7. Het geheimenspel

Phoebe was onverzoenlijk. Ze was kennelijk gewend de baas te spelen over haar vrienden.

Ze was knap, mondain en borrelde over van zelfvertrouwen. Het nieuwe meisje in de groep, ik, werd niet geacht enige uitdaging te vormen, vooral niet als het ook nog een jonger meisje was. Toen ik dat besefte, probeerde ik verder niets meer te zeggen ofte doen wat haar zou kunnen ergeren of uitdagen. Ik was bang voor wat ze Dallas over mij zou vertellen, en dat  het invloed zou kunnen hebben op mama.

Nu de hasj verdwenen was, zochten ze hun heil bij de bar. Posy en ik gingen naar de caban en trokken onze badpakken uit.

'Ik kan merken dat Randy je aardig vindt,' zei ze. 'Hij heeft nog nooit een vriendinnetje gehad omdat hij zo stottert.'

'Dat hoort toch niet zoveel uit te maken. Hij is aardig.'

'Was het waar wal er over je vader verteld wordt? Dat hij werd neergeschoten met zijn vliegtuig?'

'Wie heeft je dat  verteld?'

'Wally zegt dat Phoebe hem dat verteld heeft.'

'Nee, het was een afschuwelijk ongeluk niet de helikopter. Hij was instructeur op de marinebasis.'

'Konden jullie goed mei elkaar opschieten?'

'Ja, natuurlijk. Kun jij niet goed overweg met je ouders?'

'Onze ouders zijn gescheiden. Mijn vader woont in Miami met zijn vriendin. We zien hem niet zo vaak. Hij kwam zelfs niet op mijn verjaardag dit jaar.'

'O, dat is erg,' zei ik.Ze haalde haar schouders op. 'Mijn vader was degene die me Posy noemde. Mijn moeder wilde niet dat ik die naam zou krijgen. Ze pro- beert altijd me mi jn naam te laten veranderen in Paula of zoiets.'

'Waarom?'

'Het was de naam van mijn vaders eerste vriendin. Dat zegt ze tenminste.'

'Hij noemde jou naar zijn eerste vriendin? Waarom vond je moeder dat goed?'

'Ze zegt dat ze het toen niet wist. Misschien is het ook niet waar. Ze zeggen nu altijd nare dingen over elkaar. Bovendien hou ik van mijn naam. Jij hebt ook een mooie naam. Ik bedoel niet Grassy.'

'Dank je.' Ik dacht even na. 'Mijn vader noemde me altijd Sailor Girl, zijn kleine matroos.'

'Had je een uniform en zo?'

'Nee,' zei ik lachend. 'Het was gewoon een bijnaam.'

'Dat is wat mijn moeder over mijn naam zegt: Het is een bijnaam, geen echte naam.'

'Als jij je er goed bij voelt, lijkt het me wel in orde,' zei ik.

Ze keek verheugd.

Toen wc het huis binnenkwamen, zat iedereen in de zitkamer naar muziek te luisteren. Roger, Wally, Ashley en Phoebe praatten over het komende schooljaar. Het leek voornamelijk te bestaan uit klachten over het vroege opstaan, het te veel moeten studeren, de nieuwe docenten die ze niet mochten. Was het een school of een gevangenis?

Iedereen had een drankje in zijn of haar handen, en geen enkel ervan leek op een frisdrank.

'Wat wil jij?' vroeg Roger, die achter de bar stond.

Het was een mooie kamer met een marmeren vloer, een biljarttafel, leren meubels en een grootbeeldtelevisie. Ik keek even naar Phoebe en zag dat ze me ervan langs zou geven als ik zei dat  ik niet dronk. De enige keer dat ik ooit iets had gedronken was een slokje van mijn moeders wodka met sinaasappelsap, een drank die ze screwdriver noemde.

'Screwdriver,' zei ik.

in orde, Grassy,' zei Roger. 'Goeie keus.' Hij begon het drankje te mixen. Hij schonk een glas bijna halfvol met wodka voor hij er het sinaasappelsap en ijsblokjes bij deed. Hij keek naar Phoebe, die meesmuilde en achterover ging liggen op de bank. Ze was nog in bikini.

ik kan nog steeds niet geloven dat je al die hasj hebt weggegooid, Roger," klaagde ze.

'Denk er maar niet meer aan,' zei hij, terwijl hij me mijn glas overhandigde.

'Dat zal ik doen als jij het vervangt,' snauwde ze.

