11

Een functionaris van het vliegveld belde de helikopterpiloot de volgende morgen om 4.15 uur op om hem te vertellen dat de mist boven de Adriatische Zee voldoende was opgetrokken om naar Dubrovnik te kunnen vliegen. Binnen tien minuten waren hij, Graham en Sabrina uit het hotel vertrokken en binnen vijfentwintig minuten had de verkeerstoren de helikopter toestemming gegeven te vertrekken. Zodra ze in de lucht waren, haalden Graham en Sabrina duikerspakken uit de reistas die op hun instructies was achtergelaten in een kluis op het vliegveld. Het was in de kleine ruimte niet gemakkelijk voor hen om zich tot op hun T-shirt en korte broek na uit te kleden en de pakken aan te trekken. Tegen de tijd dat ze tweeëneenhalf uur later Dubrovnik bereikten, was de mist al verdwenen en de eerste stralen van de opgaande zon kleurden de donkere horizon alsof ze de eerste penseelstreken van een prachtige aquarel waren. De piloot wees naar beneden toen ze boven het deel van de haven vlogen dat het eigendom was van Werners vrachtvervoer. Het was een kleiner gebied dan het complex in Triest en het bestond slechts uit twee kaden en een rij pakhuizen die in de kenmerkende zwarte, rode en gele kleuren van het bedrijf waren geschilderd. De piloot, die al radiocontact had opgenomen met de havenautoriteiten, had vastgesteld dat de Napoli nog in Dubrovnik moest binnenkomen, maar dat het ten gevolge van de vertraging door de mist, onzeker was wanneer. Er lag op dat moment aan geen van beide kaden een schip gemeerd. De piloot vloog de helikopter van de haven vandaan naar een vooraf bepaalde plaats die op een kaart was aangegeven. Graham en Sabrina deden hun zwemvliezen aan, zetten hun duikbrillen op en stopten toen hun Beretta's en zwarte gymschoenen in de waterdichte zakken die ze vastmaakten aan klemmen aan hun middel. De plaats die op de kaart was aangegeven, bleek ongeveer vijfhonderd meter uit de kust te liggen. Het was de ideale plek voor de dropping. Toen de piloot de helikopter tot ongeveer drie meter boven het water had laten dalen, knikte hij heftig met zijn hoofd, ten teken dat ze uit het vliegtuig konden springen. Zodra ze door het open luik in het water waren gesprongen, steeg de helikopter, hij draaide om en vloog over het Ploce-strand naar het vliegveld. Ze waren allebei ervaren zwemmers en daardoor hadden ze er geen moeite mee de afstand naar de kade te overbruggen. De laatste honderd meter zwommen ze onder water om te voorkomen dat ze ontdekt zouden worden, want de sterke schijnwerpers waren nog steeds aan, hoewel het al licht begon te worden. Eenmaal bij de kade aangekomen, rustten ze heel even uit. Daarna ging Graham haar voor naar een roestige, stalen ladder op de kruising van kaden zeven en acht. Hij klom omhoog tot zijn ogen net boven de pas geteerde kade uitkwamen. Het terrein was verlaten op een bedrijfs Land Rover na die, met zijn neus naar kade acht, voor het pakhuis stond. De pakhuisdeur ging plotseling open en er kwam een man naar buiten met een Italiaans Spectre-machinepistool over zijn schouder. Graham dook weg en wachtte op het geluid van naderende voetstappen. Hij hoorde niets. Hij bracht zijn hoofd langzaam omhoog en vloekte binnensmonds. De man stond aan de andere kant van de Land Rover met zijn hoofd voorovergebogen om een sigaret aan te steken. Hij gooide de gebruikte lucifer weg, leunde achterover tegen de passagiersdeur en vouwde zijn armen over zijn borst. Om het pakhuis binnen te gaan, moesten ze langs de man en zelfs Graham gaf zichzelf niet veel kans tegen de Spectre, waarschijnlijk het gevaarlijkste korte-afstandswapen dat er op de markt was. Hij fluisterde naar Sabrina en als antwoord deed ze haar zwemvliezen af, terwijl ze zich met een hand in evenwicht hield aan de spijlen van de ladder. Ze gaf ze aan hem, deed toen haar gymschoenen aan en stak de Beretta in de band om haar middel. 'Leid zijn aandacht af als ik het teken geef,' zei ze. 'Heb je er enig idee van hoe gevaarlijk de Spectre is?' 'Zeker. Het heeft een magazijn met vijftig kogels en het heeft een effectief bereik van honderd vijftig meter.' Ze legde haar hand licht op zijn arm. 'Hij zal geen schot kunnen afvuren. Vertrouw op me.' Ze klom de kade op voordat hij kon antwoorden en bewoog zich behoedzaam naar de Land Rover. Ze bleef even op haar hurken zitten om de situatie op te nemen, voor ze naar Graham knikte. Hij dook weg en een ogenblik later gooide hij zijn zwemvliezen op de kade. De bewaker draaide zich met een ruk om, trok de Spectre van zijn schouder en wachtte tot de eigenaar van de zwemvliezen te voorschijn zou komen. Na een paar seconden fronste hij zijn wenkbrauwen en deed een paar aarzelende stappen naar de rand van de kade. Hij stond nu een eindje van de Land Rover vandaan, met zijn rug naar Sabrina. Ze rees als een geestverschijning op uit haar schuilplaats en liet haar hand met kracht op de zijkant van zijn nek neerkomen. Hij zakte in elkaar. 'Mike,' siste ze. Graham klauterde de kade op waar hij hielp de bewusteloze bewaker onder de Land Rover te schuiven. 'Hendrique is hier,' kondigde hij aan nadat hij door het raampje had getuurd. Zij deed de Spectre om haar schouder. 'Hoe weet je dat?' Hij wees op het bruinieren diplomatenkoffertje achterin de auto. 'Daar zit dat spel in dat ik in de trein met hem heb gespeeld.' 'En als Hendrique hier is...' 'Dan is het redelijk om aan te nemen dat Werner bij hem is.' Ze deed de deur een klein stukje open, maar ze zag alleen maar een paar kratten met het inmiddels vertrouwde 'Werner' logo die netjes tegen de muur waren gestapeld. Ze nam de Beretta stevig in haar hand en duwde de deur verder open. Er stonden drie rijen opgestapelde kratten in het halfdonkere pakhuis, met twee ruime gangen ertussen, zodat auto's en machines er gemakkelijk konden manoeuvreren. Ze glipten naar binnen en Graham deed de deur zachtjes achter hen dicht. 