Hoofdstuk 7

 

 

 

Katie werd wakker met de zon op haar gezicht. Door de open deuren kwam een zacht briesje de kamer in en ze kon het geluid van het water horen dat tegen de rand van het zwembad kabbelde.

Haar lichaam voelde een beetje beurs aan, constateerde ze blij. Ze opende haar ogen en het eerste wat ze zag was de lege plek naast haar.

Nathaniel was weg.

Onmiddellijk dreigde er een sluier over haar geluk te vallen, maar ze besloot dapper dat dat nergens voor nodig was. Natuurlijk was hij al opgestaan.

Hij had haar uit laten slapen.

Nadat ze zich snel had gedoucht, trok ze haar favoriete kanariegele jurk aan. Ze zag de bloem liggen die hij haar vorige avond had gegeven, en ze stak hem in haar haren. De geur van de bloem bracht alles wat er was gebeurd weer terug, en haar hele lichaam begon te gloeien. Ze voelde zich speciaal. Niet door de seks – hoewel dat ongelooflijk was geweest – nee, ze voelde zich speciaal omdat hij haar in vertrouwen had genomen. Hij had haar zijn donkerste, diepste geheimen toevertrouwd. Iets wat hij vermoedelijk nooit eerder bij iemand had gedaan.

Ze liep het terras op en zei tegen zichzelf dat het helemaal niet nodig was om zenuwachtig te zijn na de intimiteit die ze hadden gedeeld.

Nathaniel was met iemand aan de telefoon. Zijn haar glansde in het zonlicht en zijn opvallende blauwe ogen waren op een punt in de verte gericht. Afgeleid door zijn perfecte gezicht en zijn sensuele mond, wankelde haar zelfvertrouwen.

Hij zag eruit als een ster.

Heel even vroeg ze zich af of ze het zich allemaal had verbeeld. Ze probeerde het feit dat hij een beroemde filmster was uit haar hoofd te zetten. Ze hadden net een fantastische nacht met elkaar doorgebracht en ze hadden echt contact gemaakt, niet alleen lichamelijk, maar ook emotioneel. Hij vertrouwde haar.

Ze wachtte tot hij klaar was met zijn gesprek, voordat ze naar hem toe liep. ‘Je had me wakker moeten maken. Ik wilde niet zo lang uitslapen.’

‘Ik moest een paar telefoontjes plegen. Het lijkt erop dat mijn agent zijn geld waard is. De situatie in Londen is gladgestreken.’ Gereserveerd en afstandelijk maakte hij een gebaar naar de lege stoel. ‘Koffie?’

Het was alsof hij haar een stomp in haar buik had gegeven. Was dit alles? Dit was wat de afgelopen nacht voor hem had betekend? Nog maar een paar minuten geleden was ze wakker geworden met een gevoel alsof het leven niet mooier kon worden. De tegenstelling tussen verwachting en realiteit was een grote schok.

‘Koffie lijkt me heerlijk, dank je.’ Formeel. Beleefd. Twee mensen die gedwongen waren om met elkaar op een eiland te wonen – niet twee mensen die naakt en ongeremd tussen de lakens hadden gelegen.

‘Er zijn pannenkoeken en vers fruit. We hebben nog een uur tot de helikopter komt.’

‘Helikopter?’ Katie zette haar koffie neer zonder dat ze een slok had genomen. ‘Gaan we weg?’ Ze was verbaasd dat ze dat zo’n vervelend idee vond. Een week geleden wilde ze hier niet naartoe, en nu…

‘We gaan een tijdje naar Rio.’ Zonder een blik in haar richting te werpen bekeek hij zijn e-mails alsof het een normaal begin van een werkdag was

Ondertussen staarde Katie naar het eten dat op tafel stond. Ze voelde zich ontzettend opgelaten. Hoelang had hij naar haar gekeken terwijl ze sliep? Had hij haar bij daglicht gezien en spijt gekregen van wat ze hadden gedaan? Naast pijn voelde ze nu ook frustratie en boosheid. Maar ze was vooral boos op zichzelf. Was ze echt zo naïef geweest om te denken dat een man als hij belangstelling voor haar zou hebben?

‘Waarom gaan we naar Rio?’

‘Ik heb er genoeg van om op dit eiland gevangen te zitten. Het is te eenzaam voor mij.’

Zijn achteloze opmerking verergerde haar onzekerheid. Haastig stond Katie op. Haar ogen prikten.

‘Nou, bedankt. Vanochtend speel je overduidelijk de rol van grote schoft.’

Wantrouwig kneep hij zijn ogen samen. ‘Waar heb je het over?’

‘Als je de aardige vent zou spelen had je misschien gedacht dat ik na onze nacht samen in ieder geval een glimlach verdiende. Dankzij jou voel ik me nu afschuwelijk.’

Ongelovig keek hij haar aan. ‘Waarom?’

‘Moet je dat echt vragen? Ben je echt zo ongevoelig?’ Ze sloeg haar armen om haar bovenlichaam. Ze wilde maar dat ze wat make-up op had gedaan en haar haren had gefatsoeneerd voordat ze aan het ontbijt was verschenen. Geen enkele vrouw met een beetje verstand zou voor de natuurlijke look kiezen met Nathaniel Wolfe in de buurt.

‘We hebben samen de nacht doorgebracht, en nu doe je alles wat je kunt om bij me uit de buurt te komen.’ Ze voelde zich echt een dwaas omdat ze even had geloofd dat ze iets speciaals hadden gedeeld. ‘Ik begrijp dat het verschrikkelijk voor je is wat er gisteren is gebeurd. Ik begrijp dat alles daardoor is teruggekomen, en misschien kwam dat wat we hebben gedaan door alle emoties. Als je er spijt van hebt, zeg dat dan. Maar doe niet net alsof er niets is gebeurd.’

‘Ga zitten, Katie.’

‘Waarom? Zodat je me nog kleiner kunt maken dan ik me al voel? Je bent een ongelooflijk goede acteur, Nathaniel. Maar ik heb geen belangstelling voor de acteur en jij wilt niet de man zijn die je echt bent.’ Ze voelde zich leeg en tot in het diepst vernederd. ‘Ga naar Rio, of naar de hel. Het maakt mij echt niets uit. Als je mij maar met rust laat.’

Na die woorden beende ze weg.

 

Wat wilde ze in hemelsnaam van hem?

Zijn hand beefde toen hij zijn kop koffie naar zijn mond bracht. Het had hem al zijn wilskracht gekost om op te staan voordat ze wakker was. Uiteindelijk was hij opgestaan, juist omdat hij veel te graag bij haar in bed wilde blijven, met zijn armen voor altijd om haar heen geslagen.

Zijn gevoelens hadden hem de stuipen op het lijf gejaagd, waardoor hij niet eens naar haar durfde te kijken toen ze het terras op was komen lopen. Hij had gehoopt dat ze haar vormeloze bruine kleren aan zou hebben, maar in plaats daarvan had ze voor felgeel gekozen, de kleur van de zon en blijdschap.

Niet dat hij lang nodig had gehad om die blijdschap om zeep te helpen, dacht hij bitter.

