3. De Kit-Kat Club

In mijn verbeelding begon de zaterdagochtend met tromgeroffel. Het begon op het moment dat het licht door de gordijnen heen in mijn kamer scheen, mijn gezicht liefkoosde en mijn oogleden open dwong. Ik had gedroomd dat ik in het circus was en mama de dompteur was, die haar zweep liet knallen voor de leeuwen en tijgers, en de aandacht van het publiek vestigde op de kleine cirkel in het midden, waar ik in de schijnwerper stond, in mijn nieuwe outfit, helemaal opgetut en gereed voor The Greatest Date on Earth.

Alsof ze het wist van mijn droom, kwam mama mijn kamer binnen, bijna op hetzelfde ogenblik dat ik wakker werd en wilde opstaan.

'Ik wil niet dat je veel doet vandaag, Ice. Je moet rusten en een schoonheidsbehandeling nemen.'

'Wat is dat?'

'Dat zul je wel zien.'

Na het ontbijt stalde mama haar crèmes en lotions uit. Het was nooit tot me doorgedrongen wat ze allemaal had en deed aan zichzelf voordat ze de deur uitging. Ze had middeltjes om stress te ver- minderen, de huid te verzachten, de ogen te ontspannen. Ze had crèmes voor haar handen, haar voeten. Later op de dag liet ze me op bed liggen met plakjes komkommer op mijn ogen.

Papa was geërgerd en teleurgesteld omdat hij 's ochtends een telefoontje had gehad van zijn baas die hem vroeg om die dag op zijn werk te komen. Hij zou eigenlijk vrij hebben, maar zijn vervanger had zich ziek gemeld. Nu maakte hij zich ongerust omdat hij niet thuis zou zijn om Shawn te begroeten als hij me kwam afhalen. Hij vroeg zich af of hij niet moest proberen iemand te vinden om hem te vervangen, zodat hij hier kon zijn. Mama hield vol dat het niet nodig was.

'Ik denk dat ik wel weet wat ik moet zeggen, Cameron, en bovendien, wat zou je ermee opschieten als je erbij kon zijn?'

'Ik heb genoeg ervaring om te weten waar ik aan toe ben met een soldaat, Lena.'

'O, hou toch op. Je maakt dat kind nog bang met dat gepraat van je en dat hoort ze niet te zijn op haar eerste afspraakje. Je hebt nu al een blikopener nodig om een paar woorden uit haar mond te krijgen. Als je zo doorgaat, wordt haar gezicht gestresst en bederf je mijn werk.'

'Ze had om te beginnen al dat werk niet nodig,' mompelde papa.

Mama staarde hem kwaad aan. Ik dacht dat het een van hun hevige ruzies zou worden en mama's ogen zouden gaan fonkelen van woede. Ze leek op het punt te staan iets naar zijn hoofd te gooien.

Papa keek even naar mij en liep toen snel weg.

'Zie je nou wat ik bedoel met "mannen"?' zei mama met een knikje in zijn richting.

Eigenlijk had ik gehoopt dat papa Shawn zou ontmoeten, en ik voelde me nog teleurgestelder dan hij, maar ik durfde niets te zeggen uit angst dat mama zou denken dat ik haar niet voldoende vertrouwde om te doen en te zeggen wat juist was. Ze was de hele dag enorm opgewonden en hing om me heen met mededelingen over haar vriendin Louella die haar vertelde hoe laat Shawn zou komen, hoe hij eruit zou zien en hoe ook hij zich verheugde op deze afspraak.

'Hij wil je dolgraag leren kennen,' kwam mama me laat in de middag vertellen. Ik lag op bed met die plakjes komkommer op mijn ogen en voelde me belachelijk. 'Louella zegt dat hij enthousiaster is over de kennismaking met jou dan over het weerzien met zijn familie.'

Ik haalde de komkommer van mijn ogen en ging rechtop zitten.

'Hoe kan dat nou, mama? Hij weet niets van me, zelfs niet hoe ik eruitzie.'

Ze wendde schuldbewust haar ogen af.

'Mama?'

'Nou ja, ik heb Louella een en ander over je verteld en ik heb haar een foto gegeven om naar hem op te sturen.'

'Welke foto?'

'Die we een maand of zo geleden hebben genomen toen we mijn verjaardag vierden. Ik heb mijzelf en je vader eruit geknipt en alleen de foto van jou gegeven.'

'Dus is het alleen een blind date voor mij,' zei

ik.

