7. Sweet harmony

Ik besloot Balwin niets te zeggen over het bezoek van zijn vader. Natuurlijk begreep Balwin niet waarom zijn vader zo meewerkte en me welkom heette om te komen repeteren, hem de auto gaf om me af te halen, nooit vroeg wat we deden of klaagde over het lawaai. Het wekte zijn achterdocht en hij vroeg het zich vaak hardop af als ik er was. Ik dacht dat het zijn hart zou breken als hij zelfs maar dacht dat ik hem misschien alleen kwam opzoeken omdat zijn vader me betaalde.

'Het lijkt wel of hij blij is dat ik op school heb gevochten,' zei Balwin. 'Mijn moeder was veel ontdaner dan hij. Zij was zelfs degene die opperde dat ik je beter niet meer kon ontmoeten.'

'Misschien zou je dat ook beter niet kunnen doen.'

Hij was weer terug op school en begeleidde ons koor weer op de piano. Een onverwacht en ver-heugend gevolg van alle moeilijkheden die we hadden met andere leerlingen was het feit dat Balwin over zijn verlegenheid heen was. Hij kon nu gemakkelijk met me praten en tijdens de lunch naast me zitten. Het leek of het gevecht een soort inwijding was geweest die hij moest verdragen om te worden geaccepteerd. Bijna onmiddellijk daarna werd hij door steeds minder jongens geplaagd, en wie het nog deed, deed het weinig enthousiast.

'Ze verzinnen toch allerlei verhalen over ons achter onze rug,' was Balwins commentaar toen ik er een opmerking over maakte. Hij keek om zich heen in de kantine, nog steeds zoekend naar spottende glimlachjes en sluwe blikken.

'We hebben nooit hun toestemming nodig gehad om met elkaar te praten, Balwin,' zei ik.

'Precies. We trekken ons toch niets van ze aan?' zei hij met een nieuwe bravoure.

Ondanks mijn woede op zijn vader en zijn be-ledigende voorstel moest ik toegeven dat wat hij voorspeld had toch uitkwam. Balwin begon zich beter te verzorgen. Hij werd vlotter, droeg minder formele kleren, liet zelfs zijn haar knippen en begon inspannender lichaamsoefeningen te doen. Ik begon me af te vragen of Balwin niet iets vermoedde omdat hij regelmatig zijn lichaamsver- lies aan me kwam melden, bijna alsof hij geloofde dat ik persoonlijk belang had bij zijn fysieke vooruitgang. Na tweeënhalve week was hij tien pond afgevallen en het was duidelijk te zien aan zijn gezicht. Zijn wangen waren niet zo bol meer en ik vond dat hij er een stuk knapper uitzag.

De fysieke training maakte hem trots op zijn ontluikende spieren. Op een middag moest hij gewoon zijn mouwen oprollen om me zijn biceps te tonen.

'Mijn vader is erg blij, omdat ik eindelijk ge-bruikmaak van de dure gewichtenapparatuur die hij drie jaar geleden voor me gekocht heeft.'

Het gaf me een vreemd gevoel om hem aan te moedigen. Onwillekeurig voelde ik me schuldig, ook al had ik heel nadrukkelijk en heftig het voorstel van zijn vader afgewezen. Maar Balwin was zo opgewonden en trots over zijn vorderingen, dat ik niet anders kon dan hem een complimentje geven.

Hij vermeed niet langer de gymnastieklessen en sloot vriendschap met jongens die hem vroeger niet zagen staan. Nu nodigden ze hem uit als ze basketbal speelden en toen, bijna een maand nadat hij met Joey Adamson had gevochten, zag ik die twee samen praten en lachen tussen de lessen, alsof ze hun hele leven vrienden waren geweest.

Zelfs Thelma Williams begon op haar woorden terug te komen omdat een paar van haar vriendinnen positieve opmerkingen maakten over Bal- wins nieuwe uiterlijk. Met tegenzin kwam ze een keer na de gymnastiekles naar me toe en zei: 'Je lijkt een goede invloed te hebben op je vriend.'

Ze sprak de woorden uit alsof ze een smaak van rotte eieren achterlieten in haar mond.

'Wat hij ook doet, hij doet het omdat hij het wil. Niet voor mij. Hij is een zelfstandig mens,' snauwde ik.