Op dit moment was ze zich waarschijnlijk weer in haar bruine kleren aan het omkleden.

Ben kwam verse koffie brengen. Normaal gesproken had hij een vriendelijke glimlach op zijn gezicht, maar die was op dit moment ver te zoeken.

‘Ik zag Miss Katie naar het strand rennen.’ Hij zette de koffiepot niet bepaald zachtzinnig op tafel waardoor er wat over de rand klotste. ‘Het leek alsof ze huilde.’

Nathaniel keek naar de plas koffie op tafel. ‘Ze heeft gewoon ruimte nodig.’

‘Niet alle mensen hebben ruimte nodig als ze van streek zijn. Miss Katie is iemand die liever met iemand praat.’

Nathaniel keek in Bens beschuldigende ogen, en voelde ijzige vingers over zijn ruggengraat glijden. Ze wilde over gevoelens praten, en dat wilde hij absoluut niet. Hij wilde er niet eens over nadenken.

‘Je kent haar amper vijf minuten, en –’

‘Sommige mensen leer je in vijf minuten kennen omdat ze open en vriendelijk zijn. Andere…’ Ben bleef hem recht aankijken. ‘Andere mensen houden zichzelf verborgen.’

‘Iedereen is anders.’

‘Ze probeert u te helpen. Ik heb nog nooit een vriendelijker, warmer mens dan Miss Katie ontmoet.’

‘Ik heb geen hulp nodig.’

‘Dat ligt er maar aan van welke kant je het bekijkt.’ Ben pakte Katies koffiekopje. ‘Ik zal deze puinhoop wel opruimen.’

De boodschap was duidelijk. Het was de bedoeling dat Nathaniel de andere puinhoop zou opruimen. De puinhoop die hij zelf had veroorzaakt.

Vloekend omdat hij zijn dekking had laten zakken, liet Nathaniel zijn koffie voor wat het was. Met grote stappen liep hij over het smalle pad dat door de tropische tuin naar het strand leidde.

Eén gesprek, beloofde hij zichzelf. Eéntje maar.

Hij vond haar op het strand van Turtle Cove. Haar gele jurk paste mooi bij het zand, haar donkere haren vielen in een wilde massa over haar rug.

Er ging een steek door hem heen bij de herinnering aan hoe ze eruit had gezien toen ze net op het eiland waren. Ze was haar saaie bruine veren kwijt, en nu deed ze hem aan een exotische vogel denken. En gisteravond…

‘Katie…’

Ze draaide zich niet om, maar hij zag dat haar schouders verstijfden.

‘Ik wil alleen zijn.’

Nathaniel zou haar heel graag op haar woord hebben geloofd, maar Bens woorden klonken nog in zijn oren na. En zijn geweten, dat zelden de moeite nam om ’s morgens uit bed te komen, maakte nu overuren.

‘Luister,’ zijn stem klonk ongeduldig. ‘Je moet begrijpen dat dit niet gemakkelijk voor mij is. Ik doe niet aan relaties. In ieder geval niet het soort relaties waar jij over droomt. Ik heb korte affaires met vrouwen die net zo min op zoek naar een relatie zijn als ik. Jij bent anders. Mijn hemel, Katie…’ Hij haalde een hand door zijn haren. ‘Je was zelfs nog nooit met een man samen geweest.’

‘Ik wil er niet over praten.’

‘Waarom niet?’ vroeg hij wanhopig. ‘Je wilt over alles praten. Ik weet dat je van streek bent omdat ik vanochtend niet in bed ben blijven liggen, maar –’

‘Ik ben van streek omdat ik gisteravond de echte Nathaniel heb gezien, en nu ben je weer de filmster geworden. Zoals je nu bent, ken ik je niet.’

En dat was nou juist de bedoeling.

Terwijl hij naar haar achterhoofd staarde, had hij het gevoel alsof er een oorlog in zijn hoofd werd uitgevochten. ‘De echte Nathaniel gaat me niet zo goed af,’ bracht hij met tegenzin uit. ‘Ik wil niet dat mensen me leren kennen.’

‘Je verstopt je liever achter de acteur.’

‘Ja.’ Het was eenvoudiger om dat toe te geven dan hij had gedacht. ‘Dat heb ik altijd gedaan.’

Nadat hij dat had gezegd, draaide ze zich om, en hij zag dat haar wangen nat waren. Zijn schuldgevoel doorboorde hem als een scherp mes. Gewoonlijk lieten tranen van vrouwen hem koud. Bij het zien van Katies rode ogen voelde hij echter paniek opkomen.

‘Niet huilen,’ zei hij snel. ‘Niet doen…’

‘Geef eens eerlijk antwoord.’ Haar stem was schor. ‘Is het Carrie? Je zei dat je geen verhouding met haar hebt, maar –’

‘Het heeft niets met Carrie te maken.’ Het liefst had hij zich omgedraaid om weg te rennen, maar hij vocht ertegen. Hij wist dat hij haar de waarheid over Carrie moest vertellen, maar hij had zo lang met het geheim geleefd, dat het niet zo gemakkelijk was. ‘Het komt door mij. Dit ben ik.’

Ze zweeg, en ook dat knaagde aan zijn geweten. Hij bestudeerde haar gezicht. ‘Zeg iets. Schreeuw tegen me. Zeg wat ik zou moeten voelen, wat ik moet doen…’ Wanhopig keek hij haar aan. ‘Het is niets voor jou om niets te zeggen.’

‘Je vindt het niet prettig als ik praat.’

‘Wel waar.’ Het verbaasde hem zelf toen hij besefte dat hij de waarheid sprak. ‘Gisteren toen we op de boot waren, en je alles zei dat maar in je hoofd opkwam –’

‘Ik maakte je gek.’

‘Nee, ik vond het leuk. Ik vind het echt leuk als je zegt wat je denkt.’

‘Jij zegt nooit wat je denkt.’ Haar blik was kalm. ‘En ik vind het moeilijk te bepalen wat echt is. Het is bij jou heel gemakkelijk om het mis te hebben omdat je zo goed bent in je vak.’

‘Gisteravond was echt, Katie.’

‘Nee, dat geloof ik niet. We hebben seks met elkaar gehad. Ik heb de rol van goedgelovige vrouw gespeeld en jij de rol van de viriele macho.’

‘Bedoel je dat ik je pijn heb gedaan?’ Daar had hij zich zorgen om gemaakt, en hij zag dat haar wangen rood werden.

‘Je hebt me geen pijn gedaan. Gisteravond niet.’

Hij had haar die ochtend pijn gedaan, met zijn achteloze opmerkingen en zijn eigen onvermogen om zijn verdediging te laten zakken. Resoluut schoof hij zijn gedachten terzijde en trok haar omhoog. Toen ze tegenstribbelde, greep hij haar wat steviger vast en drukte zijn mond op de hare.

‘Ga weg.’ Ze draaide haar hoofd weg. ‘Je hebt spijt van gisteravond.’

‘Ik heb helemaal geen spijt van gisteravond. In ieder geval niet van het deel waar jij naakt was. Dat deel was ongelooflijk. Jij was ongelooflijk.’ Hij haalde diep adem. ‘En het spijt me dat ik je vanmorgen heb gekwetst.’

