5. Mijn eigen song

Ik vond dat onze eerste repetitie redelijk goed ging, maar Balwin was enthousiaster. Als hij het over mij had gebruikte hij woorden en uitdrukkingen als 'grandioos', 'verbluffend talent', 'een excellente leerlinge voor elke school'. Natuurlijk nam ik aan dat hij alleen maar aardig wilde zijn. Ik wist wat het wilde zeggen om te concurreren in de wereld van het entertainment. Papa had me talloze verhalen verteld over zangers en musici die hij in zijn leven gekend had, mensen die talent hadden en toch niets bereikten omdat ze niet de juiste relaties hadden om te kunnen doorbreken of het doorzettingsvermogen misten om het te blijven proberen.

'Het is veel gemakkelijker om je mislukking te accepteren en je daarbij neer te leggen dan om te blijven volhouden, Ice', zei hij. 'Je geeft de schuld aan het noodlot of het toeval en neemt genoegen met middelmatigheid. Een hoop goede mensen die ik ken hebben hun geestdrift, hun elan verloren en kwijnen nu weg in een klein, donker hol en vergeten hun ambities en dromen in alcohol en drugs.'

Zoals papa erover sprak, vroeg ik me weieens af wat zijn heimelijke droom was geweest. Toen hij me eindelijk bekende dat hij eens had gehoopt trompet te kunnen spelen omdat zijn docent hem had aangemoedigd, verbaasde me dat. Hij had daar nooit iets over gezegd. Toen zocht hij in een la om me het mondstuk van zijn trompet te laten zien. 'Soms, in een nostalgische bui, blaas ik er weieens op.'

'Wat is er met je trompet gebeurd, papa?' vroeg

ik.

Zijn ogen versomberden en hij schudde zijn hoofd.

'Mijn vader dwong me hem te verpanden, alleen deed ik net of ik het mondstuk verloren had. Daarvoor kreeg ik een pak slaag.'

'Waarom ben je niet meer gaan spelen, papa?'

'Ik denk dat ik bang was. Bang dat ik zonder die trompet niet meer zou kunnen leven en dat zou vreselijk zijn, Ice.'

Ik had mijn grootvader nooit gekend. Hij was gestorven toen ik pas twee was, maar als hij nu nog zou leven, zou ik hem niet kunnen aankijken zonder hem te haten. Gek genoeg, klonk papa niet haatdragend of kwaad.

'Haatte je hem niet?'

'Nee.' Hij glimlachte. 'Hij begreep niet hoe zoiets zo belangrijk kon zijn in mijn leven, en het geld kwam in die maand goed van pas.'

Toen ik hem zo hoorde praten, vroeg ik me af welke geheimen mensen diep in hun hart verbor- gen hielden, welke dromen kapot en begraven waren. Dat waren de werkelijke stiltes die ze bang waren te verstoren. Het maakte me bang en aarzelend over mijn eigen zingen en mijn dromen over succes. Waagde ik het om te dromen?

Dat was waarschijnlijk de reden waarom ik Balwin hoofdschuddend bedankte voor zijn complimentjes, alsof ik wist dat hij het alleen maar deed om aardig te zijn. Ik kon de verwarring en zelfs de woede in zijn ogen zien.

'Ik meen het,' hield hij vol. 'Je gaat het maken, Ice. Ik hou te veel van muziek om over zoiets niet de waarheid te vertellen.'

'Oké,' zei ik. 'Sorry. Dank je.'

We spraken een volgende repetitie af. Alsof hij bang was dat praten erover of zelfs erop zinspelen onder schooltijd een vloek erop zou leggen of zoiets, vermeed hij me angstvallig. Ik besefte algauw dat hij degene was die zich verlegen voelde in aanwezigheid van het andere geslacht. Net als ik, gebruikte hij zijn muziek als een schild en als een manier om met anderen te communiceren. Zonder dat was hij bijna even stil en zwijgzaam als ik.

Zelfs tijdens de repetities van het koor zei hij niets persoonlijks tegen me. Toen ik zei dat ik hem later zou opzoeken, knikte hij snel en draaide zich om, bang dat iemand het zou merken.

