Hoofdstuk 9

 

 

 

Voordat je vooruit kunt, moet je terug.

Nataniel was in een gevaarlijk bui en trapte het gaspedaal van zijn Ferrari in zodat hij snel over de lange oprit schoot die naar Wolfe Manor leidde.

Hij had met haaien gezwommen, was uit een vliegtuig gesprongen en had steile klifwanden beklommen, maar geen van die activiteiten had hij zo angstaanjagend gevonden als wat hij nu ging doen. Angst, dacht hij, had zich in zijn borstkas genesteld en hem bij de keel gegrepen.

Wat als hij terugging en niet meer vooruit kon?

Eeuwen geleden hadden zijn voorouders twee rijen kastanjebomen geplant. De schoonheid van de grote oude bomen stond in schril contrast met het huis. Wolfe Manor was een bouwval waar al jaren niets meer aan was gedaan. Als een stokoude aristocraat deed het een poging om ondanks het verstrijken van de tijd en te weinig onderhoud, nog enige waardigheid te behouden.

Nathaniel zette de motor uit en bleef zitten. Hij trommelde met zijn vingers op het stuur.

Waarom was hij hier gekomen? Wat had het voor nut om zichzelf met het verleden te martelen?

Met een onderdrukte vloek sprong hij uit de auto. Hij liep door het hoge onkruid van de grote verwaarloosde tuin. Na de warmte van Californië, was de Engelse winter extra koud en hij sloeg de kraag van zijn jasje omhoog.

Later begreep hij dat het al die tijd zijn bedoeling was geweest om naar het meer te gaan, om dat deel van zijn verleden onder ogen te zien, maar op dat moment leek het alsof hij er tegen zijn wil naartoe getrokken werd.

Hij baande zich een weg door het hoge gras. Het streek langs zijn knieën en zijn enkels, waardoor elke stap moeite kostte, alsof hij voor het gevaar werd gewaarschuwd.

En daar lag het.

Aan de kant van het water stonden lisdodden, lang en recht als schildwachten. Ze bewaakten de donkere sinistere poel die zo’n grote rol in zijn jeugd had gespeeld. Hier was het begonnen, dacht hij, en hier was het bijna geëindigd.

‘Je zonk als een baksteen.’

Met zijn gedachten nog in een andere wereld, draaide Nathaniel zich ijlings om.

Daar stond Jacob.

Behalve die korte glimp in het theater, was het bijna twintig jaar geleden dat ze elkaar hadden gezien. En in die tijd waren ze beiden op de vlucht geweest, hadden ze zich voor het verleden afgeschermd.

Nathaniel voelde een enorme woede over zich neerdalen. Twintig jaar sluimerende wrok en pijn gaf kracht aan de vuist die Jacobs kaak raakte. Er schoot een felle pijn door zijn hand en Jacob wankelde. Maar hij deed niets terug.

Het was een schok voor Nathaniel om te merken hoe graag hij wilde dat Jacob terugsloeg. Alsof een flinke krachtmeting alles goed kon maken.

Diep vanbinnen haatte hij zichzelf, want hij wist dat de persoon die hij eigenlijk bewusteloos wilde slaan al twintig jaar dood was.

Hij deed een stap naar achteren en liet zijn armen langs zijn zij hangen. ‘Wat doe jij hier?’

‘Ik vond dat het tijd werd,’ zei Jacob, terwijl hij voorzichtig zijn kaak aanraakte.

‘Waarom? Omdat we volwassen zijn geworden?’ Nathaniel hoorde zelf hoe verbitterd zijn stem klonk. ‘We hebben het prima gered zonder jou.’

Er viel een lange stilte die alleen werd verbroken door het spookachtige gehuil van de koude wind.

‘Neem jij nooit je telefoon op?’

‘Alleen als er iemand belt die ik wil spreken.’

‘Je hebt het volste recht om boos te zijn. Het spijt me voor wat er in het theater is gebeurd. Ik had je moeten laten weten dat ik zou komen.’

‘Waarom ben je gekomen?’

‘Ik wilde je zien.’

‘Nou, je hebt me gezien, dus je kunt weer gaan.’

Hij wilde weglopen, maar Jacob greep hem bij zijn arm.

‘Ik ga niet weg. Ik blijf hier.’

Nathaniel staarde naar de hand op zijn arm. Die handen hadden hem uit het meer getrokken en zijn leven gered. Die handen waren verantwoordelijk voor de dood van zijn vader. Katies woorden echoden in zijn hoofd: hij probeert het goed te maken. Je mag niet meer weglopen.

Op het gezicht van Jacob zag hij starre grimmige lijnen en dezelfde schaduwen die over zijn eigen leven lagen. En hij zag de pijn, het schuldgevoel en de zelfhaat.

‘Je ziet eruit als een wrak.’

‘Bedankt.’ Jacobs lach was vreugdeloos. ‘Je ziet er zelf ook nogal woest uit voor een vent die de meest sexy man ter wereld wordt genoemd. Ik vraag me af hoe die anderen eruitzien.’

Ondanks zijn woede, moest Nathaniel glimlachen. ‘Lelijk.’

‘Te veel gefeest na die Sapphire-uitreiking?’

