Deel 33

33

Het volgende uur stelden de mannen vragen, vooral aan Drefan. De twee generaals deden Richard suggesties in verband met de bevelvoering en de logistiek. Verschillende opties werden kort

besproken, plannen gemaakt, en officieren kregen taken toegewezen. Het leger zou diezelfde avond nog aan de verhuizing beginnen. Er waren heel veel Bloedbroeders die zich hadden overgegeven, en hoewel ze daarna trouw hadden gezworen aan Richard, leek het toch verstandig om hen ook te verdelen en er met elke eenheid een paar mee te sturen, in plaats van hen bij elkaar te laten blijven. Richard was het met dat voorstel eens. Toen ze uiteindelijk allemaal vertrokken waren om aan het werk te gaan, liet Richard zich zwaar in zijn stoel vallen. Er was veel veranderd sinds hij woudloper was geweest.

Kahlan was trots op hem.

Ze deed haar mond open om dat te zeggen, maar Nadine zei het in haar plaats.

Richard mompelde een vlak 'Bedankt'.

Nadine raakte aarzelend met haar vingertoppen de achterkant van zijn schouder aan. 'Richard, jij was altijd... ik weet het niet... Richard voor mij. Een jongen van thuis. Een woudloper.

Vandaag, en vooral vanavond, met al die belangrijke mannen, heb ik je geloof ik voor het eerst anders gezien. Jij bent echt die Meester Rahl.' Richard plantte zijn ellebogen voor zich op tafel en legde zijn gezicht in zijn handen. 'Ik geloof dat ik liever onder aan de klip zou liggen, begraven met de Tempel der Winden.'

`Doe niet zo raar,' fluisterde ze.

Nijdig liep Kahlan naar hem toe. Nadine sloop weg.

`Richard,' zei Kahlan, 'je moet gaan slapen. Nu. Je hebt het me beloofd. Je moet sterk blijven. Als je niet gaat slapen...'

`Ik weet het.' Hij duwde zich van de tafel naar achteren en stond op. Hij wendde zich tot Drefan en Nadine. 'Heeft een van jullie iets waarvan je in slaap valt? Ik heb het geprobeerd. De laatste tijd lig ik maar. Mijn geest komt niet tot rust.'

`Een Feng San-disharmonie,' zei Drefan onmiddellijk. 'Die veroorzaak je zelf, met de manier waarop je de beperkingen van je lichaam overschrijdt. Er zijn grenzen aan wat we kunnen doen, en als je...' `Drefan; zei Richard, die hem met vriendelijke stem onderbrak, 'ik weet wat je bedoelt, maar ik doe wat ik moet doen. Dat moet je begrijpen. Jagang probeert ons allemaal te vermoorden. Het zal me niet veel goed doen als ik zo dartel ben als een eekhoorn in het voorjaar en we uiteindelijk allemaal sterven.'

Drefan gromde. 'Ik begrijp het, maar daar word je niet sterk van.'

`Ik zal later proberen om het goed te doen. Maar hoe kom ik vanavond in slaap?'

`Meditatie,' zei Drefan. 'Daar zullen je energiestromen van kalmeren en weer een beetje van in harmonie raken.'

Richard wreef over zijn voorhoofd. 'Drefan, honderdduizenden mensen lopen het gevaar te sterven omdat Jagang de hele wereld onder zijn laars wil verpletteren. Hij heeft ons laten zien dat er geen grenzen zijn aan zijn vastbeslotenheid.

Hij begint met het vermoorden van kinderen.' Richards knokkels werden wit toen zijn handen zich tot vuisten balden. 'Alleen om me iets duidelijk te maken! Kinderen!

Hij heeft geen geweten. Hij laat me zien wat hij bereid is te doen om te winnen. Om me tot overgave te dwingen! Hij denkt dat hij me kan breken!'

In tegenstelling tot zijn knokkels, was Richards gezicht scharlakenrood geworden. 'Hij heeft het mis. Ik zal onze mensen nooit uitleveren aan die tiran. Nooit! Ik zal alles doen wat nodig is om deze epidemie een halt toe te roepen! Dat zweer ik!'