Mama was die avond niet thuis. Ze was met twee vriendinnen naar een film. Papa moest weer laat werken. Ik verwachtte eerder dan zij thuis te zijn, dus liet ik geen briefje achter om te zeggen waar ik was.

Net als de eerste keer deed Balwin open zodra ik had aangebeld.

'Hoi,' zei hij en ik liep naar binnen. Hij leek zenuwachtig. Zonder iets te zeggen liep hij naar de ingang van de studio.

Maar voordat we er waren verscheen een lange, magere man met wat grijs haar rond zijn glimmende kale schedel in de deuropening van de zitkamer. Hij hield een keurig opgevouwen exemplaar van de New York Times in de hand. Hij droeg een driedelig grijs pak met een dun streepje en een das.

Zijn lange, magere gezicht was even glimmend als zijn schedel. Zijn huid was zo glad in het licht van de gang, dat het leek of hij zijn baard schoor met een van mama's epileertangetjes. Ik zag een gelijkenis in zijn en Balwins mond en ogen en de vorm van hun oren.

'Wie is dat?' vroeg hij streng.

Balwin keek naar mij alsof hij mij zijn huis in had gesmokkeld en daarbij betrapt was. Er kwam een doodsbange uitdrukking op zijn gezicht en hij keek schuldig opzij en sloeg zijn ogen neer. Hij liet zijn schouders hangen en boog zijn hoofd, zodat hij eruitzag als een geslagen hond.

'Ze heet Ice Goodman,' zei hij zo zacht dat zelfs ik hem nauwelijks kon verstaan.

'Ice!'

Balwin hief zijn hoofd op en knikte.

'Als je een vriendin uitnodigt, waarom zeg je het dan niet tegen je moeder of tegen mij en waarom stel je haar niet behoorlijk voor in plaats van weg te sluipen naar je bunker?'

'Ik sloop niet weg. We...'

'Nou?' vroeg zijn vader.

Balwin deed een stap naar voren, keek even naar mij en zei toen: 'Dit is mijn vader, meneer Noble. Vader, dit is Ice Goodman, een meisje van school dat in het koor zingt.'

'Aha. En je bent hier om wat te doen?' vroeg hij aan mij.

'Ze is hier om te repeteren,' zei Balwin voor ik kon antwoorden.

Zijn vader keek hem nijdig aan en toen weer met samengeknepen ogen naar mij.

'Repeteren? Waarom repeteer je met slechts één lid van het koor en waarom doe je dat niet op school?'

Hoewel hij het aan Balwin vroeg, bleef hij naar mij staren.

'Het is geen repetitie van het koor,' zei Balwin.

'O?'

Hij richtte zijn blik weer op Balwin.

'Wat is het dan precies?'

'Ze gaat auditie doen voor een speciale school en moet wat muziek voorbereiden. Ik help haar,' legde Balwin uit.

'O?' Hij keek van mij naar Balwin. 'Mag ik aannemen dat je al je huiswerk af hebt?'

'Ja, vader.'

'Voor welke school is die auditie?' vroeg hij aan mij.

'Voor de Senetsky School in New York,' ant-woordde Balwin snel.

'Ik vroeg het aan haar,' zei zijn vader. 'Ze zingt, zeg je, maar ik heb haar stem nog niet gehoord.'

'Ik wilde alleen -'

De kwade blik van zijn vader legde Balwin het zwijgen op. Ik had nog nooit iemand uit angst zo gehoorzaam gezien.

'De Senetsky School,' herhaalde ik.

Zijn vader gunde me nauwelijks een blik voor hij verderging tegen Balwin.

'Hm. Nou, je moeder heeft vanavond zware hoofdpijn, dus zorg dat je muziek niet te luid klinkt,' beval hij.

'Ja, vader.'

Zijn vader sloeg met de krant tegen zijn Hand alsof het een zweep was, draaide zich om en verdween in de zitkamer. Balwin liet zichtbaar zijn ingehouden adem ontsnappen.

'Kom mee,' zei hij, en liep door naar de trap.

