6

De demonen trotseren

 

Ik hoorde papa en Lucille lachen toen ik binnenkwam. Ze stonden naast elkaar bij de bar en zoenden elkaar. Ik liep de kamer weer uit, want ik wilde niet laten merken dat ik ze betrapt had. Ik wachtte even en liep toen weer naar binnen. Ze draaiden zich allebei naar me om.

‘Nu dus officieel welkom thuis, Semantha,’ zei papa. Hij deed een stap naar voren en omhelsde me. ‘Hoe denk je over een drankje? Je bent nu oud genoeg. Wat wil je drinken?’

‘Witte wijn, denk ik,’ antwoordde ik.

‘Heel verstandig,’ zei Lucille en hield haar wijnglas op om me te laten zien dat zij ook wijn dronk.

Papa schonk een glas voor me in, en ik ging op de roodleren bank zitten. Ik herinnerde me nog dat mama besloten had nieuwe meubels te kopen voor deze kamer. Het was altijd een uiterst belangrijk besluit om iets hier in huis te vervangen, hoe versleten of beschadigd iets ook mocht zijn. Papa zei altijd dat het was of je de geschiedenis wilde begraven als we iets veranderden.

Lucille ging zitten in wat altijd papa’s favoriete gecapitonneerde leren fauteuil was geweest, en hij bleef naast haar staan. Beiden keken me aan met een identieke maffe grijns op hun gezicht.

‘Ik veronderstel,’ begon papa, ‘dat je je afvraagt waarom Lucille nog hier is.’

Ik haalde mijn schouders op. ‘Nee.’

Ze keek hem glimlachend aan en hij pakte haar hand, die hij vasthield terwijl hij zich weer tot mij richtte. ‘Lucille heeft haar intrek genomen in Heavenstone, Semantha. Het was bij wijze van proef, en ik geloof dat de proeftijd nu voorbij is en het oordeel geveld is.’

Terwijl hij aan het woord was, bleef Lucille vol bewondering naar hem opkijken. Ik herinnerde me hoe Cassie op die manier naar hem keek. Het gaf me altijd het gevoel dat ik niet voldoende aandacht aan hem besteedde of hem voldoende respect en liefde betoonde.

Plotseling zette hij zijn glas whisky neer, stak zijn hand in de zak van zijn jasje en haalde er een doosje uit dat duidelijk een ring bevatte. Ik hield mijn adem in toen hij het opende om de inhoud aan Lucille te laten zien.

‘O, Teddy!’ riep ze uit. Ze zette haar glas wijn neer en pakte voorzichtig de ring uit het doosje. Zelfs vanaf de plek waar ik zat kon ik zien dat het een heel grote diamant was. Ze schoof hem aan haar vinger. ‘Hij past precies.’

Hij knielde om haar een kus te geven. Toen draaide hij zich om naar mij. ‘Zo, Semantha, je bent getuige geweest van het moment waarop Lucille en ik ons hebben verloofd.’

Ik zag dat hij wachtte tot ik zou zeggen ‘Gelukgewenst’, maar het was alsof Cassie haar hand op mijn mond legde. Ik deed mijn best om een glimlach tevoorschijn te toveren.

‘Semantha?’

‘Het is een beetje een schok voor haar, denk ik,’ zei Lucille. ‘En ze heeft een lange dag achter de rug.’

‘Het had jouw dag moeten zijn,’ fluisterde Cassie. ‘Niet haar dag. Jij hebt je diploma gehaald

Ik knikte, nog steeds sprakeloos. Ik kende deze vrouw nog geen vierentwintig uur, en straks zou ze mijn stiefmoeder zijn, papa’s nieuwe vrouw. Het was niet eerlijk. Waarom had hij niet kunnen wachten tot ik wat tijd met haar had doorgebracht? Waarom had papa daar niet aan gedacht?

Papa begon rood aan te lopen, duidelijk een teken dat hij kwaad begon te worden. Cassie zou hebben gezegd: ‘Nu komt het! Hou je oren dicht.’

‘Je bent nu een jongedame. We hebben je geleerd hoe je je moet gedragen. Je had de beleefdheid kunnen hebben om ons geluk te wensen, Semantha.’

