HENK APOTHEKER
De truc
'Met honderd gulden naar binnen, en een kwartier later met honderd vijfentwintig naar buiten. Geen risico's. Iets voor jou?'
Een paar weken geleden had ik Marloes voor het eerst gezien in mijn stamkroeg en sindsdien spookte ze door mijn hoofd. Verder dan het uitwisselen van vriendelijke blikken waren we niet gekomen, maar nu zat ze opeens tegenover me, en als ik mijn hand een centimeter naar voren zou schuiven zou ik de hare raken. Donkerbruine ogen had ze, met een prettig lichtje erin.
'Dat klinkt aantrekkelijk,' hoorde ik mezelf zeggen. Ze glimlachte en schudde haar bruine krullen naar achteren. Ik keek naar het nepdiamantje op haar neusvleugel.
'En het is niet eens verboden, dat is het mooiste.'
Luid en duidelijk ging er in mijn hoofd een alarm af, maar ik wist dat ik het zou negeren. Ze vertelde haar plan. Het was perfect.
'Hoe kom je op zo'n idee?'
'Doet er niet toe, als het maar
werkt.'
De volgende avond betrad ik voor het eerst van mijn leven een Golden Ten-casino. Ik voelde me opgelaten in mijn nette pak, maar Marloes gaf me een hand en liep naar de garderobe. Ze zag er prachtig en zelfverzekerd uit.
De Golden Ten-casino's hadden een truc om klanten te lokken. Bij het wisselen van de eerste honderd gulden kreeg je voor honderd vijfentwintig gulden speelmunten. Een premie van vijfentwintig gulden in gemerkte fiches die niet inwisselbaar waren. Je móést ermee spelen.
Marloes had een methode om de gemerkte fiches toch om te wisselen voor gewone. Deze truc, waarvoor twee personen nodig waren, kon in ieder casino één keer per avond worden uitgevoerd.
In de rokerige speelzaal stonden drie mahoniehouten speeltafels op namaakperzen. Nog nooit had ik op zulk dik tapijt gelopen. Marloes trok aan mijn schouder.
'In de stad zijn vier casino's. Dat is een honderdje per avond,' fluisterde ze in mijn oor. Haar adem veroorzaakte een aangename tinteling die ik voelde tot in mijn tenen.
Een meisje in een zwart-wit uniform wisselde de honderd gulden uit mijn huishoudpot met onthutsende onverschilligheid in voor schijfjes blauw plastic. We kozen een tafel. Toen ik de fiches op het groene vilt legde trilden mijn handen.
Een kwartier later stonden we buiten. Mijn oksels waren kletsnat, maar Marloes straalde als nooit tevoren.
'Honderd vijfentwintig piek, hoe voelt dat? Prima, toch?'
Ik knikte en sloeg mijn arm om haar middel. We liepen naar het volgende casino.
Die nacht dronken we een haastige borrel in het café, vlak voor sluitingstijd. We hadden ieder honderd gulden verdiend. Ik had energie alsof de dag nog voor me lag, praatte veel en snel. Marloes hing aan mijn lippen.
Over twee dagen zouden we onze slag slaan in U., de dichtstbijzijnde grote stad. Toen ik naar huis liep besefte ik pas dat ik me niet obsessief had afgevraagd of we die avond met elkaar naar bed zouden gaan.
Onze tweede strooptocht verliep nog voorspoediger dan de eerste. Vroeg op de avond bewerkten we drie casino's in U., reisden terug en bezochten drie van de vier plaatselijke goktenten voor de tweede keer. Een onderdeel van de truc was dat we deden alsof we elkaar niet kenden, maar nu het spelen me wat makkelijker afging, kon ik mijn ogen niet van haar afhouden. Toen ze het doorkreeg ging ze met haar tong langs haar lippen. Ze droeg een strakke spijkerbroek en een wijde blouse, die alleen haar lange, slanke hals vrijliet. Ik wist vrijwel zeker dat ze een bh droeg, en fantaseerde over de kleur ervan. In het laatste casino gaf ze me een snelle knipoog.
Later, in het cafe waren we het erover eens dat we een goudmijn exploiteerden. Tegen sluitingstijd vroeg ik haar of ze zin had om nog iets te drinken, bij mij. Ik had de eerste winst geïnvesteerd in een fles Southern Comfort, haar vaste drankje. Ze knikte, en sloeg haar arm om me heen.
