Epiloog

Balwin reed me erheen. We hadden toestemming gevraagd en gekregen om me door hem te laten begeleiden. Mama wist er niets van. Ze dacht dat ik zoals gewoonlijk naar school ging en daarna naar papa.

Mijn hart bonsde wild tijdens de hele rit naar New York City. Toen we bij het kleine theater kwamen, was ik zo bang, dat ik mijn benen niet kon bewegen. Ik keek naar Balwin en hij'lachte.

'Ik heb plankenkoorts gezien en plankenkoorts,' zei hij, 'maar jij hebt plankenbibbers.'

'Het is niet grappig, Balwin. Ik zal mezelf be-lachelijk maken.'

'Dan zul je mij ook belachelijk maken,' zei hij. Hij gaf me een hand en ik stapte uit. 'Haal diep adem,' adviseerde hij. 'Doe je ogen dicht en haal diep adem. Toe dan. Ontspan je. Dit heeft niets te betekenen. Als ze je niet goed vindt, is het haar verlies, niet het jouwe.'

'Ja,' zei ik. 'Dat zal wel.'

Hij lachte en we gingen naar binnen. Het was er zo stil en leeg, dat ik dacht dat we op de verkeerde dag waren gekomen. Plotseling kwam een lange, magere vrouw met donker haar uit de schaduw tevoorschijn. Haar hakken klikten op de tegelvloer van de kleine hal.

'Ben jij Ice Goodman?' vroeg ze. Ze hield een vel papier in haar rechterhand. Ze had grote bruine ogen en een scherpe neus, die zo puntig was aan het eind dat ik dacht dat ze er vlees mee zou kunnen snijden.

'Ja,' zei ik.

'Je bent tien minuten te vroeg, maar dat is in orde. Madame Senetsky is in het theater. En dit is je begeleider?' vroeg ze met een knikje naar Balwin.

'Balwin Noble,' zei Balwin en stak zijn hand uit. Ze keek er slechts naar en knikte.

'Ga het toneel op en begin,' beval ze, draaide zich om en trok zich terug in de zaal.

'Klaar?' vroeg Balwin.

'Nee.'

'Goed zo.' Hij ging me voor.

Het was donker, op een enkel zwak licht op het podium na. Het duurde even voor mijn ogen aan de zaal gewend waren. Eerst dacht ik dat er niemand was en toen zag ik iemand helemaal achteraan zitten.

Balwin liep over het middenpad naar de piano. Hij ging zitten, haalde de muziek tevoorschijn en keek naar mij. Toen knikte hij naar het toneel.

'Doe het net zoals we het steeds gedaan hebben,' zei hij.

Ik keek achterom naar de vrouw achter in de zaal. Ze zat erbij als een etalagepop. Ik kon geen details zien, maar ik zag wel dat haar haar in een strakke knot boven op haar hoofd was gedraaid, enigszins naar achteren. Waarom waren er niet meer mensen? vroeg ik me af, en waar was die lange, zuurkijkende vrouw die ons had begroet?

Bevend liep ik het toneel op. Balwin liet me even opwarmen en toen keek ik naar hem en hij knikte. Ik haalde diep adem en hij begon.

Ik zong zo goed ik kon. Naarmate ik langer zong voelde ik me ontspannen en dacht ik alleen nog aan de muziek, en toen, als bij toverslag, meende ik papa op de eerste rij te zien zitten. Hij keek naar me op en glimlachte.

En in zijn hand hield hij het mondstuk van zijn trompet.

Ik zong ook mijn tweede lied. Na afloop zei niemand iets tegen ons. De oude vrouw was verdwenen toen ik van het toneel kwam. We bleven even staan en beseften toen dat niemand naar ons toe zou komen, dus liepen we naar de hal en keken om ons heen. We zagen niemand.

'Waarom kan iemand ons niet tenminste even bedanken omdat we gekomen zijn of om goedendag te zeggen?' mompelde ik.

Balwin schudde zijn hoofd.

