HOOFDSTUK 1

 

 

 

‘Mijn naam is Camillo,’ zei de jongeman. ‘Ben je pas aangekomen in Italië?’

Fronsend keek Shelagh Riordan haar vriendin Gillian aan. Ze waren inderdaad nieuwkomers. Vanmorgen waren ze in het Lido van Venetië aangekomen. Ze hadden gezwommen, en gekleed in minuskule bikinis lagen ze nu uitgespreid op het strand, in de hoop zo snel mogelijk een beetje bruin te worden. Er stonden flesjes met zonnebrandolie naast hen om het proces te bespoedigen. Shelagh’s blanke huid maakte dat ze zich opvallend voelde tussen de andere vakantiegangers met hun gebronsde ledematen. Ze was er zeker van dat iedereen merkte dat ze pas waren aangekomen. Gillian Dawson negeerde haar vragende blik en keek de jongeman met grote ogen aan. Toch was zijn smachtende blik op Shelag gericht. Ze waren gewaarschuwd voor de Italiaanse mannen. Dit was er wel een heel duidelijk voorbeeld van, en Shelag vond dat ze zo verstandig moesten zijn om hem af te wijzen. Maar hij zag er zo knap uit dat het haar moeite kostte. Zijn olijfkleurige huid was diepbruin, hij had gitzwart haar en prachtige donkere ogen. Hij had een regelmatig gezicht, en als hij lachte vertoonde hij een spierwit gebit. Voldoende aantrekkelijk om intieme relaties met hem gevaarlijk te maken. Dat weerhield haar ervan tegen hem te glimlachen.

Gillian had die reserves niet. Onderweg had ze toegegeven erop te hopen tijdens de vakantie een vriendje te zullen opdoen, bij voorkeur een Italiaan omdat die veel hoffelijker waren dan Engelse jongens. Deze zag er niet zo romantisch uit als zijn naam klonk en hij zou vast wel een vriendje hebben om het kwartet vol te maken.

‘Ja, we zijn nieuwkomers,’ antwoordde ze met een uitdagende glimlach. ‘We voelen ons echt vreemdelingen. Wil je niet bij ons komen zitten en ons vertellen wat we allemaal moeten gaan zien, en hoe we daar kunnen komen?’

Prompt liet Camillo zich tussen hen in op het zand zakken. Een beetje brutaal begon hij de beide meisjes op te nemen. Gillian had bruin haar, donkere ogen en een fris gezichtje, maar Shelagh was rood en haar rechte neus en ronde kin gaven haar gezichtje iets klassieks. De natuur was vriendelijk voor haar geweest, en had haar gezegend met donkere wenkbrauwen in plaats van de witte, die roodharigen meestal hebben. Haar grote ogen waren groen. Discreet sloeg ze die ogen neer toen de jongeman haar onbeschaamd begon op te nemen. Hij was op zijn buik tegenover hen gaan liggen om een beter uitzicht te hebben.

Zelfbewust reikte Shelagh naar haar badjasje, drapeerde het om zich heen, en begon haar rode haar te kammen. Ze had een badmuts gedragen en het was dus niet nat geworden. Het zat alleen in de war en hing nu om haar hoofd en schouders als een rood-gouden mist. Ze had geen woord gesproken en liet het voeren van het gesprek aan Gillian over. Die begon informatie over hun beiden te spuien. Ze logeerden in het dichtstbijzijnde hotel en waren met een groepsreis. Ze gaf vrijmoedig toe dat ze allebei werkende meisjes waren, die samen in Londen in een flat woonden en samen op vakantie gingen. Nee, papa en mama waren niet meegekomen. Engelse meisjes gaven er de voorkeur aan om zonder hun ouders op vakantie te gaan... een mededeling die Camillo deed fronsen.

‘Alleen hebben we meer vrijheid,’ verklaarde Gillian, ‘ouders kunnen soms verschrikkelijk lastig zijn.’

‘Jullie boffen dat jullie ouders zo inschikkelijk zijn,’ merkte Camillo droog op.

Shelagh had hem kunnen vertellen dat er niemand was die inschikkelijk kon zijn omdat ze wees was, maar ze vond het niet nodig dat te doen.

‘Als jullie alleen zijn, zal het me een genoegen doen om jullie alle... hoe noem je dat ook weer... bezienswaardigheden te laten zien,’ stelde Camillo voor. Hij sprak Engels zonder accent.

‘Dat zou heel aardig van je zijn,’ antwoordde Gillian. ‘We vinden het allemaal zo verwarrend. Het geld is anders en we spreken de taal niet... en zo.’ Ze maakte een verward gebaar.

Shelagh lachte sarkastisch. Tot dusver waren ze nog geen enkele moeilijkheid tegen gekomen. Dit was een populaire toeristenplaats waar iedereen wel een paar woorden Engels sprak, en overal waren gidsen die konden helpen.