'Geen probleem.' Hij glimlachte naar mij. 'Je wordt zeker voor de krijgsraad gedaagd voor het bezit van drugs op een marinebasis, hè?'

'Het zou heel serieus zijn, ja, vooral als er officieren bij betrokken zouden zijn die verantwoordelijk zijn voor veel manschappen en duur materieel. Het heeft een ernstige, schadelijke invloed op je oordeel.'

'O, spaar me,' kermde Phoebe. Ze nam een slok en kneep haar ogen samen.

Ik nam een slokje van mijn screwdriveren keek naar een paar plaquettes aan de muur. De meeste waren voor overwinningen in golf- toernooien en leken te zijn toegekend aan Rogers moeder.

'Dit is stomvervelend.' zei Phoebe. 'Laten wc het wat opleuken en Geheimen spelen.'

'Ja,' zei Wally enthousiast en wreef in zijn handen. 'Laten we dat doen.'

'Wat is dat?' vroeg ik, omdat alle anderen schenen te welen wat het was.

'Pak de kaarten,' beval ze Roger zonder antwoord te geven.

Hij liep naar de bar en pakte een spel kaarten.

'Vorm een kring,' commandeerde Phoebe.

'Wat gaan we doen?' vroeg ik.

'Dat zul je wel zien,' zei Ashley, zich verkneukelend omdat ze iets wist wat ik niet wist.

Ze gingen in een kring aan Phoebes voeten zitten. Roger gaf Phoebe de kaarten, boog zijn hoofd en zei: 'Uw wens is mij een bevel, majesteit.'

'Ga zitten.' beval ze.

'Ik zou graag willen weten wat we spelen,' zei ik tegen Phoebe.iedereen krijgt een kaart, één kaart per ronde.' legde ze uit. 'Degene met de laagste kaart moet een geheim onthullen, en als we het niet de moeite waard vinden, moet hij of zij een kledingstuk uittrekken. Zoals je ziet, hen ik ver in het nadeel, want ik ben de enige die nog in bikini is.'

'Wie kan nou beoordelen of iemands geheim niet de moeite waard is?' vroeg ik.

'Wil je soms beweren dat we oneerlijk zijn? Bovendien moet het een unanieme afwijzing zijn, dus wees maar niet bang. Grassy.'

'Ik vind het niet prettig om zo genoemd te worden. Het klinkt zo stom.'

'En dat ben je allesbehalve. Oké, ik zal een nieuwe naam voor je verzinnen.'

'Wat is er mis met mijn eigen naam?'

'Het klinkt te braaf. Grace!' zei ze minachtend. 'Maak je geen zorgen. Laten we beginnen.' Ze gaf ons iedereen kaart. 'Nog één aanvullende regel. Als je niet weet of je de laagste kaart hebt, of zelfs ervan overtuigd bent, kun je weigeren hem te laten zien. Iemand kan je uitdagen. Als die van jou niet de laagste is, krijg je een vrijbrief als je een volgende keer de laagste kaart trekt. Maar heb je wél de laagste kaart, dan moetje twee geheimen onthullen.'

'Wat gebeurt er met degene die je uitdaagt?'

'Dal heeft nog nooit iemand gevraagd,' zei Wally.

'Ze is slim,' zei Ashley. Phoebe keek haar nijdig aan, en ze sloeg haar ogen neer.

'Als je niet de laagste kaart hebt, moet de uitdager zijn of haar geheim onthullen, ook al heeft hij of zij niet de laagste kaart. Dus is er aan beide kanten een risico.'

'De uitdager zou ook twee geheimen moeten onthullen,' zei ik. 'Dal zou eerlijk zijn.'

'Goed dan, twee. Tevreden? Verdomme. Dit is geen schoolspelletje.'

'Mensen dwingen geheimen te vertellen kan op iedereen een averechtse uitwerking hebben,' merkte ik op.

'O, hou alsjeblieft op met zo... zo voor Grace te spelen,' zei ze. Ze keek me weer aan met die toegeknepen ogen, waarin een achterdochtige blik lag. ik wed datje nog maagd bent.'

'Hé, dat zou een van haar geheimen kunnen zijn,' viel Roger haar in de rede.

'Oké. Je hoeft haar maar aan te kijken om te zien dat het geen diep 118 geheim is,' zei Phoebe hatelijk. 'Probeer dat dus maar niet te gebruiken,' waarschuwde ze me. 'Oké, controleer je kaarten en laten we beginnen. Wie is vol zelfvertrouwen?'

ik,' zei Wally en legde een koning op de grond.

