I7

Gezinsplanning

 

In de weken daarop vroeg ik me soms af of ik Lucille werkelijk te slim af was geweest. Misschien had Cassie me toch een verkeerd advies gegeven. Als een zwemmer die in een stroming terechtkomt, besefte Lucille dat het verstandiger was om met de stroom mee te zwemmen dan ertegenin. Alleen door sneller te zwemmen dan de stroom, kon ze de macht in handen houden.

Omdat ik had laten doorschemeren dat ik misschien zou toestemmen in een uitgebreid huwelijksfeest, begon ze het onmiddellijk te plannen. Het duurde niet lang of aan elke maaltijd kwam er wel een brochure op tafel, of een nieuw idee voor het huwelijk, of een of ander nieuw design voor een altaar dat ze had ontdekt. Ze gaf toe dat onze bruiloft niet zo uitgebreid hoefde te zijn als die van haar en papa, maar ze wist zeker vijfhonderd mensen die moesten worden uitgenodigd.

‘Vijfhonderd is niet buitensporig,’ zei ze voor ik bezwaar kon maken.

‘Nee, dat is het niet,’ was papa het met haar eens.

Ik protesteerde niet, en dat leidde tot de opstelling van een lijst en een discussie over namen, waarvan ik de meeste niet kende. Ze vormden, om met Lucille te spreken, ‘de kern van onze zakenrelaties’.

Ethan had haar al een lijst gegeven van zijn familieleden en een paar vrienden van thuis die hij graag wilde uitnodigen. Maar dat waren slechts twintig namen. Ik had geen intieme vriendinnen die ik kon vragen mijn bruidsmeisjes te zijn. Lucilles oplossing was de suggestie een paar jonge werkneemsters van de zaak te vragen.

‘Ze zullen het allemaal een eer vinden, en het zal het aanzien van het huwelijk verhogen als we er een stuk of zes hebben,’ zei ze. Natuurlijk was papa het met haar eens.

Meestal luisterde ik naar de discussie zonder enig commentaar te geven. Maar op een avond, na het eten, vroeg ik Ethan om een gunst in verband met ons huwelijk.

‘Wat je maar wilt,’ zei hij. ‘Zeg het maar.’

‘Vraag oom Perry om je getuige te zijn.’

‘Meen je dat?’ Hij onderdrukte een glimlach. Hij was niet stom. Hij wist precies wat ik wilde: Lucille laten zien hoe fout ze was geweest om oom Perry te vervangen door senator Brice. ‘Hij is niet echt mijn beste vriend. Ik dacht aan George Samuels, een oude schoolvriend. George en ik waren erg close op highschool en we hebben altijd contact gehouden. Je zult hem aardig vinden.’

‘Oom Perry is mijn beste vriend,’ zei ik. ‘Mettertijd zal hij die van ons worden, maar als hij nu mijn beste vriend is, is hij ook die van jou.’

Hij knikte, beseffend hoe graag ik dit wilde. ‘Oké, ik zal het hem vragen.’

‘Dank je.’

‘Dan zullen we een datum moeten prikken,’ waarschuwde hij.

‘Prima. Doe jij dat maar.’

Ik wist dat hij regelrecht naar Lucille en papa zou hollen om met hen de datum vast te stellen. Ze besloten dat het huwelijk over ongeveer drie maanden kon plaatsvinden. Nu het meer was dan slechts een familiefeestje, kondigde Lucille aan dat zij en ik een paar hotels in overweging zouden nemen. Zij bepaalde welke in aanmerking kwamen. Ik kon haar niet tegenspreken want zij wist daar veel meer van dan ik. In feite zei ik haar dat zij maar moest beslissen.

‘Maar het is jouw huwelijk,’ zei ze oprecht verrast. ‘Jij hoort die keus te maken.’

Het is mijn huwelijk, dacht ik, maar jij hebt het overgenomen

‘Ik vertrouw erop dat jij de juiste beslissing zult nemen,’ zei ik.