‘Ik help jullie met alle genoegen,’ zei Camillo ernstig, maar een blik in zijn ogen verraadde dat hij Gillians plannen wel doorzag. ‘Vertel me eens hoe jullie heten.’

Gillian haastte zich dat te doen.

‘Cheela?’ vroeg hij, met een blik op Shelagh. De sh was te moeilijk voor hem om uit te spreken.

‘Ik noem haar altijd Shee.’

‘Chee? Nee, ik ga je Sancia noemen.’ Hij keek Shelagh doordringend aan, en ze glimlachte vaag.

‘Zoals je wilt,’ antwoorde ze onverschillig.

Toen noemde Gillian haar eigen naam.

‘Die ellendige Engelse namen. Ik ga je Giulia noemen.’

‘Ik vind het best,’ zei Gillian, ‘hoewel ik het geen geweldige naam vind.’

‘Jullie hebben dus al gezwommen,’ stelde Camillo vast, ‘wat willen jullie verder gaan doen?’

‘Bruin worden,’ zei Shelagh kort en bondig, en pakte het flesje met zonnebrandolie. Ze begon haar benen in te wrijven.

‘Eigenlijk is dat jammer,’ klaagde Camillo. ‘Die blanke huid is molta bella.’

‘Het geeft me het gevoel dat ik naakt loop,’ vertelde Shelagh hem. ‘Ik verbrand erg gauw,’ voegde ze eraan toe. Ze trok haar badjasje strakker om de schouders. Camillo’s blik was te vrijpostig.

Gillian begon zich nu ook in te wrijven.

‘Ik kan niet bij mijn rug,’ klaagde ze, de jongeman uitdagend aankijkend. Camillo wendde zich om.

‘Permette.’

Gillian overhandigde hem het flesje, en keerde hem haar rug toe. Hij begon haar schouders in te wrijven en Shelagh merkte op dat hij smalle handen met lange vingers had. Als hij dacht dat hij dat bij haar zou kunnen doen, dan zou dat een teleurstelling voor hem worden. Haar rug moest maar een dagje wachten met een zonnebad. Ze stak haar armen in de mouwen van haar badjasje en bond dat stevig dicht. Het was van groenwitte badstof waarvan de kleur precies bij haar ogen paste. Camillo’s bovenlichaam was breed en gebruind. Zijn schouders waren breed maar de heupen smal. Slechts gekleed in een klein zwembroekje zag hij eruit als een Grieks standbeeld. Ze vermoedde dat hij aangekleed zou tegenvallen. De smaak van de jonge Italianen was meestal te opzichtig.

Camillo’s bijstand ging vergezeld van gegiechel, en hij liet zijn vingers gebruik maken van iedere gelegenheid. Toen hij eindelijk klaar was, wendde hij zich tot Shelagh en merkte dat zij zich stevig in haar badjasje had gewikkeld. Ze had haar zonnebril opgezet, en alleen haar lange benen waren nog zichtbaar.

‘Moet ik jouw rug niet inwrijven?’

‘Nee, grazie,’ antwoordde ze, nonchalant het Italiaans woord gebruikend. ‘Ik heb voor vandaag voldoende in de zon gezeten.’

Er speelde een veelbetekenend glimlachje om haar mond.

‘Heel behoedzaam, signorina,’ zei hij spottend.

‘Ze is een beetje preuts,’ deelde Gillian hem pinnig mede. Ze wisten alle drie op wie zijn aandacht gevestigd was, en daar was ze gepikeerd over.

‘Scusi?’ Hij kende het woord kennelijk niet.

‘Op een afstand,’ beet Gillian hem toe. ‘Koel, zedig.’

Vol zelfvertrouwen glimlachte Camillo. ‘Dat is niet mogelijk met zulk haar.’

‘Laat de kleur van mijn haar je geen verkeerde indruk geven,’ zei Shelagh liefjes.

‘Ik, ik ben heel eerbiedig.’ Camillo keek of hij gekwetst was. Zijn ogen begonnen echter te stralen. ‘Ik vind het heerlijk als meisjes niet gemakkelijk te verleiden zijn.’

‘Oh, is dat zo.’ Gillian pakte haar badjasje, een veelkleurig ding, en begon het aan te trekken. ‘Met een ijsberg valt echter weinig te beginnen.’

De Italiaan lachte en keek haar smachtend aan.

‘Ik heb je rug ingewreven,’ hielp hij haar herinneren.

‘Dat zegt niets,’ antwoordde ze, en stond op. ‘Wel, wat zullen we gaan doen? Heb je een voorstel?’

Camillo stelde voor om naar het centrum van Venetië te gaan om koffie te drinken op het Piazza San Marco.

‘Dat houdt in dat we met een motorboot zullen moeten gaan.’ Shelagh keek twijfelachtig naar de mistige kerkspitsen aan de andere kant van het water. ‘We hadden gedacht om daar morgen naar toe te gaan en er dan de hele dag door te brengen.’