'Dat is niet erg, Ice. Elke afspraak met een nieuwe man is een blind date, wat de mensen je ook over hem vertellen. Geloof me maar. Als je een andere vrouw over een man hoort praten, is de helft ervan leugens of overdrijving, en als een andere man je over hem vertelt, ziet het groen van jaloezie. Er is maar één mens die je kan vertellen wat je over een man moet weten, en dat ben jij.'

Ze glimlachte.

'Misschien zou ik een column in de krant moeten schrijven met adviezen voor liefdesrelaties, hè?'

Ik sperde mijn ogen open en ze lachte.

Niets wat ik me van de afgelopen tijd kon her-inneren had mama zo jong, vrolijk en gelukkig ge-maakt als die afspraak van mij. Ik durfde geen enkel negatief commentaar te geven of iets van aarzeling laten blijken.

Voor papa naar zijn werk ging, kwam hij bij me langs en bleef in de deuropening staan.

'Ik hoop datje een prettige avond hebt,' zei hij. 'Maar als je je om de een of andere reden ergens niet op je gemak voelt, aarzel dan niet om te vragen om naar huis te worden gebracht, Ice. Zeg het kort en duidelijk, net als de bevelen waaraan hij gewend is geraakt in het leger. Mannen moeten onmiddellijk hun plaats weten. Dat is alles wat ik erover zal zeggen,' besloot hij. 'En dat je er heel mooi uitziet.'

'Dank je, papa.'

Hij knikte, gaf me een zoen op mijn wang en ging weg.

Mama kwam onmiddellijk daarna haastig mijn kamer binnen.

'Wat heeft hij tegen je gezegd, Ice? Iets om je bang te maken?'

'Nee, mama. Hij wenste me alleen veel plezier.'

'Hm,' zei ze, nog steeds achterdochtig.

Ik keek op de klok.

'Het begint tijd te worden,' zei ze. Ik voelde me echt alsof ik me gereedmaakte voor een première, een belangrijke uitvoering. 'Je moetje in mijn kamer verkleden en mijn spulletjes gebruiken,' zei ze.

Ze bleef dicht bij me, zorgde ervoor dat ik de make-up gebruikte die zij wilde, op de manier die zij wilde, schikte elke lok van mijn haar en maakte zich druk over mijn nieuwe outfit. Toen ik helemaal klaar was, verraste ze me door haar camera te halen en een foto te maken.

'Ik wil er ook een van jou en Shawn,' zei ze.

'O, mama, je zult hem verlegen maken.'

'Onzin. Elke man zou met jou op de foto willen staan, Ice.'

Ik vroeg me af of ze gelijk had. Was ik werkelijk net zo knap als zij en kwam het alleen door mijn reputatie van stommetje spelen dat de jongens me niet achternaliepen? 

Precies om zeven uur werd er gebeld. Ik dacht dat mijn hart stilstond. Toen hoorde ik het gedreun in mijn oren. Ik probeerde te slikken, maar kon het niet.

Mama had zich ook opgetut, ze had haar rode jurk met de v-hals en haar pumps aan. Ze kwam haar kamer uit, keek even naar mij terwijl ik stond te wachten in de zitkamer, glimlachte en ging opendoen.

'Goedenavond, mevrouw,' hoorde ik een diepe, krachtige stem zeggen. 'Ik ben Shawn Carter, de broer van Louella.'

'Zo,' zei mama, 'je ziet er knap uit in je uniform.'

'Dank u, mevrouw.'

'Kom binnen. Ice wacht op je in de zitkamer, Shawn.'

Ik voelde mijn hele lichaam verstijven, mijn ribben leken me als klauwen te omsluiten. Mama kwam als eerste binnen en ging toen een stap opzij om Shawn binnen te laten. Hij bleef staan met zijn pet in zijn hand en staarde me aan. Even zei niemand iets. Ik nam hem op en verwerkte mijn eerste indruk.

Hij was ongeveer net zo lang als ik, met brede schouders, bijna net zo breed als die van papa, maar hij was lang zo knap niet. Hij leek bijna kaal, zo kort was zijn haar geknipt en zo ver week zijn haargrens naar achteren. Het kortgeknipte haar accentueerde zijn grote oren. Alles aan zijn gezicht was groot behalve zijn kleine gitzwarte kraalogen.

Zijn onderlip was wat dikker dan zijn bovenlip en hij had een krachtige kaak. Maar zijn glimlach verzachtte de aanvankelijke impressie. Die maakte hem jonger.

'Hoi,' zei hij.

