36

Ze was van plan om Eelco’s sms’je te negeren, maar onderweg naar huis, op de fiets, stuurt ze hem toch even snel een antwoord.

Alles is gezegd volgens mij.

Thuis treft ze Mariëlle aan, met de afstandsbediening in haar hand, de telefoon in de andere. TMF staat luid aan, maar schijnt geen onoverkomelijke barrière te vormen om een druk gesprek te voeren.

Met opgetrokken wenkbrauwen loopt Nadine door naar de keuken om een kop thee te zetten. Intussen hangt Mariëlle op. ‘Wil je voor mij een colaatje meenemen?’

‘Ik ga thee zetten,’ zegt Nadine. ‘Je moet niet zoveel cola drinken.’

Even later komt ze binnen met twee mokken thee en zet ze op de salontafel neer. TMF gaat wat zachter en dan kijken ze elkaar aan.

‘Waar ben je geweest?’ vraagt Mariëlle belangstellend.

‘Ik heb een wandeling gemaakt langs allerlei gedichten die in Leiden op muren staan. Dat leek me wel een leuk item voor de krant.’

Mariëlle knikt, haar aandacht alweer gericht op de hijgerige clips die TMF vertoont.

‘Zeg, ik heb nog een galajurk nodig voor het Boekenbal. Daar wilde ik vanmiddag even voor gaan kijken. Heb je zin om mee te gaan?’ vraagt Nadine, in een plotselinge behoefte aan een leuke middag met haar dochter.

‘Ik weet niet, ik heb niet zo’n zin om urenlang op zoek te gaan naar een jurk.’

‘We hoeven niet alleen voor mij te kijken. We gaan ook gelijk voor jou shoppen, en daarna gaan we gezellig samen uit eten. Ik trakteer, zowel op nieuwe kleren als op het etentje. Oké?’ stelt Nadine voor.

Dat laatste geeft de doorslag, want Mariëlle veert overeind.

‘Oké,’ zegt ze opgewekt. ‘Dan ga ik even iets anders aantrekken.’

Nadine neemt een slok van haar thee en pakt haar mobiel die afgaat. Het is Sigrid.

‘Hé Sieg.’

‘Hoi! Ik was vanochtend aan de deur, maar er werd niet opengedaan. Waar zat je?’

‘Ik was een muurgedichtenwandeling aan het maken.’ Nadine grinnikt om het verbaasde geluid dat Sigrid maakt. ‘Volgens mij weten wel meer Leidenaren niets van die wandeling af. Het was erg gezellig. Arnout was mee.’

‘Niets meer gehoord van Eelco?’

‘Toevallig kreeg ik vanmiddag een sms’je dat hij me wil spreken op het Boekenbal. Ik ben bang dat ik hem daar niet kan ontlopen.’

‘Ga je naar het Boekenbal?’ zegt Sigrid verrast. ‘Wat leuk!’

‘Ja, we gaan met een hele groep. Mariëlle logeert bij Renate. De helft ken ik amper, maar dat maakt niet uit. Het lijkt me leuk om mijn collega’s uit het boekenvak wat beter te leren kennen. En o ja, Arnout gaat ook mee.’

‘Arnout? Wat ben je opeens dik met hem.’

‘Ik had nog een introducékaartje,’ antwoordt Nadine. ‘En opeens bedacht ik dat het wel handig zou zijn om mannelijke begeleiding te hebben die avond. En Eelco te confronteren met wat hij heeft vergooid.’

‘Je hebt gelijk,’ zegt Sigrid. ‘Goed idee.’

Het blijft even stil, maar al gauw blijkt dat hun gedachten rond hetzelfde onderwerp blijven cirkelen.

‘Wat was jouw indruk van Eelco?’ vraagt Nadine. ‘Hij kwam toch over als een leuke vent?’

‘Ja, eigenlijk wel,’ bekent Sigrid.

Mismoedig draait Nadine een pluk haar om haar vingers. ‘Ik vraag me af hoe mijn leven er had uitgezien als Christiaan dat ongeluk niet had gekregen.’

Nu valt er een lange stilte.

‘Arnout lijkt me ook wel een leuke vent,’ zegt Sigrid na een tijdje voorzichtig.

‘Je hebt gelijk, hij ís leuk.’ Nadine zucht diep. ‘Volgens mij voelt hij ook wel iets voor mij, alleen kan ik daar op het moment niets mee. Ik mis Eelco zo. Het zou gemakkelijker te accepteren zijn als ik wist waarom hij het heeft uitgemaakt. Nu blijf ik maar piekeren en hopen dat het weer goed komt.’

‘Misschien wil hij je op het Boekenbal spreken om het je uit te leggen.’

Dat had Nadine zelf ook al bedacht. Aan de ene kant ziet ze naar dat moment uit, aan de andere kant vreest ze dat een ontmoeting met Eelco haar avond grondig zal bederven.