‘Het spijt me. Ik stond op het punt dat te doen, papa. Ik was een beetje overrompeld. Gelukgewenst, mevrouw Bennet. En jij ook, papa,’ zei ik, en deed mijn best op een bredere glimlach, maar hij leek nog steeds niet tevreden over mijn reactie.

Ik kon er niets aan doen dat het geforceerd leek. Ik kwam weer op de tweede plaats! Ik was altijd jaloers geweest op papa’s liefde voor Cassie. Ik had altijd geweten dat Cassie zijn lieveling was, de perfecte dochter. Na al zijn ontdekkingen over haar en haar overlijden, had ik gedacht dat hij me echt zou willen leren kennen, me echt zou zien staan. Eindelijk zouden we echt vader en dochter worden.

En juist toen ik dacht dat dat nu allemaal zou gaan gebeuren, schoof papa Lucille Bennet tussen ons. Ik herinnerde me de keer dat hij me voor het eerst vertelde dat hij een date met haar had. Dat leek nog niet zo lang geleden. Hoe kon hij zo snel zo’n belangrijk besluit nemen als iemand ten huwelijk vragen? Papa was nooit impulsief. Was het alleen omdat hij eenzaam was?

En waarom had papa niet door wat me dwarszat en waarom begreep hij dat niet? Werden vaders niet geacht hun kinderen beter te kunnen begrijpen dan anderen? Wat moest ik doen om hem mijn verdriet te tonen? In tranen uitbarsten?

‘Noem me alsjeblieft Lucille, Semantha. Ik hoop echt dat jij en ik elkaar bij de voornaam kunnen noemen. Ik wil meer je vriendin zijn dan je stiefmoeder.’

‘En je boft dat je een vriendin zult hebben met Lucilles wijsheid en ervaring,’ zei papa. ‘Ik hoop dat je het zult weten te appreciëren,’ voegde hij eraan toe, met een kwade autoritaire blik in zijn ogen. Het was alsof hij zei: Ik zou het maar appreciëren, want anders…

‘Dat doet ze heus wel, Teddy. Geef het kind de kans.’

Hij ontspande zich, maar schudde toch zijn hoofd en bleef geërgerd naar me kijken. Ik voelde de tranen in mijn ogen prikken en sloeg ze neer terwijl ik mijn wijn dronk.

‘Ik zal jullie even alleen laten, zodat jullie samen kunnen praten,’ zei Lucille. Ze stond op en zette haar glas wijn op de bar. ‘Ik verlang toch naar een warm bad om wat te relaxen, Teddy.’

‘Je hoeft niet weg,’ zei hij. ‘Vanaf vandaag zullen we nooit geheimen voor elkaar hebben.’ Aan de manier waarop hij naar me keek kon ik zien dat die verklaring meer voor mij bestemd was dan voor haar. Het klonk ook eerder als een dreigement.

Ze glimlachte en keek me aan als iemand die net een belangrijk twistgesprek heeft gewonnen.

‘Daar ben ik het helemaal mee eens,’ zei ze. ‘Tot straks. Goedenacht, Semantha.’

‘Goedenacht.’

Ze liep de deur uit, en de stilte die daarop volgde bleef lange tijd nagalmen in mijn oren.

‘Ik ben erg teleurgesteld in je, Semantha,’ begon papa. ‘Ik had gehoopt dat nog een jaar op die particuliere school je wat volwassener zou hebben gemaakt. Ik besef wel dat je heel wat hebt meegemaakt, maar je kunt je niet eeuwig blijven wentelen in de ellende van het verleden. Heavenstones geven niet op, geven zich niet over. Iedereen aan deze muren was een held of had de wil en de moed het leven van zijn of haar kinderen te verbeteren. Het zit in ons bloed.

‘Lange tijd na alles wat er gebeurd is was ik net als jij zo gedeprimeerd en ongelukkig dat ik van niets en niemand kon genieten. Mijn voetstappen galmden door dit huis en wekten voortdurend de slechte herinneringen op. Ik gaf niet toe, maar ik boekte ook geen vooruitgang. O, ik bedoel niet in het bedrijf. Onze zaak is een zelfstandig wezen. Hij heeft zijn eigen leven, en zal zich tegen elke economische recessie teweerstellen en die overleven. Wij leven ervan, en ik bedoel niet alleen van de opbrengst. Ik bedoel de reputatie, de geschiedenis, de essentie ervan. Als ik naar mijn werk ga, is het met nieuwe energie, en ik hoop dat als je besluit niet in het onderwijs te gaan, je een goed plekje zult vinden in ons bedrijf. Ik weet dat Perry wil dat je voor hem komt werken.

