4. Bondgenoten

Ik besloot het niet aan mama te vertellen. Zij en papa keken naar een televisieprogramma toen ik thuiskwam. Ik probeerde het heel stilletjes te doen, maar zodra ik de deur opendeed, was mama al overeind en stond in de deuropening van de zitkamer.

'Waar is Shawn?' vroeg ze, langs me heen kijkend. 'Heeft hij je niet naar de deur gebracht?'

Ik schudde mijn hoofd.

'Verbaast me niks,' riep papa uit de zitkamer.

'En dat verbaast mij niks,' vuurde mama terug. Ze keek me achterdochtig aan en zei: 'Nou, kom binnen en vertel ons hoe je het gehad hebt.'

'Goed,' zei ik.

'Goed? Is dat alles? Goed?'

Papa keek me aan.

'Ik heb gehoord dat hij je heeft meegenomen naar de Kit-Kat. Barry Jones speelt daar, hè?'

Ik knikte.

'Zie je nou, Lena, jij wilde er niet naartoe toen ik het je vorige maand vroeg en Ice gaat wél en amuseert zich. Uitstekend combo. Wat speelden

ze?'

'Ellington, wat van Benny Goodman, een goeie Miles Davis,' somde ik op. Papa's ogen begonnen te stralen.

'O, dat kun je wél allemaal vertellen,' zei mama verontwaardigd, 'maar als ik je wat vraag, krijg ik alleen maar "goed" te horen. Wat moet dat gepraat over muziek? Hoe zit het met Shawn Carter?'

'Wat verwacht je dat ze je over hem vertelt na één avond?' vroeg papa.

Mama schudde haar hoofd tegen hem en ging verder tegen mij.

'Heb je plezier gehad met hem?'

Ik haalde mijn schouder op. 'Het was oké.'

'Dat klinkt niet erg enthousiast,' mompelde ze. 'Ellington, Goodman, Davis, die hadden een leukere tijd. Heb je zijn vrienden ontmoet? Hoe waren die? Heb je nieuwe vrienden gemaakt? Ga je nog eens met hem uit?'

'Waarom geef je haar niet de kans om één vraag te beantwoorden voor je de volgende stelt?' zei papa.

'Ik wacht tot ze iets zegt dat me wat duidelijker maakt; iets, wat dan ook, Cameron. Dank je. Ik heb hier veel tijd en werk aan besteed en we hebben een hoop geld uitgegeven om haar uit die cocon te halen waarin ze zichzelf gewikkeld heeft. En niet met jouw hulp!'

'Het waren allemaal oudere meisjes, mama. Ik geloof niet dat ze vriendin met mij willen worden. Ik zit nog op high school.'

'Je ziet er niet uit als een meisje van high

school, Ice. Ze zouden vriendschap met je moeten sluiten. Ik wed dat jij de mooiste was daar, hè? Heb ik gelijk of niet?'

'Je maakt haar verlegen, Lena.'

'Ze hoort trots te zijn op zichzelf en op mij en op wat we samen bereikt hebben. Je mag best een beetje opscheppen, Ice. Nou?'

'Ik geloof van wel, mama.' Ik keek naar papa. 'Ik heb "Lullabye" gezongen.'

'Wat?' Papa veerde bijna overeind uit zijn stoel. 'Meen je dat? Met Barry Jones?'

Ik knikte.

'Hoe ging het?'

'Iedereen stond op om te applaudisseren.'

'Hoor je dat, Lena? Een staand applaus!'

'En wat deed Shawn Carter in die tijd?' vroeg mama.

'Luisteren en ook applaudisseren, neem ik aan,' antwoordde papa in mijn plaats.

Ik knikte.

Mama kneep haar ogen samen.

'Wat stelt zo'n afspraak voor? Je hebt gezongen met de band?'

'Ze had een fijne avond, Lena. Laten we het daarbij laten.'

'Ik ben moe,' zei ik. 'Welterusten.'

'Het enige waarover ze praatte was over muziek,' hoorde ik mama achter mijn rug jammeren. 'Als ik met een man uitging, had ik heel wat meer te vertellen dan dat.'

'Dat geloof ik graag,' zei papa schertsend, en ze

viel onmiddellijk tegen hem uit.

Ik deed de deur dicht terwijl ze aan het ruziën waren en liet mijn lang ingehouden adem ontsnappen.