Ik was allesbehalve verwaand, maar een inwendig stemmetje fluisterde: 'Geen wonder dat hij zo enthousiast was om met je uit te gaan. Je bent waarschijnlijk het knapste meisje met wie hij ooit een afspraak heeft kunnen maken. Zonder dat uniform zou hij zo gewoontjes zijn dat je hem geen tweede blik waardig zou keuren en misschien niet eens een eerste.' Mama vond niet echt dat hij zo knap was, dacht ik, tenzij ze zich liet verblinden door een uniform. Maar ik was de eerste om toe te geven dat je een boek niet moest beoordelen naar de omslag. Er was tijd voor nodig om te ontdekken of iemand van binnen knap of mooi was.

Mama keek naar mij, knikte even, me aansporend om iets te zeggen.

'Hoi,' zei ik.

'Je bent erg mooi,' zei hij. 'Veel mooier dan op die foto die mijn zus me heeft gestuurd.'

'Slechte belichting,' zei mama. 'Meestal is Ice heel fotogeniek.'

'O, ze ziet er niet slecht uit op die foto,' verbeterde hij zichzelf snel. 'Maar in werkelijkheid is ze veel mooier.'

Hij glimlachte weer en mama liet een luide lach horen.

'Natuurlijk. Ga zitten, Shawn, en vertel ons iets

over jezelf voordat jullie uitgaan. Tenzij je op tijd moet komen voor het eten.'

Hij knikte.

'Ik heb met een paar van mijn vrienden afgesproken om met z'n allen naar de Kit-Kat te gaan,' zei hij.

'O, ik geloof niet dat ik daarover gehoord heb,' zei mama.

'Het is een restaurant met een jazzband,' vertelde hij.

'Jazz? Nou, ik weet zeker dat Ice dat op prijs zal stellen. Haar vader en zij zijn jazzoholics,' zei mama lachend.

'Jazzo-wat?'

'Laat maar, laat maar. Kom, ik zal jullie niet langer ophouden. Ice, je zult mijn lichte jas nodig hebben,' zei ze tegen mij. Dat hadden we al afgesproken, maar mama deed net of het een besluit op het laatste moment was. 'Ik zal hem even voor je halen. Een ogenblik,' ging ze verder tegen Shawn.

'Ja, mevrouw.'

'O, ik hou van die beleefdheid, hè, Ice?'

Shawn glimlachte en keek naar mij. Mama wachtte tot ik iets zou zeggen en hield toen teleurgesteld haar adem in voor ze de jas ging halen.

'Je moeder is erg aardig,' zei Shawn.

Ik stond op.

'Ken je mijn zus?' vroeg hij.

Ik schudde mijn hoofd en mompelde: 'Niet echt.'

Hij knikte. Zijn pogingen om de juiste woorden, of welke woorden ook, te vinden waren duidelijk zichtbaar op zijn gezicht, vooral in zijn ogen. Hij wilde me niet aankijken voordat hij iets te zeggen had. Hij hield zijn ogen neergeslagen, en knikte alsof zijn hoofd met een veer aan zijn hals was verbonden.

'Je zit in de hoogste klas van high school?' vroeg hij.

Ik knikte.

'Je ziet er ouder uit.' Haastig voegde hij eraan toe: 'Niet oud, maar ouder.'

Ik staarde hem aan en vroeg me af hoe hij in vredesnaam kon denken dat ik meende dat hij oud bedoelde.

'Hier,' zei mama toen ze met haar jas binnenkwam. Ze hield hem op en Shaw deed bijna een sprong naar voren om hem van haar over te nemen en me erin te helpen. Mama stond er met een stralend gezicht bij.

'O, wacht,' riep ze. 'Voor je haar in haar jas helpt, wil ik een foto van jullie beiden.'

Ik keek haar vertwijfeld aan.

'Prachtig,' zei Shawn. 'U mag twee afdrukken voor me bestellen. Een ervan hang ik meteen aan mijn kleedkast in de kazerne.'

Mama lachte en pakte haar camera die ze op een tafel in de zitkamer had klaargelegd.

'Ga daar staan.' Ze knikte een eindje naar rechts. 'Sla je arm om haar heen, Shawn. Ze is niet breekbaar.'

Ik deed mijn ogen dicht en beet op mijn onderlip. Hij legde zijn arm om mijn schouder; zijn grote hand sloot zich om mijn bovenarm en drukte me dichter tegen hem aan.

'Lach eens een beetje, lieverd,' zei mama. 'Shawn heeft zo'n aardige glimlach.'

Ik krulde mijn lippen en ze maakte de foto.