'We nemen allebei een gang,' fluisterde hij. Ze schudde haar hoofd, ik vind dat we bij elkaar moeten blijven. Ze zijn minstens met hun vieren plus wie weet hoeveel bewakers. Allemaal bewapend.' Hij haalde zijn schouders op ten teken dat hij met haar instemde. Zij kwamen aan het eind van de gang en hij stond op het punt het tweede deel van het L-vormige gebouw binnen te gaan toen ze zijn arm vastgreep en haar vingers op haar lippen legde, ik hoorde stemmen,' fluisterde ze. 'Ze moeten hier ergens in de buurt zijn. Kom mee.' Hij drukte zijn rug tegen de kratten en hield de loop van de Beretta naast zijn gezicht omhoog geheven en tuurde toen voorzichtig de aangrenzende gang in. Er was niemand. De volgende afdeling zag er precies zo uit als het deel waarin ze zich nu bevonden. Drie rijen kratten liepen naar de muur aan de andere kant van het pakhuis, tweehonderd meter verderop. Hij wees op de middelste rij en ze renden naar een van de nauwe openingen tussen de kratten waarvandaan hij in de andere gang kon kijken. Werner zat met zijn rug naar hen toe in een glazen kantoor aan het eind van de gang. Hij speelde kaart met Kyle en Milchan. Hendrique stond tegen de muur geleund naar hen te kijken. Het Franchi Spas-geweer lag op de archiefkast naast hem. 'Denk aan wat de baas zei over gericht schieten,' zei Graham. 'ik weet wat hij heeft gezegd.' Hij zweeg. Ze legde de Spectre naast zich op de grond en hurkte neer om de beste hoek voor haar voorgenomen schot te bepalen. Ze liet haar rechterpols op haar linkeronderarm rusten om haar arm steun te geven en stelde het voor- en achtervizier in, op één lijn met Werners achterhoofd. 'Wat is dat voor geluid?' fluisterde ze. 'Welk geluid?' 'Een soort geritsel.' 'Waarschijnlijk ratten,' zei hij onverschillig. 'Ja, er zit een gat in de bodem van het krat naast je voet. Daar zullen ze wel inzitten.' In gedachten zag ze hoe het krat krioelde van dikke, door elkaar rennende ratten. Ze struikelde naar achteren de tweede gang in en de Beretta kletterde op de grond. Hendrique had het geweer al in zijn hand toen hij zich omdraaide om te kijken waar het geluid vandaan kwam. Graham sprong naar haar toe op hetzelfde moment dat Hendrique door de ruit van het kantoor vuurde. Hij vloerde haar met een lage, harde tackle, een fractie van een seconde voordat de geweerkogel een gekarteld gat in het krat direct achter hen sloeg. Hendrique hield hen onder schot terwijl Kyle en Milchan de gevallen wapens opraapten, met inbegrip van de Beretta die uit de band om Grahams middel was geschoten. Terwijl ze overeind getrokken werden, zagen zowel Sabrina als Graham wat de inhoud van de beschadigde kratten was. AK-47 geweren. Werner negeerde hen toen ze het kantoor werden binnengebracht. Hij staarde woedend naar Hendrique. 'Dan weten we nu ook wat we aan die zorgvuldig geselecteerde bewakers van jou hebben. Of zijn deze twee misschien door een ruimteschip het pakhuis binnengestraald?' Deze keer had Hendrique geen weerwoord op Werners sarcasme. 'Ik had het gevoel dat we elkaar terug zouden zien.' zei Werner tegen Sabrina. 'In feite heb je je aankomst perfect getimed. Ik stond net op het punt te vertrekken. Mijn watervliegtuig staat in de hangar, bijgetankt en klaar voor vertrek.' 'En hoe zit het met de Napoli?' vroeg ze. 'Die moet zijn verloren tijd goedmaken, dus legt het schip ten slotte toch niet aan in Dubrovnik. Wat mij betreft, ik ga naar huis. Hendrique heeft nu officieel de leiding.' 'Dus Hendrique krijgt de detonator?' 'Kom nou, meneer Graham, zo'n onlogische vraag zou ik van iemand als u toch niet verwachten.' Werner wierp Hendrique een minachtende blik toe. 'Hij is een huurling, een wapen- en drugsmokkelaar. Het gaat hem alleen om geld. Het socialistisch ideaal heeft nooit iets voor hem betekend. Als hij de detonator had, zou hij er waarschijnlijk een losgeld mee afdwingen.' 'Zo is het genoeg,' snauwde Hendrique woedend. 'Zou jij dat soms niet doen?' tartte Werner hem en hij richtte zich vervolgens weer tot Graham. 'De detonator blijft bij mij. Het is eigenlijk heel simpel. Als jullie je er niet mee hadden bemoeid, zou ik zijn weggevlogen ener zou geen haan naar hebben gekraaid. Er zal pas bekend gemaakt worden dat ik ben overgelopen, als de Napoli veilig zijn bestemming heeft bereikt .Jullie superieuren zullen natuurlijk aannemen dat ik nog dichtbij genoeg ben om het plutonium te laten ontploffen, dus ze zullen zo ver mogelijk bij de vrachtboot uit de buurt blijven. Dat wordt duidelijk geïllustreerd door jullie aanwezigheid hier. Als jullie mijn dreigement niet serieus hadden genomen, zouden jullie al aan boord van de Napoli zijn geweest.' Hij pakte een reistas op die naast de tafel stond, in de trein wilde ik dat jullie in leven zouden blijven om mijn instructies aan jullie superieuren door te geven. Nu ben ik bang dat jullie moeten sterven. Ik leg dat in Hendriques bekwame handen.' 'Neem radiocontact op met de andere bewakers. Ik zie hen aan de voorkant,' zei Hendrique tegen Kyle. Hendrique liep energiek door het pakhuis en ging naar buiten de kade op. De andere twee bewakers waren er al en zaten geknield naast de derde. Hij trok de verdoofde bewaker overeind en duwde hem tegen de Land Rover. 'Je hebt me tegenover Werner vernederd.' 'Het spijt me, meneer,' mompelde de bewaker, terwijl hij zijn pijnlijke nek masseerde. Hendrique trok zijn Desert Eagle, schoot de bewaker van dichtbij dood en draaide zich toen om naar de twee andere bewakers, ik duld niet dat jullie falen. Ik wil dat jullie allebei hier blijven en houd in Godsnaam jullie ogen open.' Hij pakte het koffertje uit de Land Rover en verdween weer het pakhuis in. 'Wat waren dat voor schoten?' vroeg Werner toen Hendrique het kantoor binnenkwam. 