De kamer gonsde van de plotselinge stilte. Kahlan had Richard nog nooit op deze manier kwaad gezien. Als hij de dodelijke razernij van het Zwaard van de Waarheid in zijn ogen had, was het voorwerp van zijn woede meestal in de buurt; de woede werd opgeroepen door en was gericht op een tastbare dreiging.

Dit was een gefrustreerde kwaadheid jegens een onzichtbare vijand. Er was geen dreiging die hij nu te pakken kon krijgen. Hij had geen directe manier om ertegen te vechten. Kahlan kon in zijn ogen zien dat deze woede niet afkomstig was van de magie van het zwaard. Dit was puur de razernij van Richard zelf.

Ten slotte werd zijn gezicht kalmer. Hij ademde diep in en veegde met een hand over zijn gezicht. Hij kreeg zijn stem weer onder controle.

`Als ik probeer te mediteren, zal ik alleen die zieke en dode kinderen in gedachten weer zien. Alsjeblieft, ik kan het niet verdragen om die in mijn slaap te zien. Ik moet kunnen slapen zonder te dromen.'

`Slapen zonder te dromen? Heb je last van dromen?'

`Nachtmerries. Ik heb ze ook de hele dag, als ik wakker ben, maar dan zijn ze echt. De droomwandelaar heeft geen toegang tot mijn dromen, maar hij heeft toch een manier gevonden om me nachtmerries te bezorgen. Alsjeblieft, goede geesten, geef me in elk geval als ik slaap wat rust.' `Een onmiskenbaar teken van een Feng San-meridiaandisharmonie,' bevestigde Drefan voor zichzelf. 'Ik zie dat je een moeilijke patiënt zult zijn, maar geen hopeloze.'

Hij liet de benen speld uit de leren lus glijden en deed de klep van een van zijn gordeltassen aan zijn riem open. Hij trok er een paar leren buideltjes uit. Hij stopte er een terug. 'Nee, dat stilt pijn, maar zal niet veel helpen om te slapen.' Hij rook aan een andere. 'Nee, daar ga je van overgeven.' Hij doorzocht de rest van zijn spullen en deed uiteindelijk de kleppen van de tassen weer dicht. 'Ik vrees dat ik zoiets eenvoudigs niet heb meegenomen. Ik heb alleen zeldzame spullen bij me.'

Richard zuchtte. 'In elk geval bedankt voor het zoeken.'

Drefan wendde zich tot Nadine. Zij was een en al opgekropte graagte, en had haar lippen opeengeperst om haar vreugde binnen te houden terwijl de anderen praatten.

`De dingen die je aan Yonicks moeder hebt gegeven, zouden niet sterk genoeg zijn voor Richard,' zei Drefan tegen haar. 'Heb je hopbollen bij je?' `Ja,' zei ze kalm, maar duidelijk blij dat iemand het haar eindelijk had gevraagd. 'In tinctuurvorm, uiteraard.'

`Perfect,' zei Drefan. Hij gaf Richard een klap op de schouder. 'Dan moet je een andere keer maar mediteren. Vanavond zul je in een oogwenk slapen. Nadine zal een drankje voor je klaarmaken. Ik ga met het personeel praten en hun mijn adviezen geven.'

`Vergeet niet te mediteren,' mompelde Richard toen Drefan wegliep. Berdine bleef achter, lezend in het dagboek, terwijl Nadine, Cara, Raina, Ulic, Egan en Kahlan allemaal achter Richard aan naar zijn kamer liepen, daar niet ver vandaan. Ulic en Egan namen buiten een positie in, in de gang. De rest ging met Richard de kamer binnen.

Binnen gooide Richard zijn gouden cape over een stoel. Hij trok de bandelier over zijn hoofd en legde het Zwaard van de Waarheid erbovenop. Vermoeid trok hij zijn goudgerande tuniek over zijn hoofd en trok zijn overhemd uit, zodat hij alleen nog een zwart, mouwloos onderhemd droeg.

Nadine keek uit haar ooghoek toe terwijl ze zachtjes de druppels telde die in een glas water vielen.

Richard liet zich op de rand van het bed vallen. 'Cara, zou je alsjeblieft mijn laarzen uit willen trekken?'

Cara rolde met haar ogen. 'Zie ik eruit als een lijfknecht?'