'Ik denk dat zij niet bedanken. Jij bedankt hen,' zei hij en we gingen weg.

Hij was heel stil tijdens de rit naar huis. Ik wist wat hij dacht. Het was een ramp. Zo erg, dat we niet eens in aanmerking kwamen voor een af- scheidsgroet en een bedankje voor de moeite. Ik voelde me misselijk. Het enige wat me een beetje troostte was de gedachte dat mama blij zou zijn dat ik niet geslaagd was. Maar ik zou haar niets vertellen. Ze zou kwaad zijn omdat ik tegen haar wil naar de auditie was gegaan.

Ik vergat de auditie niet, maar de dagen vlak voor de diploma-uitreiking en het eind van het schooljaar leken vol onrust en opwinding. Je kon in alle stemmen horen hoe blij en enthousiast iedereen was. Levens werden gepland. Er werd gepraat over universiteiten en banen. Het leek of er langzaam een indrukwekkende deur werd geopend waar iedereen doorheen liep naar een andere wereld. Iedereen behalve ik.

Papa ging vooruit met zijn therapie en er werd gezegd dat hij binnenkort naar huis zou kunnen. Hij en ik spraken niet over de auditie. Die bleef in de lucht hangen als een droom. Ik denk dat hij bang was dat ik me teleurgesteld voelde, en wat dat ook voor hém zou betekenen.

Mama wond zich op over de nieuwe eisen die aan haar gesteld zouden worden, maar ik kon zien dat ze ook blij was met papa's aanstaande thuiskomst. Daarbij kwam de belofte van een soort compensatie. Papa wakkerde haar optimisme nog aan door te spreken over een verhuizing naar een beter huis. Er was hem behalve de compensatie ook een gemakkelijkere baan beloofd als hij weer terugkwam op zijn werk. Per slot was hij een soort held in het bedrijf.

Toen ik mijn aanvraagformulier had ingevuld, had ik aangegeven dat ik wilde dat Madame Se- netsky haar antwoord zou richten aan meneer Glenn, aan het adres van de school. Ik was bang dat als het naar de flat zou worden gestuurd, mama het als eerste zou vinden. Eindelijk, drie dagen voor de laatste schooldag, riep de directeur me bij hem op kantoor. Meneer Glenn was er ook. Zodra ik binnenkwam, wist ik dat er iets uitzonderlijks was gebeurd. Hun gezichten straalden.

Ik las de acceptatiebrief, getekend door Madame Senetsky, twee keer door voor het goed en wel tot me doordrong. Opnieuw zweeg ik, was ik niet in staat te spreken. Ze lachten en feliciteerden me weer. Meneer Glenn had Balwin naar het kantoor laten komen. Toen hij het nieuws hoorde, begon hij te snikken. Het was niet echt huilen, het waren een paar tranen die hij snel wegveegde.

Met toestemming van de directeur gingen we samen weg. Balwin reed me naar het ziekenhuis. Papa was in zijn rolstoel bezig met een paar oefeningen voor het bovenlichaam. De therapeut draaide zich om toen papa stopte met zijn oefening en ons aanstaarde toen we binnenkwamen.

Ik zei niets.

Ik hoefde niets te zeggen.

Ik hief alleen maar het mondstuk van de trompet op.

Hij slaakte een kreet en toen, tot verbazing van zijn therapeut, stond hij op en deed zonder hulp een paar stappen naar mij toe. Ik vloog in zijn armen.

'Mama zal woedend zijn,' zei ik.

'Vertel eens wat nieuws,' antwoordde hij, en we lachten.

'Hoe kunnen we dit voor elkaar krijgen, papa?'

'Dat kunnen we, en dat zullen we. Ik bedoel, jij zult het.'

Balwin knikte instemmend.

Voor het raam van de therapiezaal wipte een musje op en neer en klapperde met zijn vleugels.

En ik herinnerde me een klein meisje, dat bang was om iets te zeggen en een stem vond in de muziek, dezelfde muziek die het musje hielp op te stijgen in de wind.