Hoofdstuk negentien

De laatste keer dat Agnes Browne een 'afspraakje' had, was toen Redser haar mee uit had genomen naar de hondenrennen in Shelbourne Park. Het had haar een vermogen gekost. Zodra Redser al zijn geld had verspeeld -en daar waren maar vier wedstrijden voor nodig- begon hij dat van haar te 'lenen'. Aan het eind van de avond waren ze allebei platzak en moesten ze lopend naar huis. Dat was ook de avond dat Redser zijn 'aanzoek' had gedaan - hoewel 'aanzoek' misschien een te groot woord is. Wat er was gebeurd, was dat ze langs het Grand Canal in de richting van Pearse Street liepen. In-de-richting-van dus, en niet Pearse Street in - Redser kon zich niet in de buurt van Pearse Street vertonen omdat hij daar ten dode was opgeschreven na een incident waarbij sprake was van enkele 'nozems' uit de buurt en een scheermes - en dus waren ze die avond afgeslagen en langs het Meathziekenhuis gelopen. Toen ze achterlangs de koekfabriek liepen, vond Agnes dat het moment gekomen was.

'Redser?'

'Huh?'

'Hou je van me?'

"Tuurlijk, doe niet zo stom!'

Agnes haalde diep adem. 'Ik ben zwanger.'

Ze wachtte op een reactie.

Hij keek haar niet aan, hij bleef niet staan, hij zei alleen maar: 'Meen je dat?'

'Ja', antwoordde Agnes zachtjes.

De eerstvolgende vijftig meter was het stil. Toen zei hij:

'Laten we dan maar gaan trouwen.'

Agnes was verrukt. Ze bleef staan. Ze was helemaal warm van binnen. 'Wil je dat? Wil je dat echt, Redser?'

'Ja ... dat zei ik toch.'

Agnes sloeg haar armen om hem heen. 'O, Redser!'

'Hé, laat dat verdomme - kappen!' Het openlijk tonen van gevoelens was iets waar Redser niet goed raad mee wist, als er niet eerst veel drank aan te pas was gekomen. 'Ik ga dit weekend een ring voor je kopen', zei hij. Redser kende iemand die daar aan kon komen.

'Ik wil geen ring', zei Agnes.

'Waarom niet?'

'Zonde van het geld. Aan een ring heb je niks. Ik wil een fiets!'

'Een fiets? Godverdomme!'

'Ja, een fiets, maar wel een goeie!'

'Een verlovingsfiets!' Redser was stomverbaasd.

Agnes wist wat ze deed. Ten eerste zou ze met een fiets wat onafhankelijker zijn, en ten tweede zou een verlovingsring van Redser toch vroeg of laat bij het pandjeshuis belanden. Ze zat er beide keren naast, want toen ze amper twee weken getrouwd waren, verkocht Redser de fiets om aan geld voor de bookmaker te komen.

Maar waar het om ging, was dat hij haar nadien nooit meer mee uit vroeg. Hij nam haar mee uit, maar ieder meisje weet dat er een levensgroot verschil bestaat tussen mee 'uit gevraagd' en mee 'uit genomen' worden.

En dus, met de vrijdag in het verschiet, voelde Agnes zich als een tiener die voor het eerst een afspraakje heeft. Het ene moment ging ze wel, het andere moment weer niet. Ze vertelde de kinderen over haar afspraakje met de Fransman. Er was sprake van enige weerstand.

'Dat kan niet, mam. Moeders hebben nooit afspraakjes', protesteerde Mark. Hij was er niet blij mee. Helemaal niet blij zelfs.

'Deze moeder anders wel!'

'Ik vind het fantastisch, mam!, zei Cathy op vrolijke toon.

'Bedankt, schat.'

'Cathy Dowdall zegt dat Franse mannen bij het zoenen aan je tanden likken', voegde Cathy eraan toe.

'Schei uit! Die Cathy Dowdall heeft veel te veel praatjes', zei Agnes bits.

Agnes nam zich voor om haar dagelijkse pauzes bij dekraam te benutten om in de winkels in en om Moore Street naar iets leuks te zoeken om op vrijdagavond aan te trekken. Dat was best moeilijk. Niet iets chics, tenminste niet voor bij Foley. Ook niet iets duns, want ze wilde die Fransman niet op verkeerde gedachten brengen. Maar ze wilde er ook niet als een huisvrouw uitzien. Het was nog moeilijker dan ze gedacht had. Bovendien was het de week voor Allerheiligen. Het was druk en ze kon het fruit en de noten niet aangesleept krijgen. Behalve fruit verkocht Agnes ook nog wat vuurwerk. Het was illegaal vuurwerk, maar ze verkocht het onder de toonbank of,om precies te zijn, vanonder haar rok. Als de politie een marktkoopvrouw aanhield en de kraam wilde inspecteren zouden ze niets vinden, want de doosjes met strijkers zaten in haar onderbroek. Agnes moet nog steeds lachen om Marions opmerking - die keer dat ze haar onderbroek volvuurwerk had zitten zei ze dat, als ze per ongeluk op een brandende peuk ging zitten, 'ze d'r poes in Amerika zouden vinden!'