Iedereen trok zijn wenkbrauwen op. Zelfs ik veranderde, praatte meer tegenwoordig, en ze merkten het allemaal.

Thelma keek meesmuilend naar de anderen.

'O, zeker,' zei ze. 'Stuur hem maar weg, dan zul je zien hoe zelfstandig hij is.'

Iedereen lachte en liep door. Ik vroeg me af wat ze dachten. Balwin en ik hadden nauwelijks een vriendschappelijke kus met elkaar gewisseld. Waarom dachten ze iets anders? Was het alleen omdat we zoveel tijd met elkaar doorbrachten?

'Het is de muziek,' zei ik op een middag tegen Arlene Martin en Betty Lipowski toen ze vroegen waarom ik zoveel met hem optrok en sommige knappere, vlottere jongens die belangstelling voor me hadden getoond, links liet liggen.

'Muziek?' vroeg Arlene.

'Balwin voelt hetzelfde als ik. Als we samen een lied spelen, voelen we ons met elkaar verbonden. We raken elkaar dieper. Hier,' zei ik met mijn hand op mijn borst, 'en hier,' wijzend op mijn slaap.

Ze staarden me even aan. Toen lachte Betty.

'Je doet het klinken als seks,' zei ze met een zweem van afgunst.

'Misschien is het beter dan seks,' zei ik.

Ze keken naar elkaar en toen naar mij alsof ik gek was geworden. En het duurde niet lang of ze hadden weer iets anders over mij en Balwin als roddelbron en konden ze weer nieuwe geruchten verspreiden. Betty en Arlene vertelden de anderen dat we een soort rare, kinky relatie hadden, die verband hield met muziek. Het hield ons in het roddelcircuit, in de schijnwerpers, en maakte ons bewust van elk woord dat we tegen elkaar zeiden, van elke aanraking of glimlach. Het was alsof we allebei voelden dat we in een glazen koepel leefden, voor het oog van de camera, en dat er opnamen van ons werden gemaakt. Het ironische gevolg was dat Bal win zich nog meer bewust werd van zijn uiterlijk en hij er nog knapper uit ging zien.

Als ik nu in het koor zong, kon ik alle ogen en oren op mij gericht voelen, alsof ze wilden zien hoe ik naar Balwin keek als hij achter de piano zat. Ze zochten allemaal naar iets speciaals dat de magie zou onthullen die we samen deelden. Ik geloof dat ik nog beter ging zingen. Ik weet dat ik luider zong, maar meneer Glenn was heel tevreden.

'Dit wordt het mooiste concert van allemaal,' voorspelde hij.

Twee avonden voor het concert haalde Balwin me af voor een speciale repetitie bij hem thuis. Hij had het lied af dat hij voor mij had gecomponeerd en wilde dat ik het helemaal hoorde en we ons voorbereidden op mijn tweede auditienummer. Zijn vader, blij met Balwins veranderde uiterlijk, had het erover dat hij een eigen auto voor hem wilde kopen.

'Hij zei dat als ik vriendinnen kreeg en afspraakjes maakte en zo, ik meer behoefte zou hebben aan eigen vervoer. Ik ben er niet eens uit mezelf over begonnen!' riep hij uit, extatisch over de nieuwe houding van zijn vader.

Altijd als zijn vader me nu begroette, was het 

met een voldane glimlach. Balwin zei dat het uit-werking had op het hele gezin. Als zijn vader ge-lukkig was, was zijn moeder ook gelukkig.

'Ik kan gewoon niet geloven hoe de sfeer in huis veranderd is in de laatste weken,' zei hij toen we naar zijn huis reden. 'Mijn vader en ik praten zomaar met elkaar tegenwoordig. Ik weet niet hoe ik het moet verklaren, maar ik weet zeker dat het veel met jou te maken heeft.'

'Met mij? Waarom?'

Hij haalde zijn schouders op.

'Ik zei dat ik niet weet hoe ik het moet verklaren. Het enige wat ik weet, Ice, is dat sinds jij en ik samenwerken, de wereld is veranderd in de kleuren van de regenboog in plaats van het grijs en zwart van vroeger. Je zult gewoon het compliment moeten accepteren.'

Ik draaide me om. Mijn hart bonsde. Het waren leuke dingen om over mezelf te horen, maar om de een of andere reden maakten ze me erg ongerust. Het was of mijn hart meer wist dan mijn brein en me met elke hartslag waarschuwde dat regenbogen pas na het onweer komen.

