En waar hij maar wilde. En hoe lang hij maar wilde. Want plotseling

- of misschien helemaal niet zo plotseling - wilde zij hem ook.

Maar toen verdween die hele gedachte om plaats te maken voor herinneringen

aan een heel andere tijd en een andere plaats. Eve voelde zich weer

zeventien en stond met Wyatt Culver in de hal van Woodhaven High

School, en hij had haar gekust, zo intens dat het haar bijna bedwelmde. Hij

had zijn hand zacht op haar borst gelegd, de eerste keer dat zij een jongen

dat had toegestaan. En die simpele aanraking had een enorme koorts en

honger in haar gewekt...

De herinnering vloeide over in het nu en ze liet zich meevoeren, ze liet de

vrouw en het meisje één worden. O, en hoe die reageerden! Ze voelde de

hartstocht zwellen in haar borst, haar hele lichaam werd warm en haar hart

ging als een razende tekeer. Op dat moment was ze weer zeventien en niets

uit haar volwassen leven wierp er een smet op. Het was alsof alleen Wyatt

en het gevoel dat hij haar gaf bestonden. Ze voelde weer die oude koorts en

opwinding. En de vrijheid om alles te doen wat ze wilde.

In een reflex verstevigde ze haar greep op zijn schouders en legde ze haar

benen om zijn dijen. Ze duwde haar lichaam tegen het zijne, ze opende haar

lichaam tegen het zijne, bewoog soepel en traag op en neer en de erotiserende

werking was bijna ondraaglijk.

Wyatt gromde iets onverstaanbaars, liet zijn handen zakken en legde ze

om haar billen. t

Eve hapte even naar adem, waarvan hij gebruik maakte door dieper in

haar mond door te dringen. Hij vulde haar hele mond met zijn tong en zij

opende zich nog verder voor hem. Hij verstevigde zijn greep om haar billen,

wat een schok door haar buik zond. Eve drukte zich vaster tegen hem

aan en beantwoordde zijn tong met hartstocht.

En toen, juist toen ze bij het punt waren aangekomen waarvan ze niet

meer leken te kunnen terugkeren, juist toen zij begon te geloven dat zij en

Wyatt misschien toch het spoor konden oppakken waar ze het hadden verlaten

en opnieuw konden beginnen, juist toen ze weer durfde te hopen

op... nu ja, gewoon weer durfde te hopen, duwde Wyatt haar weg.

Of misschien duwde hij zichzelf weg - Eve wist het niet. In ieder geval,

toen hij haar losliet en zich van haar afkeerde zonk zij omlaag, want ze had

niets meer om zich aan vast te houden.

In een reflex sloeg ze haar armen uit en ze kwam snel weer boven. Daarna

zwom ze naar een plek waar ze kon staan. Wyatt zwom dezelfde kant op,

passeerde haar zonder haar aan te kijken of iets te zeggen en drukte zich

omhoog aan de kant. Het water liep over zijn blote rug en armen omlaag en

vormde een plas rond zijn voeten. Maar hij bleef met zijn rug naar haar toe

staan, streek met zijn handen door zijn haar en hield ze daar alsof hij niet

wist wat hij ermee moest aanvangen.

En Eve kon maar één ding denken: Nee, niet weer, Wyatt. Alsjeblieft, doe

me dit niet nóg een keer aan.

'Wyatt,' riep ze zachtjes, bijna bang.

Hij bleef verstijfd staan, rechtte zijn rug en liet zijn armen met gebalde

vuisten langs zijn lichaam zakken. Maar hij draaide zich niet om.

'Wyatt?' probeerde ze nogmaals, nog angstiger nu.

Ze dacht dat hij haar zou achterlaten, zonder om te kijken, net als hij

twintig jaar daarvoor had gedaan. En hij zette inderdaad twee stappen naar

de poort. Maar toen draaide hij zich langzaam om. De uitdrukking op zijn

gezicht verraadde echter niet wat hij voelde of dacht. Eve wachtte gespannen

op wat hij zeggen ging.

Hij zette zijn handen losjes in zijn zij, keek starend in haar richting en zei:

'Dat, eh... Dat had niet mogen gebeuren. Het spijt me. Ik had dat niet

mogen...'

Ze kneep haar ogen dicht - de rest wilde ze niet horen. Hij had misschien

maar beter weg kunnen lopen. Want het laatste wat ze wilde horen was wel

dat het hem speet.

'Hou op,' zei ze. 'Ik wil geen woord meer horen.'

'Eve, ik...'

'Hou op,' zei ze weer, met meer nadruk ditmaal.

'Maar je weet...'

'Hou je verontschuldigingen voor je. Ik wil al je verklaringen niet horen.'

Ze kreeg het voor elkaar hem recht in de ogen te kijken. 'We zullen gewoon

doen alsof dit niet gebeurd is. En jij blijft de rest van de reis uit mijn buurt.'

Hij ademde diep in en liet de lucht langzaam ontsnappen, maar bleef haar

aankijken. 'Dat wordt een beetje moeilijk, denk je niet?' zei hij. 'De groep is

niet zo groot en ik heb je vader beloofd...'

'Dat je me een plezierige tijd zou bezorgen,' vulde ze sarcastisch aan. 'Bedankt

Wyatt, maar als dit de manier is waarop je dat wilt doen, laat dan

maar.'

'Wat ik wilde zeggen,' zei hij, 'is dat ik je vader heb beloofd dat ik bij je in

de buurt zou blijven. Dat ik voor je veiligheid zou zorgen.'

'Prachtig,' zei ze, 'Blijf maar in de buurt. Zorg maar voor mijn veiligheid.

Als je maar niet... als je maar niet...' Eve's handen waren nu ook tot vuisten

gebald, uit frustratie dat ze niet de woorden kon vinden voor haar emoties.

'Als ik maar wat niet?' vroeg hij uiteindelijk, op een vriendelijke toon, die

haar nog bozer maakte.

Eve antwoordde niet, maar keerde zich op haar beurt van hem af. Ze haalde

een paar keer diep adem om haar bonkende hart een beetje tot rust te

laten komen, en dook toen het water in. Ze zwom. Ze zwom heen en weer,

van het ene eind van het zwembad naar het andere, tot Wyatt vertrok.

Een goeie manier om van je stress af te komen, zei ze tegen zichzelf. Een

goeie manier om overtollige energie kwijt te raken.

Pas toen ze volledig uitgeput was, hield ze op met zwemmen. Ze hijgde

zwaar toen ze uit het zwembad klauterde, vlak bij de tafel waar de fles op

had gestaan. Terwijl ze zich afdroogde, zag ze dat het licht in zijn kamer nog

brandde. En ze zag ook dat hij de fles whisky had meegenomen.