Zodoende had Agnes, door alle drukte met het fruit en het vuurwerk, erg weinig tijd om iets uit te zoeken. Ten-slotte koos ze een marineblauwe halflange rok en een crèmekleurig truitje met bijpassend vest. Ze bracht haar goe-de jas naar Marlowe's stomerij, dus was ze er eigenlijk helemaal klaar voor.

Agnes begon die vrijdagavond om zes uur met haar voorbereidingen. Ze hoopte dat ze een ontspannend bad zou kunnen nemen, maar dat ging niet door. Nauwelijks had ze het bad vol laten lopen en Quix-afwasmiddel toegevoegd om het lekker te laten schuimen en zich er vervolgens in laten zakken of Trevor kwam de badkamer binnen en begon zich uit te kleden. Een paar minuten later zat Cathy ook in het bad. 'Geen rust voor de goddelozen', zei Agnes hardop terwijl ze Cathy's haar waste.

Tegen half acht was ze aangekleed en legde ze de laatste hand aan haar make-up. In de woonkamer zaten de kinderen te wachten tot Agnes vanuit de slaapkamer haar entree zou maken. De sfeer was opgewonden, alleen Mark toonde geen enkele belangstelling. Toen Agnes de slaapkamer uit kwam, maakte ze middenin de kamer een pirouette en zei: 'Nou, wat vinden jullie?'

De kinderen waren met stomheid geslagen. Cathy zei 'Wow!' en begon te applaudisseren; de anderen deden mee. Mark kon zijn ogen niet geloven. Was deze wondermooie vrouw echt zijn moeder? Agnes zag er oogverblindend uit! Hij kwam overeind en liep met wijdopen ogen op haar af.

Agnes bleef kaarsrecht staan en wachtte op zijn afkeurende opmerkingen. 'En jij, Mark, wat vind jij?'

De jongen glimlachte. 'Ik denk dat er vanavond een heel gelukkige Fransman in Dublin rondloopt. Je bent mooi, mam, echt hartstikke mooi.'

'Bedankt, jongen.' Agnes gaf hem opgelucht een knuffel.

De andere kinderen sprongen overeind en vielen elkaar juichend in de armen!

'Jezuschristus, denk om m'n jurk', gilde Agnes. Ze liepen mee naar de deur om haar uit te zwaaien. Ze liep naar de trap en draaide zich om. Zes glunderende gezichten met een glimlach van oor tot oor. Ze was net zo trots op hen als zij op haar.

'Meteen naar bed jullie, en tot morgen', verordonneerde ze.

Ze knikten allemaal en riepen 'Goed, mammie!', waarop Agnes zich omdraaide om de trap af te lopen.

Mark riep haar na: 'Mam!'

Agnes draaide zich om. 'Ja, jongen?'

'Geen dropjes van hem aannemen!'

'Wat? Ik hou helemaal niet van drop.'

'Goed zo!', glimlachte Mark en deed de deur dicht.

Agnes deed heel wat mannen opkijken toen ze bij Foley door de bar naar het zitgedeelte liep. PJ bracht haar haar glas cider. 'Je gaat zeker niet naar de bingo vanavond, Agnes?'

'Nee, PJ, vanavond niet.' Agnes liet niets los.

PJ vroeg verder niets. Agnes hoopte dat die Fransman stilletjes naar binnen zou glippen en dat ze dan onopvallend konden vertrekken. Van waar ze zat kon ze de ingang zien. Ze had zich voorgenomen om haar hem te zwaaien zodra hij binnenkwam. Om klokslag acht uur ging de deur open en kwam Pierre binnen. Zijn donkere haar was met Brylcreem achterover gekamd. Hij droeg een lichtbruine coltrui onder een donkerbruin jasje met een lichte broek. Hij viel vreselijk uit de toon. Hij droeg een grote bos bloemen. Hij keek de bar rond.

'Jezuschristus!' zei Agnes hardop toen ze hem zag. 'Hij denkt verdomme dat-ie Elvis is!' Was Marion er nog maar geweest voor de morele ondersteuning! Ze gleed onderuit op de bank in de hoop dat hij haar niet zou zien en weer zou vertrekken met het idee dat zij niet was komen opdagen. Hij zag haar niet. Zijn gezicht kreeg een teleurgestelde uitdrukking en hij draaide zich om om weer weg te gaan. Van achter de bar riep PJ naar hem: 'Hé Flip!! Ze zit daar hoor! Achterin op de bank!'