Het echte onweer moest nog komen.

Het was altijd erg stil in Balwins huis, maar deze avond leek het nog stiller dan anders. Zijn vader verscheen ook niet zoals gewoonlijk op de drempel van de zitkamer.

'Mijn ouders dineren bij een van mijn vaders cliënten,' legde Balwin uit. 'Mijn moeder wilde dat ik mee zou gaan, maar ik zei dat ik al plannen had. Mijn vader vond het prima,' ging Balwin snel verder voordat ik kon zeggen dat hij het niet had moeten weigeren. Hij glimlachte naar me en schudde zijn hoofd. 'Hij is degene die er altijd op staat dat ik zijn cliënten het nodige respect betoon. Ik snap werkelijk niets van hem tegenwoordig,' zei hij, terwijl hij de trap naar het souterrain afliep.

Een donkere schaduw gleed door de gang naar me toe, maar het was slechts een wolk die voor de maan schoof en het licht buitensloot dat door de ramen naar binnen viel. Ik volgde Balwin die al achter de piano zat.

'Het is af,' zei hij. 'Ik heb eindelijk het laatste couplet klaar.'

Ik wist dat hij het lied bedoelde dat hij voor me geschreven had.

Ik stond naast de piano en hij begon, zong het deel dat ik al eerder had gehoord en keek me aan tijdens het laatste couplet dat nu voltooid was. Hij zong:

Yes, there is music in the silence of her smile.

There is a melody in her eyes.

When she looks at me,

1 feel my heart begin to sing.

I feel the glory that her lips can bring.

I understand the true reason for the spring,

The burst of blossoms, the song of birds.

And I lift my own lips and eyes to be caressed

by her bejeweled voice.

So play, play this song of you.

Play for the old and play for the new.

Play at the break of day and play in the twilight

hour.

Play away the sadness and the sorrow. Walk before the saddest eyes you see. Walk and bring the music back to me.

(Ja, er is muziek in de stilte van haar glimlach.

Er is een melodie in haar ogen.

Als ze naar me kijkt,

Voel ik dat mijn hart begint te zingen.

Ik voel de trots die haar lippen kunnen brengen.

Ik begrijp de ware reden voor de lente,

Het openbarsten van bloesems, het gezang van

vogels.

En ik hef mijn eigen lippen en ogen omhoog om te worden geliefkoosd door haar gouden stem. Speel dus, speel jouw lied. Speel voor de ouden en speel voor de jongen. Speel bij de dageraad en speel in de schemering.

Speel de triestheid weg en het verdriet. Ga, voor de droefste ogen die je ooit hebt gezien.

Ga, en breng de muziek bij me terug.)

Toen hij zijn vingers van de toetsen haalde, staarde ik hem alleen maar aan. De muziek klonk nog na in mijn oren. Hij glimlachte aarzelend en onzeker.

'Vind je het goed?' vroeg hij ten slotte.

Ik knikte en toen stond hij snel op, met een ver-warde uitdrukking op zijn gezicht.

'Ice. Ice, ik zie tranen op je wangen. Wat is er?' vroeg hij en kwam dichter naar me toe. Hij raakte een van mijn tranen aan alsof hij ze moest voelen om het te kunnen geloven. Toen legde hij zijn vingers tegen zijn lippen.

'Het is zo mooi,' fluisterde ik. Hij bewoog zijn gezicht zo langzaam naar het mijne, dat het slow-motion leek, maar ik ging niet achteruit en wendde me niet af. We zoenden elkaar, een zachte, lange kus, terwijl we geen van beiden onze handen ophieven, maar langs onze zij lieten hangen. Toen hij me losliet, waren zijn ogen nog gesloten alsof hij probeerde na te genieten van elk verrukkelijk moment.

'Als ik jou kus, is het of ik de woorden naar de muziek draag en die volmaakt wordt,' zei hij.

Ik glimlachte en hij kuste me opnieuw. Zijn lin-kerhand ging naar mijn middel en zijn rechterhand naar mijn schouders. Ik sloeg mijn armen om hem heen en we hielden elkaar vast. Onze lippen werden als magneten naar elkaar toe getrokken.

'Dat lied was de enige manier om je te kunnen vertellen wat ik voor je voelde,' zei hij zacht. 'Ik voel het hier.' Hij legde zijn hand op zijn hart.