Nathaniel vertelde niet dat hij alle feestjes had overgeslagen om Katie achterna te gaan. Tegen de tijd dat hij zich van alle journalisten en mensen die hem wilden feliciteren had ontdaan en thuis was gekomen, was de villa verlaten geweest. Ze was vertrokken. Zonder hem haar goede nieuws te vertellen.

Nooit eerder had hij zo’n leeg gevoel in zijn maag gehad. Dit was immers zijn leven. Alleen. Hij hield mensen op afstand. Toch?

Als je om niemand geeft, heb je niets te verliezen.

Jacob kwam wat dichterbij, zijn ogen op het water gericht. ‘Waarom ben jij hier?’

‘Een vrouw vertelde me dat ik een lafaard was, dus vond ik dat ik die theorie maar moest uittesten.’

Zijn adem veranderde in wolkjes in de ijskoude lucht, en Jacob glimlachte wrang.

‘Dat deed je vroeger altijd, toen je nog een kind was. Je deed alsof je een draak was die vuur ademde. Je was ons altijd aan het vermaken, altijd aan het toneelspelen. Dat was jouw manier om te ontsnappen.’

‘We deden wat we moesten doen. Jij ging rugby spelen om de blauwe plekken te verbergen.’

Er lag een sombere blik in Jacobs ogen. ‘Heb je een balans tussen je fantasiewereld en de realiteit kunnen vinden?’

Realiteit? Dat was wat hij met Katie deelde.

En hij was ervoor weggelopen. Nathaniel staarde naar het spiegelende wateroppervlak. Geen monsters, dacht hij. Geen geesten. Gewoon een donkere waterplas.

‘Ik heb mijn Sapphire aan Carrie gegeven.’

‘Ik heb je toespraak gehoord. Heeft ze de link gelegd?’

‘Volgens mij wel,’ zei Nathaniel na een korte stilte. ‘Eventjes in ieder geval. Maar misschien denk ik dat alleen omdat ik dat zo graag wil.’

Een moment aarzelde Jacob. Toen legde hij een hand op zijn schouder. ‘Het was zo moeilijk voor jou en Sebastian.’

‘Moeilijker voor Sebastian, ze heeft zijn bestaan niet eens erkend.’

‘Wat William je ook heeft verteld, je moeder hield van je. Toen ze je die nacht het water in droeg, wilde ze je tegen onze vader in bescherming nemen. Ze was ziek.’

‘Waarom sloeg je niet terug?’

‘Daarnet?’ Jacob glimlachte. ‘Omdat ik het had verdiend. Maak je geen zorgen, het is maar voor één keer. Die avond in het theater dacht ik dat je van het toneel zou duiken om me in elkaar te slaan.’

‘Ik kon het gewoon niet geloven toen ik je daar op de eerste rij zag zitten.’

‘Ik wilde je zien. Ik had je moeten laten weten dat ik zou komen, maar ik denk dat ik bang was dat je me niet zou willen zien. Het was laf van me.’

‘Dat zijn we allemaal.’

‘Ik heb jullie in de steek gelaten.’ Jacobs stem klonk ruw. ‘Jullie waren nog maar kinderen. Ik kan het je niet kwalijk nemen dat je me haat.’

Twintig jaar pijn en rancune smolt weg. De emoties uit zijn jeugd leken plotseling niet meer belangrijk.

‘Ik haat je niet. Je was zelf eigenlijk nog een kind.’ Dat was precies wat Katie had gezegd, en plotseling wist hij dat het waar was.

Hij dacht aan hoe het voor Jacob moest zijn geweest. Net achttien, met de dood van zijn vader op zijn geweten en niemand tot wie hij zich kon wenden. Het enige menselijke contact dat hij had was een stel onhandelbare kinderen.

Ze waren allemaal beschadigd.

Nathaniel staarde over het water, liet zijn gedachten naar die tijd teruggaan. Katie had gelijk. Die herinneringen hoorden thuis in het verleden. In het heden was er geen plaats voor.

‘Ik was egoïstisch.’ De woorden kwamen van heel diep. ‘Ik dacht alleen maar aan wat je de familie aandeed toen je wegliep. Ik dacht alleen aan ons. Annabelle was radeloos, en ik voelde me machteloos net zoals die avond dat ik toekeek, terwijl William haar met de zweep sloeg. Ik dacht helemaal niet aan jou en hoe het voor jou moest zijn. Jij moest leven met wat je had gedaan. Wij hadden jou, maar jij had niemand.’

‘Ik had niet weg moeten gaan, maar op dat moment wist ik geen andere oplossing. Ik heb jullie tekortgedaan.’

Ze keken elkaar aan en zwegen. De stilte was beladen, maar toen omhelsden ze elkaar stevig.

‘Toen ik je in het theater zag zitten, moest ik Annabelle waarschuwen dat je terug was,’ bekende Nathaniel. ‘Ze was er kapot van dat je was vertrokken.’

Enigszins onhandig lieten ze elkaar los.