Ik hoopte dat het voorbij zou zijn. Dat mama zou ophouden met vragen en het hele gebeuren lang-zamerhand zou vervagen. Maar zodra ik de volgende ochtend in de keuken kwam om te ontbijten, kwam ze weer op me af. Papa lag nog in bed.

'Hoe was het diner? Was het duur? Ik wed dat je wat gedronken hebt, hè? Ik wed dat ze niet eens vroegen naar een legitimatiebewijs. Nou?'

'Shawn bestelde een gin-tonic voor me en niemand vroeg me om een legitimatiebewijs, maar ik heb niets gedronken,' antwoordde ik. Ik hield me aan de waarheid.

'Mannen zijn graag royaal met drankjes, zodat ze je milder kunnen stemmen. Niks aan de hand, zolang je je kaarten maar goed uitspeelt. Ik deed altijd net of ik een beetje dronken was, maar ik wist altijd precies wat er om me heen gebeurde. De rest dronk zeker veel, hè?'

Ik knikte.

'Zijn jij en Shawn de hele avond in de Kit-Kat gebleven?'

'Ja,' zei ik, maar ik wendde mijn blik te snel af.

'Wilde hij ergens anders met je naartoe?'

Ik knikte.

'Waar naartoe? Hemel, kind, moet ik de woorden uitje mond trekken? Waarom vertel je me niet gewoon het hele verhaal? Zeg je ooit weieens twee zinnen achter elkaar?'

'Hij wilde naar een van hun huizen voor een feestje, maar ik heb nee gezegd.'

'O? Nou ja, dat is in orde. Hij hoort je daarvoor te respecteren. Het was per slot de eerste keer dat je met hem uitging. Dat heb je goed gedaan. Ik weet zeker dat hij het begrijpt. Hij begreep het toch?'

Juist toen ik op het punt stond het hele verhaal eruit te flappen, ging de telefoon. We keken er allebei naar. Mama glimlachte en ik nam de telefoon op.

'Is dat Shawn?' fluisterde mama vlak achter me.

Ik draaide haar zonder iets te zeggen de rug toe. Het was niet Shawn, het was Balwin.

'Nee, het is niet erg. We zijn al op,' zei ik.

'Ik kreeg vijf minuten geleden een telefoontje,' zei hij opgewonden. 'Van Barry Jones. Ze kwamen net thuis na hun optredens. Na de Kit-Kat club gaan ze naar een andere hippe jazzgelegen- heid waar ze tot de ochtend spelen. Dan gaan ze ontbijten en daarna gaan ze naar huis en slapen de hele dag.'

'Wat een leven,' zei ik.

'Muzikale vampiers. In ieder geval wilde hij me bellen voor hij het vergat. Hij was erg onder de in-druk van jou.'

'Echt waar?'

'Ja, maar ook nog iemand anders, een zekere

Edmond Senetsky, een entertainment agent uit New York, die er met een cliënt was en achter in de club zat. Hij hoorde je zingen en informeerde bij Barry naar jou en Barry zei dat hij je niet kende, maar dat hij iemand wist die je wél kende. Dat was ik natuurlijk.'

'O... en wat wil hij?'

'Barry vertelde me dat hij had gezegd datje auditie moet doen voor de School voor Uitvoerende Kunsten van zijn moeder in New York.'

'New York?'

'Wat is er met New York?' vroeg mama achter me. 'Wil hij je meenemen naar New York?'

Ik schudde mijn hoofd.

'Ja,' zei Balwin. 'Hij zei dat je een paar nummers moet instuderen voor de auditie en hij gaf Barry zijn kaartje zodat je hem kunt bellen voor meer bijzonderheden. Barry heeft me de telefoonnummers doorgegeven. Zal ik ze je geven?'

'Nee,' zei ik nadrukkelijk.

'Waarom zeg je nee? Je kunt gaan,' fluisterde mama me toe vanaf de zijlijn. Weer schudde ik mijn hoofd.

'Zal ik ze dan straks komen brengen? Dit is een enorme kans voor je, Ice. Dat vond Barry tenminste, en hij kan het weten. Ik heb ook over die school gehoord. Als ik niet al naar Juilliard ging, zou ik zelf in overweging nemen daar naartoe te gaan.'

'Laat me er even over denken.'