'Boffer,' zei Roger. Hij liet schoppen zeven zien.

Phoebe keek mij aan. 'Weetje, Grace,' zei ze. ik zal jou uitdagen en het spel meteen spannend maken.'

'Maar ik heb niet geweigerd mijn kaart te laten zien.'

'Dat geeft niet. Ik heb je niettemin uitgedaagd, en zoals ik al zei, als ik een hogere kaart heb dan jij, moetje een geheim onthullen ook al heb je niet de laagste kaart van de groep. Heb ik die niet, dan moet ik een geheim onthullen.'

ik kan me niet herinneren dat we dat ooit hebben moeten doen,' zei Ashley. 'Je moet altijd wachten tot iemand weigert.'

'We kunnen al doende nieuwe regels verzinnen. Dat is het leuke ervan,' snauwde Phoebe tegen haar. 'Nou?' zei ze, naar mij kijkend. 'Accepteer je de uitdaging of weiger je die?'

'Het slaat nergens op,' zei ik. 'Als ik de laagste kaart van de groep had, zou ik verliezen. Ik zou hoe dan ook verliezen.'

iemand zou een lagere kaart kunnen hebben dan jij, tenzij je een aas hebt.' Ik kon zien dat ze zich afvroeg of ik werkelijk een aas had. 'We taxeren een aas als een één in de eerste ronde en dan om de andere ronde.'

'Sinds wanneer hebben we dat besloten?'

Phoebe keek weer woedend naar Ashley, en ze beet op haar lip en keek een andere kant op.

'Accepteer je of weiger je?' vroeg Phoebe.

Ik keek naar de kaart in mijn hand. Ik kon alle blikken op me voelen. Ik herinnerde me dat papa en ik samen kaartten. Hij leerde me gin rummy en liet me zien hoe belangrijk het was er goed aan te denken wat iedereen opraapte. Hij leerde me ook blackjack en het belang van een ondoorgrondelijk gezicht. Ik staarde naar Phoebe.

ik bied twee geheimen,' zei ik.

'Hè?''Als ik verlies geef ik er twee, en als ik win geef jij er twee. Terug naar de oorspronkelijke gok. Je zei dat we al doende regels konden verzinnen.' 'Dat héb je gezegd, Phoebe,' bracht Roger haar lachend in herinnering.

'Ik weet wat ik gezegd heb.' Ze keek naar haar kaart en toen naar mij.

'Oké, twee geheimen,' zei ze.

Ik staarde naar mijn kaart. 'Laten we er twee geheimen en een kledingstuk van maken.'

'Je hebt al gewed,' klaagde ze.

'Dat noemen ze laten zien en hoger bieden.'

'Hé, ze heeft al vaker gekaart,' riep Wally vrolijk uit. 'Wedden dat ze dat deden op de marinebasis? Wat speelden jullie, strippoker?'

'Hoeveel wil je wedden om erachter te komen?'

Ashley en Roger lachten. Posy keek me verbaasd aan, en Randy glimlachte. Alleen Phoebe trok een ongelukkig gezicht.

'Ga mee met haar bod, Phoebe, of vertel twee geheimen,' zei Roger.

'Hou je mond, idioot. De meeste geheimen hebben met jou te maken.'

ik schaam me nergens voor,' zei hij.

'Weetje het zeker?' vroeg ze, hem recht in het gezicht kijkend.

Hij haalde zijn schouders op, nam nog een slok en ontweek haar doordringende blik.

Phoebe keek woedend naar mij, terwijl ze een besluit nam. Ik keek zo nietszeggend mogelijk, denkend aan papa's advies om aan iets heel anders te denken als je probeerde je reactie bij het kaarten te verbergen.

'Het zou geen eerlijke weddenschap zijn,' besloot ze. 'Jij hebt veel meer kledingstukken aan dan ik.'

'Je hebt je eerder niet beklaagd over het risico.' merkte Wally op.

'Dan doe ik het nu. Dit is een ander geval. De regels zijn veranderd.'

'Je z-z-zei dat we die k-konden veranderen.' bracht Randy in het midden.

Ze kneep haar ogen samen en keek weer peinzend naar mij. Ik probeerde niet met mijn ogen te knipperen. 'Oké, ik ga mee met je bod als je eerst stript tot een beha en een slipje,' zei ze, glimlachend over haar briljante vondst.