'Nog eentje,' zei ze. 'Voor alle zekerheid.'

Toen dat voorbij was, maakte ik me los uit Shawns omarming en stak mijn hand weer uit naar mama's jas. Haastig hielp hij me die aan te trekken.

'Welbedankt, mevrouw Goodman,' zei Shawn. 'Ik zal zorgen dat ze een prettige avond heeft.'

'Daar ben ik van overtuigd, Shawn. Maak het niet te laat,' riep mama ons na toen we naar de deur liepen.

'Nee, mevrouw,' antwoordde Shawn. Maar wat wilde dat zeggen? Wat was te laat? Papa zou het preciezer hebben omschreven, dacht ik.

'Veel plezier, Ice,' zei mama voordat de deur achter ons dichtviel.

'We zullen ervoor zorgen,' beloofde Shawn. Hij keek me aan. 'Kom, we gaan de stad op stelten zetten, oké?'

Ik liep naar de lift en hij pakte mijn hand. Hij deed het zo snel en stevig, dat ik even verbaasd opkeek. Toen drukte hij op de knop voor de lift.

'Ben je hier opgegroeid?' vroeg hij toen de deur openging.

Ik knikte.

'Ik ook. Maar ik heb high school niet afgemaakt. Ik heb het programma genomen dat het leger biedt om je diploma te halen terwijl je in dienst bent. Ik begon pas laat op school,' legde hij uit. 'Mijn moeder heeft veel met ons rondgereisd voor ze zich in Philadelphia vestigde. Toen ik veertien was, ging ze er vandoor met een computerverkoper en liet Louella en mij achter. Louella had al een goede baan, zodat we voor onszelf konden zorgen,' ging hij verder.

Terwijl de lift omlaag zoemde leek hij vastbesloten geen moment stilte te laten vallen.

'Ik heb mijn zus gevraagd waarom je moeder je Ice had genoemd en ze zei dat ze het had gedaan omdat je zo koel bent. Is dat zo?'

'Nee,' zei ik en liep de hal in.

'Waarom heeft ze je dan die naam gegeven?'

Ik haalde mijn schouders op en deed de voordeur open. Het was kouder dan ik verwacht had. Ik trok de jas dichter om me heen en wachtte tot hij me naar zijn auto zou brengen. Het enige wat ik zag was een pick-up met een ombouw over de achterbak. Ik keek hem aan.

'Ik heb de pick-up van mijn vriend Chipper ge-leend. Mijn zus heeft geen auto en ik ben er zelf nog niet aan toe gekomen.'

We liepen naar de pick-up en hij hield het portier voor me open. Toen ik instapte rook ik whisky. De bank had een scheur in het midden en zag er haveloos uit. Ik hoopte dat ik mijn nieuwe kleren niet vuil zou maken als ik erop ging zitten. Ik zag een moersleutel op de grond liggen en moest hem met mijn voeten opzijschuiven. Hij stapte in en startte de motor.

'Daar gaan we,' zei hij. Toen hij wegreed van het trottoir, rolde een leeg bierblikje onder de bank vandaan.

'Chipper is niet zo netjes,' zei hij. 'Heb je weieens gehoord van de Kit-Kat?'

Ik schudde mijn hoofd.

'Ze controleren de identiteitsbewijzen bij de in-gang.'

'Ik ben pas zeventien.'

'Dat is oké. Maak je geen zorgen. We kennen de jongen die ze controleert. Hij is een vriend van de broer van een vriend van me. Bovendien zie je eruit of je twintig bent. In het handschoenenkastje liggen sigaretten als je er een wilt.'

Ik schudde mijn hoofd.

'Rook je niet? Mooi zo. Ik rook zelf maar een heel enkele keer. Tenminste - sigaretten.' Hij lachte. 'Je gaat zeker wel veel uit, hè?'

Ik wist niet of ik hem de waarheid moest vertellen of niet. Als ik dat deed, zou hij misschien denken dat hij belangrijk was en instinctief wist ik dat ik dat niet wilde.

'Een meisje als jij moet wel populair zijn. Je bent niet alleen knap, maar Louella vertelde me dat je ook zangeres bent. Waar heb je tot dusver gezongen?'

'In het koor,' zei ik.

'Het koor? Is dat alles?' Hij lachte. 'Verdraaid, ik heb ook in een koor gezongen, maar ik zou mezelf nooit een zanger noemen.'

Hij bleef praten, vertelde over zijn ervaringen in het opleidingskamp, de nieuwe vrienden die hij had gemaakt, de drilsergeant die hij haatte, en waar hij hoopte op een dag te worden gestationeerd.