'Een disciplinaire kwestie,' antwoordde Hendrique en haalde toen het bord uit het koffertje. Kyle pakte de kaarten en de koffiebekers van de tafel, terwijl Hendrique een van de neonbuizen boven aan het plafond losschroefde en de klemmen op de krachtbron aansloot. 'Wat ga je doen? Laat je ze tegen elkaar spelen?' vroeg Kyle opgewonden. 'Dat is geen slecht idee van je, maar ik was van plan om het Graham tegen Milchan te laten opnemen.' Hendrique keek naar Milchan. 'Zeg jij het maar.' Milchan klopte op zijn borst en trok zijn vinger langs zijn keel. 'Voor het geval je dat niet hebt begrepen, Graham, Milchan en jij spelen op leven en dood.' 'En als ik weiger?' zei Graham uitdagend. 'Dan zal ik gedwongen zijn je mooie assistente dood te schieten,' zei Kyle. 'Partner,' corrigeerde Sabrina hem automatisch. 'Bind haar aan de stoel vast,' zei Hendrique tegen Milchan. 'Ze krijgt een plaatsje op de eerste rang.' 'Het spijt me dat het zo moet eindigen, Sabrina,' zei Werner zacht. Hij draaide zich om en vertrok terwijl het geluid van zijn voetstappen in de verte echode. 'Ik geloof dat hij je wel zag zitten, schat. Niet dat ik het hem kwalijk neem,' zei Kyle met een verwrongen glimlach en hij stak zijn hand uit om haar gezicht aan te raken. Ze beet in zijn hand. 'Kreng,' grauwde hij terwijl hij de Spectre hief om haar te slaan. Graham drong zich vliegensvlug langs Hendrique en sloeg Kyle tegen de grond en Hendrique drukte daarop het geweer in Grahams nek. 'Bind zijn voeten vast.' Milchan pakte Graham bij een arm en leidde hem naar de dichtstbijzijnde stoel. 'Daar zal je voor boeten,' snauwde Kyle, terwijl hij de Spectre op Graham richtte. Hendrique drukte de loop van de Spectre naar de grond. 'Je begint op mijn zenuwen te werken, Eddie. Ga maar iets nuttigs doen. De helikopter starten bijvoorbeeld.' 'Maar ik wil kijken,' jammerde Kyle terwijl hij naar het bord op tafel wees. 'We blijven hier niet. We hebben werk te doen. Ga de helikopter starten.' Kyle overhandigde Hendrique met tegenzin de Spectre en verliet het kantoor. Hendrique liep naar het bord. Hij legde beide handen op de steunen en tilde ze toen één voor één op. In beide gevallen ging de stroomschok zonder kwaad aan te richten door de armbanden. Hij haalde een sleutel uit de zak in het koffertje en draaide hem één keer in een slot aan de zijkant van het bord rond. Naast het slot begon een rood lampje te branden. 'De eerste twee spellen heb ik uitgeschakeld. Doe de armbanden om.' Beide mannen klikten de armbanden om hun polsen, deden ze op slot en legden de sleutels in het midden van het bord. 'Ik heb de dodelijke schok ingeschakeld. Zelfs je duikerspak zal je niet redden, Graham.' 'Je gaat ervan uit dat ik het eerst terugtrek,' zei Graham. 'Ik weet dat jij het eerst zult terugtrekken. Milchan speelt alleen als de doodsschok is ingeschakeld. Hij leeft nog steeds.' Hendrique zette het geweer lichtjes in Sabrina's nek. 'Als je je hand niet tegelijk met Milchan naar beneden drukt, schiet ik haar dood.' Graham keek haar even aan. Ze glimlachte flauwtjes. 'Jij bent aan zet, Graham,' zei Hendrique terwijl hij het geweer steviger vastgreep. Milchan liet zijn hand losjes op de steun rusten terwijl hij zijn ogen strak op Grahams gezicht gericht hield. Graham ademde diep uit en legde zijn hand op de andere steun. 'Nu!' commandeerde Graham. Ze drukten allebei hun handen op de steunen naar beneden. 'Het spijt me dat ik niet kan blijven om je te zien sterven, Graham, maar we lopen al flink achter op het schema.' Met deze woorden liep Hendrique naar buiten. Sabrina probeerde haar gebonden handen los te maken zodra hij uit het gezicht was, maar Milchan had de doek boven haar polsen vastgeknoopt, zodat ze er met haar vingers niet bij kon. Daarna gebruikte ze haar gewicht om de stoel te draaien, totdat ze met haar rug naar de kapotte ruit zat. 'Mike...?' 'Maak je over mij geen zorgen,' antwoordde hij zonder zijn blik van Milchans gezicht af te wenden. Ze keek over haar schouder. De stoel stond dertig centimeter van het raam vandaan. Ze zou de stoel schuin tegen de dwarsbalk moeten zetten, maar ze wist dat de uitstekende glaspunten zich dan in haar handen of polsen zouden kunnen dringen. Het was een risico dat ze moest nemen. Ze begon met de stoel te schommelen door haar lichaam naar voren en naar achteren te bewegen zodat ze genoeg vaart zou krijgen om hem achterover te laten kantelen. Ze voelde zich even opgelucht toen ze merkte dat ze zich niet had gesneden , maar op het moment dat ze haar hand bewoog, verwondde ze haar duim en ze voelde het bloed over haar hand naar beneden druppelen. Door voorzichtig met haar wijsvinger op het glas te tikken, ontdekte ze dat ze haar duim had gesneden aan een flinke glassplinter. Ze drukte de doek tegen de gekartelde rand van de splinter en begon haar polsen op en neer te bewegen zodat het glas als een zaag werkte. Binnen een paar seconden was ze door de stof heen en kon ze vooroverbuigen om haar voeten los te maken. 'Wat moet ik doen, Mike? De klemmen eraf halen?' De schaalverdeling gaf zes aan. 'Haal de armband van mijn pols,' zei hij kortaf, 'Ik kan toch beter de stroomtoevoer afsluiten?' 'Haal mijn armband eraf, Sabrina!' Ze pakte de twee sleuteltjes en tegelijkertijd schoot haar een gedachte te binnen. 'Als ze nu eens hebben gezorgd dat de zaak dan ontploft?' 'Dat hebben ze niet gedaan, neem dat maar van me aan,' antwoordde hij, terwijl zijn gezicht de eerste tekenen van pijn begon te vertonen. Ze maakte de armband los. Hij stak zijn vrije hand naar voren en klikte de armband vlak onder de andere om Milchans pols. De schaalverdeling gaf acht aan. Zweetdruppeltjes begonnen langs Milchans verminkte gezicht naar beneden te lopen terwijl hij angstig naar Grahams hand op de steun staarde. 'Misschien moet ik laten zien dat Hendrique gelijk had en als eerste mijn hand terugtrekken. Ik heb niets te verliezen. Wat denk jij ervan, Milchan?' Graham wist een glimlach op zijn gezicht te brengen ondanks de steeds sterker wordende stroomtoevoer die zijn lichaam moest verdragen. 