'Oké,' zei Wally, in zijn handen klappend. 'Nu wordt het interessant.' 'Doen,' zei Roger tegen mij. 'Dat is hetzelfde als een bikini.'

Phoebe keek zo zelfvoldaan. Mijn tegenzin gaf haar weer de overmacht. Ze was ervan overtuigd dat ik zou instorten.

'Denk eraan,' zei ze op zangerige toon, 'twee geheimen als je verliest.'

'En in ieder geval een kledingstuk,' voegde Wally eraan toe.

Zonder iets te zeggen begon ik mijn gymschoenen uit te trekken. Niemand zei iets. Alle ogen waren op mij gericht toen ik opstond en mijn rok losmaakte. Phoebe begon heen en weer te draaien.

'Wacht even,' riep ze uit. 'Waarom doen we dit? Het maakt de jongens alleen maar opgewonden. Ten koste van ons.'

Roger en Wally kreunden hardop.

'Wat doen we nu?' vroeg ik haar.

'We veranderen het spel. Wij vier meisjes tegen de drie jongens.'

'O, nee,' riep Roger uit. 'Ik wil Grace in mijn team als we teams moeten vormen.'

'Dan kun je het vergeten,' snauwde Phoebe, en stond op. 'Ik ga zwemmen.'

'Wacht,' zei Wally, toen ze naar de patiodeur liep die toegang gaf tot het zwembad. 'Laten we even kijken wat er gebeurd zou zijn.'

Hij draaide haar kaart om. Ruiten tien.' Toen keek hij naar mij.

'Toe dan,' zei hij. 'Het komt er nu niet meer op aan.'

Ik keek naar Phoebe. Toen overhandigde ik hem de kaart en hij bulderde van het lachen.

'Wat is er?' vroeg Roger.

Hij draaide mijn kaart om en liet hem zien. Harten drie.

Phoebes gezicht kreeg de kleur van een verse framboos. Ze draaide zich met een ruk om en liep de kamer uit en dook het zwembad in.

'Ik zou niet met mijn rug naar haar toe gaan staan,' zei Roger, maar met een bewonderende blik in zijn ogen. 'Misschien wil je mij leren om zo te spelen,' voegde hij er met een knipoog aan toe en ging haar toen achterna.

Wally en Ashley volgden.

'Ik trek mijn badpak weer aan,' zei Posy. 'Het kan me niet schelen wat iedereen zegt. Dit wordt een opwindende dag.' Ze holde naar buiten.

Randy kwam naast me zitten. Ik keek naar hem en liep toen naar de bar en goot de rest van mijn glas leeg. Ik verving de inhoud met puur sinaasappelsap.

'Er zat veel te veel wodka in. Dan word ik misselijk,' legde ik uit.

Hij glimlachte slechts. Ik keek door de deur naar de anderen.

'Je h-hebt... g-goed... g-gespeeld,' zei hij.

'Ik wilde geen ruzie met haar.'

'Ied-dereen k-krijgt... ruzie met Phoebe. Ze g-geeft er niet om.'

Ik schudde mijn hoofd. 'Ik begrijp niet waarom iemand dat zou willen,' zei ik, en liep naar de boekenkast. De planken stonden vol met duur uitziende in leer gebonden klassieken, waaronder Shakespeare.

Randy kwam naar me toe.

'Wat doet Rogers vader?' vroeg ik terwijl ik de titels en de auteurs bekeek.

'Hij is een on... on...' Hij sloot zijn ogen, worstelde met het woord. Ik kon zijn frustratie voelen.

'Rustig aan,' zei ik.

'Pr-project... ont... w-wikkelaar. Hij heeft een w-winkel... centrum in Boca Ra... Ra... Raton.'

Ik pakte een exemplaar van Romeo and Juliet en bladerde het door.

'Mijn lievelingsstuk,' zei ik. 'Heb je het op school gelezen?'

'Nog niet.'

ik heb een mooi citaat voor Phoebe. Zodat ze niet zo haar best hoeft te doen om te verzinnen hoe ze me moet noemen,' zei ik, en wees op een paar regels. ' What 's in a name? Wat zegt een naam?' citeerde ik. ' That which we call a rose by any other name would smell as sweet. Een roos geurt even zoet met elke andere naam.'

'Laat het haar m-maar zien,' zei hij. 'Mis-misschien houdt ze haar m-mond.'

We lachten.

'Wat is er voor grappigs?' vroeg Posy op weg naar het zwembad.