‘We kunnen dat water in minder dan geen tijd zonder enige moeite oversteken. Mijn boot ligt op me te wachten.’

‘Je eigen boot?’ vroeg Gillian onder de indruk. ‘Super! Laten we gaan.’

‘We zullen toch eerst iets moeten aantrekken,’ stelde Shelagh vast. ‘Moet dat?’ Gillian keek vragend naar Camillo.

Een beetje geschrokken keek hij haar aan. Hij had niet verwacht een paar half naakte meisjes naar de stad te zullen moeten begeleiden. Als het op kleding aankwam, waren de Italianen wat konventioneler dan de toeristen.

‘Er zullen daar veel mensen zijn,’ vertelde hij. ‘Ik moet ook iets gaan aantrekken. Ik kom jullie over een kwartier wel aan het hotel afhalen om jullie naar mijn boot te brengen. Zijn jullie het daar mee eens?’ Gillian lachte en zei dat het akkoord was. Toen gaf ze hem de naam van het hotel. In de kamer die ze deelden, trok ze een spijkerbroek en een T-shirt aan, maar Shelagh zocht een wit jurkje uit en zette een grote, witte hoed op.

‘Vanwege wat is dat?’ vroeg Gillian fronsend.

‘Ik denk wel dat je nieuwe vriend dat zal kunnen waarderen.’ ‘Helaas niet mijn vriend. Ik vrees dat ik niet in aanmerking kom. Je zult hem toch niet zo ijzig koel behandelen, is het wel, Shee? Ik heb zo’n idee dat ons iets goeds te wachten staat.’

‘Ik beloof je dat ik me niet als een ijsberg zal gedragen,’ gaf Shelagh toe. ‘Maar ik geloof dat we hem niet al teveel moeten aanmoedigen. Ik heb er zo’n idee van dat die Italiaanse jongens geen katjes zijn die je zonder handschoenen kunt aanpakken.’

‘Als we maar bij elkaar blijven, zal hij weinig kunstjes kunnen uithalen,’ verklaarde Gillian. ‘Maar wil je dan geen plezier maken?’ Verontwaardigd haalde Shelagh de neus op. ‘Het hangt ervan af wat je onder plezier verstaat. Misschien heeft Signor Camillo daar heel andere gedachten over.’

‘Oh, we zien wel,’ antwoordde Gillian scherp. Ze gingen naar buiten om hem te ontmoeten.

Camillo stond op het terras voor het hotel te wachten. Hij zag er goed uit in zijn perfekt gesneden kostuum. Er kwam een vreemde glans in zijn ogen toen hij Shelagh zag in haar nauwsluitende witte jurkje. De grote hoed overschaduwde haar gezichtje en de voeten staken in witte sandaaltjes. Zachtjes mompelde hij voor zich uit:

‘Bellissima!’

‘Welke kant gaan we op,’ vroeg Gillian ongeduldig. Hij zag haar amper staan, alhoewel ze zelf vond dat ze er heel wat uitdagender uitzag dan Shelagh.

‘Wilt u me maar volgen, signorina.’ Hij leidde hen naar de waterkant waar zijn boot, een glanzende motorsloep, gemeerd lag onder toezicht van een jongen die hij als Beppo aansprak. Bij hun nadering was de jongen aan wal gesprongen. Met haar blik op de boot gevestigd, fluisterde Gillian tegen Shelagh:

‘Wel, wel, wat hebben we nu opgepikt? Een milionair?’

‘Ik hoop niet dat hij een casanova is,’ fluisterde Shelagh terug. Ze had besloten dat ze zichzelf niet zou toestaan teveel betrokken te raken bij Camillo, maar ondanks alles beroerde de gloed in zijn ogen haar toen hij haar de hand toestak om haar aan boord te helpen. Er liep een rilling van opwinding langs haar rug. Ze hield zich voor dat hij ieder knap meisje galant zou behandelen en probeerde er niet blij om te zijn dat hij zich meer tot haar aangetrokken voelde dan tot Gillian.

Ze nam plaats op de zachte kussens en hij ging tegenover haar en Gillian zitten zodat hij haar goed kon zien. Zijn blik bleef voortdurend op haar gericht. Beppo ging achter het stuur staan en de boot schoot het kanaal op dat het Lido van het centrum van de stad scheidde. Ze legden aan bij het Molo. Shelagh was verrukt toen ze het oude paleis van de Doges zag. Camillo gaf Beppo opdracht de boot mee te nemen en over een uur terug te komen. Hij leidde hen naar de gouden voorgevel van de Duomo San Marco terwijl witte duiven over hun hoofden fladderden. Ze namen plaats op het terras van een café van waaruit ze de voorbijgangers konden gadeslaan.

Terwijl ze een glas ijskoude koffie met room dronken begon hij hen verder te vragen. Ze vertelden hem verdere bijzonderheden over hun werk, ze waren allebei typiste, en over hun kleine flatje. Respektabele Italiaanse meisjes, vertelde hij hen, stonden altijd onder kontrole van hun ouders.