'Hoe vrij jij het liefst,' vroeg ze, 'met het licht aan of uit?'
'Aan. Maar dan wel een schemerlampje.'
Ik voelde haar heup tegen mijn bovenbeen.
'En nooit, nooit bij kaarslicht.'
'We passen bij elkaar, weet je dat?' zei ze.
Ik liet mijn hand iets omhoog glijden. Ze keek me even aan, pakte mijn hand en legde hem op haar borst, naakt en stevig onder de dunne stof van de blouse.
Die nacht wist ik zeker dat ik nooit zou vergeten hoe haar gezicht steeds verder verkrampte terwijl ze, bovenop me bewegend, haar hoogtepunt naderde. Ik voelde haar verlossing, keek naar het trage draaien van haar hoofd terwijl ze vooroverboog totdat ik alleen nog haar bruine haar zag, en af en toe een flikkering van het diamantje op haar neus.
Om negen uur was ik opeens klaarwakker. Marloes stond aangekleed naast mijn bed, ik kon haar nog net overhalen een kop koffie te drinken. De speeltafel en de fiches leken ver weg, maar haar volle, lekkere lijf stond me helder voor de geest, en met die herinnering moest ik het doen want als ik naar haar keek leken mijn blikken van haar af te glijden als water van een eendenrug. Ik voelde me onwennig in mijn eigen keuken.
'Ik vond het erg leuk,' zei ik.
Ze glimlachte, en de rimpeltjes rond haar ogen brachten iets van de intimiteit terug.
'Voor herhaling vatbaar,' zei ik.
Ze knikte. 'Het hele land staat vol casino's.'
Een regenbui drensde tegen de ramen.
'Hoe kom je aan die truc?'
'Waarom wil je dat weten?'
'Ik ben nieuwsgierig.'
Ze bekeek me taxerend.
'Nog niet,' zei ze.
'Hoe heet hij?'
Ze glimlachte.
'Ik zie je vanavond. Negen uur, in het café.'
Ze liet haar koffie staan. Ik ging
een uur eerder naar de kroeg en probeerde me te herinneren met
welke mensen ze had gedronken. Ik kon me geen mannen voor de geest
halen. Ze was precies op tijd, maar pas toen ze me kuste verdween
de onrust uit mijn lijf.
Marloes' truc was, zoals alle goede trucs, simpel. Een Golden Ten-roulette heeft zesentwintig nummers waarop je kunt inzetten. Als het balletje op jouw nummer valt, krijg je vierentwintig keer je inzet uitbetaald.
Het uitgangspunt van de truc was het kinderlijke idee op alle nummers in te zetten, zodat je altijd wint. In werkelijkheid verlies je dan, want je zet zesentwintig fiches in, en krijgt er vierentwintig uitbetaald.
Maar wij
gokten niet. Wij wilden alleen maar onze gemerkte fiches ruilen
voor gewone, inwisselbare fiches. Dat kan alleen door ze te
verspelen en dat deden we dan ook. Ik zette in op de nummers één
tot en met dertien, Mar-loes deed hetzelfde met de nummers veertien
tot en met zesentwintig. Wat ik won, verloor Marloes en omgekeerd.
De winst werd uitbetaald in ongemerkte fiches. Na vier speelbeurten
hadden we onze gemerkte fiches geloosd, en konden we gaan wisselen.
Per keer vijftig gulden winst.
Soms ben ik lui. Toen Marloes me de truc uitlegde wist ik niets van casino's. Ze rekende me alles voor en de som leek te kloppen. De eerste winst maakte een einde aan al mijn twijfels. Pas tijdens de trip naar Brabant in een door Marloes geleende auto ontdekte ik de rekenfout.
'We zetten in op zesentwintig nummers in, en we krijgen vierentwintig keer uitbetaald. Dan zouden we per beurt twee fiches moeten verliezen. Maar we verliezen niets.'
Marloes glimlachte.
'Ik zet op twee nummers niet in. Nummers waarvan ik weel dat ze niet vallen. Als ik dat niet doe is het de moeite niet waard.'
Ze staarde naar de weg, haar handen losjes op het stuur.