'Ik wil geen problemen veroorzaken,' zei ik voor we naar beneden gingen.

'Dat doe je niet,' zei Balwin. 'Mijn vader gelooft niet in mijn muziek en mijn composities. Hij komt met allerlei statistieken op de proppen hoe moeilijk het is om succes te hebben in de creatieve kunst. Alles wat ik hier heb, heb ik met mijn eigen geld gekocht en met geld dat mijn moeder me heeft gegeven. Doe de deur achter je dicht, alsjeblieft,' vervolgde hij en liep de trap af naar zijn piano.

Ik keek naar de deur van de zitkamer, liep ook de trap af en deed de deur van de studio achter me dicht.

'Als ik iets voor een hoop geld verkoop, zal mijn vader wel anders piepen,' mompelde Balwin.

Het was moeilijk om in de juiste stemming te komen voor het zingen. Telkens als ik mijn stem verhief, moest ik eraan denken dat zijn vader me zou horen en woedend zou worden. Hij was niet half zo breed en krachtig gebouwd als mijn vader, maar Balwins vader had iets angstaanjagenders. Hij hoorde Ice te heten, dacht ik. Die ogen van hem leken iemand te kunnen doorboren met een scherpe, harde blik.

'Wees maar niet bang om voluit te zingen,' zei Balwin toen we het liedje twee keer gerepeteerd hadden. 'Mijn moeder zal je niet kunnen horen, en zelfs als ze dat deed, zou ze niet klagen, zoals hij beweert.'

'Ik wil niet datje in moeilijkheden komt.'

'Dat gebeurt niet,' hield hij vol. 'Kom, ik wil binnenkort een cd maken. Die kun je voor anderen afspelen.'

We begonnen opnieuw en ik legde er nu meer energie in, wat zijn glimlach weer terugbracht.

'Dat lijkt er meer op,' zei hij toen het uit was. Hij speelde de opname af die hij gemaakt had en we luisterden en volgden de muziek. 'Daar hoor je wat meer autoriteit in je stem te leggen,' zei hij,

een van Glenns instructies voor het koor citerend.

Ik lachte.

'Ben je het niet met me eens?'

Ik knikte en hij keek verlegen. Toen de opname was afgelopen, vroeg hij of ik iets wilde drinken.

'Ik kan hier beneden thee zetten. Achter de bar staat een magnetron.'

'Oké,' zei ik en keek toe terwijl hij bezig was. Toen hij een mok voor mij en zichzelf had ingeschonken, liep ik rond in het souterrain, bekeek de posters aan de muur en een paar ingelijste foto's.

'Je moeder is mooi,' zei ik.

'Ze is een stuk dikker geworden sinds die foto,' zei hij. 'Ik denk dat ik in dat opzicht op haar lijk. Misschien wel in de meeste opzichten,' voegde hij eraan toe.

Hij zette mijn thee op de bar en ik ging op een kruk zitten. Hij bleef met zijn mok achter me staan en keek naar me terwijl ik honing door mijn thee roerde.

'Mijn vader is zo nauwgezet met alles wat hij doet, ook met eten. Hij is er trots op dat hij in twintig jaar geen pond is aangekomen of afgevallen. Hij heeft eens geprobeerd me uit te hongeren om me wat gewicht te laten verliezen,' bekende Bal- win vol schaamte.

'Dat meen je niet!'

Hij knikte.

'Ik kreeg alleen een glas appelsap voor ontbijt en hij liet alles wat ik 's avonds aan tafel kreeg op een weegschaaltje afwegen. Natuurlijk smokkelde ik chocoladerepen en at wat ik wilde op school. Op een avond onderzocht hij zelfs mijn kamer zoals iemand die zou controleren op drugs en vond twee repen snickers en een doos chocola. Hij werd razend, deed een slot op mijn piano en dreigde al mijn instrumenten te verkopen als ik die maand niet vijf pond afviel.

'Mijn moeder was zo van streek en huilde zo erg, dat ik het wel móest doen. Eindelijk liet hij zich vermurwen en haalde het slot van mijn piano. Maar de maand daarop kwamen alle ponden er weer aan en op een avond hief hij zijn handen op en zei dat hij het opgaf.'