Ik knikte en hij pakte mijn hand en liep met me naar de bank. We zaten naast elkaar en keken elkaar alleen maar aan. Als iemand zoveel creativiteit en talent bezit als Balwin, dacht ik, heeft hij een solidere identiteit, die veel dieper gaat dan het masker van een knap mannelijk uiterlijk. Zijn gevoelens voor mij lagen niet alleen in zijn ogen en op zijn lippen, maar in zijn hele wezen. Ik voelde me overmand door zijn oprechtheid en zijn hunkering naar mijn goedkeuring en liefde.

Maar tegelijk was ik een beetje bang, niet bang voor mijzelf, maar voor hem. Zo'n totale liefde als van Balwin voor mij, maakte iemand, vooral iemand als hij, zo kwetsbaar als een schildpad buiten zijn schild. Ik wist niet of ik wel half zoveel van hem hield of om hem gaf als hij blijkbaar om mij. Hij verlangde ernaar het me te horen zeggen. Dat vertelden zijn ogen me.

Maar ik wist niet of wat ik nu voor hem voelde alles of zoveel was als een vrouw voor een man kon voelen. Was dit liefde? Instinctief wist ik dat van iemand houden betekende dat je meer om die ander gaf dan om wie dan ook, zelfs om jezelf. Maar ik begreep ook dat je wilde dat de ander op dezelfde manier van jou hield, om je niet onvolledig, verloren, te voelen. Kon ik dezelfde intense gevoelens koesteren voor Balwin als hij voor mij? Zou hij zich niet onvolledig, verloren, voelen als ik dat niet deed? Je moest het grootste vertrouwen hebben om tegen iemand te zeggen 'Ik hou van je', omdat de ander zou kunnen lachen of je afwijzen en je net zo kwetsbaar achterlaten als een schildpad.

Wat zou er dan gebeuren?

Zou je die woorden nooit meer uit durven spreken?

Zwijgen, besefte ik, was heel veilig.

Alsof hij het debat in mijn hoofd kon horen, boog Balwin zich naar voren om er een eind aan te maken met een lange en veel hartstochtelijkere kus. Zijn lippen gingen over mijn wangen naar mijn ogen. Hij zoende mijn voorhoofd, mijn haar en toen weer mijn lippen. Ik hield hem niet tegen en trok me niet terug, en hij raakte steeds meer opgewonden. Ik meende zijn hart te voelen kloppen tegen het mijne, of was dat mijn eigen bonzende hart?

'Ice,' fluisterde hij. Zijn handen gleden onder mijn blauwkatoenen blouse en toen omhoog naar mijn borsten. Zijn vingers gingen snel heen en weer over mijn tepels, die hard werden. Mijn rug verslapte en ik zakte omlaag toen hij boven me kwam. Ik voelde de sluiting van mijn beha openspringen en zijn vingers op mijn huid. Elke plek die hij aanraakte voelde als een kleine voetzoeker die ontplofte. Hitte sloeg toe in mijn buik en mijn borst, omcirkelde mijn ribben en maakte me zwakker en slapper, tot ik me volkomen hulpeloos voelde, bereid om me overal te laten aanraken, te laten zoenen.

Ik sloot mijn ogen. Het leek of ik wegzakte in de bank.

'Ik hou van je, Ice. Zo, nu heb ik het gezegd zonder het te zingen,' pochte hij.

Ik opende mijn ogen en zag het stralende geluk in de zijne. Hij zoende me weer, zijn tong speelde met de mijne en toen worstelde hij met zijn eigen kleren tot ik zijn naakte dijen voelde en zijn harde lid. Het had het tegenovergestelde effect van wat ik me voorstelde dat het zou moeten hebben. Het was meer of er een wekker afliep, een plens koud water over me heen werd gegooid of dat ik een elektrische schok kreeg.

Waar was ik mee bezig?

Was dit wat ik wilde? En zelfs dan, was het wat ik nu wilde?

Was ik het moment al voorbij waarop je nog kon denken en beslissen, het moment voordat de hitte in je bloed het overnam en je tot een gehoorzame slaaf maakte van je eigen passie?

'Wacht, stop!' zei ik. 'Baldwin, alsjeblieft. Niet doen!' riep ik uit.

Hij hief zich op en keek omlaag, met zo'n verhitte blik dat ik het vuur in hem kon zien branden. Ik schudde mijn hoofd.