Eindelijk draaide hij zich naar me om en glim-lachte.

'Mijn zus heeft me gewaarschuwd datje weinig praat. Waaróm niet, als je zo'n mooie stem hebt?'

'Ik praat als ik iets te zeggen heb,' antwoordde

ik.

Hij lachte.

'Je zou je thuis voelen in het opleidingskamp. Mijn sergeant schreeuwt altijd: "Hou je bek dicht tot ik zeg dat je hem open moet doen." Hij gaf Dickie Stieglitz een week strafcorvee omdat hij zachtjes in zichzelf mopperde toen we in het gelid stonden. Die kerel heeft radar voor oren of zoiets. Hij hoeft niet eens naast je staan om je te horen.

'Hé, ik word hees als ik zoveel moet praten. Kun je me niet iets over jezelf vertellen?'

'Ik hou van jazz,' zei ik.

'Mooi. We zullen er een fijne avond van maken. Wat drink je?' vroeg hij toen we op de parkeerplaats tegenover de nachtclub parkeerden. 'Wodka? Gin? Bier?'

Ik schudde mijn hoofd.

'Bourbon?'

'Ik drink niet,' zei ik.

'Nee, natuurlijk niet,' antwoordde hij lachend. 'Hé, wees maar niet bang. Ik vertel mijn zus niets over mijn afspraakjes, als je je daar ongerust over maakt. Je moeder zal uit mijn mond niets horen.'

Ik zei niets, dus deed hij het portier open en stapte uit. Nu we uit mama's ogen waren, liep hij niet om de auto heen om mijn deur te openen. Verdwenen was ook het 'Ja, mevrouw' en 'Nee, mevrouw'.

Toen we de club binnenkwamen, nam zijn vriend die de legitimatiebewijzen controleerde me van top tot teen op, knikte met een glimlach die zo sluw en wellustig was, dat ik me naakt voelde.

'Mooi,' zei hij tegen Shawn. 'Je bent laat,' ging hij verder. 'De anderen zijn er al.'

'We halen het wel in,' zei Shawn en liep met me naar binnen.

Rechts naast de ingang was een lange bar met klatergoud boven de spiegels, dat aan Kerstmis deed denken. De krukken waren allemaal bezet en de barkeeper had het zo druk dat hij nauwelijks tijd had om op te kijken. Ik zag dat de mannen goedgekleed waren in jasje en das en de meeste vrouwen dure kleren droegen.

Op een podium speelde een jazzcombo van vijf man een nummer van Duke Ellington dat ik herkende. Shawn bracht me over het middenpad naar een tafel bij het podium waaraan drie andere jongens in legeruniform zaten met drie meisjes - die er allemaal jaren ouder uitzagen dan ik. Zodra de mannen ons zagen, begonnen ze te roepen en te lachen, wat ik onbeleefd vond, omdat de mensen om hen heen van de muziek genoten. Natuurlijk vestigde dat de aandacht op ons en vooral op mij.

'Waar bleef je in godsnaam? We dachten al dat je ons in de steek liet,' riep de lange, roodharige jongeman aan de rechterkant. Het meisje naast hem zag er ongelukkig uit, bijna alsof ze verdriet had. Ze had heel kort, donker haar en een mond die zo slap was, dat de onderlip in de hoeken omlaag hing.

'Moest eerst het "rondje-ouders" afdraaien,' legde Shawn uit. 'Dit is Ice. Ice, dit is Michael,' zei hij met een knikje naar de lange, roodharige jongen. 'Buzzy,' ging hij verder, wijzend op een gedrongen Afro-American man die er ouder uitzag dan de anderen, 'en Sonny.' Sonny leek de jongste. Hij had een karamelkleurige huid met sproeten op zijn wangen en voorhoofd.

Ze zeiden allemaal 'Hoi', en toen stelde Michael de meisjes voor. Het meisje naast hem was Jeanie en het meisje naast Buzzy was Bernice. Ze was mollig met grote borsten en blond haar dat niet alleen de kleur van stro had, maar ook de grofheid ervan.

Hij zweeg even voor hij het meisje bij Sonny voorstelde en vroeg: 'Hoe was je naam ook weer, schat?'

'Ik ben Dolores,' antwoordde ze, geërgerd dat hij het zich niet herinnerde. Ze zag eruit als een

Latino, misschien een Mexicaanse. Ik vond haar de knapste van de drie. Ze had prachtige donkere ogen die fonkelden toen ze haar temperament toonde. Maar ze kwam er snel overheen en bleef bewegen op haar stoel, genietend van de muziek. 'Wanneer houden we eens op met praten en gaan we dansen?' riep ze.