Ze hurkte neer om te doen wat hij vroeg terwijl Richard glimlachte. Hij leunde achterover op zijn ellebogen. 'Zeg tegen Berdine dat ik wil dat ze zoekt naar verwijzingen naar die Berg van de Vier Winden, om te zien wat ze er verder nog over te weten kan komen.'

Cara keek op van zijn voeten. 'Wat een briljant idee,' zei ze met voorgewend enthousiasme. 'Daar zou ze zelf vast nooit aan gedacht hebben, wijze en alwetende meester.'

`Al goed. Jullie hebben me blijkbaar niet nodig. Hoe gaat het met mijn magische drankje?'

`Net klaar,' zei Nadine op opgewekte toon.

Cara gromde terwijl ze zijn andere laars uittrok. 'Knoop uw broek los, dan trek ik die ook uit.'

Richard keek dreigend op haar neer. 'Dat kan ik zelf nog wel, dank je.' Cara meesmuilde toen hij zich van het bed af liet rollen en naar Nadine liep. Ze gaf hem het glas water met de tinctuur van hopbollen. Ze had er ook nog iets anders in gedaan.

`Drink het niet allemaal in één keer op. Ik heb er vijftig druppels in gedaan. Dat is veel meer dan je nodig zou moeten hebben, maar ik wilde dat je wat zou overhouden. Drink ongeveer een derde op, en als je dan vannacht wakker wordt, kun je er altijd nog een paar slokken van nemen. Ik heb er ook wat valeriaan en glidkruid in gedaan, om ervoor te zorgen dat je in een diepe en droomloze slaap raakt.'

Richard dronk er de helft van op. Zijn gezicht vertrok. 'Dit smaakt zo vies, dat ik er ofwel van in slaap zal vallen of eraan zal overlijden.' Nadine glimlachte hem toe. 'Je zult slapen als een baby.'

`Baby's slapen helemaal niet zo goed, heb ik gehoord.'

Nadine lachte zachtjes en melodieus. 'Je zult slapen, Richard, dat beloof ik je. Als je te vroeg wakker wordt, neem je gewoon nog wat.' `Bedankt.' Hij ging op de rand van het bed zitten en keek van de ene vrouw naar de andere. 'Ik red me wel met mijn broek. Heus waar.' Cara rolde met haar ogen en liep naar de deur, Nadine voor zich uit duwend. Kahlan kuste hem op de wang.

`Kruip in bed. Ik kom terug om je in te stoppen en welterusten te kussen als ik de bewakers heb gesproken.'

Raina liep achter Kahlan aan naar buiten en sloot de deur. Nadine stond te wachten, heen en weer wiebelend op haar hielen.

`Hoe gaat het met je arm? Heb je een kompres nodig?'

`Veel beter,' zei Kahlan. 'Ik geloof dat het prima gaat. Maar bedankt voor het vragen.'

Kahlan sloeg haar handen ineen en ging naar Nadine staan kijken. Cara keek naar Nadine. Raina keek naar Nadine.

Nadines blik ging van de ene vrouw naar de andere. Ze wierp een blik op Ulic en Egan, die ook naar haar keken. 'Goed dan. Welterusten.' `Welterusten,' zeiden Kahlan, Cara en Raina in koor.

Ze keken toe hoe Nadine wegwandelde.

`Ik vind nog steeds dat u me haar had moeten laten doden,' zei Cara zachtjes.

`Misschien doe ik dat alsnog,' zei Kahlan. Ze klopte op de deur. 'Richard) Lig je al in bed?'

`Ja.'

Cara wilde achter haar aan lopen toen Kahlan de deur opendeed. Kahlan draaide zich om. 'Ik blijf maar een minuutje. Ik denk niet dat hij in een minuut mijn eer kan bezoedelen.'

Cara fronste haar voorhoofd. 'Bij Meester Rahl is alles mogelijk.' Raina lachte en gaf Cara een tik op haar arm om aan te geven dat ze Kahlan met rust moest laten.

`Maak je maar geen zorgen. Met wat we vandaag hebben gezien, zijn we geen van beiden erg in de stemming,' zei Kahlan. Ze sloot de deur. Er brandde één kaars. Richard lag tot zijn buik onder de dekens. Kahlan ging op de rand van het bed zitten en pakte zijn hand. Ze hield hem over haar hart.