‘En nu,’ ging hij verder, al heen en weer lopend, ‘hoewel mijn relatie met Lucille als een verrassing voor je komt, hoop ik dat je volwassen genoeg zult zijn om te begrijpen dat zij ervoor verantwoordelijk is dat ik iets belangrijks heb teruggekregen. Ik kan niet alleen maar werken, eten en slapen, zie je. Ik moet ook nog een leven hebben. Ik wil reizen, theaters bezoeken, me weer amuseren op feesten en diners. Kortom, ik ben er nog niet klaar voor om in mijn graf te kruipen, en Lucille, God zegene haar, zag waar ik behoefte aan had en schonk me onmiddellijk haar liefde. Ze heeft de grauwe luchten verjaagd en de spinnenwebben uit mijn hoofd verdreven. Ik ben weer een gelukkig mens, Semantha, en als ik gelukkig ben, zul jij ook gelukkig zijn.

‘Dus voorlopig zou ik willen dat je ophield met alleen aan jezelf te denken. Denk aan ons allemaal, aan het erfgoed van Heavenstone, en word de steun waarop we kunnen bouwen. Het zal ook niet gemakkelijk zijn voor Lucille, weet je. Ze moet zich aanpassen, zich opofferingen getroosten en compromissen sluiten. Het is niet eenvoudig voor een vrouw om in de schaduw te treden die is achtergelaten door een vorige vrouw, vooral door iemand die zo fantastisch was als je moeder, maar ze is daartoe van harte bereid, en een van de prioriteiten in haar leven, heeft ze gezegd, zul jij zijn.’

‘Ik?’

‘Ja, jij,’ zei papa, die voor me bleef staan. Hij hield zijn handen op zijn rug en keek op me neer. Even leek hij breder en langer dan ik hem normaal zag. ‘Lucille weet het natuurlijk van de baby, en ze weet ook hoe dat is gebeurd.’

‘Je hebt haar verteld over Cassie, wat ze heeft gedaan?’

‘Er mogen geen grote geheimen zijn tussen een man en een vrouw die op het punt staan met elkaar te trouwen, Semantha. Als en wanneer je de man van je dromen ontmoet, moet je zeker weten dat hij bereid is zijn hart en ziel volledig voor je open te stellen.’ Hij zweeg even. ‘Anders… anders is het geen huwelijk, maar een wettige verbintenis, een legale fusie van twee financiële eenheden. Het is niet compleet en solide, gebouwd op een fundering van liefde, zoals ik vroeger had met je lieve moeder.’

Hij zweeg, haalde diep adem en ging terug naar zijn stoel. Hij keek naar me terwijl hij zijn glas leegdronk. Het duurde even voor alles wat hij had gezegd tot me was doorgedrongen.

‘Wil je daarmee zeggen dat ze zelfs weet wat Cassie met mama heeft gedaan, papa? Ik bedoel, met de slaappillen?’

‘We zijn er nooit zeker van geweest of ze met opzet al die slaappillen heeft gebruikt voor de drank van je moeder. Ze kan het poeder… op die manier voor je moeder hebben klaargemaakt omdat je moeder dat wilde, en toen… toen schaamde ze zich, voelde zich schuldig, dus verborg ze het flesje op zolder. Ze wist dat zij ervan beticht zou worden.’

Ik staarde hem met open mond aan.

‘Kijk niet zo naar me, Semantha. Zo prettig is het niet voor een jonge vrouw om zoiets te doen.’

‘Maar wat ze met mij heeft gedaan… die verkrachting?’

‘Dat was natuurlijk heel verkeerd, maar ik heb begrip voor haar motieven. Haar verlangen om mij een plezier te doen was heel groot, te groot misschien, maar toch geloof ik niet dat ze een van ons heeft willen kwetsen. Ze liet zich gewoon meeslepen door haar enthousiasme. Ze sprong gewoon in het diepe.’