‘Maar jullie zijn de nieuwe generatie van de vrijheid,’ stelde hij vast, en keek veelbetekenend.

‘Alleen dan dat we onafhankelijk zijn,’ antwoordde Shelagh snel. Ze keek hem strak aan. ‘We houden er geen vrije moraal op na.’

Gillian maakte een protesterend gebaar. Ze was het met haar vriendin eens, maar dacht dat ze het misschien niet zo duidelijk had moeten stellen.

Het was niet de eerste vakantie die de meisjes in het buitenland doorbrachten. Ze waren ook in Spanje geweest en daar had Shelagh gemerkt dat het strikt noodzakelijk was om haar vriendin in de gaten te houden. Ze voelde niets voor moeilijkheden met deze knappe vreemdeling. Als ze dus duidelijk liet blijken dat zij niet beschikbaar waren, zou hij hen net zo snel weer laten vallen als hij hen had opgepikt. Tenminste, als verleiden zijn doel was geweest.

Galant antwoordde hij: ‘Ik zou jullie niet durven beledigen door te suggereren dat jullie dat wel zijn, maar wat is een vakantie zonder l’amore?’ Er was een blik in zijn ogen gekomen, die aangaf dat hij haar niet helemaal geloofde.

‘Erg plezierig,’ vertelde Shelagh hem kalm. ‘Ik ben niet vatbaar voor indrukken.’

‘Nee, alleen wreed.’ Hij vestigde zijn aandacht op Gillian die wat toeschietelijker was.

Shelagh keek toe hoe haar vriendin gretig zijn toenadering beantwoordde. Als Gillian echt onder zijn invloed zou komen, dan kon ze weinig anders doen dan zich voorbereiden op het troosten, want dat zou er onvermijdelijk een gebroken hart volgen. Ondertussen zou ze zich dan zelf moeten gaan amuseren. Ze voelde zich een beetje buiten gesloten en daarom ging ze de voorbijgangers zitten bekijken. De jongens liepen half naakt en de meisjes droegen niet meer dan een bikini-topje op een rok of een lange broek. De ouderen waren goed gekleed maar hadden het wel warm.

Tijdens een tijdelijke stilte kwam er een man uit het gebouw tegenover hen en liep in hun richting. Door zijn authoriteit schenen de mensen voor hem opzij te gaan. Shelagh had een goed zicht op de rechte aristocratische figuur die gekleed was in een licht kostuum. Alhoewel zijn eerste jeugd voorbij was, was hij nog steeds vlug en behendig. Het deel van zijn gezicht dat ze onder de brede panamahoed kon zien, was gladgeschoren. Hij had een vastberaden mond en kin.

Camillo keek plotseling op en slaakte een kreet.

‘Dio mio, mio papa!’

Toen de oudere man bij hen kwam, sprong hij op. Shelagh zag hem aarzelen, toen wendde hij zich tot hem en maakte in het Italiaans een opmerking.

Camillo glimlachte alsof hij een reprimande verwacht had, inplaats van een komplimentje.

‘Mijn vader wil graag met jullie kennis maken,’ zei hij tegen de meisjes. ‘Papa, dit zijn Sancia en Giulia.’

‘Italiaans?’

‘Nee, papa dat is mijn versie van hun moeilijke namen. Dames, mag ik jullie mijn vader voorstellen, Signore Cesare Barsini.’

Met een zwierig gebaar nam Signore Barsini zijn hoed af en maakte een buiging. Zijn haar was gitzwart en had de neiging tot krullen. Hij had dikke wenkbrauwen en tot haar verbazing zag Shelagh dat die grijs waren. Hij had het hoofd van een Romeinse keizer en het stond arrogant op zijn brede schouders. Camillo’s houding was eerbiedig; hij was kennelijk trots op zijn vader. Cesare Barsini schonk Gillian een vluchtige blik, maar zijn ogen bleven gevestigd op Shelagh. Toen ze zijn doordringende blik ontmoette, voelde ze zich niet op haar gemak. Er sprak een vraag uit alsof hij zich afvroeg hoe en waarom ze zich door zijn zoon had laten oppikken. Ze kreeg ook sterk de indruk dat dit niet de eerste keer was dat hij Camillo was tegen gekomen in gezelschap van vreemde vrouwen en dat hij het geen kompliment vond voor die vrouwen in gezelschap van zijn zoon te zijn.

‘Zoals gewoonlijk heeft Camillo blijk gegeven van een goede smaak,’ zei hij vleiend. Zijn stem klonk diep, aangenaam en zonder het minste accent.

Gillian grinnikte, maar Shelagh kreeg een kleur en wendde het hoofd af. Ze wilde hem vertellen dat het niet haar gewoonte was om met vreemde mannen mee te gaan, maar haar gewoonten zouden hem niet interesseren.

Camillo wees op een vrije stoel. ‘Komt u bij ons zitten, papa?’