‘Ik ga niet zeggen dat het niet erg is.’

‘Dat verwacht ik ook niet.’

Ze snoof en richtte haar hoofd op om hem aan te kijken. ‘En nu? Jacob is terug, Nathaniel. Daar kun je niets aan veranderen, en je kunt niet voor eeuwig voor je verleden op de vlucht blijven.’

‘Ik ga niet op de vlucht. Ik ben gewoon niet in de stemming voor een familiereünie.’

‘De media moeten toch weten wat er met je vader is gebeurd? Heb je dat echt stil kunnen houden?’

‘Af en toe wordt het opgerakeld. Ik hoop dat het winnen van de Sapphire het hele verhaal voor altijd zal doen verdwijnen en ze zich op mijn carrière zullen concentreren in plaats van op mijn privéleven.’

‘Wil je daarom zo graag een Sapphire winnen? Om de pers af te leiden?’

‘Dat is een van de redenen.’ Hij staarde een moment lang naar het water. Hij moest haar de rest van het verhaal vertellen.

Het geluid van een helikopter onderbrak hun gesprek.

‘Het lijkt erop dat je vlucht naar Rio is gearriveerd.’

‘Onze vlucht.’ Hij streek met zijn vingers door haar haren. ‘Je gaat met me mee.’

Ze maakte zich los uit zijn armen. ‘Ik dacht het niet. Ik vermaak me hier wel.’

‘Ik wil dat je bij me bent.’ Het verontrustte hem hoe graag hij wilde dat ze bij hem was. Het was minder angstaanjagend om uit een vliegtuig te springen dan om een relatie met Katie te beginnen. ‘Je zult het heerlijk vinden in Rio. Het is de opwindendste stad ter wereld. Alsjeblieft.’

Met haar voet tekende ze een patroon in het zand. ‘Als ik meega, waar slapen we dan?’

‘We kunnen in Rafaels penthouse logeren.’

‘Wie is Rafael?’

‘Nog een halfbroer. Ik heb er nogal wat. Best handig als je ergens wilt logeren.’

‘Rafael?’ Ze zag er verdwaasd uit. ‘Hoeveel vrouwen heeft je vader eigenlijk gehad?’

‘Vier? Nee, volgens mij waren het er drie, maar het is verwarrend omdat hij zoveel maîtresses had. Tellen die ook mee?’ Hij vlocht zijn vingers door de hare toen ze terug over het strand liepen. ‘Het was in zijn slaapkamer drukker dan op Hollywood Boulevard.’

‘Is Rafael jonger dan jij?’

‘We zijn even oud. Hij is de zoon van de vrouw waar mijn vader mee naar bed ging toen mijn moeder van mij in verwachting was.’

Geschokt bleef ze stilstaan. ‘Hij… Mijn hemel. Maar zijn jullie hecht met elkaar?’

‘Hoe bedoel je, hecht?’ Hij fronste zijn voorhoofd. ‘Ik woon in LA en hij woont in Brazilië.’

‘Ik bedoel –’

‘O, of we een hechte band hebben, omdat we broers zijn. Dat is zo’n typische Katie-vraag.’ Hij wist niet of hij het grappig of ergerlijk moest vinden dat ze iedereen altijd emotioneel met elkaar wilde verbinden. ‘Ik logeer af en toe in zijn huis in Rio. Hij komt wel eens in mijn huis in LA. En als de ander er toevallig is, dan worden we samen dronken. Als je dat hecht noemt, zijn we hecht. Voldoen we aan de regels van Katieland?’

Haar gezichtsuitdrukking bleef ernstig. ‘Dat moet een moeilijke relatie zijn.’

‘Wat is daar nou moeilijk aan?’

‘Nou…’

‘Omdat mijn vader met zijn moeder naar bed is geweest? Daar kan Rafael niets aan doen. Hij was er nog niet.’ Hij lachte spottend. ‘Negen maanden later pas. En nu heb ik genoeg herinneringen opgehaald voor een dag.’

‘Ga ik ook met Rafael kennismaken?’

‘Weinig kans. We gaan naar Rio zodat we gloeiend hete seks kunnen hebben in het land van de warmbloedige samba.’

‘Ik heb nog nooit samba gedanst.’

‘Maak je niet ongerust.’ Hij glimlachte breed. ‘Ik zal het je wel leren. En zoals jij je heupen beweegt, zal het geen enkel probleem voor je zijn.’

 

‘Dit huis is ongelooflijk.’

Katie staarde naar het uitzicht vanaf het terras van het luxueuze penthouse. ‘Je broer is zeker erg rijk en succesvol?’

‘Hij verovert langzaam maar zeker de wereld van de technologie.’ Nathaniel leunde op de balustrade en keek naar het strand. ‘Rafael en ik zijn op dit balkon heel wat keren dronken geworden. Ik raad je aan overal vanaf te blijven. Hij is een technisch genie en deze hele flat is van allerlei snufjes voorzien. Als je niest krijg je waarschijnlijk van een of ander elektrisch apparaat een zakdoekje aangereikt. Ik heb hem al een keer verteld dat ik geld in zijn bedrijf zal investeren zodra hij een toepassing voor mijn telefoon uitvindt waarmee ik fotografen kan uitschakelen.’

Hij legde een hand in haar nek en kuste haar, waarop Katie zachtjes kreunde.

Hij hoefde haar maar te kussen en ze smolt.

Ze was een slappeling.

Verontrust door haar eigen gedachten glipte ze bij hem vandaan. De vorige avond had ze hem alles gegeven. Vandaag zou ze voorzichtiger zijn.

‘Gaan we de stad bekijken?’

‘Natuurlijk. Dit is Rio, dat moet je zien.’

Nathaniel nam haar overal mee naartoe. Ze bekeken het spectaculaire uitzicht van Pão de Açucar, de Suikerbroodberg, en aten in een restaurantje aan het strand dat vol zat met lokale bewoners.

Het was al laat toen ze terug in het appartement kwamen. Automatisch liep Katie naar de slaapkamer, maar hij pakte haar bij de pols.

‘Rio wordt nu pas wakker. Hoewel het erg verleidelijk is om vroeg naar bed te gaan, gaan we naar de sambaschool.’

‘School? Het is bijna middernacht!’

‘Het is geen gewone school. Sambascholen maken deel uit van de buurt waar mensen naartoe gaan om te dansen. Het hoort bij de cultuur. Over een paar weken is het carnaval, en daar zijn ze voor aan het oefenen. Hier…’ Hij pakte een doos op die eerder die dag was bezorgd. ‘Ik heb iets voor je gekocht om aan te trekken.’

‘Jij hebt een spijkerbroek aan.’ Uit verschillende lagen vloeipapier haalde ze een korte jurk tevoorschijn in een opvallende kleur blauw. De jurk was diep uitgesneden en liep uit in een wijde rok. ‘Ik kan net zo goed niets aantrekken.’

‘Er zit nog iets anders in die doos.’

Katie schoof het vloeipapier opzij en zag een smaragdgroen bikinitopje bezet met pailletten. Ze knipperde met haar ogen. ‘Jeetje. Dat is –’

‘– perfect als je de samba gaat dansen.’