'Natuurlijk. Ik ben de hele dag thuis. Ik weet niet of ik het je ooit verteld heb, maar ik componeer muziek. Songs. Mijn ouders hebben een piano voor me gekocht en in het souterrain gezet. Het is geen studio, maar ik kan er in alle rust opnemen en niemand stoort me daar beneden. Ik zou willen dat jij een van mijn songs probeerde!'

'Oké. Dank je.'

'Ik zal meneer Glenn bellen om te horen wat hij van die school in New York vindt,' zei Balwin. Hij bedoelde onze zangleraar. 'We zullen zijn mening hierover vragen.'

'Goed,' zei ik. 'Daag.'

'Bel me zo gauw je kunt,' zei hij snel, en ik hing op.

'Wat was dat allemaal?' vroeg mama.

Ik staarde even naar de telefoon en draaide me toen naar haar om.

'Dat was Shawn Carter niet, mama. Het was Balwin Noble.'

'Wie is Balwin Noble?'

'Hij is een jongen van school. Hij begeleidt ons koor op de piano. Hij is heel erg goed,' zei ik na-drukkelijk, maar ze leek niet onder de indruk.

'O? En wat wil hij? Wat was dat over New York?'

'Hij was gisteravond in de Kit-Kat toen ik daar met Shawn was,' begon ik.

'Wie?' hoorde ik papa vragen terwijl hij de keuken binnenkwam. Hij streek met zijn handen door zijn haar, geeuwde en rekte zich uit en keek naar ons. 'Wat is er aan de hand? Jullie maken zo'n lawaai dat je een dode wakker zou maken.'

'Als we ergens woonden waar de muren niet van cellofaan waren, zouden we een gesprek kunnen hebben zonder iedereen hier wakker te maken,' antwoordde mama.

'Nou, waar hadden jullie het over?'

'Ik informeerde alleen naar haar afspraakje, meer niet,' zei mama.

'O, dat weer,' zei hij en ging een kop koffie halen.

'Ja, dat weer. Toen kwam dat telefoontje voor Ice en dat vroeg ik haar. Kan het je goedkeuring wegdragen of heb ik speciale toestemming nodig om met mijn eigen dochter te praten?'

Papa gaf geen antwoord. Hij dronk zijn koffie en begon een paar eieren klaar te maken. Hij maakte een betere omelet dan mama, maar dat durfde ik nooit te zeggen.

'Heb je al gegeten?' vroeg hij. Ik schudde ont-kennend mijn hoofd. 'Lena, wil jij ook een omelet?'

'Nee, ik wil geen omelet, verdomme,' zei mama gefrustreerd. Ze bleef even verdwaasd voor zich uit kijken. Ik ging wat toast maken. 'Wat zei ik ook weer?' mompelde ze en masseerde haar slapen met duim en vingers. 'O, ja, New York... hoe zit het met die jongen, Balwin? Wat wil hij?'

Ik haalde diep adem, draaide me naar haar om en begon.

'Toen ik gisteravond zong, begeleidde Balwin me op de piano. Hij is een heel talentvol musicus

en gaat zo nu en dan naar de Kit-Kat om met Barry Jones te spelen.'

'Wauw,' zei papa. 'Hij moet wel veel talent hebben als ze hem dat laten doen.'

'Dat heeft hij ook, papa.'

'Nou, fijn voor hem,' zei mama, 'maar wat heeft dat met jou te maken?'

'Barry Jones belde hem vanmorgen en vertelde hem dat er die avond een entertainment agent uit New York was en dat hij me had horen zingen en wilde dat ik auditie deed voor een school voor uit-voerende kunsten.'

'Echt waar?' zei papa. 'Dat is geweldig.'

'Wat is daar voor geweldigs aan? Hoe moet ze naar een school in New York? Je weet wat zoiets zou kosten,' schreeuwde mama bijna.

'Laten we het eerst eens bekijken,' zei papa.

Mama staarde hem aan. Ze was zo gefrustreerd dat haar ogen uitpuilden en haar lippen wit wegtrokken. Ze keek me met groeiende achterdocht aan.

'Wie heeft je gisteravond thuisgebracht?' vroeg ze. 'Nou?' zei ze toen ik aarzelde.

'Balwin,' bekende ik.

'Dat dacht ik al.'

'Wat heeft dat te betekenen?' vroeg papa, zich afwendend van het fornuis. 'Wat is er gebeurd, Ice?'

