Inleiding

Het toeval wil dat de grootste invloeden in mijn leven steeds van vrouwen afkomstig zijn geweest.

Mijn moeder, Maureen, trok zich terug uit de politiek toen ik pas vijf was. Zij was een socialist en op dat moment bij mijn weten het enige parlementslid dat in een huurhuis van de gemeente woonde. Vanaf het moment dat zij zich terugtrok, had ik de onverdeelde aandacht en liefde van een genie voor mijzelf alleen. Ze zei dat ik kon worden wat ik wilde, en ik geloofde haar zonder meer. Ik groeide dus op met een flinke dosis zelfvertrouwen. Mijn vader overleed toen ik negen was. Zij heeft op bewonderenswaardige wijze in die leemte voorzien.

Ik heb vijf zusters, Maureen, Pat, Martha, Fiona en Eilis. Ze hebben geen van allen na hun veertiende nog een school bezocht. Tegenwoordig zijn ze allemaal, tegen alle verwachtingen in, goed terechtgekomen en ik ben dan ook bijzonder trots op hen.

Tot mijn grote geluk ben ik geboren in Finglas, een voorstad van Dublin waar heel veel sterke vrouwen wonen. Door wat ik van buurvrouwen en vriendinnen heb geleerd, heb ik leren inzien wat mijn moeder bedoelde toen ze zei: 'Menselijke waarden zijn belangrijker dan de waarde van een mens.'

In 1977 ben ik met één van deze sterke vrouwen uit Finglas getrouwd: Doreen Dowdall heette vanaf dat moment Doreen O'Carroll. Tot op de dag van vandaag is haar wilskracht mijn grootste inspiratiebron en voel ik me nederig door haar kameraadschap en dikwijls sprakeloos door haar liefde voor mij en onze drie kinderen. Mijn partner en vriend Gerry Browne is ook met een vrouw uit Finglas, Colette, getrouwd. We vergeten nooit hoe gelukkig we zijn.

De pagina's in dit boek, mijn eerste roman, bevatten het verhaal van zo'n vrouw, Agnes Browne. Ik hoop dat het lezen ervan U evenveel plezier geeft als ik bij het schrijven heb gehad.

Graag wil ik van deze gelegenheid gebruikmaken om de volgende personen te bedanken voor hun hulp, niet alleen met dit boek maar met mijn carrière in het algemeen: Gerry Browne, mijn maat in alles; Pat Egan, een mopperkont maar verder wel aardig; John McColgan, die alleen maar het beste wil; Gay Byrne, voor het opstapje en het verdere begin; Gerry Simpson, voor het verdere verloop en de aanmoediging; Mary Cullen, voor het lezen van de drukproeven en de afstraffing; Tommy 'Eurovision' Swarbrigg, een echte ster; Buggsy O'Neill, die er ook was toen er nog niets was; Shay Fitzsimons, die niet rust voor het allemaal perfect in orde is; Gareth O'Callaghan, die het risico heeft genomen; John Sweeney, die mij de kans bood om voor het eerst op te treden; Eamonn Gregg, een fantastische voetballer, en een fantastische vent; Michael O'Carroll, mijn broer, die steeds in me bleef geloven - ik hou van je; Tim O'Connor, een vriend waarvan ik nooit heb geweten dat ik hem had; John Courtney, een vriend waarvan ik altijd heb geweten dat ik hem had; Gabriel Byrne, die mensen met een glimlach kan aanmoedigen; Michael O'Brien, die me een contract en een voorschot aanbood voordat hij wist of ik al dan niet in het bezit van een balpen was - jouw geloof in mij was een grote inspiratie voor me, en ik hoop dat ik het enigszins heb gerechtvaardigd! Mijn dank gaat ook uit naar Ide, mijn redacteur (een zware baan) en alle anderen bij The O'Brien Press voor jullie noeste arbeid. Goed gedaan! En naar Evelyn Conway, mijn veelgeplaagde secretaresse - heb dank!

Tot slot bedank ik Maureen O'Carroll, BA en TD (lid van het Ierse parlement)(1913-1984); zij was mijn moeder.

Brendan O'Carroll

Dublin, 1994

'Brendan, blijf gewoon jezelf, dan zul je zien dat alles lukt'

Doreen O'Carroll