Ze glimlachte. ‘Ik ben blij te zien dat je zoveel vertrouwen in me hebt, Semantha.’

‘Dat heb ik zeker als het om dit soort dingen gaat,’ zei ik, waarop ze een voldaan gezicht trok.

Het was in wezen Cassies strategie. Sinds Lucille en ik die ruzie hadden tijdens het eten en ik had gezegd dat ze niet aan mijn vleugel van Heavenstone mocht komen, was Lucille afstandelijker, vermoedde ze niet alleen dat ik haar niet mocht, maar ook dat ik zou proberen een breuk te veroorzaken in haar relatie met papa.

‘Weet je heel zeker dat je wilt dat ik dit allemaal op eigen houtje doe?’ vroeg ze.

‘Ik heb gezien hoe goed je je eigen huwelijk hebt georganiseerd. Ik maak me geen enkele zorg.’

‘Goed. Wil je dat ik je help met het uitzoeken van je bruidsjurk?’

‘Geef haar een vinger en ze neemt je hele hand,’ fluisterde Cassie.

‘Natuurlijk,’ zei ik. Wat papa en Ethan betrof, toen ze dit alles hoorden, was de dunne wand van ijs die tussen Lucille en mij was ontstaan, snel bezig te smelten.

‘Goed. Laten we de tijd ervoor vrijmaken en het dit weekend doen.’ Ze liet haar stem dalen alsof ze bang was dat iemand ons af zou luisteren. ‘Ik heb een geheimpje. Ik ben niet zo dol op de trouwjurken in onze warenhuizen. Ik ben nog niet ingegaan op de problemen met die ontwerper, maar ik heb een speciaalzaak in Lexington op het oog, waar ze voor mij iets heel bijzonders zullen maken.’

‘Dank je,’ zei ik, en onze dag werd gepland. Ze was zo blij met mijn medewerking en bereidheid haar te laten doen wat elke moeder van de bruid zou doen, dat ze leek te zweven door Heavenstone. Haar nieuwe vertrouwen in me was tastbaar. Ze was een en al glimlach als ze naar me keek.

Toen we in mijn auto naar de winkel van de trouwjurken reden, verontschuldigde Lucille zich zelfs voor haar commentaar tijdens het eten toen voor het eerst de omvang van mijn huwelijksfeest ter sprake kwam.

‘Het was niet onaardig bedoeld,’ zei ze. ‘Ik ben bezorgd voor je en ik wil dat je een goed huwelijk hebt en een succesvolle relatie. Ethan zal snel promotie maken. Je zult veel sociale gelegenheden bijwonen en ik weet zeker dat je een enorme aanwinst voor hem zult zijn. Er is geen enkele reden waarom je verlegen zou zijn om andere mensen te ontmoeten.

‘Je zult je gauw genoeg realiseren dat veel van de mensen die je leert kennen, vooral sommige vrouwen, niet half zo intelligent zijn als jij, geloof me maar, en ik zal er vaak zijn om je met alles en nog wat te helpen. Zoals mijn vader het zou uitdrukken: daar kun je donder op zeggen.’

Ze lachte en bleef glimlachen tijdens de hele rit. Ik reed en had nauwelijks iets gezegd en mijn gezicht was ondoorgrondelijk.

‘Ik zie al een belangrijke groei in je, Semantha,’ vervolgde ze.

Cassie zei altijd dat sommige mensen stilte verafschuwen zoals de natuur het ledige verafschuwt. Lucille kon niet buiten een gesprek met iemand.

‘Ik wil dat we heel goede vrienden worden,’ ging ze verder, toen ik bleef zwijgen.

‘Natuurlijk,’ zei ik.

Ze vroeg het niet, maar ik kon aan haar gezicht zien dat ze niet zeker wist of ik bedoelde: Natuurlijk wil je dat of Natuurlijk worden we dat. Dat was een truc van Cassie. Ze kon altijd heel goed dubbelzinnig zijn als ze dat wilde. Proberen erachter te komen wat ze bedoelde door naar haar gezicht te kijken, was volkomen zinloos. Haar gezicht was als een reclamebord op Broadway, dat zo snel aan- en uitflitste dat je niet precies wist wat je zojuist had gezien.