'G-gaat je n-niets aan,' zei Randy. Ze maakte een grimas en liep door. 'We k-kunnen... kunnen onze eigen ge... geheimen hebben zonder de k-kaarten,' zei hij.

Ik lachte, ik zal niks zeggen als jij het ook niet doet.' Hij straalde.

We zaten op de bank, en ik vertelde hem hoe het was om op een

marinebasis te leven te midden van schepen en matrozen, vliegtuigen en helikopters.

'Het k-klinkt leuk.' zei hij.

'Het was een opwindend leven.' zei ik, terugdenkend.

'Het spijt me dat ik dit liefdesfestijn moet onderbreken, maar we gaan pizza eten,' kondigde Phoebe aan. Ze liep langs ons heen de gang in.

Roger, Wally, Ashley en Posy kwamen achter haar aan.

'Pas op, Randy. Je hebt te doen met een beroepsspeler. Ze heeft je broek uit voor je het weet,' zei Wally.

'Dat zou hij wel willen,' grapte Ashley.

'Jij ook,' antwoordde Randy.

'Wauw, hij stotterde niet eens,' zei Roger lachend. 'Ze moet iets goeds hebben gedaan.'

Hij gaf Wally een por in zijn ribben, en iedereen ging zich verkleden.

Het was of Phoebe had besloten me onzichtbaar te maken. Ze stelde me geen vragen en maakte geen opmerkingen tegen me. Altijd als iemand anders iets legen me zei veranderde ze onmiddellijk van onderwerp. Eigenlijk vond ik dat wel zo prettig. Al haar hatelijke en sarcastische opmerkingen waren tegen anderen gericht. Ze had het vaak op Ashley voorzien. Ik veronderstelde dat ze haar alleen daarom erbij wilde hebben, en Ashley was zo dankbaar dat ze in het gezelschap mocht verkeren van de prins en prinses van de school, dat  ze alles accepteerde, Phoebe bijna bedankte dat ze zich haar aanwezigheid herinnerde, zelfs al was het alleen maar om haar te kleineren.

Een aantal keren voelde ik de behoefte haar te hulp te schieten, maar ik besefte algauw dat Ashley zelf het nog het minst op prijs zou stellen. Als er iets was dat ze niet wilde, dan was het de bondgenote zijn van iemand die niet bij Phoebe in de gunst stond.

Ik belde mama vlak voordat we naar het restaurant gingen in Boca Raton. in het winkelcentrum van Rogers vader.

'Amuseer je je, lieverd?' vroeg mama.

Ik vond het altijd moeilijk tegen haar te liegen. Mijn stem verraadde me altijd, zelfs als ik mijn uiterste best deed iets voor haar te verbergen.

'O, ja,' antwoordde ik.

'Hel is altijd moeilijk nieuwe vrienden te maken,' zei ze. Ik kon de trilling in haar stem horen en wist dat ze, al trok ze nog zo'n blij gezicht, inwendig nog steeds huilde. Ik hoefde mijn kleine problemen niet toe te voegen aan haar al zo zware last.

ik weet hel. Ik mag die jongen graag die bij mij in de klas zit. Hij is erg aardig.'

'O, mooi. Veel plezier,' zei ze.

Toen we pizza hadden gegeten slenterden we door het winkelcentrum. Randy en ik zonderden ons af van de anderen en gingen naar de boekwinkel. Hij vond een boek over de Amerikaanse marine en besloot het te kopen.

'Straks weel je meer over de marine dan ik,' zei ik lachend.

'Mooi.'

Toen we bij de anderen kwamen, dwong Wally Randy te laten zien wat hij had gekocht en plaagde hem ermee tijdens de hele rit terug naar West Palm Beach.

'Ze maakt nog een matroos van je, Randy,' zei hij.

Ik zag dat Phoebe stil bleef zitten, met een ijzig glimlachje om haar lippen. Ze leek een onderzeeër, die stil onder water vaart tot hij in een positie is om zijn dodelijke aanval te kunnen beginnen.

We slopten bij mijn huis voor ze vuurde.

ik z-zal je b-bellen,' zei Randy bijna fluisterend.

Ik knikte glimlachend en stapte uit.

'Misschien zie ik je in het restaurant,' zei Phoebe op vriendelijke toon.

'Oké.'

'Tot dan, goeienavond, Sailor Girl,' zei ze. Ze lachte, en Wally en Ashley voegden zich snel bij het koor. Roger schudde lachend zijn hoofd.