'Mike, niet doen!' schreeuwde Sabrina. 'Je kunt hem niet in koelen bloede vermoorden.' De schaalverdeling gaf negen aan. 'Hij zou jou in koelen bloede hebben vermoord als hij had gewonnen en jij nog steeds aan de stoel vastgebonden had gezeten. We zullen hem een koekje van eigen deeg geven.' Ze deed een aarzelende stap voorwaarts naar het snoer dat naar de contrastekker liep. 'Blijf eraf. Dit is mijn zaak.' 'Door hem te vermoorden krijg jij Carrie en Mickey niet terug!' gooide ze eruit voordat ze zich kon inhouden. De schaalverdeling wees tien aan. Hij staarde haar aan en de pijn leek uit zijn ogen te verdwijnen, hoewel zijn arm trilde door de hoeveelheid stroom die erdoorheen werd gejaagd. Toen gaf hij zonder enige waarschuwing een harde ruk aan het snoer waardoor de klemmen losschoten uit de stekker aan het plafond. Milchan liet zich in zijn stoel achterover zakken, terwijl hij met hijgende borst naar lucht hapte. Graham en Sabrina hadden allebei hun rug naar de glazen wand gekeerd en daardoor zagen ze de bewaker pas toen hij tegenover hen in de deuropening stond. 'Meneer Hendrique heeft me gezegd dat ik terug moest gaan om te kijken of je hulp nodig had,' zei de bewaker tegen Milchan die bezig was de armbanden van zijn pols te halen. 'Het ziet ernaar uit dat ik net op tijd ben.' Milchan knikte instemmend en liep naar de bewaker toe. 'Meneer Hendrique zei dat ik hen moest doden als ze nog leefden,' zei de bewaker en hij richtte zijn machinepistool op hen. Milchan sloeg zijn kolossale handen om het hoofd van de bewaker en draaide zijn hoofd met grote kracht rond, zodat de nekwervels als droge twijgjes knapten. Hij gooide de dode man in een hoek van het kantoor neer, tikte toen op zijn borst en wees beurtelings op hen. Zijn mond bewoog geluidloos terwijl hij zich probeerde uit te drukken. 'Hij zegt dat we nu quitte staan,' las Sabrina van zijn lippen. Graham gaf hem een mokerslag op de zij kant van zijn kin. Milchan was bewusteloos voor hij de grond raakte. 'Nu staan we quitte.' Ze wierp Graham een spottende blik toe, pakte toen de Beretta's van de archiefkast en gooide hem er een toe. 'We kunnen Stefan misschien toch nog tegenhouden.' Hij pakte haar arm. 'Als dit voorbij is moeten we eens praten. Over ratten.' Ze knikte en raapte toen de Spectre op. Ze gingen in het pakhuis uit elkaar en troffen elkaar weer bij de ingang waar ze over de bewaker, die Hendrique had gedood, moesten heenstappen om op de kade te komen. Het werd al licht. Ze hoorden het geluid van de motor van een watervliegtuig brullend op gang komen in een koepelvormig bouwsel van golfijzer dat aan het eind van kade acht in zee uitstak. Ze sprintten de tweehonderd meter ernaartoe en drukten zich met getrokken Beretta's aan weerskanten van de houten deur tegen het golfijzer. Sabrina draaide de hendel langzaam om en rukte de deur open. Hij dook laag door de deuropening en rolde twee keer om zijn as over de betonnen vloer, voordat hij een schot op de geschrokken bewaker afvuurde. De kogel raakte hem in de nek en sloeg hem achterover het water in. De verwarring gaf Werner net de paar waardevolle seconden die hij nodig had om gas te geven en met het watervliegtuig naar open water te koersen. Er lagen een stuk of zes speedboten in de hangar. Graham kwam een halve seconde achter haar aan toen Sabrina naar een vijf meter lange 170 GTS rende en erin klom. 'Kun jij deze dingen besturen?' is dat een grapje?' antwoordde ze met een grijns. 'Mijn vader heeft er een van twaalf meter voor de kust van Miami liggen. Als ik daar ben, race ik er het grootste deel van de tijd in rond.' Ze wachtte tot hij de tros had losgegooid, startte toen de 90 pk Yamaha-motor en de boot schoot de hangar uit, achter het vluchtende watervliegtuig aan. Toen de speedboot naast het vliegtuig kwam, vingen ze een glimp van Werners gezicht op door het raam van de cockpit. Ze zagen zijn lippen snel bewegen terwijl hij in de radio schreeuwde. Ze liet de speedboot naar opzij zwenken tot voor het vliegtuig, zodat Werner werd gedwongen snelheid te minderen en van richting te veranderen. Hij speelde haar in de kaart. De smalle uitloop van de kademuur lag recht voor het vliegtuig en de onbemande vuurtoren aan het eind ervan flikkerde vruchteloos, terwijl de eerste zonnestralen op het koude, onaanlokkelijke water glinsterden. Haar plan was het vliegtuig naar de kademuur te drijven, want ze wist dat hij er al te dichtbij was om eroverheen te kunnen vliegen. Hiertoe moest ze de andere drie kanten afsluiten door in steeds kleinere cirkels om hem heen te blijven varen. Graham hield de Spectre vast, wachtend op Werners eerste fout. Werner besefte wat ze probeerde te doen en hij zocht wanhopig naar een uitweg. Hij was er bijna... Er stond nog maar één mogelijkheid voor hem open en hij moest er gebruik van maken. Hij wachtte tot de speedboot zich aan stuurboordzijde tussen hem en de kust in bevond, draaide het vliegtuig vijfenveertig graden en zette koers naar open zee. Sabrina liet de speedboot zo heftig opzij zwenken dat Graham zijn evenwicht verloor en zich aan de perspex voorruit moest vastgrijpen om te voorkomen dat hij overboord zou vallen. De speedboot scheurde over het water terwijl ze het vliegtuig dwong de richting van de open zee te verlaten en weer koers te zetten naar de muur, zoals een herdershond een afgedwaald schaap zijn kooi injaagt. Werner had nu wel de snelheid die hij nodig had, maar hij werd nu nog dichter naar de havenmuur gedrongen. In wanhoop rukte hij de ketting van zijn nek en drukte hem dreigend tegen het raam van de cockpit. Hij trok de stuurknuppel langzaam naar achteren en voelde het landingsgestel van het water omhoogkomen. Graham vuurde op het