HOOFDSTUK 10

 

 

 

Camillo werd met alle poespas van een Italiaanse begrafenis begraven. Tot haar grote opluchting merkte Shelagh dat er niet van haar verwacht werd dat ze zou meegaan. Alleen de mannen volgden de stoet. Maar ze moest wel naar de Mis in de Kathedraal waar ze bijna flauwviel door de doordringende geur van de wierook. Tot grote ergernis van de Contessa gaf Cesare toe aan Shelagh’s aandringen om Rita onder te brengen in de kloosterschool zodat ze niet zou worden blootgesteld aan alle pracht en praal van de begrafenis.

Shelagh ontdekte dat Cesare troost putte uit alle rituelen. Hij scheen vergeten te zijn dat Camillo zich schandelijk gedragen had, en verweet zich dat hij hem buiten de deur had gezet. Ze was blij dat hij bij zijn terugkeer in Genua zijn zoon niet had ontmoet.

De eerste nachten na het ongeluk had Shelagh wakker gelegen, hopend dat Cesare bij haar zou komen. Ze was van plan hem, met alle liefde die in haar was, te ontvangen. Ze was er zeker van dat als hij zou ontdekken dat ze nog maagd was, hij zou toegeven dat hij haar verkeerd beoordeeld had. Maar hij kwam helemaal niet. Hij nam niet meer notitie van haar dan van een meubelstuk. Evenmin herhaalde hij zijn wilde beschuldigingen, hij negeerde haar eenvoudig. Langzamerhand begon haar wens om zichzelf te rechtvaardigen te verdwijnen. De Contessa had op alle gebieden haar plaats ingenomen, en waarschijnlijk ging Cesare ’s nachts bij haar op bezoek. Hun slaapkamers lagen naast elkaar. Misschien had hij daardoor alle belangstelling voor haar verloren. Ongeduldig wachtte ze op het antwoord van de Moeder Overste.

Toen de brief eindelijk kwam, was hij van Zuster Joanna. De Moeder Overste was overleden. Mrs Barsini zou van harte welkom zijn als ze een paar weken wilde komen logeren, maar het klooster was geen vluchtplaats voor vrouwen die van hun mannen af wilden. Ze hoopte dat Shelagh nog eens goed over haar besluit wilde nadenken.

Haar enige toevluchtsoord was voor haar gesloten. Shelagh voelde zich wanhopig. Ze had echt van de Moeder Overste gehouden. Er bleef haar dus niets anders over dan naar Londen terug te gaan en werk te zoeken in het beroep waar ze voor was opgeleid. De gedachte aan een saai kantoor was echter allesbehalve aantrekkelijk.

Rita vond de discipline in de kloosterschool afschuwelijk. Shelagh beloofde echter haar ieder vrij weekend mee uit te zullen nemen. Cesare was het met haar eens, maar Beatrice stelde dat uitgaan te frivool was tijdens de periode van rouw. Shelagh wist niet hoe Beatrice werkelijk dacht over de zoon van Cesare, en of ze hem ooit ontmoet had.

‘Rita is nog maar een kind,’ zei ze heftig, ‘en ik wil niet dat ze zich ellendig gaat voelen. Ik wist trouwens niet dat u zich zo aangetrokken voelde tot Camillo.’

Verwijtend keek de Contessa haar aan.

‘Ik respekteer het verdriet van Cesare, en dat zou jij ook moeten doen.’

Shelagh haalde de schouders op en zei verder niets. Ze geloofde niet dat Cesare de Contessa de ware reden voor hun huwelijk onthuld had, en daar was ze hem dankbaar voor.

Rita vond het afschuwelijk om haar zwart te zien dragen. Ze wist nu dat Camillo dood was, maar dat deed haar niets.

‘Waarom doet iedereen zo vervelend om Cam?’ bleef ze vragen. ‘Niemand heeft zich de laatste tijd iets van hem aangetrokken, en nu al die drukte.’

Shelagh was het met het meisje eens.

Op een ochtend, toen ze uit school kwam en op het punt stond het huis binnen te gaan, kwamen Shelagh en Rita Cesare tegen.

‘Ah, Shelagh,’ begroette hij haar. ‘Ik ben blij dat ik je zie. De piccolina is neerslachtig, en ik vind het een goed idee als jullie samen wat vakantie gaan houden op Isola di Santa Lucia. Je ziet er trouwens zelf ook niet florissant uit.’

Het verbaasde haar dat hem dat was opgevallen. Alhoewel ze er naar snakte uit Genua weg te komen, was het Isola de laatste plaats waar ze heen wilde gaan. Er waren daar teveel herinneringen aan gelukkiger tijden. Bovendien voelde ze dat hij haar kwijt wilde om alleen met Beatrice te kunnen zijn.

