1

20 Maart 1888

Lieve Margaret,

Dank voor de hartverwarmende condoleance die je me na het overlijden van mijn geliefde Amelia zo welgemeend hebt doen toekomen. Dit jaar valt de winter me erg zwaar, omdat er zo ongeveer iedere maand een oude vriend of vriendin door ziekte of ouderdom uit ons midden wordt weggenomen. Het is me droef te moede wanneer ik eraan denk dat ook mij nu niet erg veel van de zo snel vervliedende jaren resten.

Dit is dan ook vermoedelijk mijn laatste kans om een moeilijk onderwerp aan te snijden waarover ik lang geleden al iets had moeten zeggen. Ik heb zo lang geaarzeld, omdat ik wist dat je tante het beter vond het voor je te verzwijgen. De reden daarvoor was enkel en alleen dat ze zo veel van je hield en je wilde beschermen. Maar ik ken je al vanaf dat je heel klein was, lieve Margaret, en heb je zien opgroeien tot de onverschrokken vrouw die je bent geworden. Ik weet dat je heilig gelooft in de macht van de waarheid. Daarom denk ik dat je dit verhaal wel zult willen horen, ook al zul je het nog zo onthutsend vinden.

Achtenvijftig jaar zijn verstreken sinds de gebeurtenissen in kwestie. Je was indertijd nog maar een baby en kunt je er daarom niets van herinneren. Eerlijk gezegd was ik het zelf ook bijna vergeten, maar afgelopen woensdag vond ik in mijn oude Wistar‘s Anatomy een krantenknipsel dat daar al die jaren heeft gezeten en drong tot me door dat tenzij ik er zeer spoedig iets over zou zeggen, de feiten zo goed als zeker samen met mij in het graf zouden verdwijnen. Nu je tante is overleden, ben ik de enige die het verhaal kent. Alle anderen zijn dood.

Ik waarschuw je van tevoren dat het geen aangenaam verhaal is. Het getuigt echter van edelmoedigheid en hartverscheurende moed. Je hebt misschien nooit beseft dat je tante gezegend was met deze karaktertrekken. Ze maakte waarschijnlijk net zo min de indruk een buitengewone vrouw te zijn als iedere andere grijsharige dame die je op straat tegenkomt. Maar je kunt van mij aannemen, Margaret, dat ze ons respect verdiende.

Ze verdiende het meer dan alle andere vrouwen die ik ooit heb ontmoet.

Het is al laat en wanneer het eenmaal donker is geworden, heeft een oude man moeite zijn ogen open te houden. Voorlopig sluit ik het bovengenoemde krantenknipsel bij dit schrijven in. Als je er verder niets over wenst te weten, moet je het zeggen, dan zal ik er nooit meer over reppen. Maar als de geschiedenis van je ouders je interesseert, zal ik bij de eerstvolgende gelegenheid mijn pen weer ter hand nemen om je het verhaal, het ware verhaal, over je tante en de Ripper van West End te vertellen.

Je toegenegen
O.W.H.