`Ben je erg teleurgesteld?' vroeg hij.

`Richard, we gaan trouwen. Ik heb mijn hele leven op jou gewacht. We zijn samen, dat is alles wat ertoe doet.'

Richard glimlachte. Zijn vermoeide ogen glinsterden. 'Nou, niet alles.' Kahlan kon een glimlach niet onderdrukken. Ze kuste zijn knokkels. `Als je maar weet dat ik het begrijp,' zei ze. 'Ik wilde niet dat je ging slapen met het idee dat ik diepbedroefd ben omdat we niet meteen kunnen trouwen. We zullen trouwen zodra het kan.'

Hij legde zijn andere hand achter in haar nek en trok haar naar zich toe voor een tedere kus. Ze legde een hand op zijn blote borst en voelde zijn warme huid, zijn ademhaling, zijn hartslag. Als ze niet zo kapot was van het lijden van de kinderen die ze die dag had gezien, zou zijn aanraking in haar eigen borst verlangen hebben gewekt.

`Ik hou van je,' fluisterde ze.

`Ik hou ook van jou, nu en voor altijd,' fluisterde hij terug.

Ze blies de kaars uit. 'Slaap lekker, liefste.'

Cara bekeek Kahlan achterdochtig toen ze de deur achter zich dichttrok. `Dat waren twee minuten.'

Kahlan negeerde Cara's plagerijtje. 'Raina, wil jij Richards kamer bewa-

ken tot je naar bed gaat, en dan een bewaker in jouw plaats achterlaten?'

`Ja, Biechtmoeder.'

`Ulic, Egan, met dat slaapdrankje kan Richard misschien niet wakker worden als hij in gevaar is. Ik zou graag willen dat een van jullie hier was als Raina naar bed gaat.' ,

Ulic sloeg zijn brede armen over elkaar. 'Biechtmoeder, geen van ons beiden is van plan deze plek te verlaten zolang Meester Rahl slaapt.' Egan wees naar de vloer voor de tegenoverliggende muur. 'Een van ons kan een dutje doen als dat nodig is. We blijven allebei hier. Maakt u zich maar geen zorgen over de veiligheid van Meester Rahl terwijl hij slaapt.'

`Dank jullie wel, allemaal. Nog één ding: Nadine mag niet in deze kamer worden toegelaten, om geen enkele reden. Absoluut niet.'

Ze knikten allemaal tevreden. Kahlan wendde zich tot de blonde MordSith.

`Cara, ga Berdine halen. Ik ga een cape halen. Jullie moeten ook allebei jullie cape meenemen. Het is een koude nacht.'

`Waar gaan we heen?'

`Ik zie jullie zo meteen in de stallen.'

`De stallen? Waarom wilt u daarheen? Het is tijd voor het avondeten.' Cara zou nooit echt bezwaar maken tegen een opdracht vanwege zoiets onbetekenends als avondeten. Ze was achterdochtig.

`Neem dan maar iets uit de keuken mee dat we onderweg kunnen opeten.'

Cara sloeg haar handen achter haar rug ineen. 'Waar gaan we heen?' `Een stukje rijden.'

`Een stukje rijden. Biechtmoeder, waar gaan we heen?'

`Naar de Tovenaarsburcht.'

Zowel Cara als Raina trok een wenkbrauw op.

Cara's verrassing ging over in een afkeurende frons. 'Weet Meester Rahl dat u naar de Burcht gaat?'

`Natuurlijk niet. Als ik hem had verteld waarom ik wilde gaan, zou hij erop hebben gestaan om mee te komen. Hij heeft slaap nodig, dus heb ik het hem niet verteld.'

`En waarom gaan we?'

`Omdat de Tempel der Winden verdwenen is. De tovenaars die dat hebben gedaan, zijn voor het gerecht verschenen. In de Burcht zijn verslagen van alle rechtszaken die er gehouden zijn. Ik wil dat verslag vinden. Dan kan Richard het morgen, nadat hij geslapen heeft, lezen. Het zou hem van nut kunnen zijn.'

`Logisch, om in het donker naar de Tovenaarsburcht te gaan. Ik zal Berdine en wat te eten halen en zie u zo dadelijk in de stallen. We maken er gewoon een picknick van,' zei Cara met monter sarcasme.