Het was of ik door een pijl in mijn borst werd getroffen. Ik keek snel naar Posy die glimlachend haar aandacht op de sterren richtte. Ik voelde de tranen onder mijn oogleden branden maar weigerde ook maar één traan te laten om iets wat Phoebe deed of zei. Dat nam ik me heilig voor.

'Wauw, Posy,' zei ik, 'en jij had niet eens de laagste kaart.'

Even viel er een diepe stilte, en toen barstte Roger in lachen uit.

'Laten we gaan,' beval Phoebe. Hij gaf gas, maar bleef lachen en zijn hoofd schudden. Ik zag hen keren en toen wegrijden. Randy keek achterom naar me toen ze om de bocht verdwenen. De muziek van de cd in de auto schetterde door de lucht en verdween samen met hen in de verte.

'Zijn datje nieuwe goeie vrienden?' hoorde ik naast me. Ik draaide me om en zag Augustus in de diepe schaduw bij ons huis staan.

'Nauwelijks,' antwoordde ik. Hij deed een stap naar voren in het licht van de lampen, met zijn handen in zijn zakken. Deze keer droeg hij een zwart I -shirt met een groot oog op de voorkant.

'Draag je nooit schoenen?' vroeg ik.

Hij keek naar zijn voeten alsof hij zich niet gerealiseerd had dat hij op blote voelen liep. 'O, vergeten,' antwoordde hij.

'Gewoon vergeten?'

'Eén keer ben ik bijna zonder schoenen naar school gegaan. Mijn grootmoeder betrapte me toen ik in de auto slapie en stuurde me terug om ze aan te trekken.'

Ik schudde mijn hoofd.

'Waar ben je naartoe geweest mei je nieuwe vrienden?' vroeg hij. 'Naar het huis van de jongen achter het stuur. Zijn ouders hebben een boot. We zijn gaan waterskiën. Tenminste, ik heb het geprobeerd, zou ik moeten zeggen. Toen zijn we naar Boca Raton gegaan en hebben pizza gegeten en even rondgehangen in het winkelcentrum.'

'Klinkt alsof je er toch wel bij past,' zei hij met enige minachting.

'Dat weel ik minder zeker dan jij.'

Hij trok belangstellend zijn wenkbrauwen op. 'Desillusie is de eerste stap naar wedergeboorte,' citeerde hij.

'Op het ogenblik wil ik alleen maar slapen. Mijn wedergeboorte kan tot morgen wachten. Hoe gaat het met je project?'

'Vandaag ben ik er eindelijk achter gekomen hoe ik mezelf moet oplossen, metamorfoseren in pure energie, en verdwijnen. Wat ik nog niet heb ontdekt is hoe ik terug moet komen.

'Misschien neem ik die moeite ook niet,' ging hij verder, en trok zich weer terug in de schaduw. Hij was zo snel verdwenen dat ik me afvroeg of hij had gedaan wat hij net had beweerd.

Mama zat op me te wachten. Ze zette de televisie af zodra ik binnenkwam.'Hallo,' zei ze. 'Was het een leuk winkelcentrum'? Was de pizza goed'? Hoe is Phoebe?'

'Een verwend mormel.' zei ik, en ging tegenover haar zitten.

Mama knikte. 'Dat gaf Dallas al min of meer toe. Was ze niet aardig tegen je?'

'Ze heeft het te druk met het middelpunt van de aandacht te vormen. Ze is ouder dan ik, dus ik zie me toch niet vaak in haar gezelschap, mama.'

'Hm, jij kiest je vrienden erg zorgvuldig uit. Dat doe je altijd. Papa was daar erg van onder de indruk.'

Ik knikte, en we zwegen allebei.

'O,'zei mama, 'die aardige jongen in Norfolk heeft voor je gebeld.'

'Trent?'

'Ja. Hij zei dat hij vandaag pas hoorde dat je gebeld had, en hij verontschuldigde zich. Hij heeft een nummer achtergelaten. Ligt bij de telefoon.'

'Geweldig,' zei ik en sprong overeind. Het was te laat om te bellen, maar ik nam het blaadje met zijn nummer mee naar mijn kamer en legde het naast mijn bed. Een van de eerste dingen die ik de volgende ochtend deed was hem bellen.

'Hé,' zei hij, toen hij aan de telefoon kwam. 'Hoe gaat het met

je?'