‘Nee, papa, ze sprong niet in het diepe, ze gooide mij erin.’

‘Hoe dan ook, Semantha. Ik wil niet dat we daarbij blijven stalstaan!’ Hij schreeuwde het bijna. Hij besefte het en dwong zich tot kalmte. ‘Dat doet ons geen van beiden goed. Om kort te gaan, nee, ik heb Lucille niet verteld over je moeder en Cassie, en ik sta erop dat je daarover nooit iets tegen haar zegt. Dat is een duister hoofdstuk in ons verleden. Het zou haar alleen maar deprimeren, en aan het begin van een nieuw leven voor ons beiden heeft dat geen zin. Wat schieten we er trouwens mee op als we Cassie nog dieper begraven dan ze al begraven is?’

Ik wilde hem vertellen dat Cassie niet in haar graf gebleven was en daar misschien nooit zou blijven. Ze stond nu zelfs pal naast hem en keek me glimlachend aan. Maar ik zei niets. Ik wendde me af. Het was alsof hij een ijspegel had geslagen in mijn toch al gekwetste hart. Ontkennen wat Cassie had gedaan, het negeren, of zoeken naar een nieuwe, troostvollere interpretatie, bagatelliseerde wat er met mij en mama gebeurd was. Papa dacht nog steeds meer aan Cassie dan aan ons, vooral aan mij nu, zelfs na alles wat er gebeurd was. Maar wat kon ik eraan doen? Alleen al de gedachte erover te moeten praten maakte me misselijk, en ik wilde niet dat hij nog kwader op me zou worden dan hij nu al was. Ik draaide me weer naar hem om.

‘Wanneer gaan jij en Lucille trouwen? Volgende week?’ Ik vond het geen domme vraag. Kijk maar hoe snel hij zich met haar verloofd had.

Zijn knorrige gezicht verzachtte en hij glimlachte weer. ‘O, nee, niet volgende week. We maken er geen simpel vluggerdje van. We willen een grote bruiloft, hier, op ons eigen terrein. Ze is al begonnen met de voorbereidingen. Ze zal er geen doorsnee toestand van maken, daar kun je zeker van zijn. Ze zegt dat protocollair de uitnodigingen acht weken van tevoren moeten worden verzonden, maar we zijn van plan de bruidssuite te boeken voor de Ecstacy Cruise in de laatste week van augustus, dus heeft ze toegestemd in wat volgens haar het absolute minimum is van zes weken. De uitnodigingen gaan over twee dagen de deur uit.’

‘Twee dagen? Jullie zijn dus al klaar met de uitnodigingen en de gastenlijst?’

Hij glimlachte. ‘Je zult merken dat Lucille in dat opzicht op mij lijkt. Als er iets te doen valt, gaat ze er met hart en ziel tegenaan tot het gedaan is en goed gedaan. Ze is een vrouw die van actie houdt en ze zal een aanwinst zijn voor het management van Heavenstone. Ze had praktisch de leiding van het dealership van haar man voor vier automerken en toen hij stierf heeft ze de zaak heel winstgevend weten te verkopen. Ze is niet alleen de dochter van een bankier, ze is net zo capabel als een bankier. Je zult veel van haar kunnen leren. Over alle aspecten van het leven.’

Hij boog zich naar voren.

‘Ik kan niet zeggen dat ik een echte steun voor je ben geweest toen je die moeilijke periode doormaakte, Semantha. Je had de wijsheid nodig van een volwassen vrouw, en toen je moeder weg was en we niemand hadden die close genoeg was om te kunnen vertrouwen, moest je je er op eigen houtje doorheen slaan. O, ik heb je alle mogelijke medische en psychologische hulp verschaft en je naar de beste particuliere school gestuurd die ik kon vinden, maar het zou veel beter voor je zijn geweest als je hier iemand had gehad die de dingen als vrouw had kunnen beoordelen en begrijpen. Nou ja, zo staan de zaken dus.’ Hij sloeg met zijn handen op zijn knieën en stond op. ‘Ik weet niet hoe jij erover denkt, maar ik ben erg moe en we hebben morgen een lange dag voor de boeg. Er komen een paar grote veranderingen in het warenhuis in Lexington.’