Jacob schraapte zijn keel en draaide zich vervolgens om naar Wolfe Manor. ‘Wist je dat ze me een kennisgeving hebben gestuurd dat het huis een gevaarlijk bouwwerk is? Het schijnt dat ik binnen zeer korte tijd reparaties aan het huis moet laten uitvoeren zodat het weer veilig is.’ Zijn lach klonk cynisch. ‘Ik weet niet waar ik moet beginnen. Het dak lekt, het metselwerk en de stenen zijn aan het afbrokkelen… Er is al heel vaak ingebroken. Volgens de politie dagen kinderen uit de buurt elkaar uit om het huis binnen te sluipen.’

‘Toen we weggingen was het hele huis dichtgetimmerd.’

Nathaniel keek naar het onheilspellende huis dat de achtergrond van zijn traumatische jeugd had gevormd. ‘Het is vreemd om terug te zijn. Het is zo lang geleden dat ik eraan heb gedacht. Ik deed alsof het niet bestond. Alsof mijn jeugd niet was gebeurd.’

‘Wie zorgde er voor jullie nadat ik weg was gegaan?’

‘Lucas.’ Nathaniel schopte een steentje in het water. ‘Kun je het je voorstellen? Natuurlijk deed hij het niet vrijwillig. Zijn idee van vaderlijk advies was ons vertellen wat we moesten weten over seks, hoe je straf moest ontlopen en hoe je als je dronken was nog steeds in een rechte lijn kon lopen.’ Hij wierp een blik op Jacob. ‘En hoe je moest vechten.’

‘Nou, dat heeft hij dan goed gedaan.’ Met een scheve grijns wreef Jacob over zijn gezicht. ‘Hoewel Lucas niet het beste rolmodel is voor kinderen. Hij is met minstens de helft van de meisjes op school naar bed geweest.’

‘En met een paar leraressen.’

Lachend schudde Jacob zijn hoofd. ‘Zie je hem wel eens?’

‘Af en toe. Hij is een keer heel laat en heel erg dronken op een van mijn filmpremières op komen dagen.’ Nathaniel grinnikte bij de herinnering. ‘Met een beeldschone blondine aan zijn arm zwalkte hij over de rode loper, terwijl hij ondertussen naar de paparazzi knipoogde. Als ik het me goed herinner stond er de volgende dag een kop in de krant over de stoute broertjes…’

‘Dat is Lucas.’

‘Een paar jaar geleden zag ik hem op het kerstfeest van Annabelle. Het enige wat Lucas goed kan, is feestvieren.’

‘En geen van jullie is hier terug geweest?’

‘Misschien vind je het onzin, maar dit oord is nou niet bepaald gezellig.’

‘Het heeft ontzettend veel herinneringen.’

‘Vooral slechte.’

‘Misschien wordt het tijd dat we nieuwe herinneringen creëren. De boel renoveren. Wat lichter maken.’

‘Van wat ik heb gehoord, ben jij daar precies de juiste man voor.’ Nathaniel stak zijn handen in zijn zakken. ‘Ik heb een keer wat informatie over je opgezocht. En Rafael zei dat je een succesvol ontwerpbureau hebt.’

‘Jij bent zelf ook behoorlijk succesvol. Ik heb je nog niet gefeliciteerd met je Sapphire. Ik heb de film gezien. Je was geweldig.’

Even was Nathaniel in de verleiding om te bekennen hoe leeg het allemaal was, hoe nietszeggend, maar hij kon de woorden niet uitspreken. Wat had Katie ook alweer gezegd? “Het is zo gemakkelijk voor jou om iemand anders te spelen. Wat je niet kunt, is jezelf zijn.”

‘Ben je binnen geweest?’

‘Ja.’ Jacob wierp een blik op hem. ‘Wil je een kijkje nemen?’

Ze liepen naar het huis. Nathaniel was verbaasd hoe ongedwongen het samenzijn met zijn broer was, maar het huis binnen gaan was een stuk moeilijker. Hij huiverde toen hij de zware eiken deur openduwde.

‘Hij is weg.’ Jacobs stem klonk vlak. ‘William is weg. Het is mijn schuld dat de familie zo uit elkaar is gegroeid. Maar daar ga ik verandering in brengen.’

‘Misschien is het tijd voor verandering.’

Aan de voet van de indrukwekkende trap die nu niet meer zo indrukwekkend was, bleven ze staan en herleefden ieder hun eigen herinneringen.

‘Vroeger gleed je altijd van de leuning naar beneden.’ Jacob liet zijn vingers over het hout glijden. ‘William werd er helemaal gek van.’

‘Daarom deed ik het ook. Waarom ben je weggegaan?’

‘Schuldgevoel.’

‘Je hebt Annabelle gered. Zonder jou…’ Nathaniel haalde diep adem. ‘Weet je hoe vaak ik mezelf heb verweten dat ik haar niet heb gered?’

‘Jij was pas negen. Wat had je in hemelsnaam kunnen doen om haar tegen een man als William te beschermen?’

‘Niets.’ Op dat moment voelde hij dat er binnen in hem iets werd vrijgelaten. ‘Jij maakte er een eind aan. Je was een held.’

‘Een held?’ vroeg Jacob schamper. ‘Ik dacht het niet. Annabelle was voor de rest van haar leven getekend. Ik had het moeten voorkomen.’

Nathaniel dacht aan William. ‘Hij was niet tegen te houden. Je deed wat je moest doen.’