'O,' kermde hij, en keek toen langs zijn eigen lichaam alsof hij nu pas besefte wat hij had gedaan. 'O, het spijt me,' mompelde hij en worstelde zich weer in zijn kleren.

Ik ging rechtop zitten en maakte mijn beha vast. Hij rende rond terwijl hij zijn kleren aantrok, als iemand die de plaats van een misdaad moest ont-vluchten. Ik stak mijn hand uit om zijn schouder aan te raken en hij bleef staan en keek me met een wanhopig gezicht aan.

'Ik ben er gewoon nog niet klaar voor,' zei ik.

Hij keek of hij elk moment in tranen kon uit-barsten. Hij knikte snel en kleedde zich verder

aan. Toen stond hij op en keek even om zich heen.

'Eh... we, eh... laten we weer aan het werk gaan,' zei hij.

Hij liep haastig terug naar de piano en keek een paar muziekbladen door. Hij hield zijn blik van me afgewend.

'Sorry, ik weet dat het niet eerlijk van me was,' zei ik.

Hij keek op en schudde zijn hoofd.

'Nee, het was niet eerlijk van mij. Ik was er zelf niet helemaal zeker van,' bekende ik. Ik dacht aan een spiritual die ik vaak zong. 'Jij bent niet de enige in troebel water,' zei ik.

Hij glimlachte.

'Je bedoelt dat je nog nooit...'

Ik schudde mijn hoofd.

Hij keek opgelucht.

'Ik ben geen expert,' zei ik, 'maar het lijkt me beter om het juiste moment af te wachten. Als het voorbestemd is, bedoel ik.'

'Zoals een baby die geboren wordt?' opperde hij. 'Dat mag je niet overhaasten, hè?'

Ik lachte.

'Misschien. Ook in dat opzicht ben ik geen expert,' zei ik, en hij lachte ook.

'Terug naar de muziek,' zei hij, en ik stond op en ging naast hem aan de piano zitten.

Het was echt of we een paar spinnenwebben uit de weg hadden geruimd, de duisternis en de schaduwen die altijd als Spaans mos tussen ons hadden gehangen, over elk woord. We moesten voorbij de behoefte om elkaar aan te raken en elkaar op een intiemere wijze te leren kennen, voor we nog dichter bij elkaar konden komen dan we al waren. Toen we dat hadden gedaan, volgde de muziek en bloeide die op. Zijn vingers waren bevrijd, net als mijn stem. We klonken zo goed samen, we schreeuwden het allebei uit van vreugde, wisten allebei dat het iets heel speciaals was.

'Als je zo zingt, kom je beslist op die school,' verklaarde Balwin aan het eind van het lied.

'Dat zou ik kunnen als jij meegaat om me te be-geleiden. Kan dat?'

'We zullen eerst moeten uitzoeken of ze dat toe-staan,' zei hij. 'Als ze het goedvinden, doe ik het natuurlijk.'

'Dank je, Balwin. Je hebt me zoveel gegeven,' zei ik.

Ik omhelsde hem en hij hield me even vast, mijn hoofd tegen zijn borst gedrukt, zijn ogen gesloten.

'Jij hebt me veel meer gegeven,' fluisterde hij. Zijn stem brak.

Ik tilde zijn hoofd op, keek in zijn gezicht dat zo vol liefde was en bukte me om hem een zoen te geven. De muziek, zijn toewijding, maakten hem op dat moment tot de knapste man ter wereld. Hij sloeg zijn handen om mijn middel en drukte me heel dicht tegen zich aan terwijl hij zijn mond naar mijn onderbuik bracht en toen lager en lager tot er een golf van opwinding door mijn bloed schoot naar mijn hart. Hij keek weer naar me op, zijn ogen trokken me naar hem toe. Had ik de kracht om weer 'nee' te zeggen?

Samen bewegen, elkaar aanraken, zelfs met een blik en met woorden, was of je probeerde door een mijnenveld te laveren waarin de passie elk moment kon exploderen als we er per ongeluk tegen stootten met een intensere blik of een onschuldige liefkozing.

Ga achteruit, Ice, zei ik tegen mezelf. Schiet op, voordat het bijna weer te laat is.