Vanaf het moment dat ze in Zuid-Amerika waren aangekomen had ze geen bruin meer gedragen. En dat kwam door Nathaniel. Hij had kleur in haar leven gebracht. Zijn aanwezigheid had haar zelfvertrouwen gegeven.

‘Ik vind het prachtig!’ zei Katie, terwijl ze de soepele stof bekeek. Vervolgens verdween ze in de slaapkamer om zich om te kleden.

Nathaniel volgde haar, en ze was zich maar al te zeer bewust van het feit dat hij haar bekeek terwijl ze de jurk aantrok.

‘Hou op met dat gestaar!’

‘Je hebt fantastische benen.’

‘Des te beter als ik moet dansen.’ Ze ontmoette zijn blik in de spiegel, voelde de overweldigende aantrekkingskracht. ‘Zullen we gaan?’

Het was de opwindendste avond van haar leven, hoewel ze niet precies wist of het door het dansen of door Nathaniel kwam.

De samba bleek een intens seksuele dans te zijn en Nathaniel was een warmbloedige seksuele man. Die blauwe slaapkamerogen en die lome verleidelijke glimlach trokken al snel de aandacht van elke vrouw in de zaal. Hij danste met een natuurlijk gevoel voor ritme en een onbeschaamde sensualiteit die de grenzen tussen de slaapkamer en danszaal deed vervagen. Met hem dansen was een ervaring die al haar zintuigen bestookte en Katie voelde haar hoofd en haar hart tollen telkens wanneer ze elkaar aankeken en hun lichamen elkaar raakten.

Plotseling wilde ze met hem alleen zijn. ‘Kunnen we naar huis gaan?’

‘Vind je het niet leuk, engel?’

Aan zijn verleidelijke glimlach kon ze zien dat hij wist wat ze wilde, en haar hart danste een eigen versie van de samba.

‘Ik ben dol op de samba.’

De zinnelijke warmte tussen hen was buitengewoon. Hij legde een sterke hand op haar heup en hield haar even tegen zich aan. De glans in zijn ogen werd scherp en begerig.

‘Je hebt gelijk. Laten we gaan.’

Hij greep haar hand vast en sleepte haar bijna achter zich aan het gebouw uit naar de auto met chauffeur die stond te wachten.

Zodra het portier was gesloten, kusten ze elkaar. Ze bleven elkaar zoenen tot ze bij het appartement waren. Hongerig ontmoetten hun lippen elkaar keer op keer. Zijn handen lagen onder het kokette rokje van haar jurk, waarop Katie kreunde en haar been brutaal over dat van hem legde. Ze hield van de manier waarop hij naar haar keek, met zijn ogen halfdicht en de belofte van extase die in zijn blik glinsterde.

De opwinding van zijn aanraking werd nog duizend keer sterker door zijn rauwe sexappeal. Overal ter wereld hadden vrouwen posters van hem aan de muur hangen. Alleen naar hem kijken was al een genot, maar daar probeerde Katie niet aan te denken want ze wilde niet aan hem denken als filmster. Als filmster was hij onbereikbaar. Maar met de man deelde ze een vurige, explosieve aantrekkingskracht.

‘We zijn er.’ Zijn stem klonk schor. Zijn ogen bleven op haar mond gericht. ‘We moeten naar binnen, anders worden we gearresteerd. Twee minuten,’ beloofde hij. ‘We moeten alleen met de lift in het appartement zien te komen.’

Bevend van verlangen volgde Katie hem de auto uit, te beschaamd om naar de chauffeur te kijken. Zoenend wankelden ze de lift in die naar Rafaels penthouse leidde. In de lift tilde Nathaniel haar op, zette haar op zijn heupen en duwde hij haar met haar rug tegen de spiegelwand.

‘Twee minuten is te lang,’ kreunde hij.

Katie was zo ontzettend opgewonden geraakt door het dansen, dat ze hem slechts hijgend kon aanmoedigen toen hij zijn spijkerbroek openritste.

Gevangen in een roes van begeerte vergat ze waar ze was. Ze was blind voor alles om zich heen behalve voor hem. Hij voelde zijdezacht en heet en was een en al harde mannelijkheid.

Toen was hij in haar, en het abrupt zalige gevoel deed haar naar adem snakken. ‘O, ja…’ Ze liet haar hoofd tegen de koele harde spiegel rusten, terwijl hij in haar stootte. Het was vurig en woest, net zo ongebreideld als die eerste avond in de tropische tuin van Wolfe Island.

Er klonk een belletje dat aangaf dat ze bij het penthouse waren. Zonder zijn mond van de hare te nemen, sloeg Nathaniel met zijn hand op het paneel om de lift te laten stoppen. Hij raakte echter de knop van de begane grond, zodat de lift weer begon te bewegen.

‘Hoe zorg je ervoor dat dit ding stopt?’

Met een omfloerste blik in zijn ogen hief hij ongeduldig zijn hoofd op. Hij probeerde zich op de knoppen te concentreren, maar Katie maakte gebruik van het feit dat zijn aandacht even ergens anders lag en bewoog met haar heupen.

Hij kreunde verstikt. ‘Niet bewegen. Je maakt me gek…’

‘Ik wil… Ik moet…’

Haar stem brak, en zijn handen gleden in haar haren. Ze vergat wat ze wilde zeggen want hij overviel haar met een hongerige kus.

‘Ik moet die verdraaide lift laten stoppen.’

Intussen zat hij diep in haar. Ze probeerde met hem mee te bewegen, maar hij hield haar gevangen. Hij bepaalde elke beweging, en bij elke krachtige stoot bezorgde hij haar een explosie van gevoelens.

Nathaniel ademde zwaar en sloeg nog een keer op de knoppen van de lift. Dit keer raakte hij de goede knop. De lift kwam met een schok tot stilstand, en hij glimlachte. ‘Nu kan ik me eindelijk concentreren…’

Ergens ver weg hoorde Katie een bel rinkelen, maar ze kreeg niet de gelegenheid om zich erop te concentreren, want ze werd overspoeld door de heerlijkste sensaties. Er gingen golven van genot door haar lichaam en naarmate hij het tempo opvoerde werden die golven hoger en hoger.

Het was primaire wilde seks, het bevredigen van de wanhopige begeerte die hen beiden verteerde.

‘Kijk,’ beval hij met schorre stem. ‘Kijk in de spiegel.’

Haar oogleden voelden zwaar aan, maar toch opende ze haar ogen. Eerst keek ze naar hem, daarna over zijn schouder. Wat ze zag maakte alles nog heftiger. In de spiegel zag ze het contrast tussen haar door de zon licht gebruinde huid en zijn donkere, met haartjes bedekte dijen. Zacht en hard. Ruig en fragiel. Mannelijk en vrouwelijk. Het was zijn kracht waardoor ze in deze positie konden blijven. Zijn kracht die hen naar de toppen van genot bracht. Er brandde een vuur in haar, diep in haar ontvlamde een wilde ongeremdheid toen de sensaties door haar lichaam raasden.