vliegtuig. De kogels trokken een onregelmatige lijn over de romp. Werner schoot met een ruk naar achteren van het controlepaneel vandaan en de detonator vloog uit zijn hand. Het vliegtuig dat zich al op een hoogte van viereneenhalve meter bevond, raakte stuurloos en ging regelrecht op de vuurtoren af. Werner, die hevig bloedde uit een schotwond in zijn schouder, slaagde erin de neus van het vliegtuig van de vuurtoren weg te draaien, maar hoewel de romp de toren op een paar centimeter miste, werden de rechtervleugel en de rechterpoot van het landingsgestel afgescheurd alsof ze van bordkarton waren. Het vliegtuig draaide grotesk om zijn as voordat het in zee terechtkwam. Het maakte onmiddellijk slagzij naar rechts. Het water stroomde naar binnen door een opening die was ontstaan doordat de deur van de cockpit was ontwricht. Werner, wiens wond hem folterende pijn bezorgde, probeerde in beweging te komen, maar hij merkte tot zijn afgrijzen dat zijn voet zat vastgeklemd tussen de deur en een metalen steun onder de stoel. Toen het volgelopen staartdeel in het water wegzakte, trilde het vliegtuig. Toen zag hij de detonator bungelen aan de ketting, die vastzat tussen de verbrijzelde voorruit en het dashboard. Hij rukte de ketting los en wipte de klep van de detonator open. Hij glimlachte triomfantelijk toen hij opkeek naar de naderende speedboot. 'Stefan! Nee!' gilde Sabrina. Het vliegtuig steigerde een laatste maal en de romp verdween onder water op het moment dat Graham een salvo uit de Spectre afvuurde. De kogels boorden zich zonder Werner te raken in de nu bijna verticaal staande neus van het vliegtuig. Werner drukte de knop in. Graham en Sabrina doken instinctief met dichtgeknepen ogen in elkaar in afwachting van de onvermijdelijke explosie. Niets. Werner drukte de detonator een tweede en een derde keer in. Het enige geluid kwam van het water dat de cockpit binnenstroomde. Hij sloot zijn hand langzaam om de detonator. De cockpit, en ten slotte de neus, verdwenen onder de golven. Sabrina liet haar onderarmen op de voorruit rusten en keek naar het woest borrelende water in het kielzog van het gezonken vliegtuig. 'En dan te bedenken dat hij een van de meest vooraanstaande zakenlui ter wereld was. Jezus, Mike, hij was bereid half Europa met zich mee te nemen.' Graham gooide de Spectre op de stoel achter zich en streek met zijn vingers door zijn vochtige, verwarde haar. 'Denk je dat hij krankzinnig was?' vroeg ze. 'Hij was een fanaticus. Hij geloofde dat wat hij deed uiteindelijk zijn ideaal dichterbij zou brengen.' 'Met inbegrip van de vernietiging van half Europa?' 'Zo nodig wel,' zei hij effen. 'Fanatici worden tot hun daden gebracht door hartstocht, niet door krankzinnigheid. Waren de Japanse kamikazepiloten krankzinnig?' 'Het is een vorm van krankzinnigheid.' 'Het is een vorm van extremisme,' wierp hij tegen. Ze hoorden in de verte het geluid van schroeven. Sabrina zette de speedboot in zijn versnelling en keerde hem naar de naderende helikopter. Het was een negen meter lange Augusta Bell Jet Ranger met het 'Werner' logo duidelijk zichtbaar op beide zijden van de romp. Kyle zat achter de stuurinrichting en Hendrique zat naast hem. Toen de helikopter vijftig meter van hen vandaan was, dook hij steil naar beneden en Hendrique vuurde door de open deur van de cockpit een salvo uit zijn Spectre. Graham weerstond de verleiding om op het landingsgestel te vuren, terwijl de helikopter over de speedboot heen vloog. Hij had nog maar één magazijn en iedere kogel telde. Sabrina draaide krachtig aan het stuur en zette koers naar de beschutting van de haven. Kyle liet de helikopter een wijde boog beschrijven, koerste op de speedboot af en vloog er vlak overheen. Graham liet de Spectre vallen terwijl hij en Sabrina zich op de bodem wierpen. Het wapen verdween overboord. Ze hadden nu alleen nog de twee pistolen om het tegen de onbekende hoeveelheid wapens die Hendrique aan boord had op te nemen. Terwijl de helikopter laag over de boeg van de speedboot dook, liet Hendrique de eerste granaat vallen. Sabrina wist het gevaar te ontwijken door de boot onmiddellijk opzij te laten zwenken. Een ogenblik later ontplofte de granaat, waardoor een regen van fijne waterdruppeltjes op hen neerdaalde. Een tweede granaat, die van een grotere hoogte naar beneden werd gegooid, ontplofte een meter van de speedboot vandaan en veroorzaakte zo'n golf dat de romp uit het water omhooggeslingerd werd zodat Sabrina al haar kundigheid moest aanwenden om de macht over het stuur te behouden. Ze stuurde de boot zigzaggend door het water waardoor ze het Hendrique onmogelijk maakte om met enige mate van nauwkeurigheid een derde granaat te gooien. Ze bereikten de tijdelijke beschutting van de hangar. Het was een patstelling. Als zij het zouden wagen naar buiten te gaan, zou de helikopter op hen wachten. Als de helikopter binnen hun gezichtsveld zou dalen, zouden de inzittenden een perfect doelwit vormen. De helikopter vloog langs de hangar en Hendrique gooide een granaat door de ingang naar binnen. De explosie richtte geen schade aan, want de speedboot was te ver weg, maar ze wisten allebei dat het een kwestie van tijd zou zijn voor Hendrique zijn Spectre zou gebruiken. De hangar bood geen enkele bescherming en als Hendrique lukraak naar binnen zou schieten, hadden de kogels vrij spel. Toen de helikopter terugkwam, gebruikte Hendrique zijn Spectre en ze moesten allebei met een duik dekking zoeken. Graham kwam als eerste overeind en hij nam de lichte schade aan de romp op. Drie kogels waren de neus van de speedboot binnengedrongen. Drie kogels die net zo goed hen hadden kunnen raken. Sabrina! Haar naam schoot door zijn hoofd en het leek alsof zijn ledematen aarzelden in beweging te komen toen hij zich omdraaide om achter zich te kijken. Ze lag languit op de bodem achter in de boot.