'Sonny, sta op en ga met haar dansen, wil je? Haar motor loopt al die tijd op volle toeren en jij staat in de vrij.'

Iedereen lachte.

Shawn trok mijn jas uit en hing die over mijn stoel. Al zijn vrienden staarden me even intens aan als de man bij de ingang. Ik vroeg me af of ik iets verkeerds had gedaan. Mama had erop gestaan dat ik een van die wonderbeha's droeg. Ik wist dat er heel wat meer van mijn decolleté te zien was dan ik prettig vond.

Ik ging zitten en Shawn bestelde een gin-tonic voor zichzelf, keek toen naar mij en zei: 'Geef haar hetzelfde.'

Ik zei geen nee, maar nam me voor het niet te drinken als het me niet beviel.

'Waarom heet je Ice?' vroeg Buzzy, zich over de tafel buigend. 'Je lijkt me helemaal niet zo koud.'

'Ze is niet koud,' zei Shawn. 'Ze is cool.'

'Ice, je kunt je vinger in mijn drankje stoppen wanneer je maar wilt,' zei Sonny. Ze lachten weer.

'Hoe lang ken je dat kunstwerk al?' vroeg Michael, op Shawn wijzend.

Ik dacht even na.

'Twintig minuten,' antwoordde ik en hij bulderde van het lachen en vertelde iedereen wat ik gezegd had. Ze schenen het het leukste te vinden wat ze in hun leven gehoord hadden. Ik dacht dat er nooit een eind zou komen aan het gelach.

De muziek stopte en het publiek applaudisseerde. Onze drankjes kwamen en Shawn dronk dat van hem in één teug bijna leeg.

'Dat had ik nodig,' zei hij. 'De ontmoeting met een moeder maakt me altijd dorstig.'

'Ik wed datje er wel een paar hebt ontmoet,' zei Buzzy. 'Kom je uit Philadelphia?' vroeg hij aan mij.

Ik knikte. Het was zo lawaaierig in de club dat je moest schreeuwen om je verstaanbaar te maken en ik wist wat dat in korte tijd met mijn keel zou doen.

'Weetje hoe gevaarlijk die knaap is met wie je bent?' vroeg Michael.

Ik haalde mijn schouders op.

'Zijn levensgeschiedenis is voor mensen boven de achttien.'

'Je hebt gelijk,' zei Buzzy na nog meer gelach. 'Ze is cool. Ze kijkt geen moment bezorgd, Shawn. Ik denk zelfs dat jij je beter zorgen kunt maken.'

De muziek begon weer.

'Hou je van die muziek, Ice?' vroeg Sonny met een grimas.

'Ze is er dol op,' zei Shawn. 'Ze is een jazzo- holic.'

'Vast wel,' zei Michael. 'Ken je dit nummer?' vroeg hij met een knikje naar de band.

Ik glimlachte.

'Dat is een nummer van Benny Goodman,' zei ik. Ze draaiden zich allemaal naar me om. 'Het heet "After Awhile". Het gaat over 1929.' Hun monden vielen open.

'Ze maakt gekheid, hè?' vroeg Buzzy aan Shawn.

Hij schudde zijn hoofd.

'Haar moeder zei dat ze er alles van weet. En raad eens,' ging hij verder, 'ze zingt ook.'

' Nee! Dit al les en ook nog talent?' riep Michael. De andere meisjes ergerden zich aan de aandacht die ik kreeg. Ten slotte vroeg Dolores aan Sonny om te gaan dansen en toen vroeg Shawn aan mij of ik wilde dansen. Ik glimlachte bij mezelf toen ik dacht aan sommige passen die papa me had geleerd.

Ik knikte en we stonden op. Shawn had geen ge-voel voor ritme en kon niet veel anders dan doen alsof, maar ik negeerde hem, sloot mijn ogen en gaf me over aan de muziek. Ik besefte niet dat ik de aandacht trok van alle aanwezigen tot de muziek stopte en de mensen applaudisseerden, meer naar mij kijkend dan naar de band.

De leider, een lange zwarte man met grijze slapen en vriendelijke ogen, glimlachte.

Toen we terugkwamen aan tafel, waren de jongens enthousiast en de meisjes nog geïrriteerder. Shawn bestelde nog een drankje voor hemzelf. Ik

had net een klein slokje genomen.

'Kom, drink op,' drong hij aan. 'We hebben een lange avond voor de boeg.'