Hij liep naar me toe en pakte mijn hand. Ik stond op en hij omhelsde me en gaf me een zoen op mijn wang.

‘Welkom thuis, Semantha. Ik hoop dat je leven veel en veel beter zal zijn in de komende dagen, weken, maanden en jaren.’

Met die woorden draaide hij zich om en liep de deur uit. Ik bleef even staan en ging toen weer zitten.

‘Heb je wel eens een hoop shit gehoord over een vrouw?’ mompelde Cassie. Ik schudde mijn hoofd. Ik voelde dat ze naast me stond en naar de deur keek. ‘Die man is veranderd. Hij zou nooit iets verbloemen. Hij was niet bang voor de waarheid en zou beslist nooit leugens verzinnen om zich goed te kunnen voelen. Onze voorouders zullen zich omdraaien in hun graf en rammelen met hun knekels. Ik weet dat mijn botten dat doen. Die vrouw moet een heks zijn om hem zo gauw onder haar betovering te krijgen. En hoe zit het met dat organisatietalent van haar? Als ze de uitnodigingen al besteld heeft, had ze niet zo verrast hoeven te zijn door die verlovingsring. Het was pure komedie.’

Ja, dacht ik, papa was veranderd, en die verlovingsring en aankondiging leken inderdaad een spel dat werd opgevoerd ten behoeve van mij.

‘Natuurlijk was het dat. Je kunt Lucille Bennet onmogelijk vertrouwen of aardig vinden. Ik kreeg een verkeerd gevoel, een kil gevoel, op het moment dat ze haar opwachting maakte. Ik kon het in haar ogen zien toen ze naar je keek. Ze weet dat jij de enige bent die tussen haar en papa staat, de enige die hem zover zou kunnen krijgen haar iets te weigeren.

‘Ik durf te wedden dat als je de zaak onderzoekt, je zult ontdekken dat zij verantwoordelijk is voor het hartinfarct van haar man. Ze is slecht voor je, Semantha, en ze zal heel slecht zijn voor papa. Jij zult haar tegen moeten houden. Stop haar, Semantha!’

Hoe zou ik dat moeten doen? Ik ben jou niet, Cassie, dacht ik. Ik meng geen poeder uit slaappillen door haar drank. Ik stond op en liep naar de deur.

‘Je hebt gehoord wat hij zei. Mama heeft het zelf gewild. Ik heb haar alleen maar geholpen. Je hebt hem gehoord!’

O, ja, dacht ik. Wie is de zaak nu aan het verbloemen?

Ik liep snel weg en haastte me de trap op, achtervolgd door Cassies gelach. Ik voelde me uitgeput. Het was de dag van mijn diploma-uitreiking geweest, maar ik had een paar serieuze teleurstellingen meegemaakt. Ethan was duidelijk uit mijn leven verdwenen en mijn vader werd de man van een ander.

Welkom thuis, dacht ik. Welkom terug bij de demonen.

Ik lag nog geen twee minuten in bed voor ik in een diepe slaap viel. Ik lag te woelen en te draaien, terwijl beelden en herinneringen door elkaar dwarrelden. Soms zag ik Cassie op de zoldertrap en soms zag ik Lucille Bennet. Ik weet zeker dat ik lag te kermen en te kreunen in mijn slaap, maar ik werd pas wakker toen ik op mijn deur hoorde kloppen. Ik wreef in mijn ogen om de schimmige beelden te verjagen en ging rechtop zitten. Er werd weer, luider nu, geklopt.

‘Ja?’

Lucille deed de deur open en kwam glimlachend de kamer in. Ze droeg een fraaie, smaragdgroene zijden ochtendjas en had haar haar naar achteren geborsteld. Hè? Sliep ze met make-up? Ze liep naar het linkerraam en trok de gordijnen open om het heldere zonlicht binnen te laten.

Wat is er?’ vroeg ik.

‘Meer dan genoeg,’ zei ze met een kort lachje. ‘Het is een prachtige dag. Je zult er geen moment van willen missen.’

Ze trok ook de gordijnen voor het andere raam open en draaide zich toen weer naar me om.