In de door Lucille gekozen winkel paste ik een stuk of zes modellen, voordat ze er een goedkeurde. Objectief bekeken, moest ik bekennen dat het een mooie jurk was, die, zoals ze zei, mijn figuur perfect deed uitkomen. We bekeken de accessoires en gingen toen lunchen in een restaurant waar ze vaak kwam. Iedereen die daar werkte kende haar en sommige klanten kwamen even naar ons tafeltje om ons te begroeten. De meesten van hen verbond ze aan de beroemdheid van hun familie of hun familiebedrijf. ‘Zij is van Altham Jewelry,’ zei ze, met een knikje naar de vrouw die net langs was geweest, of: ‘Hij is de grootste aandeelhouder van Frontier National.’ Of: ‘Dat was Miss Kentucky Scaffold. De zaak van haar vader krijgt op de een of andere manier de ene regeringsopdracht na de andere.’

Later, toen ik Ethan de dag beschreef, zei ik: ‘Lucille kent geen mensen, ze kent bedrijven. Het is of je de telefoonnummers van mensen opzoekt in de Gouden Gids in plaats van in het gewone telefoonboek.’

Hij lachte. ‘Soms kom je met een pracht van een opmerking. Je weet iemand op een verrukkelijke manier te verrassen, Semantha. Ik ben blij dat je beter op kunt schieten met Lucille. Tussen haakjes, ze heeft ons nog een dienst bewezen.’

‘O? Wat nu weer?’

‘Onze huwelijksreis.’

‘Vertel me niet dat zij die betaalt.’

‘Nee. Maar herinner je je haar vriendin uit Monaco nog? Claire Dubonnet? De vrouw die voor de prins werkt?’

‘Ja, natuurlijk.’

‘Lucille heeft voor ons contact met haar opgenomen, en ze heeft geregeld dat we voor een heel aantrekkelijke prijs in het Hotel de Paris kunnen logeren. Geen slechte keus voor een huwelijksreis, hè?’

‘Het klinkt heel mooi,’ zei ik. ‘Maar moeten wij niet degenen zijn die bepalen waar onze huwelijksreis naartoe gaat?’

‘Het is maar een suggestie,’ zei hij, en stak zijn hand op. ‘Als jij een ander idee hebt…’

‘Jij?’

‘Niets dat zo goed is als dit. Zoals je vader zegt, je moet een gegeven paard niet in de bek zien.’

‘Oké, dan gaan we daarnaartoe,’ zei ik.

Nu de plannen voor ons huwelijk in goede banen waren geleid, en onze huwelijksreis geregeld was, bleef er een harmonieuze sfeer heersen in Heavenstone. Papa leek meer ontspannen. Lucille was het zeer zeker, en Ethan was bijna net zo in de wolken als zij. Nu en dan zocht ik Cassie te midden van dit alles en vond haar soms peinzend ergens zitten.

‘Doe ik het goed?’ vroeg ik.

‘Voorlopig. De climax moet nog komen.’

‘Hoe weet ik wanneer dat gaat gebeuren?’

‘O, dat zul je we1 merken. Maak je geen zorgen. Je merkt het heus wel.’

Lucille besliste dat de ideale plek voor ons huwelijk het Hotel Glory was, dat op niet meer dan dertig kilometer van Heavenstone lag. Ze nam me mee naar het hotel om me de balzaal te laten zien en de partymanager te leren kennen. Nadat ik haar de locatie had laten kiezen, ging ze verder en regelde ook alle andere dingen, waaronder de bloemen, de uitnodigingen en de band voor de muziek. Ze kwam met elke keus bij me en ik hechtte aan alles mijn goedkeuring, zonder enig commentaar. Gewoonlijk zou ze heel blij zijn geweest met mijn aanhoudende medewerking en waardering, maar mijn houding, die, dat wist ik zeker, in haar ogen grensde aan onverschilligheid, begon haar te ergeren.