‘En daar heb ik elke dag van mijn leven mee moeten leven. De eerste keer dat William me sloeg, was ik zes.’ Jacob staarde naar een verbleekt schilderij aan de muur. ‘Hij was aan het drinken. Ik vond hem met een fles whisky in zijn hand. Ik wist niet wat whisky was, ik wist alleen dat het hem boos maakte. Dus greep ik de fles uit zijn hand en goot hem leeg. Ik dacht dat alles daarna weer goed zou zijn. Als je een kind bent, geloof je wat je wilt geloven. En toen hij dood was…’ De rest van de zin bleef onuitgesproken. ‘Je zei dat je je schuldig voelde, maar je kunt mij niets over schuldgevoel leren.’

Nathaniel begreep nu pas hoe zwaar de last was die zijn broer met zich meedroeg. ‘Wij waren niet jouw verantwoordelijkheid.’

‘Dat waren jullie wel. En ik heb jullie in de steek gelaten. Als ik niet weg was gegaan, zouden jullie nu misschien niet over de hele wereld verspreid wonen.’

‘Als jij niet weg was gegaan, waren we nu misschien niet zo succesvol,’ zei Nathaniel. ‘Weet je dat Alex de jongste coureur is die ooit de Grand Prix in Silverstone heeft gewonnen?’

‘Ik heb het op televisie gezien toen ik in een van Sebastians hotels was – het Singapore Grande Wolfe, geloof ik.’ Jacob bukte zich om een kapotte fotolijst te pakken die op de grond lag. Hij staarde naar de verkleurde foto. ‘We moeten hier foto’s van Annabelle ophangen. Haar werk is ongelooflijk. Zij ziet overal schoonheid in. En dan hebben we jou nog. De acteur die een Sapphire heeft gewonnen. Twintig miljoen dollar voor je laatste film en een percentage van de opbrengst. Wat doe je met al dat geld?’

Onmiddellijk dacht Nathaniel aan de kinderen in Rio. ‘Ik geef het aan Jack, en hij verdubbelt het.’

‘Ja, ik heb begrepen dat hij een neus heeft voor goede investeringen.’

‘En voor poker. Zelfs Lucas wil niet met hem pokeren.’

‘De roddelbladen stonden vol met verhalen over jou en Katie Field. Je hebt geluk dat je iemand hebt gevonden die zoveel van je houdt.’

Met een koud gevoel vanbinnen, concentreerde Nathaniel zich op de graffiti die op de muur was gespoten.

‘Ze is ervandoor gegaan.’

‘En jij hebt haar laten gaan? Omdat je niet van haar houdt?’

‘Omdat ik wél van haar hou.’

Dit was de eerste keer dat hij het toegaf, en Nathaniel wreef over zijn voorhoofd, zich bewust van het feit dat Jacob naar hem keek.

‘Dus je brengt liever je leven door met vrouwen waar je niets om geeft?’ Zijn stem droop van de ironie. ‘Ik snap de logica niet.’

‘Als je om niemand geeft, heb je ook niets te verliezen.’

‘Maar je geeft wel om haar,’ zei Jacob kalm. ‘En jij moet ervoor zorgen dat je het niet verliest. Hoewel ik vermoed dat het voor een vrouw niet gemakkelijk kan zijn om met jou samen te zijn.’

‘Omdat ik niet normaal ben?’

‘Je bent niet normaler of abnormaler dan anderen. Nee ik dacht meer aan alle pers. Overal waar je komt worden foto’s van je gemaakt. Vrouwen die met je willen trouwen en een baby van je willen. Het zou ook kunnen dat ze dat allemaal juist leuk vindt.’

Nathaniel dacht aan haar bruine truien. De manier waarop ze altijd op de achtergrond verdween. Mooie lieve zachte Katie. Op Wolfe Island was er niets geweest, behalve zij tweeën. De waanzin van Hollywood was ver weg geweest.

Hij keek om zich heen naar de vervallen muren van Wolfe Manor, naar het stof en de scheuren. Jacob zou het huis renoveren, dacht hij. Een toekomst uit puin opbouwen. En hij moest dat ook doen.

‘Ze vindt het allemaal vreselijk. Ze zegt dat ik voor de camera een andere persoon ben.’

‘Heeft ze gelijk?’

‘Ja.’ Hij schreef zijn initialen in het stof. ‘Ik heb me altijd achter het acteren verscholen. Ik wilde mezelf niet zijn. Misschien was ik bang voor nog meer afwijzingen. Als mensen de persoon afwijzen die je speelt, is het veel minder persoonlijk dan wanneer ze je echte ik afwijzen.’

‘Je zou trots moeten zijn op wie je bent.’ Jacobs stem klonk zacht. ‘Je bent een geweldige acteur. Ik heb je carrière van begin af aan gevolgd. Je hebt een talent, Nathaniel. Maar je bent ook een goede vent. Ik weet alles over je goede doelen. Over de projecten voor achtergestelde kinderen. Rafael heeft me bijgepraat.’

‘Ik schreef alleen maar cheques uit,’ zei Nathaniel bars. ‘Totdat Katie me overhaalde om de handen uit de mouwen te steken.’ Hij dacht aan de kinderen in Rio. ‘Er is een jongen die me een paar keer een e-mail heeft gestuurd. Volgens mij heeft hij echt talent. Ik ga zijn opleiding op de toneelschool betalen.’ En die van nog meer kinderen. Die beslissing had hij gemaakt op het moment dat hij zijn Sapphire aannam. Hij wilde andere kinderen dezelfde kans geven die hij had gehad.