Reden te meer om langzaam te drinken, dacht ik, maar iedereen bestelde een volgend drankje.

We gingen weer dansen. Dolores probeerde meer aandacht te trekken met een paar heel sexy bewegingen. Toen Sonny mij ten dans vroeg, keek ze of ze over de tafel zou springen en mij de ogen uitkrabben.

'Toe dan, juin ze een beetje op,' zei Shawn.

'Dank je, liever niet,' antwoordde ik zo vriendelijk mogelijk.

De anderen verstomden. Als iedereen dronk en zich aanstelde, was er geen plaats voor serieuze gedachten, besefte ik. Het zette een domper op de avond.

'Dat is koud,' zei Michael tegen Sonny. 'Nu zie ik het ijs.'

'Hé, gun haar wat rust,' zei Buzzy. 'Bovendien wordt het tijd voor haar om te zingen.'

Ik schudde mijn hoofd.

'Nee,' zei ik.

Hij luisterde niet. Hij sprong op en liep naar de bandleider, die naar mij keek en knikte. Buzzy wenkte me.

'Toe dan,' drong Shawn aan. 'Laat ze eens wat horen.'

'Nee,' zei ik en schudde weer mijn hoofd. Een paar mensen in het publiek keken naar me.

'Wat is er? Is het publiek niet goed genoeg voor je?' vroeg Jeanie.

Ik keek haar aan.

'Ik heb nog nooit een solo gezongen,' zei ik, in de hoop dat dat voldoende zou zijn.

'Dan is dit je première,' verklaarde Michael.

Shawn begon me overeind te helpen.

Weer schudde ik mijn hoofd.

De mensen rechts van me klapten om me aan te sporen. Ik bleef nee schudden, maar inmiddels zaten ze allemaal te roepen aan onze tafel, de meisjes het hardst van allemaal, in de hoop dat ik me belachelijk zou maken.

Voor het eerst dacht ik dat mama me de juiste naam had gegeven. Mijn bloed leek te bevriezen. Ik was verdoofd van angst. En toen hoorde ik plotseling een bekende stem achter me.

'Toe maar, Ice.'

Ik draaide me om en zag Balwin Noble, de senior op school die ons koor op de piano begeleidde.

'Balwin! Wat doe jij hier?' riep ik.

'Ik dacht datje zei dat ze niet praatte,' schreeuwde Sonny tegen Shawn.

'Ik kom hier vaak en dan speel ik met Barry Jones. Zing "Lullabye of Birdland",' moedigde Balwin me aan. Soms, als er nog niemand anders op de repetitie was, maakten hij en ik wat gekheid en zong ik. Net als papa hield hij van mijn vertolking van Ella Fitzgeralds hit. 'Ik ga achter de piano zitten.'

'Echt waar?'

'Wie is dat verdomme?' vroeg Shawn.

'Ik speel piano bij het schoolkoor,' antwoordde Balwin.

'Nou, dit is geen school, eikel.'

'Ik ga niet zingen als Balwin niet speelt,' verklaarde ik.

Het publiek begon ongeduldig te worden. Mensen tikten met hun bestek tegen hun glazen. Shawn keek om zich heen.

'Laat hem zijn gang gaan,' zei Michael. 'Wat kan het jou schelen?'

Shawn deed een stap opzij en Balwin en ik liepen naar het podium. Ze kenden hem allemaal. De pianist stond op om zijn plaats aan Balwin af te staan.

'Balwin,' zei de bandleider, 'weetje het zeker? Het is geen gemakkelijk publiek vanavond.'

'Ze zingt in het koor. Het lukt haar wel,' zei hij zelfverzekerd. Toen boog hij zich naar me toe en zei: 'Kom, we zullen ze eens wat laten horen.' Tegen de bandleider zei hij: 'Speel "Lullabye".'

'Oké.'

Mijn hart bonsde. Het ging tekeer in mijn borst als een gevangen wild dier. Het enige wat me enigszins geruststelde was het feit dat Balwin achter de piano zat. Zijn vertrouwde gezicht en glimlach moedigden me aan.

'Veeg de twijfel van die zelfvoldane gezichten,' zei hij.

Ik kreeg de microfoon. Buzzy ging zitten. Iedereen aan mijn tafel staarde me aan. De meisjes keken woedend. Toen begon de muziek. Ik dacht

aan papa en mij in de zitkamer, aan zijn blijde glimlach, en begon. Even later was ik niet in de Kit-Kat, maar was ik weer thuis. Ik was veilig en de melodie zorgde ervoor dat ik veilig bleef.