Ze riep zijn naam uit, en hij stootte keer op keer hard in haar, zijn ogen onophoudelijk op de hare gericht. Zijn mannelijkheid vulde haar compleet, en ze trok aan zijn overhemd omdat ze hem wilde aanraken. Haar hart ging tekeer, haar ademhaling was oppervlakkig. Ze zette haar nagels in zijn gespierde schouders, voelde alles in haar hele wezen loskomen en bevrijd worden. Haar orgasme trof haar als een bliksemflits en ze tuimelde over de rand naar de extase, terwijl ze zijn naam snikkend uitriep, zich aan hem vastklampend toen ook hij door de explosie van hartstocht werd gegrepen.

Het duurde even voordat alles ophield met draaien en de wereld weer normaal was.

Eindelijk maakte Nathaniel langzaam zijn mond los van haar mond. Zijn ogen stonden wazig. ‘Wat is dat afschuwelijke lawaai?’

Moeizaam haalde Katie adem. ‘Ik denk dat het alarm afging toen je de stopknop raakte. Je mag die knop alleen indrukken in een noodgeval.’

‘Dan is het goed,’ zei hij met een verdorven glimlachje. ‘Want het was zeker een noodgeval.’ Hij kuste haar weer.

Ze kreunde tegen zijn mond. ‘Waarschijnlijk is er een monteur onderweg.’

Met tegenzin hief hij zijn hoofd op, waarna hij op een van de liftknoppen drukte.

Katie maakte een verstikt geluid. ‘Nu gaan we naar beneden in plaats van naar boven.’

Hij keek naar de knoppen. ‘Oeps.’

Ze hadden net tijd genoeg om hun kleding te fatsoeneren voordat de liftdeuren opengingen en ze de foyer zagen.

Twee veiligheidsbeambten keken hen perplex aan.

Katies gezicht was vuurrood, en ze zakte bijna door de grond van schaamte, maar Nathaniel glimlachte slechts.

‘Alles goed, jongens?’

‘Eh, was er een probleem, sir?’

‘We hadden even een kleine storing, maar ik heb het al in orde gemaakt,’ zei hij nonchalant. Hij glimlachte intiem naar Katie en drukte weer op de knop die hen rechtstreeks naar het penthouse zou brengen. ‘Ik ben heel goed met mijn handen.’

Nadat de deuren dicht waren gegaan sloeg Katie haar handen voor haar gezicht. ‘Waarom zei je dat? Ze wisten precies wat we aan het doen waren. Vertel me alsjeblieft dat hier geen camera hangt.’

‘Waarom? Het is de kunst om te doen alsof er geen camera bij is. Ofschoon dat zeker een besloten set had moeten zijn.’

Toen de lift het penthouse had bereikt, nam hij haar lachend in zijn armen en droeg haar naar het terras. ‘Wat denk je? Bank? Bed? Vloer? Muur? Douche? Alles wat ik zojuist heb opgenoemd?’

Katie keek naar hem op en voelde zich belachelijk gelukkig. ‘Jij bent onverzadigbaar.’

‘Ik beken schuld!’

Hij liet haar op de bank op het terras vallen, om haar vervolgens te laten zien hoe onverzadigbaar hij precies was.

Later vielen ze op het terras in slaap en ze werden wakker toen de zon boven de Suikerbroodberg opkwam.

Dromerig keek Katie naar het ongelooflijke uitzicht. ‘Het is hier echt fantastisch.’

‘Ja. Als het op huizen aankomt, heeft Rafael een uitstekende smaak.’

Nathaniel onderdrukte een geeuw. Toen kuste hij haar. ‘Blijf maar liggen. Ik moet vandaag wat zaken regelen. Ik zie je straks. Neem lekker een bad. Ontspan je.’ Met tegenzin kwam hij van de bank af en pakte een stapel papier en een map met een rapport.

Half slaperig kwam Katie overeind. ‘Zaken? Wat voor zaken?’

‘Rafael en ik hebben samen een dramaproject opgezet. Voor kansarme kinderen.’ Na een korte aarzeling overhandigde hij haar het rapport. ‘Dit staat vol hartverscheurende details om ervoor te zorgen dat mensen die te veel geld hebben er wat van weggeven. Ik heb een afspraak met de vrouw die de leiding heeft. Ik blijf niet lang weg.’

Met het geluid van de douche op de achtergrond, bladerde Katie door het rapport en begon te lezen.

Toen ze haar hoofd ophief, was haar gezicht nat van de tranen. ‘Het leven van die kinderen…’

Nathaniel knoopte een handdoek om zijn heupen. ‘Waarom huil je?’ vroeg hij verbaasd. ‘Je kent die kinderen niet.’

‘Ik huil omdat het zo vreselijk is.’ Ze huilde ook omdat hij moeite deed om iets te doen voor kinderen die het moeilijk hadden – net zo moeilijk als hij het had gehad. Het deed haar denken aan wat hij moest hebben meegemaakt. ‘Het moet erg dankbaar zijn om dit te kunnen doen. Om te zien hoe ze zich ontwikkelen.’

‘Ik zie helemaal niets. Ik ontmoet de kinderen niet zelf.’ Hij trok een schoon overhemd aan. ‘Ik schrijf alleen een cheque uit.’

‘Heb je die projecten nog nooit bezocht? Niet een keer?’ Katie staarde naar het rapport in haar handen. ‘Wil je niet weten wie deze mensen zijn?’

‘Ik weet wie ze zijn.’ Hij greep zijn korte broek van de stoel. Zijn stem klonk kortaf. ‘Het zijn kinderen. Het idee is om ze van de straat te houden en ervoor te zorgen dat ze zich niet bij een bende aansluiten. Dit soort projecten zorgt ervoor dat die kinderen niet crimineel worden.’

‘Maar je hebt ze nog nooit gezien?’

Ze ging uit bed en liep naar hem toe. Zijn haar was nat van de douche en viel in donkere pieken over zijn knappe gezicht.

‘Ben je niet nieuwsgierig?’

‘Nee.’

De paniek in zijn ogen was zo snel verdwenen dat ze zich afvroeg of ze het zich had verbeeld.

‘Ik raak er niet persoonlijk bij betrokken.’

‘Waarom help je ze dan?’

‘Omdat ik genoeg verdien om er wat van weg te kunnen geven.’

Hij kon zijn geld aan tientallen andere goede doelen geven, dacht Katie, maar hij koos ervoor om het aan kinderen te geven die een moeilijke, gewelddadige achtergrond hadden. Dat kon geen toeval zijn.

Ze vroeg zich af of hij zich van zijn eigen beweegredenen bewust was.

‘Die kinderen zouden het geweldig vinden als je je gezicht zou laten zien.’

‘En waarom zou ik dat willen?’

‘Omdat je die kinderen wilt helpen. Anders had je je geld wel aan een kattenpension of een ander goed doel gegeven.’

Hij pakte zijn horloge. ‘Misschien ben ik wel die ongevoelige schoft die iedereen zegt dat ik ben.’

Dat was hij niet. Ze wist dat hij dat niet was. Maar hij wilde niet emotioneel betrokken raken. ‘Een ongevoelige schoft riskeert zijn leven niet om een kind te redden dat in het water is gevallen. En hij verdoet zijn tijd niet met het steunen van dramaprojecten waar de media niet eens weet van hebben. Je moet ernaartoe gaan en kijken wat ze doen. Stel je eens voor hoe je je dan zou voelen.’