Ten slotte kwam ze er rond voor uit en zei: ‘Je lijkt minder enthousiast over alles dan ik zou verwachten. Je wílt toch trouwen, Semantha?’

‘O, ja, natuurlijk. Ethan en ik houden erg veel van elkaar. Ik denk dat ik me meer verheug op ons huwelijk dan op de bruiloft. Per slot is een bruiloft niet meer dan een groot feest dat een paar uur duurt en dan in albums wordt geplakt.’

Haar mond viel enigszins open, ze leek sprakeloos. Toen het tot haar doordrong, zei ze: ‘Zoals je vader Cassie beschrijft, zou ik denken dat dit iets is dat zij zou hebben gezegd, iets wat zij geloofd zou hebben. Ik dacht dat jij anders was.’

‘Heus? Hoe?’ Ik was echt benieuwd te horen hoe papa ons beiden beschreven had.

‘Vrouwelijker, meer een echte vrouw. Voor de meeste vrouwen is hun trouwdag een van de belangrijkste dagen van hun leven.’

‘O, ik bedoel niet dat het niet belangrijk is. Ik probeer alleen verstandig te zijn en met beide benen op de grond te blijven staan, Lucille. In zekere zin probeer ik meer op jou te lijken.’

‘Op mij?’ Ze dacht even na. Ik kon zien dat ze niet zeker wist of ik het als een compliment bedoelde of niet. Ze glimlachte. ‘Ik ben blij dat je verstandig bent, maar je kunt je soms ook wel laten gaan en gewoon plezier hebben.’

‘Dat zal ik,’ beloofde ik.

Ze knikte, maar ik zag dat ze niet goed meer wist wat ze van me moest denken.

‘Perfect,’ fluisterde Cassie. ‘Je hebt haar uit haar evenwicht gebracht. Je brokkelt die stevige Muur van Zelfvertrouwen af waarachter ze zich verschuilt.’

Ik wist dat het waar was, want Lucille sprak steeds vaker over mij met Ethan, vooral na dat laatste gesprek over ons huwelijk. Dat wist ik, omdat hij me geregeld vroeg naar de voorbereidingen voor het huwelijk, en daarbij keek of hij een aanwijzing zocht dat ik me ongelukkig voelde.

‘Als er iets is wat Lucille doet of heeft gedaan, vertel het me dan alsjeblieft,’ zei hij.

‘Alles gaat goed, Ethan. Tenminste, zolang oom Perry je getuige is.’

‘Ja. Hij heeft toegestemd.’

‘Maak je dan geen zorgen,’ zei ik, maar hij keek net zo wantrouwend en onzeker als Lucille nu.

Alleen papa leek zich niet te storen aan mijn zelfgenoegzaamheid. Hij schreef het toe aan het feit dat ik me gerealiseerd had dat Lucille een unieke, intelligente vrouw was, en vond het heel verstandig van me dat ik haar advies vroeg, vooral als het ging om de planning van een huwelijk.

‘Mijn vader vertelde me dat een verstandig man weet wanneer hij advies nodig heeft en waar hij dat kan krijgen. Mensen zijn als gereedschap. Je kiest het juiste werktuig voor het juiste karwei. Ik ben trots op je, Semantha.’

‘Dank je, papa.’

‘Ik kan alleen maar denken dat we een bladzij hebben omgeslagen. We zijn allemaal op weg naar een schitterend nieuw begin. Ik voel me tien jaar jonger, en het bewijs is dat er geen nieuw plan is, hoe ambitieus dat ook mag lijken, dat me angst aanjaagt. Ik ben weer een echte Heavenstone. En dat ben jij ook.’

‘Als ik niet wist dat je daar niet in trapt, zou ik me zorgen maken. Blijf glimlachen. Onze tijd komt nog,’ fluisterde Cassie.