*** 

Kyle bereidde net een nieuwe aanval voor toen de speedboot uit de hangar te voorschijn kwam, terwijl Graham moedeloos achter het stuur stond. Hendrique beval Kyle de helikopter te laten zakken. 'Ze is dood! Je hebt haar vermoord, vuile smeerlap!' schreeuwde Graham en hij wierp een wanhopige blik over zijn schouder. Ze deed haar ogen een klein stukje open en knipoogde naar hem. 'Ik kap ermee,' schreeuwde hij omhoog naar de helikopter. 'Gooi je revolver overboord,' riep Hendrique naar beneden. Grahams hand bleef boven de Beretta in zijn rubber riem hangen. 'Doe het,' siste Sabrina. Hij gooide hem in het water. De Augusta Bell was uitgerust met een enkele 400 pk Allison turbomotor, die bovenin de romp zat, dicht bij de rotoren. Ze zou maar één kans krijgen om hem te raken, dus was het van het grootste belang dat de romp zich exact in de juiste hoek zou bevinden, voordat ze kon proberen te schieten. Ze moest een motor uitschakelen die ze niet eens kon zien. De romp was bijna langszij en haar vingers spanden zich om de Beretta naast zich. Het doelwit kon nu ieder ogenblik zichtbaar worden. Een verwarrende gedachte flitste door haar hoofd: als ze zou falen, zou Graham als eerste sterven. Op een vreemde manier gaf die gedachte haar een hernieuwd zelfvertrouwen. De romp aan Kyles kant was nu recht boven haar. Ze strekte haar armen omhoog en vuurde twee keer. Graham wist dat hij de boot als een auto moest behandelen. Hij trok op en ze schoten onder de helikopter vandaan. Sabrina sprong over de stoel en nam het roer. Vervolgens minderde ze vaart en liet de speedboot draaien, zodat ze naar de helikopter konden kijken. De schroeven draaiden al langzamer en Kyle deed wanhopige pogingen de motor opnieuw te starten. De helikopter viel geluidloos uit de lucht en stukken van de romp werden omhooggeslingerd toen hij in tweeën brak op het moment dat hij het water raakte. 'Waar heb je verdomme zo leren schieten?' vroeg Graham ongelovig. Ze haalde haar schouders op en zette koers naar open zee. Geen van beiden merkten ze dat een tweede speedboot voorzichtig de hangar uitgleed. De inzittende wachtte tot ze nog maar een vlekje aan de horizon waren, voordat hij de achtervolging inzette, waarbij hij zorgvuldig afstand bewaarde. De kustwacht gaf de positie van de Napoli door via de kleine radio-ontvanger op de speedboot en twintig minuten later kregen ze het 17000 ton metende vrachtschip in het oog. Zijn verroeste romp was hard aan een verfbeurt toe en de enige aanwijzing dat het schip bij het Werner-imperium hoorde, was de bedrijfsvlag die naast een Libische vlag hoog boven de achtersteven wapperde. Toen ze dichterbij kwamen, zagen ze de vage omtrek van het bedrijfslogo op de pijp onder een vers laagje verf. Een van de bemanningsleden, die aan de railing stond, wees naar de gele 'W' op de boeg van de speedboot en er werd onmiddellijk een touwladder naar beneden gegooid. Het lukte Graham de speedboot aan de voet van de ladder vast te maken en terwijl hij langs de zijkant van de romp naar boven klom, was hij dankbaar dat de zee nog betrekkelijk kalm was. Handen werden over de reling naar hem uitgestoken en hij werd het dek op geholpen. Hij gebaarde Sabrina dat ze hem kon volgen. Ze was halverwege de ladder toen een oplettend bemanningslid de zachte rondingen onder haar duikerspak opmerkte. Het nieuwtje dat er een vrouw aan boord zou komen, verspreidde zich snel over het dek. Toen ze eindelijk aan boord klom, werd ze begroet met een kakofonie van gefluit en obscene suggesties. 'Waar is de kapitein?' vroeg Graham aan het eerste het beste bemanningslid. Als antwoord wees de man naar de brug. De kapitein, een gezette Ier die Flaherty heette, nam hen argwanend op toen ze op de brug verschenen. Het ontging hem niet dat er een Beretta in de band van Sabrina's duikerspak stak. 'Wie zijn jullie en wat willen jullie?' 'De plannen zijn veranderd. U moet de haven van Dubrovnik aandoen,' zei Graham. 'Gaat dat zomaar?' vroeg Flaherty sarcastisch. 'Misschien dat u het niet wist, maar ik neem maar van één man bevelen aan. Van meneer Werner zelf.' 'Stefan Werner is dood,' zei Sabrina. Ze deed een stap in Flaherty's richting en hief haar handen smekend naar hem omhoog. 'Het is absoluut noodzakelijk dat u koers zet naar de haven van Dubrovnik.' Flaherty wendde zich af en staarde over de zee, terwijl zijn vingers naar de noodknop aan de onderkant van de kaartentafel tastten, waarmee hij een signaal in het officiersverblijf kon laten afgaan dat waarschuwde dat er moeilijkheden op de brug waren. 'Volgens mijn orders moet ik Dubrovnik links laten liggen om de verloren tijd goed te maken en tenzij ik van meneer Werner iets anders te horen krijgen, ben ik niet van plan mijn koers te wijzigen.' 'Werner is dood,' herhaalde Sabrina geërgerd. 'Dat hebt u al gezegd, maar ik heb geen reden u te geloven.' ik heb genoeg van dit gezeur," kwam Graham tussenbeide en hij trok de Beretta uit Sabrina's riem voordat ze hem kon tegenhouden. Hij hield hem een paar centimeter van Flaherty's ongeschoren gezicht vandaan. 'Geef het bevel koers te zetten naar Dubrovnik.' Flaherty slikte nerveus en vervloekte in stilte zijn officieren die zo traag op de noodsituatie reageerden. 'Ik weet niet wie u bent of wat voor organisatie u vertegenwoordigt, maar ik kan niet geloven dat u daadwerkelijk een graanschip zou kapen dat op weg is naar Afrika. Als u een wrok tegen meneer Werner koestert, dan hoeven daar toch geen duizenden uitgehongerde mensen het slachtoffer van te worden? Hun leven hangt ervan af of deze lading de opvangkampen op tijd bereikt.' ik zei: geef het bevel!' snauwde Graham. De roerganger keek naar Flaherty. 'Wat moet ik doen, meneer?' 'Niets,' antwoordde Flaherty uitdagend. De deur die op de brug uitkwam werd opengetrapt en twee mannen die allebei een oud Thompson-machinepistool in hun handen hadden, stormden naar binnen. Graham draaide Flaherty met zijn gezicht naar de machinepistolen en duwde de Beretta in de plooien van zijn zwetende nek. 'Mike, wacht,' zei Sabrina en ze richtte zich vervolgens tot Flaherty. 'We kunnen een compromis met u sluiten.' 'Ik denk niet dat u in de positie bent om een compromis te sluiten.' 'Misschien niet, maar dat geldt ook voor u. Dit is ons voorstel: we laten u ongedeerd vrij als u bevel geeft het anker te laten vallen. Daarna neemt u contact op met de autoriteiten en u vraagt hun aan boord te komen.' Flaherty gniffelde. 'U wilt dat ik contact met de autoriteiten opneem?' 'Dat zou in uw voordeel zijn, tenzij u iets te verbergen hebt,' antwoordde ze op uitdagende toon. 'ik heb niets te verbergen,' antwoordde Flaherty en vervolgens gaf hij het bevel de motoren af te zetten. Een schip van het tonnage van de Napoli zou pas vijf kilometer verder tot stilstand kunnen komen. 