Cesare schudde het hoofd. ‘Je kunt me missen als kiespijn,’ zei hij met een wrange glimlach. ‘Trouwens, ik moet er vandoor. Ciao.'

Hij maakte een buiging en zette zijn hoed weer op. Opnieuw bekeek hij Shelagh onderzoekend. Toen liep hij weg.

‘Waar diende dat voor?’ vroeg Gillian. ‘Inspektie van de troepen?’

Camillo grinnikte. ‘Papa vindt het leuk mijn vriendinnen te leren kennen,’ zei hij. ‘Hij schijnt Shelagh wel te mogen. Hij bewondert haar rode haar, net als ik.’

‘Dat is anders nauwelijks te zien onder die hoed,’ merkte Shelagh op, nog steeds onder invloed van de doordringende blik. ‘En ik ben bang dat je het mis hebt. Aan zijn uitdrukking te zien, mag hij me helemaal niet.’

‘Ónmogelijk,’ riep Camillo uit. ‘Hij was een en al bewondering. Ik ben blij dat hij weg is, anders word ik nog jaloers.’

‘Doe niet zo idioot!’ Shelagh ergerde zich. Toen werd ze zich ervan bewust dat ze grof geweest was.

‘Wonen je ouders ook in Venetië?’

‘Mijn moeder is dood,’ antwoordde Camillo kortaf.

‘Oh, neem me niet kwalijk.’

‘Het heeft geen zin om te treuren, ik heb haar nooit gekend. Ze is bij mijn geboorte gestorven, en papa is hertrouwd.’

'Je hebt dus een stiefmoeder?’

‘Niet meer. Ze is ook gestorven. Papa heeft pech gehad in zijn huwelijken. Ik heb nog een halfzusje, dat is alles... maar genoeg voor mij.’ Veelbetekenend keek hij Shelagh aan. ‘Heb je soms een vriendje in Engeland? Ben je daarom zo afstandelijk?’

‘Nee, ik heb geen vriendjes,’ antwoordde ze. Ze wilde dat het wel zo was, dat zou toekomstige komplikaties kunnen voorkomen.

‘Je bent dus... vogelvrij?’ vroeg hij triomfantelijk.

Ze glimlachte. ‘Zo zou je het kunnen stellen... maar ik ben vast van plan dat te blijven ook.’

‘Chio lo sa!’ riep hij uit.

Zich uitgesloten voelend, ging Gillian onrustig op haar stoel zitten wippen.

‘Als jullie klaar zijn met elkaar in de ogen te kijken, wat gaan we dan doen?’ vroeg ze. ‘Ik wil in een gondel, dat hoort er toch bij als je in Venetië bent?’

Ze huurden een gondel. Camillo stond erop als hun gids op te treden en ook om met hem te gaan lunchen. Shelagh was een beetje teleurgesteld over Venetië. Alhoewel de oude paleizen nog steeds mooi waren, zag de stad er verwaarloosd en armoedig uit. Er waren veel teveel bezoekers en overal stonk het naar benzine en dieselolie.

‘Ik geef zelf de voorkeur aan het moderne en nieuwe,’ zei Camillo. ‘De Barsinis bezitten een eiland in de archipel. Er liggen veel eilandjes in zee. Daar sluit papa zich op met zijn boeken en muziek. Ik ga er niet vaak naar toe, het is me te treurig.’

‘Misschien treurt hij om zijn vrouw.’

Camillo haalde de schouders op. Dat is een oud verhaal. Nee, hij verkiest nu eenmaal zo te leven. Het vuur van de jeugd is in hem dood gegaan, in mij is het nog springlevend.’

Verliefd keek hij de meisjes aan.

‘Daar zou ik maar niet te zeker van zijn,’ zei Gillian onverwacht. ‘Je vader is nog niet oud. Hij leek me tot van alles in staat.’ Ze giechelde.

‘Het is waar wat ik zeg,’ hield Camillo vol. ‘Er zijn voldoende vrouwen die graag zijn eenzaamheid zouden verlichten en een moeder zouden willen zijn voor zijn figlia. Mijn zusje Margarita is nog een kind, maar hij is ongevoelig voor hun listen.’

Nu beide huwelijken zo tragisch geëindigd waren, was hij misschien wel bang om het nog eens te proberen, dacht Shelagh, maar toch zag hij er nog sterk en energiek uit. Ongetwijfeld zou een vrouw zijn eenzaamheid daar op dat eiland wel met hem delen. Omdat zijn zoon er zelden kwam, hoefde hij dat niet te weten. Ze vermande zich. Waarschijnlijk zou ze Cesare Barsini nooit meer ontmoeten, en zijn levenstijl ging haar niets aan. Toch had zijn verschijning een blijvende indruk op haar gemaakt. Maar op het moment was het belangrijker zich de zoon van het lijf te houden, die vast besloten was de kennismaking voort te zetten. Hij wist dat er die avond in het hotel gedanst zou worden en gaf te kennen van plan te zijn zich vanavond bij hen te voegen.