En glimlachen deed ik. Er waren geen argumenten, geen onenigheden. Zelfs oom Perry was ervan overtuigd dat we betere tijden tegemoetgingen. Papa draafde rond met zijn nieuwe energie. Lucille nam een paar heel verstandige besluiten en vervreemdde het personeel niet van zich, zoals hij gevreesd had. En Ethan genoot ieders respect. Als klap op de vuurpijl vertelde oom Perry me dat ik er begon uit te zien als de toekomstige meesteres van Heavenstone.

Achter hem, achter iedereen die ons vieren nu complimentjes gaf, stond Cassie, met dat sluwe glimlachje van haar, en achter die glimlach was haar slimme, complotterende geest bezig een plan te ontwikkelen. We zouden ons erfgoed en onze geschiedenis terugkrijgen en vooral ons lot weer in eigen hand nemen. Niemand, het minst van allen Lucille, mocht onze wereld met iets anders in gedachten binnenkomen. Ik kon Cassies zelfvertrouwen in me voelen. Het was net als vroeger, toen ze mijn kracht, mijn ruggengraat, was geweest, en ik voelde me volkomen veilig.

De eerste keer dat ik me een beetje bezorgd begon te maken over die veiligheid was toen Ethan me schokte met een voorstel. We waren net klaar met een van Gerads gourmetdiners en we hadden allemaal meer wijn gedronken dan gewoonlijk. Papa en Lucille gingen naar papa’s kantoor om te praten over een paar zakelijke projecten. Bedenkend wat ze gedronken hadden, vroeg ik me af hoe ze nog op intelligente wijze een zakelijke discussie konden voeren. Ik voelde me zelf ook een beetje aangeschoten, en Ethans gezicht zag zo rood, dat je zou denken dat hij de hele middag in de felle zon had gezeten. Hij pakte mijn hand en nam me mee naar de tv-kamer. Ik kon zien dat hij iets op zijn hart had. Hij keek als een kleine jongen die van plan is de koekjestrommel te plunderen.

‘Ik heb een idee,’ begon hij. ‘Het is iets waarvan ik weet dat het je vader erg gelukkig zou maken, en ook iets waar we waarschijnlijk toch al mee bezig zijn.’

‘En dat is?’

‘Ik vind dat we nu al plannen moeten gaan maken om te zorgen dat je zwanger wordt. Ik bedoel, het is niet iets waarmee we hoeven te wachten tot we officieel getrouwd zijn. Trouwens, wat maken twee maanden voor verschil? En natuurlijk hopen we dat onze eerstgeborene een jongen zal zijn die we Asa kunnen noemen. Hij zal niet Asa Heavenstone heten, maar Asa Hunter – maar je vader zal zijn kleinzoon hebben.’

‘Ik was niet van plan om zo gauw na ons huwelijk al zwanger te worden, Ethan.’

Het hele idee leek me afschrikwekkend – en om redenen die Ethan niet zou begrijpen.

‘Maar je wilt toch wel kinderen, hè?’

‘Ja, mettertijd.’

‘Nou ja, je hoeft er nou niet bepaald een carrière of zo voor op te geven als je moeder wordt.’

Ik wist zeker dat hij niet zo cru zou hebben gesproken als hij niet zoveel wijn had gedronken. Toch voelde ik het even als een dolksteek.

‘Dat is niet de enige reden waarom een vrouw zou willen wachten. Ik sta echt nog niet voor het eind van mijn vruchtbare jaren.’

‘Ik bedoelde het niet negatief,’ zei hij. ‘Ik dacht alleen… nou ja…’ Hij keek me scherp aan. ‘Je bent toch niet bang om kinderen te krijgen na wat er met je is gebeurd, hè?’

‘Praat niet als een therapeut, Ethan,’ waarschuwde ik.

‘Nee, nee. Dat wilde ik zelfs niet suggereren. Ik wil alleen dat je weet dat ik er voor je ben en je wil helpen over alles heen te komen.’

‘Ik hoef nergens overheen te komen. Waarom heb je zo’n haast om kinderen te krijgen?’