'Hoe weet je dat ze niet vallen?'
'Ervaring.'
'Maar als we een keer pech hebben...'
'Dan betaal ik.'
Ze reed hard over de met bomen omzoomde weg terwijl ik mijn vragen stelde. De koplampen van de oude Renault schenen zwak.
'Een truc met casinopremies. Ervaring met nummers kiezen. Hoe kom je eraan?'
Het was een paar kilometer stil, maar ik voelde dat ik het goede ogenblik had gekozen. Als er een tegenligger aankwam bewogen de schaduwen van de bomen langs de weg traag over het kale akkerland, totdat we elkaar kruisten en de zwarte banen draaiden als spaken van een reusachtig wiel.
'Goktenten maken winst, gokkers verliezen. Daarom houden ze de mensen een worst voor. Premiefiches, de jackpot bij gokkasten, dat soort dingen.'
Ze duwde haar krullen naar achteren.
'Ik kende iemand die jacht maakte op die lokkertjes.'
'Hij? Zij? Het?'
Ze grinnikte, heel kort. De rimpeltjes rond haar ogen verschenen weer.
'Hij. Een geniale figuur. Er viel niet mee te leven, maar...'
Ze schudde haar hoofd.
'Hij heeft zich drie maanden opgesloten om te leren tellen.'
'Hoe oud was hij toen?'
Ik geloof niet dat ze me hoorde.
'Kaarten tellen bij Blackjack. Een piepklein voordeeltje. Hij verdiende twintigduizend per week, totdat ze hem eruit gooiden.'
'Ze kregen hem door.'
Marloes haalde diep adem.
'Het is niet verboden, maar wel vervelend. Hij kwam te vaak in dezelfde casino's. Geen gevoel voor proportie.'
'Waarom doet hij dit niet?'
'Dit is peanuts.'
Ze keek me aan, bloedserieus.
'Ik ben niet geniaal, ik ben maar
een beetje slim.'
De tocht door Brabant leverde vierhonderd gulden op. Terwijl we terugreden konden we niet van elkaar afblijven . Marloes reed slingerend een bospad op en nog geen minuut later rolden we hijgend op elkaar.
'Ik herzie mijn mening,' zei ik een halfuur later, 'in hel donker vrijen heeft ook wel wat.'
Ze draaide me haar rug toe.
'Doe jij hem even dicht.'
Het was de eerste keer dat ze een bh droeg. Ik vroeg me af waarom, want haar borsten hadden niet de minste neiging om te gaan hangen. Ik worstelde met de sluiting van de bandjes. Zwart.
'Ik heb zin om iets extravagants te kopen, morgen,' zei ik. 'Ga je mee?'
'Iets extravagants... Oké.'
De volgende dag belde ze af, ze was ziek. Ze wilde niet dal ik langs kwam. Een dag later was ze weer opgeknapt.
'Iets extravagants,' zei ze, en gaf
me een formulier. Een uur later had ik een creditcard meteen limiet
van duizend gulden. Die avond reden we naar de randstad. We neukten
opnieuw in de auto om onze onrust te bedwingen. Ik was serieus
verliefd, en het genie was ongetwijfeld een idioot met een monomane
belangstelling voor cijfers.
De truc werkte altijd en overal, de uitvoering werd routine. Mijn maandinkomen had zich meer dan verdrievoudigd. Ik begon oog te krijgen voor de gokkers om me heen. Ze keken elkaar zelden aan, concentreerden zich volledig op het kleine, witte balletje. Misschien schaamden ze zich. Ik heb nooit meegemaakt dat iemand lachte of huilde, maar het tempo van hun ademhaling en de wisselende spanning in hun schouders maakten hen doorzichtig als glas. Allemaal speelden ze te hoog spel.
Ik vroeg Marloes wat zij van de gokkers vond. Ze lachte schamper.
'Ze denken dat ze hun geluk in de hand hebben. Idioten.'
Ik keek kennelijk verbaasd, want ze ging verbeten verder.
'Zelfs met gokkasten. Ze denken dat ze die dingen begrijpen.'
'Wat vond jouw genie ervan?'
Het was de eerste keer dat ik iets van onzekerheid in haar bruine ogen zag.
'Hij had ze door.'
Ik kon een lachje niet onderdrukken.