‘Je hebt een heleboel rollen gespeeld. Het is nu de tijd om jezelf te spelen. Met Katie. Ga.’ Jacob gaf hem een duwtje. ‘We spreken een andere keer af. Wij allemaal. Ik ben terug, en ik ga niet meer weg. Ik ga ervoor zorgen dat dit huis niet helemaal instort, en dat geldt ook voor de rest van deze familie.’

 

Katie plakte de laatste doos dicht.

‘Zo.’ Ze ging op haar hurken zitten en veegde haar voorhoofd met de mouw van haar trui af. Bezig blijven. Bezig blijven.

‘Ik wist niet dat ik zoveel spullen had verzameld.’

‘Ik kan gewoon niet geloven dat je dozen aan het inpakken bent, terwijl je een onbetaalbare ketting om hebt.’ Claire zette twee mokken thee op het versleten tapijt.

‘Ik ben gewoon zo bang dat ik hem kwijtraak.’ Katie raakte de diamanten om haar hals aan. ‘Ik heb die ketting niet meer afgedaan toen ik erachter kwam dat ik hem in het vliegtuig nog steeds om had. Ik zal blij zijn als dat ding eindelijk weg is.’

‘Dat is onzin. Je zult het vreselijk vinden, omdat dit het enige is wat je van hem hebt,’ zei Claire. Ze omhelsde haar vriendin. ‘Je bent zo mager. Ik haat hem omdat hij je dit aandoet.’

Katie voelde zich zo ongelukkig dat ze er bang van werd. Ze was nog nooit verliefd geweest, en ze had nooit geweten dat het zoveel pijn kon doen. Het verdriet was enorm, een zwaar gewicht op haar borstkas dat ze niet kon wegduwen.

‘Niet huilen, anders begin ik ook nog.’

‘Het spijt me. Ik kan gewoon niet geloven dat je weggaat. Wat moet ik zonder jou? Je bent mijn beste vriendin… Jij vertelt me altijd wat ik aan moet trekken.’ Claire kneep haar ogen samen. ‘Ik vind die rode trui trouwens helemaal te gek. Wat is er met al je favoriete tinten bruin gebeurd?’

Katie voelde haar ogen prikken. ‘Mijn smaak heeft zich verder ontwikkeld,’ zei ze hees. ‘En nu moet je me niet meer verdrietig maken. Je kunt bij me komen logeren. En we kunnen e-mailen en sms’en, Facebooken…’

Ze werd onderbroken door hard gehamer op de voordeur.

Claire keek op haar horloge. ‘De verhuizers zijn vroeg.’

‘Katie?’ Nathaniels stem galmde door de dichte deur. ‘Doe die deur open!’

Claire schoot overeind waarbij ze een sloot thee op het tapijt morste. ‘Het is Nathaniel! Wat doet hij hier?’

Zorgvuldig zette Katie haar eigen kop thee neer. ‘Hij is hier om zijn diamanten op te halen. Ik had hem moeten laten weten dat ik van plan was ze terug te sturen.’

‘Ik geloof niet dat iemand als Nathaniel de moeite zou nemen om naar een ander continent te reizen alleen om een ketting op te halen.’

‘Nou, er is geen enkele reden waarom hij hier anders zou moeten zijn.’

Misselijk en duizelig stond Katie op. Ze streek haar trui glad. Ze wilde hem niet zien. Ze wist niet zeker of ze haar zelfbeheersing wel kon bewaren. Had ze die ketting nou maar per koerier naar hem toe gestuurd…

Nathaniel was helemaal in zwart leer gekleed. Onder zijn arm hield hij een motorhelm.

Haar knieën begonnen te knikken. Hoe kon ze dit aan? Dat ging gewoonweg niet. Hoe kon ze hem vergeten als zijn waanzinnig knappe gezicht haar vanaf elk tijdschrift aanstaarde?

‘Hoi. Ik weet waarom je er bent.’ Ze moest toch iets van hem hebben geleerd, dacht ze, want ze werd puur door haar acteertalent overeind gehouden. ‘Je bent hier om je eigendom op te eisen.’

‘Dat klopt.’ Zijn stem klonk diep en zelfverzekerd. Hij keek over haar schouder en zag Claire. ‘Hallo, Claire.’

Claire zag eruit alsof ze elk moment flauw kon vallen. ‘Je weet hoe ik heet.’

Katie bracht haar handen naar haar nek en maakte het collier los. De diamanten leken symbool te staan voor alle redenen waarom hun relatie onmogelijk was.

‘Alsjeblieft.’

Onbeweeglijk staarde hij naar de ketting in haar uitgestoken hand. ‘Waarom geef je die aan mij?’

‘Je komt toch voor je eigendom?’

‘Ja, maar ik wil die ketting niet’ Hij keek haar aan met die blauwe ogen waardoor vrouwen vergaten normaal te denken en te lopen. ‘Ik wil jou.’