'Oké,' zei ik. Iedereen kon horen dat mijn oké geen oké was, maar hij begon onmiddellijk over zijn honkbalkamp, de coach die een pitcher van de major league was geweest, en hoeveel hij leerde.

'Ik heb gisteren twaalf batters uitgeslagen,' schepte hij op, 'en hij zegt dat ik beter sla dan de meeste pitchers. Hij vindt me een natuurtalent.'

'Dat is geweldig, Trent.'

ik wou dat je terugkwam op onze school,' zei hij ten slotte.

'Ik ook.'

'Ik zal proberen met je in contact te blijven. Ik zal je de sportpagina's van de schoolkrant sturen als het honkbalseizoen begint.' beloofde hij.

'Oké.'

'lk moet er vandoor.' zei hij. 'Pas goed op jezelf.'

Ik kon bijna voelen hoe zijn hand uit de mijne glipte. Tijd en af- stand waren te veel om te overkomen. We gingen een verschillende richting uit.

'Dag,' zei ik.

De klik liet een ijzeren gordijn tussen ons neer.

Misschien was Augustus toch niet zo vreemd, dacht ik. Misschien verdwijnen we vaker dan we denken.

Zoals ze zich had voorgenomen, begon mama in het weekend te werken. Dallas en Warren vonden het beter als ze de eerste paar weken samen met een ervaren serveerster werkte. Maar zelfs dan kwam ze moe thuis, voornamelijk, dacht ik, door de emotionele spanning of ze het werk goed deed. Ze plofte neer in onze fauteuil en legde haar voeten op de poef. Ik trok haar schoenen uit en masseerde haar voeten terwijl ze kreunde van genot.

'Ik moet zorgen dat ik de juiste schoenen hiervoor krijg. Je moet zoveel lopen. Ik kan geen seconde gaan zitten vanaf het moment dat  ik aankom tot het moment waarop ik in de auto stap, maar in ieder geval is het niet saai. Ze hebben een paar heel interessante klanten, veel mensen, zoals Dallas zei, uit Palm Beach. Soms glinstert de zaal met zoveel juwelen datje er een voetbalstadion mee zou kunnen verlichten. Maar ze geven goeie fooien,' voegde ze er glimlachend aan toe.

Ik wist dat ze het niet prettig vond me alleen thuis te laten, maar Randy belde dat eerste weekend om me uit te nodigen voor een film in de naburige bioscoop. Hij gaf me het dienstrooster van de bus en de halte, omdat we geen van beiden oud genoeg waren om te rijden, laat staan een auto ter beschikking hadden. Ik vertelde het aan mama, die het prachtig vond dat ik nu al een afspraakje had.

Die ochtend zag ik Augustus en vroeg hem of hij wel eens naar de film ging. Hij keek me lange tijd aan en zei: 'Elke avond. Hierbinnen.' Hij wees naar zijn hoofd. Ik dacht erover hem mee te vragen, maar besloot daarmee te wachten tot een andere keer.

Randy stond bij de bushalte bij het winkelcentrum. Hij pronkte enthousiast met zijn kennis van de Amerikaanse marine en praatte over de diverse schepen. Ik wist dat hij indruk op me wilde maken, en ik voelde me gevleid, maar na de film, toen hij weer over de marine begon, reikte ik in het restaurant waar we ijs waren gaan eten,

over de tafel heen en legde mijn hand op de zijne om hem het zwijgen op te leggen.

'Dank je datje dat allemaal geleerd hebt, Randy,' zei ik. 'Maar als we nu over de marine praten, moet ik altijd aan mijn vader denken, en dat is pijnlijk.'

Ik zei het zo zacht en simpel mogelijk.

'O.' zei hij, en er verscheen iets van paniek in zijn ogen. ik... ik...'

'Het is oké. Ik vind het geweldig datje dat allemaal geleerd hebt, maar laten we ook over jou praten. En vertel me wat over de school en onze leerkrachten.'

Daarna hadden we veel plezier en hij stond erop met me mee te rijden in de bus en me naar huis te brengen.

'Maar dan moetje zo lang wachten op een volgende bus en kom je pas heel laat thuis,' zei ik.

Hij had me verteld dat hij de jongste was van drie broers en dat zijn oudere broers nu op de universiteit zaten, allebei uitstekende sportlui waren en goed konden studeren. Zijn vader werkte als bestuurder in het watermanagement van de stad. Zijn moeder was lerares op de basisschool.