‘Verveeld? Ik doe geen dingen voor andere mensen.’ Hij vlocht zijn handen door haar haren en kuste haar hals. ‘Ik ben in en in egoïstisch.’

‘Zo zie jij jezelf graag, maar het is niet waar. Nathaniel…’ Ze kreunde toen zijn mond een gevoelig plekje vond. ‘Niet doen. Ik kan niet denken als je… O…’

Met een tevreden lachje legde hij haar op het zachte kleed…

‘Ik zou met de kostuums kunnen helpen,’ zei Katie minstens een uur later, en ze sloeg haar armen en benen om hem heen en streelde zacht met haar handen over zijn hele lichaam. ‘Ik heb al die linten en stukjes stof die ik gisteren op de markt heb gekocht. Wie maakt nu hun kostuums?’

‘Geef je dan nooit op?’ Hij legde haar op haar rug en keek haar geërgerd aan. ‘Ik was van plan om dit gesprek snel af te handelen en daarna met jou de stad te gaan bezichtigen.’

‘Ik help je veel liever met je project. Alsjeblieft, Nathaniel. Het zal hun hele dag goedmaken. Hun hele jaar!’ Ze was bijna net zo opgewonden over wat het voor de kinderen zou betekenen, als wat het voor hem zou betekenen. Ze had gezien hoeveel medeleven er achter dat stoere uiterlijk schuilging. Ze wist hoeveel hij van zichzelf verborgen hield. Misschien zou hij meer van zichzelf laten zien als hij met kinderen werkte.

Nathaniel vloekte hartgrondig en sprong overeind. Hij keek haar waarschuwend aan. ‘Als je gaat huilen, al is het maar één traan, gaan we weg. Begrepen?’

 

Nathaniel stond voor het gebouw waar het jeugdproject was gehuisvest. Zijn maag draaide zich om, en hij had het gevoel dat hij elk moment kon gaan overgeven.

Waarom had hij hiermee ingestemd?

Op de steile heuvel boven hen bevond zich een rommelig samenraapsel van ongeverfde houten schuurtjes. Nieuwsgierige kinderen die in de stoffige straat tegen een voetbal schopten, keken hen met grote ogen aan.

De lucht was heet en klam, maar Nathaniel had het nog nooit zo koud gehad.

Hij deed een stap naar achteren, maar toen voelde hij Katies hand in die van hem glijden.

‘Laten we naar binnen gaan en kennis met ze maken.’

Hij wilde zich losrukken. Hij wilde deze mensen niet leren kennen. Hij wilde zichzelf daar niet tegenkomen, maar Katie trok hem mee naar binnen, en hij kon geen reden bedenken om buiten te blijven.

In het gebouw liepen kinderen van allerlei verschillende leeftijden rond. Zodra Nathaniel over de drempel kwam, veranderde de stemming. Iedereen stopte met praten en staarde hem aan. Daar was hij natuurlijk aan gewend, het gebeurde overal. Maar dit was anders. De ogen die naar hem keken waren anders.

De stilte duurde slechts een paar seconden. Daarna barstten de kinderen uit in opgewonden geroep en gepraat, en kwam er een groep kinderen van verschillende leeftijden op hen af.

Zoals gewoonlijk probeerde Nathaniel een muur tussen zichzelf en de rest van de wereld op te werpen. Maar hij kon zichzelf niet afsluiten. In tegenstelling tot volwassenen, hadden de kinderen geen respect voor zijn grenzen. Voordat hij het wist klom een aantal van de jongere kinderen praktisch over hem heen, en raakten ze hem aan omdat ze wilden weten of hij wel echt was.

Hij zag versleten schoenen en ongewassen haren. Hij zag blauwe plekken en ogen waarin verhalen te zien waren die niemand wilde horen. Maar hij zag vooral enthousiasme en opwinding. Ja, ze hadden trauma’s opgelopen, maar ze hadden ook hoop.

Zijn misselijkheid verdween. Zijn handen ontspanden.

Hij deelde een paar handtekeningen uit voordat hij zich herinnerde dat hij nooit handtekeningen uitdeelde.

‘Oi, tudo bem?’

Hij sprak Portugees!

Gabriela, een slanke donkerharige vrouw die de leiding had, klapte in haar handen en vroeg om stilte. ‘We zijn ontzettend blij dat u ons persoonlijk een bezoek komt brengen.’

Er stonden tranen in haar ogen, en Nathaniel probeerde een gevat antwoord te bedenken, maar zijn tong zat in de knoop en zijn acteertechnieken lieten hem in de steek, net zoals die avond op het toneel.

‘Laat me zien wat jullie aan het doen zijn,’ zei hij op ruwe toon. ‘Misschien kan ik… jullie helpen.’

Geweldig. Nu kon hij niet eens meer normaal een zin uitbrengen.

In het begin voelde het een beetje vreemd. Gabriela vertelde hem een paar dingen over elk kind, en ze speelden een paar scènes voor hem. Ze waren er trots op dat ze hem konden laten zien wat ze tot nu toe hadden bereikt. Sommige kinderen speelden een beetje houterig, andere kinderen waren beter, en een paar hadden echt talent. Maar het was die ene jongen die niet mee wilde doen die zijn aandacht trok. Gespannen stond de jongen in de buurt van de deur naar hen te kijken.

‘Die jongen daar…’ Nathaniel veegde met zijn onderarm over zijn voorhoofd. ‘Wat is zijn achtergrond?’

‘Ik weet het niet.’ Gabriela overhandigde hem een glas water. ‘Hij komt soms kijken. Als je met hem probeert te praten, gaat hij ervandoor. Ik vermoed dat hij hier komt schuilen. We kunnen hem het beste zijn gang laten gaan en hopen dat hij op een dag het zelfvertrouwen heeft om mee te doen. Soms gebeurt dat. Hij is niet de eerste.’

Hij keek naar de jongen en voelde onmiddellijk een steek van herkenning. In die ogen zag hij opstandigheid, boosheid, nieuwsgierigheid. En angst.

Het was de angst die Nathaniel bewoog om in de richting van de jongen te lopen.

De jongen schoof wat dichter naar de deur toe, en Nathaniel bleef bijna stilstaan. Wat was hij aan het doen? Hij wist niets over kinderen. Hij wist niet eens hoe oud deze jongen was. Tien? Ouder?

De jongen wendde zijn hoofd af. Hij werd heen en weer geslingerd tussen de aantrekkingskracht van de ontsnappingsroute en de aantrekkingskracht van de wereldberoemde filmster. Door de beweging werd de grote blauwe plek op zijn wang zichtbaar.

Nathaniel bleef lopen. Hij wist niets over gewone kinderen, maar hij wist wel iets over beschadigde kinderen. En hij wist dat hij nu naar zo’n beschadigd kind keek. Hij voelde zich boos worden, maar hij onderdrukte zijn boosheid toen de jongen naar hem keek.

‘Ik ga al. Je hoeft me er niet uit te gooien.’