'Ik vertelde mama dat ze allemaal naar iemands huis wilden voor een feestje en ik weigerde om mee te gaan. Shawn begreep het niet, mama, en hij respecteerde me ook niet omdat ik nee zei. Hij werd kwaad en agressief en liet me daar achter.'

'Wat deed hij? Ik zei je toch...' stotterde papa.

'O, hou je mond, wil je, en laat dat kind eindelijk eens uitpraten,' zei mama.

'Ze dronken erg veel. Shawn ook. We hebben zelfs niets gegeten.'

'Precies wat ik verwachtte,' zei papa knikkend.

'O, wat jij verwachtte. Wat ben je, een waarzegger?'

Mama bleef woedend zitten.

'Je hebt toch niet de hele avond stommetje gespeeld, hè?' vroeg ze beschuldigend. 'Je hebt ze toch niet laten denken datje verwaand was?'

'Nee, mama. Ik praatte als ik iets te zeggen had en als ze me iets vroegen, maar de andere meisjes wilden me niet horen.'

'Dat wil ik geloven!' zei papa. 'In wat voor puinhoop heb je haar gebracht?'

'Ik? Ik heb niks gedaan. Ik probeerde haar met mensen uit te laten gaan, iemand te worden. Zeg niet zulke belachelijke dingen, Cameron Goodman.'

'Het was mama's schuld niet, papa. Ze kon niet weten hoe het zou zijn.'

'Een vrouw met haar ervaring had beter moeten weten,' mompelde papa en keerde terug naar zijn eieren.

Mama pakte het bord dat op tafel stond, hief het boven haar hoofd en gooide het aan zijn voeten ka-pot. Hij sprong instinctief achteruit en raakte per

ongeluk de steel van de pan aan, die van het fornuis op de grond viel, zodat onze omeletten in het rond vlogen. Het was in een onderdeel van een seconde voorbij, maar het leek of het dak boven ons hoofd was ingestort.

'Kijk nou eens wat je me hebt laten doen!' riep papa.

'Ik heb er genoeg van dat je voortdurend op-merkingen maakt over mijn verleden alsof ik een straatmeid was, Cameron. Dat heb ik je al honderd keer gezegd en ik wil heel beslist niet dat je dat doet waar onze dochter bij is.

'Jij hebt haar hoofd zo op hol gebracht met die muziek van je, dat ze denkt dat ze zomaar naar New York kan om een ster te worden in de showbusiness of zo. Ze gaat een avond uit met een jongen en klimt op een toneel. Ik wed dat Shawn zich behoorlijk stom voelde.'

'Waarom? Hij had trots moeten zijn, dat ze samen met hem was. Hij had haar meer moeten appreciëren.'

'Een man wil graag dat een vrouw alle aandacht aan hem schenkt en niet flirt met een of andere pianist.'

'Ik heb niet met hem geflirt, mama. Hij is gewoon een vriend. Hij speelt voor ons op school. Hij-'

'Ja, dat heb ik allemaal al gehoord. Je hebt ze laten zien dat je niet meer bent dan een high schoolmeisje. Al mijn werk en al dat geld voor niks,' jammerde ze. Ze stond op, keek woedend naar papa en liep toen met grote passen de keuken uit.

Ik begon op te ruimen.

'Maak je geen zorgen over haar,' zei papa. 'Ze komt er wel overheen. Je hebt er goed aan gedaan om niet naar dat feestje te gaan. Je zou opgescheept hebben gezeten met een stelletje dronken zakken,' zei hij. 'Dat weet zij ook. Ze is alleen... gefrustreerd.' Hij bukte zich en hielp de scherven van mama's gebroken bord op te rapen.

Dit was mijn schuld, dacht ik.

Ik had voet bij stuk moeten houden dat ik niet uit wilde.

Ik had thuis moeten blijven en niet moeten pro-beren net als mama te zijn.

Bal win belde weer in het begin van de middag om te vertellen dat hij met meneer Glenn had gesproken, die hem had verteld dat de Senetsky School zo exclusief en beroemd was, dat ze maar zes nieuwe leerlingen per jaar accepteerden.