Er klonk een jammerend geluid achter haar in de gang, maar Katie had het te druk met het beheersen van haar eigen emoties om zich zorgen over haar vriendin te maken. Ze zou er niet in trappen. Ja, het klonk oprecht. Hij was een acteur. Hij verdiende zijn geld door het ongeloofwaardige geloofwaardig te maken.

‘Nou, hier.’ Ze duwde de ketting in zijn hand. ‘Ga verder met je leven.’ Ga mijn huis uit voordat ik mezelf helemaal voor gek zet…

‘Je hebt alle recht om boos op me te zijn.’ Zonder op een uitnodiging te wachten liep Nathaniel de flat binnen en schopte de deur achter zich dicht.

Er welde paniek in haar op. ‘Wat doe je?’

‘Jij zegt altijd dat het beter is om te praten als er een probleem is, dus gaan we praten.’

Zwijgend bleef Katie staan. Ze durfde haar mond niet open te doen omdat ze bang was dat ze dan in zou storten en zou gaan huilen.

Nathaniel trok een wenkbrauw op. ‘Ik geef je toestemming om te praten, om alles te zeggen wat er in je hoofd omgaat.’

Katie zei niets.

‘Ik geloof dat ik maar even een wandelingetje ga maken,’ zei Claire op gemaakt opgewekte toon. ‘Dit is een scène waar jullie geen figuranten bij nodig hebben.’

Nathaniel bleef Katie onafgebroken aankijken. ‘Dit is niets voor jou.’ Toen ze nog steeds geen antwoord gaf, zuchtte hij geërgerd. ‘Goed, misschien moet ík dit keer maar praten. Ik ben naar Wolfe Manor geweest. Ik heb Jacob gezien.’

Katie zei nog steeds niets, maar haar benen voelden slap, en er gingen allerlei emoties door haar heen.

‘Ik ben bij het meer geweest.’ Er flitste iets in zijn ogen. ‘Ik had je al verteld dat William me daar had geprobeerd te verdrinken, maar wat ik je niet heb verteld is dat Carrie dat ook heeft geprobeerd toen ik nog een baby was. Ze was er net achter gekomen dat mijn vader een kind bij een andere vrouw had. Ze was altijd al emotioneel labiel, maar die avond… Nou ja, dat was de druppel. Blijkbaar dacht ze dat ze me daarmee kon redden.’

Eindelijk vond ze haar stem terug. ‘Nathaniel…’

‘Zijn dat foto’s van mij?’ Hij staarde naar de stapel tijdschriften die ze bij de deur had gezet. ‘Ga je me uit je leven bannen?’

‘Dat is niet belangrijk.’ Ze was duizelig. ‘Wie heeft je die avond gered? Toen je moeder met jou het meer in liep?’

‘Jacob en Lucas waren thuis omdat het vakantie was. Ze waren in de tuin aan het kamperen. Zij zijn het water in gegaan en hebben ons allebei gered. Tot grote woede van mijn vader. Hij sloeg ze omdat ze zijn idiote vrouw en haar ongewenste kind hadden gered. Daarmee bedoelde hij mij, trouwens.’ Zijn mond vertrok. ‘Ik was het ongewenste kind. Blijkbaar was mijn vader alleen aardig tegen mijn moeder toen ze zwanger was van Sebastian. Helaas maakte ze de vergissing om te denken dat dat weer zo zou zijn als ze weer zwanger werd. Echt een grote vergissing.’

Katie sloeg haar armen om haar lichaam. ‘Herkende ze je toen je haar de Sapphire gaf?’

‘Ik weet het niet.’ Zijn stem klonk zacht. ‘Ik denk het wel, maar misschien wil ik dat gewoon graag denken.’

‘Hoe gaat het met haar?’

‘Ze is stabiel. Met een hoop medicijnen, natuurlijk, maar in haar eigen wereldje is ze best gelukkig. Het enige dat we voor haar kunnen doen, is haar zo veel mogelijk beschermen.’

Katie moest aan haar eigen jeugd denken. Het verborgen leven van haar vader veranderde niets aan het feit dat er van haar gehouden was. Echt van haar gehouden. ‘Ik weet niet hoe je het hebt overleefd.’

‘Ik heb het overleefd door iemand anders te worden. Totdat ik jou ontmoette was ik meestal iemand anders. Jij bent de eerste vrouw die in mij als man is geïnteresseerd in plaats van in de filmster. Dat project in Rio… Ik wilde ze alleen geld geven. Ik wilde niet weten waar het geld naartoe ging. Ik wilde hun verhalen niet horen. Misschien probeerde ik het schuldgevoel kwijt te raken dat ik voelde omdat ik Annabelle niet had beschermd.’ Nonchalant haalde hij zijn schouders op. ‘En toen zei jij dat ik me er actief mee moest bezighouden. Dat veranderde alles.’

‘Nathaniel…’

‘Ik hou me nergens mee bezig. Ik hou me niet bezig met de emoties van andere mensen. Daar ben ik niet goed in. Maar die kinderen waren…’ Hij fronste zijn wenkbrauwen. ‘Ik dacht dat ik hen hielp, maar zij bleken mij juist te helpen. Ik ben erachter gekomen dat je je leven niet door je verleden moet laten bepalen. Het is nooit te laat om een nieuw leven op te bouwen. Om iets anders te doen. Om iets anders te willen. En ik wil iets anders, Katie. Ik wil niet elke dag doen alsof ik iemand anders ben. Ik wil mijn eigen leven leiden. Niet dat van iemand anders.’ Hij keek haar vol vuur aan. ‘En ik wil dat leven met jou leiden.’