Hij wendde zijn hoofd af om de tranen te ver-bergen die in zijn ogen waren gesprongen. Toen draaide hij zich met een snelle glimlach weer om.

'Het is oké. We hebben nu een soort wankele wapenstilstand in huis. In ieder geval is hij blij met mijn rapportcijfers. Ik denk dat hij van me houdt. Maar hij is een van die mensen die dat moeilijk kunnen tonen. Hij vindt het zwak om blijk te geven van te veel emotie. Hij komt uit een heel arm gezin en heeft zich omhooggewerkt en succes gehad. Hij zegt dat geen volwassene, iemand anders dan zichzelf kan verwijten dat hij mislukt is. Er is altijd een manier om voorbij een obstakel te komen of een probleem op te lossen als je dat werkelijk wilt.'

'Ik denk dat hij gelijk heeft.'

Hij dronk zijn thee en keek me verontschuldigend aan.

'Sorry. Het was niet mijn bedoeling zo te staan kletsen.'

'Dat is oké,' zei ik glimlachend.

'Je bent cool, Ice. Het klinkt gek om het te zeggen, dat weet ik, maar ik kan me niet voorstellen dat jij ooit zo zou kletsen. Ik denk datje geweldig zou zijn geweest in een stomme film.'

Ik lachte.

'Nee, echt waar. Jij zegt meer met je gezicht, met je ogen, dan de meeste meisjes die de hele dag praten. Daar hou ik van. Weet je,' ging hij met neergeslagen ogen verder, 'ik heb een song voor je geschreven. Ik hoop dat je het niet erg vindt.'

'Voor mij?'

Hij knikte.

'Zo geweldig is het niet.'

'Waar heb je hem?'

'Hier,' zei hij, op zijn slaap wijzend. 'Ik heb het nog niet opgeschreven. Ik speel er nog wat mee.'

'Ik wil dat lied horen.'

Hij haalde diep adem en keek bijna even bang als toen hij voor zijn vader stond.

'Alsjeblieft,' smeekte ik.

'Beloof me dat je het eerlijk zult zeggen als het vreselijk is, oké?'

Ik knikte.

Hij liep om de bar heen naar zijn piano. Ik volgde en bleef afwachtend naast hem staan. Hij keek even naar mij en begon toen zijn introductie. Hij zong:

There is music in the silence of her smile. There's a melody in her eyes. She glides unheard through the clamor that's around her,

but it's in the harmony of her that beauty lies. Listen to the patter in my heart; listen to the drums within my soul,

see how she can make the chorus sing and see

how she can make the symphony start.

Play, play this song of you.

Play for the old and play for the new.

Play at the break of day and play in the twilight

hour.

Play away the sadness and the sorrow. Walk before the saddest eyes you see. Walk and bring the music back to me.

(Er is muziek in de stilte van haar glimlach. Er is een melodie in haar ogen. Ze zweeft ongehoord door de herrie om haar heen,

maar de schoonheid schuilt in haar harmonie. Luister naar de taal van mijn hart; luister naar de drums in mijn ziel,

zie hoe ze het koor kan laten zingen en zie hoe ze de symfonie op gang kan brengen. Speel, speel jouw lied.

Speel voor de ouden en speel voor de jongen. Speel bij de dageraad en speel in de schemering.

Speel de triestheid weg en het verdriet.

Ga, voor de droefste ogen die je ooit hebt gezien.

Ga, en breng de muziek bij me terug.)

Hij stopte en staarde naar de toetsen van de piano.

'Dat is alles wat ik tot dusver heb.'

Hij keek op.

Het was lang, heel lang geleden dat iets of iemand me tot tranen had bewogen, tranen die ik niet kon bedwingen, tranen met een eigen wil, die naar buiten drongen en langs mijn wangen stroomden. Mooie, onbeschaamde tranen, die trots onthulden hoe ontroerd ik was.

'Nou?' vroeg hij.

Ik liep om de piano heen en antwoordde hem met een zoen op zijn wang. Hij was zo verbaasd, dat zijn ogen bijna uit zijn hoofd rolden. Ik moest lachen en de tranen van mijn wangen vegen.