'Het is niet zomaar een gewone school. Je woont er en ze leert je hoe je met de wereld van het entertainment om moet gaan, hoe je je moet gedragen, kleden, optreden - alles. Haar afgestudeerde leerlingen treden allemaal op in Broad- way-shows of voor de televisie of in films. Zodra je bent afgestudeerd, wordt haar zoon je agent, en hij heeft veel succes. Het is praktisch een garantie voor een succesvolle entree in de showbusiness, onverschillig of je acteert, zingt, danst of een instrument bespeelt, alles waarvan ze denkt dat je er echt talent voor hebt. Je moet dit doen, Ice. Je moet het proberen. Ik zal je helpen,' voegde hij eraan toe.

'Ik weet niet,' zei ik, nog bevend na de ruzie over mij tussen papa en mama die ochtend. Het huis leek een graftombe - niemand zei iets, er was geen muziek, bijna geen beweging. Papa zat in de zitkamer steeds weer dezelfde krant te lezen en mama lag op bed met een natte doek op haar voorhoofd - ziedend van woede. Ik durfde geen kik te geven. Ik fluisterde zelfs aan de telefoon.

'Is er iets?' vroeg Balwin.

'Nee,' zei ik haastig.

'Ik weet dat het erg halsoverkop is, maar ik zou zeggen, kom naar mij toe, dan knutselen we een beetje aan een paar liedjes die je zou kunnen ge-bruiken.'

Ik reageerde niet.

'Je weet toch waar ik woon?'

'Nee.'

Hij ratelde het adres op en gaf me aanwijzingen hoe ik er moest komen.

'Het is maar tien minuten lopen vanaf jouw huis,' ging hij verder.

Balwin woonde in een goede buurt. Ik was al eerder in die straat geweest, maar had niemand ge-kend die daar woonde.

De vorige avond had hij me veel over zichzelf verteld. Zijn vader was accountant en zijn moeder was mondhygiëniste. Hij was, net als ik, enig kind. Hij was ongeveer twintig pond te zwaar voor zijn één meter vijfenzeventig, maar hij had een aardig gezicht met vriendelijke, intelligente donkere ogen en krachtige, rechte lippen. Hij was absoluut de bestgeklede jongen op school en werd vaak geplaagd omdat hij een geperste lange broek en een mooi shirt droeg. Ze noemden hem 'Mr. Noble' en spraken 'Mister' uit als een scheldwoord. Sommige docenten noemden hem ook Mr. Noble, maar zij plaagden hem niet. Ze toonden respect omdat hij een goede leerling was, beleefd en ambitieus.

'Oké,' besloot ik snel. 'Ik kom.'

'Mooi zo. We maken er wat leuks van,' zei hij en hing op voordat ik me kon bedenken. Ik moest even lachen, wat me tegenwoordig zelden meer gebeurde.

Ik trok mijn jas aan en riep bij de voordeur naar mama en papa.

'Ik ga even naar buiten,' schreeuwde ik.

'Breng een pak melk mee,' gilde mama terug. 'Oké.'

Ik wist dat ze allebei dachten dat ik alleen maar zoals gewoonlijk een ommetje ging maken of even langs de winkels om de etalages te bekijken.

Het was een kille, grauwe en stormachtige dag. De lente had moeite om vaste voet te krijgen dit jaar. De winter leek koppig en weigerde zich te laten verjagen. We hadden begin april zelfs een paar sneeuwbuien gehad en slechts één dag van meer dan drieëntwintig graden. En vandaag was het net dertien graden. De mensen liepen snel door en betreurden het dat ze geen dikkere jassen hadden aangetrokken. Het slechte weer maakte hen kribbig, als mensen die bedrogen waren door een oplichter. In dit geval was de boosdoener de Natuur die een contract had gesloten met de kalender en dat toen had verbroken met noordenwind en dikke wolken.

Ik droeg een lichtblauwe sweater en rok, en een paar zwarte laarzen met hakken van bijna negen centimeter. Ik wilde me graag lang voelen. Ik werd een paar keer nagefloten en kreeg opmerkingen van mannen in passerende auto's, maar ik bleef strak voor me uit kijken. Als je één keer naar ze kijkt, denken ze dat je belangstelling toont.

Een windvlaag deed mijn ogen tranen toen ik snel een hoek omsloeg en door Balwins straat liep. Ik holde nu bijna. Toen ik voor zijn deur stond en aanbelde, deed hij zo gauw open, dat ik me afvroeg of hij soms al die tijd in de hal had staan wachten.