Maar mijn eigen vingers, die kleine verraders, lieten me in de steek. Ze maakten mijn broek los. Balwin trok hem omlaag over mijn heupen. Zijn lippen bewogen zich over mijn blote buik, kropen tussen het elastiek van mijn slipje. Ik kreunde toen zijn handen erin gleden om mijn billen te grijpen en ze vast te houden.

Hij haalde diep adem alsof hij elk aspect van me in zijn geheugen wilde prenten. Toen liet hij zijn armen zakken, sloeg ze achter mijn knieën en tilde me op.

'Zie je hoe sterk ik ben geworden?' vroeg hij la-chend. Ik zoende hem weer en we waren terug op de bank. Deze keer bleef ik rustig liggen terwijl hij zorgvuldig en geduldig al mijn kleren uittrok, zelfs mijn sokken. Toen knielde hij bij de bank en legde zijn voorhoofd op mijn buik. Mijn bloed leek het kookpunt te bereiken. Toen hij zijn hoofd ophief en mijn hele lichaam aandachtig bekeek, zag ik het genot en de verbazing en vreugde in zijn ogen. Hij boog zich over me heen, plaagde me met zijn lippen en zijn vingers.

'Doe het licht uit,' fluisterde ik.

Hij stond op om het te doen.

'Ik begrijp het,' zei hij. 'Je bent er nog niet klaar voor om me zo te zien. We hebben nog een eind te gaan, hè?'

'Dat is het niet, Balwin.'

'O, jawel. Dat is prima,' zei hij. 'Ik kom eraan.'

Hij trok zijn kleren uit en ging toen naast me liggen. We kusten elkaar en hielden elkaar vast.

'Wordt het troebele water al wat helderder?' vroeg hij.

Ik was zo diep weggezonken in de bron van de hartstocht dat zijn stem boven me leek te weergalmen. Ik was bezig de strijd te verliezen. Die was misschien al wel voorbij, dacht ik. Mijn eigen nieuwsgierigheid en opwinding zorgden ervoor dat ik mijn zelfbeheersing ging verliezen. Alarmbellen werden overstemd door het tromgeroffel in mijn hart, verlangen en wellust marcheerden van mijn dijen naar de achterkant van mijn hals en naar mijn lippen.

Hij kwam dichter en dichter bij me...

En toen hoorden we boven de deur open- en dichtgaan en de stemmen van zijn ouders, de lach van zijn vader, gevolgd door die van zijn moeder.

Balwin vloog bijna van me af, schoot over de grond om zijn kleren te pakken. Ik trok haastig de mijne aan.

'Het licht!' riep ik. 'Ze zullen zich afvragen waarom we in het donker zitten.'

Hij knipte de lamp op de piano aan op hetzelfde moment dat we de deur naar het souterrain

hoorden opengaan. Haastig liep ik naar een hoek om niet te worden gezien terwijl ik me verder aan-kleedde. Balwin sloeg een paar noten aan en deed net of hij aan het werk was achter de piano.

'Hé!' riep zijn vader. 'Ben je nog steeds met Ice aan het werk?'

'Ja, vader.'

'Het is al laat, jongen,' zei hij, en deed de deur weer dicht.

Haastig kwam ik tevoorschijn en we keken elkaar aan. De meeste lichten waren uit. Het moest een vreemde indruk maken en achterdocht wekken.

'Niets aan de hand,' zei Balwin, die probeerde me gerust te stellen. 'Wees maar niet bang.'

'Ik kan maar beter naar huis gaan,' zei ik. Hij knikte en we liepen de trap op. Toen we in de gang kwamen verscheen zijn vader in de deuropening van de zitkamer en keek naar ons met een spottend glimlachje.

'Maken jullie muziek daar beneden?' vroeg hij.

Balwin keek naar mij. Het leek of hij wanhopig zocht naar het juiste antwoord.

'Ja,' zei ik in zijn plaats.

'Mooi.' Zijn vader glimlachte naar mij. 'Mooi,' zei hij weer en draaide zich om.

Haastig liepen we naar buiten naar de auto.

'Het spijt me,' zei Balwin toen we wegreden.

'Misschien kunnen we het beter een tijdje laten bekoelen,' opperde ik.

'Eventjes dan,' zei hij knikkend. 'We beginnen

weer na het concert zaterdag, oké?'

'We zullen zien,' zei ik.

Ik kon niet bevroeden wat mijn aarzeling voor hem zou gaan betekenen, maar dan... ik had er zelf ook geen idee van.