'Dank je. Het was heel mooi,' zei ik.

Hij straalde.

'Zoals ik al zei, het is nog niet af. Ik werk er elke dag aan. Ik zal zorgen dat het perfect wordt. Ik zal -'

'Hoe lang duurt die repetitie nog, zoals jij het noemt?' hoorden we. We keken op. Halverwege de trap stond zijn vader.

Hoe lang had hij daar al gestaan? Had hij gehoord en gezien dat Balwin dat lied voor me zong? Had hij gezien dat ik hem een zoen gaf?

'We zijn bijna klaar,' zei Balwin.

'Mooi.'

Hij draaide zich om, liep weer de trap op en deed de deur achter zich dicht.

'Sorry,' zei Balwin. 'Zo is hij soms.'

Waar is hij bang voor? dacht ik.

'Ik moet toch naar huis. Mijn vader komt laat thuis en ik moet zijn eten klaarmaken. Mijn moeder is uit met vriendinnen,' zei ik.

'Oké. We zien elkaar morgenavond weer, als je wilt.'

Balwin zag dat ik omhoogkeek naar de deur boven aan de trap.

'Het is oké,' zei hij.

Ik knikte en liep de trap op. Ik was heel stil. Balwins vader leek geen hekel te hebben aan stilte. Er was geen televisie, geen muziek te horen, alleen het tikken van de staande klok in de gang.

'Welterusten,' zei ik bij de deur. 'Dank je.'

Haastig liep ik naar buiten. De wind begroette me met een klap in mijn gezicht en koude vingers onder mijn dichtgeritste jack. Snel knoopte ik het dicht en trok mijn schouders hoog op voor de wandeling naar huis. Vlak voordat ik bij de hoek was, hoorde ik een auto langzamer gaan rijden en draaide me om. Ik zag twee jongens naar me kijken, één met een skimuts en de bestuurder met een cowboyhoed. De jongen met de skimuts had een zonnebril op, al was het avond. Ik herkende hen als oud-leerlingen van mijn school. Het verbaasde me dat ze mij kenden.

'Wil je een lift, Ice baby?' vroeg hij. 'Het is hier binnen warm genoeg om je te doen smelten.'

'Heel warm,' riep de bestuurder.

Ik liep door, maar ze bleven me volgen.

'Wat doet een knap meisje als jij hier trouwens in haar eentje?' ging de jongen met de zonnebril verder. 'Heb je ruzie met je vriendje?'

Ik ging sneller lopen. Mijn hart bonsde en galmde in mijn oren alsof er met een hamer op een buis in mijn gebouw werd geslagen. Plotseling, juist toen ik de hoek om wilde slaan, stopten ze, en het portier zwaaide open. De jongen met de zonnebril stapte uit en maakte een diepe buiging, met een gebaar naar de auto.

'Uw koets staat voor, dame.'

Angstig bleef ik staan.

'Ice!' hoorde ik. Ik draaide me om en zag dat Balwin hardliep om me in te halen. Hijgend stond hij stil. 'Sorry. Ik moest eerst nog iets doen,' zei hij met een blik naar de auto en de jongen met de zonnebril.

'Wie is dat? Balwin Noble? Dat kan je vriendje toch niet zijn? Hij zou je verpletteren,' zei de jongen met de zonnebril lachend. Zijn vriend lachte mee.

'Je hebt wat gemist, schat,' riep hij tegen mij en stapte in de auto. We keken hen na toen ze wegreden.

'Ik keek uit het raam en zag dat ze langzamer gingen rijden,' zei Balwin. 'Ik breng je naar huis.'

Ik begon mijn hoofd te schudden.

'Ik had het je toch moeten aanbieden. Mijn vader brengt me soms helemaal in de war. Sorry. Kom,' drong hij aan.

Samen liepen we verder, Balwin met zijn handen diep in zijn zakken.

'Morgen ga ik op dieet,' zei hij. 'Echt waar.'

Ik lachte bij mezelf en liep door. Balwin praatte en ik luisterde, maar ik voelde me goed. Warm en beschermd.