‘Het is niet mijn bedoeling iets overhaast te doen. Ik dacht alleen dat het iets moois zou zijn voor ons allemaal. Ik wil ook niet zeggen dat het zo gauw zou gaan. Ik weet dat je de pil slikt, en het kan maanden duren nadat je daarmee gestopt bent, dat hangt ervan af hoe het lichaam van de vrouw reageert, maar -’

‘Hé, heb je er onderzoek naar gedaan?’

‘Een beetje,’ zei hij glimlachend. ‘Mijn achtergrond als padvinder. Wees paraat. In ieder geval weet ik dat een vrouw mogelijk twee of drie maanden moet wachten na te zijn gestopt met de pil en is teruggekeerd naar haar normale menstruatiecyclus voordat ze zwanger wordt, dus hoe eerder je stopt met de pil, hoe groter de kans is dat je in het eerste jaar of zo van ons huwelijk een kind krijgt. Dat is toch niet zo verschrikkelijk? Denk je eens in. Als onze kinderen ouder zijn en zelfstandig, zijn wij nog relatief jong.’

‘Dat is zo,’ zei ik, maar ik dacht meer aan mijn dochter. Ik zou pas in de dertig zijn als zij een tiener was. Ik zou letterlijk grootmoeder kunnen zijn als ik dertig plus was.

‘Natuurlijk. Het is heel logisch. Ik weet al welke kamer we zouden moeten inrichten als kinderkamer,’ voegde hij er snel aan toe. ‘De kamer naast die van jou, de kleinere logeerkamer. Lucille stelde zelfs voor een toegangsdeur te laten maken in jouw kamer, die onze kamer zal worden, naar die kinderkamer.’

‘Lucille? Je hebt dit eerst met haar besproken?’

‘Ze had het gewoon een keer over de toekomst en onze plannen, en toen kwam ze op dit idee.’

‘Wat voor suggesties heeft ze nog meer voor onze toekomst en hoe we ons leven moeten inrichten?’

Hij stak zijn beide handen op alsof hij probeerde een muur te beletten om te vallen. ‘Raak nou niet overstuur. Het was een onschuldige suggestie. Ze probeert niemand voor te schrijven hoe ze moeten leven. Ze is een vrouw met een grote ervaring en inzicht. We kunnen daar gebruik van maken.’

‘Zolang wij maar van haar gebruikmaken en zij niet van ons.’

Hij lachte. ‘Hoe zou ze dat kunnen?’

‘Misschien is hij minder intelligent dan je denkt,’ fluisterde Cassie. ‘Ik maak me een beetje ongerust over de gretigheid waarmee hij haar in vertrouwen neemt. Zeg niet te veel nu.’

‘Oké,’ zei ik. ‘Ik zal het opbergen in mijn koffer met ideeën.’

Mijn sarcasme ontging hem, en hij glimlachte en zoende me. ‘Dus je stopt met de pil?’

Ik knikte en hij was tevreden, maar de hele discussie maakte me onrustig. We praatten er niet meer over, maar het grote aantal keren dat Ethan naar mijn kamer kwam om met me te vrijen zette me aan het denken. Hij zorgde ervoor precies te weten wanneer ik ongesteld moest worden en telde de dagen, vertelde me wanneer ik ovuleerde. Ik probeerde net zo enthousiast te doen als hij, maar dat was moeilijk.

Was het verkeerd van me om me af te vragen waarom hij zo gauw al kinderen wilde? Was ik zo onwillig en sceptisch door mijn eigen emotionele en psychische wonden? Ik had het verwerkingsproces nog niet afgerond en het feit geaccepteerd dat ik een dochter had die me nooit zou kennen. Weliswaar hoorde ik niet langer het gehuil van een baby, maar ik dacht voortdurend aan haar, aan alles wat met haar te maken had. Ik vroeg me zelfs af of Porter Andrew Hall, de vader van onze dochter, ooit aan haar dacht, ooit wei eens net zo nieuwsgierig naar haar was als ik.