'Dan neem ik nu contact op met de autoriteiten,' zei Flaherty, nog steeds verbaasd over de voorwaarden. Plotseling klonk het geluid van dreunende voetstappen op de metalen trap die naar de brug leidde en vervolgens werd de deur opengerukt. De twee gewapende officieren draaiden zich om naar de indringer. Milchan stond in de deuropening terwijl hij met heen en weer schietende ogen de situatie opnam. 'Rustig maar. Hij werkt voor meneer Werner,' zei Flaherty en hij wierp Sabrina een zijdelingse blik toe. 'Jullie beginnen hier behoorlijk in de minderheid te raken.' Milchan deed de deur achter zich dicht, ging achter de twee officieren staan en sloeg hun hoofden tegen elkaar. Ze zakten als zoutzakken in elkaar. Hij raapte de machinepistolen op en stak ze Sabrina toe, alsof hij ze haar aanbood. Ze nam ze van hem aan, terwijl ze half verwachtte dat het een soort valstrik was. Ze had ze nog niet aangepakt of hij draaide zich om en balde dreigend zijn vuist naar Graham. Hij tikte op zijn gebalde vuist, toen op zijn kin, en stak zijn duim naar Graham op. 'Wat probeert hij te zeggen?' 'Dat je een harde stoot hebt,' antwoordde ze. Milchan knikte instemmend. 'Wat gaat er nu gebeuren?' vroeg Flaherty met bezorgde stem. 'Wij gaan samen naar de radiokamer om contact op te nemen met de bevoegde autoriteiten,' zei Graham achter hem. 'Mike?' zei Sabrina, terwijl ze haar hand uitstak. 'De kapitein is onze vijand niet.' Graham keek haar kwaad aan en gaf haar toen schoorvoetend de Beretta terug. Flaherty haalde een zakdoek uit zijn zak en bette zijn zwetende gezicht. 'Wie zijn jullie?' 'Het staat ons niet vrij u dat te vertellen,' antwoordde Sabrina. Graham gebaarde naar de deur. 'Kom op, we gaan.' 'Als kapitein van dit schip heb ik het recht om te weten wat hier gaande is.' 'U weet echt niet wat er in dat krat zit, hè?' vroeg Sabrina. 'Krat? Welk...' hij stokte en hij zag er plotseling bang uit. 'U bedoelt het krat dat de Sikorsky gisternacht aan boord heeft gebracht?' 'Wat zei Stefan dat erin zat?' 'Machineonderdelen,' antwoordde Flaherty en hij keek van Sabrina naar Graham. 'Moeder Gods, wat zit er dan in? En zeg niet dat u het me niet mag vertellen.' 'Wij maken de regels niet, kapitein,' zei ze verontschuldigend. 'Maar hoe eerder we contact met de autoriteiten opnemen, hoe eerder we het krat kunnen laten weghalen.' Flaherty sloeg een kruis. 'Natuurlijk. Ik zal u naar de radiokamer brengen.' Hij bleef bij de deur staan en keek om naar Sabrina. 'Ik neem aan dat u de waarheid vertelde toen u zei dat meneer Werner dood is?' 'Zijn vliegtuig is kortgeleden neergestort. Het staat morgen in de krant.' 'Het was een goede vent,' zei Flaherty en hij ging Graham voor de metalen trap af. Er verschenen vier bemanningsleden die de twee bewusteloze officieren van de brug droegen. 'Hoe ben je hier gekomen?' vroeg Sabrina aan Milchan. Hij maakte golvende bewegingen met zijn hand. 'Boot?' Hij knikte. 'Waarom help je ons?' Hij haakte twee vingers in elkaar. Ze begreep het teken uit de gebarentaal. Vriend. 'Maar ik dacht dat Hendrique je vriend was?' Hij haalde zijn massieve schouders op en wreef toen zijn duim en wijsvinger over elkaar. 'Je bleef voor het geld bij Hendrique?' vroeg ze glimlachend. Hij wees naar haar, balde toen zijn vuist, die volgens haar Graham moest voorstellen en legde zijn hand op tafel. Hij reikte toen met zijn andere hand omhoog en maakte een rukkende beweging alsof het snoer uit de stekker werd getrokken. Hij maakte met zijn handen opnieuw het 'vriend'-gebaar. Ze besloot hem maar niet over de helikopter te vertellen. Hij stond waarschijnlijk dichter bij Hendrique dan wie ook. Graham en Flaherty kwamen terug. 'Hoelang duurt het voor de baas hier is?' vroeg ze. 'Vijf tot tien minuten,' antwoordde Graham. 'Vijf tot tien minuten? Ik dacht dat hij nog steeds in Prato zat.' 'Dat dacht ik ook, maar hij schijnt een uur geleden in Dubrovnik te zijn aangekomen.' 'Ik wist niet dat er smokkelwaar in die kist zat,' onderbrak Flaherty hen. 'Eerlijk niet. U moet me geloven.' 'Hebt u de manier waarop Werner de zaak aanpakte, nooit verdacht gevonden? Vond u het niet vreemd dat hij zo'n overdreven belangstelling had voor een bepaald krat?' 'Nou. zoals ik al tegen uw baas zei...' 'Partner!' viel Sabrina hem verontwaardigd in de rede. 'Hoe vaak moet ik het nog zeggen. We zijn partners.' 'Partner. Neemt u me niet kwalijk. Nou, meneer Werner heeft me verteld dat het krat machineonderdelen bevatte voor een laboratorium in Libië en omdat er steeds meer een anti-Kaddafi stemming ontstaat, wilde hij het feit verbloemen dat hij daadwerkelijk zaken met hen deed. Hij was bang dat zijn tegenstanders die kennis tegen hem zouden gebruiken. Hij verzekerde me dat het een eerlijke zaak was. Ik was niet in een positie om hem tegen te spreken. Zoals ik al eerder zei, ik heb meneer Werner altijd als een goed en rechtvaardig man beschouwd.' Er verscheen een bemanningslid bij de deur. 'Er nadert een helikopter uit het zuiden, meneer.' 'is er een deel van het dek vrijgemaakt zodat hij kan landen?' vroeg Flaherty. 'Ja, meneer.' 'Jullie zullen er wel heen willen,' zei Flaherty tegen Graham. 'Ja,' antwoordde Graham zonder veel enthousiasme. 'Er gebeurt u niets zolang u meewerkt,' zei Sabrina die Flaherty's neerslachtige gelaatsuitdrukking opmerkte. 'U kunt op mijn medewerking rekenen,' antwoordde Flaherty. Milchan, die op een houten bank in de hoek van de brug zat, keek op en glimlachte droevig naar haar. 'We zullen een goed woordje voor je doen, dat beloof ik je,' zei ze, terwijl ze zijn glimlach beantwoordde. Milchar. haalde onverschillig zijn schouders op alsof hij zich al had neergelegd bij een lange gevangenisstraf. Philpott kwam als eerste uit de Lynx-helikopter, nadat deze op het achterschip was geland. Graham beduidde de piloot dat hij de motor moest laten draaien en vervolgens liepen hij, Philpott en Sabrina naar de reling van het achterdek. Philpott luisterde zwijgend, terwijl ze hem van de laatste ontwikkelingen op de hoogte brachten. 'Dus je denkt niet dat de kapitein erbij betrokken is?' 'Nee, meneer,' antwoordde Sabrina. 'Mike?' 'Ik zou denken van niet, meneer.' Graham keek omhoog naar de brug. 'Hoeveel mannen hebt u meegebracht?' 'Vijf.' 'Dat is genoeg,' mompelde Graham. 'Genoeg waarvoor?' vroeg Philpott argwanend. 'Om de zaak hier af te handelen. Sabrina en ik willen teruggaan naar het pakhuis om die AK-47 geweren eens beter te bekijken.' 'Je denkt toch niet dat die Milchan voor moeilijkheden zal zorgen? Die vijfmannen zijn technische medewerkers en ze zijn nauwelijks getraind om zo'n gevaarlijke krachtpatser in bedwang te houden.' 'U zult met hem geen problemen hebben, meneer,' zei Sabrina geruststellend. 'Ik zie jullie dus allebei wanneer het schip in de haven ligt,' zei Philpott. Ze liepen naar de helikopter. 'Mike? Sabrina?' riep Philpott hen na. Ze draaiden zich met diep ingetrokken hoofden om. 'Goed gedaan.' zei Philpott. Ze zwaaiden naar hem en hesen zich in de cabine van de helikopter. Graham deed de deur achter hen dicht.