‘Eigenlijk vroeg ik me af of je me kon helpen…’ Hij zakte door zijn knieën zodat hij op ooghoogte van de jongen zat. ‘Je bent precies goed voor deze rol. Speel je wel eens toneel?’

De vuisten van de jongen ontspanden zich enigszins. ‘Ik weet niets over toneelspelen.’

‘Prima. Dat is beter dan dat je denkt dat je al alles weet.’ Nathaniel keek hem recht aan. ‘Dit is wat je moet doen: je vergeet alles over jezelf, en je doet alsof je iemand anders bent. Dat is het. Dat is het enige wat je moet doen. Simpel.’

Hij durfde te wedden dat de jongen bijna elke dag van zijn leven droomde dat hij iemand anders was…

Toen er een waas van tranen in de ogen van de jongen verscheen, wist Nathaniel niet wie van hen beiden meer schrok.

Omdat hij niet wist wat hij ermee aan moest, wilde hij juist Gabriela en Katie vragen om hulp, toen de jongen hem bij de arm greep.

‘Ik heb uw films gezien.’

Nathaniel had moeite met ademhalen. ‘Juist. Goed.’

‘Ik… U hebt daar genoeg acteurs.’ Zijn stem klonk ruw. Wanhopig. ‘U hebt mij niet nodig.’

‘Nou, nu kan ik wel zien dat je niet veel weet.’ Nathaniel zag de blauwe plekken op de armen van de jongen, en hij voelde de woede als een knoop in zijn maag zitten. ‘Ik heb je heel hard nodig. Dus zorg dat je op dat toneel komt, dan gaan we aan het werk.’

 

‘Niemand is er tot nu toe in geslaagd om die jongen aan het praten te krijgen.’ Gabriela zat met Katie kostuums te naaien. ‘Maar nu heeft hij een acteerworkshop met Nathaniel Wolfe. Katie, ik hoorde hem láchen!’

‘Hou op.’ Katie knipperde snel met haar ogen. ‘Ik kan niet naaien als ik huil.’

Nathaniels hardnekkige pogingen om het kind over te halen zich bloot te geven en mee te doen, hadden haar ontroerd. Hij weigerde op te geven. Telkens wanneer de jongen zich terugtrok haalde Nathaniel hem terug. Hij liet zijn eigen verdediging zakken om het kind te helpen.

‘Weet je hoe vaak ik heb geprobeerd met die jongen te praten?’ Gabriela stak een draad door het oog van een naald. ‘En nu heeft hij een rol in het toneelstuk. Nu weet ik hoe hij heet. We kunnen hem helpen.’

Katie richtte haar hoofd op en keek naar Nathaniel. Hij liet de kinderen een aantal bewegingen zien, en ze zaten vol bewondering naar hem te kijken.

Hij zou een geweldige vader zijn.

De gedachte kwam uit het niets, en ze bevroor.

O, nee, ze ging toch niet denken dat hun relatie ook maar iets meer was dan een korte bevlieging?

Plotseling voelde ze een scherpe pijn. Ze keek naar haar vinger en zag dat ze zich met de naald had geprikt.

Ze pakte een tissue en keerde terug naar de werkelijkheid. Kinderen? Na zijn eigen ellendige jeugd?

In een poging haar gedachten af te leiden, maakte ze het ene kostuum na het andere, en zorgde ze ervoor dat ze volkomen kalm was voordat ze een korte pauze nam en naar Nathaniel toe ging.

‘Je doet het heel goed. Ik wist niet dat je Portugees sprak.’

‘Rafael is Braziliaans. Toen we jong waren gingen we veel met elkaar om.’

Hij zat naar twee jongens te kijken die een vechtscène aan het oefenen waren. Af en toe maakte hij een opmerking.

‘Gabriela vertelde hoeveel geld je in dit project hebt gestopt. Ze zei dat het door jou komt dat een heleboel van deze kinderen nog leven. Hoe heb je haar ontmoet?’

‘Rafael steunt onderwijsprogramma’s. Hij schenkt computers op scholen, dat soort dingen. Hij heeft me aan Gabriela voorgesteld.’

Omdat het gevecht iets te realistisch werd, stapte Nathaniel naar voren en kwam tussenbeide. ‘Het is niet de bedoeling dat jullie elkaar echt slaan. Doe het zo.’

Hij liet hen zien hoe ze het overtuigend konden laten overkomen zonder elkaar echt pijn te doen. Daarna richtte hij zijn aandacht weer op Katie.

‘Toen is het balletje gaan rollen. Soms overlappen onze projecten elkaar. Twee jaar geleden stuurde Rafael me een script dat door een van de jongens was geschreven die hij had geholpen. Het was goed. We hebben er een film van gemaakt.’

Ze was verbijsterd. ‘Heb je een studio bereid gevonden om er geld in te stoppen?’

‘Nee.’

Zijn hand schoot uit om een van de jongens tegen te houden die bijna viel.

‘We hebben het geld zelf bij elkaar gelegd. Het is een lowbudgetfilm, Carnival. Hij gaat in mei op een van de filmfestivals in première. Het is een thriller over een jongen uit een gewelddadige familie.’ Hij keek naar Carlos, de jongen de hij had overgehaald om mee te doen. ‘Het is het levensverhaal van veel van de kinderen hier. Alleen in Carnival krijgt de held door het acteren de kans op een nieuw leven.’

En hij zag de overeenkomsten niet? Acteren had hem geholpen om aan zijn moeilijke jeugd te ontsnappen en nu bood hij andere kinderen dezelfde ontsnappingsmogelijkheid.

Katie slikte. ‘Wie heeft jou die kans gegeven? Ben je naar de toneelschool gegaan?’

‘Kostschool. Mijn vader kon niet wachten tot hij ons allemaal kwijt was. Ik was op school gelukkiger dan thuis.’ Hij fronste zijn voorhoofd, alsof die gedachte nu pas bij hem opkwam. ‘De school had een geweldige drama-afdeling. Toen ik zestien was, speelde ik Romeo. Er bleek een talentscout uit Hollywood in het publiek te zitten. Hij was op zoek naar een Engelse jongen die de hoofdrol in een tienerfilm kon spelen. Summer Semester. Ik was nog helemaal niet bekend.’

‘Maar wel getalenteerd.’

‘Dat dacht ik.’ Zijn glimlach droop van de zelfspot. ‘Ik wilde alleen maar zo snel mogelijk uit Engeland weg. Het was een ultieme daad van opstandigheid.’

Hij had aan de verschrikkingen van zijn ouderlijk huis willen ontsnappen.

‘Dus werd je meegenomen naar Hollywood waar iedereen binnen de kortste keren aan je voeten lag. En toen?’

‘Toen trouwde ik met mijn tegenspeelster.’

Het was alsof iemand een zwaar gewicht op haar borst had laten vallen. Alle geluiden om haar heen vervaagden, en het enige wat ze nog hoorde was het bonzen van haar hart in haar oren. ‘Je… Ben je getrouwd geweest?’

‘Wist je dat niet?’

‘Waarom zou ik dat moeten weten?’

‘Omdat de meeste mensen mijn leven tot in het kleinste detail bestuderen. En het is niet bepaald een geheim. Ik dacht dat jij roddelblaadjes las.’