‘Ik heb tegen je vader gezegd dat je vanmorgen zou willen uitslapen. Hij had gehoopt gezamenlijk te ontbijten, maar hij is al naar zijn werk. Hij kon niet langer wachten. Ik had hem beloofd dat ik na een uur of zo even bij je zou gaan kijken. Hoe voel je je na zo’n belangrijke dag?’

Verward en teleurgesteld, wilde ik zeggen, maar ik zei: ‘Ik weet het niet. Uitgeput, denk ik.’

‘Natuurlijk ben je dat. Ik heb mevrouw Dobson gevraagd je ontbijt klaar te maken en bij je te brengen. Ze zei dat ze precies wist wat je wilde hebben, wat je favoriete ontbijt was. We moeten je maar even verwennen. Het komt je toe. Je had een paar heel goede cijfers, en je moet hard gewerkt hebben, beslist harder dan een van die andere meiden naar wat ik ervan gezien heb.’

‘Ik heb niks bijzonders gedaan. Ik heb geen enkele prijs gewonnen.’

‘Wat ik zie van de jongelui tegenwoordig is het al heel wat als je met fatsoenlijke cijfers je eindexamen haalt.’

Ik haalde mijn schouders op. Ik was niet happig op haar complimentjes. Complimentjes krijgen maakt dat je bij iemand in de schuld staat. Dat was iets wat Cassie me had geleerd, en dat was blijven hangen. Ik wilde niet bij Lucille in de schuld staan, op geen enkele manier, maar ze was niet gemakkelijk af te poeieren. Ze staarde me even aan met die onderzoekende blik van haar, kneep haar ogen samen en ontspande toen haar lippen, glimlachte bijna.

‘Ik heb begrepen dat je geen echt sociaal leven hebt geleid op school, tenminste tot de laatste weken. Je was geen lid van een club of team?’

‘Nee.’

‘Deed je helemaal niet mee aan buitenschoolse activiteiten? Dat is de beste manier om vrienden te maken.’

Ze knikte en ging op mijn bed zitten. ‘Ik ken je probleem, Semantha. Je staat jezelf gewoon niet toe van iets te genieten. Je voelt je schuldig als je dat doet, hè? Je denkt, omdat je moeder zo jong en tragisch is gestorven en je zusje… je zusje de dingen heeft gedaan die ze deed en op zo’n afschuwelijke manier om het leven is gekomen, dat het verkeerd is als jij je gelukkig voelt.’

Ze pakte mijn hand vast. Ik wilde hem terugtrekken, maar het leek of papa ook in de kamer was, toekeek en mijn reacties bestudeerde.

‘Ik weet hoe moeilijk het voor je is dat alles te vergeten. Misschien is het onmogelijk het echt te vergeten, maar wat ik doe met slechte herinneringen is ze bedekken met goede herinneringen, met opzet dingen gaan doen voor mijn eigen plezier, gelukkige momenten creëren, en na een tijdje duwt het gewicht van dat alles de slechte herinneringen steeds verder omlaag, tot ze niet zo vaak meer bij je terugkomen. En zelfs als ze dat doen zijn ze gemakkelijk opzij te schuiven. Lijkt dat je geen goed plan?’

‘Waarschijnlijk wel, ja, maar ik weet niet of ik dat kan.’

‘Natuurlijk kun je dat.’ Ze gaf me een klopje op mijn hand. ‘En vertel nu eens over die jongeman die niet op je diploma-uitreiking kwam opdagen. Tijdens de lunch kon ik merken dat je niet veel over hem wilde vertellen. Je gaf zulke vage antwoorden. Maar wat je aan je vader had verteld deed me denken dat er een goede relatie begon te ontstaan.’

Had papa haar dat verteld? Wat had hij haar niet verteld, behalve wat hij niet wilde dat ik ooit tegen haar zou zeggen over Cassie en mama? Hij was al bezig mijn privéleven met haar te delen nog voordat ze verloofd waren. Het maakte me kwaad en stelde me teleur, maar wat kon ik daar nu nog aan doen?

‘We gingen een tijdje met elkaar uit, ja,’ antwoordde ik.

‘Vertel me eens wat meer bijzonderheden over hem. Je zei dat hij Ethan heette?’

‘Ethan Hunter. Ik heb je verteld dat hij op het SUNY Albany-college zit en economie wil studeren.’