'Hij speelde er bijna nooit op.'
Ze was kwaad.
Later, in de auto, kwam ze erop terug. Ze vertelde dat de gokkasten in officiële casino's met elkaar in verbinding staan. Er is een centrale jackpot en natuurlijk had het genie, na zorgvuldige observatie, uitgerekend wanneer die zou vallen.
'We speelden op zoveel mogelijk machines. Knop vastzetten, en munten voeren. Tien, vijftien tegelijk. Na een halfuur viel de jackpot. Een ton.'
Ik keek naar haar strakke gezicht. Het diamantje flikkerde in het licht van een tegenligger. Ik vroeg me af hoe ze die overwinning hadden gevierd. Wat ze in bed hadden gedronken. In welk bed...
'We konden niet alle machines aan,' zei ze. 'Als de jackpot valt, gaan er sirenes af, zwaailichten. Een kermis. We dachten dat we alleen waren, in die zaal.'
Ze schudde haar hoofd.
'Er zat een oud wijf met een
handtasje vol guldens in de hoek.'
Marloes keek me niet meer aan wanneer we aan de speeltafel stonden. Ik vermoedde dat zij meer dan ik besefte, dat we iedere keer honderden guldens inzetten en telkens de kleine, maar reële kans liepen de hele inzet te verliezen. Ik was blind.
We maakten ons vaste tochtje door Limburg.
'Ik voel het, schatje, ik voel het!'
Marloes snakte naar adem, haar ogen waren wijdopen. Ze bewoog niet. We lagen op de achterbank van de Renault. Het was een ritueel geworden. Ik nam het initiatief, zij reageerde. Steeds minder enthousiast, moet ik toegeven.
'Ga door!'
Ze kwam lang niet altijd klaar. Ik
ging door. Ze bleef bewegingloos liggen, alleen de trilling in haar
ademhaling gaf me de zekerheid dat er iets gebeurde. De explosie
kwam bij haar op exact hetzelfde ogenblik als bij mij.
'Ik voel het.'
Ik stond in het vochtige gras naast de parkeerplaats en hoorde haar omdat er geen verkeer langsreed, en hel raampje van de wagen openstond. Marloes leek dicht te slaan van seks. Terwijl het bloed nog door mijn aderen bruiste als champagne knipte zij haar nagels. Ik wist nog steeds niet waar ze woonde. Dat ene, toevallig opgevangen zinnetje dat ze uitsprak terwijl ze beide handen tussen haar dijen klemde vond met de snelheid van het licht de plek waar onuitwisbare herinneringen worden opgeslagen.
Toen ik in de auto stapte keek ik naar haar. Ze was niet meer het stuk dat ik had bekeken in de kroeg. Ze was mooier geworden, en ik wist opeens zeker dat alles nog maar net was begonnen.
Ze vroeg om de creditcard omdat ze haar speelgeld had gebruikt om te tanken. Na het tweede casino kondigde ze aan dat ze de winstmarge ging verhogen.
'Het is eigenlijk onzin, vierentwintig nummers dekken. Ik mik er wel een paar uit die toch niet vallen, dat scheelt per beurt een geeltje.'
'Zal ik dat ook eens doen?'
Ze schudde lachend haar hoofd.
'Laat mij maar, jij bent goed in iets anders.'
De eerste twee speelbeurten verliepen zoals altijd, maaibij de derde ging het mis en raakten we onze hele inzet kwijt. Ondanks de premie leden we verlies. Marloes deed nog een poging met drie overgebleven fiches. Ze had geen geluk.
'Weg hier,' zei ik, 'bij de volgende pakken we gewoon weer vijftig piek.'
Marloes keek kwaad naar de tafel waar het balletje alweer draaide.
'Hier gebeurt het niet,' zei ik.
Ze knikte nadenkend.
Golden Ten-casino's lijken op elkaar zoals Chinese restaurants op elkaar lijken. 'Straight Flush' was een verlopen geldbordeel langs de rijksweg, met zwart geschilderde muren en rood tapijt op de vloer. Laag boven de speeltafels hingen grote lampen. Het licht en het groene vilt op de tafels deden me denken aan een Amerikaanse biljarthal.