Haar hart wilde uit haar borst fladderen, maar haar verstand stond het niet toe. Doe geen dwaze dingen, Katie.

Nathaniel glimlachte scheef. ‘Zeg iets.’

‘Je hebt een Sapphire gewonnen.’ Haar stem haperde. ‘Je bent de meest sexy filmster ter wereld.’

‘Dat is alleen maar mijn werk.’ Hij nam haar gezicht in zijn handen, streelde haar wangen met zijn duimen. ‘Dat is niet wie ik ben. Jij hebt me dat duidelijk gemaakt. Jij ben de enige persoon die ooit genoeg om me gaf om verder te kijken dan mijn rol. De enige persoon die mij wilde leren kennen. En ik wil mezelf blijven, met jou aan mij zijde. Ik hou van je.’

Toen ze nog steeds niets zei, vervaagde zijn glimlach. ‘Dit is de eerste keer dat ik die woorden niet op een filmset heb uitgesproken.’

Nog steeds onderdrukte Katie uit alle macht haar opwinding. ‘Dit is allemaal erg plotseling… En onverwacht…’ Ze kon hem niet zomaar geloven. ‘Wanneer heb je besloten dat je van me houdt?’

‘Toen ik een Sapphire won en het helemaal niets voor me betekende.’ Zijn blik ging onderzoekend over haar gezicht. ‘Ik wilde hem winnen voor Carrie, maar toen ik erachter kwam dat jij was verdwenen, wist ik dat ik helemaal niet had gewonnen. Ik had verloren.’

‘Nathaniel…’

‘Ik weet dat je mij een lafaard vindt.’ Hij liet zijn voorhoofd tegen het hare rusten. Zijn stem klonk een beetje onvast. ‘Geef me alsjeblieft de kans om te bewijzen dat ik dat niet ben. Ik ben een stoere vent. Wil je mijn spierballen voelen?’

Toen kwamen de tranen. Ze vulden haar ogen en gleden toen over haar wangen langs haar glimlach. ‘Ik weet dat je geen lafaard bent. Ik wilde je gewoon helpen, en jij bleef me afwijzen.’

‘Dat zal ik niet meer doen. Alsjeblieft, niet huilen.’ Hij veegde de tranen van haar wangen en kuste haar kort en wanhopig. ‘Katie, ik… Alsjeblieft… Ik hou van je. Zeg iets.’

Angst en hoop dansten om elkaar heen. ‘Ik kan je niet geloven. Ik weet niet of je toneelspeelt.’

‘Je weet dat ik geen toneel speel. Ik hou van je, en ik wil de rest van mijn leven met jou samen in Katieland wonen. En je kunt die tijdschriften weggooien, want je hebt me hier, in levenden lijve.’

Ze maakte een geluid dat het midden hield tussen een lach en een snik. ‘We zijn zo verschillend.’

‘Niet zo heel erg verschillend. Jij verstopte je in je bruine kleren. Ik verstopte me in mijn werk.’

‘Ik heb geen bruin meer gedragen sinds ik op Wolfe Island ben geweest.’ Ze snoof en depte haar tranen met haar mouw. ‘Jij zorgde ervoor dat ik me mooi voelde.’

‘Je bént mooi.’ Hij sloeg zijn armen om haar heen. ‘Ben je afgevallen?’ vroeg hij met een frons.

‘Ik voelde me zo ellendig.’

Met een kreun van spijt drukte hij haar tegen zich aan. ‘Ik verlies je niet meer uit het oog. Ik neem je mee naar LA.’

‘Ik ben al op weg naar LA.’ Ze trok zich terug en keek naar de dozen die bij de deur stonden. ‘Afgelopen week heb ik een gesprek met Howard Kennington gehad. Hij wil dat ik de kostuums voor zijn volgende film ga maken. Hij vindt mijn werk echt goed. Ik dacht dat het kwam omdat ik met jou omging, maar hij was echt boos dat ik terug naar Engeland was gegaan zonder eerst met hem te praten. Hij heeft me een vliegticket gestuurd.’

‘Dat heb je niet nodig, want ik neem je mee. Ik wist dat je werk bijzonder was toen ik het voor het eerst zag.’ Hij streek een haarlok uit haar gezicht. ‘Ik ga ophouden met acteren en me op het regisseren toeleggen. We kunnen samen aan films werken.’

Samen. Haar hart kneep samen. ‘Katie Field, kostuumontwerpster.’

‘Katie Wolfe, kostuumontwerpster.’

Ze durfde niet te bewegen uit angst dat ze de betovering zou verbreken. ‘Nathaniel?’

‘Ik wil dat je met me trouwt. Zeg dat je met me wilt trouwen.’

Haar oren suisden. ‘Je wilt met me tróúwen? Maar… Je… O, mijn hemel, je breekt het hart van miljoenen vrouwen.’

‘Er is maar één hart van één vrouw waar ik om geef,’ zei hij zacht. Hij vloekte binnensmonds toen hij zag dat haar ogen weer vochtig werden. ‘Doe dat nou niet. Ik kan er niet tegen als je huilt. Ik wil je nooit meer zien huilen.’