‘Is hij al officieel ingeschreven bij een universiteit? Welke?’

‘Nee. Hij wil dit jaar werken om praktijk op te doen. Waarom wil je trouwens zoveel over hem weten?’

Ze glimlachte. ‘Als het op mannen aankomt, heb ik een goed instinct. Dat blijkt wel uit het feit dat ik verloofd ben met je vader. Dus vertel eens echt. Wat voor soort jongen is Ethan? Ik bedoel niet zijn cijfers, maar je indruk over hem als mens. Teken hem voor me uit, zodat ik een beeld van hem krijg.’

‘Het is niet belangrijk meer.’

‘Geef me nou maar mijn zin. Alsjeblieft.’

‘Hij is heel intelligent, ambitieus, volwassen,’ zei ik snel. Ik beschreef zijn uiterlijk en voegde eraan toe dat hij een heel aantrekkelijke glimlach had.

‘En zijn familie? Je hebt niet veel over ze verteld tijdens de lunch.’

‘Ik heb je verteld dat zijn vader accountant is. Ik weet niet hoe rijk ze zijn.’ Er klonk iets van Cassies scherpte door in mijn stem.

‘O, ik ben niet onder de indruk van mensen met geld, Semantha. Zoals je je kunt voorstellen hebben we dankzij mijn vaders positie bij de bank altijd rijke mensen gekend. In mijn ogen maakt geld potentieel interessante mensen alleen maar saai en vervelend.’

‘Echt waar? Doet geld dat met je? Hoezo?’ vroeg ik verbaasd.

‘Ze maken het zich te gemakkelijk, doen zelden spontane, interessante dingen. Hun leven wordt beheerst door allerlei adviseurs. Ik ken mensen die zelfs niet weten hoe groot hun vermogen is. Ze laten het aan een ondergeschikte over om te bepalen of ze dit of dat kunnen kopen, en vaak als ze iets willen, wordt het hun uit het hoofd gepraat omdat het financieel minder verstandig is dan de aanschaf van iets wat ze helemaal niet zo graag willen hebben. Voor sommige mensen betekent geld vrijheid, maar voor de meesten is het, voor zover ik kan beoordelen, een vorm van gevangenschap.

‘Maar om terug te komen op mijn vraag, ik zou over je vriend geen oordeel vormen dat gebaseerd is op het inkomen van zijn familie. Geld vormt niet je karakter, maar je karakter kan je helpen geld te krijgen. Dat wil zeggen, als je eerlijk en betrouwbaar bent. Is je vriend eerlijk en betrouwbaar?’

‘Ik geloof niet dat hij echt mijn vriend is,’ antwoordde ik. ‘Ik bedoel, we hebben elkaar nooit gezegd dat we met niemand anders zouden omgaan, en er zijn geen beloftes gedaan voor de toekomst.’

‘En vooral – hij is niet op je diploma-uitreiking gekomen, en ik weet dat je dat heel erg vond,’ voegde ze er met een begrijpend knikje aan toe. ‘Heb je enig idee waarom niet? Heeft hij je sindsdien niet meer gebeld?’

Ik had wel een idee, maar dat wilde ik haar niet vertellen. Dat was zeker. Toch had ik het gevoel dat ze het aan mijn gezicht kon zien.

‘Nee, hij heeft niet gebeld.’

‘Hoe dan ook. Ik wilde je alleen geruststellen dat één teleurstelling in de liefde niets te maken heeft met wat later kan komen, en ook om je te verzekeren, zonder er zelfs maar iets meer over te weten, dat het niet iets is wat je jezelf moet verwijten. Kijk eens naar jezelf – een schrandere, mooie, gezonde jongedame uit een befaamde familie die ieders afgunst wekt.’

Ze klopte weer op mijn hand en stond op.

‘Het ergste wat je kunt doen is verdrinken in teleurstelling, en ik heb precies de juiste oplossing om dat te voorkomen.’

‘Wat dan?’

‘Ik zou heel graag willen, Semantha, dat je je met hart en ziel bezighield met de trouwplannen van je vader en mij. Er is zoveel te regelen – muziek, menu, bloemen, jurken voor de bruidsmeisjes, van wie ik hoop dat jij de eerste zult zijn. Ik zou graag jouw mening horen over alles en ik zou het fijn vinden als je met me mee wilde naar de diverse besprekingen en winkels. Te beginnen met vandaag.’