‘Blijft de Contessa hier om... om voor jou te zorgen?’ vroeg ze liefjes.

‘Bea gaat natuurlijk naar haar eigen huis terug. Ze hoeft niet voor me te zorgen. Daar betaal ik mijn bedienden voor.’ De grijze ogen keken haar vragend aan. ‘Je zou dankbaar moeten zijn dat Bea jouw verplichtingen heeft over genomen.’

‘Oh, maar dat ben ik ook,’ antwoordde Shelagh vlug, ‘maar het verbaasd me dat je me met Rita weg wilt sturen, gezien de mening die je over me hebt. Ben je niet bang dat ik haar zal bederven?’

‘Na erover nagedacht te hebben, meen ik nu dat ik je verkeerd beoordeeld heb,’ zei hij stijfjes.

‘Dat heb je zeker,’ antwoordde ze heftig. ‘Ik heb er nooit een vrije moraal op nagehouden, Cesare.’

‘Nee, ik geloof dat ik dat verkeerd gezien heb. Je was zo... ongekunsteld toen ik je pas kende, en niet in staat tot bedrog. Ik schaam me ervoor, Shelagh, ik had wijzer moeten zijn. Alhoewel je jong bent, ben je toch een vrouw. Een vrouw met vrouwelijke behoeften, en je fout is voornamelijk mijn schuld geweest.’

‘Mijn... fout?’

Eerst begreep ze niet wat hij bedoelde, maar toen voelde ze de woede in zich opborrelen.

‘Bedankt voor je begrip. Cesare, voor iets wat ik niet gedaan heb. Wat ben je tóch een hypocriet! Al die drukte om Cam. Hemel, als je zou weten wat er van hem geworden was, zou je je dood schrikken.’

Zijn hand schoot uit en greep haar pols.

‘Heb je hem gezien?’

‘Inderdaad. Hij was de man die me die middag op straat kuste.’

Er kwam een verachtelijke trek om zijn mond. ‘Je stiefzoon?’

‘Ja. We hadden ons die relatie net gerealiseerd, en daarom kuste hij zijn matrigna, zoals hij me noemde. Vind je dat zo erg? Er wordt hier anders heel wat afgezoend.’

‘Je hebt me er nooit iets van verteld.’

‘Dat heb ik geprobeerd, maar je wilde niet luisteren. Ik heb de laatste tijd geen kans gehad om met je te praten. Je maitresse was steeds over de vloer.’

‘Hoe durf je over de Contessa als mijn maitresse te praten?’ Shelagh’s groene ogen begonnen te vonken.

‘Is ze dat dan niet?’

‘Zeker niet. Ik respekteer Bea.’

‘Maar mij respecteer je niet. Cesare, je doet me pijn.’

Hij keek naar haar smalle pols, en er speelde een wrede glimlach om zijn lippen. Cesare... Borgia, dacht ze, hij heeft de verkeerde achternaam.

‘Ik zal je veel meer pijn gaan doen dan alleen je pols, jij kleine duivelin,’ zei hij hees.

‘Bedankt voor de vriendelijke woorden.’

‘Vattene.’Hij liet haar pols los. ‘Vertel jij Rita dat jullie naar Venetië gaan?’

‘Maar ik heb nog niet gezegd dat ik zal gaan.’

‘Je zult gaan, al was het maar om bij mij weg te zijn. Ciao, Shelagh.’ Met grote passen liep hij naar zijn wagen.

Shelagh nam Rita voor de lunch mee naar een goedkoop restaurant waar het eten redelijk was. Cesare bleef doorgaan met haar de toelage te betalen, en ze zou dus voldoende geld hebben om het ticket naar Londen te betalen. Als ze voldoende zou verdienen, zou ze hem alles terug betalen.

Rita babbelde vrolijk over haar onderwijzers en vriendinnen. Haar afgod was op dit ogenblik een jonge non die godsdienstles gaf.

‘Ze heeft het gezicht van een heilige,’ verklaarde Rita, ‘en ze wordt nooit boos op ons. Niet alle zusters zijn zo. Ze schijnen een beetje zuur te worden als ze een poosje hier zijn.’

‘Dat verbaast me niets,’ zei Shelagh lachend. ‘Als je steeds met zo’n stelletje boeven moet optrekken.’