‘Ik kijk alleen maar naar de foto’s, om te zien wat mensen aanhebben.’

Het maakte niet uit, zei ze tegen zichzelf. Het was verleden tijd. Maar dit was nog een reden waarom hij absoluut niet geschikt was voor haar. Informatie die zij heel erg belangrijk vond, had hij in zijn streng beveiligde kluis gestopt.

‘Ik… Ik wist niet dat je getrouwd bent geweest.’

Hij keek haar even aan. ‘Nu zie ik donkere wolken in Katieland. Waarom zou het feit dat ik getrouwd ben geweest jou van streek moeten maken?’

Omdat ze zo dom was geweest om te denken dat hij nog nooit echte gevoelens voor een vrouw had gehad. Maar hij had kennelijk genoeg om deze vrouw gegeven om met haar te trouwen.

‘Ik ben niet van streek. Ik ben gewoon een beetje… verbaasd, dat is alles.’

‘Het was een publiciteitsstunt. We werden door de studio en door de media gemanipuleerd. Het ging alleen maar om de film.’ Zijn stem klonk cynisch. ‘Ik heb haar nooit iets over mezelf verteld. Ik heb geen enkele vrouw ooit iets over mezelf verteld, totdat ik jou leerde kennen. Je weet meer over mij dan wie dan ook. Als je punten bijhoudt, dan ben jij aan de winnende hand.’

‘Ik hou geen punten bij.’ Katies hart bonsde. In ieder geval wilde ze geen punten bijhouden. Het enige wat ze wist was dat er iets in haar was veranderd. Die dag op de boot toen hij het meisje had gered, en die avond…

Haar hart maakte een buiteling.

Het was geen liefde. O, nee, nee. Dit kon geen liefde zijn. Niet met deze man.

Haar maag draaide zich om, en ze voelde zich een beetje misselijk worden. Hoe was dit gebeurd? Nog geen twee weken geleden zou ze met Claire gaan speeddaten. Ze had drie keer per dag muesli gegeten. Ze had alleen maar bruin gedragen. Nathaniel Wolfe was iemand waarover ze alleen maar had gefantaseerd. En nu…

Ze had zichzelf nooit als een wild en spontaan type beschouwd. Plotseling was ze echter verliefd op een man die zijn leven in de schijnwerpers leefde. Een gecompliceerde man, die een muur om zich heen had gebouwd. Een man die het niet prettig vond om te praten, en al helemaal niet over zijn gevoelens.

Als dat niet wild en spontaan was…

 

Drie dagen lang werkten ze met de kinderen samen aan het acteerproject. Drie dagen waarin Nathaniel zichzelf steeds dieper weg voelde zinken in de emoties en problemen die hij altijd zo moeizaam had geprobeerd te omzeilen.

Ergens wilde hij het liefst terugkeren naar de tijd dat hij anoniem grote bedragen doneerde. In plaats daarvan had hij een discussie met Gabriela over de wijze waarop het project en de steun voor kinderen kon worden uitgebreid. Toen een jongen onthulde dat zijn vader hem regelmatig sloeg, negeerde Nathaniel de koude rillingen die over zijn huid kropen en luisterde.

Het was moeilijker om met de oudere kinderen contact te krijgen. Elke poging om het onderwerp te bespreken werd met tegenzin begroet.

‘Dus ik heb geheimen.’ De jongen haalde zijn schouders op. ‘Hebt u geen geheimen?’

Ja, hij had geheimen. Hij had geheimen die hij elke dag van zijn leven met zich meedroeg. Hij keek naar Katie.

Alsof ze zijn blik voelde, keek ze op en glimlachte. Die glimlach raakte hem diep, want er waren nog steeds zoveel dingen die ze niet wist.

Juist op dat moment voelde hij zijn telefoon in zijn zak trillen omdat er weer een berichtje binnenkwam.

Zonder te kijken wist hij van wie het was, en dat was genoeg om uit zijn humeur te raken.

Als zijn stemming zo donker werd, zocht hij gewoonlijk het gevaar op. Een ritje op de motor op een gladde weg. Klimmen langs een steile klif. Als het maar een gevaarlijke fysieke uitdaging was waarbij hij al zijn concentratie nodig had, zodat hij nergens anders aan kon denken.

Boos en gespannen beende hij door de ruimte. Hij greep Katie vast en trok haar in zijn armen. ‘We gaan.’

‘Maar –’

‘Niet tegenstribbelen.’

Hij sprak even met Gabriela, zei de kinderen gedag, en beloofde hen tot zijn eigen verbazing dat hij heel gauw terug zou komen. Daarna duwde hij Katie in de auto en gaf opdracht aan de chauffeur om hen naar het vliegveld te brengen.

‘Wat doe je?’ vroeg ze ademloos. Ze lachte toen zijn lippen haar mond vonden.

Nathaniel was ruw. Begerig. Haal me hier weg. Zorg ervoor dat ik alles vergeet. ‘Ik heb hier geen motor, en ik heb geen zin om een klif te beklimmen.’

In haar ogen lag een zachte uitdrukking. ‘Moet ik nu snappen wat je bedoelt?’

‘We gaan terug naar Wolfe Island. Ik heb er genoeg van om je te moeten delen.’ Hij proefde van haar mond, voelde de hartstocht door zijn lichaam razen. ‘Ik wil je helemaal voor mezelf.’

Voor het eerst in zijn leven was hij niet op zoek naar een manier waarop hij zijn relatie met een vrouw kon beëindigen. Hij zocht juist naar redenen waarom hij haar bij zich moest houden. Hij wilde haar niet met een groep kinderen delen.

Katie kroop tegen hem aan. ‘En dacht je dat ik me daar tegen zou willen verzetten? Ik ben dol op dat eiland. En als we met z’n tweetjes zijn, speel je geen toneel. Dan krijg ik de echte Nathaniel te zien. Zonder geheimen.’

Zonder geheimen.

Hij werd door schuldgevoelens overmand, en dat maakte hem woedend. Hij hoefde haar niet alles over zichzelf te vertellen. Goed, Katie had hem zo’n beetje alles over zichzelf verteld, maar dat was haar keuze. Vrouwen waren in dat opzicht anders. Ze vonden het prettig om al hun gedachten en gevoelens op tafel te leggen. Daar zou hij gek van worden.

‘Hoe lang blijven we op het eiland?’ vroeg ze met een glimlach, zich niet bewust van zijn innerlijke strijd.

‘Twee dagen. Daarna moet ik terug naar LA voor de uitreiking van de Sapphire Award.’

Ze zei geen woord, maar hij merkte dat haar vrolijkheid verminderde.

‘En jij gaat met me mee.’ Hij wist niet dat hij van plan was dat te zeggen totdat hij de woorden uitsprak. ‘Ik wil dat je met me meegaat.’

‘Naar de Sapphires?’ Haar mond viel open. ‘Dat meen je niet.’

‘Ik meen het wel.’ Hij vond het prettig om met haar samen te zijn, vertelde hij zichzelf. Onbaatzuchtig. Vrolijk. En sexy.

Waarom zou hij haar niet bij zich willen hebben?

Het betekende helemaal niets.