'Bonk?' Pierre hield zijn hand aan zijn oor.

'Nee, in het zitgedeelte, achterin.' PJ wees met zijn duim.

Pierre begaf zich naar het zitgedeelte. Toen hij daar aankwam bleef hij als aan de grond genageld staan. 'Sacrebleu\ Agnes Browne, Oe ies gelaik een beeld uit de 'emel!'zei hij hardop.

Vanuit de bar klonk gejuich en applaus.

'Wat zei hij ?' vroeg een dove oude man.'DAT ZE EEN BEELD UIT DE HEMEL IS!'schreeuwde zijn vrouw hem in het oor.

Pierre was nog niet klaar. 'lek zou met blote voete over de Alpen lopen, pain, martelink, alles doorstaan om bai zo een skoonhait als Oe te zain.' Hij bood haar de bloemen aan.

'Wat zei hij ?' Weer die dove oude man.'DAT-IE STAPELMESJOKKE OP D'R IS!'schreeuwde zijn vrouw terug. Dit werd andermaal metgejuich en applaus begroet.

Agnes sprong geschrokken overeind en liep op hem af.'Schiet op, idioot, kom mee!'

Ze vertrokken onder luid gejuich en applaus, waarbij Pierre naar iedereen zwaaide. Agnes had een hoofd zo rood als een biet.

Al met al werd het toch de meest fantastische avond die Agnes ooit had meegemaakt. Ze gingen naar een chic Frans restaurant, met kleedjes en kaarsen op de tafels. Toen ze uit de taxi stapten, hield Pierre het portier voorhaar open. En elke keer als ze naar het toilet was geweest stond hij op en schoof hij haar stoel aan. Agnes at niet veel, deels vanwege de opwinding en ook omdat ze niet graag iets at waarvan ze niet wist hoe ze het moest uitspreken. Er klonk zachte muziek en Pierre bestelde een fles champagne. Agnes wist niet of ze dat wel lekker zou vinden, maar tot haar verbazing merkte ze dat het net als cider smaakte! Het restaurant had een kleine dansvloer en Pierre nam Agnes er mee naartoe. Ze dansten wang aan wang. Agnes was in de wolken - maar wenste stiekem dat Pierre Cliff Richard was. Maar ja, je kunt nu eenmaal niet alles hebben. Ze verlieten het restaurant en namen een taxinaar de kerk van St. Jarlath, vanwaar ze naar Agnes' huis begonnen te lopen. Pierre pakte haar hand. Hij keek omhoog naar de heldere winterse hemel.

'lek 'oud van sterren', zei hij.

'Ik ook', antwoordde Agnes. 'Spencer Tracy, Olivia DeHavilland ...'

'Nee, nee ik bedoel echte sterren.'

'Hoezo echte sterren? Spencer Tracy? Die is toch hartstikke goed.'

'Nee, van die sterren ... aan de 'emel.' Hij wees omhoog.

'O, rare, die!

Even later stonden ze in James Larkin Court onder aan de trap naar Agnes' flat. Ze liet zijn hand los.

'Nou Pierre, dit was de mooiste avond van m'n hele leven.'

'Van mai ook. Fantastique!

'Bedankt.'

'Nee, nee, jai bedankt!'

'Kom nou, jij bedankt!'

En toen waren ze allebei stil. Hij glimlachte naar haar en deed zijn handen in zijn zakken.

'Nou ... eh', zei hij.'Ja, nou eh ... hé welterusten!'Agnes draaide zich om om de trap op te lopen. Pierre riep haar na. 'Agnes!'

Toen ze zich weer naar hem omdraaide, stond hij met gespreide armen.

'Wat is er?' vroeg ze.

'Niet eens ene naktkoes na zo ain praktige avoend?'

Langzaam liep Agnes de trap af. Ze stond te wankelen op haar benen, en haar hart klopte in haar keel. Toen ze tegenover Pierre stond, sloeg hij zijn armen om haar heen en raakte met zijn lippen voorzichtig de hare aan. Haar lippen ontspanden zich. Zijn mond was warm en sterk. Haar oogleden knipperden en ze deed langzaam haar ogendicht. Op het moment dat ze in zijn armen begon weg te zwijmelen, voelde ze iets haar mond binnendringen. Het was Pierres tong. Ze opende haar ogen. Hij staat godverdomme aan m'n tanden te likken! dacht ze. Ze gaf een schreeuw en duwde hem van zich af.

'Jakkes! Smerige klootzak!'

'Wat? Wat ies? Wat iek gedaan?' zei hij verbouwereerd. Hij was volkomen verrast door de klap die Agnes hem op zijn wang had gegeven.

'Jij ... jij... viezerik!' Agnes liep met twee treden tegelijk de trap op en smeet de deur dicht, de Fransman in pijnlijke verwarring achterlatend.