Het was niet moeilijk te zien dat hij zich altijd de mindere had gevoeld van zijn broers en altijd had gedacht dat zijn ouders minder van hem hielden omdat hij een spraakgebrek had.

'D-daarom werk ik... ik g-graag m-met com... com... puters,' zei hij. 'D-daar w-weet... n-niemand hoe ik... ik... s-spreek.'

Ik vertelde hem dat ik er nooit een gehad had en dat mijn vader er een voor me had willen kopen als we ons geïnstalleerd hadden in ons nieuwe huis in Norfolk.

ik z-zal je h-helpen... er een... een te k-krijgen,' bood hij aan.

Ondanks mijn protest bracht hij me naar huis, tot de deur van onze flat. Toen wc daar waren zagen we Augustus op het gazon liggen, omhoogstarend naar de lucht.

'Wie... wie... wie is dat?' vroeg Randy enigszins bezorgd.

'Hij heet Augustus Brewster. Hij woont in een van de units. Hij is een genie en gaat naar een speciale school,' legde ik snel uit. 'Wees maar niet bang. Hij doet wat hij wil op het moment dat hij het wil. Augustus?' riep ik, en hij ging rechtop zitten.

'O, ik was op zoek naar je. Ik wilde je vertellen over die film die ik vanavond gezien heb,' zei hij opgewonden. Hij keek naar Randy. 'Jij bent de jongen op de achterbank," zei hij, met zijn vinger naar hem wijzend.

'Wa... wat?'

'Dit is Randy, Augustus.'

'Goed. Wil je over die film horen of niet?'

'Ja,' zei Randy. 'Waar... waar heb je die... gezien ?'

'Hier,' antwoordde Augustus.

'Hier?'

'Augustus, Randy moet met de bus terug. Het is al laat. Misschien een andere keer,' zei ik.

'Een andere keer kan ik me het niet meer herinneren,' antwoordde hij kwaad.

ik... kan... nog w-wel even b-blijven.'

'Je hebt een duidelijk spraakgebrek, hè?'

'Augustus,' snauwde ik berispend.

'Het is verkeerd om net te doen of het niet bestaat. Sommige mensen dachten dat de stotteraar door het aan de orde stellen van het probleem zich er bewuster van werden overgevoelig en teruggetrokken. Dat is middeleeuws,' zei Augustus.

Randy bleef geïmponeerd kijken.

'Hoe lang is het geleden datje een behandeling hebt gehad?'

Randy schudde slechts zijn hoofd.

'Je ouders hebben je nooit naar therapie gestuurd?'

'Nee.'

'Typerend. Ze steken hun hoofd in het zand in de hoop dat hij er wel overheen zal groeien. Daar is hij te oud voor. Dan zou het al gebeurd zijn.'

'Hij heeft een therapieprogramma van school. Dat heeft hij me verteld. Ja toch. Randy?'

Hij keek naar Augustus.

'Hij liegt,' zei Augustus achteloos.

'Randy?'

'Ik... moet... weg.'

'Maak je er geen zorgen over.' zei Augustus. 'We hebben elkaar geen van allen iets bijzonders te vertellen.'

'Hou op. Augustus.' 'Binnenkort communiceren we alleen nog maar via computers. De telefoon zal een antiquiteit worden,' ging Augustus verder.

ik... w-werk op een com...'

'Computer? Ik ook. Ik stuur een e-mail naar God en krijg als antwoord: "Niet langer op dit adres." Laat het me weten als je hem vindt,' zei Augustus, en keek naar mij. 'Ik ben de film vergeten.' Hij draaide zich om en liep weg.

'Luister niet naar wat hij zegt. Hij is briljant maar gek,' zei ik tegen Randy.

'Nee... dat... is hij niet,' zei Randy. 'Hij heeft g-gelijk w-wat... mijn ouders b-betreft. Welterusten.' Hij draaide zich om en wilde weggaan, met gebogen hoofd.

'Randy!' riep ik, en hij bleef staan. Ik liep naar hem toe. 'Bedankt voor de fijne avond.' Ik gaf hem een zoen op zijn wang.

Hij glimlachte en legde zijn hand op de plek waar ik hem gezoend had. Toen liep hij met opgeheven hoofd weg.

Achter me liep Augustus ook naar huis.

Wie was ongelukkiger, vroeg ik me af, Augustus, Randy of ik?

Misschien was het geheim om gewoon door te gaan, je bezig te houden, er niet te veel over na te denken. Pas als we stilhielden en beseften waar wc waren voelden we de eenzaamheid.