*** 

De helikopter landde op kade acht en wachtte net lang genoeg om hen eruit te laten springen. Daarna steeg hij weer op en helde scherp naar links over toen hij weer koers zette naar de Napoli. Ze gingen het pakhuis binnen. 'Ik neem dit deel, neem jij het deel dat het dichtst bij het kantoor ligt,' zei Graham. 'Hoe krijgen we de kratten open?' ik heb een koevoet bij de deur zien liggen toen we binnenkwamen. Er ligt daar in de buurt nog wel ander gereedschap.' Ze besloot rechtstreeks naar het kantoor te gaan. Het leek haar de aangewezen plaats om gereedschap op te bergen. Toen ze naar binnen wilde gaan, bleef ze stokstijf in de deuropening staan en haalde langzaam de Beretta uit haar riem. Het spel was van de tafel gehaald. In plaats daarvan stond er een nog dampende kop koffie. Graham was ergens in het pakhuis, ongewapend en nietsvermoedend. Ze zag hem toen ze zich van de tafel afwendde. Hij stond in de kruising van de twee delen van het L-vormige pakhuis. Hendrique stond achter hem met de loop van zijn geweer onder zijn kin gedrukt. Toen ze dichterbij kwam, zag ze dat Hendrique aan de rechterkant van zijn gezicht een diepe wond had die van de brug van zijn neus over zijn wang naar beneden liep. 'Dat is ver genoeg,' zei Hendrique toen ze hem tot op een meter of vier genaderd was. Ze bleef staan. 'Ik moet toegeven dat je uitstekend kunt schieten, juffrouw Carver, mijn complimenten. Kyle had geen kans, maar ik zal er, zoals je ziet, de rest van mijn leven aan worden herinnerd.' 'Het is afgelopen, Hendrique, zei ze. 'Werner is dood en het plutonium is teruggehaald. Zelfs Milchan heeft zich tegen je gekeerd.' 'Milchan?' zei Hendrique minachtend. 'Je mag hem van mij hebben, maar ik denk niet dat hij je van veel nut zal zijn. Hij heeft nooit geweten wat er in die vaten zat. Hoe denk je anders dat ik hem ertoe heb kunnen brengen om van Lausanne naar Triest op het krat te passen? Met de hoeveelheid straling die hij de laatste paar dagen heeft opgelopen, denk ik niet dat hij meer dan een maand te leven heeft.' 'Heb je hem in die vrachtwagon gezet, terwijl je wist dat het zijn dood zou worden?' 'Iemand moest het doen,' antwoordde Hendrique onverschillig. 'Wat het plutonium betreft, daar wilde ik eigenlijk nooit iets mee te maken hebben, maar de KGB had andere ideeën. Met een beetje chantage hebben ze me van gedachten laten veranderen.' 'En hoe zit het met die AK-47 geweren?' vroeg ze. 'Ik gebruik Werner Vrachtvervoer nu al een jaar of drie, vier om wapens over de wereld te vervoeren. Werner wist er niets van. Het was puur toeval dat hij en ik ten slotte samenwerkten. Ik had gehoopt ten minste nog een deel van deze zending hier vandaan te krijgen. Hij haalde zijn schouders op. 'Jammer. In ieder geval kan ik veilig wegkomen.' 'Je gaat nergens heen. Deze keer niet,' zei ze, terwijl ze de Beretta op Hendriques hoofd richtte. 'Het geweer is geladen. Ik weet alleen niet of de patronen in het water goed zijn gebleven. Ik denk trouwens dat je toch niet zal schieten. Grahams leven loopt geen enkel gevaar. Ik laat hem ongedeerd vrij zodra ik ver genoeg uit de buurt ben om me veilig te voelen.' 'Schiet hem dood,' schreeuwde Graham toen Hendrique zijn eerste aarzelende stap naar achteren zette. Ze voelde zich wankelmoedig worden, net als in de trein. De foto van Carrie en Mickey kwam haar voor de geest. Carrie met haar prachtige, bruine ogen en Mickey met zijn brutale, ondeugende gezicht. Onschuldige slachtoffers van terrorisme. Toen herinnerde ze zich wat Graham had gezegd nadat hij Hendrique in de trein het elektronische spel had laten winnen. '.. .degene met de sterkste wilskracht wint altijd. Degene die geïntimideerd raakt, verliest altijd...' Ze vuurde. De kogel raakte Hendrique boven zijn rechteroog en Graham sloeg met een snelle beweging de loop van het geweer onder zijn kin vandaan. Hendrique viel achterover tegen een rij kratten en zakte toen in elkaar, terwijl zijn nietsziende ogen een verbaasde uitdrukking hadden. Graham trok het geweer uit Hendriques hand, richtte het op de muur en haalde de trekker over. Kalk en metselwerk vlogen in het rond toen de patroon een hoekige scheur in de muur sloeg. Sabrina verbleekte. Hij gooide het geweer achteloos op Hendriques lijk. 'Deze keer heeft hij pech gehad.' Een ogenblik dacht ze dat hij zijn arm om haar schouders zou slaan. In plaats daarvan gaf hij haar een klopje op de rug. 'Je bent oké, partner.' Ze keek hem na terwijl hij naar buiten liep en glimlachte toen in zichzelf. Het was nauwelijks een lofrede, maar het was een begin.