We namen afscheid voor het flatgebouw en ik bedankte hem.

'Morgen vraag ik mijn vader om de auto. Als hij hoort dat ik op dieet ga, zal hij aardiger tegen me zijn.'

'Oké,' zei ik. 'Maar maak geen moeilijkheden om mij.'

Balwin lachte.

'Ik kan geen betere reden bedenken,' zei hij en boog zich naar voren om me een snelle kus op mijn wang te geven. Toen draaide hij zich haastig om en holde weg, alsof hij werkelijk een kus had gestolen.

Papa kwam vroeger thuis dan ik verwacht had. Hij was al in de keuken en at aan tafel wat hij zelf had opgewarmd. Hij zag mijn blik van verbazing blijkbaar aan voor schuldbesef en bezorgdheid.

Hij trok zijn wenkbrauwen op en keek me ach-terdochtig aan. 'Waar wasje, Ice? Je bent toch niet weer met die Shawn uitgegaan, hè? Ik hoop niet dat je moeder weer een van haar speciale afspraken heeft gemaakt.'

'Nee, papa.'

'Waar wasje dan?'

'Repeteren,' zei ik en liep de keuken in. 'Het spijt me dat ik niet thuis was om je eten klaar te maken, papa.'

'Dat is niet erg. Hoe bedoel je, repeteren? Repeteren waarvoor?'

Ik haalde mijn schouders op.

'Toe dan, voor de dag ermee.'

'Ik weet dat het alleen maar tijdverspilling is,' zei ik.

'Ice, wat is dit? Waar heb je het over?' vroeg hij.

Ik sloeg mijn ogen op en keek hem aan.

'Mijn auditie voor de New York School,' zei ik snel.

'Heus?' Hij leunde achterover. 'Dat is goed, Ice. Heel goed. Waar heb je gerepeteerd?'

Ik vertelde hem over Bal win en hoe hij me hielp.

'Heel aardig van hem. Daar ben ik blij om.' Hij draaide zich naar me om. 'En zeg nooit dat je je tijd verspilt. Dat defaitistische gepraat wil ik niet van je horen, begrepen?'

'Maar het is immers veel te duur, papa?'

'Laat die zorgen maar aan mij over als de tijd komt om ons daar zorgen over te maken, lieverd.' Hij knikte. 'Op de een of andere manier redden we het wel. Ik wil niet datje zo'n kans mist. O, nee!

'Waar zei je moeder dat ze vanavond naartoe was?'

'Naar de film.'

'De film, hè? Als ze naar alle films ging die ze zegt dat ze gezien heeft, zou ze sterren zien en ik

bedoel geen filmsterren,' zei hij op schertsende toon.

Hij probeerde grappig te zijn, maar ik zag de bezorgde blik in zijn ogen. Een koude rilling liep langs mijn rug.

'Ik kan die vrouw niet meer gelukkig maken,' mompelde hij.

Ik zag hoe snel zijn opgetogen stemming ver-somberde. Hij stopte met eten, staarde even voor zich uit en stond toen op en ging naar de zitkamer om een van zijn Billy Holiday-platen te spelen terwijl hij wachtte tot mama thuis zou komen. Toen ik klaar was in de keuken kwam ik bij hem zitten.

'Je ziet er moe uit, lieverd,' zei hij bijna een uur later. 'Ga naar bed. Ik kan goed alleen zijn. Ga maar. Rust wat uit. Je moet morgen naar school.'

Ik stond op, zoende hem op zijn wang en ging naar bed. Ik kon niet in slaap komen. Ik bleef hopen dat ik mama's voetstappen in de gang zou horen, maar er ging een uur voorbij, en toen nog een, en ze was nog steeds niet thuis. Dit zou een slechte nacht worden, dacht ik. Mijn maag protesteerde, als een motor zonder benzine die herhaaldelijk knarste en afsloeg. Ik lag te woelen en te draaien en probeerde wanhopig aan iets anders te denken, mezelf in slaap te zingen, wat dan ook. Niets hielp.