Toen ik uitgezongen was, stond het publiek als één man op. Zelfs de meisjes aan mijn tafel stonden met tegenzin op om te applaudisseren.

'Kom wanneer je wilt,' zei de bandleider.

Bal win keek zo trots als een pauw.

'Ik wist dat je het kon,' zei hij.

' Ik zou het niet gekund hebben als j ij er niet was geweest, Balwin.'

'Ik ben blij dat ik er was.'

Shawn kwam snel tussen ons staan.

'Goed,' zei hij. 'Heel goed. Kom. We gaan allemaal naar Michaels huis om een feestje te bouwen.'

'Wat? Waarom? Waarom blijven we niet hier?'

'We zijn hier uitgekeken,' zei Shawn.

Ik keek naar het groepje dat opstond van tafel en dacht aan het advies van mijn vader.

'Ik wil naar niemands huis, Shawn,' zei ik vast-beraden.

'Waarom niet?'

'We zouden gaan eten. We hebben nog geen hap gehad.'

'We eten daar wel wat,' zei hij.

'Breng me liever naar huis,' zei ik.

'Dat meen je niet.'

Ik knikte en de glimlach van ongeloof maakte plaats voor een blik van ergernis.

'Waarom?'

'Ik wil niet naar iemands huis,' zei ik.

'Ik dacht dat we een leuke avond zouden hebben. Wil je dat niet?'

'Ja, maar daarvoor wil ik niet naar iemands huis.'

'O, kom nou.'

'Nee,' zei ik zo vastberaden mogelijk.

Hij keek me even kwaad aan. Toen ging hij naar zijn vrienden om het te vertellen en ze keerden zich allemaal tegen mij.

'We zouden alleen naar muziek gaan luisteren, wat eten en ons amuseren.'

'We geven een feestje.'

'Wat is je probleem?'

Ik gaf niemand antwoord. Ik zat aan tafel, met over elkaar geslagen armen, concentreerde me op het podium en negeerde hun commentaren en smeekbeden.

'Je hebt met recht een brok ijs te pakken,' zei Sonny tegen Shawn.

Hij staarde me woedend aan.

'Ik ga naar Michaels huis,' zei hij ten slotte. 'Ga je mee of niet?'

'Nee betekent nee,' zei ik zo fel en krachtig als ik kon. Zijn hoofd viel achterover alsof ik hem een klap in zijn gezicht had gegeven.

'Goed. Laat die dikke gozer je maar thuisbrengen,' riep hij en draaide zich om. 'De volgende keer dat mijn zus me aan iemand wil koppelen, zal ik zeggen dat ze er eerst eens goed over nadenkt.

Ga jouw zus maar bellen, Dolores. Ik had naar jou moeten luisteren en haar mee uit moeten nemen. Dit kind is trouwens toch minderjarig.'

Alle meisjes lachten. Ik keek ze woedend aan en draaide me toen om.

'Hé,' zei Buzzy. Hij boog zich naar me toe om in mijn oor te fluisteren. 'Als je ooit uit wilt met een echte man, bel me dan. Ik sta in de Gouden Gids onder "Echte Man".'

Hij lachte en ze liepen weg over het middenpad, mij alleen achterlatend aan tafel. Ik wist zeker dat iedereen om ons heen me aanstaarde. Zodra ik mijn ogen ophief van de tafel, keek ik in een paar andere ogen. Ik voelde me zo dom en bang, een puber die bezig was te verdrinken in de wereld van volwassen drijfzand. Maar ik verroerde me niet.

'Wat is er gebeurd?' vroeg Balwin, die snel naar me toekwam zodra de anderen de club hadden verlaten.

Ik vertelde het hem.

'Hoe kon hij je zo achterlaten?'

Ik gaf geen antwoord. Ik hield mijn ogen neer-geslagen, bevend over mijn hele lichaam. Ik voelde dat hij zachtjes mijn schouder aanraakte.

'Maak je geen zorgen, Ice. Ik heb vanavond de auto van mijn moeder geleend. Ik breng je thuis,' zei hij. 'Wil je naar huis?'

Ik knikte.

'Ik hoorde je zeggen dat je nog niets hebt gegeten. Zullen we onderweg stoppen voor een pizza? Ik heb ook honger. Ik heb altijd honger,' bekende hij.

'Oké,' zei ik. Ik had in alles toegestemd om hier weg te komen.

Maar toen ik opstond om samen met Balwin naar buiten te gaan, dacht ik aan mama. Ze zou woedend zijn.