‘Oh, maar op school ben ik erg lief,’ protesteerde Rita. ‘Maar ik moet er niet aan denken tot de Orde te moeten toetreden. Tante Beatrice zegt dat mijn moeder een halve heilige was en dat ze daarom zo vroeg geroepen is. Misschien hield papa daarom niet zo erg van haar.’

‘Rita, zulke dingen mag je niet zeggen,’ riep Shelagh uit. ‘Hoe kom je erbij?’

‘Nou, hij praat nooit over haar, en heeft ook geen foto’s van haar staan. Iedereen, behalve tante Bea, weet dat hij haar om haar geld getrouwd is. Als ik volwassen ben, zal dat van mij zijn. Dan ga ik het zo snel uitgeven, dat mijn man alleen om mezelf van me zal moeten houden. Jij hebt geen geld, is het wel, Mama?’

‘Nee, ik heb geen geld,’ antwoordde Shelagh effen.

‘Dan is Papa dus met jou uit liefde getrouwd.’ Rita scheen vergeten te zijn dat ze met Camillo verloofd was geweest. ‘Je bent zo mooi, en je haar is geweldig,’ ging het kind verder. ‘Zia Bea zegt dat rood haar ordinair is, maar dat is niet waar. Al de beroemde Venetiaanse vrouwen hebben rood-goud haar.’

Nadat ze na een middag in de bioscoop Rita naar de kostschool had terug gebracht, merkte ze bij haar thuiskomst dat de atmosfeer volkomen veranderd was. Voor het eerst na Camillo’s begrafenis waren de gordijnen aan de voorzijde van het huis weer open.

Toen Shelagh haar kamer binnen ging, trof ze daar Concetta aan.

‘Wat wilde Signora voor het diner dragen,’ vroeg ze. ‘De Signor heeft gezegd dat hij thuis zal zijn.’

Goed zo, dacht Shelagh, na het diner krijg ik hem wel. Dan zal ik vertellen dat ik wel wil.

‘Dat zwarte ding natuurlijk,’ zei ze. Ze had pas een dunne zwarte jurk voor de avond gekocht, met een hoge kraag, en lange mouwen.

‘Ik dacht dat de Signora misschien voor de verandering iets wits zou willen dragen. Dat is iets anders dan felle kleuren, en de Signora ziet er zo lief uit in het wit.’

‘Dank je, Concetta, maar de Contessa krijgt een beroerte als ik iets anders dan zwart draag.’

‘De Contessa is naar haar eigen huis vertrokken.’

Verbaasd staarde Shelagh haar aan. ‘Echt waar?’

Het meisje giechelde. ‘De maestro kwam thuis voor colazione, en toen hebben ze ruzie gehad. Toen heeft ze Guido gevraagd een taxi te bellen en is gaan pakken. Toen ze weg was, hebben we alle gordijnen open getrokken.’

‘Dat heb ik gezien. De Contessa schijnt niet erg populair te zijn bij het personeel.’

Concetta haalde de schouders op. ‘Ze is ouderwets. Gaat u wit dragen, signora?’

Shelagh zei dat ze dat doen zou. Het was te goed om waar te zijn dat Beatrice vertrokken was. Kennelijk had Cesare zich, na haar opmerking, gerealiseerd dat hij reden tot geroddel gaf. Toen ze uit het bad kwam, zag ze dat Concetta de witte jurk had uit gehangen, die ze op haar eerste diner gedragen had. Eerst wilde ze iets eenvoudigers opzoeken, maar toen realiseerde ze zich dat dit de laatste keer zou zijn dat ze hem kon dragen. Ze droeg uitsluitend een smaragden hangertje als sieraad. Dat had ze al gehad voor de Barsini's in haar leven gekomen waren. In haar toekomst zou geen plaats voor juwelen zijn. Plotseling zag ze dat haar pols helemaal blauw was op de plek waar hij hem had vastgehouden. Ze bedekte de kneuzing met de briljanten armband.

Cesare kwam niet te voorschijn voor de gong geluid werd. Hij droeg een donkerblauw fluwelen jasje. Dat had hij niet gedragen toen Beatrice er was. De ontspanning na haar vertrek had zich kennelijk ook tot hem uitgestrekt.

Hij vroeg haar hoe Rita en zij de middag hadden doorgebracht. Ze vertelde hem dat ze naar de film waren geweest. De fotografie van die film was uitstekend geweest, maar de inhoud afschuwelijk sentimenteel.

‘Maar ze schijnt zich geamuseerd te hebben,’ eindigde ze.

‘Jij schijnt niet om sentimentaliteiten te geven?’

‘Nee, het is vals. Ik haat alle kunstmatigheid en oneerlijkheid.’