‘Vandaag? En je moeder dan?’ vroeg ik.

‘Wat is er met haar?’

‘Doet zij niet mee?’

‘Mijn moeder is bijna vijf jaar geleden gestorven.’

‘O.’

‘En ik heb geen zussen. Dus je ziet, er zijn maar twee vrouwen. Ik hoop echt dat we goede vriendinnen zullen worden, en er is geen betere gelegenheid dan samen plannen maken voor mijn huwelijk, vind je niet?’ vroeg ze met een stralende, warme glimlach.

‘Ja,’ zei ik.

‘Mooi zo.’

Mevrouw Dobson kwam binnen met mijn ontbijt.

‘Ik had wel beneden kunnen komen om te ontbijten,’ zei ik, meer voor mevrouw Dobson dan voor Lucille.

‘Ik heb je gezegd dat we je nu een beetje verwennen. Laat ons,’ zei Lucille. ‘U bent het toch met me eens, hè, mevrouw Dobson?’

‘Miss Semantha is niet gemakkelijk te verwennen, mevrouw. Ze denkt altijd aan anderen,’ antwoordde ze zonder haar aan te kijken. Ze zette het blad op mijn bedtafeltje en plaatste dat op mijn schoot.

‘Ja, nou ja, dat is precies het soort dat we willen verwennen,’ hield Lucille vol. ‘Zullen we afspreken dat we over twee uur vertrekken?’ vroeg ze aan mij. ‘Ik heb een afspraak bij mijn kleermaakster om mijn jurk te passen en de jurken voor de bruidsmeisjes te bekijken. Buiten jou zijn er nog drie. Een van mijn beste vriendinnen van college, Claire Dubonnet, komt uit Monaco overgevlogen. Ze werkt voor de prins.’

Ik zag dat mevrouw Dobson me onderzoekend aankeek om mijn reactie te zien.

‘Dus ik kan op je rekenen?’ ging Lucille verder toen ik geen antwoord gaf.

‘Ja,’ zei ik.

‘Mooi zo. En zoals je kunt zien, is het een prachtige dag, een schitterende dag voor een nieuw begin voor ons allebei, Semantha. Nogmaals, welkom thuis’, en met die woorden liep ze weg.

‘Ik heb de roereieren gemaakt zoals jij ze graag hebt, miss Semantha, met kaas.’

‘Dank u, mevrouw Dobson. Wist u dat mijn vader van plan was met mevrouw Bennet te trouwen?’

‘De vogeltjes kwetterden erover, ja.’

‘Vrolijk of triest?’

Ze keek me slechts aan en ging weg, maar bleef even bij de deur staan. ‘Bel me als je nog iets anders wilt, miss Semantha.’

Ik begon aan mijn ontbijt.

“‘Waarom was je zo aardig tegen haar?’ vroeg Cassie.

‘Ik heb geen keus. Ik wil niet dat papa overstuur raakt. Misschien… misschien is ze niet zo slecht. Ze klonk alsof ze echt in me geïnteresseerd was, en het beviel me wat ze zei over rijke mensen.’

‘Je bent altijd te stom geweest om mensen te zien zoals ze zijn,’ mompelde Cassie. ‘Of het die idioten waren op de openbare school of Ellie of Ethan. Snap je het dan niet? Ze gebruikt papa’s geluk als haar wapenschild. Zodra ze met hem getrouwd is zal ze erop uit zijn je kapot te maken.’

‘Nee,’ zei ik.

‘Ja,’ hield ze vol.

‘Nee!’ schreeuwde ik, luid genoeg om haar weg te blazen uit mijn hoofd. Ik dacht dat mijn gil iemand naar mijn kamer zou lokken, maar blijkbaar had niemand me gehoord. Ik had geen honger meer, maar at zoveel mogelijk, zodat mevrouw Dobson zich niet zou afvragen waarom ik mijn eetlust had verloren.

Het laatste wat ik wilde was dat iemand zou weten hoe vaak Cassie tegen me sprak buiten het graf.

En hoe ik daardoor in de war raakte.