‘Maar dit zijn tranen van geluk.’ Katie legde haar hoofd tegen zijn borstkas. ‘Ik kan het niet geloven.’

‘Normaal gesproken weet ik al wat het antwoord is als ik aan een vrouw vraag of ze met me wil trouwen omdat het in het script staat.’ Voor zijn doen vreemd onzeker, kreunde Nathaniel geschrokken. ‘Ik ben de ring vergeten.’

Hij stak zijn hand in zijn zak. ‘Ik pak het helemaal verkeerd aan. Ik had het helemaal gepland, op mijn knie, sprookjesachtig, en toen zag ik je en… Het spijt me. Kunnen we deze scène overdoen?’ Hij liet zich op zijn knieën vallen. ‘Katie Field, wil je met me trouwen? Wil je de rest van ons leven van me houden en tegen me praten?’

Ze lachte, maar haar adem stokte toen hij een enorme glinsterende diamant aan haar vingers schoof. ‘O, mijn –’

‘Als je deze niet mooi vindt, kunnen we een andere uitkiezen. Misschien had je hem beter zelf uit kunnen kiezen. Het spijt me. Ik heb dit aanzoek helemaal verknoeid.’

‘Nee, helemaal niet…’ Haar stem wilde bijna geen geluid voortbrengen. ‘Het is perfect.’

‘Ik vergat de ring en ik vergat te knielen,’ zei hij droogjes. ‘Wat is daar perfect aan?’

‘Het is perfect, omdat het echt is. Het komt uit je hart, niet uit een script. Als je alles vlot had uitgesproken zou ik hebben gedacht dat je aan het acteren was.’

‘Echt waar?’ Zijn stem klonk rauw en hij keek haar onzeker aan. ‘In dat geval is er misschien een kans dat je me deze eeuw nog antwoord geeft?’

‘Ja!’ Haar antwoord kwam recht uit haar hart. ‘Natuurlijk is het ja! Ik hou van je. Je weet dat ik van je hou.’

Nathaniel stond op, en dit keer was zijn kus hard en bezitterig. Toen hij zijn mond eindelijk van de hare losmaakte, duizelde het haar.

‘Nu je mijn ring draagt, en je niet meer terug kunt, moet ik het nieuws aan mijn familie vertellen. Als je hoopt dat het een normale familie is, moet je misschien heroverwegen… Jacob wil ons allemaal bij elkaar brengen, dus je zult ze binnenkort allemaal ontmoeten. En dan zul je je afvragen waar je in hemelsnaam aan begonnen bent.’

‘En jij ook.’ Ze sloeg haar armen om zijn nek. Ze kon de blijdschap die ze in haar binnenste voelde borrelen, niet inhouden. ‘Er is nog iets dat je over mij moet weten.’

‘Heb jíj geheimen?’ Hij begon te lachen. ‘Jij hypocriet –’

‘Paula Preston is mijn zus.’

‘Paula Preston?’ Hij fronste zijn voorhoofd. ‘Dat supermodel?’

Er kwam een afschuwelijke gedachte bij haar op. ‘Heb je wel eens met haar…’

‘Nee. Absoluut niet. Ze is niet mijn type. Ik neem aan dat zij de reden is dat je bruin droeg en een laatbloeier bent.’

Katie beet op haar lip. ‘Het was niet gemakkelijk om haar als zus te hebben.’

‘Dat kan ik me voorstellen. Ik heb haar een keer ontmoet. Wat een nachtmerrie. Maar ik ben blij dat ik niet de enige ben met een kleurrijke familie. Onze bruiloft wordt waarschijnlijk heel interessant.’

‘Wil je nog steeds met me trouwen?’

‘Natuurlijk. Waarom niet?’

‘Paula is de mooie van ons twee. Mensen vergelijken ons altijd met elkaar.’

Hij trok haar weer dicht tegen zich aan. ‘Jullie zijn niet te vergelijken. Jij bent lief, zij niet. Jij geeft om mensen, zij loopt over ze heen. En het grootste verschil…’ Zijn glimlach was loom en sexy. ‘…zijn je billen. Zij heeft ze niet, en die van jou zijn de fantasie van elke man. Wil je dat ik het bewijs?’

Katie bloosde. ‘Als ze naar onze bruiloft komt, zal ze je waarschijnlijk proberen te verleiden. Geen van jouw familieleden kan problemen veroorzaken zoals mijn zus dat kan.’

‘Dat denk je maar. Mijn broer Lucas vindt bruiloften alleen de moeite waard omdat hij dan kan proberen de bruid te verleiden,’ zei hij. ‘Hij zal jou op onze bruiloft zeker proberen te versieren. Vrouwen zijn dol op hem, maar ik waarschuw je. Als je ook maar een blik in zijn richting werpt, zit je de rest van je leven op Wolfe Island met alleen mij als gezelschap.’

‘Een exotisch eiland en de meest sexy man ter wereld? Dat klinkt als een heel gelukkig einde.’

‘In dat geval…’ er verscheen een glimlachje op zijn gezicht en hij boog zijn hoofd om haar te zoenen ‘…is dit dan de slotscène.’