‘Inderdaad,’zei hij, en ze bloosde, zich herinnerend dat ze hem eens een hypocriet genoemd had.

Toen de maaltijd voorbij was, vroeg hij: ‘Zullen we in de salotto koffie drinken?’

‘Graag.’

Voor hem uit liep ze naar de zitkamer. Hij zette de televisie aan om het nieuws te zien, en maakte enkele opmerkingen óver de toestand in zijn land. Het meisje bracht het koffieblad en zette dat voor Shelagh neer.

‘Zet alsjeblieft dat ding uit,’ zei Shelagh scherp. ‘Ik wil met je praten.’

‘Bene, mia cara.’ Hij draaide de televisie uit, nam zijn koffie en ging tegenover haar in een stoel zitten. ‘Ga je gang.’

‘Ik wil weg gaan.’

‘Dat heb ik vanmiddag al voorgesteld. Venetië verwacht je.’

‘Nee, Cesare, ik bedoel voorgoed. Terug naar Engeland, werk zoeken.’

Hij keek haar strak aan. ‘Waarom?’

‘Is dat dan niet duidelijk,’ riep ze wanhopig uit. ‘Ons huwelijk is een lachertje. Je vertrouwt me niet en de Contessa is hier eigenlijk de meesteres. We kunnen er beter mee ophouden, dan kan zij haar rechtmatige plaats innemen.’

Cesare bleef haar strak aankijken, en toen hij sprak, klonk zijn stem ijskoud.

‘Zul je ooit volwassen worden, Shelagh? De waarheid is dat je jaloers bent op Bea omdat ze een moeilijke situatie het hoofd geboden heeft waar jij niet tegenop kon. Die arme vrouw schijnt zo’n obcessie voor je te zijn dat je wilt weglopen. Begrijp goed, als je naar Engeland vlucht, kom ik je niet halen.’

‘Dat verwacht ik ook niet van je. Ik ben serieus, Cesare, ik wil er een eind aan maken. Het gaat niet alleen om de Contessa, het is alles... Ik ben niet de juiste vrouw voor jou, ik ben eigenlijk niet eens je vrouw. Je bent met me getrouwd om... om mijn gezicht te redden. Dat was erg nobel van je, en ik ben je er dankbaar voor, maar het was een vergissing. Ik ben van plan naar mijn oude leven terug te gaan. Ik neem aan dat het je niet veel moeite zal kosten om het huwelijk ongeldig te laten verklaren omdat we niet ...je weet wel wat ik bedoel. Ik ga onmiddelijk weg.’

‘En wat doe je als ik weiger om je te laten gaan?’

‘Je kunt me niet hier houden tegen mijn wil,’ riep ze in paniek uit.

‘Misschien niet,’ zei hij glimlachend. ‘Maar ik zou die wil kunnen breken.’

‘Wat bedoel je?’ vroeg ze zwakjes. ‘Je gaat me toch niet opsluiten?’

‘Een intrigerend voorstel, maar wel middeleeuws. Toch zijn die oude gebruiken wel eens handig... de kuisheidsgordel bijvoorbeeld.’ Zijn ogen schitterden ondeugend, en Shelagh voelde zich boos worden.

‘Wees nu eens serieus. Cesare. Je mag er dan plezier in hebben om onzin te praten, ik weet echter dat ik een heel praktisch voorstel gedaan heb. We kunnen beter uit elkaar gaan.’

‘Dat ben ik helemaal niet met je eens, mijn kleine straaljager.’ Hij stond op, liep op haar toe, en trok haar in zijn armen. ‘Je bent erg provocerend als je boos bent. Ik kan de uitdaging niet weerstaan. Weet je wat het vervelende is? Je wordt verteerd door jaloezie voor die arme Bea en je vindt het afschuwelijk dat ik niet bij je geslapen heb. Bene, dat kan veranderd worden.’

‘Nee, Cesare, alsjeblieft,’ riep ze wild uit. ‘Daar zal niets mee opgelost worden.’ Ze probeerde zich uit zijn armen los te rukken. ‘Je houdt niet van me.’

‘Hou ik niet van je?’

‘Hoe... zou je dat kunnen?’

‘Dat is een verrassing, is het niet? Vooral omdat ik eraan twijfel of jij wel van mij houdt.’ Hij liet haar los en ze zonk terug in haar stoel. Hij ging op korte afstand van haar op de rand van de tafel zitten.

‘Luister, mia cara, je hebt me bekend dat je Camillo ontmoet hebt. Camillo van wie je zoveel gehouden hebt. Je moest hem echter vertellen dat je buiten zijn bereik lag, dat je nu in feite zijn stiefmoeder was. Waren jullie harten niet gebroken door dat lot?’