Ons jaarlijkse voorjaarsconcert was altijd een goed bezochte uitvoering. We hadden een uitstekend orkest en een uitstekend koor. Veel mensen woonden het optreden bij zonder dat ze kinderen hadden die meezongen. Ze wisten gewoon dat ze waar voor hun geld zouden krijgen als ze een kaartje kochten voor een van onze concerten.

Het grootste deel van de opbrengst ging naar een beurs voor een talentvolle muzikale leerling. De winnaar of winnaars werden aangekondigd vlak voor het slotnummer. Meneer Glenn riep de directeur voor de presentatie. Iedereen wist zeker dat Balwin dit jaar de prijs zou krijgen. Per slot werkte hij nu al twee jaar vrijwillig voor het koor en had op de afgelopen concerten zelfs een solo gespeeld, die door het publiek altijd met een staande ovatie beloond werd.

Ondanks de tegenzin van zijn vader om Balwin te prijzen voor zijn muzikale talenten, maakten de complimenten en gelukwensen die hij en mevrouw Noble ontvingen het hem onmogelijk om althans uiterlijk niet trots te zijn. Maar het was niet moeilijk te zien dat hij hoopte dat Balwin uiteindelijk voor een carrière zou kiezen die meer financiële beloften inhield. Balwin vertelde me dat als hij niet gekozen was in een vroeg toelatingsprogramma en tot Juilliard was toegelaten, zijn vader beslist pressie op hem zou hebben uitgeoefend om naar Harvard of Yale te gaan, die hem beiden had geaccepteerd, en dan een MBA (Master of Business Administration) te halen.

'Hij moet het verwerken,' was de favoriete uitroep van meneer Noble als iemand tegen hem begon over Balwins passie voor muziek. Het leek wel of hij geloofde dat muziek een besmettelijke ziekte was of zoiets, een griep of een virus, en uit zijn ziel moest worden verbannen. Meneer Noble scheen te denken dat Balwin er mettertijd wel overheen zou groeien.

Al dat applaus was heel aardig, zei hij tegen zijn vrienden, maar als het erop aankwam, bracht applaus geen eten op tafel of betaalde voor een elegant huis of zorgde voor een goed leven. Daarvoor zou Balwin uiteindelijk zijn aandacht op wereldser dingen moeten richten, zoals bijvoorbeeld in zijn voetsporen treden en financieel adviseur of manager worden of zelfs een hoge financiële regeringsfunctie veroveren. Hij kon altijd een piano kopen en op vrije dagen voor mensen spelen, nietwaar?

'Hoeveel mensen ken je per slot,' vroeg zijn vader dan aan iemand, 'die goed kunnen leven van entertainment?'

'We kunnen niet allemaal Frank Sinatra zijn,' voegde hij er dan lachend aan toe.

Ik hoorde hem diezelfde dingen zeggen in de hal tijdens de pauze van het concert. Balwin hoorde hen ook en vond het pijnlijk genoeg om te proberen in de menigte te verdwijnen.

'Ik moet even iets nakijken,' zei hij tegen zijn moeder en liep haastig weg.

Mijn ouders waren naar het concert gekomen. Het verbaasde me dat mama er was, al was ze lang voordat ik wegging naar haar kamer gegaan om zich op te tutten. De muziek zelf vond ze te saai en ze beweerde dat ze ervan in slaap viel. Ik moest toegeven dat ze er heel mooi uitzag in een donkerblauwe jurk met haar parels en een perfecte make-up en kapsel. Ze trok veel aandacht en keek zo nu en dan met stralende ogen, vol trots naar mij. Papa leek niet erg op zijn gemak naast haar, zijn das hing als de strop van een beul om zijn hals. Hij keek glimlachend naar mij en rolde met zijn ogen naar mama die net een van haar lieve lachjes had laten horen, toen ze een compliment accepteerde van de vader van iemand anders.

We werden binnengeroepen om het concert voort te zetten. De tweede helft begon met drie or-kestnummers en dan een nummer van het koor, waarna het doodstil werd in de zaal. Meneer Glenn introduceerde de directeur, die naar voren kwam en aankondigde dat de school dit jaar bijzonder waardevolle leerlingen had voor de belangrijke muziekbeurzen. Hij begon met een gedetailleerde omschrijving van Balwins prestaties. Ik was zelf vergeten hoe vaak hij naar de basisschool was gegaan om dat koor te helpen repeteren en een klein ensembleprogramma had opgesteld voor de eerste klassen.