‘Ik kan fantastisch walsen,’ schepte hij op.

‘Ken je geen modernere dans?’ vroeg Gillian.

‘Ecco, ik ken ze allemaal, maar ik houd het meeste van de wals. Het is zo romantisch om je partner in je armen te houden op het geluid van zachte muziek.’

‘Inderdaad,’ gaf Gillian toe, ‘maar je kunt ons niet allebei tegelijk in je armen houden.’

‘Daar wordt voor gezorgd,’ verklaarde hij. ‘Ik zal nog een uitstekende danser meebrengen, dan zijn we allemaal tevreden.’

‘Nu heb je het voor elkaar,’ klaagde Shelagh, toen hij hen in het hotel had achter gelaten voor een siësta. ‘Nu zullen we twee Italiaanse mannen het hoofd moeten bieden, en het zal veel moeilijker worden als we in twee paren verdeeld worden.’

‘Stel je niet aan,’ beet Gillian haar toe. ‘Het is wel duidelijk dat Cassanova het oog op jou heeft laten vallen. Ik voel er niets voor om de hele avond voor muurbloempje te spelen. Als hij met net zo’n knappe vent te voorschijn komt als hij zelf is, zal ik geen bezwaar maken. Als hij me met die fluwelen ogen aankijkt, smelt mijn hart.’

‘Als je er maar rekening mee houdt dat zijn enige doel is om je in bed te krijgen,’ waarschuwde Shelagh haar.

‘Ik geniet er van om met vuur te spelen,’ zei Gillian.

‘Dan is het je eigen schuld als je je brandt.’

‘Schei toch uit,’ riep Gillian. ‘Je praat als iemand uit de Victoriaanse tijd. We zijn op vakantie, Shee, en ik wil plezier maken.’

De vriend was bijna net zo knap als Camillo en heette Alonso. In zijn bijzijn werden Camillo’s manieren tegenover Shelagh bezittelijk. Het werd Alonso heel duidelijk gemaakt dat hij zijn rol te spelen had met Gillian, en na een paar smachtelijke blikken op Shelagh’s rode haar, accepteerde Alonso zijn lot. Gillian zag er erg leuk uit in haar kleurige, wijde jurkje, maar Shelagh in haar goudkleurige japonnetje, met het haar los op de blanke schouders, was in staat het hart van iedere man in vuur en vlam te zetten. Camillo vertelde haar dat op de vleiende toon.

De muziek en zijn aanwezigheid wonden haar op en zijn aanrakingen deden haar sidderen. Hij was de knapste man in de hele zaal. Hij droeg een zwarte broek en een wit smoking jasje en had een houding die de meeste mannen ontbrak. Nu ze zijn vader gezien had, vermoedde ze dat hij uit een aristocratische familie kwam. De gedachte verstoorde haar want geen enkele Italiaan van aristocratische afkomst kon eerlijke bedoelingen hebben met een Londens typistetje. Dat de andere meisjes uit hun groep jaloers waren op haar knappe partner, deed haar plezier.

Ze zorgde ervoor dat hij eenmaal met Gillian danste, volhoudend dat dat alleen beleefd was, maar hij verliet haar met duidelijke tegenzin. Alonso, verrukt door de wisseling van partners, benijdde zijn vriend om zijn vriendinnetje.

‘Had ik je maar als eerste ontmoet,’ zuchtte hij.

Alonso stond haar een beetje tegen. Hij had dezelfde amoureuze charme als Camillo. Alhoewel de meeste jongelui los dansten, gaf de Italiaan er de voorkeur aan te dansen op een wals of een foxtrot, als de muziek dat toeliet. Net als Camillo verklaarde ook Alonso: ‘Als ik dans, houd ik ervan mijn meisje in mijn armen te houden.’

‘Zeker als ze eruit ziet als jij,’ voegde hij er aan toe. Zijn Engels was niet zo goed als dat van zijn vriend. Het was een opluchting voor Shelagh toen Camillo weer bij haar terugkwam. Als ze dan tegen een mannelijke boezem gedrukt moest worden, dan maar liever tegen de zijne. De hoge ramen van de zaal stonden wijd open, en buiten schitterden de sterren. Van tijd tot tijd verdwenen er paartjes naar buiten, maar ondanks Camillo’s aandringen, weigerde Shelagh naar buiten te gaan.

‘Ik wil je ijs laten smelten,’ zei hij toen bot.

‘Ik ben nog niet klaar om dat te laten smelten,’ antwoordde ze. ‘Uiteindelijk heb ik je vanmorgen voor het eerst ontmoet, Camillo... je gaat een beetje te snel.’