'Vies weer,' zei hij, naar buiten kijkend. De wind joeg een paar rondslingerende papieren de goot in.

Ik haalde diep adem en knikte.

Hij leek nerveus en begon zo snel te praten dat ik dacht dat hij buiten adem zou raken.

'Ik had mijn vaders aanbod van een auto moeten aannemen. Hij heeft er geld voor over als ik afval; wil een bepaald aantal dollars betalen voor elk pond dat ik kwijtraak. Ik moest me elke och- tend laten wegen voor hij naar zijn werk ging en hij hield een grote grafiek bij in zijn kantoor thuis, maar het kon me niet schelen of ik een eigen auto had of niet en hij trok zijn aanbod weer in.'

Hij lachte.

'Misschien vond ik eten belangrijker. Sorry. Ik had je af kunnen halen als ik mijn eigen auto had gehad. Mijn vader wil niet dat ik zijn auto gebruik, en ze zijn vanavond weg met de auto van mijn moeder. Dat was de auto waarin ik je thuisbracht van de Kit-Kat. Ze zijn naar New York voor een show en diner.' Hij stopte eindelijk even om op adem te komen. 'Ik zal je jas voor je ophangen.'

Ik rilde, maar gaf hem mijn jas, die hij in de gangkast hing. Altijd als ik iemand bezocht die een eigen huis had, begreep ik mama's voortdurende verlangen naar een betere behuizing. Er drongen geen geuren door in je flat van dingen die andere mensen op je verdieping aan het koken waren. Geen enkel lawaai en gerammel. Je had echt een gevoel van privacy.

Balwins huis was iets meer dan bescheiden. Zijn ouders hadden het goed ingericht. De meubels zagen er nieuw en duur uit. Allemaal vroeg- Amerikaans. Ik zag dikke kleden, elegante lage tafels, interessante staande en tafellampen en echte olieverfschilderijen aan de muren, geen reproducties. Boven de mooie, kersenhouten eettafel hing een kristallen kroonluchter.

'Wil je iets warms drinken? Ik zal wat koffie of thee zetten, als je wilt.'

'Thee graag.'

'Melk of suiker of honing?'

'Honing.'

'Goed zo. Precies wat zangers horen te drinken.'

Ik volgde hem de keuken in en staarde naar de moderne apparatuur en mooie kasten. Toen hij water in een beker liet lopen en onmiddellijk een theezakje erin hing, riep ik snel: 'Je vergeet het water te koken.'

Hij lachte.

'Nee, uit deze kraan komt kokend water.'

'Echt waar?' Ik pakte de beker aan en voelde de hitte.

'Kom mee, dan zal ik je mijn studio laten zien,' zei hij trots en liep voor me uit de gang door naar een deur. Een korte trap leidde naar een grote ruimte. De muren waren met licht eikenhout betimmerd en er lag een vast koffiekleurig berbertapijt over de hele oppervlakte. De piano stond aan de linkerkant. Rechts zag ik een bar en een pool- tafel, links van de bar een ingebouwd televisietoestel, en er was een kleine zitruimte met een bankje en twee diepe fauteuils, waarvan één kon worden uitgetrokken tot een ligstoel.

Op planken langs de muren lagen keurige stapeltjes cassettes, platen en cd's, en daar stond ook Balwins geluidsinstallatie.

'Dat zijn geluidsboxen van honderd watt,' begon hij, stralend van trots. 'Ik heb multitrack re- cording-capability met nonlinear track-mixing en editing, en digital mixing op deze sixteen-track, twenty-four bit studio-recording Workstation.'

Hij moest lachen toen hij mijn verbijsterde gezicht zag.

'Sorry,' zei hij. 'Soms laat ik me meeslepen en gebruik dan het vaktaaltje.'

'Ik weet er niet veel van.'

'Dat is oké. Het voornaamste wat ik probeer te zeggen is dat we een cd van je zang kunnen pro-duceren als het moet, maar wat we ook opnemen, het zal van heel hoge kwaliteit zijn. Alleen voor het geval iemand ernaar mocht vragen.'

'Ik heb hier geen geld voor, Balwin.'

Hij lachte weer.

'Je hebt geen geld nodig, Ice. Hier zorg ik voor.'

'Waarom?'

'Waarom?'