‘Niet in het minst,’ antwoordde Shelagh prompt. ‘Ik merkte dat ik niet meer om hem gaf. Wat hem betreft, hij wilde slechts via mij met jou in kontakt komen. Cam hield alleen van zichzelf. Ik heb er nu spijt van, maar ik heb geweigerd hem te helpen, maar ik... ik wilde hem niet meer zien. Het heeft me niets verbaasd dat hij dat ongeluk gekregen heeft, hij reed als een maniak.’

‘Dank je, zei Cesare ernstig. ‘Ik wilde alleen weten wat je nog voor hem voelde. Ik neem aan dat je de waarheid gesproken hebt.’ ‘Natuurlijk. Omdat je zo wantrouwend bent, zal ik je de hele waarheid vertellen, alhoewel ik niet denk dat jij het zult geloven. Wat ik voor Cam heb gevoeld, was geen liefde. Ik heb maar van één man gehouden, en dat ben jij. Ik... ik wilde niet van je houden, maar het is wel gebeurd, en nu zit ik ermee. Ik zal nooit van iemand anders kunnen houden.’ ‘Als koude Engelse ijsberg, verberg je die liefde onder een grote berg sneeuw?'

‘Oh, plaag me toch niet,’ riep ze wanhopig uit. Met een snik wendde ze het gezicht af. ‘Ik heb toch mijn trots. Jij wilde me niet hebben.’ ‘Wilde ik je niet hebben?’ riep hij uit. Hij greep haar bij de schouders en dwong haar hem aan te kijken. ‘Ik weet alles over Camillo, en wat er gebeurd is. Ik heb zijn gangen laten nagaan. Het heeft me wel pijn gedaan dat jij jezelf er niet toe hebt kunnen brengen om vertrouwen in me te hebben.’

‘Hoe kon ik? Die Contessa was toch steeds hier.’

"s Nachts was ik alleen in mijn kamer. Mijn vrouw heeft daar toegang, of was je soms bang Bea te zullen aantreffen?’ Shelagh bloosde en boog het hoofd. ‘Ik moet toegeven, Shelagh, dat Bea te veel van me verwacht heeft. Ik heb haar gezegd dat ik nooit voor de vierde keer zou trouwen, ik ben geen filmster. Maar ze bleef aanhouden.’

‘Maar je bent een getrouwd man,’ zei Shelagh ondeugend.

‘Maar ik heb eigenlijk nooit echt een vrouw gehad. Maria stierf toen ik twintig was, en Carlotta was altijd ziek. Ik weet in ieder geval dat jij gezond bent.’ Zijn blik viel op de armband aan haar pols. Hij schoof hem omhoog om de kneuzingen te ontdekken. ‘Heb ik dat gedaan? Ik ben een bruut geweest, maar die voortdurende teleurstelling heeft me wreed gemaakt.’ Hij boog het hoofd en drukte een kus op de blauwe plekken.

Naar het gebogen donkere hoofd kijkend, vroeg Shelagh:

‘Waarom dacht je in hemelsnaam dat Cam zelfmoord gepleegd had?’

Grinnikend keek hij haar aan.

‘Om jou een schok te bezorgen zodat je de waarheid zou vertellen. Ik heb een beter resultaat bereikt dan ik gehoopt had.’

‘Oh, jij duivelse Italiaan,’ riep Shelagh uit. ‘En nu heb ik me verraden, wat gaan we nu doen?’

‘Wat we gaan doen? Naar boven natuurlijk.’

Ze kreeg een hoogrode kleur.

‘Je hebt me veel te vergeven, mia cara, kun je grootmoedig zijn?’

‘Oh, Cesare, ik kan je alles vergeven.’

Met een lach in zijn blik keek hij op haar neer.

‘Zelfs als ik je zou vertellen dat ik met Bea naar bed ben geweest?’ ‘Wel... eh...’ Twijfelend keek ze hem aan.

‘Ik zweer je dat ik dat nooit heb gedaan.’ Hij trok haar in zijn armen. ‘Je bent de liefde van mijn leven, Shelagh. Wil je nog steeds naar Engeland terug?’

‘Nee, maar ik wil wel met vakantie naar het Isola, als jij tenminste meegaat.’

‘Dacht je dan dat ik je alleen zou laten gaan... nu?’

Hij trok haar dichter tegen zich aan en kuste haar op de mond. Later tilde hij haar op, droeg haar de trap op, de lange gang door en haar slaapkamer binnen. Buiten, in de fluwelen Italiaanse nacht werd Amore mia gezongen.