Ik fantaseerde dat ik hem op een dag toevallig tegen het lijf zou lopen en hij vriendelijk zou zijn en zich zou verontschuldigen. Ik wist dat hij getrouwd was en zelf een gezin had. Papa zou nooit zijn naam in de mond nemen, maar ik had het gelezen in de societypagina van de krant. Hij was advocaat geworden en woonde in van de buitenwijken van Lexington. Papa had zijn ondergang kunnen bewerkstelligen, maar had uiteindelijk besloten hem slechts te ontslaan en de rest voor eeuwig te begraven.

Maar we zouden elkaar ontmoeten in dit gefantaseerde scenario, en hij zou me vragen of ik iets wist over zijn dochter. ‘Heb je haar ooit weleens gezien?’ zou hij vragen.

Natuurlijk zou ik antwoorden, nee, en hem dan vragen of hij het ooit had geprobeerd.

‘Eén keer,’ zou hij antwoorden. ‘Ik ben erheen gereden en heb tegenover het huis geparkeerd en gewacht om te zien of ik een glimp van haar kon opvangen.’

‘Dat heb ik ook gedaan,’ zou ik bekennen.

Hij zou begrijpend knikken. ‘Ik heb haar niet gezien,’ zou hij zeggen, ‘en toen dacht ik: wie ben ik dat ik het recht heb hier te zijn, en toen ben ik snel weggereden. Maar het is goed je te zien en te weten dat het je goed gaat.’

‘Gaat het me goed?’

Zijn glimlach zou verdwijnen en mijn denkbeeldige scenario spatte als een zeepbel uiteen.

Als ik weer een kind zou krijgen, dacht ik, zou ik dan altijd aan mijn verloren dochter denken als ik naar hem of haar keek?

Dus, ondanks wat ik tegen Ethan had gezegd, stopte ik niet met de pil. Cassie zou het trouwens toch niet toestaan. Toen Ethan me tien dagen voor ons huwelijk vroeg of ik ongesteld was geworden, moest ik ja zeggen om mijn bedrog te versluieren.

‘Laat je niet ontmoedigen,’ zei hij. ‘Zoals ik al zei, is het heel gewoon dat een vrouw die zo lang aan de pil is geweest als jij, moeite heeft om snel zwanger te worden. Maar,’ ging hij verder, en zijn gezicht klaarde op. ‘We zullen een romantische huwelijksreis maken en als mijn kalender klopt, zal het precies de juiste tijd zijn.’

Hij was zo opgewonden over de mogelijkheid, dat ik het bijna bekend had, maar ik hield mijn mond. Ik glimlachte en deed of alles mogelijk was. Naarmate we de dagen voor ons huwelijk aftelden, leek de spanning elk geluid, elke stem in Heavenstone, harder te doen klinken en alle andere gedachten te overstemmen. Zodra papa, Lucille en Ethan thuiskwamen, begon het gekwebbel. Onze foto’s stonden natuurlijk op alle societypagina’s. Er werden voorbereidingen getroffen voor Ethans ouders, die twee dagen vóór het huwelijk zouden komen, zodat hij hun het landgoed en het warenhuis kon laten zien. Lucille hielp met de arrangementen, zorgde ervoor dat de limousine van Heavenstone hen van de luchthaven zou halen. Daarna richtte ze haar aandacht op mijn garderobe, omdat ze vond dat mijn kleren niet modieus genoeg waren voor de Franse Rivièra.

‘Waar jullie naartoe gaan komen de rijkste en beroemdste mensen bijeen om zich te amuseren. De vrouwen die je daar zult ontmoeten zijn heel chic en mondain. Ik zal je wat van mijn mooiste juwelen lenen,’ ging ze verder, ‘maar je moet betere kleren hebben. Je vindt het toch niet erg dat ik dat zeg, hè?’

‘O, nee, ik vind het niet erg,’ zei ik. Ik had eraan toe willen voegen: het kan me geen fluit schelen, maar ter wille van papa en Ethan hield ik mijn mond. Ik glimlachte en deed met haar mee, liet haar kleren, schoenen en accessoires uitzoeken. Tegen de tijd dat ze alles bijeen had voor mijn huwelijksreis, was er geen ruimte meer in mijn koffers dan voor iets anders dan de nieuwe spullen.