‘Is dat zo?’ Hij keek haar onderzoekend aan. Ze zaten in een hoek van de zaal onder een palm. ‘Het leven is maar zo kort, kleintje,’ legde hij uit. ‘Ik wil de goede dingen een beetje te snel binnenhalen.’ Hij glimlachte charmant. ‘Maar we zullen wachten tot je me wat beter kent, misschien ga je me dan vertrouwen. Nu ben ik nog, zoals jullie dat noemen, een grote, slechte wolf, nietwaar?’

‘Wel...’ Ze aarzelde, want dat was precies wat ze gedacht had.

‘Dan zal ik me netjes moeten gedragen.’ Hij zuchtte. ‘Maar je komt toch morgen wel, si? Dan gaan we een heel eind rijden in mijn wagen, zonder je vriendin.’

‘Ik kan Gill niet alleen laten,’ protesteerde Shelagh. ‘We zijn samen op vakantie, dat zou niet eerlijk zijn.’

‘Alonso zal wel voor haar zorgen,’ zei hij arrogant.

‘Luister eens, je kunt niet alles krijgen zoals je het hebben wilt. Misschien voelt Gill er wel niets voor om met je vriend te worden afgescheept. Als we ergens heen gaan, gaan we samen.’

Hij keek haar ondeugend aan. ‘Het regelt zichzelf wel.’

Dat deed het ook. Of liever gezegd, Camillo regelde het. In de dagen die volgden, organiseerde hij verschillende excursies en onveranderlijk merkte Shelagh dat ze door hem begeleid werd. Er was altijd iemand voor Gillian beschikbaar, als het Alonso niet was, dan was het wel een andere jongeman. Steeds weer zat Shelagh naast hem in de wagen.

‘Hebben jullie een verhouding?’ vroeg Gillian haar op een avond aan het eind van de eerste week.

‘Je weet heel goed dat dat niet zo is. Ik heb steeds geweigerd om alleen met hem uit te gaan.’

‘Hij begint prikkelbaar te worden,’ waarschuwde Gillian haar. ‘Je zult wel spoedig het onderspit moeten delven. Hij kijkt je aan of hij je wil opeten, en hij moet heel wat geld besteed hebben aan ons. Daar zal hij iets voor terug verwachten.’

Shelagh had zich ook zorgen gemaakt over al dat geld waarmee hij roekeloos gesmeten had, maar ze antwoordde verontwaardigd: ‘Waarom twijfel je toch aan zijn motieven. Hij zegt dat hij eenzaam is, dat een meisje hem in de steek heeft gelaten. Bovendien is hij ook met vakantie en heeft hij plezier in ons gezelschap.’

Dat had Camillo haar verteld, maar ze geloofde hem maar half. Welk meisje zou een rijke, knappe jongeman in de steek laten, behalve dan als hij meer gevraagd had dan zij bereid was te geven. Ze was nog nooit eerder verliefd geweest, maar nu was ze aardig onderweg. Ze wist dat er geen toekomst voor hen zou zijn; het was slechts een vakantieliefde die onder geen enkele voorwaarde uit de hand mocht lopen.

De crisis kwam tijdens een tocht naar de glasfabrieken van Murano. Omdat ze de hitte te overweldigend vond, mompelde Shelagh een excuus en ging naar buiten, terwijl de rest van het groepje binnen bleef. Vrijwel onmiddellijk kwam Camillo bij haar.

‘Het zal in de bergen heel wat koeler zijn,’ stelde hij vast. ‘En de meren zijn schitterend. Ga je met me mee om samen een paar dagen ervan te genieten? Alleen jij en ik, carissima, zonder die vermoeiende vrienden.’

‘Het klinkt heerlijk, Camillo, maar het is onmogelijk,’ antwoordde Shelagh rustig.

‘Als men verliefd is, is alles mogelijk.’

‘Doe niet zo absurd. In een paar dagen kun je niet verliefd worden.’ Haar hart was sneller gaan kloppen.

‘Maar dat ben ik wel,’zei hij zachtjes. ‘En jij ...vind jij mij aardig, si?’

‘Camillo, ik mag je graag, maar ik kan niet... ik bedoel, ik ben een net meisje. Als je zoiets van me verwacht, dan vrees ik dat je je tijd en geld verspilt.’

‘Maar je zou toch niet willen datje me nooit meer zou zien?’

‘Dat is geestelijke chantage,’ vertelde ze hem met een zuur glimlachje. ‘Ik zou het jammer vinden als ik je nooit meer zou zien, maar ik kan je niet meer dan vriendschap geven. Als dat niet genoeg is, dan moeten we afscheid nemen.’

Ze kon het trillen van haar stem niet onder controle krijgen. Ze realiseerde hoe verschrikkelijk ze hem zou missen.

‘Je bent bang, is het niet?’ vroeg hij zachtjes. ‘Je hebt geen ervaring met de liefde. Laat mij het je leren.’

Hij trok haar in zijn armen, maar met alle kracht duwde ze hem van zich af.

‘Nee, Camillo, nee, alsjeblieft,’ riep ze in paniek uit.