Hij leek even in de war gebracht, keek naar zijn piano, glimlachte toen en zei: 'Omdat ik van muziek hou en ik graag wil dat het goed wordt gedaan en jij het beter doet dan wie ook op school,' legde hij uit.

Verlegen na die uitleg, liep hij snel naar de piano en pakte wat bladmuziek.

'Kijk deze eens door. Ik heb in mijn collectie gezocht naar dingen waarvan ik dacht dat jij ze misschien zou willen doen en wat je goed zou kunnen doen.'

Ik zette mijn mok thee op een klein tafeltje en keek zijn suggesties door. Bij een ervan moest ik even glimlachen. Het was papa's lievelingsnummer, 'The Birth of the Blues'. Hij hield van de vertolking van Frank Sinatra. Ik haalde het uit de stapel.

'Wat denk je hiervan?' vroeg ik.

Hij knikte.

'Dat zou ik ook voor je hebben uitgezocht. Laten we het eens proberen.'

Hij liep naar de piano en begon te spelen. Ik had geen bladmuziek nodig. Ik had het vaak genoeg gezongen, samen met papa's plaat van Sinatra.

'Val in wanneer je maar wilt,' zei Balwin.

Ik deed het. Hij speelde het tot het einde en knikte toen.

'Goed,' zei hij. 'Maar je zult het nog een stuk beter doen als we klaar zijn.'

Ik moest lachen om de toon waarop hij het zei.

'Je klinkt net als Glenn als hij tegen het koor praat.'

'Ik probeer hetzelfde voor jou te doen. Klaar? We zullen het een paar keer doen, het opnemen, ernaar luisteren en dan corrigeren wat we willen corrigeren.'

Ik lachte naar hem. De vorige avond had hij zo zijn best gedaan me op te vrolijken na wat er in de Kit-Kat Club was gebeurd. Zijn eerste gedachte was dat ik me ongelukkig voelde omdat het me niet gelukt was het Shawn Carter naar de zin te maken. Hij wilde weten hoe lang we met elkaar gingen; toen ik hem vertelde dat het mijn eerste en enige afspraak was geweest met Shawn, keek hij opgelucht en verbaasd.

'Ik ga met niemand speciaal om op school,' vertelde hij me toen hij opstond van de piano. 'Dus ik ken niet het sociale leven van iedereen, maar dit was de eerste keer dat ik je in de Kit-Kat zag. Waar ga je meestal naartoe als je uitgaat?'

'Ik ga bijna nooit uit,' antwoordde ik.

'Hoe bedoel je?'

'Ik heb niet veel afspraakjes gehad.'

Hoe meer hij over me te weten kwam, hoe vro-lijker hij werd.

'Waarom lach je?' vroeg ik ten slotte.

'Je lijkt op mij,' zei hij. 'Ik heb al die tijd gedacht datje zo kalm en gereserveerd was omdat je in sociaal opzicht iedereen vooruit was. Daarom was ik niet verbaasd je met die militairen te zien.'

Ik keek hem verbluft aan. Dacht alleen hij dat of dacht iedereen op school dat?

'Ik bedoel,' ging hij snel verder, bang dat hij me op een of andere manier gekleineerd had, 'je zou het van het ene ogenblik op het andere kunnen zijn, als je dat wilde.'

Ik moest even lachen. Waarom dacht iedereen, ook en vooral mama, dat ik zoiets bijzonders was?

'Ik probeer niet beter te zijn dan een ander, Balwin.'

Hij glimlachte en zei na een ogenblik zachtjes: 'Dat hoef je niet eens te proberen, Ice.'

Probeerde hij weer om me op mijn gemak te stellen? Of zei hij die dingen omdat hij net zo'n eenling was als ik en ik bij hem thuis was gekomen? Ik vermoedde dat ik de eerste was, het eerste meisje in ieder geval.

Vroeg hij me omdat hij echt en waarachtig geloofde in mijn talent of omdat ik een meisje was?

Vragen, twijfel, achterdocht.

Waarom kun je een complimentje niet gewoon accepteren en het daarbij laten? vroeg ik me af. Waar ben je bang voor, Ice Goodman?

Dat je te veel op je moeder lijkt?

Zij zou die vraag beslist stellen.

Misschien ben je diep in je hart eigenlijk bang dat je niet genoeg op haar lijkt?

Hou op en zing, zei ik tegen mezelf. Zing nou gewoon maar.