Ethan vond het allemaal erg amusant, en bleef me maar vertellen hoe dankbaar ik moest zijn en hoe we boften dat we iemand als Lucille hadden om ons te adviseren. Vaak wist ik niet of hij die dingen zei voor mij of voor haar.

‘Vertel me eens,’ vroeg ik hem op een avond toen we in bed lagen na de seks, ‘ben je het ooit oneens met Lucille? Ik bedoel niet dat jullie openlijk ruzie hebben, maar zeg je weleens tegen haar: dat denk ik niet of dat geloof ik niet, of wat dan ook?’

Hij haalde zijn schouders op. ‘Dat vermijd ik zoveel mogelijk. Als ik het niet eens ben met haar, houd ik mijn mond of verander van onderwerp.’

‘Vind je dat niet laf?’

‘Laf? Absoluut niet. Hé zeg,’ zei hij grijnzend, ‘ik zie heus wel hoe ze je vader om haar vinger windt, Semantha. Geloof me, iedereen die Lucille Bennet Heavenstone dwarszit, krijgt een schop, en je weet wel waar.’

‘Ze zou het nu niet wagen je te ontslaan of het zelfs maar te proberen,’ zei ik.

‘Nee, misschien niet, maar ze zou er wél voor zorgen dat ik geen centimeter verder kwam in de zaak. Het is gemakkelijker om haar te laten denken dat ze in alles gelijk heeft. Bovendien hoor ik jou haar ook niet zo vaak meer tegenspreken. Wat heeft het ook voor zin? Het is beter de harmonie te bewaren nu we een familie gaan vormen, vind je niet?’

‘Zolang je niet je zelfrespect verliest, Ethan,’ zei ik zodra Cassie het me in had gefluisterd. Ik zag hem ineenkrimpen alsof ik hem gewond had.

Hij stond op, zijn goede stemming was verdwenen. ‘Zelfrespect wordt overschat,’ mompelde hij en trok zijn ochtendjas aan. Toen bleef hij staan, draaide zich om en lachte naar me. ‘Zolang ik jouw respect maar heb, gaat het goed.’

‘Heb ik dat van jou?’

‘Dat is inherent aan mijn liefde,’ zei hij, drukte een kus op mijn lippen en liep naar de deur. ‘Morgen komen mijn ouders. Ik kan beter wat rust nemen. Mijn moeder is dol op het stellen van vragen, dus bereid je maar voor. Ze is een vragenautomaat.’

‘Ethan!’ riep ik voor hij bij de deur was. Ik voelde een lichte paniek.

‘Wat is er?’

‘Wat weten ze? Ik bedoel over mijn verleden…’

‘Niets.’ Hij lachte weer. ‘Ontspan je nou maar. Je hebt geen verleden. Je hebt alleen een toekomst, met mij. Slaap lekker’, en met die woorden liep hij de deur uit.

‘Dat,’ zei Cassie, ‘is het stomste dat ik ooit heb gehoord en iets wat me oprecht zorgen baart. Je hebt geen verleden? Jij niet? Je bent een Heavenstone. Wij zijn het verleden. Wij hebben het erfgoed. Denkt hij soms dat een paar huwelijksgeloften daar iets aan zullen veranderen?’

‘Hij wilde me alleen maar een beetje opvrolijken.’

‘Dat is of je de passagiers van de Titanic vertelt dat hun een verfrissend zwempartijtje te wachten staat. Jemig!’

Ik draaide haar mijn rug toe.

Ze is gewoon jaloers, dacht ik. Hoopte ik.

Kan ze zich echt nooit vergissen?

Ze had het laatste woord voor ik de gordijnen sloot voor de ramen van mijn brein en me nestelde in de duisternis om te gaan slapen.

‘Ik kan een paar onbedoelde vergissingen hebben gemaakt, Semantha, maar ik heb me nooit vergist in mensen. Nooit.’