Toen de voordeur eindelijk openging, was het al bijna drie uur in de ochtend. Mama kwam ook niet gewoon binnen. Het klonk alsof ze naar binnen viel.

Ik ging overeind zitten om te luisteren en hoor- de haar gedempte lach. Ze was stomdronken.

'Wat doe jij op de grond, Lena?' hoorde ik papa vragen.

Ze lachte en vertelde hem dat de hak van haar schoen was gebroken. Ik kon horen hoe ze overeind krabbelde, nog steeds giechelend.

'Waar ben je al die tijd geweest, Lena?'

'Uit,' zei ze. 'Plezier gemaakt. Weieens van ge-hoord? Weet je nog wat dat is? Ik betwijfel het.'

'Waar was je?' herhaalde hij.

'Ik zei dat ik uit was,' snauwde ze terug.

Ik hoorde hem een stap naar voren doen en hoorde een korte gil.

Ik stond op en deed mijn deur net ver genoeg open om ze allebei te kunnen zien.

Papa had zijn handen om haar bovenarmen en hield haar omhoog als een lappenpop, haar voeten meer dan een kwartmeter boven de grond. Hij schudde haar door elkaar.

'Waar was je, Lena?' vroeg hij.

'Zet me neer, verdomme! Zet me neer.'

'Waar was je?'

'Ik ben niet een van je verdachten. Zet me neer!'

'Ik zal je neerzetten,' zei hij dreigend, 'als je me vertelt waar je geweest bent.'

'Ik was uit met Louella en Dedra. We zijn gaan eten en toen naar een film en toen naar Frank and Bobs, zoals altijd.'

Papa liet haar langzaam zakken.

'Ik heb er genoeg van dat je dronken thuiskomt,' zei hij.

'Mensen drinken omdat ze zich ongelukkig voelen,' zei ze.

'Waarom ben je zo ongelukkig? Misschien, als je een baan zocht, of...'

Haar gezicht vertrok en ze begon te huilen.

'Ik heb mijn leven verspild. Ik had op de omslag van een tijdschrift moeten staan of in advertenties. Ik zou iemand moeten zijn in plaats van... van wat ik ben,' kermde ze. 'Maar kan het jou wat schelen?' Ze richtte zich op en haar mond verstrakte. 'Nee. Jij en je muziek en je stomme werkuren.'

'Ik doe mijn best voor ons en...'

'Je best,' mompelde ze. 'Het kan je niet schelen wat er hier gebeurt. We hebben een dochter die wel doofstom lijkt, op wie ik trots zou moeten zijn, en dat is allemaal jouw schuld!'

'Ze is een mooi, talentvol meisje. We zullen trots op haar zijn, Lena.'

'O, ja. Ik ga aan het werk met haar en bezorg haar een afspraak en het loopt op niks uit.'

'Je weet dat dat niet haar schuld was.'

'Ja. Het was mijn schuld, hè?' schreeuwde ze. 'Wie zou je anders de schuld geven?'

'Niemand geeft iemand de schuld, Lena.'

'Laat me met rust,' zei ze. 'Ik ben misselijk. Ik voel me niet goed.'

'Geen wonder, na wat je jezelf hebt aangedaan?'

'Dat heb jij gedaan!' zei ze beschuldigend.

'Ik?'

'Jij hebt me zwanger gemaakt toen ik jong en mooi was en alle kansen had, Cameron. En toen beloofde je van alles voor me te doen, maar kijk wat je hebt gedaan... niets. Niets dan een loodzwaar gewicht om mijn hals te binden.

'Ik verdrink!' gilde ze. Toen hield ze haar maag vast, sloeg dubbel en holde naar de badkamer.

Hij bleef haar nakijken, ontroostbaar en bedroefder dan ik hem ooit gezien had. Hij voelde mijn blik en draaide zich om naar de deur van mijn kamer.

We keken elkaar aan.

Was ik dat gewicht om mama's hals? Vond hij het vreselijk dat ik dat gehoord had?

Ik kon het verdriet in zijn ogen niet verdragen.

Zachtjes deed ik de deur dicht en ging weer naar bed, terug naar de duisternis en de jacht op een slaap die me ontweek.