We begonnen, en voor het eerst kreeg ik het idee dat de croupiers ons door hadden. Ik durfde niet meer naar Marloes te kijken. Telkens ontmoette ik de grijze ogen van de hoofdcroupier. Na de derde beurt pakte hij zijn telefoon. Even later stond een van de portiers naast hem.
We overtraden weliswaar geen regels, maar ik raakte ervan overtuigd dat de woede van alle casinohouders die we hun premie hadden ontfutseld, zich hier samenbalde. Zweet kriebelde op mijn bovenlip. Ik besloot af te wijken van het systeem, gewoon te spelen en door geld te verliezen het gevaar te bezweren. Ik dekte de helft van mijn nummers. Het balletje begon zijn eindeloos lange, trage cirkelgang rond de nummerschijf. Ik won.
Ik zette opnieuw in, willekeurig, met een enorm risico.
Ik won opnieuw. Er ontstond rumoer aan tafel, maar ik durfde niet op te kijken. En ik won. En won opnieuw.
Na een halfuur stond ik op van de tafel. De hoofdcroupier perste zijn lippen op elkaar, maar er gebeurde niets. Ik telde de plastic schijfjes. Ruim drieduizend gulden winst.
Marloes stond nog aan de speeltafel. Ze schoof een hoge stapel fiches naar voren. Pas toen drong tot me door dat zij het was die de hoofdcroupier zorgen baarde. Haar ogen schoten van het balletje naar de tafel terwijl ze mensen opzijduwde en fiches ratelend door haar handen liet glijden. Na drie beurten was ze alles kwijt, maar ze had het volgende biljet al in haar hand.
Bij het loket wisselde ik mijn plastic voor geld. Ik liep terug naar de bar. Marloes kwam haastig naar me toe.
'Geef even.'
'Ik heb...'
'Ik voel het.'
Haar ogen leken te krioelen van emoties. Ze pakte het geld uit mijn hand.
'Ik zal het je laten zien,' zei ze, 'let op.'
Ik probeerde nog iets te zeggen, maar ze keek me niet eens aan. Toen ik haar naar de tafel zag lopen, werd ik bang.
Elk verlies vergrootte haar vastberadenheid om terug te winnen wat verloren was gegaan. De andere gokkers aan de tafel gaven haar de ruimte, het leek alsof ze bang waren door haar pech te worden besmet. Na een halfuur kwam ze naar me toe en stak haar hand uit. Ik had nog honderd gulden.
'Nee,' zei ik.
'Ik ga winnen,' zei ze, 'ik voel het.'
Ik schudde mijn hoofd.
'Dat geld is ook van mij,' schreeuwde ze, 'geef op.'
Achter haar wenkte de hoofdcroupier. De portier trok haar mee. Ik volgde. Bij de deur wachtte de hoofdcroupier ons op. Marloes knipoogde.
'Marc, schatje, ik beloof je, geen moeilijkheden...'
Ze had geen schijn van kans.
'Het is beter dat u gaat,' zei hij tegen mij. 'Mevrouw kan dit spel niet aan.'
'Mevrouw!' gilde Marloes. 'Klootzak!'
De hoofdcroupier legde een hand op mijn schouder toen ik naar buiten wilde lopen.
'Die creditcard?'
Ik keek in zijn grijze ogen, tastte naar mijn portemonnee. Geen creditcard.
'Controleer je rekening, jongen. De vorige is nu nog aan het afbetalen.'
Ik kreeg een vriendelijk klopje voor
de deur achter me dichtsloeg. De Peugeot reed met doorslippende
banden van de parkeerplaats.
Ik haalde nog net de laatste trein. Het treinstel was leeg, op twee scholieren na, die tegen elkaar aan in slaap waren gevallen. Hun rugzakken stonden in het gangpad. Ik heb een uur naar hun vage weerspiegeling in de treinruit zitten staren terwijl mijn gedachten trage rondjes draaiden rond Marloes. Hoe ze zich had gedragen in het casino, en in mijn bed. Wat spel was geweest, en wat niet.
Toen de trein het station binnenreed heb ik het briefje van honderd in een zijvakje van een van de rugzakken gestopt.
Ik stond rood bij de bank, de kaart
moest ik inleveren. Ik heb hem als gestolen opgegeven. Marloes zie
ik af en toe in de stad. We groeten elkaar nooit.