Het publiek stond op toen hij naar voren werd geroepen om zijn beurs in ontvangst te nemen. Ik klapte zo hard ik kon. Hij keek naar mij en glimlachte en stapte toen op het podium om de school en zijn ouders te bedanken. Hij beloofde goed gebruik te maken van de beurs.

Weer viel er een stilte. De directeur zette zijn leesbril op en begon iemand te beschrijven die een ware ontdekking heette te zijn, 'een juweel, verpakt in zoveel bescheidenheid, datje zonder meer langs haar heen zou lopen. Totdat,' hij hief zijn hoofd op en keek de zaal in, 'je haar hoorde zingen. Dan bestaat er geen enkele twijfel. Het is met grote vreugde dat we een beurs schenken aan iemand die het potentieel heeft om ons heel trots te maken op deze school. Ice Goodman.'

Eerst drong het niet tot me door dat hij mijn naam had genoemd. Meneer Glenn draaide zich stralend naar mij om, en ook de anderen keken naar mij. Al die ogen deden de werkelijkheid tot me doordringen. Ik dacht dat ik geen stap zou kunnen doen, maar meneer Glenn kwam naar voren en pakte mijn hand om me naar het podium te begeleiden. Balwins gezicht straalde van vreugde, zijn ogen glinsterden als sterren in het voetlicht. Ik dacht dat ik flauw zou vallen. Mijn hart bonsde zo hevig, dat ik bijna geen adem kreeg.

De directeur overhandigde me de envelop en deed toen een stap achteruit. Ik wist dat dat bete- kende dat ik iets moest zeggen. Iedereen in de zaal keek naar mij en wachtte.

'Dank u,' zei ik. Toen draaide ik me om en liep haastig naar mijn plaats.

Niemand applaudisseerde.

De directeur kwam lachend naar voren.

'Dat maakt ze allemaal goed als ze haar mond opendoet om te zingen, mensen. Geniet maar van het laatste nummer.'

Eindelijk klapte het publiek.

Ik zong, hard en krachtig tot de laatste noot, waarna meneer Glenn me als eerste feliciteerde en daarna de leden van het koor. Balwin en ik bleven achter het toneel wachten om onze ouders te be-groeten. Mama was in haar element. Ze genoot van de loftuitingen en de complimenten alsof zij ze verwacht had en toen bekende papa dat ze op de hoogte gesteld waren van mijn beloning, zodat ze beslist het concert zouden bijwonen.

'We zijn erg trots op je, schat. Heel erg trots1;' zei hij en omhelsde me.

Een paar mannen die hij kende trokken hem ter-zijde om hem de hand te schudden en hem te feli-citeren. Balwin en ik stonden vlak naast elkaar en begroetten iedereen als overwinnaars van een Olympisch gebeuren. Eindelijk kwam zijn vader naar me toe.

'Ik denk dat het feit dat jullie samenwerkten jullie allebei op een verschillende manier heeft geholpen,' begon hij. Balwin schudde handen, maar luisterde met één oor naar ons.

Ik knikte, glimlachte en wilde me omdraaien naar mijn vader, toen hij mijn hand pakte.

'Je verdient dit,' zei hij. 'En nu ik weet dat je een veelbelovende toekomst hebt, zul je er goed gebruik van maken, dat weet ik zeker. Bedankt voor het nakomen van onze overeenkomst,' zei hij.

Ik opende mijn hand en keek naar vijf splinter-nieuwe biljetten van honderd dollar.

Balwin staarde er ook naar en toen keek hij naar mij, met verwarde en verdrietige ogen.

'Nee,' zei ik. 'Ik wil uw geld niet, meneer Noble. Ik heb u gezegd...'

Hij draaide me de rug toe en liep weg. Ik keek naar Balwin.

'Ik heb hem gezegd dat ik niet wilde...'

Hij wachtte niet tot ik uitgesproken was en ver-dween snel in de menigte. Ik wilde hem achternagaan, maar mama pakte me bij de arm en begon me te prijzen in bijzijn van haar vriendinnen en schepte op dat ze me zo had aangemoedigd om in de kerk te zingen. De helft van me luisterde.

De andere helft van me schreeuwde luid in het duister.