‘Voor wie bewaar je jezelf? Voor een man in Engeland?’ vroeg hij verwijtend.

‘Voor mijn man, als ik die ooit krijg,’ antwoordde ze eenvoudig.

‘Maar je hebt gezegd dat je nog vrij was.’

‘Ja misschien komt er vandaag of morgen iemand. Oh, Camillo, kun je het dan niet inzien. Je maakt dat ik me zo goedkoop voel.’

Hij keek haar verdrietig aan. ‘Het is erg vreemd. Ik dacht dat Engelse meisjes... toeristen... liefde verwachtten als onderdeel van hun reis.’

Daar was ze niet verbaasd over na de manier waarop Gillian de mannen had aangemoedigd.

‘Misschien wel, maar ik behoor daar niet toe,’ zei ze rustig.

Hij kwam naar haar toe en nam haar gezicht tussen zijn handen. Het was of hij tot in haar ziel wilde kijken.

‘Si!’ riep hij heftig uit. ‘Jij bent anders... je bent puur, onwetend en onschuldig, ondanks alle vrijheid.’

‘Dank je wel,’ zei ze blozend.

Hij liet de handen vallen en keerde zich fronsend om.

‘Ik heb pech gehad.’

Toen ze zijn droeve gezicht zag, zonk Shelagh de moed in de schoenen. Bijna ging ze door de knieën. Een paar dagen alleen met hem in de Italiaanse Alpen zou hemels zijn, maar wat zou er daarna komen? Hij zou haar wanhopig achterlaten want ze wist dat ze niet zo gemakkelijk haar hart kon schenken.

‘Maar ik houd van je... wat moet ik beginnen?’

Ze bracht het pijnlijke alternatief onder woorden.

‘Het zou het beste zijn als we elkaar niet meer zouden ontmoeten.’

‘Ah, mijn hartje.’ Hij greep haar handen weer en begon haar vingers te kussen. ‘Amore mia,’ mompelde hij met schorre stem. ‘Amore mia.'

Op dat moment kwam de rest van het gezelschap naar buiten, en Camillo liet haar handen los.

‘Ik vind er wel iets op verzekerde hij haar, en ging zijn vrienden begroeten.

Hij maakte geen plannen voor de volgende dag, en verscheen ook ’s avonds niet. Gillian en Shelagh dansten met de andere hotelgasten, maar Shelagh’s blik dwaalde steeds naar de ingang van de zaal om de lenige gestalte in zwart en wit te ontdekken. Een Engelse jongen, deelnemer aan de reis, meende zich vrijheden te kunnen veroorloven, en ze gaf hem een klap in het gezicht. Dat bedierf haar avond en ze ging buiten in het donker zitten waar ze het geruis van de zee kon horen en de lichtjes van Venetië kon zien. Was ze echt verliefd op Camillo of was ze slechts onder invloed van zijn knappe verschijning? Ze wist het niet, maar ze wist wel dat ze hem verschrikkelijk miste.

De volgende ochtend was er geen teken van Camillo of zijn vrienden te bespeuren. Shelagh en Gillian gingen samen zwemmen.

‘Is er in Murano iets gebeurd?’ vroeg Gillian.

‘Alleen het onvermijdelijke,’ antwoordde Shelagh. ‘Ik was niet van plan om mee te spelen.’

‘Vind je niet dat je afschuwelijk ouderwets bent?’ vroeg Gillian. ‘Hij zou een geweldige aanbidder zijn, daar ben ik zeker van. In de tegenwoordige tijd neemt niemand je zoiets toch kwalijk. Je mist erg veel door zo preuts te zijn.’

‘Ik zou het niet kunnen,’ vertelde Shelagh haar. ‘Om opgepikt te worden, en aan mijn lot over gelaten te worden... een vakantie affaire... ik ben ervan overtuigd dat liefde meer inhoudt.’

‘Je zult hem verliezen,’ waarschuwde Gillian.

‘Dat is al gebeurd,’ zei Shelagh grimmig. ‘Laten we gaan zwemmen.'’

Later, toen ze op het strand lagen, kwam hij opdagen. Haar lichaam begon al verrukkelijk bruin te worden. Een gouden meisje met een tint van de herfst in haar haar. Met een handdoek om de schouders kwam Camillo naast haar staan. Zijn blik gleed over haar lange, blanke benen. Ongelovig staarde Shelagh hem aan. Ze had niet verwacht hem te zullen terugzien. Zou hij gekomen zijn om nog een kansje te wagen, en zou ze hem kunnen weerstaan?

‘Afgelopen nacht heb ik nagedacht.’ vertelde hij haar. Dramatisch spreidde hij de armen en toen kwam er een triomfantelijke blik in zijn ogen. ‘Ik heb het antwoord gevonden. We kunnen maar één ding doen, want ik zou het niet kunnen verdragen je te moeten verliezen.’

Hij ging op zijn hurken naast haar zitten. ‘Carissima, we moeten gaan trouwen.’